“ โอ๊ย! “ อะไรกันอีกละคราวนี้  เวรกรรมอะไรอีละคราวนี้  เจอพวกเก๋าหนีอาจารย์หน้าโรงเรียนเข้ามากระโดดทับ  ระบมค่ะระบม  

“ โอ้ย! นี่มันกันยะทำงี้ได้ไง  ประตูก็มีทำไมไม่เข้าละ “  

“ โทษนะ  เป็นไรเปล่า “ เขาพูดพร้อมกวาดสายตามองแบบลวก ๆ ไม่สนใจคำพูดที่ฉันพูดไป  แล้วก็พูดว่า

“ อ้อไม่เป็นไร งั้นไปนะ “

“ นี่ เดี๋ยวก่อน “ ฉันร้องตาม  แต่ไม่ทันแล้ว วิ่งไปนู่น  เฮ้! แต่เดี๋ยวก่อนหมอนี่ปักปกเสื้อหนึ่งจุด  เด็กม.ต้นนี่ ฉันเหลือบไปมองเห็นพอดี อา!!! โชคเข้าข้างแล้วไง  เดินตามหมอนี่ไปตึกดีกว่า ได้เรื่องแน่คราวนี้

“ นี่เดี๋ยวก่อน “ ฉันร้องตามแล้วก็เรียกหมอนั่น

“ นาย ๆ หยุดก่อน หรือไม่ก็เดินให้มันช้ากว่านี้หน่อยได้มั้ย ขอถามไรหน่อยสิ “ ฉันรีบวิ่งตามให้ทัน  แต่ก็ได้แต่ร้องเสียงหลง และวิ่งตาม ตาม  ตาม ตามให้ทัน เพื่อจุดหมายของฉัน  = ห้องเรียน =  

“ วิ่งเร็วชะมัด  ให้มันได้อย่างนี้นะไอ้เด็กเก๋าเอ้ย..” ฉันได้แต่บ่นไปเรื่อย บ่นไปเรื่อย แล้วก็วิ่งตามให้ทัน  ต้องตามให้ทันสิ  นั่นไงอยู่นั่นเอง  

ฉันวิ่งตามมาจนทัน  อ๋อตึกนี้เองเหรอ  หลบมุมดีนะ ต้นไม้ก็เยอะกว่าตึกอื่น ๆ แต่เก่ากว่านิดหน่อย แต่ก็ยังเก่าไม่สู้ตึกด้านหลังติดกับรั้วโรงเรียนที่เราวิ่งผ่านมาแล้วเจอนายเก๋านี่หรอก  

“ เดี๋ยวก่อนนาย  อย่าเพิ่งเข้าห้องเรียน  ขอถามก่อนว่าห้องหนึ่งอยู่ชั้นไหนเหรอ “ ฉันตะโกนถามไล่ตามหลังนายเก๋านั่น แต่ก็ยังไม่หันมาตอบ หรือ ว่าหูตึงเลยไม่ได้ยิน  ดังขนาดนั้นยังไม่ได้ยินอีกเหรอ   แต่ยังไงฉันก็ยังวิ่งตามอยู่  แต่แล้วก้าวขณะหนึ่งสองเท้าของฉันมันดันรักกันขึ้นมา  เกี่ยวพันนัวเนียกันได้  และล้มลงอย่างจริงจังหน้าหอ้งเรียน  คล้อยหลังตานั่นเปิดประตูเข้าห้องเรียนไปแว๊บเดียวเท่านั้นเอง  

แต่นรกยังเข้าข้างที่ตานั่นหันมาเห็นตอนล้มลง  พอดีกับตอนที่กำลังหันมาปิดประตูห้องเรียนที่ครึ่งด้านบนติดกระจกใสมองผ่านออกมาได้  และก็ได้เรื่องอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดที่คิดจะวิ่งตามหมอนี่มา  และได้พบรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอย่างสะใจ  

“ ขำไรนักหนา ฮะ  เห็นคนล้มยังไม่ช่วยอีก  แต่ยังมาซ้ำเติมกัน อย่างนี้ใช่ลูกผู้ชายเปล่าเนี่ย “  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้หมอนั่นยืนหัวเราะ อย่างสนุกสนานอย่างนั้น

“ ฮะ ฮะ เป็นไรเปล่าเนี่ย ฮะ ฮะ  ลุกขึ้นมาสิ ยังนอนตะคุบกบอยู่นั่นละ  “  

แล้วเค้าก็เดินออกมาแล้วก็ช่วยฉันฉุดขึ้นมาแล้วก็พูดเย้ยฉัน

“ ก็ใช่นะสิ ลูกผู้ชายเค้าไม่ล้มให้เปิ่นหรอกน่ายาย สะเงอะเอ้ย !!!  “

“ หา...ว่าไรนะ ยายสะเงอะเหรอ  “ ฉันพูดพร้อมกับกำลังจะแจกมะแหงก แต่เขาคว้ามือฉันไว้ก่อน

“ อ๊ะ อะไรน่ะ คนช่วยแล้วยังไม่ขอบคุณอีก จะมาตีเค้าเฉยเลย  ยายอ้วน  แล้วนี่เรียนหอ้งนี้เหรอไม่เคยเห็นหน้า “

อ่ะเข้าทางละ  ถามเลย
“ เปล่า...ฉันอยู่ห้องหนึ่ง แล้วนี่ก็ห้อง... “ ฉันถามพร้อมกับเงยหน้ามองข้างบนที่มีป้ายชื่อห้องติดไว้อยู่  “ อ้อเธออยู่ห้อง...” ยังไม่สิ้นเสียงพูด นายนั่นก็ตัดบท

“ ห้องหนึ่งอยู่ข้างบน  เดินขึ้นบันได ห้องจะอยู่ซ้ายมือสุดทาง “  เค้าชี้ไม้ชี้มือบอกทางให้ฉันเข้าใจ

“ ขอบใจนะ ขอบคุณมาก “  ฉันบอกลาพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างจริงใจเป็นการขอบคุณ แต่เขาไม่สบตาฉัน ได้แต่หันหน้าควับแล้วก็เดินเข้าห้องไป  คนอะไรเสียมารยาทจริงไม่ Wellcome ตอบกลับเลย  

ถึงห้องซะที  แต่ยังไม่ราบรื่นอย่างที่คิด เพราะจะต้องได้พบกับอาจารย์ที่ปรึกษาก่อนในวันแรก และจะต้องโดนซักแน่ว่าทำไมมาสาย และเราจะบอกไม่ได้เด็ดขาดว่ามาสายเพราะหาห้องเรียนไม่เจอ แต่สภาพมันก็ฟ้อง

“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก .... ขออนุญาติเข้าห้องค่ะ... “  ฉันกำลังจะเปิดประตูเข้าไป แต่ยังไม่ทันได้คว้าลูกบิด ประตูก็ดันเปิดขึ้นมาก่อน แล้วก็มีนักเรียนรุ่นเดียวกับฉันกรูกันออกจากห้องแบบว่า...เดินผ่านฉันไปอย่างกับไม่เห็นฉันมีตัวตน  

“ นี่เธอ.. “ ฉันร้องถามคนที่หน้าตาคุ้นที่สุดคือคนที่พักอยู่ห้องเดียวกันตอนปฐมนิเทศ  

“ นี่เธอ จะกลับกันแล้วเหรอ “

“ ใช่ .. วันนี้วันเปิดเรียนวันแรกเค้าไม่มีเรียนกัน  ให้มาเอาตารางสอนแล้วก็โฮมรูมนิดหน่อย แล้วอาจราย์ก็ปล่อยแล้ว “  ตอบอย่างตรงประเด็นตรงใจ

ที่ฉันฝ่าฟันอุปสรรคต่าง ๆ นานา มาเนี่ย เพื่อสิ่งนี้เหรอ สิ่งนี้สิ่งเดียว คือฉันมาไม่ทัน  มาไม่ทันวันแรกของเปิดเทอม และเพื่อที่มาวิ่งเล่นรอบโรงเรียน  ล้มแล้วล้มอีก  ต้มหนังสือผู้ดีกิน  โดนหัวเราะเยาะว่ากระโดดจับกบ แล้วสุดท้ายให้ฉันกลับบ้านไปในสภาพที่.......

“ Yeah  Yeah  !!!  จริงเหรอ จริงเหรอ “ ฉันดีใจสุดโต่ง  พอรู้ว่าไม่ต้องเรียน  ว้าว! ฉันจะได้กลับไปดูพี่ยูกิจังของฉัน  ฉันดีใจมาก  นี่แหละคือฝันที่เป็นจริงของฉัน  ฉันเข้าใจแล้วว่า  สวรรค์มักจะทดสอบความดีกับฉันเสมอ  ถึงจะต้องผ่านอุปสรรคมากมายฉันก็ไม่หวั่น  เพื่อสิ่งนี้  ถึงแม้จะลำบากตากตำเพียงไรฉันก็ไม่หวั่น และเพื่อสิ่งนี้...ฉัน...สู้เพื่อพี่ยูกิจังค่ะ ...

“ เออนี่เดี๋ยวก่อน  เธอคงเป็น... ด.ญ.นลินา.... ฮืม คราวหน้าก็มาให้ทันคาบแรกด้วยแล้วกันนะจ๊ะ  อะและนี่ตารางเรียนของเธอ “  (อาจารย์รู้ชื่อฉัน  ก็คงเป็นเพราะเหลือฉันคนเดียวที่ยังไม่ได้เช็คชื่อ)

“ ค่ะอาจารย์...แล้วหนูจะมาให้ทันเข้าเข้าเรียนค่ะ  ขอบคุณค่ะ “  ครูใจดีจัง  น่ารักแล้วก็ดูยังสาวและสวยอยู่  ไม่เห็นอย่างกับที่เจอ ๆ มา   แล้วก็ยิ้มนั้น เป็นยิ้มที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าโชคดีที่ได้เรียนห้องนี้   ...

[คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง]