ฉันไม่มีดวงตากลมโตที่กรีดอายส์ไลน์เนอร์อย่างสวยงาม
มีแค่ตาเล็กๆที่บอบบางใส่แว่นบ้างคอนแทคเลนส์บ้าง
ไม่มีรอยยิ้มที่ทำให้ใครฝัน นอกจากรอยยิ้มที่ออกมาจากใจและใครบังคับไม่ได้เท่านั้น
ที่สำคัญฉันไม่อาจเป็นตะเกียงที่ส่องนำทางในคืนที่มืดมิด
ไม่ใช่แรงบันดาลใจ ไม่มีส่วนในการขับเคลื่อนไปข้างหน้า
ความหวังดีที่เป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆแค่รายละเอียดในชีวิตประจำวัน
เธอเจ็บคอตั้งแต่วันพ่อยังไม่หายอีกเหรอ กินส้มเยอะๆ กินน้ำมากๆล่ะ น้ำอุ่นนะ
กินข้าวรึยัง นอนดึกรึเปล่า เล่นเกมส์ยันเช้าอีกแล้วล่ะสิเนี่ย
แล้ววันนี้ซักผ้ารึยัง เดี๋ยวไม่มีเสื้อใส่จะทำยังไง ไหนบอกว่าซักมือจะทำให้เล็บสวย แล้วปั่นเครื่องทำไมล่ะ
ฮัลโหล...เธอสูบบุหรี่อยู่เหรอ ฉันวิ่งไปขโมยบุหรี่พี่ชายมาจุด ไม่ได้สูบ
แต่จุดเป็นเพื่อนเค้า...ปัญญาอ่อนใช่ไหม นั่นแหละฉันเลย
แต่แค่ความห่วงใย ใส่ใจ ไม่อาจได้ความรัก
คนที่เค้าคิดถึงไม่ใช่คนที่คอยห่วงใย ใส่ใจ
เราเคยรักกันไหมเป็นคำถามที่น่ากลัวที่สุด แม้แต่ความอยากรู้อยากเห็นก็โดนปิดกั้นเพราะกลัวคำตอบ คำตอบที่อยากรู้แต่ไม่กล้าถาม
เปลี่ยนเป็นฉันเคยรักเธอไหม ตอบได้แน่นอน
เวลาของเราผ่านไปแล้ว เวลาของฉันยังเดินต่อไปถึงแม้จะอย่างเชื่องช้าก็ตามทีเถอะ...การอยู่ในความรู้สึกที่เรียกว่าความเจ็บปวด
มันทรมาณนะแต่ฉันไม่อยากให้มันเป็นเพียงความทรงจำหรืออดีตเลย
แต่เพราะดาวบนฟ้าไม่มีความหมาย
เพลงดาวก็ไม่มีความหมาย
ยิ่งพอสไม่ต้องพูดถึง มันไม่มีความหมาย
เธอหลงรักผู้หญิงที่จากไป ผู้หญิงที่ตายจากโลกนี้
ส่วนฉันหลงรักผู้ชายที่จากไปเช่นกัน ผู้ชายที่ตายจากฉัน...
จากคุณ :
posy 
- [
28 ธ.ค. 49 21:50:33
]
ที่ฉันมี...ไม่พอ
