จาก  อารัมภบท เรื่อง The Hours ของ Michael Cunningham

หล่อนหุนหันออกจากบ้าน จึงใส่เสื้อโค้ทตัวหนาไปสำหรับอากาศเช่นนั้น

ปีนั้นคือปีค.ศ.1941

สงครามอุบัติขึ้นอีกครั้ง

หล่อนทิ้งข้อความหนึ่งให้เลียวนาร์ด และอีกข้อความแก่วาเนสสา

หล่อนเดินอย่างมีจุดหมายตรงไปยังแม่น้ำ
รู้แน่แก่ใจว่ากำลังจะทำอะไรลงไป ทว่าบัดนี้ หล่อนเสียสมาธิเพราะภาพภูมิประเทศลุ่ม ๆ ดอน ๆ ไร้ต้นไม้ สำหรับเลี้ยงแกะ ภาพโบสถ์ และภาพฝูงแกะกระจัดพลัดพราย มีแสงไฟฟ้าอ่อนสลัวนำทางภายใต้ท้องฟ้าย่ำสนธยา หล่อนหยุดเหม่อมองท้องฟ้าและแกะครั้นแล้วก็เดินต่อไป

เสียงกระหึ่มไล่หลังหล่อนมา

ฝูงบินทิ้งระเบิดส่งเสียงอึงอยู่บนอากาศ

แม้ว่าหล่อนจะมองหาหมู่เครื่องบินนั้นแต่ก็หาได้เห็นไม่ หล่อนเดินผ่านคนงานในไร่คนหนึ่ง (เขาชื่อจอห์นกระมัง?)   ชายศีรษะเล็กสวมเอี๊ยมสีน้ำตาลอ่อนเอางานเอาการ กำลังลอกล้างลำรางในกอกก เขาเงยหน้ามามองหล่อน ผงกศีรษะให้แล้วก้มลงมองน้ำสีน้ำตาลนั้นอีก  ระหว่างที่เดินผ่านเขาไปยังแม่น้ำ หล่อนก็ชื่นชมความสำเร็จของเขาที่ล้างทำความสะอาดลำรางในพงอ้อ ช่างโชคดีจริง  

หล่อนเองสิล้มเหลว

แท้จริงแล้วหล่อนหาใช่นักเขียนแม้สักนิด  หล่อนก็แค่คนมีพรสวรรค์พิเศษ เงาท้องฟ้าสะท้อนในแอ่งโคลนมีน้ำฝนคืนก่อนเหลือค้างอยู่ รองเท้าของหล่อนค่อย ๆ จมลงไปในเลน หล่อนล้มเหลว เสียงนั้นกลับมาอีก ดังแผ่วอยู่นอกเหนือสายตาของหล่อน อบู่เบื้องหลังของหล่อน ตรงนี้

ไม่นะ

เมื่อหันไปมันก็อันตรธานไปเสียแล้ว

เสียงนั้นกลับมาอีก และแล้วอาการปวดศีรษะก็แผ่ซ่านราวกับสายฝน อาการปวดศีรษะบดขยี้ทุกสิ่งที่หล่อนเป็นและเข้าแทนที่หล่อน  อาการปวดศีรษะกำลังคุกคามและดูเหมือนว่ามันคือฝูงบินทิ้งระเบิดปรากฏขึ้นอีกบนท้องฟ้า (หล่อนจะยอมศิโรราบแก่มันดีหรือไม่?) หล่อนเอื้อมจับคันตลิ่ง ไต่ขึ้นไปแล้วหย่อนตัวลงน้ำ  

ไกลออกไปมีชาวประมงคนหนึ่งอยู่ทางต้นน้ำ เขาคงไม่สังเกตเห็นหล่อนกระมัง?

หล่อนเริ่มควานหาก้อนหินสักก้อน  หล่อนทำได้คล่องแคล่วมีหลักการ  ราวกับทำอาหารตามตำราโดยเคร่งครัดเพื่อให้ประสบผลสำเร็จ หล่อนเลือกได้ก้อนหนึ่งทั้งรูปร่างและขนาดคล้ายกับกะโหลกหมู แม้ว่าขณะหล่อนยกก้อนหินและเสือ กอ เข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ท (ขนสัตว์ปกคอเสื้อแยงคอหล่อน)

หล่อนอดไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นว่าหินก้อนนั้นผิวเย็นเหมือนชอล์ก และเป็นสีน้ำตาลขุ่นมีแต้มสีเขียว ๆ  

หล่อนยืนอยู่ใกล้ชายน้ำที่ไหลเหลื่อมกับริมตลิ่ง

น้ำใสไหลไม่สม่ำเสมอกลิ้งเกลือกในโคลนเกิดเป็นมวลสารต่างชนิดหลอมรวมเข้าด้วยกัน จากสิ่งที่เป็นจุด ๆ สีน้ำตาลอม เหลือง แข็งดูคล้ายถนนทอดขยายไปจากตลิ่งหนึ่งไปอีกตลิ่งหนึ่งอย่างคงที่

หล่อนก้าวไปเบื้องหน้า  

หล่อนมิได้ถอดรองเท้า

น้ำนั้นเย็นแต่ก็พอทนได้  

หล่อนยืนนิ่งในน้ำเย็นสูงท่วมเข่า  

หล่อนรำลึกถึงเลียวนาร์ด  คิดถึงแขนของเขา หนวดของเขา สันริมฝีปากอันคมชัด

เธอคิดถึงวาเนสสา เด็ก ๆ วิตา และเอเธล

หลายคนเหลือเกิน  

พวกเขาต่างก็พากันล้มเหลวกระมัง?    

ทันใดนั้น หล่อนก็รู้สึกโศกเศร้าสงสารพวกเขายิ่งนัก

หล่อนคิดจะหันหลังกลับ เอาก้อนหินออกจากกระเป๋า แล้วกลับบ้านไป

หล่อนอาจกลับไปทำลายข้อความเหล่านั้นได้ทันเวลา หล่อนอาจใช้ชีวิตต่อไป และอาจแสดงความสงสารนั้น  

หล่อนยืนแช่น้ำไหลท่วมเข่า ตัดสินใจขัดขืน

เสียงนั้นอยู่ตรงนี้เอง

อาการปวดศีรษะกำลังคืนมา

หากว่าหล่อนกลับไปหาความอาทรของเลียวนาร์ดและวาเนสสา ทั้งสองคงไม่ยอมปล่อยให้หล่อนไปไหนอีกกระมัง?  หล่อนตัดสินใจแน่วแน่ไปจากพวกเขาเสีย

หล่อนดุ่มเดินด้วยท่าทางแปลก ๆ ออกไปจนกระทั่งแม่น้ำท่วมเอว

หล่อนชำเลืองชาวประมงทางต้นน้ำ คนที่ใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีแดงและมองไม่เห็นหล่อน ท้องน้ำสีเหลืองของแม่น้ำ(ดูเหลืองมากกว่าน้ำตาลเมื่อมองในระยะใกล้เช่นนี้) สะท้อนเงาท้องฟ้าลางเลือน  

ณ ที่นี้ เป็นขณะสุดท้ายแห่งการรับรู้โดยแท้

ชาวประมงเสื้อแจ็คเก็ตสีแดงและเงาท้องฟ้ามัวหม่นบนผืนน้ำใส แทบมิอาจขัดขืน (หล่อนรู้สึกไม่อาจขัดขืนได้) หล่อนก้าวพลั้งเท้าไปข้างหน้า แต่ก้อนหินนั้นรั้งหล่อนไว้ ชั่วขณะหนึ่ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนเป็นความผิดพลาดอีกครั้ง หล่อนสามารถว่ายทวนน้ำเย็นกลับไปได้อย่างง่ายดาย แต่ทันใดนั้น กระแสน้ำม้วนรัดรอบตัวหล่อนและรั้งหล่อนไว้ด้วยพละกำลังฉับพลันราวกับชายหนุ่มกำยำผุดจากก้นบึ้งขึ้นมาฉุดขาหล่อนแล้วรั้งไว้แนบอก รู้สึกสัมผัสสนิทแนบแน่น...

-----------------------------------------------------------------
ขอความกรุณาติชมด้วย :)