ความคิดเห็นที่ 1      ในดาวร้างดวงนี้มีสิ่งใดซุกซ่อนอยู่ ภายในถ้ำนั้นมีมิตรหรือว่าศัตรู คำตอบอยู่เบื้องหน้าจุลกรแล้ว เขาถูกส่งมาด้วยยานขนส่งขนาดเล็ก ใจหนึ่งเขาภาวนาว่าเจ้าสิ่งที่อยู่ในดาวดวงนี้น่าจะจับเขาโยนเข้าไซเปอร์สเปชแล้วไปโผล่ออกอีกฝากหนึ่งของกาแล็กซีเหมือนยานลำอื่นๆ ที่เคยโดน จุลกรทำหน้าที่เป็นเพียงพลขับของยานสำรวจขนาดเล็ก เขามีความสุขในการสำรวจขอบเขตอวกาศ ผ่านดวงดาวนับพัน มากกว่าจะเข้ามาผจญภัยกับสิ่งที่อันตรายเช่นนี้      อะไรคือความอันตราย นี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดาที่จะเกิดขึ้นได้ ยานบัญชาการระดับดวงดาวรอจอดเทียบห่างออกไปอีกสิบปีแสงพร้อมด้วยชนเผ่าชั้นผู้นำ ด้วยเทคโนโลยีที่สั่งสมมานานนับล้านปีกลับไม่อาจก้าวผ่านการป้องกันจากดาวดวงนี้ได้      ในอวกาศแม้มีการตั้งสหพันธรัฐมีอำนาจควบคุมดูแลนับหมื่นกาแล็กซี แต่ถ้าเทียบกับจักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาล เศษเสี้ยวของส่วนที่อำนาจสหพันธรัฐยื่นมือเข้าไปดูแลนั้น เทียบแล้วก็เพียงเม็ดทรายเม็ดเล็กในหาดที่กว้างใหญ่ เขาเชื่อว่ายังมีสิ่งที่เก่าแก่ยิ่งใหญ่กว่านั้นสิงสถิตอยู่ในส่วนลึกของจักรวาลที่ยังไม่ได้สำรวจอีกมากมาย บางครั้งการตัดสินใจผิดเพียงนิดเดียวอนาจักรที่ยิ่งใหญ่อาจล่มสลายไปในพริบตา และเขาก็ไม่ต้องการเป็นผู้เริ่มต้นมัน “เรียกศูนย์ผมเข้ามาในถ้ำแล้ว” จุลกรติดต่อผ่านทางช่องสื่อสารทันทีที่เดินเข้าสู่ถ้ำอันมืดมิดนั้น “ติดตั้งเครื่องเชื่อมต่อเรียบร้อยแล้ว” เขารายงานซ้ำเข้าไปอีกครั้งเมื่อติดตั้งเครื่องมือสำหรับสื่อสารกับยานบัญชาการได้แล้ว “ตั้งระบบเรียบร้อยแล้ว ถึงเวลาเคาะประตู” เจ้าหน้าที่ของยานบัญชาการติดต่อเข้ามาอีกครั้ง ขั้นตอนที่ง่ายผ่านหมดแล้ว ที่เหลือเพียงขั้นตอนสุดท้ายซึ่งเสี่ยงอันตราย จุลกรสวมเครื่องผนวกจิตเข้ากับศรีษะ ด้วยเครื่องนี้มันจะกระตุ้นการเชื่อมต่อกับแกนกลางของสิ่งที่อยู่ในดาวดวงนี้ พร้อมทั้งสื่อสารไปยังผู้บัญชาการเซรัสมัสทางจิต เพื่อป้องกันการผิดพลาดที่เขาอาจจะเผลอทำ ดังนั้นการตัดสินใจทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับผู้บัญชาการทั้งหมด ภาระส่วนนี้ของเขาจึงถูกตัดไป “นับถอยหลัง สาม สอง หนึ่ง . เชื่อมระบบ” สิ้นเสียงจากเจ้าหน้าที่ของยาน จุลกรตาพร่าไปเล็กน้อยอันเป็นผลมาจากการเชื่อต่อทางจิตที่มีความต่างระดับกัน “สวัสดีชาวโลก นามข้าเซรัสมัส นับแต่นี้สิ่งที่เจ้ารับรู้ข้าก็จะรับรู้เช่นเดียวกัน“ น้ำเสียงสุภาพแฝงด้วยพลังอำนาจของผู้บัญชาการ ติดต่อเข้ามาทางจิตของจุลกร “ครับท่าน จะให้ผมทำอะไรต่อครับ” “เจ้าไม่ต้องทำสิ่งใด บัดนี้ข้าจะเปิดช่องการสื่อสารกับสิ่งที่อยู่ในดาวดวงนี้” สิ้นเสียงพูด จุลกรถึงกับอ้าปากค้างผนังถ้ำปรากฏวัตถุคล้ายรากต้นไม้พุ่งตรงเข้ามัดพันร่างของจุลกรจนขยับตัวไม่ได้ น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกอึดอัด หนังตาของเขาหนักขึ้นจนต้องปิดเปลือกตาลง      ในความมืดของม่านตานั้นปรากฏแสงสว่างจุดเล็ก แล้วค่อยขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนรอบตัวมีแต่สีขาว นี่ย่อมไม่ใช่สภาพของความเป็นจริง หากเป็นสภาวะที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อการติดต่อสำหรับสิ่งที่อยู่ในดาวดวงนี้โดยเฉพาะ “ยินดีต้อนรับชาวโลก” เสียงคล้ายพูดข้างหูดังขึ้นมา เมื่อจุลกรเหลียวไปจึงพบว่าที่ข้างตัวปรากฏร่างของสิ่งหนึ่งคล้ายมนุษย์ ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยของสิ่งนั้น มันขัดแย้งอย่างประหลาดกับนัยน์ตาฉายแววอยากรู้อยากเห็นของเด็กตัวเล็กๆ “ท่านเป็นใคร” “ชื่อข้านามฮาเทล” สิ่งนั้นตอบกลับมา +++++++++++++++++++++++++ “ท่าน ท่านเป็นมนุษย์โลก” เมื่อเพ่งมองร่างของสิ่งที่เรียกตัวเองว่าฮาเทล จุลกรเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย “นานมาแล้วข้าเคยอาศัยอยู่บนโลก” ฮาเทลตอบกลับมา “แล้วทำไมท่านมาอยู่ที่นี่ล่ะ” จุลกรยิงคำถามไปอีก “จุ จุ อย่าเพิ่งใจร้อน” ฮาเทลพูดพลางใช้นิ้วชี้แตะริมผิวปาก จุลกรยิ่งสงสัยเข้าไปอีกว่ากิริยานี้หมายความว่าอย่างไร “ให้ข้าถามเจ้าบ้างดีกว่านะ เจ้ามาที่นี่ทำไม” “ผม “ จุลกรอึกอักไม่ตอบคำถาม เขาสื่อทางจิตเข้าไปขอคำตอบจากผู้บัญชา “ใคร” ฮาเทลพูดขึ้นแล้วทำท่าเอียงคอ จ้องมองจุลกรจนเขารู้สึกว่าเหมือนตัวจะเปลือยเปล่าไม่สามารถปิดปังอะไรได้เลย “ข้าเซรัสมัสผู้บัญชาการแห่งยานออคคาเปี้ยน 573” แล้วเสียงของผู้บัญชาการก็ดังขึ้นมา มันเป็นการแนะนำตัวหลังจากถูกจับได้ว่าซ่อนอยู่ในเงาจิตของจุลกร ด้วยพลังจิตระดับสูงกลับถูกตรวจพบได้ไม่อยากเย็น จุลกรค่อนข้างแน่ใจว่าชายที่ยืนอยู่ต่อหน้านี้มีพลังจิตไม่ด้อยไปกว่าชนเผ่าชั้นผู้นำของสหพันธรัฐ “ยินดีที่ได้รู้จัก ท่านไม่ใช่มนุษย์โลกกระมัง” “ข้าคือชนเผ่ามาโครซีเนีย ผู้นำแห่งสหพันธรัฐ” “พวกท่านติดต่อข้าต้องการสิ่งใด” ฮาเทลพูดกับเซรัสมัส เมื่อเป็นแบบนี้จุลกรจึงได้แต่ยืนสังเกตการณ์อยู่ด้านข้างเท่านั้น เขารู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องแบกภาระอีกต่อไป “ด้วยอำนาจและหน้าที่ ทุกสิ่งที่อยู่ใต้อาณาเขตแห่งสหพันธรัฐ จำเป็นต้องถูกแบ่งแยกชัดเจน” “สรุปแล้วพวกท่านต้องการรู้ว่าข้าเป็นใคร” ฮาเทลถามกลับด้วยน้ำเสียงปกติ ขณะที่ทำท่าเอียงคอไปมา “ใช่” เสียงตอบกระชับชัดเจนมาจากเซรัสมัส “งั้นคงต้องย้อนไปจุดเริ่มต้นเมื่อ ” ฮาเทลนิ่งครู่หนึ่งจึงพูดต่อ “หมื่นกว่าปีก่อนตามเวลาของโลกมนุษย์”      พอได้ยินคำว่า หมื่นกว่าปีก่อน จุลกรก็เกิดความสงสัยขึ้นมาทันที นั่นไม่ใช่ช่วงเวลาของการติดต่อครั้งแรกกับมนุษย์เผ่าพันธุ์อื่นหรอกหรือ ถ้าเป็นประวัติของสิ่งที่เรียกตัวเองว่าฮาเทลจริง แสดงว่าเขาต้องเป็นมนุษย์โลกที่มีอายุมานับหมื่นปีแล้ว และเหตุใดเขาจึงมาอาศัยอยู่บนดาวร้างแห่งนี้ “ใช่อย่างที่เจ้าคิด มนุษย์โลก” ฮาเทลหันมาพูดกับจุลกร เขาจึงได้รู้ว่าถูกอ่านความคิด “หากแต่เป็นเวลาก่อนหน้านั้น ร้อยกว่าปีหลังจากยานอวกาศความเร็วเหนือแสงถูกสร้างขึ้น การค้นหาชีวิตต่างพิภพทำให้ข้าและเจ้านายเดินทางเข้าสู่เขตอวกาศส่วนลึก แต่เราก็ไม่พบสิ่งใด ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่มีความสิ้นหวังข้าและเจ้านายได้สร้างเครื่องมือชิ้นหนึ่งขึ้นมา เพื่อเดินทางไปยังที่ที่ไม่มีใครเคยไปมาก่อน เครื่องมือนั้นคือ เครื่องทะลวงห้วงมิติ ” “เครื่องทะลวงห้วงมิติ” จุลกรเผลอพูดทวนชื่อเครื่องมือที่ฮาเทลบอกซ้ำ “เครื่องมือนั้นคงทำงานไม่ได้ใช่ไหม นอกเหนือจากมิติทั้งสี่ มิติที่นอกเหนือจากนั้นล้วนขดตัวเล็กลงไป จนไม่อาจส่งผลต่อความเป็นไปแห่งห้วงจักวาล” ผู้บัญชาการเซรัสมัสพูดขึ้น จุลกรเห็นว่าน่าจะเป็นอย่างข้อสันนิฐาน เพราะถ้าเครื่องมือนั้นใช้งานได้จริงฮาเทลคงไม่ซ่อนตัวอยู่ในดาวร้างแห่งนี้หรอก “ผิดแล้ว เครื่องมือนั้นทำงานได้” แล้วฮาเทลก็เผยยิ้มออกมาครั้งแรก ++++++++++++++++++++      สิ่งที่ลอยอยู่บนฝ่ามือของฮาเทลคือภาพแบบจำลองสามมิติเครื่องมือนั้น ดูลักษณะภายนอกคล้ายไข่หินกลมเกลี้ยง หลังจากนั้นเมื่อคว่ำฝ่ามือลงภาพแบบจำลองก็หายไป “เครื่องมือนี้มีปัญหาอยู่สองอย่างคือ หนึ่งเมื่อใช้มันแล้วจำเป็นต้องใช้พลังงานมหาศาลถึงขนาดที่จะดึงพลังจากมวลดาวฤกษ์ทั้งดวงให้หมดไปได้” “ข้าต้องการให้เจ้ามอบเครื่องมือนี้ให้กับข้า สิ่งนี้เป็นอันตรายต่อสหพันธรัฐ” ไม่ทันที่ฮาเทลจะบอกปัญหาข้อที่สอง ผู้บัญชาการเซรัสมัสก็ชิงพูดขึ้นก่อน สำหรับจุลกรแล้วเขาไม่แปลกใจเลยกับคำพูดนี้      ในนับหมื่นกาแล็กซีชนเผ่ามาโครซีเนีย ไม่ใช่เผ่าพันธุ์ที่มีพลังจิตสูงที่สุด ขณะเดียวกันหากนับความเก่าแก่ยังมีชนเผ่าอีกนับร้อยที่กำเนิดขึ้นมาก่อนนับหลายล้านปี สิ่งที่ทำให้ชาวมาโครซีเนียได้รับความยอมรับให้เป็นผู้นำแห่งสหพันรัฐ คือภาวะความเป็นผู้นำอันสูงส่ง      ด้วยทุกการกระทำไม่หวังประโยชน์แก่เผ่าพันธุ์ตนเอง มุ่งแต่รักษาสงบเรียบร้อยในห้วงอวกาศที่สับสน ตรากฎและปฏิบัติอย่างเคร่งครัด เหล่านี้แลกมากับความนับถือและวางใจของทุกเผ่าพันธุ์ที่เข้าร่วมสหพันธรัฐ และสิ่งที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันก็คือ ครอบครองเทคโนโลยีชั้นสูง      ดาวฤกษ์ออคคาเปี้ยนเป็นบ้านดังเดิมของชาวมาโครซีเนีย มีขนาดใหญ่กว่าดวงอาทิตย์ของโลกประมาณสี่แสนเท่า มวลพลังงานที่แผ่ออกมายิ่งเหลือคณา สิ่งที่ชาวมาโครซีเนียทำคือสร้างยานอวกาศขนาดมหึมาครอบทับดาวฤกษ์นี้ทั้งดวง อาศัยพลังงานที่แผ่ออกมาแปลงเป็นพลังขับเคลื่อนยาน นอกจากนั้นยังแสดงแสนยานุภาพด้วยการสร้างยานระดับบัญชาการดวงดาวอีกนับพัน ประจำการอยู่ ณ จุดต่างๆ ในอาณาเขตของสหพันธรัฐ      เครื่องมือของฮาเทล ‘เครื่องทะลวงมิติ’ ไม่ว่ามันจะทำงานได้จริงตามคำกล่าวอ้างหรือไม่ การมีอยู่ของมันก็ส่งผลกระทบต่อสภาพโดยรวมของสหพันธรัฐ เพราะว่าเครื่องมือใดก็ตามที่สามารถสร้างขึ้นมาแล้วสูบพลังงานจากมวลดาวฤกษ์ไปได้จนหมดสิ้น แม้ว่าจะไม่ใช่อาวุธ แต่หากตกอยู่ในมือของผู้ไม่หวังดี มันอาจจะถูกดัดแปลงนำพลังงานนั้นไปใช้ในทางที่ไม่ถูกได้เช่นกัน      ดังนั้นคำพูดของผู้บัญชาการเซรัสมัสจึงชอบด้วยเหตุผล ในการทีจะยึดเอาเครื่องมือนี้ไปเก็บไว้ “หวังว่าข้าคงฟังไม่ผิดหรอกนะ ท่านต้องการให้ข้ามอบเครื่องมือนี้ให้กับท่าน” ฮาเทลพูดขึ้น ดูท่าทางแล้วไม่ชอบใจกับคำพูดที่ได้ฟังมากนัก “ใช่แล้ว” ผู้บัญชาการเซรัสมัสพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดียว “ข้าคงให้ท่านไม่ได้หรอก ท่านกลับไปซะเถอะ”      ฉับพลันฮาเทลก็หายวับไป แสงสว่างสีขาวก็หรี่จางจนมืดดำ จุลกรค่อยๆ ลืมตาขึ้นก็พบว่าเขาเป็นอิสระจากสิ่งเกี่ยวพันที่ผุดมาจากผนังถ้ำ เสียงติดต่อมาจากยานบอกให้เขากลับไป จุลกรจำใจต้องกลับขึ้นยานขนส่งที่พาเขามา กลิ่นเค้าแห่งความอึดอัดแผ่กระจายไปทั่วอวกาศอันมืดหม่น ในไม่ช้าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น จุลกรสังหรณ์เช่นนั้น และมันก็ถูกต้องเสียด้วย ++++++++++ จากคุณ : egotech - [ วันปีใหม่ 03:02:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2      ทันทีที่จุลกรกลับถึงยานบัญชาการ เสียงหวีดสัญญาณบ่งบอกสถานะพร้อมประจัญบานของยานดังขึ้นมาแล้ว เขาถึงกับถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เมื่อฮาเทลไม่ยอมมอบเครื่องมือ ผู้บัญชาการเซรัสมัสจึงสั่งโจมตี ซึ่งเป็นกฎที่ตราไว้ชัดเจน ‘จะไม่ยอมให้สิ่งใดมาบั่นทอนเสถียรภาพแห่งสหพันธรัฐ’ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ นี่ไม่ใช่การรบแต่เป็นการทำล้ายล้างกันอย่างไม่มีทางสู้ด้วยซ้ำ “เตรียมประจุกระสุนสลายธาตุ เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์” เสียงประกาศดังทั่วทั้งยาน      จุลกรรีบจ้ำอ้าวไปที่ห้องพักทันที เมื่อปรับจอภาพไปยังกล้องสอดแนมระยะไกลเขาสามารถเห็นดาวดวงนั้นได้ ทันใดนั้นขนทั้งตัวเขาชี้ตั้งขึ้น อันเป็นผลมาจากการรวมพลังงานทั้งยานเพื่อประจุเข้าสู่กระสุนสลายธาตุ จุลกรหวังจะเตือนฮาเทลได้ทัน เขาเพ่งจิตไปยังดาวดวงนั้น “เตรียมประจุกระสุนสลายธาตุ เก้าสิบเปอร์เซ็นต์” เสียงประกาศก้องเล็ดลอดเข้ามาในห้อง      จิตของเขาไม่อ่านผ่านสนามพลังอันเข้มข้นที่ครอบคลุมดาวดวงนั้นไปได้ มนุษย์โลกผ่านการวิวัฒนาการมาช่วงหนึ่งแล้ว เมื่อผ่านไปกว่าหมื่นปีหลังติดต่อกับเผ่าพันธุ์อื่น สิ่งนั้นคือจิตที่เป็นระเบียบขึ้นและสามารถติดต่อทางจิตในระยะสั้นได้ “ประจุกระสุนสลายธาตุสำเร็จ เตรียมยิง” สิ้นเสียงนี้ใจของจุลกรตกวูบไป      เสียงนับถอยหลังเตรียมการยิงเริ่มดังขึ้น เขาจ้องมองวาระสุดท้ายของดาวดวงนั้น ด้วยอำนาจทำลายล้างของกระสุนสลายธาตุ มันจะทำลายดาวทั้งดวงจนไม่เหลือซาก ตัวเลขลำดับสุดท้ายถูกนับ จุลกรหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง ลาก่อนฮาเทล +++++++++++      เสียงสัญญาณเปลี่ยนไปเมื่อจุลกรลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดาวดวงนั้นยังคงลอยอยู่บนห้วงอวกาศเป็นปกติสุขไม่ได้ถูกทำลาย ชั่วครู่หนึ่งเขาจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อมีเสียงประกาศ “ภาวะฉุกเฉิน เจ้าหน้าที่สื่อสารทุกคนเข้ารายงานตัว”      จุลกรวิ่งไปสะพานเรือทันที เขาเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่สื่อสารหลังเข้ามาประจำการที่ยานลำนี้ แม้เป็นตำแหน่งที่ตั้งขึ้นโดยไม่ได้ทำหน้าที่จริงๆ ก็ตาม “ยานของเราถูกควบคุมโดยจากแหล่งไร้ที่มา รีบติดต่อไปยังยานรบระดับบัญชาการดวงดาวทุกลำที่อยู่ในรัศมี 3000 ปีแสง ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือด่วน” สิ้นคำสั่งเจ้าหน้าที่ทุกคนวิ่งเข้าประจำตำแหน่งเพื่อแก้ไขวิกฤติครั้งนี้ หลังวุ่นวายอยู่พักหนึ่งสิ่งที่เหลือเชื่อก็เกิดขึ้น “ยานรบระดับบัญชาการดวงดาวในรัศมี 3000 ปีแสง สามสิบสี่ลำคงสถานะเดียวกันหมดครับ” เสียงพูดจากลูกเรือคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น “ผมเช็คไปยังยานนอกรัศมีทั้งหมดก็คงสถานะเดียวกันครับ” ลูกเรืออีกคนหนึ่งรีบลำลักบอกหัวหน้าฝ่ายสื่อสาร แล้วกดปุ่มบนแผงควบคุม รายชื่อยานต่างๆ ปรากฏขึ้นมาบนจอภาพที่ผนังห้องสื่อสารพร้อมทั้งแสดงสัญลักษณ์เดียวกันหมด “มันเกิดอะไรขึ้น” “มีคลื่นกระจายสัญญาณครับ ต้องการให้ผมปล่อยออกเสียงออกไหมครับ” ลูกเรืออีกคนหนึ่งรีบบอกหลังจากเห็นแถบสถานะการแผ่ข่าวสารจากยานบัญชาการทุกลำคล้ายกับว่ามันถูกส่งมาจากยานทั้งหมดพร้อมกัน “เปิดมัน” “ ยานรบทั้งสิ้นหนึ่งพันสามร้อยลำ อยู่ใต้การบังคับของข้า เห็นได้ชัดว่าท่านต้องการทำล้ายล้างข้า เมื่อเป็นเช่นนี้ข้าก็จะยื่นดาบนั้นคืนสนอง ” เป็นเสียงที่จุลกรคุ้นเคย เสียงของฮาเทล “เป็นไปไม่ได้” ลูกเรือคนหนึ่งพูดขึ้นหลังจากนั้นยานก็สั่นขึ้นอย่างรุนแรง เรื่องทำนองนี้จุลกรคุ้นเคยเป็นอย่างดี นี่คือสภาวะการรวบรวมพลังงานเพื่อเปิดไฮเปอร์สเปชนั่นเอง “ดูพิกัดของมัน” หน้าหัวฝ่ายสื่อสารได้สติขึ้นมารีบสั่งบอก “ตำแหน่งที่ศูนย์บัญชาการใหญ่ยานออคคาเปี้ยน” ลูกเรือคนเดิมนิ่งไปพักหนึ่งแล้วจึงพูดขึ้นอีกครั้ง “ไม่เฉพาะแค่ยานของเรา ยานรบทุกลำเริ่มขบวนการเข้าสู่ไฮเปอร์สเปชครับ”      ขณะที่ยานกำลังสะสมพลังงานเพื่อกระโจนเข้าสู่ไฮเปอร์สเปช จุลกรรีบผละออกจากห้อง เขาตรงไปยังยานขนส่งขนาดเล็กที่เคยพาเขาไปหาฮาเทล คล้อยหลังที่จุลกรผละออกไป ก็เกิดเรื่องน่าตื่นตะลึงอีกเรื่องหนึ่ง “เฮ้ย!” ในห้วงของความตื่นตระหนก เสียงร้องอุทานของลูกเรืออีกคนหนึ่ง เหมือนผลักให้ทุกคนในห้องจมดิ่งลงสู่ความมืดมนอีก มีอะไรเกิดขึ้นอีก      ผู้หัวหน้าฝ่ายสื่อสารรีบเข้าไปดูที่แผงควบคุมของลูกเรือที่ส่งเสียง เมื่อเข้าไปใกล้เขาจึงเห็นว่า หน้าที่ของลูกเรือคนนั้นคือคอยตรวจสอบสถานะของดาวที่อาเทลซ่อนตัวอยู่ แถบสถานทุกอย่างเป็นปกติ ยกเว้นแถบสถานะเดียวที่มาตรวัตรของมันเพิ่มจำนวนตัวเลขขึ้นทุกขณะ “สัญญาณชีพจากดาว AL-437  ประมาณหนึ่งพันล้าน และกำลังเพิ่มขึ้นไม่หยุด” ลูกเรืออีกคนซึ่งเข้าไปดูด้วย รีบหันกลับไปรายงานหัวหน้าฝ่ายสื่อสาร แล้วสีหน้าของคนในห้องทั้งหมดล้วนแสดงความหวาดกลัวออกมาพร้อมกัน เหตุการณ์ดาวร้างที่ไร้สิ่งมีชีวิตพลันเกิดสัญญาณชีพผุดขึ้นอย่างไร้เหตุผล ไม่เคยมีการบันทึกเรื่องราวทำนองนี้มาก่อน หรือว่าสิ่งนี้อยู่นอกเหนือการเข้าใจของพวกเขา ++++++++++++++++++++      โชคดีที่ยานทั้งลำถูกควบคุมเอาไว้ ระบบการตรวจสอบการการเข้าออกยานจึงถูกปิดไปด้วย บวกกับความสับสนวุ่นวายของเหตุการณ์ต่างๆ ทีเกิดขึ้นพร้อมเพรียงกัน ทำให้ระบบปั่นป่วนยากที่จะมีเจ้าหน้าที่คอยดูแลควบคุมเหมือนเวลาปกติ “หน่วยช่างยนตร์ทุกคนปฏิบัติตามกฎ 037” นี่เป็นเสียงคำสั่งเฉียบขาดสุดท้ายของผู้บัญชาการเซรัสมัสที่จุลกรได้ยินก่อนนำยานขนส่งออกมา ‘กฎ 037’ เป็นข้อปฏิบัติอยู่ในหมวดการถูกบุกรุก ว่าด้วยการปลดอาวุธและทำลาย จะถูกใช้ก็ต่อเมื่อยานถูกควบคุมโดยฝ่ายตรงข้าม เพื่อป้องกันไม่ให้นำอาวุธนั้นมาใช้กับฝ่ายตนเอง      ในที่สุดจุลกรก็สามารถนำยานขนส่งขนาดเล็กผ่านเข้ามาสู่ดาวร้างได้อีกครั้ง คราวนี้แตกต่างจากครั้งแรก เขาไม่รู้ว่าจะได้รับการต้อนรับอยู่อีกหรือไม่ และเกือบจะในทันทีที่ยานแตะพื้น เขาอดไม่ได้ที่จะมองเหลือบไปยังตำแหน่งที่ยานบัญชาการอยู่ แม้จะรู้ดีแก่ใจว่าถ้าหากยานเข้าสู่ไฮเปอร์สเปชแล้ว คงใช้เวลาอีกสิบปีกว่าแสงวาบในการกระโจนจะเดินทางมาถึงที่ดาวดวงนี้      และเมื่อถึงเวลานั้น แสงที่เห็นอาจจะเป็นเครื่องบอกสุดท้ายของการคงอยู่แห่งสหพันธรัฐที่ล่มสลายไปแล้ว “เจ้ากลับมาอีกครั้ง มนุษย์โลก” เสียงพูดเปล่งมาจากความมืดมิดในตัวถ้ำ ไม่ทันที่จุลกรจะเข้าไปก็ได้รับเสียงทักทายก่อน คราวนี้เขาชะงักทันที เพราะว่าเสียงนั้นไม่ใช่เสียงของฮาเทล “นี่ ” “จริงตามที่เห็น และถูกต้อง” จุลกรพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ เมื่อได้รับคำตอบนี้ คำถามคือ ‘นี่เป็นไม่ใช่สภาวะจำลอง ท่านก็ไม่ใช่ฮาเทล’ “ครั้งหนึ่งมีคนเรียกข้าว่า วชิระ” แล้วสิ่งที่อยู่ในถ้ำก็ก้าวออกมา แสงสว่างจากไฟหน้ายานขนส่งขับเงามืดให้หลุดหายไปจากร่างนั้น      ชายผู้นี้เป็นใคร พลันจุลกรก็เข้าใจแจ่มแจ้งถึงที่มาของชายผู้นี้ นี่คงเป็นเจ้านายของฮาเทล แล้วฮาเทลหายไปไหน “ฮาเทลก็อยู่นี่” คำตอบดังมาจากร่างของชายคนนั้น เขาแทบไม่แปลกใจเลยที่ถูกอ่านความคิด “หมายความว่า ” “เจ้าคิดถูก ฮาเทลคือชื่อเรียกแห่งสมองประดิษฐ์ซึ่งอยู่ในร่างของข้า” วชิระเดินเข้ามาใกล้ แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มีแต่ความมืดมิดเบื้องบน ดวงตาทอแววประหลาดคล้ายหวนรำลึกถึงเหตุการณ์เมื่อนานแล้ว “ยุคสมัยนั้น แม้มีการสร้างยานท่องอวกาศยาวนานมานับร้อยปีแล้ว แต่ในหนทางที่เราไม่เคยไปล้วนแฝงเร้นภยันตรายนานับปการ ปัญหาหนึ่งคือกำลังพลไม่พอ เราไม่แค่สำรวจ เรายังยึดครองและพยายามสร้างอานาจักรแผ่คลุมไปทั่วระบบสุริยะรวมทั้งระบบดาวใกล้เคียง        ข้าในตอนนั้นก็อยู่ในวัยหนุ่มเช่นเจ้า ความหวังพิชิตค้นหาในสิ่งที่ไม่เคยพบมีอยู่เต็มความคิด สำหรับขอบเขตที่ไกลที่สุดข้าอาสาเดินทางไป แต่ไม่มีใครตามข้าไป คนยังมีความกลัวอยู่ ข้าจึงไปเพียงผู้เดียว พร้อมฮาเทลผู้รับใช้ที่อยู่ในร่างข้า”      จุลกรยังจำเรื่องราวนี้ได้ดี เขาสนใจศึกษาประวัติศาสตร์ช่วงนั้น เนื่องจากเป็นช่วงที่ตื่นเต้น เพราะมีการค้นพบสิ่งใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลา มันก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ผลักดันให้เขาสมัครเข้ารับหน้าที่ในยานสำรวจแห่งสหพันธรัฐ  ด้วยเทคโนโลยีด้านนาโนบอทขั้นสูง มีการฝังหุ่นจิ๋วที่มีปัญญาอิสระลงในตัวนักสำรวจ คอยดูแลร่างกายและเป็นเพื่อนพูดคุย แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความนิยมในการฝังปัญญาอิสระเข้าร่างก็เสื่อมไป เนื่องจากการสื่อสารข้ามดวงดาวเป็นเรื่องง่ายดายมากขึ้น ประกอบกับการได้รับรู้ว่าอวกาศไม่ได้ว่างเปล่าไร้เผ่าพันธุ์อื่นอย่างที่เราเข้าใจตั้งแต่แรก “อยากรู้ปัญหาข้อที่สองของเครื่องทะลวงมิติไหม” จู่ๆ วชิระก็พูดขึ้น จุดไฟความสงสัยในตัวเขา จุลกรจึงนิ่งเงียบแทนคำตอบ “ปัญหาข้อที่สอง มันเกิดขึ้นหลังใช้งานเครื่องในครั้งแรก ข้ากับฮาเทลตกลงใจที่จะก้าวข้ามไปยังมิติอื่นพร้อมกัน ระหว่างที่กำลังอยู่ในเส้นแบ่งนั้น ร่างของข้าแทบแหลกสลายไปสิ้น เรื่องนี้เพราะความสะเพร่าของข้าเอง ทุกจักรวาลล้วนมีกฎของมัน มวลและสสารในจักวาลที่เราอาศัยอยู่ เมื่อเข้าไปยังมิติที่แตกต่างมันจะไร้ความเสถียรภาพ อะตอมของธาตุจะไม่สามารถยึดเหนี่ยวกันได้อีก      ก่อนที่ร่างข้าจะถูกสลายเป็นจุล ฮาเทลได้เบี่ยงเบนพลังงานส่วนหนึ่งของเครื่อง ซึ่งมันนำเราไปยังเส้นทางที่ไม่เคยมีใครไปมาก่อน เส้นทางนั้นพาเราย้อนเวลาไปกว่าสี่ร้อยล้านปี ณ เวลาปัจจุบัน” “สี่ร้อยล้านปี!” จุลกรอุทานด้วยความทึ่ง แล้วเขาก็คิดว่ามันมีเหตุมีผลที่น่าจะเป็นไปได้ พลังจิตระดับสูงสุดยอดที่สามารถควบคุมยานระดับบัญชาการดวงดาวของสหพันธรัฐได้หมดในคราวเดียว มาจากการสั่งสมและวิวัฒน์กว่าสี่ร้อยล้านปีก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแล้ว      ข้อสงสัยเพียงอย่างเดียวของจุลกรก็คือ ทำไมวิชิระจึงซ่อนตัวอยู่ในถ้ำนี้ “ข้ามีภาระที่ต้องรับผิดชอบ จงดู” เหมือนกับช่วงก่อน ทุกความคิดของจุลกรไม่รอดพ้นโสตสัมผัสทางจิตไปได้ ++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 50 03:27:13 จากคุณ : egotech - [ วันปีใหม่ 03:03:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3      หนังตาของเขาหนักขึ้นจนต้องปิดเปลือกตาลง ในความมืดของม่านตานั้นปรากฏแสงสว่างจุดเล็ก แต่คราวนี้มันไม่เหมือนตอนแรกที่เขาติดต่อทางจิตกับฮาเทล เมื่อแสงสว่างจุดเล็กๆ ขยายใหญ่ขึ้น เขาพบว่ามันไม่ได้เป็นแค่ห้องสีขาวเท่านั้น หากแต่เป็นห้องที่มีเครื่องเรือนและประตูหน้าต่างอยู่รอบข้าง เพียงแต่สถาปตยกรรมที่เห็นนั้นแปลกตาไปจากสิ่งที่เขาคุ้นเคย ข้าวของทุกอย่างล้วนมีเอกรักษ์เฉพาะตัวของมันเอง เมื่อเหลียวไปมองรอบตัวเขาก็พบว่าวชิระยืนอยู่ข้างๆ ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยดูมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างประหลาด “ตามข้ามาสิ” วชิระพูดพลางเดินไปที่ประตู จุลกรเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ จนถึงบัดนี้เขายังไม่ได้คำตอบที่ต้องการ “นี่มันหมู่บ้าน” จุลกรพูดขึ้นเมื่อเห็นสภาพแวดล้อมภายนอก บ้านเรือนรูปร่างแปลกตาส่วนใหญ่เป็นบ้านชั้นเดียว ผู้คนดูเหมือนว่ายังอยู่ในช่วงยุคกลางของโลก เครื่องมือเครื่องใช้ที่เห็นยังอาศัยแรงคนอยู่ส่วนหนึ่งเพื่อให้มันทำงานได้ “ปิโต ท่านกลับมาจากในเมืองแล้ว ไหนของฝากข้า แล้วนี่ใคร” เสียงแหลมเล็กมาจากเด็กหญิงหน้าตามอมแมม บนหัวประดับด้วยดอกไม้สามสีรูปร่างคล้ายดอกกล้วยไม้ จ้องตาใสฉายแววซุกซนมองจุลกรด้วยความแปลกใจ “ลิลิซา นี่เพื่อนของข้า ชื่อว่าจุลกร ขนมของเจ้าอยู่บนโต๊ะในบ้านข้า ไปหยิบเอาสิ” เด็กหญิงตัวน้อยส่งเสียงดีใจดังลั่น แล้ววิ่งเข้าไปยังบ้านที่จุลกรเดินออกมาก่อนหน้า “ท่านสร้างหมู่บ้านนี้” จุลกรถามด้วยความสงสัย “หมู่บ้านนี้ข้าไม่ได้สร้างขึ้น หรือจะพูดตามตรงข้าอาจมีส่วนอยู่บ้าง” วชิระพูดขึ้น ขณะที่หันไปส่งยิ้มให้กับหญิงสาวชาวบ้านคนหนึ่งที่เดินผ่านมา วชิระยังไม่ตอบคำถามจุลกร เขายังเดินไปทักทายผู้คนตามรายทางเรื่อยๆ “หรือว่า ท่านสร้างดาวดวงนี้” อย่างที่สุดหลังการเค้นสมอง จุลกรโพล่งความคิดพิศดารขึ้นมา “เจ้าเข้าใกล้ความจริงขึ้นมาอีกหน่อยแล้ว” วชิระพูดขึ้น แล้วเดินไปยังส่วนลานกว้างของหมู่บ้าน ซึ่งมีแผงขายของปลูกเป็นเพิงไม้อยู่หลายร้าน “หลังจากที่ข้าเกือบจะแหลกสลายไปกับการข้ามมิติ ฮาเทลพยายามฟื้นฟูร่างกายส่วนที่เสียหาย ซึ่งมันเกินกำลังของนาโนบอทเพียงตัวเดียว ฮาเทลจึงคิดจะจำลองนาโนบอทขึ้นมาอีก แต่ความเสียหายของร่างข้านั้นไม่ได้มีเฉพาะข้าทีได้รับผลกระทบ ฮาเทลก็เช่นกัน คำสั่งในการสร้างนาโนบอทกลับมีคำสั่งแทรกในการสร้างแบบจำลองอันหนึ่งขึ้นมา และในแบบจำลองนั้นบังเกิดปัญญาอิสระขึ้นมาเอง ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดขึ้นมาได้อย่างไร เพราะการสร้างปัญญาอิสระแต่ละหน่วยนั้นต้องใช้พลังงานอย่างมาก      ปัญญาอิสระพวกแรกเดิมทีมันแทบไม่มีข้อมูลอะไรอยู่เลย แล้วมันก็ล้มตายลง แต่ไม่หยุดเพียงแค่นั้นพอมันตายข้อมูลถูกส่งผ่านไปยังปัญญาอิสระที่เกิดขึ้นมาในอีกรุ่น กลายเป็นการวิวัฒนาการคล้ายสิ่งมีชีวิตบนโลก จนที่สุดมันก็มีความซับซ้อน สร้างวัฒนธรรม รูปแบบการดำเนินชีวิต และเทคโนโลยีของมันเอง” “มันอยู่ภายในร่างของท่าน” “ใช่” วชิระผงกหัว “มีดวงดาวหนึ่งดวง ที่มีชีวิตของมันเองในร่างท่าน” จุลกรพยายามบังคับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ไม่ใช่” วชิระเดินเข้าไปหยิบผลไม้ลูกหนึ่งในลังจากแผงขายของ แล้วหันไปยื่นให้กับจุลกร ก่อนที่จะบอกสิ่งที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้ยินในชีวิตนี้ “แบบจำลองนั้นคือแบบจำลองการเกิดแห่งห้วงจักรวาล ดังนั้นในตัวข้าจึงมีจักวาล และมีดวงดาวที่มีชีวิต วิถีวัฒนธรรม เทคโนโลยี แตกต่างจากนี้อีกนับหลายล้านดวง” วชิระพูดจบก็หยิบผลไม้อีกลูกหนึ่งในลังนั้นขึ้นมากัด ก่อนจะล้วงเหรียญเงินรูปร่างสามเหลี่ยมจากถุงที่ห้อยอยู่ข้างเอวยื่นให้แม่ค้า “ขอบคุณค่ะ” แม่ค้าในร้านพูดบอกขอบคุณวชิระ ก่อนจะเบือนหน้าไปมองจุลกรด้วยความแปลกใจ เธอสงสัยว่าชายหนุ่มคนนั้นทำไมถึงทำสีหน้าแปลกๆ ค้างเหมือนรูปปั้นอยู่ตั้งนาน ++++++++++++++ “พวกนี้เป็นแค่ของจำลอง ไม่ใช่ของจริง ไม่ใช่มนุษย์ด้วยซ้ำ เป็นแค่โปรแกรมคอมพิวเตอร์ไม่มีชีวิต” จุลกรพูดขึ้นหลังวชิระพาเขามานั่งใต้เงาร่มไม้ข้างลานกว้างของหมู่บ้าน “แล้วเจ้าคิดว่าชีวิตคืออะไร อะไรที่ทำให้เรามีชีวิต ใช่เป็นเพราะเราหายใจได้ เพราะเรามองเห็นสัมผัสได้ เพราะเรามีความรู้สึกนึกคิด หรือเพราะเราคิดตั้งคำถามนี้ได้ ‘ชีวิตคืออะไร’ ” วชิระพูดจบแล้วหลับตาหลง พูดต่อด้วยเสียงเบาๆ ว่า “ลมเย็นดี” “แต่คนพวกนี้ รวมถึงดาวทั้งหมดในจักรวาลที่ท่านบอกเป็นแค่ไม่ใช่ของจริง” จุลกรเปลี่ยนเรื่องพูด เมื่อเขาตอบไม่ได้ว่าอะไรคือชีวิต “งั้นเจ้าก็ลองบอกว่าพวกเขาเองสิ บอกเด็กหญิงตัวน้อยตะกี้ด้วย บอกว่าเธอไม่ใช่ของจริง” วชิระพูดขณะหลับตา แล้วเอนตัวลงนอน “ตอนนี้ข้าอยากจะนอนกลางวัน เจ้ามีเรื่องอะไรไปพูดกับฮาเทลต่อก็แล้วกัน” เป็นครั้งแรกที่จุลกรเห็นท่าทางไม่อืนังขังขอบของวชิระ ชายที่มีอายุกว่าสี่ร้อยล้านปี      ทันใดนั้นก่อนที่จะเขาปริปากพูดอะไรออกมาอีก ตัวของเขาก็คล้ายถูกมือยักษ์ดึงขึ้นจากพื้น ลอยละลิ่วสูงขึ้นไปเรื่อยๆ กลุ่มบ้านเรือนย่อเล็กลงไปเมื่อเขาลอยสูงขึ้น จุลกรพบว่าที่ด้านข้างหมู่บ้านนี้มีสวนผลไม้ขนาดใหญ่ ถัดจากนั้นก็เป็นหมู่บ้านอีกกลุ่มหนึ่ง และเลยไปจนเกือบสุดสายตา เขามองเห็นปราสาทรูปร่างแปลกตาซึ่งมีกำแพงขนาดใหญ่ล้อมรอบกินพื้นที่หลายตารางกิโลเมตร เขาบอกกับตัวเองว่า นั่นคงเป็นเมืองหลวงเมืองหนึ่งในดาวดวงนี้      จุลกรจะไม่แปลกใจเลย หากได้ยินคำพูดสุดท้ายของลูกเรือบนยานบัญชาการซึ่งกำลังเฝ้ามองมาตรวัดสัญญาณชีพบนดาวร้าง ก่อนที่ยานจะกระโจนเข้าสู่ไฮเปอร์สเปช ‘ห้าพันล้านล้าน และเพิ่มอีกไม่หยุด’ +++++++++++++ จากคุณ : egotech - [ วันปีใหม่ 03:09:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “เราพบกันอีกแล้ว จุลกร” เสียงที่เขาคุ้นเคยดังขึ้นข้างตัว จุลกรพบว่าหลังถูกจับลอยออกจากดาวดวงนั้น เขาเข้ามาอยู่ในห้องสีขาวอีกครั้ง “ฮาเทลท่าน นี่ มัน “ “มันมหัศจรรย์พันลึก เหลือเชื่อเกินบรรยาย คำนี่เป็นสำนวนของชาวโลกที่ใช้สมัยที่ข้ากับนายเดินทางออกมาจากโลกเมื่อหมื่นกว่าปีก่อน” ฮาเทลพูดขึ้น ผายมือเหมือนเชื้อเชิญให้จุลกรเดินไป เมื่อมองไปตามฝ่ามือนั้นก็เห็นว่ามีเก้าอี้สีขาวสองตัววางอยู่แล้ว เขาจึงเดินไปนั่งพร้อมกับฮาเทล “หวังว่าข้าคงไม่ต้องถกเรื่องชีวิตคืออะไรกับเจ้าอีกนะ” ฮาเทลพูดเหมือนรู้ว่ายังมีสิ่งค้างคาอยู่ในใจจุลกร “ท่านกำลังทำลายสหพันธรัฐ” “ก็เฉกเดียวกันกับผู้นำของท่านที่มุ่งจะทำลายข้า” “แต่ มันไม่เหมือนกัน ผู้บัญชาการทำเพื่อความสงบเรียบร้อยของเผ่าพันธุ์อีกนับแสนที่รวมกันอยู่ในสหพันธรัฐ” “นั่นหรือจะเทียบกับเผ่าพันธุ์นับล้านล้านในร่างของนายข้า” จุลกรถึงกับสะอึกเมื่อได้ยินคำพูดนี้ของฮาเทล ขณะที่เขาคิดช่วยเหลือสหพันธรัฐไม่ให้ล่มสลายลงไป ใจหนึ่งกลับคิดถึงเรื่องราวของวชิระ ชายผู้มีจักรวาลในตัว ถ้าจักรวาลในตัวของวชิระเกิดขึ้นมาเองและไม่มีทางรับรู้ว่าภายนอกห้วงจักรวาลนั้นเป็นร่างของชายคนหนึ่ง เช่นนั้นหากโลกที่เราอยู่ ดวงดาวที่เราเห็น มวลหมู่กาแล็กซีนับล้าน มันอาจจะไม่ใช่อื่นใดเลย นอกจากแบบจำลองส่วนหนึ่งของสิ่งที่ใหญ่ขึ้นไปอีก “ความคิดเจ้าแปลกดี น่าสนใจ” ฮาเทลพูดขึ้น เมื่ออ่านความคิดของจุลกร “ผม เราพอจะมีทางแก้ไขไหม“ จุลกรเข้าเรื่องอีกครั้ง “คงไม่มีทาง ต้นตอของปัญหามาจากพวกเจ้า ข้าทำไปเพียงป้องกันตัวเท่านั้น” “แต่สิ่งที่ท่านทำมันจะเกิดผลเสียมากกว่าผลดี” จุลกรพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมทั้งเน้นย้ำอีกครั้ง “ต่อท่าน” “อืม ลองอธิบายให้ข้าฟังสิ” ฮาเทลแสดงความสนใจ “สหพันธรัฐที่ปกครองกาแล็กซีนับหมื่น ดูเปลือกนอกแล้วสงบไร้ความวุ่นวาย แต่แท้ที่จริงแล้วยังมีอีกหลายเผ่าพันธุ์ที่จ้องจะเข้ามายึดอำนาจแทนเผ่าพันธุ์มาโครซีเนีย การที่ท่านหวังจะทำลายยานระดับบัญชาการทั้งหมดรวมถึงการทำลายยานแม่ออคคาเปี้ยน จะทำให้เกิดข้ออ้างในการขึ้นแทนที่อำนาจเดิม และแน่นอนว่ากลุ่มที่เข้ามาแทนที่ต้องสร้างผลงานด้วยการจัดการกับท่าน ด้วยจำนวนคนและยานรบของชนเผ่าอื่นๆ ในสภาพนี้ แม้ท่านจะมีพลังจิตสูงเกินหยั่ง นับแต่นี้ความสุขสงบของพวกท่านก็จะหายไปตลอดกาล“ “ถึงจะเป็นอย่างที่เจ้าบอกมา แต่เรื่องที่ข้าทำไปคงยากจะแก้ไขแล้ว” ฮาเทลนิ่งเงียบครู่หนึ่ง แล้วพูดเสียงอ่อนลง ซึ่งในความจริงแล้วการที่เจ้านายของฮาเทลใช้พลังจิตควบคุมยานรบทั้งหมดในคราวเดียวกัน ต้องสิ้นเปลืองพลังอย่างมาก มันมากจนพลังไม่เหลือพอที่จะซ่อนสัญญาณชีพของจักรวาลในร่างได้ “ผมคิดว่ายังมีทางแก้ไข แต่ท่านต้องยอมเงื่อนไขสองข้อ” จุลกรรู้สึกดีขึ้น ที่ฮาเทลรับฟังคำของเขา “ข้อแรกท่านต้องหยุดการควบคุมยานรบทั้งหมด” “นั่นไม่มีปัญหา แล้วข้อที่สองล่ะ” “ท่านต้องมอบเครื่องทะลวงมิติให้กับเผ่ามาโครซีเนียเก็บดูแลรักษาไว้” “ข้าขอปรึกษากับเจ้านายก่อน ถ้านายข้าไม่ตกลงทุกอย่างก็ไม่ต้องพูดอีก” ฮาเทลเงียบนิ่งไป จุลกรนั่งรอคำตอบอย่างจดจ่อ คำพูดที่เขาบอกกับอาเทลนั้นส่วนหนึ่งเป็นจริงและอีกส่วนหนึ่งเกินจริง สิ่งที่รวมเผ่าพันธุ์ต่างๆ จนตั้งขึ้นเป็นสหพันธรัฐนอกจากความเป็นผู้นำของชาวมาโครซีเนียแล้ว อีกเรื่องหนึ่งที่รู้กันในวงกว้างก็คือ นอกเหนือขอบเขตการดูแลของสหพันธรัฐดูแล ยังมีกลุ่มเผ่าพันธุ์อันแปลกประหลาดชื่อ ‘คาโรคิน’      คาโรคิน เป็นชื่อเรียกสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้มีพื้นฐานมาจากธาตุคาร์บอน มันเก่าแก่กว่าอะไรทั้งมวลที่กลุ่มสหพันธรัฐรู้จัก พวกคาโรคินเดินทางกระจายไปในห้วงอวกาศผ่านดวงดาวต่างๆ เพื่อเสาะหาอาหาร ซึ่งก็คือสิ่งมีชีวิตที่มีพื้นฐานมาจากธาตุคาร์บอน เมื่อเจอแล้วมันก็จะกลืนกิน ปัญหาของมันเริ่มมีมากขึ้น เมื่อมีการค้นพบว่าแท้ที่จริงแล้ว พวกคาโรคินเป็นเผ่าพันธุ์ที่ถ่ายเทสำนึก ทุกครั้งที่มันกลืนกินมันจะรับเอาสำนึกสุดท้ายของเหยื่อมาไว้กับตัว      แม้มีความแตกต่าง แต่สิ่งหนึ่งเผ่าพันธุ์ทั้งมวลมีใกล้เคียงกัน อาจจะเรียกว่าเป็นความเชื่อพื้นฐานของสิ่งมีชีวิตที่เริ่มสั่งสมภูมิปัญญาก็ได้ คือความเชื่อเรื่อง มารและเทพ ถึงกาลเวลาจะผ่านไปนานนับหลายหมื่นหลายแสนปี ความเชื่อเหล่านี้ก็สืบทอดเป็นตำนานเรื่องเล่าต่อๆ มา และพอเผชิญหน้ากับพวกคาโรคิน ในวาระสุดท้ายของหลายเผ่าพันธุ์กลับนึกไปถึงความเชื่อเหล่านี้      ปัญหาจึงเกิดขึ้น ไม่ใช่เพราะการรุกรานจากพวกคาโรคิน สหพันธรัฐพบการรุกรานมามากต่อมาก แต่สิ่งที่เกิดกับพวกคาโรคินมันต่างออกไป พวกมันส่วนหนึ่งหลังจากรับเอาสำนึกสุดท้ายมาแล้ว บังเกิดความแตกแยกในหมู่เผ่าพันธุ์ ส่วนหนึ่งมันเชื่อว่ามันคือเทพ อีกส่วนหนึ่งมันเชื่อว่ามันคือมาร และทั้งสองส่วนเกิดความขัดแย้งกันจนนำมาสู่สงครามแห่งเผ่าพันธุ์      ความสามารถหนึ่งของเผ่าคาโรคินคือ มันไม่มีร่างกาย ตัวของมันเป็นเพียงเหลวสีน้ำเงินแปรเปลี่ยนภาพลักษณ์ได้ทุกอย่างตามต้องการ นอกจากนั้นยังเข้ายึดกุมสมองความคิดของเหยื่อได้ เมื่อเป็นแบบนั้นพวกมันจึงอาศัยร่างและเทคโนโลยีของเผ่าพันธุ์ต่างๆ เพื่อก่อสงครามของตนเอง ที่ผ่านมามีนับพันกว่าดวงดาวแล้วที่พินาศเพราะสงครามของพวกคาโรคิน สิ่งที่สหพันธรัฐทำกับได้กับคาโรคินคืออพยพเผ่าพันธุ์ต่างๆ ให้อยู่ไกลจากมัน เนื่องด้วยอาวุธทุกประเภทที่มีอยู่ในสหพันธรัฐ ไม่สามารถทำลายร่างของพวกมันได้      มันเป็นเหตุผลที่น่าอับอาย แต่มันก็เป็นเรื่องจริง หลายเผ่าพันธุ์ยอมเข้าร่วมสหพันธรัฐ ก็เพื่อรับความช่วยเหลือในการอพยพหลบหนีจากพวกคาโรคินนั่นเอง “ตกลง” คำพูดของฮาเทลดังขึ้น หลังจากเวลาผ่านไปนาน “ท่านยอมรับเงื่อนไข” จุลกรอดถามให้แน่ใจไม่ได้ “ใช่แล้ว แต่นายข้ามีเงื่อนไขด้วยเช่นกัน” “เงื่อนไขอะไร” “ไม่ต้องห่วง ไม่ใช่เรื่องยุ่งยาก หากแต่สหพันธรัฐต้องให้สัญญาว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเราอีก ซึ่งนั่นก็รวมถึงการป้องกันไม่ให้มีใครมาเสาะหาเราด้วยเช่นกัน” “เรื่องนี้น่าจะไม่มีปัญหา เพียงแต่ท่านต้องหยุดควบคุมยานรบทั้งหมดก่อน” จุลกรพูดอย่างมีความหวัง “นายข้าหยุดแล้ว และก็นำยานทั้งหมดกลับคืนสู่ตำแหน่งเดิมให้เรียบร้อยแล้วเช่นกัน” พฤติกรรมของวชิระยิ่งทำให้จุลกรแปลกใจเข้าไปอีก เขาเป็นแค่ลูกเรือคนหนึ่งไม่มีอำนาจต่อรองใดๆ ซึ่งตามความเป็นจริงแล้วข้อตกลงและเงื่อนไขต่างๆ ต้องผ่านการพิจารณาของผู้บัญชาการชาวมาโครซีเนียก่อน “เจ้าทำได้ดีมาก จุลกร” เสียงทางจิตอีกเสียงหนึ่งถูกส่งเข้ามา จุลกรถึงกับตกใจ นั่นคือเสียงของผู้บัญชาการเซรัสมัสนั่นเอง +++++++++++++++++      หลังเกิดเหตุการณ์ที่เกือบจะนำความล่มสลายมาสู่สหพันธรัฐ ยานลำเลียงระยะไกลลำหนึ่งแล่นมาจอดเทียบท่าที่ดาวร้าง AL-437 บนยานลำนั้นโดยสารมาด้วยลูกเรือคนหนึ่งแต่งกายรูปร่างแปลกตา พื้นผิวหนังปกคลุมไปด้วยขนอ่อนสีเหลืองเข้ม ดวงตากลมโตสีดำวาววับไปด้วยสัญชาติญาณระแวงภัย ส่วนที่ปากนั้นกลับมีเขี้ยวสีขาวเล็กๆ คู่หนึ่งงอกออกมาที่ริมผิวปาก “นั่นมันนักรบชาวออคคาเปี้ยนไม่ใช่เหรอ ไหนว่าสูญเผ่าไปหมดแล้ว” ลูกเรือคนหนึ่งกระซิบพูดกับผู้ช่วยคนขับ “เฮ้ย! อย่าพูด มันได้ยินเราหมดนะ พวกนี้เกิดบนดาวดวงเดียวกับเผ่ามาโครซีเนีย สายวิวัฒนาการแยกให้พวกนี้ไม่มีพลังจิต แต่สมรรถภาพทางกายเหนือกว่ากองทหารนับพัน” “พวกแกหยุดพูดได้แล้ว ข้ารำคาญ” เสียงคำรามตามมาด้วยเสียงพูดแหลมเล็กของชาวออคคาเปี้ยนร่างนั้นดังขึ้น ลูกเรือทั้งสองรีบหุบปากทันที ตอนนี้ทั้งสองรู้อีกอย่างหนึ่งว่านักรบชาวออคคาเปี้ยนนั้นเป็นเพศหญิง      นักรบหญิงนางนั้นเดินลัดเลาะพื้นผิวที่ขรุขระตรงไปยังถ้ำแห่งหนึ่ง ภารกิจลับที่นางได้รับหมอบหมายครั้งนี้ คือการมารับตัวมนุษย์โลกคนหนึ่งจากถ้ำแห่งนี้ เพื่อพาไปยังดาวที่ไม่ระบุตำแหน่งในแผนที่ของสหพันธรัฐ “มารับตรงเวลาดีนี่” เสียงพูดจากเงามืดภายในถ้ำ เมื่อนางเพ่งมองผ่านความมืดไปตามเสียง ม่านตาก็ขยายกว้างขึ้นความมืดมิดในถ้ำจึงไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป แล้วนางก็พบว่ามีชายคนหนึ่งยืนอยู่ในถ้ำ “รีบออกมาอย่าเสียเวลา” นางส่งเสียงกระโชกใส่ชายผู้นั้น “ไม่แนะนำตัวกันก่อนหรือ ข้าชื่อวชิระ เจ้าชื่อว่าอะไร” “ไม่จำเป็น รีบออกมาหรือจะให้ข้าไปลากเจ้ามาเอง” นางพูดเสียงกร้าวใส่ชายคนนั้นอีกครั้ง “ก็ตามใจ แต่ยินดีที่ได้พบกัน ราวาน่า” ขณะที่นางกำลังจะออกเดินนำหน้า ก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อชื่อที่นางไม่เคยบอกใครหลุดออกจากปากของชายมนุษย์โลกคนนั้น      เผ่าพันธุ์ออคคาเปี้ยนไม่มีพลังจิต ขณะเดียวกันก็ไม่มีจิตใดสามารถเจาะเข้ามาในห้วงความคิดของชาวออคคาเปี้ยนได้ แม้แต่ชนเผ่ามาโครซีเนียที่ถือว่าตนเองมีพลังจิตสูงส่งก็ไม่มีข้อยกเว้น เหตุนี้นางจึงหันกลับไปมองมนุษย์โลกคนนั้นด้วยดวงตาฉงนอีกครั้ง ชายหนุ่มผู้นั้นกลับแสดงทีท่าไม่สนใจ เหยียดแขนสองข้างออกมาจนสุดแล้วบิดตัวไปมา พร้อมกล่าวเพียงประโยคสั้นๆ ด้วยสายตายิ้มแย้มกับนางว่า “หวังว่าเราคงมีเรื่องคุยกันตลอดการเดินทางนะ ข้านอนหลับมานานเหลือเกิน จนไม่อยากจะหลับอีกแล้ว” ---จบ--- แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 50 03:39:23 จากคุณ : egotech - [ วันปีใหม่ 03:10:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้กำลังเขียนเรื่องยาว ซึ่งเป็นแนววิทยาศาสตร์ที่อาศัยพื้นหลายอย่างอ้างอิงจากเรื่องนี้ (แต่คนละเรื่องกันนะครับ) คาดว่าอีกหลายปีกว่าจะเขียนเสร็จ ตอบกลับจากเรื่อง อริตา •มณีนาคา เรื่องครุฑนั้นแค่นึกเล่นๆ ไม่ได้จะเอามาเขียนจริง (เดี๋ยวรอเรื่องนาคของคุณ มณีนาคา ก่อน) •GTW ขอบคุณครับ (ก็ดีใจที่มีคนมาอ่าน) • ดาว..กลางวัน ขอบคุณครับ เรื่องนี้ตอนเขียนอาศัยแนวคิดเรื่องเมทริกกับสตาร์วอร์ ประมาณว่าโลกจริงโลกปลอม แล้วก็พวกเจได •scottie การเดินทางในอวกาศมันยาวนานครับ ดาวที่มีส่วนคล้ายโลก(คล้ายเฉยๆ แต่อยู่อาศัยไม่ได้)ก็ว่ากันเป็นล้านปีแสง การเดินทางเร็วกว่าแสงจึงยังไม่ใช่เวลาแป๊บเดียวถึง •คุณพีทคุง (พิธันดร) ขอบคุณครับ (สงสัยว่าขนลุกอยากเข้าห้องน้ำกระมั้ง) --------------------- อริตา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5004973/W5004973.html จากคุณ : egotech - [ วันปีใหม่ 03:57:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie - [ วันปีใหม่ 13:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาดูคนอ่าน อิอิ จากคุณ : egotech - [ 2 ม.ค. 50 04:10:39 ]