วันที่ฟ้าเงียบ...หัวใจเหงา
อะไรบางอย่างบอกให้ต้องลืมตาขึ้น จะอะไรซะอีกเล่าถ้าไม่ใช่เจ้ากระเพาะน้อยๆของตัวเอง มันส่งเสียงร้องบอก ความต้องการไม่หยุด ฉันมองไปรอบๆห้องที่แทบจะมืดสนิทเพราะม่านสองชั้นที่เป็นปราการต้านแสงแดดอันแรงกล้าที่ พยายามจะสาดส่องเข้ามาให้ได้ และอีกสิ่งหนึ่งที่ฉันสัมผัสได้....ความเงียบ มันเงียบซะจนได้ยินเสียงหายใจสลับกับ เสียงท้องร้อง
นี่มันกี่โมงแล้วนะ ฉันเอื้อมมือไปคว้านาฬิกาหัวเตียงมาเพ่งดู ตายละจะบ่ายโมงนี่เอง มิน่าเล่าถึงได้รู้สึกหิว อย่างนี้ ข้าวเย็นเมื่อวานก็ทานตั้งแต่หกโมง นี่มันสิบแปดชั่วโมงได้แล้ว โอ๊ะ..โอ๋ ฉันลูบท้องตัวเอง พลางบอกขอโทษ เอานะเดี๋ยวจะหาอะไรใส่ลงไปให้เต็มๆเลย
ว่าแต่ฉันไม่ได้หลับนานๆอย่างนี้มานานแล้ว คิดพลางก็ค่อยๆกระดื๊บๆลงจากเตียง ก็แหม..ถ้าท้องไม่ร้องก็คง ต่อได้อีกหน่อยแหละนา รูดม่านเปิดดูโลกภายนอก แดดข้ามไปอีกฝั่งแล้วนี่นา มิน่าห้องมืดจัง มองลงไปรถราก็น้อยนัก ต้นไม้ไหวไปมาเล็กน้อย ไม่ต้องจินตนาการก็รู้เลยล่ะว่า ภายนอกอากาศจะอบอ้าวแค่ไหน ใครนะบอกว่าจะหนาวอีก ระลอก เฮอ...กอทอมอมีหน้าหนาวด้วยเหรอ จำไม่ได้แล้วว่าได้ใส่เสื้อหนาวในกรุงเทพฯ นอกจากในออฟฟิศเนี่ยมัน เมื่อไหร่
จากคุณ :
ลั่นทมขาว 
- [
9 ม.ค. 50 11:07:50
]
สาว(จะ)สามห้า หัวใจยี่สิบ ความคิดสองร้อย ตอน วันที่ฟ้าเงียบ หัวใจเหงา
