ความคิดเห็นที่ 1 เคยเป็นบ่อยครั้งเลยค่ะ วิธีแก้คือหยุดสักพัก แล้วลองกลับไปเขียนใหม่ ถามตัวเองดูว่าทำไมอยู่ๆ เราถึงเกลียดสิ่งที่ตัวเองเขียนขึ้นมาเฉยๆ เพราะเราแสวงหาความสมบูรณ์แบบมากเกินไปหรือเปล่า ปล่อยวางและผ่อนคลายลงบ้าง อาจจะช่วยได้นะคะ ขอให้มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองเขียนนะคะ ส่วนใหญ่เค้าจะแนะนำให้เราเขียนในสิ่งที่เรารัก แต่ถ้าทำแล้วเกิดอาการเกลียดสิ่งที่ตัวเองรักขึ้นมาเฉยๆ คงต้องปรับที่จิตใจเราแล้วล่ะค่ะ หวังว่าไฟในการเขียนจะโหมกระพือขึ้นอีกครั้งนะคะ อย่าเพิ่งท้อ มาสู้ไปด้วยกันดีกว่านะ เพื่อความฝันเดียวกันไง ^^ จากคุณ : เบบูญ่า - [ 6 ม.ค. 50 00:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในงานเขียน.. บางครั้งข้าพเจ้าเขียนในสิ่งที่ข้าพเจ้าอยากจะมีอยากจะเป็น และเช่นกันบางครั้งย่อมเขียนถึงสิ่งที่ไม่อยากมีไม่อยากเป็น บางครั้งข้าพเจ้าเขียนถึงบางคนที่ข้าพเจ้าต้องการสืบเสาะแสวงหาเพื่อพบพาน ทว่าบางครั้งเช่นกันข้าพเจ้ากลับเขียนถึงบางคนที่ไม่ต้องการพบหน้ากันอีกแล้วตลอดไป บางครั้งข้าพเจ้าเขียนถึงเหตุการณ์อันเกิดจากจินตนาการเพลิดแพร้วสวยงาม บางครั้งข้าพเจ้าถึงกับไต่ถามตนเองว่าในจินตนาการอันเพลิดแพร้วสวยงามนั้นเพื่อสนองความฝันของข้าพเจ้าเองหาใช่ตัวละครในงานเขียนไม่ และในบางครั้งที่ข้าพเจ้าเขียนถึงเหตุการณ์อันสยดสยองสะเทือนขวัญคร่าวิญญาณ ใช่เพื่อให้คนที่ข้าเพเจ้าเกลียดชังเข้ากระดูกดำนั้นประสบเหตุการณ์นั้นใช่หรือไม่.. ทว่าทุกครั้งที่ข้าพเจ้าเขียน ล้วนแล้วแต่เขียนจากสมองของตนเอง เขียนในสิ่งที่เคยได้ยินได้ฟังและนำไปคิดสานต่อจินตนาการ ข้าพเจ้าไม่เคยเขียนสิ่งที่ตนไม่ล่วงรู้ ด้วยข้าพเจ้ามิใช่หมอพยากรณ์เทพยดา ยิ่งไม่ใช่ปราชญ์บัณฑิตอันปราดเปรื่องที่จะคิดค้นในสิ่งที่ไม่มีใครค้นพบมาก่อนได้ ข้าพเจ้าเป็นเพียงนักเขียนธรรมดาๆ กระทำในสิ่งที่ธรรมดาสามัญตามวิสัยนักเขียนเท่านั้น ...ทว่าแทบทุกครั้งที่ข้าพเจ้ากลับมาอ่านงานเขียนของตนเอง กลับขุ่นแค้นเกลียดชังจนแทบอาเจียนเป็นโลหิต ข้าพเจ้ากลับทนทานมิใคร่ได้กับสำนวนดาดๆ พื้นๆ เหมือนผู้ด้อยการศึกษา ข้าพเจ้าสะอิดสะเอียนกับมุกตลกขบขันอันชืดด้านของตนเองที่สอดแทรกเข้าไปอย่างไร้กาลเทศะ ข้าพเจ้านึกตำหนิตนเองที่ลำดับเรื่องราวขั้นตอนผิดๆ พลาดๆ ไม่ปะติดปะต่อ ข้าพเจ้าคับแค้นอย่างยิ่งที่มิสามารถสรรหาถ้อยคำเพื่อบ่งบอกบรรยายจินตนาการอันเลิศล้ำของข้าพเจ้าออกมา ข้าพเจ้าหลงตำหนิก่นด่าตนเองอยู่เป็นครึ่งค่อนวันว่าอ่อนด้อยความสามารถถึงกับคิดเผาผลงานของข้าพเจ้าให้ผลาญเป็นเถ้าถ่านจึงค่อยสาแก่ใจเหมือนได้รับการคลี่คลายส่วนหนึ่งกระนั้น ที่ผ่านมาข้าพเจ้าทำมิได้ดีพอหรือ ..หามิได้ ทุกครั้งคราข้าพเจ้าล้วนทุ่มเททำดีที่สุดแล้วที่ตนกระทำได้ ทุกตัวอักษรที่ประกอบกันเป็นศัพท์เรียงร้อยถ้อยความประโยคล้วนถูกเลือกสรรค้นคัดผ่านการพินิจไตร่ตรองจนแทบจะเป็นการมุ่งเค้นหาคำที่ดีที่สุดออกมา ทุกประโยค ทุกย่อหน้า ล้วนแล้วแต่ถูกจัดวางให้อยู่ในตำแหน่งที่ข้าพเจ้าคิดว่าดีงามเหมาะสมล้วนทั้งสิ้น ทว่าด้วยเหตุอันใดผลงานของข้าพเจ้าจึงมิอาจเทียบเทียมได้กับนักเขียนรุ่นราวคราวเดียวกันในบรรณภพเล่า ข้าพเจ้าคับแค้นจนขื่นขมได้แต่ใช้สุราเป็นเครื่องรดราดลำไส้ทุกข์ แม้ร่ำดื่มจนเมามายสมองมึนงงเลอะเลือน ทว่าในความเลอะเลือนนั้นงานเขียนของข้าพเจ้ายังติดตามมาเยาะเย้ยข้าพเจ้าเหมือนดังภาพหลอนเงามายาในค่ำคืนวิกาลฝันยุ่งเหยิง.. จนกระทั่งข้าพเจ้าทนทานแทบมิได้ถึงกับเกลือกกลิ้งตัวเองร่ำไห้ปิ่มจะขาดใจ ..โอ ข้าพเจ้าช่างเกลียดชังตนเองยิ่งนัก จากคุณ : highlander (พิรุณพฤจิก์) - [ 6 ม.ค. 50 08:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านกระทู้แล้วขำค่ะ อ๊ะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ ที่ขำเนี่ย ขำให้ตัวเองน่ะค่ะ จำได้ว่ามีอยู่เช้าวันหนึ่ง ตื่นมาก็วิ่งไปเปิดคอมพ์ทันที สลัดผ้าห่มแล้วไปเปิด หน้ายังไม่ได้ล้าง ไม่ได้ทำอะไรเลย (สกปรกจัง อิอิ) ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนั้น จำไม่ได้ว่าก่อนนอนคิดอะไรไปบ้าง พอตื่นมาถึงได้เหมือนคนบ้า เปิดนิยายทุกเรื่องที่เขียนค้างๆ ไว้ เรื่องสั้นอีกหลายๆ เรื่อง เปิดมานั่งอ่านๆ อ่านมันทุกเรื่อง...จากนั้นก็ร้องไห้ ร้องแบบบ้าเลย (บ้าจริงๆ ด้วยอ่ะ 555+) ทำไมนิยายเรามันซ้ำๆ เดิมๆ ไม่ฉีกแนว ตัวละครคล้ายๆ กัน การดำเนินเรื่องธรรมดา ภาษาไม่สวย อะไรก็ดูแย่ไปหมด ทำไมฉันทำไม่ได้ดีกว่านี้ ทั้งๆ ที่ทำด้วยใจรักจริงๆ แตยังไม่ทันลบก็โทรหาพี่ๆ ที่ร่วมทางฝันมาด้วยกัน หลายคนปลอบ บางคนด่า แต่ด่าแบบให้คิดได้ ทำให้มีกำลังใจ พอพูดกับหลายๆ คนไป ก็กลับมานั่งอ่านใหม่...แล้วก็ได้เห็นอะไรเยอะแยะ พบว่า...ก่อนนอนวันนั้นเราเครียดมากไป กับคำติ-ชม ของคนอ่านตามเว็บ กลัวว่าสิ่งที่เขียนจะไม่ดีพอสำหรับคนอ่าน กลัวว่าสิ่งที่นำเสนอมันห่วยแตกเกินไป แต่...โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนเขียนตามอารมณ์ ถ้าไม่มีอารมณ์จะไม่ฝืน...จึงทำให้คิดได้ว่า ทุกสิ่งที่เราทำมามันดีที่สุดแล้ว เราตั้งใจทำอย่างดีแล้ว และคนอ่านก็มีเยอะมากมาย หลายกลุ่ม หลายสไตล์ การที่งานเขียนเราจะโดนใจใครบ้าง ไม่โดนใจใครบ้างนั้น ขอให้เราเอามาพิจารณา แต่ก็ขอให้อยู่ในสายตาเราด้วยเหมือนกัน ก็เราก็เป็นคนอ่านคนหนึ่งไม่ใช่หรือ ถ้าเราเขียนเราอ่านแล้วเราชอบ ก็เชื่อได้ว่า อย่างน้อยคนที่ชอบอ่านในกลุ่มเราก็ต้องมีอยู่บ้างล่ะนะ ขอแค่เพียงทำให้ดีที่สุดจากมือเรา อย่าคิดให้เหมือนใคร อย่าเอาไปเปรียบเทียบใคร ของแบบนี้ สไตล์ใครสไตล์มันนะคะ เหมือนที่คุณเบบูญ่าว่าน่ะค่ะว่า... ...เราแสวงหาความสมบูรณ์แบบมากเกินไปหรือเปล่า ปล่อยวางและผ่อนคลายลงบ้าง... สิ่งที่ดีที่สุดไม่มีมาตราวัดหรอกนะคะ เพราะงั้น ขอให้ดีที่สุดในความรู้สึกเรา มันก็เป็นการก้าวที่ดีที่สุดแล้วล่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้าเป็นสิ่งที่เรารัก ที่เราฝัน ฉันเชื่อว่าเราจะทำมันได้ดีที่สุด และจะดีต่อๆ ไป สู้ๆ ค่ะ จากคุณ : ปลากัด (LonelySeason) - [ 6 ม.ค. 50 13:47:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "...รู้สึกว่าถ้อยคำที่เราสื่อมันไม่ตรงใจสิ่งที่เราอยากสื่อเอาซ่ะเลย..." ^ ^ นี่คือปัญหาใช่หรือเปล่า ถ้าใช่ ก็บอกเลยว่าเคยมีช่วงเวลานี้เหมือนกัน สิ่งที่ช่วยไว้คือ...อ่านให้เยอะขึ้น และหลากหลายขึ้น มีช่วงหนึ่งที่ตัวเองทิ้งนิยายคาไว้ (หลายๆ คนคงพอจำได้) ช่วงนั้นเขียนไม่ได้ดังใจเหมือนกัน ทำให้ไม่ค่อยมีจิตใจจะเขียนต่อ แต่ช่วงที่หายไป ได้อ่านนิยาย คุยเล่น อ่านเว็บบอร์ด อ่านกระทู้ไปเรื่อย (ไม่ใช่แต่เฉพาะนิยาย โผล่ไปห้องเฉลิมไทย กับสวนลุม อ่านกระทู้ประจำ) มันเพิ่มความหลากหลายกับวิธีคิดของตัวอง เพราะชอบมานั่งคิด ว่าคนที่ตอบ คคห. แบบนั้นแบบนี้ เขาคิดอะไรอยู่ เขารู้สึกยังไง พอกลับมาเขียนนิยายอีกที เห็นเลยว่าการเขียนของตัวเองเปลี่ยนไป สรุปการอ่านเยอะ แล้วคิดตามไปด้วย ช่วยได้จริงๆ อาจดูแล้วไร้สาระ แต่เราเป็นอย่างนี้จริงๆ เขียนไม่ออก ก็หาอะไรมาอ่าน ช่วยเสริมจินตนาการดี จากคุณ : wayo - [ 6 ม.ค. 50 14:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมไม่ค่อยเกลียดเรื่องที่ตนเองเขียนเท่าไหร่ มีแต่คำ..อาย  ครับ โดยเฉพาะงานชิ้นแรกที่พิมพ์ในนิตยสารโรงเรียน  ปล่อยมุกที่ไม่ขำไปเกือบทั้งหน้ากระดาษ  กลับมาอ่านอีกทีสามปีให้หลังอยากเอาหน้าซุกดินแล้วกลบฝังตัวเองตายให้รู้แล้รู้แรด แต่ในขณะเดียวกันก็ภูมิใจครับ  ที่งานเขียนของเราดีขึ้นเรื่อย ๆ ตามกาลเวลา  ไอ้ที่เคยเขียนผิดพลาด  เขียนเปิ่น ๆ เขียนไม่ตรงกับใจ  ก็ปล่อยมันไป  แล้วลองเริ่มต้นใหม่ครับ  อย่าคาดหวังว่ามันจะต้องสะกดสายตาของทุกคนได้  แค่คิดว่านี่คือผลงานที่ดีที่สุดเท่าที่เรากำลังเขียนอยู่ในขณะนี้ก็พอ ถ้าไม่ชอบงานที่เขียนอยู่  เขียนต่อไม่ได้  ปล่อยวางไว้ที่นั้นก่อนครับ  ปล่อยค้างไว้  อย่าเพิ่งไปแตะมัน  จะยิ่งตันไปใหญ่ รอให้เวลาบ่มเพาะ  กาลเปลี่ยนความคิดก็เปลี่ยน  เราอาจจะมีไอเดียแจ๋ว ๆ ใหม่ ๆ ใช้กับเรื่องเก่าก็ได้  หยิบมาปัดฝุ่นใหม่เมื่อพร้อม  น่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด ---------- แต่ในประเด็นที่คุณพูดถึง  น่าจะเป็นการเขียนที่ยากและง่ายที่สุดชนิดหนึ่ง  คือการเขียนตามอารมณ์ความรู้สึก  ในเวลาที่กระแสอารมณ์ไหล  งานเขียนจะออกมาลื่นจนแทบจะหยุดนิ้วที่กดคีย์บอร์ดไม่ได้  แต่เวลาที่ตัน  ก็ตันจริง ๆ และบางทีก็ขุดอารมณ์กลับมาเขียนใหม่ไม่ได้  ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ปล่อยวางครับ  นักเขียนหนึ่งคนไม่จำเป็นต้องเขียนงานแค่หนึ่งชิ้นนี่นา รอเริ่มต้นใหม่  ตามอารมณ์  และโอกาสที่เหมาะเจาะ  นี่คือคำแนะนำจากผมครับ ปล.  ข้อแนะนำของคุณวาโยเยี่ยมยอดไปเลยครับ  การอ่านงานดี ๆ สักชิ้น  หรืออ่านไปเรื่อยเปื่อยตามบอร์ด  จะช่ยจุดเชื้อไฟให้เราได้เป็นอย่างดี  เปิดหูเปิดตาให้ได้รับประสบการณ์มากขึ้นอีกด้วย จากคุณ : ปฤษณะ - [ 6 ม.ค. 50 15:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ตอนนี้หวานนอนสลบเซ็งกะตัว  เริ่มฟื้นกลับมาเขียนได้แล้วล่ะคะ คำตอบมันก็อยู่ในที่หวานตามหานั่นแหละ หวานถามตัวเองว่ อยากเขียนอะไรกันแน่ ธีมเรื่องนี้คืออะไร ตอบดิ แล้วก็คิดได้เลย แบบ ปิ๊งๆ เหมือนในการ์ตูนเลย หวานอยู่ในช่วงสับสนอ่ะคะ ก็เลยมาคิด .. ว่าอะไรเป็นแรงบันดานใจให้เราเขียนเรื่องนี้ อะไรที่มันสะกิดใจเรา หวานก็เลยนึกได้ว่า อ๋อ หวานอยากเขียนแบบดราม่านะ แล้วตัวละครหวาน มันมีรสชาติแบบไหน หวานเปรี้ยว แล้วก็โชคดีที่ได้น้องสาวตัวละครหลัก มาช่วย ผ่อนแรงอีกนิด ทุกอย่างกำลังจะเป็นไปได้สวยค่ะ (หวังว่านะ) เพราะตอนนี้หวานเริ่มกลับมาเขียนอะไรได้ดังใจอีกแล้ว ตรงกับที่ตัวเองอยากสื่อแล้ว มันก็ค่อยยังชั่วขึ้นเยอะ   ทุกอย่างดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วล่ะคะ หรืออย่างน้อยก็หวังว่า จากคุณ : หวานใจนายโหด - [ 6 ม.ค. 50 19:43:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยากเขียนไรก็เขียนไปเถิดค่ะ โดยเฉพาะหน้าจอคอมพ์ เพราะโลกมันเป็นของเรา เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 8 ม.ค. 50 01:24:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อย่าเพิ่งท้อค่ะ เราเองก็มีบางอารมณ์ที่ไม่อยากเขียน  นั่งหน้าคอมแล้วเขียนไม่ออก  แต่ต่อมาก็พบว่าควรจัดการกับปัญหานี้อย่างไร (ลองเอาวิธีเราไปใช่ดูนะ  แต่ขอบอกว่าแต่ละวิธีมันก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนด้วย  บางทีวิธีหนึ่งคนนึงอาจจะใช้ได้ผลแต่อีกคนก็ใช้ไม่ได้) ลองเอาวิธีเราไปทำดูนะ  เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง  เราอยากให้คนที่มีความฝันได้ทำในสิ่งที่ตัวเองฝัน(ก็เหมือนกับเรา) 1.เราจะวางพล็อตเรื่องก่อนเข้านอน  อย่างเวลาจะหลับเราก็มีสมุดโน๊ดไว้  พอหลับตาแล้วคิดโครงเรื่องได้ก็จดบันทึก(กันลืม)  นึกแต่ละฉากออกมา  พอตอนเช้าก็นั่งพิมพ์ในส่วนที่ได้นอนคิดเอาไว้  มันจะทำให้เราไม่ต้องมานั่งหน้าคอมโดยที่สมองว่างเปล่า 2.ดูหนัง  ฟังเพลง  ดูภาพวาด  ดูศิลปะ  มันจะทำให้มีจินตนาการแล้วสามารถเอามาเขียนได้ 3.อย่าฝืน  ถ้าเรายังไม่มีอารมณ์ก็ไม่ต้องเขียน  ผลงานที่ฝืนเขียนไปก็จะออกมาไม่ได้ดั่งใจ(บั่นทอนสุขภาพจิตตัวเองเปล่าๆ) ปล.เป็นกำลังใจให้คุณหวานนะค่ะ  ลองเอาวิธีของเราไปใช้ก็ได้นะ  ไม่หวง จากคุณ : ฟินนิกซ์ (ฟินนิกซ์) - [ 10 ม.ค. 50 19:11:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอาใจช่วยด้วยคนค่ะ แต่ถ้าใครสนใจอยากรวมเล่มเป็นพ็อกเก็ตบุ๊คส์ เรารู้จักพี่คนนึง เขาทำงานด้านนี้ ลองติดต่อมาได้ที่ b_lek2000@hotmail.com ลองคุยดู ไม่ลองไม่รู้ ขอคำปรึกษาก็ได้ เขาใจดีค่ะ ถ้าไม่โอเค ก็ไม่ว่าไร จากคุณ : สุวรรณา - [ 17 ม.ค. 50 16:39:33 A:125.26.234.10 X: TicketID:124970 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่มีอารมณ์ก็ไม่เปิดคอม ช่างมัน ออกไปดำเนินชีวิตต่อ ปกติ ฟังมาก อ่านมาก พบคนใหม่ๆอีกบ้าง จะพบมุมมองใหม่ๆ ขะวิ่งเข้ามาชนจนอยากจะเขียนถึงเลยล่ะ จากคุณ : พีเค (podduang-pk) - [ 18 ม.ค. 50 01:31:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีคะคุณหวาน จขกท     ป้า...แว้บมาอ่านค่ะ คุณหวานอย่าเพิ่งหมดกำลังใจค่ะ ป้าแก่แล้วยังเขียน...เขียน แม้ไมกล้าให้ใครๆ อ่านก็ตาม ป้าเขียนไปลงในหนังสือของหน่วยงาน แฟนของป้าบอกว่าฝีมืออย่างป้าลงได้แค่หนังสืออย่างนี้เท่านั้นแหละ...     แต่ป้าก็ดีใจที่ได้เขียน     ป้าชอบเขียนเรื่องตลกๆ แต่เมื่อเดือนที่แล้วพี่สาวที่ป้ารักมากได้เสียชีวิตลงด้วยโรคร้าย ป้าเศร้าจนเสียศูนย์     จนบัดนี้ป้ายังบิ๊วอารมณ์ให้เขียนเรื่องขำๆไม่ออกเลยค่ะ มุขมันหดหายไปหมด เลยเก็บเรื่องที่เขียนค้างไว้ หันมาเขียนเรื่องเศร้าแทน     ชีวิตการเขียนหนังสือของป้าเรื่มช้ามาก ไม่รู้ไปมัวทำอะไรอยู่ นี่แปดสิบจะได้รวมเล่มกับเค้าบ้างไม๊นี่     คุณหวานท่าทางยังเด็กเล็กน่ารัก ยังมีเวลาเขียนหนังสือได้อีกนาน     ป้าจะเป็นกำลังใจให้ ส่งไปให้อ่านบ้างนะคะ จากคุณ : ป้าพุ่ม (พุ่มพราว) - [ 30 ม.ค. 50 13:41:27 ]