สวัสดีปีใหม่ ......ปีนี้ฉันไม่มีเธออยู่ข้างๆอีกแล้ว
บอกได้เลยว่า ความเหงาคืบคลานเข้ามาในใจได้ง่ายมากที่สุดในเวลานี้ สายตายังคงจดจ้องอยู่หน้าจอคอมฯ สองมือวางคาแป้นคีย์บอร์ด นานนัก กว่าจะเริ่มพิมพ์ตัวอักษรได้สักตัว
....ทุกครั้งที่กลับมาบ้าน สิ่งแรกที่นึกถึงคือต่ออินเตอร์เนตเข้ามา และสิ่งที่สอง คือ Sign in MSN เพื่อมารอเจอเธอ ช่วงเวลา เกือบ 2 ปี ที่ฉันทำมาอย่างนี้ เพราะเราอยู่ห่างไกลกัน เธอโทรหาฉันน้อยครั้งฉันไม่ว่า อย่างน้อย ฉันก็ได้ยินเสียงเธอ ยังรู้ว่าเราไม่ห่างไกลกันเท่ากับความเป็นจริง ที่ระยะทางเป็นสิ่งที่กั้นเราไว้
.....ฉันแทบไม่อยากนับวันที่เราได้เจอกัน เพราะน้อยเหลือเกิน กว่าสิ่งที่ฉันรู้สึกว่า นี่เรายังคบกันในฐานะอะไร พี่ๆเพื่อนๆ ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่า แฟนนะ ไม่ใช่ คนรู้จักที่จะนานๆทีจะได้เจอกัน
แต่จะให้ฉันทำอย่างไร ในเมื่อในความเป็นจริง ฉันเลือกให้เป็นไปตามดั่งใจคิดไม่ได้ ในเมื่อเค้าบอกว่า ไม่ว่าง ยังมาไม่ได้ ยังต้องทำงาน และฉันยังเป็นฝ่ายรอเค้าต่อไป.....อย่างไม่รู้ว่าจะต้องรออีกนาน ถึงเมื่อไร กัน
ฉันไม่รู้ว่า จะมีใคร ได้เจออย่างที่ฉันเจอมาหรือไม่ 3-4 เดือน ที่จะได้เจอเค้าสักครั้ง เวลาที่เราได้ใช้ ด้วยกัน มากสุด คือ 2 วันที่ได้เจอหน้า มีโอกาสได้ใกล้ชิดกัน และ เวลาที่เราใช้ด้วยกันน้อยที่สุด คือ 5 ชั่วโมง เวลา เหล่านี้ มีค่าที่สุดสำหรับฉัน การรอคอยนานนับเดือน เทียบกับเวลาที่ฉันได้เจอ มันช่างต่างกันสุดขั้วจริงๆ
.....แต่แล้ว วันที่ฉันไม่อยากเจอ มันก็มาถึง วันที่ฉันทดลองใจตัวเอง บอกตัวเองว่า จะลองไม่โทรไปหาเธอ และเธอ ก็ไม่ยอมโทรหาฉัน ฉันนับวันเวลารอ 17 วันที่ฉันรอ จนฉันรู้สึกทนไม่ไหว ยอมเป็นฝ่ายโทรหาเธอเอง
....และเป็นวันที่ฉันหมดแรง และยอมรับว่าตัวเอง อ่อนแอที่สุด วันที่ฉันล้มทั้งยืน เมื่อเธอบอกว่า "พี่อยู่คนเดียวก็สบายดี เราเปลี่ยนสถานะเป็นพี่น้องได้มั้ยล่ะ เราไม่ได้โกรธกันไม่ใช่เหรอ" ฉันเริ่มหูอื้อ ตาพร่า เพราะน้ำตาเริ่มปิดบังสายตาที่เคยมองใบหน้าเธอ
ขอบคุณเพื่อนและน้อง ที่อยู่ในสถานการณ์วันนั้น ที่คอยประคองตัวฉันไม่ให้ทรุดลงไปมากกว่านี้ พูดปลอบโยนไม่ให้ฉันเศร้าไปมากกว่าที่เป็น ฉันเหมือนคนที่ไม่เป็นคน เมื่อเธอขอเปลี่ยน สถานะจากคนรัก กลายเป็นแค่พี่น้อง
ฉันไม่สามารถ ทำใจยอมรับกับเรื่องอย่างนั้นได้ ฉันขออยู่กับความเป็นจริง ว่าต่อไปนี้ฉันต้องอยู่คนเดียวให้ได้ และฉันจะไม่ร้องไห้ ให้กับเค้าอีก ฉันไม่ได้เดินร้องไห้กลับบ้านคนเดียว แต่ฉันมีเพื่อนร่วมทางที่คอยปลอบประโลมใจฉันให้ดีขึ้น
....เธอส่ง Message มาเพื่อบอกว่า ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง หวังว่าเราจะเป็นพี่น้องกันได้
....ฉันส่งกลับเพื่อให้เธอได้รับรู้ว่า "คนเราต้องอยู่กับความเป็นจริง ถ้าจะให้เป็นอย่างนั้นคงมีแต่คนบ้ากับความฝันที่จะเป็นได้" เพราะฉันไม่อาจทำใจ เป็นพี่น้องกับเธอได้ ตราบใดที่ฉันยังรักเธอมากกว่า พี่ชาย
ฉันจะไม่เจ็บปางตาย ถ้าเธออยากอยู่คนเดียวจริงๆตามที่เธอบอกฉันมา ว่าอยู่คนเดียวก็สบายดี แต่ในขณะที่เธอพูดคุยกับฉัน ด้วยน้ำเสียงสบายๆ เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอหันไปคุยจ๊ะจ๋า กับหญิงสาวข้างๆเธอ เหมือนไม่มีฉันอยู่ในสาย สิ่งที่เธอพูดมา มันก็เป็นเพียงข้ออ้าง เธอแค่มีคนใหม่ เท่านั้นเอง แล้วเธอจะมาโกหกฉันทำไม
นี่หรือ คนที่ฉันรักสุดหัวใจ
นี่หรือคนที่ฉันเคยฝากชีวิตไว้ทั้งชีวิต
และนี่หรือ คือคนที่ฉันเคยคิดว่าเราจะอยู่ไปด้วยกันตลอดชีวิต
แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 50 23:46:48
จากคุณ :
นกหวาน 
- [
วันปีใหม่ 23:34:27
]
สวัสดีปีใหม่....สวัสดีปีที่ไม่มีเธอ
