วันสุดท้ายที่ได้ยินเสียงของเธอ

เวลาผ่านไป 5 เดือน โดยไม่มีการติดต่อมาจากเธออีกเลย วันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังขับรถไปทำงานประมาณ 3 ทุ่มกว่าๆ โทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น หน้าจอบอกว่าเป็นเธอโทรมา ฉันดีใจมาก
“ฮัลโหล พี่เอ๋ยหายไปไหนมา”
“เปล่าซะหน่อย พีทเป็นยังไงบ้าง ทำอะไรอยู่”
“กำลังขับรถไปทำงาน ตอนนี้อยู่แถวหน้า RCA”
“พีท ... พรุ่งนี้พี่จะไปอังกฤษแล้วนะ ไปส่งพี่ได้ไหม”
“ไปทำอะไรที่อังกฤษ แล้วทำไมชอบโทรมาใกล้ๆ แบบนี้นะ”
“ไปเรียนต่อ ก็ไม่รู้ว่าจะได้ไปเมื่อไร ก็เลยไม่ได้บอกแต่แรกหน่ะ”
“พรุ่งนี้พีททำงานรอบดึกด้วยสิ ไม่รู้จะขอแลกกับเพื่อนได้หรือเปล่า พี่เอ๋ยนะ ทำไมไม่บอกกันก่อน ชอบเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย”
“เอางี้ ... เดี๋ยวส่ง sms ที่อยู่มาให้พี่นะ แล้วจะเขียนมาหา”
“ได้ งั้นเดี๋ยวพีทส่งไปให้นะ แล้วพรุ่งนี้ถ้าไปไม่ได้จะโทรไปหานะคะ”
“พรุ่งนี้พี่ไม่ได้ใช้เบอร์นี้แล้วนะ ต้องโทรอีกเบอร์หนึ่ง เบอร์นี้……..”
“โอเคค่ะ แล้วจะโทรไปนะ”

บอกตรงๆ ฉันตกใจที่รู้ว่าเธอจะไม่อยู่เมืองไทยแล้ว ไปเรียนอย่างน้อยก็ 2 ปี แต่ตอนนั้นก็ไม่คิดเลยว่าจะไม่เจอเธออีกเลย วันที่เธอเดินทางฉันไปส่งเธอไม่ได้ เพราะต้องทำงาน ระหว่างที่ฉันขับรถไปทำงาน ฉันโทรหาพี่สาวให้เขาโทรไปหาเธอก่อน เพราะว่าเธอก็สนิทกับพี่ของฉันเหมือนกัน พี่ของฉันก็ตกใจที่เธออยู่ดีๆ ก็จะไปต่างประเทศ พอฉันถึงที่ทำงาน ก็รีบโทรหาเธอทันที เธอจำได้ไหมว่าเธอบอกกับฉันวันนั้นว่า เธอจะเขียนจดหมายมาหาฉัน ฉันอวยพรให้เธอโชคดี ในวันนั้นฉันไม่คิดเลยว่าจะเป็นการคุยกันครั้งสุดท้ายของเรา

ความพยายามที่จะตามหาเธอ ไม่มีหวังเอาเสียเลย

จากวันที่เธอไป จนถึงวันนี้ผ่านมาแล้ว 5 ปี ฉันไม่ได้ข่าวจากเธออีกเลย จะว่าไปฉันไม่ได้ฉุกคิดถึงเธอเลยจนกระทั่งปีที่แล้ว ฉันเริ่มรู้สึกว่า เธอหายไปไหน ไปเรียนต่อที่อังกฤษอย่างมากก็ 2 ปีเท่านั้น ทำไมเธอหายไปนานอย่างนี้ ฉันอาจจะรู้สึกช้าเกินไป แต่เป็นเพราะฉันคิดว่าเธอไปเรียน อาจจะไม่ได้มีเวลามาคิดถึงฉัน และลืมไปว่าเธอสัญญากับใครเอาไว้ว่าเธอจะเขียนมาหา หรือเธออาจจะมีคนให้คิดถึงมากกว่าฉันก็ได้ ส่วนชีวิตฉันก็มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากมาย ฉันย้ายบ้านใหม่ ย้ายที่ทำงานใหม่มาก็หลายที่แล้ว และตอนนี้ฉันก็มีแฟนใหม่แล้วด้วย คนๆ นี้ฉันรักเขามากทีเดียวหล่ะ แต่ข้างในใจลึกๆ ของฉันก็ยังมีเธออยู่เสมอ ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ ฉันมักจะพูดเสมอว่า “ตอนนี้พี่เอ๋ยอยู่ที่ไหนนะ คิดถึงพีทบ้างหรือเปล่า”

ฉันเริ่มตามหาเธอ โทรไปเบอร์ที่บ้านของเธอ แต่ตอนนี้ไม่มีคนรับสายอีกแล้ว ฉันลองไปหาเบอร์โทรศัพร์เบอร์อื่นที่เธอเคยให้ไว้แต่ฉันทำสมุดหายไปแล้ว ฉันก็เลยไป search หาชื่อของเธอในอินเตอร์เนท เจอเหมือนกันแต่เป็นชื่อเธอในบริษัทที่เธอเคยทำอยู่ก่อนจะไปอังกฤษ ฉันเลยเปลี่ยนไปหาเบอร์เธอในเวปไซด์ขององค์การโทรศัพท์ โดยใส่นามสกุลของเธอลงไป ฉันได้มาไม่กี่ชื่อ และลองดูว่าเบอร์ไหนคล้ายๆ กับที่ฉันเคยโทรหาเธอตอนแรก ก่อนที่เธอจะย้ายมาอยู่เบอร์ที่ฉันจำได้แม่นยำนี้ แต่โทรไปเขาบอกว่าไม่มีคนชื่อเดียวกับเธอ ฉันเริ่มหมดหนทางที่จะตามหาเธอซะแล้ว ฉันติดต่อใครไม่ได้เพราะไม่รู้จักใครเลยที่รู้จักกับเธอ พี่นุกก็ไม่ได้ติดต่อกันมานานมากแล้ว และฉันก็ไม่มีเบอร์ของเขาอีกแล้วด้วย

เอาเข้าจริงๆ เธอแทบจะรู้ทุกอย่างในชีวิตฉัน ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ พี่ น้อง คุณยาย ทุกคนในบ้านฉันเธอรู้จักหมดทุกคน แต่ฉันไม่เคยรู้จักใครเลยในบ้านของเธอ เธอรู้แทบทุกอย่างที่เกี่ยวกับการดำเนินชีวิตของฉัน แต่ฉันไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย อาจจะเป็นเพราะฉันชอบเล่าเรื่องของตัวเองให้เธอฟัง และไม่เคยถามถึงเรื่องส่วนตัวของเธอเลยก็ได้ เพราะฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว ถ้าเธออยากจะเล่าเธอก็จะเล่าเอง เหมือนกับที่ฉันเล่าให้เธอฟังทุกเรื่อง ก็ไม่คิดเลยว่าการที่ฉันไม่ถามอะไรเกี่ยวกับตัวเธอจะทำให้ฉันหมดหนทางในการตามหาเธอขนาดนี้

มีหลายเพลงที่ฟังแล้วทำให้คิดถึงเธอ และขอมอบเพลงเหล่านี้ให้กับเธอแล้วกัน “ขอแค่ได้คิดถึง”ญาริณดา “รอ” มาช่า เพลงของพี่ปุ๊ อัญชลี “ด้วยความคิดถึง” และเพลงสุดท้าย "เก็บเธอไว้ ข้างในจนลึกสุดใจ ได้คิดถึงเธออีกคราว เมื่อวันที่เหงาจับใจ ไม่มีใคร ฉันยังมี...เธอ" ลึกสุดใจ ของ โจ - ก้อง

**แล้วถ้าเราพบกัน ฉันจะ.....**

ฉันเคยคิดไว้ว่า ถ้าวันหนึ่งฉันโชคดีตามหาเธอจนเจอกันอีกครั้ง ฉันจะพูดอะไรกับเธอบ้าง ฉันอยากจะถามเธอว่า เธอคิดยังไงกับฉันในวันนั้น แล้วอะไรทำให้เธอกลัวที่จะเปิดใจให้กับฉันงั้นเหรอ ทำไมเธอต้องทำตัวเหมือนเป็นโรคลักปิดลักเปิด ด้วยหล่ะ
...อยากมาก็มา...อยากไปก็ไป...ซะอย่างนั้น แล้วใครเขาจะเข้าใจเธอได้หล่ะเนี่ย และสุดท้าย ฉันอยากจะไปเที่ยวกับเธอสักครั้ง แบบที่ฉันอยากจะทำแต่ก่อน สักครั้งในชีวิตก็เพียงพอแล้ว มันจะได้ทำให้ทุกอย่างที่คาใจฉันอยู่ในตอนนี้หมดไปเสียที

แล้วถ้าหากใครได้อ่านเรื่องราวของเรา อยากจะบอกว่าชื่อทุกชื่อในเรื่องนี้ เป็นชื่อจริงๆ ของเรา ถ้าใครรู้จักเธอ ช่วยบอกเธอให้อ่านเรื่องราวของเราเรื่องนี้ด้วยเถอะนะคะ และบอกเขาว่ามีคนๆ หนึ่งกำลังรอเขาอยู่ คิดถึงเขามาก คนนั้นยังใช้เบอร์มือถือเบอร์เดิม แต่ได้ย้ายออกจากบ้านหลังที่เขาเคยไปหาเสมอๆ ซะแล้ว และหวังว่าวันหนึ่งเราคงได้เจอกัน และจะขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ถ้ามีคนช่วยฉันให้เจอกับเธอได้จริงๆ  

ก่อนจะจบเรื่อง ฉันอยากจะบอกกับเธอว่า “พีทคิดถึงพี่เอ๋ยนะ ไม่รู้ว่าพี่จะคิดถึงกันบ้างหรือเปล่า แต่ก็ขอให้พี่สบายดี มีความสุขกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตนะคะ รักษาสุขภาพด้วย เป็นห่วงพี่เสมอ แล้วไว้วันหลังไปกินข้าวกันนะ”

** จบแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ถ้ามีโอกาสจะเขียนมาให้อ่านอีกค่ะ**

ปลาทอง