ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อถึงห้องเขาเดินเตร่ไปมา สำรวจทุกซอกมุมของห้อง ไปที่หน้าต่าง เปิดม่านออกมองทางโน้นทางนี้ รตียืนที่ปลายเตียงและหารีโมทเปิดดูทีวีช่องนั้นช่องนี้ไปพลางสังเกตเขา เขาวางสัมพาระลงแล้วเดินไปจับเก้าอี้ที่วางคู่กับโต๊ะเล็กๆ ยกที่เขี่ยบุหรี่ขึ้นดูใกล้ๆ ดูเพดานห้องปากก็พร่ำถามไถ่เธอเรื่องเล็กๆน้อยๆไม่หยุดเหมือนมีบางอย่างกวนใจเขา ทำให้เขาไม่ค่อยดูสบายใจนัก หรือว่าตื่นเต้นอยู่ รตีใจไม่ค่อยดีกับท่าทีของเขาเท่าไร เมื่อไหร่เขาจะถอดเสื้อ ถอดแว่นตาแล้วไปอาบน้ำนะ รตีไม่อยากอยู่กับเขานาน เขาอาจจะมีเวลาทั้งคืนแต่ไม่ใช่สำหรับรตี “อยากอาบน้ำก่อนไหมคะ” “อาบสิ ไม่งั้นผมคงนอนหลับแน่ถ้าโดดขึ้นเตียงนุ่มๆนั่น เปิดน้ำอุ่นใส่อ่างไว้หน่อยสิ เปิดเป็นใช่ไหม” “ค่ะ” รตีเข้าไปในห้องน้ำ นั่งลงที่ขอบอ่างอาบน้ำ หมุนก้อกผสมน้ำไว้รอเขาตามคำสั่งแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าออกนุ่งผ้าขนหนู รตีอาบน้ำมาแล้ว ไม่นึกอยากจะอาบอีกถูสบู่บ่อยๆไม่ดีผิวจะแห้ง เขาเดินเข้ามาเสื้อผ้ายังอยู่ครบทุกชิ้นบนตัว รตีงง คิดไม่ออกว่าเขาคิดจะทำอะไร ป่านนี้แล้วยังไม่จัดการอะไรกับตัวเองอีก “ ยังไม่ถอดละคะ มา..เดี๋ยวจะอาบน้ำให้” รตียืนขึ้นเอื้อมมือออกไปจะปลดกระดุมเสื้อให้เขา แต่เขาชิงจับเอาไว้และลงมือแกะเอง “ผมทำเองดีกว่า ผมมีอะไรจะบอก” เขาพูดเร็วปรื๊อ “หมอบอกว่าผมมีผิวหนังพิเศษ” สาบเสื้อแยกออกจากกัน รตีจ้องมองตามคำพูดของเขา อะไรคือพิเศษ บนหน้าอกของเขามีรอยเนื้อนูนตื้นๆเป็นปื้นแดงอยู่หลายแห่ง แน่นอนมันไม่น่าดูเท่าไร เขาเริ่มพูดเรื่อยเปื่อยซึ่งไม่น่าสนใจจะฟัง รตีไม่ทันสังเกตจะฟังอะไรเป็นแต่สังเกตอาการของเขาเท่านั้น เขาถอดเสื้อ รตีรับไปแขวนเอาไว้ รวมทั้งกางเกงทำงาน ที่สุดเขาก็เปลือยต่อหน้าเธอและรีบก้าวลงไปในอ่าง รตีคิดว่า เขาอาย แต่นี่ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายอะไรเสียหน่อย รตีเริ่มคุยตอบเขา แต่ไม่ถามเรื่องผิวหนังอะไรนั่นและยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน เขาทำท่าเหมือนเด็กๆที่ไม่เคยอาบน้ำในอ่างของโรงแรม เขายังเปิดน้ำต่อทั้งที่รตีบอกไปแล้วว่าถ้าเขาลงไปน้ำจะขึ้นมาถึงขอบอ่างพอดี เขาบ่นว่าน้ำไม่ค่อยร้อนถ้าน้ำร้อนจะทำให้อาบสะอาด เขาจะต้องสะอาดไปทำไม? รตีต่างหากที่น่าจะต้องการน้ำวิเศษที่จะช่วยชำระล้างเธอให้สะอาดไปกว่าเขา รตีนั่งที่ขอบอ่างใกล้ๆเขาแล้วแกะสบู่จะฟอกถูให้เขาเพื่อเอาใจเมื่อเห็นว่าเขาชอบเล่นน้ำ แต่เขาจะทำเธอเปียกไปด้วยเสียหมด “ไม่อาบหรอ มาอาบด้วยกันสิ” “ไม่ล่ะค่ะ ไม่อยากหนาว รตีถูหลังให้แล้วกันเนอะ” เธอว่าที่ในอ่างคงไม่พอสำหรับสองคนตอนนี้ เขายืดขาไปมาเล่นน้ำร่าเริงแต่ก็ดูออกว่ากลบเกลื่อนอะไรอยู่ น้ำกระจายทั้งอ่าง พื้นห้องน้ำแฉะไปหมดแล้ว รตีขอให้เขาถอดแว่นเสียที เธออาสาเดินไปวางเก็บไว้ที่อ่างล้างหน้าให้ เขาจุ่มหัวลงในน้ำร้องขอให้สระผมให้เพราะรู้สึกว่าสกปรกมาจากต่างจังหวัด การมีโอกาสได้อาบน้ำอ่างแบบนี้สำหรับเขาคงช่วยให้สะอาดและอารมณ์ดีขึ้น ไม่ใช่ว่าจะได้อาบแบบนี้ทุกวันโดยเฉพาะมีสาวๆอยู่เป็นเพื่อนใกล้ชิดแบบนี้ เขาหมุนตัวอยู่ในอ่าง และขอให้รตีถอดผ้าขนหนูออก เขาอยากจะมองดูไปด้วย รตียืนขึ้นปลดผ้าออกแขวนที่เหนืออ่าง รู้สึกว่าตัวเองยิ้มให้เขาอ่อนโยนมากกว่าแขกคนอื่นๆ ปากเขาพูดไม่หยุดเหมือนเขาพูดอยู่คนเดียวกับตัวเองเพราะมันไม่ใช่คำถามที่ถามเพื่อนร่วมห้องตอนนี้จะว่าบอกเล่าอะไรก็ไม่เชิง รตีปล่อยให้เขาเป็นตัวเองตามสบายเต็มที่ นี่อาจจะเทียบไม่ได้เมื่อตีเป็นเงินออกมา สายตาของรตีอาจจะมีค่าสำหรับเขากว่าเวลาที่ผ่านมา ที่เขาเคยพบเจอสายตาที่มองเขาอย่างแปลกๆหรือรังเกียจ เต็มไปด้วยคำถามและที่สุดแล้วก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากจะสัมผัสมัน เอาเลย เล่นน้ำให้สนุก รตีได้แต่คิดอยู่ในใจเมื่อมองดูผู้ชายตรงหน้าที่เธอขยี้แชมพูสระผมให้เบามือ ถ้าการแช่น้ำนานๆไม่ทำให้เขาจาม เขาอาจจะแช่มันอยู่อย่างนั้นค่อนคืน รตีเอื้อมมือไปเปิดจุกระบายน้ำ “ล้างตัวได้แล้วมังคะ?” เธอทำหน้าที่เป็นเหมือนแม่บ้านยังไงไม่รู้ เหมือนกำลังดูแลเด็กชายตัวน้อยที่อ้วนกลม รตีจับเขาลุกขึ้นกลัวว่าเขาจะล้มเพราะขาก็ไม่ค่อยดี เขาคงเห็นความตั้งใจดีของเธอถึงยอมให้เธอ “ช่วย” รตีโอบแขนไปด้านหน้าเขา เปิดฝักบัวให้ราดรดผมและทั่วตัว เบียดหน้าอกกับแผ่นหลังของเขา ทำให้เขาคลายความกังวลถ้าเขามี เธอเตือนให้เขาหลับตาเพื่อล้างฟองแชมพู เขาเองได้แต่ประคองตัวด้วยความพยายาม มันลำบากเอาการที่จะหันมาทำอะไรรตีตอนนี้ได้เอง “ไม่เป็นไร” รตีอยากบอกกับเขาครั้งที่สิบ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป บางทีสำหรับคนที่รู้ตัวว่าตัวเองไม่สามารถพร้อมอย่างคนอื่นคำว่า ไม่เป็นไร ดูจะทิ่มแทงทำลายความพยายามของเขาได้อย่างร้ายกาจ รตีกลัวว่าเขาอาจจะลื่นล้มเพราะเขาดูร่าเริงกับน้ำมากจริงๆจนอาจเผลอยึดตัวไว้ให้มั่น เธอไม่กล้าละสายตาจากเขาไปเลย ความรู้สึกรับผิดชอบมาจากไหนสักแห่ง อะไรสักอย่าง หรืออาจจะหลายอย่างประกอบขึ้นมาแล้ว จากคุณ : podduang-pk - [ 7 ม.ค. 50 22:25:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พอแล้วสำหรับเวลาเล่นน้ำ รตีคว้าผ้ามาขยี้ผมเขา อีกผืนมาห่อตัวเขาไว้แล้วดึงแขนให้ก้าวออกจากอ่าง พื้นห้องน้ำแฉะเฉอะไปทั่ว เขาไม่ควรจะก้าวขาเร็วๆอย่างปกติ รตีเดินตัวเปล่ายึดแขนเขาดึงออกจากห้องน้ำมา เขาถามหาแว่นตา “ผมต้องใส่ไว้ ไม่อย่างงั้นมองไม่เห็นสาวสวย ตอนเด็กๆผมชอบอ่านหนังสือสายตาเลยเสีย” เขาอธิบายยืดยาวกับทุกเรื่องหรือเปล่านี่? รตีเดินไปหยิบมาสวมให้ เขาเช็ดตัวลวกๆวางผ้าไว้ที่ปลายเตียง แล้วกระโดดขึ้นเตียงอย่างกับมีสปริงที่ขา หน้าเขาไม่มีรอยยิ้มแต่ทำไมเขาถึงทำท่าร่าเริงกับอะไรๆที่นี่นักนะ “ยังเช็ดตัวไม่แห้งเลย จะเป็นหวัดนะคะ” รตีติด้วยความห่วงใยจริงๆ ยังไม่มีรอยยิ้มจากเขาให้เธอได้เห็นเลย เธอหยิบผ้าเช็ดตัวตามไปถึงตัวเช็ดหยดน้ำที่ยังเกาะพราวให้ รตีซับที่อกเขาเบาๆและนึกอยากก้มลงไปจุมพิศรอยผิวพิเศษของเขา จะเพื่ออะไร? อาจจะปลอบใจถ้าหากเธอได้ทำ มันก็แค่ส่วนเล็กๆที่เขาน่าจะได้รับ คงจะดีถ้ามันจะทำให้เธอได้เห็นรอยยิ้มของเขาบ้าง แต่เขาไม่ได้ตั้งใจมาจ่ายเงินเพื่อความเห็นใจสงสารในเนื้อตัวที่เขาเป็นนี่นะ เขานั่งเปลี่ยนช่องทีวีไป เด้งกับเตียงไป ทำให้รตีนึกถึงครั้งแรกที่ไปนอนโรงแรมตอนเด็กๆได้ เธอกับน้องชายยืนบนเตียงแล้วกระโดดขึ้นลงทดสอบสปริง น้องชายเธอทิ้งตัวหงายลงกับที่นอนกระดอนเด้งสนุกสนานจนแม่เอ็ดกลัวว่าจะทำเตียงเขาพังต้องเสียเงินค่าซ่อม เขาตบหมอนทดสอบความนิ่มด้วยความพอใจ จากนั้นก็ดึงหมอนทั้งสองใบมาซ้อนกันที่ด้านหนึ่งของเตียงแล้วเอนตัวลงนอน วางรีโมทลงและหันมาสนใจรตี รตีไม่รอให้เขาพูดอะไรเพื่อเริ่มต้น เพียงแค่เขาส่งสายตามามองแบบนั้น เธอก็ตามลงไปนอนกอดซบกับอกเขา เอามือลูบเบาๆอย่างที่ทำกับคนอื่นๆ ไม่สนใจว่ามันจะขรุขระ หรือว่าแข็งเป็นไต เธอทำเหมือนว่าไม่มีอะไรตรงนั้น แต่เขาเริ่มเล่าอีกครั้งเรื่องผิว “รู้ไหมทำไม? ตอนเด็กๆก็ไม่มีนะแล้วมันเกิดจากจุดนิดเดียวเอง ผมห้อยพระแล้วมันเกิดตุ่ม คันที่อกนี่ ผมก็เกามันก็เลยเป็นปื้นขึ้นมาไม่ยอมหาย หมอบอกว่าผมมีผิวพิเศษ มันแพ้แล้วถ้ามีแผลจะเป็นแบบนี้” รตียกปลายนิ้วจากอกเขาวางทาบบนริมฝีปาก ไม่เห็นจะอยากรู้ คำว่า “พิเศษ” ที่เขาพูดทำให้รตีนึกถึงโรงเรียนศึกษาพิเศษที่เธอเคยนั่งรถผ่านในหมู่บ้านที่เธอเคยอยู่ แต่เขายังสามารถมากกว่าเด็กๆหรือคนพวกนั้นมาก เขายังมีงานทำ งานดีๆ มีเงินซื้ออะไรที่เขาต้องการได้ เขาไม่ท้อถอยพ่ายให้กับความไม่เหมือนคนอื่น รตีปล่อยให้เขาทำอย่างที่เขาต้องการที่เขาตั้งใจซื้อหา เธอทำให้เขา มันก็เหมือนกับคนอื่นๆปกติ เขาพร่ำพูดและรับสัมผัสที่ตื่นเต้น มันจริงเหมือนหัวใจเต้นรัวที่ทาบอยู่กับอกของรตี เขานอนทับพักหอบเสียงพร่า “วิเศษจริงๆ” สักพักเขาก็ลุกไปห้องน้ำและกลับออกมาเปลี่ยนให้รตีเข้าไปจัดการชำระล้างตัวเตรียมตัวกลับ หมดงานของรตีแล้ว เขายื่นเงินให้จำนวนหนึ่งและให้ค่ารถแท้กซี่ที่เขาโทรเรียกมาให้ต่างหาก เขาวางท่าเหมือนผู้ให้มากกว่าคนอื่นๆทั่วไป รตียกมือไหว้ขอบคุณเขา เขามีน้ำใจ มันทำให้เขาน่ารัก ไม่เกี่ยวอะไรกับขากระโผกกระเผกหรือว่าผิวปุ่มป่ำที่ต้องปิดซ่อนไว้ รตียังคงไม่มีโอกาสเห็นรอยยิ้มของเขาจนกลับ แต่ตีเอาว่า เสียงที่พร่า กระเส่าและคำชื่นชมเธอเมื่อครู่นั้นน่าจะแทนรอยยิ้มจากเขาได้ บ๋อยโทรขึ้นมาบอกว่ารถแท้กซี่มารอที่หน้าโรงแรมแล้ว รตีกอดเขาแน่น เกยคางกับไหล่อ้วนๆของเขาเพื่อบอกลา เขาว่า เขาอยากจะเรียกเธอมาอีก แต่ก็ไม่แน่ เขาหารสชาติอื่นๆบ้างดีกว่า เขาช่างตัดได้ตรงดีจริงๆ ทำเอารตีหัวเราะเบาๆ เขาขอตัว จะนอนเล่นดูทีวีที่ห้อง เขาจะรอรับโทรศัพท์มือถือจากเธอ ถ้ารตีถึงบ้านปลอดภัยดีก็ให้โทรไปบอกด้วยแล้วเขาถึงจะปิดเครื่องนอน รตีออกจากห้องมาแล้ว สะพายกระเป๋าเข้าลิฟลงไปคนเดียว รตีตบกระเป๋าเบาๆอย่างไม่มีเหตุผล เขาไม่จำเป็นต้องลำบากลงมาด้วยเลยสักนิด รตีก้าวขึ้นรถที่จอดติดเครื่องรออยู่ หลังจากบอกจุดหมายคนขับเธอเอนหลังลง ถอนหายใจ มองขึ้นไปบนฟ้า คืนนี้พระจันทร์สวยนี่เองถึงทำให้เธอมาพบคนพิเศษคนหนึ่ง ความสงสัยก่อนจะพบกันนั้นหมดลงแล้ว มีความอิ่มใจบางอย่างเกิดขึ้น ไม่เหมือนการทำบุญ ไม่เหมือนกัน.....เธออยากให้ใครสักคนได้เห็นรอยยิ้มจากเขา สักวัน เขาคงได้ยิ้มจริงๆ คงมีสักคนบนโลกนี้ที่จะมองเห็นความพิเศษในหัวใจของเขา. จากคุณ : podduang-pk - [ 7 ม.ค. 50 22:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จบแล้วหรือคะ จากคุณ : scottie - [ 8 ม.ค. 50 19:44:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม ถ้าจบแล้ว ผมก็คิดว่าจบได้ดีนะครับ เป็นเรื่องจากมุมของผู้หญิงคนนึง ที่เจอกับผู้ชายคนนึงแล้วก็จากกันไป จากคุณ : กริชครับผม - [ 9 ม.ค. 50 11:47:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านเพลินดีครับ แต่ออกความเห็นไม่ถูก ผมว่าผู้เขียนน่าจะเขียนอีกเรื่องหนึ่ง ที่เป็นความคิดคำนึงของ ผู้ชายผิวพิเศษ นะครับ ผู้อ่านจะได้เห็นความพิเศษในใจของเขา ไงครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 9 ม.ค. 50 14:22:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จะให้มองกันหลายแง่ค่ะ หลายคนที่เราเจอในถนน เราอาจจะไม่เข้าใจเขาไปเสียหมดว่า เขาคิดอะไรอยู่ มันก็เลย ได้แต่มอง ได้แต่คิดอย่างที่เราคิดฝ่ายเดียว .. นี่ล่ะ อยากให้คนอ่านคิดเอาเองเมือ่ได้อ่านจนจบ เอาตัวเองเข้าไปมองเรื่องตรงหน้า...เท่านั้นก็พอละค่ะ ขอบคุณพี่ๆที่แวะมาอ่านกันนะคะ ซาบซึ้งใจเหลือเกิน. จากคุณ : podduang-pk - [ 9 ม.ค. 50 15:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จากคุณ : เซโก้4 - [ 9 ม.ค. 50 16:09:09 ]