ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่คิดว่าจะเจอคุณ เป็นไงบ้างครับ สบายดีไหม ตั้งแต่วันที่เจอกัน ผมก็ไม่ได้เข้าห้องแช้ทอีก” “สบายดีค่ะ  หมอหายไปเลยนะคะ  เห็นหลายคนถามหาอยู่เหมือนกัน” “ออกต่างจังหวัดครับ ไปดูงานที่อุทัยธานี ที่โน่นไม่สะดวกก็เลยไม่ได้ใช้อินเตอร์เน็ต” “อ๋อ...ค่ะ  แล้วผ่านมาแถวนี้ได้ไงคะนี่” “เพิ่งกลับจากต่างจังหวัด ก็เลยเอาของฝากไปให้พี่สาว  บ้านอยู่เลยทางนี้ไปไม่มา พอขับรถผ่านมาเห็นร้านขายอาหาร นึกขึ้นได้ว่าของลูกชายที่บ้านใกล้จะหมดแล้ว ก็เลยแวะ บางทีก็ขี้เกียจไปตามห้างน่ะครับ”  เหอะ..ตั้งใจมาต่างหากได้ยินว่าตัวเล็กเปิดร้านอยู่แถวนี้ ก็เลยขับรถมาวน ๆ ดู “ค่ะ...เชิญเลือกตามสบายนะคะ ถ้าอย่างนั้น”     เจ้าของร้านเดินเลยไปนั่งประจำโต๊ะที่อยู่หน้าร้าน ใกล้ ๆ ทางออก ซึ่งคงจัดไว้เป็นเคาน์เตอร์เก็บเงินโดยเฉพาะ  เขาเลยถือโอกาสเดินสำรวจแต่ละซอก แต่ละมุมของร้านไป แกล้ง ๆ เฉียดไปทางที่สาวเจ้าออกมาเมื่อกี้ เห็นโต๊ะตั้งคอมพิวเตอร์หลบอยู่สุดขอบตู้โชว์พวกของเล่นของน้องหมา น้องแมว  ภาพที่เปิดค้างอยู่เป็นดาราสาว หน้าตาดี คนหนึ่งกำลังยืนเชิดหน้า เท้าสะเอวอยู่ เขาพยักหน้าหงึก ๆ  เดินวนหยิบของเล่นสำหรับสุนัขติดมือมาชิ้นหนึ่ง แล้วมายืนเลือกอาหาร  พลันก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังแว่ว ๆ เจ้าของร้านสาว ที่ตอนนี้อยู่คนเดียวรับสายเสร็จ ก็ท่าทางอึ้ง ๆ ไป  เขาขยับเข้าไปใกล้อีกหน่อย “อะไรนะคะ พี่ เจ้าเหมียวตัวที่ถูกรถชนน่ะหรือคะ” “โอ๋ย แย่จัง.. นานแล้วนะคะยังไม่หายเลยหรอ แล้วอาการเป็นอย่างไรบ้างคะ” “ใจเย็น ๆ นะพี่  ใจเย็น ๆ ค่ะ  อย่าร้องนะคะ..” “พาไปหาหมออีกหรือเปล่า เขาว่าไงบ้างนะคะ” “ค่ะ.. ๆ “     ชายหนุ่มซึ่งตอนนี้เป็นลูกค้าคนเดียวของร้าน ยามบ่ายเกือบเย็นของวันอาทิตย์ เดินมาที่เคาน์เตอร์ เขาวางสิ่งของที่ต้องการ  หญิงสาวพยักหน้า “พี่พิมคะ เดี๋ยวตัวเล็กโทรกลับนะคะ ขออนุญาตคิดเงินให้ลูกค้าแป๊ปหนึ่งค่ะ” “ค่ะ.. ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ อย่าร้องนะ  อย่าคิดมากเดี๋ยวเครียดแล้วป่วยตามเจ้าเหมียวไปอีกคนจะลำบาก” “บาย..ค่ะ”    เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา  รอยยิ้มเศร้าเสียจนลูกค้าใจกระตุก ..  เธอหยิบสิ่งของบนโต๊ะมาคิดเงินเงียบ ๆ “สองร้อยสามสิบห้าบาทค่ะ”      เธอหยิบมันใส่ถุงพลาสติกเสร็จแล้วก็ส่งให้เขา  เขารับไว้ แต่เอาวางกลับไปที่เดิม หยิบกระเป๋าสตางค์ส่งแบงค์ร้อยสามใบให้เธอ “เอ่อ.. ขอโทษนะครับ เมื่อกี้ได้ยินว่าแมวถูกรถชน...คุณพิมหรือเปล่านะครับในสาย”     เธอสบตาเขาอีกครั้ง มองอย่างชั่งใจ ก่อนจะเอ่ยปาก “ค่ะ เจ้าเหมียวดูเหมือนแย่ ๆ ไม่กินอาหารน่ะค่ะ พี่พิมก็เลยกลุ้มใจ โทรมาคุยกับตัวเล็ก” “อย่างที่บอกนั่นแหละครับ ผมเป็นสัตวแพทย์ มีอะไรให้ช่วยได้ไหม”   เห็นสายตาทุกข์ร้อนของเจ้าตัวแล้วเขาก็อยากจะแบ่งปันความทุกข์ใจจากเธอเสียแล้ว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร “จริงหรือคะ  หมอรีบกลับไหมคุยกันก่อนดีไหม เดี๋ยวตัวเล็กเลี้ยงกาแฟเอง นี่เด็กที่ร้านไปข้างนอกถ้ามาแล้ว เดี๋ยวเราไปนั่งคุยกันที่ร้านกาแฟตรงฝั่งโน้นดีกว่า”    เขาพยักหน้า  เธอรีบเดินหายลับไปทางหลังร้าน แล้วยกเก้าอี้พลาสติกมาด้วย  ยังไม่ทันจะนั่งเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ยิ้มเผล่เข้ามาหา “ทูน.. มาก็ดีแล้วล่ะ พี่จะออกไปข้างนอกกับเพื่อนนะ มีธุระที่ไหนไหมเย็นนี้”   เด็กหนุ่มสั่นศีรษะ “งั้นรบกวนหน่อยนะ ทูนอาจจะต้องอยู่เย็นหน่อย” “คร้าบผม”   เด็กหนุ่มยิ้ม และยืนโค้งให้ เมื่อเจ้านายตัวเล็กเดินผ่านออกประตูหน้าไป  หมอคริษฐ์ยิ้มให้เขานิด ๆ ด้วยเหมือนกัน ลูกน้องว่านอนสอนง่ายอย่างนี้เจ้านายคงจะได้ใจแย่เลย จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 6 ม.ค. 50 01:44:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทั้งคู่พากันเดินลัดเลาะ มาตามทางเดินและข้ามถนนในช่วงที่รถว่าง เธอนำเขาไปยังร้านกาแฟที่อยู่เยื้อง ๆ ร้านของตัวเอง ก็ไม่เชิงขายแต่กาแฟหรอก เป็นร้านอาหารที่มีกาแฟสดอยู่ในเมนูด้วย ย่านนี้เป็นย่านธุรกิจ ร้านนี้ก็เลยอยู่สบาย ๆ มีลูกค้าเดินเข้าออกตลอดวันเหมือนกัน มีลูกค้านั่งอยู่ก่อน สองโต๊ะเมื่อเธอและเขาเดินไปถึง  ตัวเล็กเป็นฝ่ายเดินนำเข้าไปนั่งโต๊ะด้านใน  เด็กเสิร์ฟกล่าวขอโทษก่อนจะดึงพัดลมที่ติดข้างฝาเปิดให้ อากาศก็เลยเย็นสบาย  เสียงเพลงสากลดังแผ่วเบามาจากเครื่องเสียงที่ซ่อนตัวอยู่หลังบาร์   ทั้งสองสั่งเครื่องดื่มโดยไม่ต้องใช้เมนู  เด็กเสิร์ฟรีบจดแล้วก็เดินจากไป “ได้ข่าวว่าอาการดีขึ้นแล้วไม่ใช่หรือครับ เพราะหลังจากวันนัดพบแล้ว ผมได้เข้าไปคุยในห้องแช้ทอยู่สอง-สามครั้ง ก่อนจะไปต่างจังหวัด” “ค่ะ ก็ดีขึ้นมากแล้ว” “นี่ก็ผ่านไปเกือบสองอาทิตย์แล้วไหมครับ ถึงไหม” “โดยประมาณค่ะ  เห็นว่าตอนนี้น้องเหมียวยังลากขาหลังสองข้างอยู่ แล้วก็ไม่ยอมกินอะไรด้วย พี่พิมก็เลยไม่สบายใจ โทรมาค่ะ” “อืม.. แล้วตกลงเขาเลือกรักษาวิธีไหนครับ” “อย่างที่เล่าให้คุณฟังไปแล้วนั่นแหละค่ะ ถ้าพี่เขาจำไม่ผิด หรือตัวเล็กจำไม่ผิดนะ หมอที่โน่นบอกว่าข้อสะโพกหลุดสองข้าง แล้ววิธีการรักษามีสองวิธี” “ครับ ข้อสะโพกหลุดหมายถึง หัวหัวกระดูกของขาท่อนสะโพก หลุดออกมาจากเบ้าเชิงกราน ตัวเล็กเคยเห็นคนหัวไหล่หลุดไหม แบบเดียวกันแหละ ในแนวจะจากรถชนหรือจากกรณีใดๆ การวินิจฉัยต้องดูด้วยว่ามีการแตกหักของกระดูกของกระดูกส่วนไหนบ้างรึเปล่า กระดูกที่มักจะหักคือกระดูกเชิงกราน และกระดูดขาท่อนบน โดยเฉพาะตรงหัวกระดูก จะรู้ได้โดยการเอ๊กซเรย์ หรือถ้าหักรุนแรงอาจจะรู้โดยการคลำสัมผัส หรือดูด้วยตาเลย”   หญิงสาวเริ่มเอามือเท้าคาง เพราะเรื่องนี้เคยได้ยินมาบ้างแต่ไม่ละเอียดอย่างนี้  เขาหยุดพูดเมื่อเด็กนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ แล้วเล่าต่อ “การรักษา ถ้าหลุดโดยไม่หัก ควรจะเลือกวิธีดึงกลับเข้าที่แล้วพันหัวสะโพกไว้เพื่อให้เกิดการยึดเกาะเข้าที่แน่นหนา ถ้าอุ้งเชิงกรานหัก โดยหัวกระดูกไม่หลุด เชิงกรานเป็นส่วนที่ผ่าตัดแก้ไขไม่ได้ ให้รักษาทางยา ผลการรักษาแมวมีโอกาสเดินขากระเพลกหรือพิการ แต่สามารถช่วยตัวเองได้ ถ้าเป็นตัวเมียก็ไม่ควรให้มีลูก เพราะจะมีปัญหาคลอดยาก หรือคลอดไม่ได้เลย อันตรายทั้งแม่และลูก ถ้าอุ้งเชิงกรานหักพร้อมหัวกระดูกหลุด ก็ต้องพยายามดึงให้เข้าที่ อาจจะยากกว่า เพราะเชิงกรานอาจจะบิดเบี้ยว ตำแหน่งเคลื่อนไป มีรอยแตกตรงเบ้าเชิงกราน ไม่มีช่องหรือมุมให้กระดูกอยู่ได้แน่นหนา”   เออแฮะ.. เขาก็พูดยาว ๆ เป็นเหมือนกัน เธอยิ้ม ๆ สองสายตาประสานกัน รอยอาทรที่ส่งมาทำให้เธอหลบวูบ ร้อนผ่าว ๆ ที่แก้มทั้งสองอย่างช่วยไม่ได้ “ก็ค่ะ.. ดีจัง หมออธิบายได้ละเอียดดีมากเลย เดี๋ยวตัวเล็กจะจำไปบอกลูกค้าบ้าง ถ้าเผื่อลูกสาว ลูกชายใครถูกรถชนกระดูกหักแบบที่ว่า” “ก็ครับ ทีนี้ถ้าวิเคราะห์แล้วว่าการดึงเข้าที่อาจจะไม่แน่นหนาพอ อาจจะเลือกการผ่าตัดเอาหัวกระดูกออก เพื่อไม่ให้แมวเจ็บปวดทรมานจากการกดทับกันของกระดูกที่ผิดที่ ถ้าหลุดพร้อมมีการหักของหัวกระดูกของขาท่อนบน ควรจะผ่าตัดเอาหัวกระดูกออกเพราะไม่สามารถยึดต้นขาให้อยู่ในมุมคงที่ได้” จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 6 ม.ค. 50 01:45:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “อืม ยุ่งยากเหมือนกันนะคะ ถ้าวิเคราะห์ผิดนี่สงสารน้องเหมียวแย่เลย” “ถ้าหลุดพร้อมมีการหักของกลางกระดูก จะต้องผ่าตัดใส่เหล็กดามในรูกระดูก เป็นงานยาก ละเอียด และต้องชำนาญ เพราะกระดูกแมวเล็กมาก อาจจะตัดหัวกระดูกออกด้วยหรือดึงเข้าที่ก็ได้ พูดคำว่าหัวกระดูกบ่อย ตัวเล็กเข้าใจหัวกระดูกใช่ไหม นึกถึงภาพกระดูกท่อนหนึ่ง ตรงส่วนปลายที่มีหัวกลมมัน ยึดกับเบ้า เกิดเป็นข้อต่อนั่นแหละ การดึงกระดูกเข้าที่ ทำยาก ต้องเอ๊กซ์เรย์ดูซ้ำเพื่อพิสูจน์ตำแหน่ง ขึ้นอยู่กับความชำนาญด้วย และต้องนัดดูอาการต่อเนื่องเพราะ การหลุดของหัวกระดูก ทำให้เอ็นยึดหัวกระดูด ยึดขยายเกิดการอักเสบ ทำให้มีโอกาสหลุดซ้ำได้ง่าย” “...............”      เธอยิ้ม พยักหน้าฟังเขาอธิบายต่อ “การผ่าตัดเป็นการรักษาแบบรวบรัด ไม่ต้องติดตามอาการมาก แต่แมวจะเดินไม่แข็งแรงเท่าปกติ แต่มันเร็ว ง่ายดี ดูเป็นงานใหญ่ ได้เงินดี  แต่ค่ารักษาทางสัตวแพทย์ไม่มีมาตรฐานแน่นอน และขึ้นอยู่กับทำอะไรบ้าง ยากหรือง่าย ค่าผ่าตัดอาจจะเริ่มต้นที่ พันบาทขึ้นไปจนถึงเป็นหมื่นก็ได้ แต่ละแห่งก็คิดราคาไม่เท่ากัน ไม่ลองให้หมอเค้าวินิจฉัยจากฟิล์มให้ฟังให้ชัดเจนว่าเป็นอย่างไรบ้าง และประเมินวิธีการรักษาว่าจะผ่าตัดอย่างไร หมอคนที่เห็นแมวจะรู้อาการดีที่สุด ผลการผ่าตัดเป็นอย่างไรด้วย ผมทราบอาการจากคุณพิม หรือตัวเล็กน้อยเกินไปน่ะครับ” “หมอ จะคุยทางโทรศัพท์กับพี่พิมเองไหมคะ เดี๋ยวตัวเล็กต่อสายให้”  เขาดูนาฬิกา เย็นมากแล้ว เดี๋ยวน้องที่ร้านตัวเล็กคงอยากกลับบ้านแล้วล่ะ  เอางี้ดีกว่าเดี๋ยวเราค่อยเข้าไปคุยกันในห้องแช้ทคืนนี้ก็แล้วกัน ตอนนี้คงสมควรแก่เวลาแล้วล่ะ  เราแยกย้ายกันดีกว่า” เธอมองนาฬิกาแล้วพยักหน้า  เขาเรียกให้คิดเงิน “ผมเลี้ยงเองนะ คราวหน้าเจ้าบ้านค่อยเลี้ยง”   เธอยิ้ม แล้วยกมือไหว้เขาอีกครั้ง เป็นการขอบคุณ ทั้งที่ให้ความรู้ และการเลี้ยงในรอบนี้ เขารับไหว้ตัวเล็กเป็นผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ไหว้ได้สวย ไม่ขัดตา ดวงตาคมส่งประกายวิบวับอย่างพึงพอใจ มารยาทไทย ๆ ของเธอดีเยี่ยม   มิตรภาพกำลังก่อตัวอยู่ในอากาศ เหมือนก้อนเมฆที่กำลังปั้นตัวเองให้เป็นรูปร่าง ซึ่งแล้วแต่ใครจะจินตนาการไปว่าเป็นรูปอะไร   มิตรภาพของเขาและเธอกำลังกำลังเป็นคล้าย ๆ ก้อนเมฆ แต่ก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าเขากับเธอจะจินตนาการไปทางเดียวกันไหม การที่คนสองคนจะก่อสัมพันธไมตรีกันได้ จำเป็นต้องใช้ปัจจัยหลายอย่าง จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 6 ม.ค. 50 01:46:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 0.0.0.0.0.0. From :  ตัวเล็ก<khontourlek@gmail.com> Sent :  4 January 2007 18:15:34 To :     sr_writer@hotmail.com Subject :  เป็นห่วงเหลือเกินค่ะ พี่พิม ตัวเล็กคิดถึง เลยเมล์มาหา พอดีตอนนี้อยู่ที่ร้านว่าง ๆ ค่ะ น้องที่ช่วยงานเขายังไม่กลับ ลูกค้าก็ไม่เยอะเท่าไหร่ จะเมล์มาบอกเรื่องของน้องเหมียวค่ะ วันนี้หมอคริษฐ์ผ่านมาที่บ้านก็เลยได้คุยกันอย่างละเอียดอีกครั้ง ใจเย็นนะคะ พาไปหาหมอแล้วหมอเค้าว่าไงต่ออีกคะ แล้วเค้ารักษาเบื้องต้นให้มันแค่ไหน ถ้าจะรักษาจริงจัง ต้องรักษาเลยไหม หรือว่ารอไปอีกสักพักนึงก่อน น้องเหมียวอายุเยอะหรือยังคะ ถ้ายังเด็กอยู่ไม่แน่กระดูกมันอาจจะติดกันได้ง่ายก็ได้ ลองค่อย ๆ ถามหมอดูก่อนนะคะ น่าสงสารค่ะ เวลาแมวหมาเจ็บเนี่ย เจ้าของเจ็บกว่าเยอะเลย นี่น้องหมาของตัวเล็กก็เพิ่งจะหายป่วย ตอนมันป่วยไปนั่งมองตามัน อยากจะรู้ว่ามันเป็นยังไงมั่ง สงสารมันสุด ๆ เลย แต่ยังไงพี่พิมก็ใจเย็นก่อนนะ อย่าเพิ่งป่วยตามน้องเหมียวไปล่ะ ค่อย ๆ คิดค่ะ ระหว่างนี้ก็ดูแลรักษาน้องเหมียวให้ดี ๆ นะคะ เรื่องอื่นว่ากันอีกทีนะ เป็นห่วงทั้งคนทั้งแมวเลย   อ้อ อีกอย่างนะคะ ถ้าพี่พิมมีเงินเยอะ ๆ พี่พิมคงไม่ซึ้งกับคำว่า "ร่วมทุกข์ร่วมสุข" น่ะสิคะ อย่างนี้ล่ะ เขาเรียกว่าเพื่อนแท้ล่ะ ค่อย ๆ ใจเย็นนะคะ รอดูอาการก่อน ตอนนี้ก็ต้องประคบประหงมกันเต็มที่หน่อย ไปร้องไห้ให้น้องเหมียวเห็น เดี๋ยวน้องเหมียวก็หายช้าหรอก อย่านึกว่าเขาไม่รู้สึกนะคะ เอาน่า..... ยิ้มเข้าไว้ น้องเหมียวจะได้มีกำลังใจ รักษาตัวเองให้หาย ฟังจากอาการถ้าแค่สะโพกหลุดไม่น่าจะหนักหนามาก เพียงแต่มันเคยหลุดครั้งหนึ่ง มันอาจจะหลุดได้อีก ถ้าอยากให้หายขาดก็ต้องผ่าตัดผูกเหล็กยึดน่ะค่ะ เรื่องนั้นไว้ค่อยคิดอีกทีนะคะ ตอนนี้เป็นกำลังใจให้น้องเหมียวไปก่อน มันจะได้หายดีนะคะ ขอให้พระคุ้มครองนะคะ   ตัวเล็ก From :  พสิกา <sr_writer@hotmail.com> Sent :  4 January 2007 20:20:23 To :     khontourlek@gmail.com Subject :  Re: เป็นห่วงเหลือเกินค่ะ ขอบคุณนะคะ ตัวเล็กที่เป็นห่วงเป็นใยเสมอมา ดีใจเหลือเกินที่ยังพอมีเพื่อนคุยอยู่บ้าง ค่อนข้างเศร้าน่ะค่ะ เห็นลูกเหมียวตัวเล็ก ๆ ที่เราเลี้ยงเองมากับมือเขาเจ็บขนาดนั้น เหมือนที่ตัวเล็กว่า เวลาสบตาเขา ดูตาเขาเศร้ามาก ๆ จนอยากรู้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ พี่พาเจ้าเหมียวไปหาหมอมาอีกรอบ เขาบอกว่าน่าจะไม่มีอะไรต้องห่วง และคงไม่ต้องผ่าตัด แมวยังเด็กน่ะค่ะ อายุประมาณเกือบปี หรือไม่ก็สักปีเศษ ๆ หมอให้ยาและบอกวิธีการมาอีกมาต้องทำอย่างไรบ้าง พี่มีเงินไม่เยอะนัก ก็เลยตกลงกับหมอว่าจะเลือกรักษาวิธีที่สองที่หมอบอก คือทำใจว่าให้เขากินยาตามที่หมอให้มา แม้ว่าเขาจะเดินได้หรือไม่ พี่ก็จะเลี้ยงลูกแมวตัวนี้ไปตราบจนใครสักคนจะจากโลกนี้ไปก่อนกัน พี่เล่าให้ฟังบ้างหรือยัง.. (เออแน่ะ.. คนแก่ก็แบบนี้แหละ)  เจ้าเหมียวเนี่ย พี่ได้มาจาก.. จากอะไรดีล่ะ เรียกว่าฟ้าประทานได้ไหม? วันหนึ่งพี่ไปนอกบ้านกลับมา พี่ได้ยินเสียงลูกแมวร้อง ก็ออกตามหาต้นเสียง ตามอยู่นานก็ไม่เจอ มันก็เงียบเสียงไปบ้าง พอมันร้องพี่ก็เดินตามหาอีก วนรอบบ้าน เท่าที่พอจะคิดว่าลูกแมวตัวเล็กจะซุกอยู่ในซอกไหนได้ ก็รื้อข้าวของออกมา โธ่เอ๋ย !  ที่แท้ก็อยู่ซอกประตูเหล็กหน้าบ้าน คือหน้าบ้านพี่จะมีสองชั้นไง ชั้นในเป็นกระจกสีชา  ชั้นนอกเป็นประตูเหล็กดัด ความที่พี่ปากหนัก ไม่ถามใคร ที่แท้ลูกน้องพี่เขาเจอแล้ว เอานมกับปลากระป๋องไปตั้งไว้ให้ด้วย แต่ลูกแมวตัวเท่ากำปั้น ลายเหมือนกระรอกน่ะจ้ะ หน้าตาบ้องแบ้วดี ร้ายด้วยนะ ขู่เราฟ่อ ๆ ไม่ให้จับตัว พี่ซะอย่าง ยอมซะที่ไหนล่ะ ก็ไปหาทางจับจนได้แหละ จับออกจากมุมมาปล่อยที่โล่ง ๆ เขาก็เดินเอียง ๆ ต้วมเตี้ยม ไปหลบใต้เก้าอี้ พี่ก็จับออกมาใหม่ แบบว่ากลัวเขาไปทำเลอะเทอะไง เดี๋ยวก็ได้เหม็นกันทั้งร้าน ปล้ำ ๆ กันอยู่สี่ห้าวันกว่าจะชิน และทำความรู้จักกันได้ กลางคืนก็เอาไปนอนด้วยในห้อง แต่ว่าใส่ตะกร้าไว้นะ อิอิ กลัวเปื้อนอีกตามเคย เลี้ยงกันมาจนป่านนี้เกือบปีแล้วค่ะ พอเขาเจ็บอย่างนี้ก็เลยใจหาย พี่ได้ไม่ผูกพันกับสัตว์เลี้ยงมานานพอสมควรเลยล่ะ เอ้า.. ชวนคุยเสียเพลิน ลูกค้าเข้าร้านแล้วล่ะ  น้องที่ช่วยงานกลับบ้านแล้ว พี่ต้องดูแลร้านเอง ไปก่อนนะคะ แล้วค่อยคุยกัน” ดูแลตัวเองด้วยล่ะ เป็นห่วง พี่พิม จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 6 ม.ค. 50 01:47:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 From :  ตัวเล็ก<khontourlek@gmail.com> Sent :  4 January 2007 23:55:09 To :     sr_writer@hotmail.com Subject :  ด้วยรักและห่วงใย เช่นเคย ดีใจค่ะ ที่พี่พิมได้มีความสุขในการเล่าถึงน้องเหมียวแบบนี้ จะได้หายห่วงขึ้นมาหน่อย อย่าลืมนะคะ ดูแลน้องเหมียวแล้วดูแลตัวเองด้วย อย่าลืมทานข้าว ทานปลา พักผ่อนด้วยนะคะ มีอะไรก็บ่นมาได้นะคะ ยินดีรับฟังเสมอ ทุก ๆ เรื่องค่ะ ตัวเล็ก พสิกาลงทะเบียนเลิกใช้ จดหมายอิเล็คทรอนิคส์ หรืออีเมล์  และปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ตัวที่เธอใช้อยู่ และไล่ปิดทุก ๆ เครื่องจนครบหมด ก่อนจะปิดประตูร้าน เตรียมตัวจะขึ้นนอน ในใจยังคิดถึงทุก ๆ  เรื่องราวที่ผ่านมาในช่วงหลัง ๆ ที่เธอเข้าไปสนทนาออนไลน์กับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งนับวัน นับจะผูกพันกันมากขึ้นทุกที ตัวเล็ก หรือกวิสรา กับเธอรู้จักกัน พูดคุยกัน จนตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นเหมือนเพื่อนสนิทกัน ไม่รู้ว่ามิตรภาพออนไลน์นี้เริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่.. ดูเหมือนจะยังไม่ถึงปี อาจจะรู้จักตัวเล็กก่อนน้องเหมียวนิดหน่อย ช่างเถอะ.. แต่สิ่งที่เธอไม่อยากให้มันหายไปกับกาลเวลาก็คือความสัมพันธ์ ที่ไม่ใช่อยู่แค่ในโลกไซเบอร์อีกต่อไป คงมีสักวันที่เธอจะมีโอกาสไปกรุงเทพฯ และพบเจอกับกลุ่มเพื่อน ๆ ในห้องแช้ทนั้นบ้าง สักวัน.. --------------------------------------------------------------------------------------- “กริ๊ง.. กริ๊ง....”      เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอซึ่งตอนนี้เปลี่ยนมาใช้เสียงเดียวกับโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ขณะที่เธอกำลังจะล้มตัวลงนอน  02.........  เบอร์ใครล่ะนั่นน่ะ  ดูนาฬิกาตอนนี้ตีสองเศษ ๆ เข้าไปแล้วเนี่ยนะ “สวัสดีค่ะ” “สวัสดี..พ้มโทรมารายงานตัวว่ายังไม่ตายนะ” “ยังไม่ตาย..ก็ใช่ คุณยังไม่ตายแน่ ๆ เพราะกำลังคุยโทรศัพท์กับพิมอยู่ แต่ไม่แน่นะ ถ้าคุยนานไม่แน่...”    เธอหัวเราะ   พอจะรู้ล่ะว่าใครโทรมา “ผม..อริญชัยครับ” “เจ้าค่า... เจ้าค่ะ   ถ้าโทรมารายงานตัวแบบนี้เห็นจะมีอยู่คนเดียว แล้วอะไร พิมฝากข้อความไปให้คุณตั้งแต่วันสิ้นปี ที่เขาบึม ๆ บึ้ม ๆ กันที่กรุงเทพฯ  นี่มันปาเข้าไปวันที่ห้าแล้วนะเจ้าประคุณ” “แหะ แหะ.. ยู๊ง” “อืม.. งานยุ่งแบบนั้นเชียว” “แล้วหลังจากวันนั้นก็หายไปเลยด้วย เพื่อน ๆ เขาห่วงกันทุกคนนะ ตามหากันให้ควั่ก” “เออ..”   เขาเน้นหางเสียงมา “วันนั้นผมไปพระรามแปด  เพื่อนโทรมาขอให้ไปช่วยคุมเวทีงานคอนเสริ์ตเค้าน์ดาวน์ให้ มันรับหลายแห่งดูไม่ทัน” “ค่ะ แล้วยังไง เล่ามาให้หมดเลยนะ วันสิ้นปีมันเป็นไง” “ก็ผมก็อยู่หลังเวที กำกับลำดับการแสดงอยู่ ใคร้มันจะไปรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะดนตรีกำลังเล่นปกติ จนกระทั่งน้องชายโทรมา บอกว่าเฮีย..ตอนนี้เขาวางระเบิดกรุงเทพฯ ห้า-หกจุดเขายกเลิกงานเค้าน์ดาวน์กันหมดแล้ว” “ค่ะ.. แล้ว” “อ้ายกระผมก็กระย่องกระแย่งไปดูหน้าเวที..เวรกรรมเหลือคนดูอยู่สอง-สามคน ไอ้ที่ตอนแรกเป็นพันน่ะมันทยอยกลับบ้านกันหมดแล้ว” “อ้าว..แล้วคุณไม่ทราบหรือคะ ว่าเขากลับกันน่ะ” “โพ้มจะไปรู้ได้ไงคู๊ณ .. ก็ก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ด้านหลังเวทีนี่หว่า” “เป็นงั้นไป” “ถือว่าโชคดี ที่มันไม่บึ้มทีเวทีพระรามแปด กระผมก็เลยรอดตายหวุดหวิดมานั่งเม้าส์ให้คุณฟังเนี่ยแหละ” “เฮ้อ...ก็ดี  โชคดีไปค่ะ ว่าแต่ว่าไหง ความรู้สึกห่วงใยของพิมเดินทางถึงเฮียช้าจังล่ะ” “เอ่อ... พอดีไม่ได้เช็คเมล์  ไม่ได้เข้าเน็ตมาตั้งแต่วันนั้นแหละ งานมันยุ๊ง”     “สงสัยจะยุ่งมากนะคะ ฟังดูแล้วยู๊ง..ยุ่ง”    เสียงหัวเราะคิกคักประสานกันตามสาย “ไหน ๆ ก็โทรมาแล้ว คุณเป็นไงบ้างล่ะ” “ก็..เรื่อย ๆ ค่ะสบายดี ยุ่งเหมือนกัน ไม่ค่อยได้ไปแช้ทเหมือนเดิม” “ทำไมเสียงเศร้าอย่างนั้นล่ะ” “ก็..มีปัญหาเรื่องงานนิดหน่อย ไม่มากค่ะ ไม่เป็นไร ขอบคุณที่เป็นห่วง นี่โทรไปรายงานครบทุกคนรึยัง” “คุณเป็นคนที่แปดแล้ว” “อือ.. แล้วเบอร์เจ้าตัวเล็กมีไหม เดี๋ยวโทรซะหน่อย ไม่งั้นไม่ครบองค์” “ค่ะ  ๆ  “   เธอหัวเราะ “เดี๋ยวนะ..”  เธอกดพักสายแล้วหาเบอร์ของตัวเล็ก “081......”     “งั้นแค่นี้นะ อย่าลืมโทรไปล่ะ ทุกคนเขาเป็นห่วงคุณทั้งนั้นเลย” “ขอบคุณครับ.. ขอบคุณทุกคนมาก ๆ เลย แล้วค่อยคุยกันอีกนะ” “โชคดีปีใหม่ค่ะ” “บายครับ” ....... หลังจากวางสายพสิกาก็เลยขยับตัวไปเปิดไฟที่หัวเตียงอีกครั้ง หยิบสมุดบันทึกเล่มใหม่ล่าสุดมา  หน้านี้คงเป็นหน้าแรก สำหรับปีใหม่นี้ ขอบคุณมาก..คนดี ฟ้าฝั่งนี้ก็แลดูสดใส แม้ว่าคุณจะวุ่นวายอย่างไร ยังนึกถึงหัวใจใครอีกคน ก็ถูกของคุณแล้วนะ ไม่จำเป็นจะต้องโทรหาวันละหลายหน ความผูกพัน พันผูกเป็นวังวน ใจของคนสองคนคุยกันได้โดยไม่ผ่านเครื่องมือใด ดีใจที่มีคุณและน้องอีกหลายคนเป็นเพื่อน ไม่ต้องพบหน้าฉันก็รู้ว่า พวกคุณดีแค่ไหน หนทางแห่งความผูกพันยังทอดอีกยาวไกล ขอบคุณ.. ขอบใจ สำหรับทุกเรื่องราวที่ทำให้ฉันอารมณ์ดี ....       แสงไฟฟ้าดับไปนานแล้ว หากแต่ว่า..แสงแห่งความคิดถึงยังสว่างนวลอยู่ในใจ พสิกาปิดเปลือกตา..รอยยิ้มยังไม่จางไปจากใบหน้าเมื่อล่วงเข้าสู่ห้วงนิทราของคืนนั้น (โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ.. ^___^) แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 50 11:57:22 จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 6 ม.ค. 50 01:48:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ใช่... สักวัน... จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 6 ม.ค. 50 02:24:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ออกมาแก้ตัว..เอ๊ย ! ชี้แจงนิดหน่อยค่ะ .. คือว่า เขิน ๆ ชื่อเรื่องไม่ตรงกับ เรื่องข้างในน่ะค่ะ ขออภัยพอดีเกิดการสับสนนิดหน่อย และขอขอบคุณข้อมูลบางตอนที่เรียกว่าคัดลอกมาจาก ถ้อยความของ คุณสนิทใจและทิวลิปสีน้ำเงิน ทั้งที่เคยมีพี่ชายคนหนึ่งแนะนำว่า.. ริจะเป็นนักเขียนอย่าเสียดายกระดาษ ตอนนี้.. เป็นอะไรที่ไม่น่าตัดออกจริง ๆ ขอบคุณที่สละเวลาแวะมาอ่านค่ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 6 ม.ค. 50 09:47:26 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาแพลม ๆ ปกใน ของรวมเรื่องสั้น ทำมือเล่มแรกของสีน้ำฟ้าค่ะ ปกนอก.. ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด วันที่ 7 นี้ น้องชายใจดีคนหนึ่ง จะช่วยออกแบบให้จะส่งมาให้ ดีใจกึ่ง ๆ กังวลอย่างบอกไม่ถูกน่ะค่ะ กลัวงานเร่งแล้วจะผิดพลาด .. ^__^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 6 ม.ค. 50 10:14:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อืม ถึงว่ อ่านไปอ่านมาก็ยังงงๆๆ ว่ามันสิ้นปีตรงไหน ทีแรกนึกว่ากระทู้บ่นซะอีกแน่ะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 6 ม.ค. 50 10:15:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ยิ้ม... (ก็ยังเขินอยู่ดี) สวัสดีปีใหม่ คุณกริชครับผม ค่ะ เอ่อ..แก้ไขเพิ่มเติมเรื่องสั้น (ทำท่าจะยาว) ตอนนี้แล้วนะคะ  จากตรงที่ขีดเส้นใต้เป็นเส้นประเป็นต้นมาค่ะ แบบว่าเพิ่มกลางอากาศ เพราะว่าไปตั้งชื่อตอนผิด ขอบคุณที่สละเวลาค่ะ แหะ แหะ ตอนหน้าจะพยายามวิดน้ำออกให้เยอะ ๆ อย่าลืมแวะมาคุยกันอีกนะคะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 6 ม.ค. 50 12:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่ะ ปีใหม่ คนหายไปไหนหมดก็ม่ะรู้ ที่แน่ๆ คือ จะตามไปอ่านทุกๆปีเลยนะ .... คิ คิ จากคุณ : หมอนิทธิ์ (ฌานิทธิ์) - [ 6 ม.ค. 50 12:58:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อิอิอิ ภาพวาดที่คุณสัมผัสชื่นชม แต่สีน้ำน้อยจำได้ว่ามีใครสักคน บอกว่าเหมือนหอย คิคิคิ บางทีมิตรภาพของพวกเราอาจจะเหมือนหอยเนอะ ค่อยๆ คืบคลานไปทีละก้าว ให้มันมั่นคง เสียดายจัง คงไม่ได้ไปเจอ ป๋าหนิด และพี่(ท่าน)พจ น่าจะนัดกันมาเชียงใหม่ คิคิคิ จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 6 ม.ค. 50 12:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้วงงๆ ก็เรียกหมอ แต่ต้องแนะนำว่าเป็นสัตวแพทย์ จากคุณ : scottie - [ 6 ม.ค. 50 13:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ** ปีใหม่ค่อนข้างเงียบเหงาค่ะ คุณหมอนิทธ์ ยินดีที่รู้จักต้อนรับปีใหม่นะคะ ** น้องสีน้ำน้อย.. ไม่ได้ ๆ เดี๋ยวน้อยหน้า ถ้าจัดเชียงใหม่ ก็ต้องจัดกระบี่ด้วย อิอิ ** พี่สก็อตตี้  ดีใจนะคะ ที่พี่แวะมาอ่าน ดีใจมาก ๆ เลย ตั้งแต่เขียนเรื่องนี้มา.. (เรื่องนี้ต่อมาจากแก้งค์ป่วนฯ 4 ตอน จบภาคแรกไปแล้ว)     เอ่อ.. ค่ะ พี่หมอเป็นสัตวแพทย์     อย่างไรก็ตามค่ะ ขอบคุณนะคะ สำหรับการแวะมา คือแบบว่า.. แจมค่อนข้างปลื้มพี่อ่ะนะ ^____^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 6 ม.ค. 50 14:08:59 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบสำนวนคุณมากเลยค่ะ ของดีๆๆ ชอบ (ยอมรับว่าตอนหมอสาธยาย ไอ้ผ่าตัดอะไรนั่น อ่านข้ามไปหมดเลย คงไม่ว่ากันนะคะ ) อ่านแล้วหวานๆ ใสๆ ดีค่ะ คิดถึงตอนเริ่มเขียนนิยายรักใหม่ๆ  ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆ เลยงานแบบนี้ แต่ตอนหลัง มันไม่ค่อยจะตื่นเต้นแหะ นิ่งไปหน่อย เลยเปลี่ยนเป็นหวานปนเลือดแทน รักกันต้องตายกันไปข้าง ทุกที อยากได้ผลงานของคุณสีน้ำฟ้าสักเล่มจัง ถ้าไม่ว่าอะไร ขอจองเล่มหนึ่งนะคะ ชอบมาก อ่านแล้วนุ่มนวลดี ชอบค่ะ จากคุณ : หวานใจนายโหด - [ 6 ม.ค. 50 19:36:12 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เอ่อ ไม่มีอะไรจะพูดฮะ พูดไม่ค่อยออกเลยช่วงนี้ แต่.. คิดถึงนะฮะ จากคุณ : mAlipA (ละมุนใจ) - [ 6 ม.ค. 50 21:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ผมนึกว่าวันสิ้นปีก็ยังเปิดร้านซะอีกแน่ะครับ กร๊าก  ตกลงท่อนสุดท้ายที่เฮียโทรมานี่ เพิ่มพิเศษให้เป็นสิ้นปีใช่ปะ ฮ่าๆๆ อ่านตอนคุณหมออธิบายแล้ว ผมก็แอบข้ามประโยคเว้นประโยคเหมือนกัน  แบบว่ากลัวเลือดอะครับ มีดึงๆ แถมตัดหัวกระดูกด้วย โอ๊ยยย หยึย... ชอบกลอนสามบทช่วงสุดท้ายครับ ภาษาเรียบง่าย แต่จังหวะและเสียงลงตัวมากมาย  ปกในของหนังสือก็สวยครับ สีสดใส เห็นแล้วชวนให้อารมณ์ดีเชียว จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 7 ม.ค. 50 09:16:39 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จะกล่าวอรุณสวัสดิ์ซะหน่อย..พอดูนาฬิกา ไม่น่าอรุณเสียแล้ว.. เอาเป็นว่า..เริ่มต้นด้วย.. สวัสดีค่ะ ทุกท่าน ** ยินดีที่ได้รู้จักคุณหวานนะคะ.. ปลื้มค่ะ.. กับคำหลาย ๆ คำที่คุณหยอดมา ถือเป็นความกรุณาสำหรับนักอยากเขียนนะคะ .. ** หนูลิ.. ตอนนี้ วีวี่หลบไป.. ตัวเล็กกะพี่หมอเค้าจะคุยกัน อิอิ ** คุณพีทคุง เอ..แจมเข้าใจว่าบ้านคุณพีทอยู่ไกล.. เอ๊ หรือถ้าอยู่ กรุงเทพฯ ล่ะก็.. อย่าพลาดงานนัดพบวันที่ 14 นี้เชียวนะคะ แจมว่าถึงตอนโน้น.. ทำเหมือนทิวลิปฯ ว่าน่ะค่ะ มาช่วยกันต่อ มาช่วยกันเติม ในตัวละครเดิม แต่ในมุมมองของแต่ละคน น่าสนุกค่ะ เอ.. แล้วถ้ากลอนประมาณนี้ (เดี๋ยวปรับใหม่ให้ยาวกว่าเดิมสักนิด มีท่อนย้ำอีกสักหน่อย) แล้วคุณพีทคุงนำไปปรับแต่ง ใส่ทำนอง ดีไหมคะ นะ.. รอบหน้าคุณพีทรับเชิญมาร่วมด้วยได้ไหม อิอิ.. ทาบทามกันกลางอากาศเนี่ยแหละ อ้อ.. ๆ หวยไม่ออกที่ "เฮีย"  แจมก็ไม่รู้จะลงที่ใครค่ะ  บังเอิญเฮียแกขึ้นชื่อ..กับเรื่องตอบข้อความช้าเนี่ย (เผากลางอากาศอีก..เอิ๊ก..) ซุบซิบ ๆ ... อาทิแจมส่งข้อความหลังไมค์ไปสัก 3 วัน (จนแจมก็ลืมไปแล้วว่าพิมพ์อะไรไปมั่ง)  เฮียก็ตอบมา 2-3 คำสั้น ๆ อ้ายแจมก็มานั่งนึกสิค่ะ.. ถามอะไรไปหวา.. หุหุ.. นั่นแหละ ท่อนท้ายที่เสริมให้เข้าชื่อเรื่อง หวยก็เลยไปออกที่เฮีย ฮา (แล้วก็เผ่น.....) จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 7 ม.ค. 50 12:16:23 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ฮะ..แอ้ม  แค็กๆๆ เหมือนมีคนนินทา เป็นตุ..เป็นตะ จากคุณ : สนิทใจ - [ 7 ม.ค. 50 13:45:58 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ป๋าหนิดคำโบราณท่านว่าไว้ ไม่มีมูลฝอยหมาไม่อึ อิอิอิอิ เนอะพี่แจมเนอะ จากคุณ : sugarhut - [ 7 ม.ค. 50 16:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 พี่แจม เฮียพีทเค้าอยู่เมืองนอก ไม่รู้ว่าจะกับมาเมื่อไหร่ ยังไงก็เชิญมายำมาในเรื่องก่อนได้เลย อิอิ จากคุณ : นู๋ลิน้อย (ละมุนใจ) - [ 7 ม.ค. 50 16:46:18 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ** ป๋าหนิด (เรียกมั่ง) แฮ่.. งานถนัดของแจมล่ะค่ะ ป๋า ** เอ่อ.. สีน้ำน้อย (ตัวดี)  อย่ากระโตกกระตากสิ แหม .. เดี๋ยวตอนต่อไป ป๋าถอนตัว ไม่มีเรื่องหนุก ๆ มาฝากนะเอ้า ** นู๋ลิ เฮียพีทเปิดไฟเขียวให้นู๋ลิ เผา เอ๊ย..ส่งรายละเอียดมาหลังไมค์ให้พี่ หรือจะละเลงเองก็ไม่ว่า ..เฮียใจดี เอ๊.. ไม่มีใครสังเกตเลยรึ... ตอนที่ 4 ของแก๊งค์ป่วนน่ะ มีดารารับเชิญแปลก ๆ อยู่คนหนึ่ง เย้... อำพวกนี้สำเร็จสักที (นาน ๆ จะมีที) .. จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 7 ม.ค. 50 18:32:06 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สะดุดตา กวิสรา ชื่อนี้ คนสำคัญของผมเลยนะนี่ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 7 ม.ค. 50 22:02:26 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เรียกตามสบายเลย ป๋าชอบ เอ๊ย....เดี๋ยวก็พูดติดปากกันพอดี ถ้าจะให้ดีช่วยมีบทเขกหัว หนูวีวี่ กะ หนูขวัญจิรา ซักคนละโป๊ก จะถูกใจมากเลย 5555 จากคุณ : สนิทใจ - [ 8 ม.ค. 50 00:10:10 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แอบเข้ามาดูแวบๆ แต่ยังไม่ว่างอ่าน แล้วจะมาอ่านวันหลังเน้อ จากคุณ : tawanrimnam - [ 8 ม.ค. 50 08:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เอ้า ป๋าหนิดจ๋า เขกขวัญน้องนุ่งได้ลงคอรึ ถ้าเขกแล้วน้องไม่นุ่งขึ้นมา มันจะยุ่งนะจ๊ะ อิอิอิ พี่แจมไม่ได้กระโตกกระตากเจ้าค่ะ ยังไม่ถึงช่วงฟักไข่ อิอิอิ จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 8 ม.ค. 50 13:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ป๋าใจร้ายกะหนูอีกแล้ว อย่างนี้ หนูมีเหตุผลเบี้ยวงานแล้วใช่ไหม พี่ๆ ขา อิอิ เพราะป๋าใจร้ายกะหนูไง จากคุณ : หนูลิน้อย (ละมุนใจ) - [ 8 ม.ค. 50 20:14:40 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ** คุณแบทแมน.. ถ้าอย่างนั้นล่ะก็..ต้องมาติดตามแล้วล่ะค่ะ งานนี้.. กวิสราเริ่มจะเดินเครื่องแล้ว หลังจากที่ปล่อยให้หนูวีวี่.. โกยคะแนนนำไปก่อน อิอิ ** ได้เลยป๋า.. หนูจัดให้ อิอิ.. แต่ว๊า ถ้าเขกคนละครั้ง หนึ่งซ่ากะหนึ่งแสบ.. ขอคืนหลาย ๆ ครั้งนี่ แจมไม่รับประกันนะคะ ** คุณตะวัน..ตอนนี้น้ำท่วมค่ะอิอิ.. น้ำท่วมทุ่ง บรรยายเยอะหน่อย แบบว่าไม่รู้จะตัดคำไหนออก ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ แล้วแวะมาใหม่นะคะ ** หนูลิ.. กะน้องสีน้ำน้อย.. ว่าไงดีคะ ป๋าขอเขกกะโหลก หนูจะขอพี่ทำอะไรดี เดี๋ยวจัดให้ ^^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 8 ม.ค. 50 20:47:48 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อืมม.. นี่แหละค่ะ ที่เป็นสาเหตุเพิ่มตอนท้ายเรื่องแล้วหวยไปออกที่ "เฮีย" ใคร ๆ เขาก็ออกมาตอบความเห็นกันไปหมดแล้ว แล้ว "ท่าน" ก็หายไปนานแบบนี้แหละ ก็เลยได้ที สีน้ำฟ้า ส่งบทตอนท้าย วกไปเข้าเรื่องพอดี จะว่าไป ต้องขอบคุณใช่ม๊ะ ที่มีเฮียน่ารัก ๆ แบบนี้ แบบว่า น้อง ๆ จะเกเรแค่ไหน จะกลั่นแกล้งยังไง เฮีย...ก็ไม่เคยโกรธเลย อิอิ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 8 ม.ค. 50 20:50:21 ]

ความคิดเห็นที่ 30 จริง. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 9 ม.ค. 50 04:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เฮีย ไม่โกรธจ๊ะ แค่ กัดฟันฮึ่มๆแฮ่ๆ แล้วก็พูดไม่ทัน ได้แต่ จริง. ปุ๊ดโธ่ เฮียขา ถ้าไม่ไหวจริงๆ สีน้ำน้อยยอมเอาพลาสเตอร์ แปะปวดปิดปากป้องปกไว้ไม่พูดมากก็ได้ค่ะ อิอิอิ พี่แจม ป๋าขอเขกกระโหลก เราก็ไม่ขออะไร เราขอแค่หลบ แล้วให้ป่าเขกโดนเฮียแทนละกัน อิอิอิ เราเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 9 ม.ค. 50 12:18:03 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ดีนะ ยั้งมือทัน เกือบโดนท่าพจ สวนซะไม๊นี่ เด็กซ่าซ์เด็กแสบ ไม่เคยพบเคยเห็น 5555 จากคุณ : สนิทใจ - [ 10 ม.ค. 50 01:01:41 ]

ความคิดเห็นที่ 33 คุณสนิทใจ จริงอีก. (เดะเว...) ดังนี้ ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 10 ม.ค. 50 01:58:36 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เอ่อ กลัวว่า จะแสบไม่พอ ขอต่อยอดความแสบฮะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5034431/W5034431.html จากคุณ : หนูลิน้อย (ละมุนใจ) - [ 10 ม.ค. 50 02:31:55 ]

ความคิดเห็นที่ 35 แวะมาเยี่ยมคุณแจมครับ ^______^ โอย สภาพตอนนี้แย่มาก ๆ เลยครับ จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 10 ม.ค. 50 06:38:41 ]

ความคิดเห็นที่ 36 มีเวลานิดหน่อย มาแวะอ่านค่ะแจม ขอบคุณที่แจมช่วยไป ตอบพี่ทิกิ ทุกบท เอ๊ยเกือบทุกตอนเลยค่ะ ขอบคุร จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 10 ม.ค. 50 15:01:11 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณทั้งสองท่านจ้า.. คุณยิ้มแย้ม..หายเหนื่อยแล้วกลับมานะ เพื่อน ๆ รอกันตรึม พี่ทิกิคะ.. แจมชอบแวะไปอ่านน่ะจ้ะ ถ้าพี่ทิกิว่าง..จริง ๆ ต้องไปอ่านแก้งค์ป่วนปะทะก๊วนเก๋า ตอนที่ 1-4 น่ะจ้ะ เป็นการปูทาง เรื่องนี้ จริง ๆ ก็เป็นเรื่องแก้งค์ป่วนตอนพิเศษ แต่บังเอิญตอนส่งขึ้นโพสกระทู้ เกิดสับสน ก็อปปี้ชื่อเรื่อง ของอีกเรื่องหนึ่งมาจ้ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 10 ม.ค. 50 17:06:53 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ฮ่าๆ ยำกันใหญ่ อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 11 ม.ค. 50 10:09:22 ]

ความคิดเห็นที่ 39 555  หัวเราะทีหลัง ดังกว่า     จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 12 ม.ค. 50 12:14:45 ]