ความคิดเห็นที่ 1 (มีต่อนะคะ) ประโยคดังกล่าวทำให้เขาถึงกับเงียบกริบไปถนัดใจ “ผมเป็นคนอาสากับไมล์สว่าจะโทรชวนคุณให้ไปงานเลี้ยงเองแหละ” เขาสารภาพเสียงอ่อย ๆ เหมือนนักเรียนถูกครูจับได้ว่าแอบลอกการบ้านเพื่อนมาส่งไม่มีผิด และเมื่อไม่ได้ยินสิ่งที่เป็นปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ จากอีกฝ่าย เขาก็รีบกล่าวกับหญิงสาวที่อยู่ปลายสายราวกับเกรงว่าเธอจะชิงวางสายไปจากเขาเสียก่อน หรือไม่ก็ปิดปากเงียบ ไม่ยอมพูดคุยกับเขาเช่นที่เธอเคยทำมาแล้วก่อนหน้านี้ “อัญญา ไปงานเลี้ยงที่บ้านของไมล์สนะครับ นอกจากผมแล้ว เพื่อน ๆ ที่เรียนปริญญาโทด้วยกันอย่างแมดเดอลีน มาเรียนา เอ็ดมุนโด กับนัตสึมิก็ไปด้วย” ใจจริง เธออยากไปพบปะพูดคุยกับเพื่อน ๆ โดยเฉพาะนัตสึมิ คาวามูระอัยการสาวชาวญี่ปุ่นซึ่งเป็นนักศึกษาเอเชียเพียงคนเดียวในโปรแกรมกฎหมายอาญา เช่นเดียวกับที่เธอเป็นนักศึกษาเอเชียเพียงคนเดียวในโปรแกรมกฎหมายทั่วไป แต่เธอไม่สะดวกที่จะออกจากบ้านในช่วงกลางคืนอย่างที่เธอเคยบอกเขาไปก่อนหน้านี้ นอกจากเหตุผลเพราะเธอไม่มีรถยนต์ใช้แล้ว การเดินไปไหนมาไหนตามลำพังในช่วงหลังพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าในบัฟฟาโลก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก เนื่องจากในย่านนี้เป็นย่านที่มีคดีอาชญากรรมเกิดขึ้นบ่อยครั้ง เมื่อไม่ถึงเดือนที่ผ่านมา พนักงานเก็บเงินของร้านขายอาหารในบัลดี้วอล์คเวย์ก็ถูกวัยรุ่นผิวดำยิงเสียชีวิตที่ถนนเคนมอร์ใกล้กับธนาคารเอชเอสบีซี ซึ่งอยู่ห่างจากถนนไทเลอร์ที่อพาร์ตเม้นท์ของเธอตั้งอยู่ไปเพียงสามช่วงถนน แม้จะไม่เคยประสบกับเรื่องร้ายใดเลยนับแต่วันแรกที่มาอยู่ที่นี่จนถึงวันนี้ แต่อย่างไรก็ตาม อย่าประมาทเป็นดีที่สุด   “ฉันก็อยากไปค่ะ แต่ว่า ” ดูเหมือนเขาจะจับความหมายในหางเสียงที่ทอดยาวของเธอได้ “เราเดินไปด้วยกันก็ได้นะครับ” เขาเสนอ “ผมจะแวะไปหาคุณที่อพาร์ตเม้นท์ แล้วเราก็เดินไปบ้านของไมล์สด้วยกัน ส่วนขากลับผมก็จะมาส่งคุณที่บ้านก่อน แล้วก็ค่อยกลับไปอพาร์ตเม้นท์ผมที่เวสต์วินสเปียร์” “ขอบคุณมากค่ะ แต่คงจะลำบากคุณเปล่า ๆ” “อย่าปฏิเสธเลยนะครับ อัญญา ผมอยากให้คุณไปด้วยจริง ๆ” เขากล่าวกับเธอ อย่างหนักแน่น แต่ทว่าในความจริงจังของเขานั้น เธอกลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ก้ำกึ่งระหว่างความหวาดหวั่นและไม่มั่นใจในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปในภายภาคหน้าที่เขาพยายามซ่อนเร้นเอาไว้ไม่ให้ปรากฏออกมาในน้ำเสียง “วันสุดท้ายที่คุณจะอยู่ที่บัฟฟาโล คือ วันที่สิบห้าธันวา และวันนี้ก็เป็นวันที่ยี่สิบสามพฤศจิกาแล้ว” เขาเอ่ยเหมือนกำลังกล่าวเตือนความจำกับตนเอง “อีกไม่ถึงเดือนแล้วนะครับ” “ใช่ค่ะ อีกไม่ถึงเดือนแล้ว” เธอรับ และทวนคำของเขาด้วยน้ำเสียงแทบไม่ต่างกัน เขาไม่ใช่คนแรกที่บอกเธอว่า เธอเหลือเวลาในบัฟฟาโลอีกไม่นานนัก แต่เขาเป็นคนแรกที่ทำให้เธอใจหายเมื่อนึกถึงช่วงเวลาแสนสั้นที่เธอยังคงมีเหลืออยู่ “แน่ใจหรือครับ ว่าจะไม่กลับมาในช่วงเทอมฤดูใบไม้ผลิ” เขาถามเธอด้วยคำถามนี้อีกแล้ว “ไม่ค่ะ ” คำตอบของเธอก็ยังคงเป็นคำตอบเดิม แต่มีสิ่งหนึ่งที่เพิ่มเติมขึ้นมาโดยที่เขาไม่เคยรับรู้ คือ เงื่อนไขที่เธอตั้งเอาไว้สำหรับเขาว่า เมื่อใดก็ตามที่เขาบอกกับเธอว่า ขอให้เธออยู่ที่นี่ต่อ หรืออย่าไปจากที่นี่ โอกาสที่เธอจะสานความสัมพันธ์กับเขาต่อไปให้ไกลกว่าคำว่าเพื่อนจะหมดลงทันที คำว่า ‘ไม่’ ของเธอ ทำให้เขานิ่งงันไปเช่นครั้งก่อน หากคราวนี้ ความเงียบของเขากลับทำให้เธอรู้สึกว่าหัวใจของตนเองกำลังเต้นแรงขึ้นทุกทีระหว่างรอฟังสิ่งที่เขาจะพูดต่อไป “ถ้าอย่างนั้น ก็ยิ่งต้องไปงานเลี้ยง ไปเจอเพื่อน ๆ เย็นนี้ ” เขาสรุปแผนการให้เธอเสร็จสรรพ “แล้วผมจะแวะไปหาที่อพาร์ตเม้นท์คุณตอนห้าโมงครึ่งนะครับ” ตื๊อเก่งเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ นะนี่ เธอนึกขำ ๆ ความรำคาญใจที่เคยมีมาก่อนหน้าหายไปหมดแล้ว หลงเหลือแต่เพียงความคุ้นชิน “ตอนเย็น ๆ ฉันจะแวะไปถ่ายเอกสารที่ Health Science Library อยู่แล้ว เราไปเจอกันที่บ้านไมล์สเลยดีกว่า” เธอเสนออีกทางเลือกหนึ่ง “แล้วขากลับเราค่อยกลับพร้อมกันก็ได้ค่ะ” “เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ แล้วเจอกันที่บ้านของไมล์สนะครับ อัญญา” เขารับคำของเธอง่ายดายกว่าที่คาดไว้ หากเป็นก่อนหน้านี้ เขาคงจะถามเธอว่า เธอแน่ใจหรือว่าจะไปยังบ้านของไมล์ส และเบธ แฮร์ริสเองคนเดียว แล้วคงคะยั้นคะยอจนเธอยอมให้เขามารับเธอที่อพาร์ตเม้นท์ ไปและกลับด้วยกันจนได้ “แล้วพบกันค่ะ” เธอกล่าวตอบเขา   หลังจากวางสาย หญิงสาวเดินไปยังโซฟา ทิ้งตัวลงนั่ง ยกมือขึ้นเสยผม เอนหลังพิงพนัก แล้วถอนใจยาว เหม่อมองยังโทรศัพท์ น่าแปลกที่เธอรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกกับการสนทนาที่เพิ่งจบลงโดยที่เขาไม่ได้เอ่ยเรื่องที่เธอจะน่าจะอยู่เรียนที่บัฟฟาโลต่อไปอีกภาคเรียนหนึ่งแม้สักคำ ทั้งที่เธอควรจะดีใจถ้าเขาจะเอ่ยคำคำนั้นออกมา เพราะทุกสิ่งทุกอย่างจะได้จบลงเสียที โดยไม่มีสิ่งใดค้างคาผูกพันกันอีกต่อไปเสียมากกว่า ในคราแรกที่ตั้งเงื่อนไข เธอหมายใจว่าสิ่งนี้จะทำให้เธอตัดสินใจเรื่องระหว่างเธอกับเขาได้ง่ายขึ้น หากเมื่อเวลาผ่านไป เธอกลับเริ่มกระวนกระวายใจกับเงื่อนไขที่เธอตั้งขึ้นเสียเอง เพราะเธอต้องเป็นฝ่ายรอฟังจากเขาว่า เขาจะเอ่ยคำคำนั้นออกมาเมื่อใด   เพลงของจากแผ่นซีดีของซาร่าห์ ไบรท์แมนที่เปิดฟังเมื่อคืนนี้หวนคืนกลับมาในภวังค์ความคิด What you never know won’t hurt you What you never know won’t make you cry สิ่งที่เราไม่เคยรับรู้ ไม่ทำร้ายเราให้เจ็บปวด สิ่งที่เราไม่เคยรับรู้ ไม่ทำให้เราต้องเสียน้ำตา คำกล่าวทั้งสองอาจใช้ได้เฉพาะกับไฮน์ริคซึ่งไม่เคยรับรู้เลยว่า สิ่งที่ตนอาจพูดออกมาในวันใดวันหนึ่งนั้น จะมีผลกับการตัดสินใจของเธอเช่นไร หากสำหรับอัญญาแล้ว ทุกอย่างกลับตรงกันข้าม เพราะการรอคอยคำตอบจากสิ่งที่ไม่อาจคาดเห็นจะเป็นอย่างไรต่อไป คือ ความทรมานใจอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตาม เธอจะไม่มีวันยกเลิกหรือถอนคืนเงื่อนไขที่เธอตั้งวางเอาไว้เป็นอันขาด แม้ผลสุดท้ายแล้ว เธออาจเป็นฝ่ายทุกข์ใจ แต่อย่างน้อยที่สุด การตัดสินใจครั้งนี้ของเธอก็จะช่วยทำให้เธอไม่ต้องเสียใจไปตลอดชีวิต ถ้าหากทนายความจากมิวนิคผู้นี้พยายามเหนี่ยวรั้งเธอไว้โดยไม่เคารพในการตัดสินใจของเธอ และทำให้เธอได้รู้ว่า เขาเพียงเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง ซึ่งไม่มีค่าเพียงพอที่เธอจะตอบแทนเขาด้วยสิ่งที่สำคัญที่สุดอย่าง ความรักและความเชื่อใจ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป และก่อนที่เธอจะ Give all the heart and lost *******************************************************   (มีต่อนะคะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 8 ม.ค. 50 00:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อค่ะ) เวลาสี่ทุ่มของวันที่ยี่สิบสามพฤศจิกายนวันนั้น เป็นคืนที่หมอกลงจัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แสงสีเหลืองนวลของไฟฟ้าส่องสว่างที่เรียงรายตามแนวบาทวิถีอ่อนจางลงด้วยถูกบดบังด้วยม่านหมอก อัญญาสอดมือทั้งสองลงในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตหนาที่สวมอยู่ ลมหายใจอุ่น ๆ ของเธอแปรเปลี่ยนเป็นควันสีขาวเมื่อสัมผัสกับอากาศรอบตัวซึ่งเย็นยะเยือกด้วยอุณหภูมิที่ลดต่ำลงจนติดลบผสานกับสายลมหนาวที่พัดผ่านมาเยี่ยมเยือนเป็นครั้งแรกหลังจากสิ้นสุดฤดูกาลเก็บเกี่ยว และนับจากวันขอบคุณพระเจ้านี้ไป ฤดูใบไม้ร่วงก็จะจบลง หญิงสาวดึงผ้าพันคอขึ้นจนชิดคาง เป่าลมหายใจใส่มือซึ่งอยู่ภายใต้ถุงมือหนัง และใช้มือข้างนั้นวางแนบแก้มเพื่อให้เกิดความอบอุ่น เธอพยายามหรี่ตามองทางข้างหน้าออกไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ไกลออกไปได้มากนัก ในหมอกหนาจนมองทางข้างหน้าไม่เห็น แม้จะบอกตัวเองว่าไม่น่าจะมีอะไรที่น่ากลัว หากเธอก็อดรู้สึกนึกหวั่นกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่อาจเกิดขึ้นไม่ได้ ทว่าสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอสบายใจมากที่สุดในเวลานั้น คือ การที่เธอได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของใครคนหนึ่งซึ่งเดินอยู่ใกล้ ๆ แม้จะไม่ได้หันกลับไปมอง หรือ สนทนากัน เพียงรับรู้ว่า มีเขาอยู่ตรงนี้ก็เพียงพอแล้ว หากนั่นก็เป็นความอุ่นใจที่แฝงไว้ด้วยความกังวลอยู่ลึก ๆ กังวลกับความรู้สึกอุ่นใจที่เกิดขึ้นกับตัวเธอเอง “อัญญา หนาวมากไหมครับ” ไฮน์ริคเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก หลังจากที่เขาและเธอเดินจากบ้านของไมล์ส และเบธ แฮร์ริสที่ถนนพรินซ์ตันมาจนถึงเมนสตรีท “หนาวเหมือนกันค่ะ แต่ทนได้” เธอบอก ชะลอฝีเท้าลง และหันหลังกลับไปมองเขา แต่แล้วเธอก็อุทานออกมาเบา ๆ เมื่อสังเกตเห็นคนตัวใหญ่กว่า ซึ่งถือถุงใส่ไก่งวงและพายฟักทองที่เจ้าบ้านแบ่งมาให้ไม่ได้ใส่ถุงมือ นี่เขาทนหนาวเดินมาได้ตั้งไกลขนาดนี้เชียวหรือนี่ “คุณไม่ได้ใส่ถุงมือมาเหรอคะ” เขายิ้มเจื่อน ๆ “ใส่มาเหมือนกันครับ แต่คงจะลืมไว้ที่บ้านของไมล์ส” นอกจากความเย็นที่แทรกซึมผ่านผิวเนื้อจนทำให้มือแข็งชา จนแทบหมดความรู้สึกแล้ว ผิวหนังที่หลังมือนั้นเป็นส่วนที่บอบบางซึ่งหากถูกอากาศที่แห้งและหนาวเย็นมาก ๆ เข้า ก็จะแห้งแตก แสบคัน และบางครั้งอาจหนักหนาถึงขนาดทำให้เลือดซึมออกมาได้ด้วยซ้ำไป ซึ่งอาการอันเนื่องมาจากความหนาวเย็นนี้ก่อให้เกิดความรำคาญใจและทรมานอยู่ไม่น้อย มือข้างที่ว่างของเขาสามารถสอดเข้าไปหาความอบอุ่นในกระเป๋าเสื้อเจ็คเก็ตของตนเองได้ และอาจจะสลับข้างกันถือของได้เช่นกัน แต่แม้จะสามารถทำเช่นนั้น หากในสภาพอากาศหนาวจัดอย่างที่เป็นอยู่ ก็แทบจะไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ตอนนี้พวกเธออยู่ห่างจากบ้านของไมล์ส แฮร์ริสมามากแล้ว ส่วนห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุดอย่างเอ เจ ไรท์ หรือแม้กระทั่งท็อปส์ ซูเปอร์มาร์เก็ตซึ่งอยู่ในบริเวณกลุ่มร้านค้ายูนิเวอร์ซิตี้คอมเพล็กซ์ ก็ปิดหมดแล้ว “กลับไปเอาไหมคะ” เธอเสนอ เขาส่ายหน้า “ไม่ครับ ผมไม่อยากทำให้คุณต้องเสียเวลาเดินย้อนกลับไป ถึงบ้านแล้ว ผมค่อยโทรบอกให้ไมล์สเก็บไว้ให้” หญิงสาวมองมือของเขาสลับมือของตนเอง พลางเม้มริมฝีปากแน่นอย่างใช้ความคิด จะทำยังไงดีนะ ปล่อยให้เขาเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ดีเหมือนกัน   นึกอยู่ไม่นานนัก มือเล็กของหญิงสาวชาวไทยก็เอื้อมออกไปหามือใหญ่ของทนายความชาวเยอรมัน “ฉันถือให้ค่ะ คุณจะได้เอามือใส่ในกระเป๋าแจ็คเก็ตของคุณได้” เธอถือวิสาสะแย่งเอาถุงใส่ของมาถือไว้โดยไม่รอคำตอบจากเขา และส่ายหน้าหนักแน่นแทนคำยืนยันว่า เธอจะไม่ยอมคืนของให้เขาแน่ “อัญญา ” น้ำเสียงและดวงตาสีฟ้าของเขาบอกชัดว่าไม่สบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอตีหน้าตาย ทำท่าเหมือนไม่สนใจกับปฏิกิริยาดังกล่าว จากนั้นก็ปลดเอากระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่บนบ่าของเธอยื่นส่งให้เขา “แลกกันถือค่ะ ฉันไม่ปล่อยให้สุภาพบุรุษอย่างคุณสบายฝ่ายเดียวหรอก” เขาเลิกคิ้วน้อย ๆ คล้ายกับประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยิ้มออกมาได้ หัวเราะเบา ๆ กับวิธีการแก้ปัญหาของเธอ แล้วรับกระเป๋าเป้าของเธอมาสะพายไว้กับไหล่ของตนเอง “คุณไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนที่ผมรู้จักเลยจริง ๆ “ เขากล่าว “เพราะชื่อของฉันแปลว่า ‘ไม่เหมือนใคร’ กระมังคะ” เธอยิ้มให้เขา และก้าวเท้าออกเดิน “ไปเถอะค่ะ หนาวจะตาย อย่ายืนคุยกันตรงนี้เลย” ระหว่างที่เดินไปตามบาทวิถีเลียบไปตามเมนสตรีท สายลมยามค่ำคืนพัดจัดเสียจนคนเอเชียตัวเล็กอย่างอัญญารู้สึกว่า กำลังจะถูกพัดปลิว หรือล้มคะมำไปข้างหน้าเพราะแรงลมไปให้ได้ และแม้กระทั่งคนยุโรปตัวใหญ่อย่างไฮน์ริคก็ยังต้องก้มหน้า ห่อตัวลงเพื่อลดพื้นที่ที่ถูกลมซึ่งพัดมาจากเบื้องหลังปะทะ   ทนายความเดินตามเธอมา ไม่ห่างไกลออกไปหลายก้าวเหมือนคราวแรกที่เดินออกมาจากบ้านที่จัดเลี้ยงวันขอบคุณพระเจ้า หากไม่ถึงกับตามติด แนบชิดจนกระทั่งเธอสัมผัสไอร้อนจากร่างกายของคนที่อยู่เยื้องไปด้านหลัง เขาอยู่ห่างจากเธอในระยะที่อาจเอื้อมมือถึงกันได้เท่านั้น และใกล้พอที่จะเป็นปราการกั้นเธอจากแรงลมปลายฤดูใบไม้ผลิ   “นึกไม่ถึงเลยว่า นัตสึมิกำลังจะแต่งงานปีหน้านี่แล้ว” เขาชวนคุย “ตอนแรกผมฟังแล้วก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน เพราะลืมไปว่า เธออายุตั้งสามสิบแล้ว เหมือนตอนแรกที่ผมเห็นคุณในห้องเรียน Legal research and writing ผมก็นึกว่าคุณคงจะเพิ่งจบมหาวิทยาลัยมา แล้วอายุเราก็คงจะห่างกันเป็นสิบปี แต่ที่ไหนได้ กลายเป็นว่าคุณจบปริญญาตรีมาตั้งสองปีแล้ว และกำลังเตรียมทำวิทยานิพนธ์อยู่อีกต่างหาก” “ก็ไม่ถามเสียตั้งแต่แรกนี่คะ” เธอว่าแบบไม่จริงจังนัก   ก็ไม่แปลกหรอก เพราะคนตะวันตกส่วนใหญ่มักจะประเมินอายุคนเอเชียต่ำกว่าอายุจริง และในทางตรงข้าม คนเอเชียก็มักจะประเมินอายุคนตะวันตกสูงกว่าอายุจริง “อัยการแต่งงานกับผู้พิพากษา ถ้าปรากฏว่า ต้องมาทำคดีเดียวกันจะเป็นยังไงนะ” เขาตั้งข้อสงสัย “คงไม่มีโอกาสที่จะเป็นแบบนั้นกระมังคะ เพราะนัตสึมิกับอิซามุทำงานอยู่กันคนละจังหวัด ไม่ได้เจอคดีเดียวกันง่าย ๆ หรอก” “นั่นสิครับ” ไฮน์ริคกล่าวสั้น ๆ หลังจากฟังความเห็นของเธอ อัยการของญี่ปุ่นจะมีการโยกย้ายไปประจำจังหวัดอื่นทุกสองปี ส่วนผู้พิพากษาจะมีการโยกย้ายทุกสามปี ทำให้นัตสึมิกับคู่หมั้นของเธอต้องทำงานอยู่กันคนละที่โดยยังไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันนาน ๆ เลยสักครั้ง แต่ความห่างไกลก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคของหนุ่มสาวที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยคู่นี้เลยแม้แต่น้อย นัตสึมิเคยบอกเธอว่า ยิ่งระยะทางห่างไกลมากเท่าใดก็ยิ่งทำให้ต่างคนต่างคิดถึงกันมากขึ้น และอยากจะใช้ช่วงเวลาแสนสั้นที่ได้อยู่ด้วยกันให้คุ้มค่ามากที่สุด นึกแล้ว อัญญาก็ได้แต่ลอบถอนใจ จากนั้น ต่างคนก็ต่างเดินฝ่าความหนาวเย็นกันต่อไปเพียงสองคน ในคืนวันขอบคุณพระเจ้าซึ่งเป็นหยุดสำคัญของชาวอเมริกันทั้งประเทศ ไม่มีร้านค้าใดเปิดทำงานจนดึกดื่นอย่างทุกวัน แม้กระทั่งผับ หรือบาร์ เนื่องจากเป็นวันที่ทุกคนในครอบครัวจะได้อยู่กันพร้อมหน้าอีกวันหนึ่งนอกจากวันหยุดในเทศกาลคริสต์มาส สายหมอกยามค่ำคืนจางหายลงไปบ้าง เมื่อเธอกับเขาเดินมาถึงหน้าโบสถ์เซนต์โจเซฟซึ่งอยู่ติดกับเซาธ์แคมปัส เดินไปอีกแค่สองบล็อกก็จะถึงถนนไทเลอร์และถนนเวสต์วินสเปียร์ ซึ่งเป็นที่ตั้งของอพาร์ตเม้นท์ของเธอกับเขา   “อัญญาครับ” ไฮน์ริคเอ่ยเรียกคนตัวเล็กที่เดินนำตนเองอยู่เบา ๆ เธอหันหลังกลับมามองเขาแวบหนึ่ง หากไม่ได้หยุดฝีเท้าไว้กับที่ “คะ?” “ผมได้หนังสือเรื่องสี่แผ่นดินมาแล้วนะ” เขารายงาน “เหรอคะ” เธอสนองรับ “หนังสือเป็นไงคะ” “ทำไมเล่มมันหนาจังล่ะครับ” เขาถามกึ่งประท้วง “แล้วอย่างงี้ผมจะอ่านจบก่อนที่คุณจะกลับได้ยังไง” ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนี้ของเขา และเขาเองก็ดูเหมือนจะนิ่งงันไปกับสิ่งที่ตนเองกล่าวเช่นกัน “คุณก็มีอีเมล์แอดเดรสของฉันนี่คะ สงสัยอะไรก็เขียนอีเมล์ถามฉันก็ได้” เธอตอบเขา หากรู้สึกว่าเสียงของตนเองแปลกไปจนตัวเธอเกือบจำเสียงตนเองไม่ได้   “แต่คุยกันผ่านทางอีเมล์ไม่เหมือนที่ผมได้คุยกับคุณ ได้ฟังเสียงคุณ ได้เห็นหน้าคุณแบบนี้” คำตอบที่ได้รับจากเขาในแทบจะทันทีที่เธอกล่าวจบประโยคทำให้เธอถึงกับชะงักนิ่งไปชั่วขณะ แต่ในเสี้ยววินาทีจากนั้น เธอก็ก้มหน้าก้มตาเดินต่อไปข้างหน้า โดยที่เขาเดินตามเธอมาติด ๆ เมื่อเดินมาถึงหัวมุมถนนด้านหน้าร้านพาร์คไซด์แคนดี้ ร้านขนมดั้งเดิมของเมืองบัฟฟาโล ซึ่งอยู่บริเวณทางแยกระหว่างถนนไทเลอร์ และเวสต์วินสเปียร์ เธอก็หยุดอยู่กับที่ และหันกลับมาหาเขา “คุณกลับไปบ้านคุณเถอะค่ะ บ้านฉันเดินเข้าไปอีกไม่ไกล ขอบคุณมากนะคะที่เดินมาส่ง” เขามองเธออย่างชั่งใจ “ขอผมไปส่งที่หน้าอพาร์ตเม้นท์ของคุณได้ไหม” “หมอกจางลงไปมากแล้ว ไฟฟ้าบนถนนไทเลอร์ก็สว่างดี ไม่มีใครมาทำอันตรายฉันได้แน่ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ” เธอบอก “ขอแค่หน้าประตูอพาร์ตเม้นท์เท่านั้นเอง ” เขาต่อรอง สายตาของเธอยังคงจับนิ่งยังใบหน้าของเขาคล้ายยังคงสงสัยและต้องการเหตุผล “ผมอยากจะมีเวลาได้อยู่กับคุณ ได้คุยกับคุณนานอีกสักหน่อย ” เขาสบตาเธอ “Please let me walk you to your door เท่านี้จริง ๆ นะครับ อัญญา” ไฮน์ริคหน้าเสีย เมื่อเห็นคนที่เขาเอ่ยชื่อหลบตาเขา และมีทีท่าเหมือนกำลังจะเดินหนีเขาไปอีกครั้ง หากไม่นานนักเขาก็ค่อยยิ้มออก เพราะคำตอบสั้น ๆ ที่คุ้นหูจากริมฝีปากที่คลี่ออกเป็นรอยยิ้มจาง ๆ ซึ่งมีทั้งร่องรอยของความขบขัน รำคาญใจ และหลากหลายความรู้สึกอยู่ในทีของอัญญา “ก็ได้ค่ะ”   คืนนี้ เป็นคืนสุดท้ายของฤดูใบไม้ร่วงแล้ว และต่อจากนี้ไปอีกไม่กี่วัน เทอมฤดูใบไม้ร่วงของเธอก็จะสิ้นสุดลงไปด้วย ไม่เพียงแต่เป็นการให้โอกาสกับเขาตามที่ขอแล้ว เขาอาจยังไม่รู้ว่า นี่เป็นการที่เธอให้โอกาสแก่ตนเองด้วยเช่นกัน เพราะนี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายของช่วงเวลาที่งดงาม หากแสนสั้นของฤดูใบไม้ร่วงสำหรับเธอ ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างอาจเปลี่ยนไป ในม่านหมอกบางเบาและสายลมหนาวที่พัดผ่าน ภายใต้แนวต้นเมเปิ้ลและแอสเพนใหญ่ซึ่งเรียงรายอยู่ตลอดบาทวิถี คนตัวโตซึ่งสะพายกระเป๋าเป้ และสอดมือทั้งสองในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต กับคนตัวเล็กที่ถือถุงใส่ของจากงงานเลี้ยงวันของคุณพระเจ้าไว้ในมือข้างหนึ่งที่สวมถุงมือ และสอดมืออีกข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนเดินเคียงข้างกันไปจนกระทั่งถึงหน้าบ้านของฝ่ายหลัง “ขอบคุณนะคะ ไฮน์ริค” เธอกล่าวกับเขา ยื่นส่งถุงใส่ของคืนให้เขา และรับกระเป๋าเป้ของตนกลับมา ในเวลาเดียวกับที่เธอกำลังจะกล่าวลาเขา เธอก็สังเกตว่าเขามีทีท่าคล้ายอยากจะกล่าวอะไรบางอย่าง “มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถาม เขาเม้มปากแน่น ทำท่าคล้ายกำลังจะส่ายหน้าปฏิเสธ หากท้ายที่สุดกลับพยักหน้ารับ สูดลมหายใจเข้ายาวนาน ก่อนที่จะระบายลมหายใจออกช้า ๆ อย่างคนที่กำลังรวบรวมความกล้าในการตัดสินใจบางสิ่งที่สำคัญที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิต “ผมจะไม่ได้พบคุณอีกในเทอมฤดูใบไม้ผลิที่กำลังจะถึงนี้จริง ๆ หรือครับ อัญญา” ความรู้สึกที่สะท้อนผ่านน้ำเสียงและแววตาของเขาทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก และทำได้เพียงพยักหน้าเป็นคำตอบสำหรับคำถามของเขาเท่านั้น “แล้วคุณจะกลับมาที่นี่อีกไหม” เขาถาม อัญญาหลุบตาลงต่ำ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้เลยจริง ๆ “ “ถ้าคุณกลับเมืองไทยไปแล้ว ผมคงคิดถึงคุณมาก ผมไม่อยากให้คุณไปเลย ” เขากล่าวแผ่วเบาเสียจนเธอแทบจับความจากเขาไม่ได้ ไฮน์ริคเอื้อมมือข้างหนึ่งมาคล้ายจะแตะลงบนต้นแขนของเธอ หากปฏิกิริยาที่เธอก้าวถอยหลังห่างออกไป ทำให้เขาต้องลดมือลง หากดวงตาสีฟ้าของเขายังคงสบประสานกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเธอ ในวินาทีที่เขาเอ่ยคำพูดประโยคหนึ่งออกมา “Anya please don’t go ” ************** (จบตอนที่4)************* แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 50 00:33:09 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 50 00:27:16 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 8 ม.ค. 50 00:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณสำหรับการติดตาม ยินดีน้อมรับทุกคำแนะนำ และต้องขออภัยในความล่าช้าในการโพสต์ด้วยนะคะ ขออนุญาตรายงานตัวว่า กลับมาถึงเมืองไทยเรียบร้อยแล้วค่ะ ตัวคนมาถึงก่อน ของตามมาในอีก 4 วันให้หลัง ไม่รู้ว่ากระเป๋าหนีไปเที่ยวที่ไหน = =” สิ่งที่จำได้ไม่รู้ลืมเกี่ยวกับการสัมผัสนามบินสุวรรณภูมิครั้งแรก คือ เหนื่อยมาก เพราะต้องเดินแบกสัมภาระจากเครื่องบินไปถึงด่านตรวจคนเข้าเมืองไกลเป็นกิโล แถมพอได้กระเป๋ากลับมา ปรากฏว่าของฝากในกระเป๋ายังหายตัวไปอย่างปริศนาอีกต่างหาก อะไร ๆ ก็น่าจะดีกว่านี้อีกเยอะค่ะ ถ้า ‘ขอ-รับ-ฉัน’ กันน้อย ๆ หน่อย (ให้เลิกเลยคงจะยาก ขอแค่น้อย ๆ ก็พอ อิอิ) ยังดีที่เอกสารวิชาการที่เอาติดตัวมาเป็นกระเป๋ายังอยู่ครบ และได้กลับมาทันใช้นำเสนออาจารย์ตามนัดพอดี ตอนนี้ถูกอาจารย์ไล่ให้ไปเขียนบทที่ 1 กับ 2 มาให้อ่านได้แล้ว ช่วงนี้ บ้านเมืองไม่ค่อยเป็นปกติเท่าไหร่ แต่ก็หวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยในเร็ววัน ส่วนคนไทยตอนนี้ ไม่มีอะไรดีไปกว่า ใช้ชีวิตอย่างปกติและมีสติ อย่างที่ภาษาฝรั่งเขาเรียกว่า “Keep grace under pressure” “จงคงท่าสง่าไว้ แม้ภัยมา” ทำนองนั้นแหละค่ะ ก็ขอสวัสดีปีใหม่ย้อนหลังไปด้วยในโอกาสนี้ไปเสียเลยนะคะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ก็มาคุยกันดีกว่านะคะ คุณ nemina: ถ้าอ่านความคิดเห็นของคุณ nemina ก่อนหน้านี้ คงไม่ต้องซื้อตั๋วเครื่องบิน ลอยมาเองก็ได้ค่ะ แหะ ๆ ขอบคุณมากค่ะ :) waidhaya: ลักไก่จริงเร้อ เหอ ๆ คุณวิรตี: เอ มาถึงตอนนี้ ควรจะสงสารใครดีละคะเนี่ย คุณ ground: ยังไม่ได้ดู Love story in Harvard เลยค่ะ เพราะตอนที่เขาฉายตรงกับเวลาเรียนพอดี แต่ชีวิตนักเรียนกฎหมายในอเมริกานี่ทรหดอดทนอย่างนั้นจริง ๆ ค่ะ ^ ^” แหะ ๆ ไม่จัดว่าเรียนเก่ง แต่ก็ขอบคุณสำหรับกำลังใจมาก ๆ เลยนะคะ คุณอันโตนิโอ: ต้องยอมรับค่ะว่า เขียนเกี่ยวกับขั้นตอนและภาษากฎหมายให้คนเข้าใจง่าย ๆ นี่เป็นเรื่องที่ยากมากจริง ๆ ขอบคุณสำหรับคำติชม แล้วก็ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านด้วยนะคะ :) คุณ scottie: ขอบคุณที่แวะมาเก็บนะคะ ^ ^ คุณ bookmark: งวดนี้มาช้าตามเคย รับรองว่าอ่านทันแน่ ๆ ค่ะ อิอิ แอบลอกการบ้านไม่ว่ากัน เพราะงานนี้ คนเขียนปลื้มยกกำลังสอง จนต้องหาหินมาถ่วงขาไปแล้วล่ะค่ะ คุณ Archarn Chan ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ แล้วก็ขออภัยที่แปะช้ากว่าที่บอกไว้ไปหลายวันด้วยค่ะ งานนี้เรียกว่าลุ้นขึ้นไหมคะนี่ ตอนที่สี่นี้เป็นตอนรองสุดท้ายแล้ว ตอนที่ห้าเป็นตอนจบค่ะ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด คาดว่าจะแปะภายในวันอาทิตย์หน้า ขอบคุณสำหรับการติดตาม และขออภัยในความล่าช้าอีกครั้งค่ะ :) ----------------------------------------------------------- (รูปข้างล่างนี้เป็นของแถมค่ะ เป็นภาพหน้าเว็บของ เว็บไซต์ westlaw ซึ่งถือเป็นหัวใจสำคัญในการค้นหาคำพิพากษาของนักเรียนกฎหมายในอเมริกา ภาพอาจจะใหญ่ไปนิด แต่คิดว่ามีรายละเอียดชัดเจนพอสมควรค่ะ) [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 8 ม.ค. 50 01:17:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บอกแล้วไงว่าลักไก่จริงๆ ด้วย ยังไง้ ยังไงพ่อกระหล่ำดองก็ต้องพูดประโยคนี้อยู่ดี อิอิ ป.ล. แง้... หมวก Michigan ของฉ้านนนนนนน T T จากคุณ : waidhaya - [ 8 ม.ค. 50 11:28:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามา check ดูทุกวัน ตั้งแต่วันที่ 2 แล้วหละครับ ปกติผมเป็นคนไม่ค่อยดู ละคร TV หรือ ติดอะไรง่าย ซักเท่าใดนัก แต่นี่ผมกำลังลุ้นเรื่องสั้นเรื่องนี้เหมือนกำลังติดละคร TV ก็ไม่ปาน ดูคล้ายๆว่า ผมกำลังจะชอบเรื่องสั้น เรื่องนี้ซะแล้วหละครับ ปกติผมจะสิงสถิตย์อยู่ห้อง around uk และก็ห้องน้องใหม่ graduate lounge (รับประกันว่าเป็นขาจรตัวจริงครับ) แบบว่าอยากอ่านเรื่องสั้นแก้เซ็ง ช่วงนั้นที่แว๊บเข้ามา ก็เห็นมีอยู่หลายเรื่องเหมือนกัน แต่แล้วก็ click อ่านที่เรื่องนี้แหละครับ ไม่รู้ว่า At the end of autumn เนี่ยเป็นเรื่องแรกรึเปล่าครับ ถ้ามีเรื่องอื่นด้วย ก็แนะนำให้หาอ่านด้วยก็ดีนะครับ รอลุ้นตอนจบอยู่นะครับ จากคุณ : Archarn Chan - [ 8 ม.ค. 50 17:18:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หงา แค่ชั่วระยะขนของ ของก็อันตรธาน กรรมแท้ จากคุณ : scottie - [ 8 ม.ค. 50 19:57:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยินดีต้อนรับกลับเมืองไทยค่ะคุณปิยะรักษ์ อืม.. ขอ-รับ-ฉัน เนี่ย น่ากลัวจริงๆ ของหายแวบไปเลย รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ยังไงก็สงสารพ่อกะหล่ำปลีดองอยู่ดี ไม่เป็นไรๆ คิดถึงอัญญาก็บินมาหาที่เมืองไทยสิ จากคุณ : วิรตี (วิรตี) - [ 9 ม.ค. 50 08:34:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าวววพูดทำไมว่าอย่าไป แล้วอัญญาจะทำไงเนี่ย กำลังจะใจอ่อนอยู่แล้วเชียว (อย่าลืมหามาดูนะ love story in Harvard สนุกมั่กๆ) แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 50 10:36:57 จากคุณ : ground (ground) - [ 9 ม.ค. 50 10:34:57 ]