วันแรกของเปิดเทอม
อะไรกันเนี่ย ชีวิตฉันจะทำไงละ ห้องเรียนอยู่ไหนก็ไม่รู้ทำไงดี ฉันรีบอยู่นะ  ตายแล้วสวรรค์แกล้งฉันรีไงฮ๊า  ไม่เจอใครเลย   เพื่อน ๆ ม.1 รุ่นเดียวกับฉันไอ้ที่ปักจุดสีน้ำเงินหนึ่งจุดอยู่ที่ปกเสื้อน่ะ สักคนตอนนี้มันอยู่ที่ไหนกันหมดเนี่ย โธ่เอ๊ย ! ตายแน่ ๆ  แล้วจะเข้าเรียนทันได้ไงเนี่ย  ตึกเยอะขนาดนี้จะไปหาที่ไหนเนี่ย  แล้วฉันจะเจอมั้ย...
“ อ้าว!! ... แล้วหนูไม่รู้เหรอว่าเค้าเรียนกันตึกไหน “ แม่ฉันที่มาส่งที่โรงเรียนด้วยวันแรก  ก็พลอยกระวนกระวายใจไปด้วย
“ แล้วหนู...ไม่รู้จักเพื่อน ๆ คนไหนเลยเหรอ “  แม่ถามต่ออย่างร้อนใจแกมดุเล็กน้อย  
“ ก็รู้จักน่าแม่  เดี๋ยวก็คงเห็นสักคนน่า... สักคน “ สักคนของฉันนะเหรอ ก็รู้จักกันตอนปฐมนิเทศเมื่อสามอาทิตย์ก่อนเปิดเรียน  จำได้เลือน ๆ ลาง ๆ   ไอ้สนิทก็คงไม่สนิทหรอก  ก็ฉันมัวนั่งแต่ร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่  ทั้งเวลากินข้าว  หรือช่วงที่เค้าปล่อยให้ไปเล่นสวนสนุกก็ไม่ไป  เข้าห้องร้องไห้อย่างเดียวมัวแต่เป็นลูกแหง่คิดถึงบ้าน คิดถึงแม่อย่างเดียวเลย   เห็นเพื่อน ๆ เค้าสนิทกันเดินไปไหนด้วยกัน  ก็คงเป็นเพราะเค้ารู้จักกันตอนเรียนปรับพื้นฐานกันก่อนเปิดเทอมแต่ฉันไม่มาน่ะสิ   เปล่า!!!  ...อะอ๊ะ... อย่าเพิ่งคิดไป...  ว่าฉันเก่ง   ไอ้ที่เก่งนะ  มันไอ้โดเรเมี่ยวกระเป๋าวิเศษและก็ พี่ยูกิจัง พระเอกดังจากญี่ปุ่นต่างหากละ คิดแล้วก็...เขินจัง  รักนะ จุ๊บ จุ๊บ...  เฮ้ย!! จะคิดอย่างนี้ไม่ได้นะ ...ยัยบ๊องมัวคิดไรอยู่เนี่ย...ฮ๊า.!
ฉันรอสักคนของฉันมานานมาก   แล้วเนี่ยมันก็ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วนะ  สักคนของฉันยังไม่เห็นเล้ย  โอ้ยฉันจะคลั่งอยู่แล้ว...
“ อ๊ะ!!...นั่นไง  เจอแล้ว   แม่กลับบ้านเหอะ  อยู่ได้น่า ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะแม่จ๋า แล้วเจอกันตอนเย็นนะอย่าลืมทำขนมให้กินนะ บ๊ายบาย “  ฉันพูดตัดบทเกรงว่าแม่จะกังวลใจมากไปกว่านี้   เอาเหอะ วิ่งเลยแล้วกัน  ไหน ๆ ก็ไหน ๆ  เป็นไงเป็นกันละคราวนี้
ฉันทั้งวิ่งทั้งหันไปดูแม่  “ อ้าวนั่นแม่  ยังยืนงงอะไรอยู่หน้าประตูโรงเรียนเนี่ย  บอกให้กลับได้แล้วไง   โธ่แม่...” ฉันก็ พรึมพรำไปพราง  วิ่งไปพราง และแล้วสวรรค์ก็ทรงเมตตาปราณี  ให้มีสิ่งศักดิ์ปรากฏ เป็นทางต่างระดับกับทางที่ฉันกำลังวิ่งมา  มันช่างเป็นใจให้เกิดปาฏิหารย์ให้ก้าวไปอย่างไม่ทันได้มอง และแล้วปาฏิหารย์ก็ปรากฏขึ้น   ตัวฉันเหมือนลอยได้  พระเจ้าช่วยกล้วยหอมทอดราดช็อกโกแลต  (และสิ้นเสียงอุทาน  ดังว่า) อุบ! ตะโล้ง โป๊ง เช้ง .....โอ๊ย    ฉันรีบอยู่นะ...ฮึ้ย!! อะไรกันเนี่ย....วันแรกเปิดเทอมของฉัน.....น๊า!!!!!!...
ฉันยังไม่สิ้นศรัทธา  สวรรค์มีตาหามีแววไม่  ไม่ยอมช่วยเหลือคนหน้าตาดีอย่างฉันก็ให้มันรู้ไป  สวรรค์ไม่ช่วย หันไปพึ่งนรกก็ได้  (+o+ เอาจริงเหรอ  นรกเนี่ย)  ก็ได้  ก็ได้  แต่นี่มันจะไม่ทันแล้ว  เอ้าต้องวิ่ง  แล้วไงต่อละ  หาตามห้องไปเลยแล้วกัน  ลุยละน๊า....
“ ปัง “ เสียงประตูที่ฉันผลักเข้าไปทำให้การเรียนการสอนของห้องเรียนชะงักลงอย่างไม่เป็นที่น่าพอใจนักของอาจารย์มาดเจ้าระเบียบแบบนั้น  ทั้งกรอบแว่นที่น่าเกรงขาม และไม่เรียวที่ ย๊าว  ยาว  ยาวพอที่จะสามารถจะตีนักเรียนสามถึงสี่คนได้ในเวลาเดียวกัน
“ ขอโทษค่ะ คือว่า... “ ฉันพูดต่อไม่ทันจบ
“ นี่  อะไรกันจ๊ะเธอ  มารยาทผู้ดีมีบ้างไหม   เคยอ่านไหมจ๊ะหนังสือผู้ดีน่ะ แต่ดูท่าคงจะไม่ทันการณ์หากจะเริ่มอ่าน  คงจะต้องต้มหรือไม่ก็ฉีดเข้าเส้นให้มันซึมเร็วหน่อยจะได้เอาไปใช้ได้ทัน “  ...ไม่มีเสียงตอบรับจากสัญญาณ  เงียบกริบ ........ไร้ซึ่งวิญญาณ...ผีเเถวนั้นก็ไม่กล้าแม้จะปริปากให้ลมมันพัด  ทุกอย่างมันช่างเย็นเฉียบ... และเงียบ
ฉันตอบอะไรไม่ได้เลยหน้าชาไปหมดแล้ว  ทำไมละ  ถามสิ  พูดสิ  ได้แต่ทำตาปริบ  ๆ  มีเสียงหัวเราะทั่วห้อง  แต่ก็เงียบลงเพราะอาจารย์มหาหิงค์ผู้นี้หันไปดุอย่างเป็นทางการณ์  แต่ความอายของฉันละ มันไม่ได้เงียบหายลงไปด้วยหรอกนะ  โอ้!! ซ้ำร้ายไปกว่านั้น สายตาฉันได้ประสบพบกับอะไรน่ะ นักเรียนที่นั่งอยู่ในห้องนั่น  ใส่ชุดม.ปลายนี่ นี่มันไม่ใช่ตึกของม.ต้น ตายแล้วฉันตายแน่ ๆ  แต่บัดดลหางตาเหลือบแฉล่มแลเห็นบุคคลข้างหลังห้องที่นั่งติดกับถังขยะกลม ๆ ส่งกลิ่นเหม็นฉุ่ย  แต่ยังมีความมหัศจรรย์หลงเหลืออยู่  คือ  มันช่าง  สูง  ขาว  กำยำ  สมส่วน  ผมพริ้วไหวยามเมื่อสายลมพัดผ่าน   จมูกโด่ง ขนหน้าแข้งหยิกหยอยให้นึกฝันไปถึงว่ามีขนหน้าอกอยู่มั้ยน๊า....โอ้!! ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งให้ลูกได้มาอยู่โรงเรียนนี้  ความทุกข์ระทม  ความเจ็บที่ร่างกายและจิตใจที่บอบช้ำมา  ฉันลืมไปหมดสิ้น  ขอบคุณที่พ่อและแม่ของฉันมาตั้งรกรากที่นี่  (กรุงเทพมหานครอมรรัตนโกสินทร์ ฯ...เพลงกรุงเทพฯ)  กรุงเทพ ฯ ช่างศริวิไลจริง ๆ   โอ้พระเจ้า!!! พ่อเทพบุตรมาเกิด
“ เปี้ย “ ดังสนั่น ราวกับสายฟ้าฟาด  และก็ฟาดลงไปจริง ๆ บนกระดาน สะดุ้งโหยงกันทั้งห้อง  หยุดความฝันของฉันไวตรงนั้นอย่างสิ้นใจ  ขณะจิตนั้นพึงระลึกได้ว่า  ใช่  มันไม่ใช่ที่นี่ที่ที่ฉันกำลังตามหาอยู่  
“ นี่ยืนทำอะไรอีกละ  ไม่เรียนกันรึยังไงฮะ “  อาจารย์ผู้เกี้ยวกาจ  เปรยถาม
“ ค่ะ ค่ะ หนูจะรีบไปเรียนเดี๋ยวนี้ละค่ะ “ ฉันต้องวิ่งไปก่อนเสียตอนยังมีโอกาส  แต่ยังไม่ได้ทันถามอะไรเลย  และลืมไปเลยว่าจะต้องถามว่าตึกม.ต้นอยู่ตึกไหน  ลืมสนิท  ลืมเลย  ฉันลืมสนิทเลย  ฉันวิ่งไปพร้อมกับรอยยิ้มว่า  “ แต่ฉันยังไม่ลืมนะคะพี่ม.ปลายสุดหล่อ “ ฉันเปรยออกมา  
“ Yahoo  Yeah ! “ ดีใจชะมัด น่ารักจัง  คนไรเนี่ยน่ารักชะมัด  (เคลิ้ม...เคลิ้ม)  แต่เดี๋ยวก่อน  ไม่ได้นะ ไม่ได้  ฉันต้องรีบไปเรียน  ต้องหาห้องเรียนให้เจอ   แล้วมันอยู่ที่ไหนละ  ทำไงดี  ทำไงดี   ตอนนี้ก็คงทำได้อย่างเดียวคือ วิ่งหน้าวิ่ง  แล้วก็วิ่งหน้าตั้ง  วิ่งไม่เหลียวหน้าแลหลังว่ามันอยู่ตรงไหนกันแล้ว  วิ่งอย่างเดียวแล้วก็....
“ เฮ้ย..เธอระวัง “  เสียงดังมาแต่ไกลมาทางไหน  เหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่เห็น  เหลือเพียงแต่ด้านบนที่ลอยผ่านข้ามกำเเพงเข้ามา แล้วก็...เจ็บกันจัง ๆ