ความคิดเห็นที่ 1 เช้าวันหนึ่งเจ้าหน้าที่หญิงคนหนึ่งเดินมาหยุดตรงหน้าเขา “ลุง... ลุงต้องย้ายออกวันนี้นะ” “ทำไมเหรอ” โอฬารถามเรียบๆ สายตายังจับจ้องไปที่ผีเสื้อที่บินอยู่ในสวน “ลุงอายุน้อยเกินไปแล้ว ฉันเรียกลูกของลุงมารับแล้วนะ ลุงไปอาบน้ำแต่งตัวซะ” ชั่วโมงต่อมาลูกสาวของชายชราก็ขับรถมารับ ทุกคนช่วยกันยกกระเป๋าขึ้นรถ โอฬารมองใบหน้าของลูกสาวที่ดูอ่อนเยาว์ลงมาก เมื่อมองกระจกรถก็เห็นเงาสะท้อนของตัวเองที่ดูหนุ่มลงมากเช่นกัน แข้งขาก็เดินเหินคล่องขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นี่มันอะไรกันนะ โอฬารกลับมาถึงบ้านแต่กิจวัตรประจำวันก็ยังน่าเบื่อเช่นเดิม เขายังคงเฝ้าบ้านและนั่งเหม่อมองผีเสื้อในสวนเช่นเคย ลูกหลานออกไปทำงานและไปเรียนกันหมด เบื่อหนักเข้าเขาก็ทำสวนและอ่านหนังสือที่เคยสะสมมาตั้งแต่วัยหนุ่มและยังไม่เคยอ่านหมดเสียที สายตาของเขาดีขึ้นจากสมัยอยู่บ้านพักคนชรามากแล้ว แต่ทุกอย่างก็ยังน่าเบื่อและแห้งแล้งอยู่ดี โอฬารหลายครั้งรู้สึกซึมเศร้าตามประสาคนแก่ เมื่อไหร่เขาจะพ้นไปจากสภาพนี้เสียที หลายปีต่อมาหลานสาวซึ่งเพิ่งจะออกจากมหาวิทยาลัยมาใส่ชุดนักเรียนมัธยมขับรถเข้ามาจอดในบ้าน ยื่นกุญแจรถให้เขาและบอกว่ารถนี้เป็นของเขา ถึงจะงงอยู่เล็กน้อยแต่โอฬารก็รับกุญแจนั้นมาเก็บไว้ ชายวัยกลางคนอาบน้ำแต่งตัวชุดเสื้อเชิ้ตผูกเนคไทที่สวยที่สุดในตู้ ขับรถออกจากบ้านอย่างไม่รู้จุดหมาย แวบหนึ่งของความรู้สึกบอกให้เขาขับรถเข้าไปจอดใต้อาคารกระจกหลังหนึ่งและเดินขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นสิบสอง ที่นั่นมีงานเลี้ยงรอเขาอยู่พร้อมกับเพื่อนร่วมงานที่เขาคุ้นเคยมากมาย “พวกเราขอดื่มให้กับคุณ ขอให้มีความสุขกับการพักผ่อนนะโอฬาร” ประธานบริษัทยกแก้วไวน์ขึ้น เพื่อนร่วมบริษัทก็ทำแบบเดียวกัน ทุกคนถ่ายรูปร่วมกับเขาเป็นที่ระลึกและแยกย้ายกลับไปทำงาน โอฬารเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานแล้วเริ่มจดบันทึกกับคุยโทรศัพท์ สมองของเขาบรรจุความเครียดในการทำงานมากขึ้นเรื่อยๆ วันคืนที่ผ่านไปของเขาไม่มีความเงียบเหงาหรือการนั่งมองผีเสื้อในสวนอีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นกองเอกสารรอเซ็น การประชุมวันละสามสี่ชั่วโมง และงานเลี้ยงสังคมที่ทำให้ต้องกลับบ้านดึกดื่นทุกคืน ส่วนวันหยุดเขาต้องเริ่มเรียนรู้ชีวิตแบบใหม่โดยการไปออกรอบตีกอล์ฟกับลูกค้าและผู้บริหาร หลายครั้งที่ชายวัยกลางคนแอบนั่งถอนหายใจกับเก้าอี้ทำงานด้วยความเหนื่อยอ่อน นี่หรือชีวิตที่เขาต้องการกลับคืนมา ดูช่างเหน็ดเหนื่อยและกดดันเสียยิ่งกว่าชีวิตช่วงใดจริงๆ เขาไม่อยากมีชีวิตแบบนี้เลย.... โอฬารค่อยๆปรับตัวกับวิถีชีวิตแบบใหม่ที่เปลี่ยนแปลงไปทุกที เขาไปงานศพของภรรยาที่วัด จากนั้นก็ให้เจ้าหน้าที่ยกโลงศพของภรรยาไปที่โรงพยาบาลเพื่อให้เธอฟื้นขึ้นมาอยู่กับเขาอีกครั้ง ถัดไปไม่นานเขากับภรรยาซึ่งสุขภาพไม่ดีนักก็นั่งมองลูกสาวกับลูกเขยที่มาเยี่ยมในวันเสาร์ ลูกสาวท้องโตมากจนน่ากลัว โอฬารมองไปรอบๆแล้วถามทั้งคู่ว่าเจ้าแพรหลานสาวไปไหนแล้ว ลูกเขยตอบว่ายังไม่เกิด ก็อยู่ในท้องของลูกสาวนี่ไง จากนั้นอีกไม่กี่เดือนเขากับภรรยาก็ไปร่วมงานเป็นเกียรติให้กับงานแต่งงานของลูกสาวที่โรงแรมหรู ลูกสาวของเขาแต่งงานกับพนักงานบริษัทเดียวกัน มีคนมาร่วมงานเกือบเต็มห้อง หลังจากนั้นขบวนขันหมากของว่าที่ลูกเขยก็ยกกลับไปและลูกสาวของเขากลับสู่การเป็นโสดอีกครั้ง กลับไปเป็นลูกสาวจอมอ้อนทั้งที่ทำงานมาหลายปีแล้วและเขาก็ได้แต่ตามใจเธออยู่ร่ำไป จากคุณ : ธามาดา - [ 12 ม.ค. 50 15:23:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ณ เวลานี้ชายวัยกลางคนและเป็นผู้จัดการฝ่ายตรวจสอบอย่างโอฬารเริ่มกลายมาเป็นชายหนุ่มพนักงานบริษัทธรรมดาอย่างคนอื่นอีกครั้ง ลูกสาวที่เล็กลงเรื่อยๆจนกลายเป็นเด็กประถมทำให้เขาเครียดน้อยลงบ้าง เช่นเดียวกับภาระหน้าที่ที่เบาลงทำให้เส้นผมขาวและรอยขมวดย่นระหว่างคิ้วของเขาหายไป ต่อจากนี้เขาจะเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกอย่างด้วยการย้ายครอบครัวจากบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ที่อยู่มาตลอดหลายสิบปีกลับไปอยู่ยังบ้านตึกแถวหลังเล็กๆอันเคยเป็นบ้านหลังแรกที่เก็บเงินซื้อได้ บ้านหลังนี้ออกจะอึดอัดและอยู่ในซอยแคบ หากวันไหนฝนตกหนักโอฬารก็ต้องถลกขากางเกงเดินลุยน้ำท่วมไปทำงานอย่างไม่มีทางเลือก พนักงานบริษัทชั้นผู้น้อยที่มีเงินเดือนและสิทธิต่ำต้อยอย่างเขาต้องอดทนเพื่อครอบครัว รถยนต์ไม่ต้องพูดถึง เขาคืนมันให้กับโชว์รูมเมื่อหลายปีก่อนไปแล้ว วันหยุดก็พาภรรยากับลูกซึ่งยังอยู่ชั้นอนุบาลไปเที่ยวเขาดินหรือสวนจตุจักร กลางคืนก็นอนรวมในห้องเดียวกัน ตึกแถวสองชั้นนั้นมีห้องนอนกับห้องน้ำอย่างละห้องเท่านั้น เป็นชีวิตที่ลำบากและไม่น่ายินดีเลยสำหรับเขา ไม่นานโอฬารก็พาภรรยากับลูกไปที่โรงพยาบาล ทั้งแม่และลูกถูกพาเข้าไปในห้องผ่าตัดก่อนที่ภรรยาของเขาจะอุ้มท้องโย้ออกมา ลูกสาวของเขาไม่มีอีกต่อไปแล้ว ท้องของภรรยาแฟบลงเรื่อยๆ เธอสามารถไปเที่ยวกับเขาได้ทุกที่เช่นเดิม หลังจากนั้นไม่นานทั้งคู่ก็เข้าพิธีแต่งงานกันในหอประชุมราชการ เป็นงานแต่งงานที่จัดขึ้นง่ายๆตามฐานะของทั้งเขาและเธอ โอฬารเหลือบมองดูหญิงที่เคยเป็นภรรยาของเขาตอนแขกเหรื่อกำลังรดน้ำสังข์และอวยพร วันนี้เป็นวันที่เธอสวยที่สุดจริงๆ ผ่านพ้นงานแต่งงานไป โอฬารกลับไปใช้ชีวิตตัวคนเดียวอีกครั้งในหอพัก กินเหล้ากับเพื่อนร่วมงานบ้างในคืนวันศุกร์ วันเสาร์นอนหลับยาว วันอาทิตย์ซักรีดผ้าก่อนที่จะกระหืดกระหอบไปทำงานทุกต้นสัปดาห์ แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะแวะเวียนไปหาหญิงสาวที่เขาหลงรักอยู่เสมอในอีกที่ทำงานหนึ่ง นานวันไปชายหนุ่มสังเกตว่าเธอรักเขาน้อยลงทุกที จนกระทั่งวันหนึ่งหลังจากที่เขาโทรไปสั่งซื้อของที่บริษัทเธอเป็นครั้งแรกแล้วทั้งคู่ก็กลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน โอฬารทำงานได้ไม่เท่าไรก็กลับไปที่มหาวิทยาลัยเพื่อเข้าร่วมงานรับปริญญาของตัวเอง จากนั้นก็กลับเข้าห้องเรียน ไปออกค่ายกิจกรรม สนุกสนานกับการไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนในช่วงปิดเทอม นั่งคุยเฮฮากับเพื่อนคนโน้นคนนี้อย่างไม่รู้เบื่อ และเมาเหล้าร้องเพลงให้เพื่อนสาวที่ตัวเองชอบได้ฟังใต้หอพักเธอตอนกลางคืน เป็นชีวิตที่เขายอมรับว่าสุดโต่งที่สุดช่วงหนึ่งเลยทีเดียว เขาไม่ชอบตัวเองในวัยนี้เลย เขาไม่มีรายได้เป็นของตัวเองเหมือนตอนทำงาน ผ่านเวลาไปกับการท่องจำหนังสือและชีวิตปลีกย่อยอื่นๆที่ดูจะมีสาระน้อยกว่าที่เขาหวังไว้ เขาไม่ชอบชีวิตแบบนี้เลย.... สี่ปีในมหาวิทยาลัยผ่านไปแล้ว ชายหนุ่มกลับมายืนกระโดดโลดเต้นดีใจหน้ากระดานแจ้งผลสอบเข้ามหาวิทยาลัย จากนั้นก็เดินเข้าสนามสอบสำคัญของเด็กวัยรุ่น ถัดไปคือเดินเข้าโรงเรียนกวดวิชาอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง ก้าวกลับไปสู่ชีวิตอีกรูปแบบหนึ่งที่ต้องปรับตัว ณ เวลานี้เขากลายเป็นเด็กนักเรียนมัธยมรูปร่างเก้งก้างในชุดนักเรียนขาสั้น ผ่านแต่ละวันไปด้วยการนั่งหลับในชั้นเรียน วิชาไหนน่าเบื่อก็หลบไปนั่งเล่นในสวนหย่อมข้างตึก ตอนเย็นก็เอากระเป๋าเรียนมาตั้งกลางสนามเป็นประตูเพื่อเล่นเตะบอลกับเพื่อนๆ บางวันผิดใจกับเพื่อนคนไหนก็ใช้ซอกบันไดที่ไม่มีคนเดินผ่านชกต่อยกัน ผ่านเรื่องทั้งดีและร้ายในวัยรุ่นตอนต้นกลับเข้าสู่วัยเด็กอีกครั้ง เด็กชายโอฬารเดินถือกระเป๋าเรียนจากอาคารเรียนชั้นมัธยมไปยังอาคารเรียนชั้นประถมเพื่อเรียนต่อ จากคุณ : ธามาดา - [ 12 ม.ค. 50 15:24:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ที่โรงเรียนประถมนั้นเด็กชายพบกับประสบการณ์ที่แตกต่างไปจากสมัยทำงานหรือเรียนมหาวิทยาลัย กิจกรรมยามว่างของเขาคือการเล่นสะสมการ์ดพลังของแถมจากขนมแข่งกับเพื่อนๆ หรือไม่ก็เล่นเกมกระดาษ วาดรูปยานอวกาศของแต่ละฝ่ายแล้วใช้ปากกายิง บางวันเบื่อๆก็พับกระดาษเป็นเครื่องร่อนโยนเล่นหรือเล่นซ่อนหาในโรงเรียนกับเพื่อนๆ วันหยุดก็ต้องไปเที่ยวกับพ่อแม่ บางคืนถูกจับแต่งตัวเพื่อไปนั่งหาวนอนและงอแงในงานแต่งงานเพื่อนของพ่อแม่ซึ่งเขาไม่ได้รู้จักด้วยเลย โอฬารไม่มีความสุขกับชีวิตช่วงนี้เลย เขาคิดว่าเด็กวัยอย่างนี้ขอไปเที่ยวไหนตามใจก็ไม่มีใครอนุญาต อยากได้เงินไปซื้อของเล่นแปลกๆก็ได้แต่ค่าขนมวันละไม่กี่บาท แถมยังถูกจับคู่เป็นแฟนกับเด็กนักเรียนหญิงคนไหนต่อคนไหนในห้องให้วุ่นวายอีก ไม่ชอบใจอะไรในบ้านหรือในโรงเรียนแล้วจะเสนอแนะหรือคัดค้านอะไรก็ไม่มีใครฟัง โอฬารโยนกระเป๋าเรียนไปบนเตียงแล้วนอนอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นให้หายหงุดหงิด เขาเกลียดชีวิตเด็กแบบนี้ เกลียด..... ร่างของโอฬารเล็กลงทุกที เขาต้องเปลี่ยนชุดนักเรียนทุกเทอม ส่วนเสื้อผ้านั้นเปลี่ยนจากที่เคยเลือกซื้อเองเป็นแม่เลือกให้ เสื้อที่แม่เลือกให้แต่ละตัวก็ดูเชยสิ้นดี แต่เด็กเล็กอย่างโอฬารก็แย้งอะไรไม่ได้ พ่อแม่ยังเข้ามายุ่มย่ามชีวิตของโอฬารอีกหลายเรื่อง เช่นอาบน้ำทาแป้งแต่งตัวให้ ซักรีดผ้าให้ เลือกลายผ้าปูที่นอนและหมอนผ้าห่มให้ ซื้อหนังสือให้อ่าน หาอาหารที่คิดว่าดีต่อสุขภาพเด็กให้ เมื่อโอฬารตัวเล็กลงเหมือนเด็กอนุบาลทั่วไป พ่อกับแม่ก็เริ่มอุ้มเขาบ้างบางเวลา และอุ้มบ่อยขึ้นเมื่อเขาออกจากชั้นอนุบาลมาเป็นเด็กก่อนวัยเรียนที่บ้าน เวลานี้โอฬารเริ่มพูดไม่ชัด แขนขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงแบบตอนหนุ่ม จะกินข้าวหรือขับถ่ายต้องกลายเป็นธุระพ่อแม่ไปหมด เด็กคนอื่นอาจจะสนุกสนานไปกับสภาพแวดล้อมจำกัดที่มีแต่บ้านกับพ่อแม่แบบนี้ แต่เขาไม่มีความสุขกับชีวิตวัยนี้เลย ไม่มีจริงๆ.... ในที่สุดเขาก็กลายเป็นเพียงแค่เด็กทารก เดินไม่ได้ พูดไม่ได้ ไม่สามารถไปไหนมาไหนหรือทำอะไรได้ด้วยตัวเองอีก อยากจะสื่อสารกับใครก็ทำได้เพียงแค่ทำสีหน้าหรือร้องไห้ส่งเสียงเท่านั้น อดีตที่เขาเคยพูดได้ ขับรถได้ ไปเที่ยวที่โน่นที่นี่ได้ เคยเซ็นเช็คมูลค่าเป็นแสนได้ มาบัดนี้ทุกอย่างไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว ชีวิตของเขากำลังหมุนกลับไปทุกที และเขาสำนึกได้แล้วว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย แต่มันก็สายเกินไปแล้ว เขาเดินจากความตายมาหลายสิบปีแล้ว คืนวันหนึ่งทุกอย่างก็สิ้นสุดลง โอฬารซึ่งเป็นเพียงเด็กอ่อนตัวแดงนอนอยู่ในมุ้งครอบสำหรับเด็กทารก ฉับพลันนั้นพ่อก็ค่อยๆเปิดมุ้งเข้ามาอุ้มเขาไปขึ้นรถพร้อมกับแม่แล้วไปยังโรงพยาบาล ด้วยประสบการณ์ผ่านร้อนผ่านหนาวมายาวนานทำให้โอฬารรู้ได้ทันทีว่ามันถึงเวลาแล้วสำหรับเขา แม่ของเขากำลังจะคลอด.... โอฬารกลับเข้าไปอยู่ในท้องแม่อีกครั้ง มืดมิดเหมือนความมืดที่เขาเคยเห็นตอนที่ตายไปแล้ว ร่างกายของเขาเล็กลงเรื่อยๆจนกลายเป็นเพียงตัวอ่อนและเซลล์เพียงเซลล์เดียว ไม่รู้สึกร้อนหนาวหรือมีความสามารถใดๆอีกต่อไป แต่ดวงจิตของเขายังคงอยู่เพื่อการสนทนาครั้งสุดท้าย....กับเสียงในความมืดที่กลับมาเยือนเขาอีกครั้งหนึ่ง “เป็นอย่างไรบ้าง ชีวิตที่ถอยหลัง เป็นอย่างที่เจ้าอยากให้เป็นไหม” เวลานั้นเองที่โอฬารรู้สึกตัวได้ว่าแท้จริงแล้วคำขอร้องที่ฝืนธรรมชาติของเขานั้นดูไร้สาระเสียเหลือเกิน แม้จะมีโอกาสฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาอีกครั้งแต่เขาก็มัวแต่ใช้ชีวิตที่ถูกสิ่งรอบข้างบีบบังคับให้ทำมากกว่าสิ่งที่เขาอยากทำจริงๆ สิ่งเดียวที่เขาเลือกตลอดเวลาของการมีชีวิตอยู่คือเลือกที่จะเป็นในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่ได้มีความสุข หากแต่เลือกเพราะคิดว่ามันจะทำให้ชีวิตของเขาผ่านพ้นไปได้ เมื่อคิดได้อีกทีเขาก็แก่ชรามากและนอนรอความตายในโรงพยาบาลเสียแล้ว เขายังไม่เคยช่วยเหลือใคร ไม่เคยฝึกจิตใจให้สะอาด ไม่เคยแบ่งปันสิ่งที่ตัวเองมีให้กับผู้ที่ยังไม่มี ไม่เคยคิดถึงการตระเตรียมต้อนรับความแก่ชราและความตาย ไม่เคยคิดทบทวนสิ่งต่างๆในชีวิตตัวเองเลยสักครั้ง ชีวิตนี้ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่เขาไม่ได้ทำ และมันก็สายไปแล้วจริงๆ โอฬารค่อยๆหยุดคิดขณะที่อณูในร่างกายของเขากำลังสลายกลายเป็นแร่ธาตุต่างๆตามธรรมชาติ ชีวิตของเขาจบอยู่เพียงเท่านี้.... ..................................... ๘ ตุลาคม ๒๕๔๙ จากคุณ : ธามาดา - [ 12 ม.ค. 50 15:25:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (คนเขียนทักทาย) สวัสดีชาวโลก เอ๊ย ชาวถนนนักเขียนทุกคนครับ ^_^ ธามาดาไม่ได้เอาเรื่องสั้นของตัวเองมาลงที่ถนนนักเขียนเสียนาน  มีทติ้งก็ไม่ได้ไป  ยังมีใครจำเราได้อยู่ไหมเนี่ย แหะๆๆๆ ก็ขอส่งเรื่องสั้นนี้มาลงแทนความคิดถึงทุกๆคนและเป็นการยืนยันว่ายังเป็นสมาชิกที่ดีของถนนสายนี้นะครับ  ติชมกันตามสนุกเลยครับ (ชะแวบหายไปหลังฉาก  รอผู้โชคร้ายรายแรกที่จะผ่านเข้ามา) จากคุณ : ธามาดา - [ 12 ม.ค. 50 15:28:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แปลกดีค่ะ แต่ก็บรรยายได้เห็นภาพมากเลยค่ะ จากคุณ : Super Nerd (Super Nerd) - [ 12 ม.ค. 50 17:59:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เหมือนดูหนังเวลากรอฟิล์มกลับครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 12 ม.ค. 50 18:14:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นภาพ ชีวิตคนเป็นวงกลมเลยค่ะ ย้อนชีวิต จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 12 ม.ค. 50 19:35:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ ตอนแรกนึกว่าจะเป็นเรื่องเบาๆ อ่านไปอ่านมา หนักกดดันกว่าที่คิด ฮ่ะๆๆ เหตุการณ์การย้อนกลับอดีต มีอะไรแปลกๆ ที่น่าอภิปราย เหมือนกับหลุดไปอยู่อีกมิติหนึ่ง ที่แตกสาขาจากโลกที่โอฬารคุ้นเคย ไม่ใช่โลกความทรงจำที่เขาผ่านมา แต่เหมือนเป็นโลกมิติที่แตกสาขาไป โลกที่เวลาไม่ใช่สิ่งที่ดึงคนจากการกิดไปสู่หลุมฝังศพ เอาเป็นว่าอ่านสนุกและน่าคิดคร้าบบบบ..... (แหม.นึกว่ากระเบื้องโอฬาร ซะอีก..... เผ่นล่ะ.........................) จากคุณ : Psycho man - [ 12 ม.ค. 50 20:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^_^ เขียนเหตุการณ์ย้อนหลังได้ลื่นดี จากคุณ : scottie - [ 12 ม.ค. 50 23:11:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เจ๋งงงงงงงง จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 16 ม.ค. 50 15:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาตอบผู้อ่านแล้วครับผม :) คุณ Super Nerd - ความแปลกเป็นเครื่องหมายการค้าของธามาดาครับ อิอิอิ คุณเจียวต้าย - ถูกของคุณเจียวต้ายครับ  แต่ผมเองก็ไม่รแน่ใจว่าระหว่างการปล่อยให้หนังเดินหน้าไปเรื่อยๆกับกรอกลับนั้นแบบไหนจะทำให้ตัวละครมีความสุขกว่ากัน คุณดาว..กลางวัน - ชีวิตเป็นวงกลมที่สั้นมากๆเลยครับ อาจารย์ไซโคแมน - ของแท้ต้องตราลูกโลกครับ อิอิอิ อาจารย์รักษ์ - ขอบคุณครับ ^_^   ผึ้ง - ขอบจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขอบคุณทุกๆคนครับ :) จากคุณ : ธามาดา - [ 19 ม.ค. 50 14:44:16 ]