นี่เป็นเรื่องสั้นค่ะ มีประมาณสามตอนจบ
ตอนแรก
             
                           ชีวิตที่เหลืออยู่


หากคุณเป็นอีกคนหนึ่งที่รู้ว่าจะมีชีวิตเหลือยู่อีกเพียงแค่ไม่นาน คุณจะใช้ชีวิตที่เหลือยู่นี้ อย่างไร

“คุณเป็นมะเร็งปอดขั้นสุดท้าย”

เหมือนฟ้าฟาดกลางใจ โลกทั้งโลกถล่มลงมาในพริบตา โลกที่เคยเป็นสีรุ้งกลับกลายเป็นสีเทาหม่น และค่อยๆมืดลงมืดลงจนดำสนิท

ผมนิ่งอึ้งฟังคำวินิจฉัยของหมอที่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างคนที่มีประสบการณ์มาอย่างโชกโชนในการบอกความเป็นความตายให้กับคนไข้ แต่สำหรับผมไม่ ทันทีที่รู้ผลของการตรวจวินิจฉัยโรค

ผมถึงกับมือไม้เย็นเฉียบ ตัวชาเสมือนโดนฉีดด้วยมอร์ฟีนเข็มใหญ่ หน้าซีดเผือดจนเหมือนเลือดทั้งกายไหลหยดลงจนหมดสิ้น

ผมไม่คิดว่ากับแค่อาการอาเจียนเป็นเลือด และน้ำหนักลงฮวบฮาบ จะบ่งบอกถึงโรคร้ายแรงชนิดที่ยากแก่การเยียวยารักษา ผมไม่เคยนึกถึงความน่ากลัวของความตายมาก่อน ตราบจนกระทั่งวันนี้ วันที่ผมฟังคำตัดสินของพยามัจจุราช

นั่นก็คือคุณหมอในความคิดของผม หลังจากนั้นคุณหมอได้พร่ำเตือนถึงการดูและรักษาตัวเองในระหว่างยังมีชีวิตอยู่ แต่จิตใจผมนั้นได้ถูกกระชากไปแล้วตั้งแต่รู้ผลการวินิจฉัยโรค

ผมรู้แต่เพียงว่า ระยะเวลาที่เหลืออยู่ อย่างมากไม่เกินเดือน หนึ่งเดือน นี่ผมมีชีวิตเหลืออยู่อีกเพียงแค่หนึ่งเดือนเท่านั้นหรอกหรือ  ผมเดินพึมพำอย่างคนไร้สติ มือกำใบวินิจฉัยโรคไว้แน่น เดินโซซัดโซเซไปไกลเท่าไหร่ไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่า มาหยุดยืนข้างหน้าสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ผมเดินเข้าไปมองผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา

บางคนมาออกกำลังกาย บางคนมากับคู่รักพร่ำพรรณถึงความรักที่มีให้แก่กัน ผมรู้สึกอิจฉาอย่างบอกไม่ถูก ดูผู้คนเขามีความสุขกันจริงนะ มีอนาคตที่ร่วมกันสร้าง ผมได้แต่นึกสมเพชในชะตาชีวิตของตนเอง

ผมเลือกที่นั่งบนเก้าอี้ไม้เก่าๆตัวหนึ่งที่อยุ่ข้างพุ่มไม้ซึ่งอยู่ในมุมอับปลอดผู้คน เพื่อที่จะได้นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีต

ผมเป็นคนมาจากต่างจังหวัด ครอบครัวยากจน แต่ผมไม่ท้อ ผมดิ้นรนจนได้มาเรียนในกรุงเทพฯ ผมตั้งหน้าตั้งตาเรียนเพื่อให้ได้เกรดดีๆ จนจบออกมา ได้ทำงานในบริษัทส่งออกแห่งหนึ่งในตำแหน่งเจ้าหน้าที่การตลาด ผมตั้งใจทำงานมาก

คนอื่นๆทำวันละ8ชั่วโมง แต่ผมวันละ12ชั่วโมง เวลาเพื่อนชวนไปสังสรรค์เฮฮา ผมก็มักจะปฏิเสธ ไม่ใช่ว่าผมถือตัวไม่อยากเข้าสังคม เพียงแต่ผมอยากมีฐานะที่มั่นคง ไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตเหมือนในอดีต ผมทำงานเก็บเงินจนมีเงินก้อนใหญ่

ซึ่งถ้าเทียบกับเพื่อนร่วมงานในตำแหน่งเดียวกัน แน่นอน คนที่ไม่ชอบเที่ยว ขยันทำงานอย่างผม ย่อมต้องมีเงินเก็บมากกว่า ถึงผมจะไม่ค่อยชอบกินเหล้าแต่ผมก็ติดสิ่งหนึ่ง สิ่งนั้นก็คือ บุหรี่

บุหรี่ที่นำมัจจุราชเข้ามาในชีวิตของผม ผมรู้ดีว่าบุหรี่นั้นให้โทษต่อสุขภาพ แต่ทำไงได้หล่ะ ก็ในเมื่อบางครั้งการทำงานมันก็ย่อมเกิดความเครียด ตัวระบายความเครียดที่ดีที่สุดของผมก็คือ บุหรี่ ผมสูบวันละซอง ซึ่งมันก็ช่วยผ่อนคลายได้เหมือนกัน


ความขยันขันแข็งในการทำงานของผมเข้าตาผู้บริหารจนถูกเสนอต่อประธานบริษัทในการเลื่อนตำแหน่งให้ผม ใช่ ผมได้เลื่อนเป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการตลาด เมื่อตำแหน่งเลื่อน เงินเดือนก็ขึ้นตาม


เป็นวัฏจักรของการทำงาน เพื่อนร่วมงานของผมแสดงความยินดี จากใจบ้าง หรือแค่ปากบ้าง แต่โอเค ผมไม่สน ผมคิดว่านี่คืออีกก้าวของความเพียรพยายาม แต่แล้วก็เหมือนคนที่ป่ายปีนเขาเพื่อไปสู่ยอดเขา และเมื่อถึงยอดเขาแล้ว

ยังไม่ทันสูดอากาศบริสุทธิ์ให้เต็มปอดก็ถูกใครไม่รู้ผลักตกลงมา ผมมีชีวิตที่ผ่านมาเพื่ออะไรกันนี่ เฝ้าอดทนเก็บเงินด้วยความมัธยัสถ์เพื่อจัดงานศพตนเองให้สมเกียรติหรือไง เมื่อนึกได้ตรงนี้


ผมก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ไหนๆที่ผ่านมาเราไม่เคยใช้ชีวิตสนุกสนาน หรือให้รางวัลในการทำงานแก่ตนเองแล้ว ก็เปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาสไม่ดีกว่าหรือ มัวแต่มานั่งเสียใจยังไงก็ไม่ดีขึ้นไปกว่านี้แล้ว สู้มาวางแผนการใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าก็น่าจะดีกว่า


คิดได้ดังนั้น ผมจึงตรงไปยังธนาคารพาณิชย์แห่งหนึ่ง ถอนปิดบัญชีทั้งหมดออกมา คุณอยากรู้ใช่ไหมว่าผมมีเงินเท่าไหร่ บอกให้ก็ได้ 5 ล้าน จากการทำงานมาอย่างหนักตลอดเกือบสิบปี ผมนำเงินสดทั้งหมดมาเก็บไว้ที่บ้าน จากนั้นผมโทรไปยังภัตราคารอาหารจีนชั้นดีสั่งโต๊ะจีนหนึ่งโต๊ะ



“สวัสดีค่ะ ภัตราคารเทียนเหลาค่ะ” เสียงพนักงานพูดสายเสียงหวาน

“เออ หวัดดีครับ ผมอยากจะจองโต๊ะจีน วันพรุ่งนี้ตอนหนึ่งทุ่มครับ”

“โต๊ะจีนแบบไหนคะ แบบเอ รายการอาหารมี5อย่าง แบบบี รายการอาหารมี7อย่าง แบบซีรายการอาหารมี7อย่างแต่มีวิสกี้แถมให้ด้วยค่ะ หรือว่าแบบดี รายการอาหารมีสิบอย่างพร้อมวิสกี้2ขวดค่ะ”


“อืม ผมขอให้จัดพิเศษให้หน่ะครับ เอาแบบที่ดีที่สุด หูฉลามสัก10หม้อ แล้วก็ปลิงทะเล คือ ไงดีอ่ะ เอาเป็นว่าของที่ดีที่สุดของร้าน ยกมาเสริฟให้หมด”

“เอ่อ แต่ว่า ราคาค่อนข้างสูงนะคะ” เสียงพนักงานตามสายพูดอย่างเกรงๆ

“ที่ว่าสูงหน่ะ เท่าไหร่กันครับ” ผมถามกลับ
“ก็ราวๆ สามแสนกว่าหน่ะค่ะ”
ผมหัวเราะลั่น


“ตามนั้นแหละครับ สามแสนก็สามแสนสิครับ แค่นี้เอง ผมมีปัญญาจ่ายน่า แต่ถ้าไม่เชื่อใจ ผมโอนเงินค่าอาหารทั้งหมดให้ก่อนก็ได้ บอกชื่อบัญชีที่ร้านมาสิครับ”

พนักงานหญิงบอกชื่อบัญชีให้อย่างรวดเร็ว ก็คงไม่เชื่อใจตามฟอร์มนั่นแหละ ผมจดชื่อบัญชีและตัวเลขบัญชีไว้ พร้อมกับนำเงินจำนวนหนึ่งไปยังธนาคารใกล้บ้านและจัดแจงโอนเงินเข้าบัญชีร้าน



พร้อมทั้งแฟกซ์ใบโอนเงินไปยังร้านที่จองไว้ มานั่งนึกดูในอดีต ได้แต่ยืนมองและดูคนมีสตางค์เขากินกัน ในใจก็นึกว่า ฮีโธ่ กินไปก็ขี้ออกมาเหมือนกัน เก็บเงินไว้ดีกว่า กลับไปกินมาม่าหรือหรูหน่อยก็กระเพาไก่ไข่ดาวนี่แหละ อย่าหวังเลยว่าจะได้กินเงินข้า


แต่ในที่สุดก็กลืนน้ำลายตัวเอง จ่ายเงินให้กับร้านเหล่านี้ แต่เอาเถอะ ถ้าตายไปจะได้ไม่เสียชาติเกิด หลังจากโอนเงินเรียบร้อยก็จัดแจงโทรชวนเพื่อนสนิทมิตรสหายมาร่วมวงสังสรรค์

แต่ละคนแปลกใจที่จู่ๆผมที่เรียกได้ว่าขี้เหนียวที่สุดในบรรดาเพื่อนๆจะเอ่ยปากชวนกินเหลา ภัตราคารที่ขึ้นชื่อว่าแพงและอร่อยที่สุดในย่านเยาวราช แถมผมเองยังเป็นคนเลี้ยงอีก


บางคนไม่เชื่อขนาดหนักคิดว่าเป็นรายการถึงคิวข้าดาราจำเป็น ประมาณว่าพอจะจ่ายเงินก็ตัวใครตัวมัน แต่พอผมรับรองเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า ผมจ่ายเองจริงๆ ก็ได้เลื่อนตำแหน่งแล้วนี่ มันก็ต้องมีการฉลองกันหน่อย พวกนั้นเลยเบาใจไป ก็แหม ของฟรี ใครจะไม่ชอบหล่ะ