ความคิดเห็นที่ 1 ชีวิตหลังความตายและการระลึกชาติ ตอนที่2 นามปากกา อัญมณีดนตรีไทย เรื่องสั้น..ในโลกวิญญาณที่ฉันสัมผัส                          เมื่อผมอายุได้ 16ปี ตอนนั้นเรียน ปวช. 3ที่ ช่างกล ขส. ทบ..ครั้งนั้นเป็นเหตุการณ์ที่ผมเริ่มระลึกชาติได้เป็นครั้งแรก.....เพื่อนๆในห้องมีอยู่ประมาณ 40คน..ในห้องด้วยด้วยกันจะมีเรื่องชกต่อยกันเป็นประจำ.....                          หน้าหนาวปีนั้นผมจำได้...เกิดเรื่องขัดแย้งระหว่างหัวหน้าห้องกับนักเลงประจำห้อง..ด้วยผมเป็นคนรักสงบจึงออกห่าง..ไม่อยากจะโดนลูกหลง..แต่เวรกรรมก้อนดินใหญ่เท่าฝ่ามือของผมจากกลุ่มเพื่อนที่มีเรื่องกัน...เข้ามาหล่นบนศรีษะของผม                          แต่ที่หน้าแปลกก็คือเพื่อนต้องเยอะแยะทำไมต้องมาเป็นผม..ก้อนดินก้อนนั้นทำให้ผมเป็นลมหมดสติไปครึ่งชั่วโมง...รู้สึกตัวอีกทีก็ห้องพยาบาลแล้ว...                          ผมปวดหัวอยู่เป็นเดือน..แต่ที่ผิดสังเกตก็คงจะเป็นภาพแปลกๆที่ยังวนเวียนอยู่ทุกๆครั้ง..จนผมคิดว่าสมองคงได้รับความกระทบกระเทือน..อาจจะคิดไปเองก็เป็นได้.....                          หลังจาก1เดือนที่ผมรักษาตัวนั้น...รู้สึกว่าผมจะแปลกไปแต่ก่อนมากเช่นการมองการได้ยิน..และภาพประหลาดที่ผมรู้สึกว่าตัวเองเคยเผชิญกับภาพเหล่านี้....จะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า..และภาพประหลาดที่ยังเป็นปริศนา....ที่ตราตรึงเหมือนเหตุการณ์ปัจจุบัน                          จน 2 มิถุนายน  พ.ศ .2548 เวลาเช้าผมไปพบผู้หญิงคนหนึ่งอายุประมาณ 46 ปี เดินกับลูกสาว..ภาพที่เลือนรางก็บังเกิดเป็นภาพที่ผมจำได้..คนที่อยู่ตรงหน้าเรานี่เป็นพี่สาวคนโตในชาติก่อน...และพี่สาวคนโตทำท่าว่าจะรู้จักผมเสียด้วย...รู้สึกถูกชะตา...แต่ผมก็รู้ว่าเรื่องชาติก่อน..มันเป็นเรื่งอธิบายยาก...ผมกับพี่สาวในอดีตชาติก็ถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก...ตอนนั้นผมอายุเพียง 20เองแต่พี่สาวครั้งก่อนน่ะ 46แล้ว....ก็เลยรักกันแบบแม่ลูก...ทั้งที่เธอไม่รู้ว่าผมนี้แหละน้องสาวของเค้าในอดีตชาติ....                          จนปัจจุบันความลับก็ถูกปิดมาตลอด..เพราะคงมามีใครเชื่อว่าผมสามารถระลึกชาติได้...แต่จะมีประโยชน์อะไรที่ผมจะต้องไปค้นหาตัวเอง..หรือไปพิสูจน์ว่าผมเป็นใคร...สิ่งที่ผมอยากจะทำในตอนนี้..ครั้งก่อนที่ผมตายไป..ยังไม่ได้ทดแทนพระคุณของคุณพ่อคุณแม่ในอดีตชาติเลย..ก็ด่วยจากเสียก่อน..ปัจจุบันท่านอายุ 79ปีแล้ว...ผมอยากจะทดแทนท่านสักครั้งแต่จะทำอย่างไรดี...จะเริ่มอย่างไรดี                                                                                                                                                                                                 อัญมณีดนตรีไทย  งดงามเหลือเกิน จากคุณ : M (อัญมณีดนตรีไทย) - [ 11 ม.ค. 50 12:25:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมนำเรื่องจริงมาเขียนครับ....ขอให้เรื่องของผมมีประโยชน์สำหรับคนที่ยังไม่รู้ว่าโลกแห่งวิญญาณและการระลึกชาตินั้นเป็นอย่างไร..... ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ....การระลึกชาติของผมนั้นนับวันจะยิ่งมากขึ้น...และจะมีผลกับปัจจุบนอย่างไรนั้นจะบรรยายเป็นตอนๆครับ.... จากคุณ : M (อัญมณีดนตรีไทย) - [ 11 ม.ค. 50 12:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มานั่งฟังครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 12 ม.ค. 50 21:49:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชีวิตหลังความตายและการระลึกชาติ ตอนที่3 นามปากกา อัญมณีดนตรีไทย เรื่องสั้น..ในโลกวิญญาณที่ฉันสัมผัส ถ้าเลือกเกิดได้..ผมก็ไม่อยากรับรู้ในสิ่งที่ผมทำในอดีต..เท่าที่ผมทราบจากคนที่สามารถระลึกถึงชาติหลังหรือภพภูมิหลังได้..เจ้ากรรมนายเวรก็ยิ่งจะตามเราทันเร็วเมื่อนั้น.... 19 กันยายน 2547 วันนั้นเป็นเวลาประมาณ 19.20น....เจ้ากรรมนายเวรที่ผมทำไว้ในอดีตมารอดักหน้าบ้านสระน้ำสนามหญ้าของหน้าบ้านของคุณยายเหรียญ.. ในขณะนั้นผมกำลังช่วยลูกพี่ลูกน้องลงโปรแกรมคอมพิวเตอร์..เนื่องจากผมจะรีบกลับบ้านเพราะว่าใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว......แสงไฟหน้าสระน้ำก็สว่างทั่งอณูบริเวณ..ไม่ปรากฏสิ่งใดในขณะที่ผมเดินกลับบ้าน....ตอนนั้นผมใส่รองเท้าแตะสีดำและกางเกงขาสั้น...เดินไปสักพักหนึ่ง...ผมก็ถูกอะไรบางอย่างกัดตรงข้อเท้า...แต่ที่หน้าแปลกที่สุดไปกัดตรงเส้นเลือดที่ผ่านไปยังหัวใจ....ผมล้มลง..แล้วเหลือบไปเห็นสัตว์ที่อยู่ตรงหน้า... ไม่หน้าเชื่อเลยครับ..ว่าภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าจะเป็นตะขาบตัวใหญ่มาก..คาดความยาวและกว้าง ยาวประมาณ1เมตร กว้าง ประมาณ 20ซม....ตะขาบอะไรจะใหญ่ขนาดนั้น..ผมว่ามันเหลือเชื่อมาก..แต่ผมก็พยายามตั้งสติ..เรียกคุณป้าบ้านใกล้ๆกัน....โชคยังดีครับที่ผมไม่ได้ออกไปไกลจากที่นั่นมาก...ส่งโรงพยาบาลทันเวลาพอดี... ที่ข้อเท้าของผมรัดด้วยผ้าข้าวม้าของคุณลุงที่ขับผมไปส่ง.....แต่ทว่าเวรกรรมของผมยังไม่จบครับ...หมอที่โรงพยาบาลบอกกับผมว่า..ตั้งแต่เป็นหมอมายังไม่รู้จัก..รอยกัดแบบนี้...งูก็ไม่ใช่..ตะขาบก็ไม่ใช่..แล้วมันตัวอะไรกันล่ะครับ......ผมก็บอกคุณหมอเท่าที่ผมเห็น...แต่มันสายเกินไปครับ...ผมใกล้จะตายแล้ว...ผมเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องอยู่สภาพนี้..มันทรมานเหลือเกิน.... ตอนนั้นผมรู้ว่าผมอาจจะไม่รอด..ก็ทำสมาธิเพราะคนใกล้ตายถ้าคิดดีก่อนตาย..ก็อาจจะไปเกิดที่สุคติ..ทำนองนั้น..สมาธิของผมเกิดภาพบางอย่าง...ภาพนั้นเป็นภาพที่ผมยังเป็นเด็กเล็ก...และบ้านหลังเก่าๆ..พื้นดินและคนรอบข้างดูว่านี้เป็นภาพในอดีต... เมื่อสิบกว่าปีในอดีต...คงประมาณ พ.ศ.2535-2536คงประมาณนี้....ที่บ้านผมจะมี..คางคกเยอะมากและยังทิ้งมูลไว้เต็มบ้าน...ด้วยความไร้เดียงสาของผม..ผมก็ใช้เท้าตรงที่ผมเตะมัน...กระเด็นไปหลายตัว..ตอนนั้นผมสนุกมากครับ...ไม่คิดว่าจะมีผลกับผมในอนาคต...คางคกบางตัวไม่ถึงกับตายครับ..บางตัวเดินขาลากพื้น..บางตัวมีแผลทั้งตัว.ผมก็ทำคางคกนับแล้วก็เยอะครับจำจำนวนไม่ได้..ถ้าย้อนเวลาไปได้ผมจะไม่ทำครับ..แต่ตอนนั้นผมเด็กมากเกินไปที่จะรู้อะไรถูกหรือผิด.... ภาพที่ผมเห็นตอนที่ผมใกล้จะหมดลม....ทำให้ผมสำนึกผิดมาก..แต่ว่ามันคงสายเกินไปที่ผมจะชดเชยในสิ่งที่ผมทำ...คุณหมอทุกคนก็ส่ายหน้า..ทุกคนก็ร้องไห้...ส่วนผมตอนนั้นเข้าใจแล้วว่าความตาย........ “เล็กดังปุยนุ่นหนักดั่งขุนเขา” ก่อนที่จะตายผมก็ แผ่เมตตา..ให้เจ้ากรรมนายเวร..แล้วผมก็หมดลมหายใจครับ.....แต่บังเอิญมากครับผมไม่หายใจ2นาที...ผมก็เหมือนว่ามีอะไรพยายามพลักดันให้ผมอยู่ต่อ.....พร้อมกับลมหายใจที่จะยิ่งจะทวีคูณมากขึ้น...รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก.....ผมพักรักษาตัว 1เดือนครับ..เดินไม่ได้..แต่ผมก็ดีใจครับที่ชดใช้กรรมให้พวกเขาเหล่านั้น...ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่เบียดเบียนใครอีกเลย....เพราะผมรู้ว่า..กรรมเวรมีจริงๆ......ในตอนต่อไปผมระลึกชาติให้คนอื่นได้..ในกรณีที่คนผู้นั้นมีจิตตรงกับผม......แล้วผมจะเล่าให้ฟังตอนต่อไปน่ะครับ... อัญมณีดนตรีไทย งดงามเหลือเกิน จากคุณ : เอ็ม (อัญมณีดนตรีไทย) - [ 13 ม.ค. 50 11:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อไหร่จะมาต่อ่าค่ะ รออยู่ค่ะ จากคุณ : A-ME-BA - [ 17 ม.ค. 50 20:28:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มารอด้วยคนค่ะ จากคุณ : beautystone - [ 25 ม.ค. 50 07:06:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอโทษผู้อ่านทุกท่านที่ทำให้รอครับ..พักนี้งานเยอะครับ...ติดตามผลงานตอนที่4-6ได้ที่เว็บบอรด์ปัจจุบันได้เลยครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5078530/W5078530.html จากคุณ : เอ็ม (อัญมณีดนตรีไทย) - [ 25 ม.ค. 50 19:23:01 ]