ความคิดเห็นที่ 1 หน้าที่หก : บาดแผล หากพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในจักรวาลคือความรอบรู้ ...แล้ว... การหยั่งรู้อนาคตจะเรียกว่าอะไร? ...หากมิใช่... พรที่พระผู้เป็นเจ้าทรงประทานให้ ไม่ว่ายุคใด..สมัยใด..หรือในประเทศใดก็ตาม ผู้ที่สามารถหยั่งการณ์ล่วงหน้า..ล้วนได้รับการยกย่อง ...เสมือนดั่ง... บุตรและธิดาแห่งพระผู้เป็นเจ้า เพื่อจะดำรงรักษาไว้ซึ่งพลังแห่งการหยั่งรู้ พิธีสืบทอดพลังจึงถือกำเนิด ..จากบิดาสู่บุตร..จากมารดาสู่ธิดา..จากอาจารย์สู่เหล่าศิษย์.. ...จากรุ่นหนึ่ง..สู่อีกรุ่นหนึ่ง... ทว่า ด้วยกาลเวลาที่เลยผ่าน..ความโง่..และขลาดเขลาของเหล่าผู้สืบทอด ..'พลังแห่งการหยั่งรู้'..จึงสูญสลาย..หลงเหลือทิ้งไว้แค่เพียงวิชา..'การทำนายดวงชะตา'.. ...ให้เป็นมรดก...ให้เป็นของดูต่างหน้า... ...ให้เป็นเศษซากที่ยิ่งใหญ่แห่งสมบัติจากพระผู้เป็นเจ้า... --------------------------------------------------- ท่ามกลางแสงสลัวจากคบเพลิงบนกำแพงหิน "สิ่งที่มนุษย์เรียกกันว่าการทำนายดวงชะตาน่ะ มันเป็นแค่การบอกความเป็นไปได้ที่น่าจะเกิดขึ้นมากที่สุดเท่านั้น" ร่างในชุดคลุมสีดำสนิทกล่าวอธิบาย "เพราะสำหรับมนุษย์แล้ว ดวงชะตามันไม่ใช่เส้นทางเพียงสายเดียว หากแต่เป็นเส้นทางแยกย่อยนับร้อยนับพันสายให้เลือกเดิน" ก่อนจะเลี้ยวผ่านทางโค้งซึ่งมืดมิดดุจรัตติกาลไป "ถึงจะสามารถระบุเส้นทางที่มีโอกาสเป็นไปได้มากที่สุดได้แล้วก็ตาม แต่สำหรับสิ่งมีชีวิตที่ยากจะคาดเดาแบบมนุษย์นั้น ถึงจะบอกว่ามีโอกาสเป็นไปได้น้อยที่สุด..มนุษย์ก็โง่เขลาพอที่จะเลือกเดินไปบนเส้นทางสายนั้นได้อย่างไม่ยากเย็นอะไร" "..อืม.." ชายหนุ่มรับคำสั้นๆ พอให้คู่สนทนารับรู้ว่ายังคงรับฟังอยู่ "ฉะนั้นแล้ว..ดวงชะตาจึงเป็นสิ่งที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถระบุเจาะจงลงไปได้" เสียงนุ่มยังคงดังแว่วต่อไป "พูดง่ายๆก็คือ..ผู้ครอบครองดวงชะตาเองนั้นแหละ ถึงจะเป็นผู้กำหนดและเลือกเส้นทางเดินเองได้..." ก่อนจะนิ่งเงียบไปพักใหญ่ "...อย่างที่ฉันบอกไป..ด้วยเหตุผลทั้งหมด ฉันจึงไม่สามารถทำนายดวงชะตาให้ใครได้ เข้าใจรึยัง?..." "..อย่างนี้เอง.." ไนส์ตอบ ก่อนจะเบนสายตาแสดงความสงสัยไปยังคู่สนทนา "...แต่ว่านะกระถิน..เรื่องนี้มันเกี่ยวกับความสามารถการทำนายดวงชะตาในเรื่องซึ่งเคยเกิดขึ้นเมื่อสิบวินาทีที่แล้วตรงไหนล่ะ?" "เกี่ยวสิ!" กระถินแผดเสียง "ก็ที่ฉันเล่ามาทั้งหมดเพื่อจะบอกนายว่าหมอดูทั่วทั้งโลกน่ะ ไม่มีใครสามารถทำนายเรื่องในอนาคตได้หรอกนะ หมอดูที่แสร้งบอกว่าตนทำนายอนาคตได้ต่างหากล่ะถึงจะเรียกว่าเป็นหมอดูเก๊!" "คร้าบ~คร้าบ~ทราบแล้วครับ" ไนส์กล่าวขณะเบนสายตาไปยังร่างใต้ชุดคลุม "ผมฟังมาเป็นรอบที่สี่แล้ว อยากจะฟังคำตอบแบบอื่นบ้างจะได้ไหม?" "..เฮ้อ...พอกันที.." กระถินถอนหายใจเสียงดัง "ฉันไม่อยากจะพูดกับนายแล้วล่ะ" "ฮะ ฮะ ฮะ พอก็พอ" ชายหนุ่มอมยิ้ม ก่อนจะกระซิบกับตัวเองเบาๆ "..เหมือนผู้หญิงจริงๆด้วยแฮะ.." "..เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?.." เสียงนุ่มเอ่ยถาม "..อ้อ...ก็แค่คิดว่าที่นายชอบเงียบไปก่อนจะตอบคำถามน่ะ มันเกี่ยวกับความสามารถหยั่งรู้ทุกสิ่งซึ่งเกิดขึ้นหลังจากปัจจุบันไปสิบวินาทีนี้ด้วยรึเปล่า?" ไนส์กล่าวเบี่ยงประเด็น "..อย่างตอนที่โดนกับดักก็เหมือนกัน นายต้องให้เวลาผ่านไปสักระยะหนึ่งก่อนถึงจะเริ่มต้นจัดการกับมัน ว่าไงล่ะ..เป็นอย่างที่ฉันพูดใช่ไหม?" "....." ร่างในชุดคลุมนิ่งเงียบไม่ตอบกลับ "เงียบแบบนี้แสดงว่าใช่สินะ?" ควับ..ควับ... หลังจากสิ้นเสียงของชายหนุ่ม กระถินก็เอื้อมมือขึ้นอุดหู ส่ายหัว เร่งฝีเท้าหายเข้าไปในความมืดเบื้องหน้าทันที ตุบ...ตุบ...ตุบ...ตุบ... "ฮ..เฮ้!" ...แย่ชะมัดเลยแฮะ..สงสัยจะต้องระวังปากมากขึ้นเสียแล้วสิ... "..ฟู่..." ชายหนุ่มหงายหน้าถอนหายใจ ...ผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากนักหรอกครับ..แต่ผมคิดว่าผู้ที่มีความสามารถล่วงรู้ทุกสิ่งทุกอย่างจนหมดแบบนี้ มันคงเป็นเรื่องยากหากเขาคิดจะหาเพื่อนที่สามารถคบได้อย่างสะดวกใจ หรืออย่างน้อยก็เป็นเพื่อนที่คบแล้วเขาไม่ต้องมาเจ็บปวดใจกับการนินทาลับหลังแบบนี้...ถึงแม้ว่าเรื่องที่เขารับรู้จะเป็นเรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ตามที... "นี่กระถินรอด้วยสิ" ก่อนจะเร่งความเร็วฝีเท้าขึ้นไล่หลังคู่สอบของตน ...ยิ่งเป็นผู้ที่มีความสามารถอ่านความทรงจำได้จากการสัมผัสแบบกระถิน..ผมยิ่งจินตนาการไม่ออกเลยล่ะครับ..ว่าเขาเคยผ่านเรื่องอะไรมาแล้วบ้าง... --------------------------------------------------- ..ขอบคุณมากนะ..ที่พยายามจะเข้าใจ.. หลังจากออกเดินไปได้สักพัก เสียงขอบคุณอย่างแผ่วเบาดุจการกระซิบของเหล่าภูติก็ดังขึ้น ตุบ...ตุบ... ท่ามกลางความสงัดของโบราณสถานที่มืดมิด ยามไร้ซึ่งเสียงพูดคุย "..เอ๋..เมื่อกี้นายพูดอะไรรึเปล่ากระถิน?..." ตุบ...ตุบ...ตุบ... ที่ควรจะมีแต่เสียงย่ำเท้าจากผู้เข้าสอบทั้งสองเท่านั้นที่สามารถดังแทรกทำลายความสงัดได้ "..เปล่านี่..ไนส์หูแว่วไปเองมั้ง?..." "ฮึ..งั้นหรอ?" ชายหนุ่มตอบพร้อมกับคลี่ยิ้ม "ใช่แล้วล่ะ" กระถินกล่าวย้ำ "หูแว่วไปเองนั่น..แ..." ทว่ายังไม่ทันจะพูดจบ "เดี๋ยวก่อน!" ไนส์ก็เอื้อมแขนไปรั้งร่างในชุดคลุมเอาไว้ หมับ! "ข้างหน้ามีแถบรังสีอินฟราเรดขึงกั้นอยู่.." ชายหนุ่มกล่าว "บ้าจริง! นี่มันโบราณสถานชนิดไหนกัน?" ก่อนจะกวาดสายตาสำรวจทางเดินอย่างละเอียด "แค่มีรังสีตรวจจับก็เกินไปแล้ว แต่นี่ถึงกับขึงเอาไว้เป็นแถบยังกับกำแพง..มดเดินผ่านยังไม่ได้เลย" จากคุณ : DarkNine - [ 7 ม.ค. 50 16:42:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "..จริงหรอ?.." "จริงสิ สงสัยเป็นกับดักบังคับโดนซะล่ะมั้ง?" "ไม่หรอกมั้ง มันคงจะมีวิธีผ่านอยู่...อย่างที่เขียนเอาไว้ในกระดาษเวทมนต์ไง..ไม่มีข้อจำกัดในวิธีการหรือเวทมนต์ที่ใช้" เสียงทุ้มดังตอบออกมาจากร่างในชุดคลุม "แต่ก็นะ..ฉันไม่มีทั้งวิธีการหรือเวทมนต์ที่ใช้ผ่านรังสีอินฟราเรดซะด้วยสิ" "นั่นสิ..วิธีการหรือเวทมนต์ที่ใช้อย่างนั้นหรือ?..." ไนส์กล่าวทวน ก่อนจะขมวดหน้าราวกับกำลังใช้ความคิด ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังค้นหาวิธีการอยู่นั้นเอง ตุบ.. กระถินก็เอื้อมแขนเรียวบางไปสัมผัสผนังหินอย่างแผ่วเบา "นี่ไนส์ แถวนี้ใช่ไหมที่มีรังสีน่ะ?" "อื้อ" ชายหนุ่มพยักหน้า "ยังพอเหลือที่ให้เลื่อนมือได้อีกสักสองเซนติเมตร..ระวังด้วยล่ะ" พรืด..พรืด.. หลังจากเอื้อมมือสัมผัสกำแพงหินได้สักพัก "..อือ.." ร่างใต้ชุดคลุมก็หันหน้าไปทางคู่สนทนา "..ขอถามอะไรหน่อยสิไนส์..." "ฉันเห็นจริงๆนะ!" ถึงจะไม่รู้ว่าคำถามคืออะไร แต่ไนส์ก็ชิงตอบราวกับเป็นคนโกหกที่ร้อนตัวทันที "ก็รังสีที่วางดักโจรตามหนังในโทรทัศน์ไง ไอ้เส้นรังสีสีแดงๆน่ะ" "ฉันรู้หรอกน่าว่าไนส์ไม่ได้โกหก แค่จับกำแพงก็รู้แล้ว..." กระถินตอบกลับเสียงใส "แต่ที่ฉันสงสัยอยู่คือไนส์มองเห็นมันจริงๆหรอ?..ตามปกติแล้วแสงอินฟราเรดมันมองด้วยตาเปล่าไม่เห็นหรอกนะ" "เอ๋?..ตามปกติแล้วมองไม่เห็นอย่างนั้นหรอ?" ไนส์หันไปกล่าวกับร่างในชุดคลุม ด้วยสีหน้าประหลาดใจ "จริงด้วยสิ! อย่างที่นายว่าเลยกระถิน" ก่อนจะเบนสายตากลับไปจับจ้องทางเดินหินเบื้องหน้าตามเดิม "มองไม่เห็นจริงๆด้วย ทำไมกันนะ?..เมื่อครู่ก็มองเห็นอยู่แท้ๆ" เมื่อคำตอบที่ได้รับนั้นสุดแสนจะคลุมเครือ กระถินก็ตัดสินใจเอื้อมแขนหมายเข้าจับชายหนุ่มในทันที "เฮ้อ..นึกว่าถ้าจ้องดูดีๆก็เห็นได้ซะอีกนะ..ไอ้แสงอินฟราเรดเนี่ย..." ทว่าก่อนจะสัมผัสโดน แขนเรียวก็ถูกดึงกลับอย่างรวดเร็วจนเกิดเสียงเสียดกับผ้าคลุมขึ้น ควับ! "มีอะไรรึเปล่ากระถิน?" เนื่องจากเป็นเสียงที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น ไนส์จึงหันไปไต่ถามด้วยความเป็นห่วง "รู้สึกไม่สบายเพราะใช้พลังมากเกินไปงั้นหรือ?" "..เปล่า..ไม่ใช่หรอก..ขอโทษด้วยนะ.." กระถินตอบเสียงสั่น ก่อนจะใช้มือที่วางอยู่กลางอกบีบกระชับผ้าคลุมจนแน่นตึง "..ขอโทษด้วยนะ.." "จริงด้วยสิ! ถ้าให้นายมาสัมผัสร่างของฉันคงจะพอรู้คำตอบบ้างล่ะ" เมื่อเหลือบไปเห็นแขนของคู่สนทนา ชายหนุ่มก็กล่าวโพล่งขึ้น "ทำได้ใช่ไหมล่ะกระถิน?" ตุบ.. ร่างในชุดคลุมสีดำสนิทร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นหินราวตุ๊กตาหมดลาน "..ขอโทษด้วยนะ..สำหรับเรื่องนี้แล้ว..ฉันทำไม่ได้.." เสียงใสสั่นเครือ "..ฉันทำไม่ได้.." "ฮะ ฮะ ฮะ ไม่เป็นไรหรอก..ไม่เป็นไร.." ถึงแม้จะไม่เห็นสีหน้าของคู่สนทนา แต่ไนส์ก็รับรู้ได้ในทันทีว่าตนพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออกไปอีกแล้ว "ถือซะว่าเมื่อครู่ฉันไม่ได้พูดก็แล้วกันนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อนเสียงดังลั่น ..ปี๊บ... เนื่องจากแขนเก้กังที่ชายหนุ่มแกว่งไปแกว่งมาแก้เขินนั้น ได้เหวี่ยงผ่านแถบรังสีอินฟราเรดเข้าอย่างจัง แกร๊ก! ส่งผลให้กับดักเริ่มต้นทำงานเสียงดังก้อง "บู่! บู่! ไปทำให้กับดักมันเริ่มต้นทำงานทำไม?" เมื่อเห็นว่าตนถือไพ่เหนือกว่า กระถินก็รีบลุกขึ้นมาซ้ำเติมในทันที "ไม่ไหวเลย..ไม่ไหวเลย.." "ชิ!" ไนส์สบถ "ขอบอกตามตรงเลยก็แล้วกันนะ ฉันน่ะไม่อยากถูกคนที่ไล่ปลดกับดักมาตลอดทางอย่างนายต่อว่าหรอกเฟ้ย!" ก่อนจะชายสายตาไปยังร่างในชุดคลุมที่กำลังส่ายหัวยั่วโทสะอย่างสบายอารมณ์ ถึงแม้จะไม่มีใครให้ความสนใจ แกร๊ก!...แกร๊ก!.. กลไกกับดักก็ยังคงทำงานต่อไป ด้วยเสียงดังสนั่นราวกับมีฟันเฟืองขนาดยักษ์หลายสิบอันขบบดกัน "เสียมารยาทจริง" กระถินกล่าวพลางหยักไหล่ "อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้ปลดสลักกับดัก ทั้งๆที่รู้ว่าสลักมันอยู่ตรงไหนหรอกนะ" "เออๆ" ชายหนุ่มกัดฟันแน่น "โทษทีก็แล้วกัน.." เพียงชั่วพริบตา เปลวเพลิงสีขาวขุ่นก็พวยพุ่งออกมาจากผนังหินทั้งสี่ด้าน โฟว่!!! พวยพุ่งออกมาจากพื้นหิน ผนังหิน และเพดานหิน...พวยพุ่งออกมาจากที่ซึ่งเคยเป็นทางเดินหินทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าอันมืดมิดภายในโบราณสถานขนาดมหึมา... โฟว่!!! เปลี่ยนแปลงทางเดินหินที่เคยมืดมิดให้สว่างจ้าและร้อนแรงดุจดวงตะวันที่ฉายฉาน โฟว่!!! แค่เพียงไอร้อนที่กระจายออกมาจากเปลวเพลิงสีขาวขุ่น ก็มากพอจะหลอมละลายผนังหินให้เดือดพล่านกลายเป็นของเหลวได้อย่างไม่ยากเย็น ฟุบ! "บ้าจริง!" หลังจากกระชากร่างในชุดคลุมให้พ้นแนวไอร้อนแล้ว "ลืมเรื่องกับดักซะสนิทเลย!" ชายหนุ่มก็สบถออกมาอย่างเสียอารมณ์อีกครั้ง "เฮ้ยกระถิน! กับดักเนี่ยมีจุดอ่อนตรงไหนบ้างรึเปล่า?" จากคุณ : DarkNine - [ 7 ม.ค. 50 16:43:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "ฟ..ไฟ!" เสียงบ่นพึมพำดังออกมาจากชุดคลุมสีดำสนิท "อ..เอ๋?" ราวกับไม่เชื่อหูของตัวเอง "..คง..จะไม่ใช่?..." ไนส์หลุดปากถามพร้อมกับเหงื่อกาฬที่ไหลย้อยไปทั่วร่าง "ไฟ! ต้องเป็นนายเหนือไฟ! เป็นไฟเหนือไฟ!" กระถินตะโกนก้องอย่างบ้าคลั่ง "เป็นไฟเหนือไฟ!!!" หมับ! ชายหนุ่มเพิ่มแรงกระชับร่างภายใต้ชุดคลุม ร่างที่ตอนนี้พยายามพุ่งตัวเข้าหาเปลวเพลิงดุจแมงเม่ายามรัตติกาล "บ้าไปแล้วรึไงกระถิน!" แต่ด้วยเหงื่อกาฬที่ไหลย้อยไปทั่วตัว ส่งผลให้ร่างในชุดคลุมลื่นเสียกว่าปลาไหล "ถึงจะเป็นแค่ไอร้อนจากเปลวเพลิงนั่น! มันก็มากพอจะฆ่าแกได้แล้วนะเฟ้ย!" "ไม่เป็นไร! ไฟยิ่งแรงสิยิ่งดี! ไฟยิ่งแรงเท่าไหร่อาหารก็อร่อยเท่านั้น!!!" ผ้าคลุมสีดำสนิทหันมาตอบกลับเสียงลั่น จนเกิดเป็นภาพร่างดุจยมทูตด้วยแสงสว่างจ้าจากเปลวเพลิง "ต้องลุกโชติช่วงสิ! ต้องลุกโชติช่วงกว่านี้อีกสิ!!!" "นี่ไม่ใช่การทำอาหารนะเฟ้ย!" ไนส์รั้งร่างของกระถินอย่างสุดแรง พร้อมกับยัดคำเตือนลงรูหูที่อยู่ใต้ชุดคลุมในระยะประชิด "เลิกบ้าได้แล้วเฟ้ย!" พรืด!.. กระถินพยายามดิ้นตัวทำลายพันธนาการจากชายหนุ่มอย่างสุดแรง "หุบปากไปเลยเจ้าพาดาวันหนุ่ม! อย่ามาเถียงข้าที่เป็นถึงมาสเตอร์นะ!!!" จนผ้าคลุมส่วนหัวเลิกออก เผยให้เห็นดวงตากลมโตกับเส้นผมตรงยาวสีชมพูอ่อน "เจ้าไม่อยากได้พลังแล้วรึไงกัน!?!" "..คราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะเนี่ย?.." ไนส์เบนสายตาทิ้งลงพื้นด้วยความละเหี่ยใจ ...ผมเคยได้ยินมาเหมือนกันว่าความร้อนสามารถทำให้คนเราเป็นบ้าได้... "จงเชื่อมั่นในพลังของเจ้าสิ! จงเชื่อมั่นว่าพลังของเจ้าจะสามารถเอาชนะเปลวเพลิงนั่นได้!!!" พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดังก้อง "เฮ้ย! เฮ้ย! เลิกบ้าซักทีสิฟร่ะกระถิน!" "จงเชื่อมั่นในพลังของเจ้าสิ! จงเชื่อมั่น!!!" ...สำหรับเรื่องนี้แล้ว..คงจะต้องให้มาเห็นกับตา..ให้มาเจอกับตัว..ถึงจะเชื่อครับ... เช่นเดียวกับร่างในชุดคลุมที่ยังคงดึงดันพุ่งตัวเข้าหาเปลวเพลิงอย่างไม่ลดละ May The Force Be With You!!! --------------------------------------------------- บันทึกผลระหว่างการทดสอบรอบที่สามด่านที่สอง ไนส์ ดาร์ลาคุ : ได้รับอาวุธ 'Light Saber' หนึ่งเล่ม พร้อมกับการเชิญชวนสู่ด้านมืด May the force be with you. +++++++++++++++++++ อาทิตย์หน้าผมมีสัมมนาครับ เลยยุ่งๆอยู่(ตอนใหม่ก็ไม่ได้แต่ง ดีที่มีเขียนเผื่อเอาไว้ก่อนสองตอนน่ะครับ เลยรอดตัวไป แฮะ แฮะ) ฉะนั้นเรื่องรูปตัวละครผมขอยกเป็นคราวหน้านะครับ ต้องขออภัยจริงๆครับ อนึ่ง เรื่องคำว่า บู่..บู่.. เป็นคำบ่นแสดงความไม่พอใจน่ะครับ ส่วนเรื่องที่คุณ โก้ (เซโก้4) พูดมาเกือบถูกทั้งหมดเลยล่ะครับ^^ ท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและช่วยติชมมากครับ ผมจะนำข้อมูลไปปรับปรุงตอนใหม่ๆแน่นอนครับ...ขอบคุณจริงๆครับ ปล. ผมขอตัวไปเตรียม power point ต่อล่ะครับ สวัสดีครับ แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 50 16:56:19 จากคุณ : DarkNine - [ 7 ม.ค. 50 16:45:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกันรู้เรื่องแฮะสองคนนี้ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 7 ม.ค. 50 17:02:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฮ่าๆ เห็นด้วยๆ จากคุณ : scottie - [ 7 ม.ค. 50 18:51:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พยักหน้าเห็นด้วยอีกคน จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 7 ม.ค. 50 19:44:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อึ้งไปพักนึง    เกือบตายเพราะอ่านในที่ทำงาน  จะขำออกมาก็กลัวเพื่อนหาว่าบ้านั่งทำงานอยู่ดีดีขำก๊าก จากคุณ : SPP Crew - [ 8 ม.ค. 50 05:52:42 ]