ความคิดเห็นที่ 1 สองเดือนถัดมาลูกแมวหลงแม่ตัวเดิม ที่เคยเดินตุปัดตุเป๋ เพราะแข้งขายังไม่แข็งแรง กระโดดผลุงขึ้นบนตักเด็กสาวที่กำลังนั่งพิมพ์งานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์  ตัวของมันยาวจนเกือบฟุต ไม่รวมหาง ที่ลายพร้อย มันตะกุยต่อจนไปพาดบ่าของเธอ..   ฉัตรธิดาถอนใจ รามือจากการพิมพ์งานช้อนตัวนุ่มนิ่มของเจ้าตัวยุ่งลงจากบ่า เอาไปวางพื้น แล้วพิมพ์งานต่อ (“ไม่เอา..ผมจะอยู่กับแม่”)   เจ้าตัวดีมันเดินไปที่เก้าอี้ตัวถัดไป กระโดดขึ้นเก้าอี้ แล้วกระโดดขึ้นโต๊ะคอมพิวเตอร์ เดินหลบหลีกจอคอมพิวเตอร์กลับมาที่หญิงสาวอีกครั้ง ก้าวขาคู่หน้ามาเหยียบแป้นวางคีย์บอร์ดก่อน แล้วตามด้วยขาหลัง ส่งให้ขาหน้าสองข้างไปเกาะเกี่ยวที่ไหล่ของเธอ “อุ้ย !  เจ็บนะ”    เธอร้องอุทธรณ์  เมื่อเล็บคม ๆ จิกผ่านเสื้อมาถูกเนื้อที่ไหล่  จนต้องรีบช้อนตัวเจ้าตัวยุ่งขึ้นไปพาดบ่า ให้มันพาดอยู่อย่างนั้นซะให้พอใจ  แป๊ปเดียว เล็บคม ๆ ก็เกี่ยวเอาเส้นผมที่เธอรวบไว้ด้วยยางรัดธรรมดา ขยุกขยิก ฉัตรธิดาถอนหายใจ ลุกขึ้นเดินทั้งที่เจ้าเหมียวอยู่บนบ่า เดินตรงไปที่ตู้เย็นเปิดประตูตู้  หยิบขวดนมออกมา ดันเบา ๆ ให้ประตูตู้ปิด แล้วกอดเจ้าเหมียวไว้ ก้มลงหยิบชามเล็ก ๆ ใส ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ ตู้ติดมือมาด้วย  แล้วเอามาวางตรงขาเก้าอี้ โต๊ะคอมพ์ตัวที่เธอนั่งเมื่อกี้  วางขวดนมไว้บนโต๊ะ ก่อนจะยกเจ้าตัวยุ่งไปวางบนพื้น ดวงตาสีเหลืองอำพันคู่นั้น ใสแจ๋วจนเห็นภาพตัวเองปรากฏอยู่ในนั้น เธอยิ้มให้มันก่อนจะใช้นิ้วชี้ผลัก ก็ไม่เบานักหรอกเพราะมันไม่ทันตั้งตัว จึงล้มหงายท้องลงไป ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นมาใหม่ เธอขยับมาหยิบขวดนม แล้วเทลงไปในถ้วย “เมี้ยว...” (“ขอบคุณคร้าบ แม่”)        มันรีบซุนหน้าไปที่ถ้วย  แต่เธอผลักหัวมันออก เทนมเติมเข้าไปอีก แล้วก็ลุกขึ้นเอาขวดนมไปเก็บ  กลับมาอีกที  เห็นเจ้าตัวดีกำลังเลียแผล็บ ๆ คงจะหยุดกวนไปอีกนานล่ะ .. เธอกวาดสายตาอ่านทวนงานพิมพ์ที่ค้างไว้เมื่อครู่ เมื่อเทียบกับต้นฉบับลายมือเขียนได้แล้วก็ลงมือ พิมพ์ต่อ ถึงแม้จะปิดร้านไปนานแล้ว  พ่อกับแม่ไปงานแต่งของญาติ ก็เลยเป็นภาระของเธอที่ยังต้องพิมพ์งานต่ออีก เนื่องจากว่า ลูกค้าเร่งจะเอาตอนเช้าตรู่ของพรุ่งนี้   เธอชะงักมือ ก้มไปมองเจ้าเหมียวอีกที  มันก็ยังก้มหน้าก้มตา จัดการกับนมที่เพิ่งเทลงไป จึงยักไหล่..ยิ้ม ๆ  ตั้งสมาธิทำงานต่อไป                                                                                                    0.0.0.0.0.0.0.0.0.0 ชั้นสองของตัวบ้าน มีอยู่สามห้องนอนเดินขึ้นบันไดมาก็เจอห้องโถงโล่ง ๆ บันได ถ้าเดินตรงไปก็เป็นห้องของฉัตรธิดา ซึ่งตอนนี้ประตูเปิดโล่งอยู่ ห้องโถงนี้ถูกจัดไว้เป็นมุมพักผ่อน มีโซฟาสีเขียวเข้มราคาไม่แพงนักเป็นเฟอร์นิเจอร์หลัก วางอยู่ชิดราวบันได ถัดจากโซฟาไปเป็นตู้โชว์ที่ตั้งโทรทัศน์วางชิด ข้างฝาด้านใน ซึ่งเป็นฝาที่กั้นห้องโถงนี้กับห้องนอนของพ่อกับแม่นั่นเอง เจ้าของห้องที่เปิดประตูโล่งไว้กำลังนอนเอกเขนกอยู่ที่โซฟาตัวยาว เธอจ้องจอ โทรทัศน์ตาแทบจะไม่กระพริบ แอบลุ้นตามเรื่องราวที่กำลังดูใจเต้นตึ่กตั่ก “บรู๊ว........”         อีกแล้ว อ้ายพวกไหนอีกฟระ ร้องเพลง   เจ้าเหมียวซึ่งกำลังเลียขนอยู่ไม่ไกลนัก ชะงัก มองหาต้นเสียง “อะ...บรู๊ว.....”     เผ่นสิครับอยู่ทำไมล่ะ  มันกระโดดทีเดียวตกปุ๊กบนหน้าอกของหญิงสาวที่นอนดูทีวีอยู่ใกล้ ๆ กัน “อุ๊บ..อ้ายเหมียวบ้า โดดขึ้นมาได้”     หญิงสาวขยับยกเจ้าเหมียวลงไปปล่อยบนพื้นห้อง   “เหมียว...” (“โธ่ แม่ไม่ได้ยินหรือไง ไอ้พวกบ้านั่นมันส่งเสียงอีกแล้วอ่ะ”)   “อะไรอีกล่ะ แก”     ตาก็ยังคงจับอยู่ที่จอทีวี เธอกำลังดูหนังซาวด์แทรค ซึ่งต้องอ่านข้อความที่ขึ้นหน้าจอประกอบไปด้วย ถ้าไม่งั้นจะไม่รู้เรื่อง เจ้าเหมียวตั้งคอหยั่งคะเนความสูงอีกที ยังไม่ทันจะกระโดดขึ้นไปอีกรอบ ก็ถูกคว้าลำตัวลอยอยู่กลางอากาศ “ดูหนังเรื่องอะไรฉัตร”    พ่ออุ้มเจ้าเหมียวติดมือ นั่งลงข้าง ๆ “เมียว...” (“ขอบคุณครับคุณตา”)    เจ้าเหมียวหันไปมอง ฉัตรธิดาขยับตัวลุกขึ้นนั่ง มันแลบลิ้นแผล็บหนึ่ง “งี๊ว ..” (“แหวะ ไม่ง้อแม่ก็ได้”)   หญิงสาวสบตาเจ้าเหมียวจอมซน เอื้อมมือมายีหัวมันเล่น “งิ๊ว...” (“ไม่ต้องมาแตะเค้าเลยนะ”)     มันเลียขนตรงที่ถูกจับ  ก่อนจะเอาหัวซุกไซ้ไปมาที่หน้าอกของชายหนุ่ม “หนังผีค่ะ ปิดร้านแล้วหรือคะ” “อือ..” “แม่ล่ะ” “อาบน้ำ เดี๋ยวก็ขึ้นมา” “งั้นดูด้วยกันไหม เดี๋ยวฉัตรกรอให้” “ก็ดี..”     พ่อยกเท้าขึ้นพาดโต๊ะกระจกที่ตั้งข้างหน้า จับตัวเจ้าเหมียวนอนพาดเต็มความยาว แล้วเกาคางให้มันเบา ๆ “เมี้ยว...เมี้ยว...” (“รักตาเปรมจัง”)   “เหมียวกินอะไรหรือยังอ่ะฉัตร” “ค่ะ ฉัตรให้อาหารเปียกไปแล้วเมื่อเย็น” “แม๊ว ๆ ๆ ๆ” (“โห..แม่ขี้เหนียวจะตาย เทให้แค่นิดเดียวเอง จะกินอีก จะกินอีก หิว ๆ ๆ”) “สงสัยยังหิวอยู่มั้ง ไปเอามาอีกป่ะ”       “เมี้ยว”       “ไอ้แมวตุ๊ด..”   เธอค้อนให้ “หนอย..อ้อนนะ.. อ้อน เดี๋ยวก็จับไปปิ้งขายหน้าบ้านซะหรอก”       “เมียว..” (“ช่างเถอะฮะ แม่ก็ปากร้ายไปแบบนั้นแหละ เนอะตาเนอะ”)    ฉัตรธิดาแลบลิ้นให้ลูกแมววัยกำลังซนเกลือกกลิ้งศีรษะไปมาในอ้อมกอดของพ่อ ก่อนจะจัดการกับวีซีดีแล้วเดินลงไปชั้นล่าง เพื่อจะจัดอาหารมาให้ไอ้เหมียวเจ้าเล่ห์ ตามคำสั่ง                                                                                                    0.0.0.0.0.0.0.0.0.0 เจ้าเหมียวหันหน้าไปมองคุณตา “เธอทำไม ไม่ยอมรับผิดนะฉัตร”     มันหันกลับมาทางแม่ “ก็ฉัตรไม่ผิด ลูกค้าบอกจะเอาแบบนี้นี่” มองคุณตา “ไม่ผิดยังไง แล้วนี่ยังไง ต้องทำใหม่ให้เขาหมดเลย  เมนูเล่มหนึ่ง ๆ หลายบาทนะ วัตถุดิบที่ต้องลงทุนไปไม่ใช่น้อยเลย    ไหนจะต้องออกแบบ ใหม่อีกล่ะ” มองหน้าแม่ “พ่อจะบ้ารึไง  ทำไมพ่อไม่ฟังฉัตร อีตาลูกค้ามันชีกอกับฉัตรนะ แล้วพอฉัตรไม่เล่นด้วย มันก็หาเรื่อง” มองคุณตา “ไม่รู้ล่ะ เธอต้องแก้ไขงานนี้ด้วยตัวเองนะฉัตรธิดา พรุ่งนี้ลูกค้าจะมารับแปดโมงเช้า” มองหน้าแม่ “พ่อใจร้าย ฮือ ๆๆๆ”   ฉัตรธิดาลุกจากเก้าอี้ กระทืบเท้าวิ่งหนีขึ้นไปทางชั้นสอง  เจ้าเหมียวมองคุณตาอีกที แล้วก้าวกระโดดตามเธอไป “เมี้ยว  ๆ ๆ “     (“แม่ครับ เปิดประตูให้ผมด้วย”)    เจ้าเหมียวข่วนประตู  แหย่ขาหน้าเข้าไปลอดเข้าใต้ช่องประตู “เมี้ยว  ๆ ๆ “     (“แม่ครับ เปิดประตูให้ผมด้วย”)     “ไปให้พ้นนะ ไอ้แมวบ้า!” “เมี้ยว  ๆ ๆ “     (“แม่ครับ เปิดประตูให้ผมด้วย”)   ยืนด้วยสองขาหลัง แล้วใช้สองขาหน้าข่วนประตูแกรกกราก ๆ “เมี้ยว”      ลูกแมวตัวยาว ๆ คะมำไปข้างหน้าเมื่อประตูถูกกระชากเปิดมาจากข้างใน   มันเดินหงอย ๆ ไปอยู่ข้างเตียง หญิงสาวกระแทก ประตูปิดดังเดิมแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น เจ้าเหมียวน้อยนอนเงียบ ๆ อยู่ที่พื้นห้อง จนเสียงสะอื้นนั้นแผ่วไป มันจึงกระโดดผลุงขึ้นไป บนเตียง  เธอคว้าตัวมันไปกอดไว้ “เมี้ยว” (“แม่อย่าร้องนะครับ โอ๋ .....”)     เลียแผล็บ ๆ ที่แก้ม  น้ำใส ๆ ยังหยาดรินออกมาเป็นทาง มีแต่เสียงกลั้นสะอื้นจนตัวโยน “เหมียว......” (“โอ๋ .....ไม่ร้องนะครับ แม่ฉัตรคนดีของผม”)     เจ้าเหมียวเกลือกกลิ้งตัวบนหน้าอกของหญิงสาวไปมา ๆ มือเล็ก ๆ กับขนฟู ๆ เปะปะไป โดนปากของเธอเข้า “อี๊..”   เธอผลักออก ผลุดลุกขึ้นไปยืนทอดอารมณ์อยู่ริมหน้าต่าง เจ้าเหมียวตามมาเคล้าเคลียที่ขา “เฮ้อ... นี่นะเหมียว”  เธอถอนหายใจ ก้มลงอุ้มมันมาแนบอก น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว จริง ๆ ก็แค่ทะเลาะกันเรื่องงาน เธอก็ไม่น่าจะใส่ อารมณ์เสียมากมายขนาดนี้ อายุก็ปาเข้าไปตั้งสิบแปดแล้ว นี่ถ้าใครรู้เข้าคงอายเขาตาย “ความจริงฉันก็ผิดหน่อย ๆ ด้วยแหละ” “เมี้ยว” (“ไม่จริงหรอกครับ แม่ไม่ผิดหรอก แม่ฉัตรเป็นคนเก่ง ทำงานดี๊ดี”)     “เดี๋ยวฉันจะลงไปขอโทษพ่อแล้วก็แก้ไขงาน จะได้เสร็จทันพรุ่งนี้” “เหมียว” (“ครับแม่..”) “รู้ไหม อีตาลูกค้าบ้านั่นก็เหลือเกิน” “ง๊าว.....” (“จริง ผมเห็นมันโอบไหล่แม่ด้วย..ไอ้ลูกค้าลามก”)     เจ้าเหมียวซุกซบหน้าอกของเธอ ถูศีรษะเล็ก ๆ ซุกไซ้ไปมา “อื๋อ...”      เธอปล่อยมันลงพื้น “ไอ้แมวลามก แกคิดอะไรกะชั้น...หน็อย ”     เจ้าเหมียวแลบลิ้นแผล็บ ๆ กระโดดไปมา หลบปลายเท้าโต ๆ ที่ฉวัดเฉวียนนั่น “ก๊อก ๆ “    คนกับแมวต่างก็ชะงัก แม้จะหายโกรธแล้ว แต่ก็ไม่วายปั้นปึ่ง อย่างน้อยพ่อก็ไม่น่าตะคอกเสียงใส่เธอแบบนั้น “ลูกค้าโทรมา บอกว่าที่ฉัตรทำให้น่ะถูกแล้ว ไม่ต้องแก้ไขก็ได้ เขาฝากขอโทษด้วยที่ทำให้ยุ่งยาก พอดีเขาสแกนเมนูส่งไปให้เจ้านายของเขาดูแล้ว เจ้านายของเขาว่าไม่ต้องเปลี่ยนแล้วล่ะ” “ค่ะ มีอะไรอีกไหมคะ” “ได้ยินเสียงอะไรตึงตัง ๆ ไล่ฟัดกะไอ้เหมียวอยู่รึไง“     “เมี้ยว” (“อุ้ม ๆ คุณตา อุ้มหน่อย ๆ”)     มันมาคลอเคลียที่เท้าของเปรม จนเขาต้องอุ้มมันขึ้นมา “ก็ไม่มีอะไร” “ฉัตร” “คะ” “พ่อเสียใจที่ว่าเราแรงไปหน่อย”   เด็กสาวก้มหน้า หลบตา “ฉัตรก็ขอโทษ” “ไป..เราไปเช่าหนังมาดูกันดีกว่า” “อ้าว..แล้ว...” “ปิดร้านไวหน่อยจะเป็นไรไป.. ไป เข้าไปหาย่าด้วย” “ฮั่นแน่ะ.. จะไปหาย่าหรือจะไปง้อภรรเมียอ่ะคุณเปรม ..โด่ ๆ “   พ่อใช้มือที่ว่างมาเขกกะโหลกลูกสาว “เรื่องของผู้ใหญ่” “อิโธ่..ไป..จะไปหาภรรเมียก็ไปเลยพ่อ เดี๋ยวฉัตรเฝ้าร้านเอง แล้วอย่าลืมรับกลับมาด้วยนะ  ฉัตรขี้เกียจหุงข้าวแล้ว” “แล้วไม่ไปด้วยเรอะ” “หึ... จะออนไลน์แช้ทกะหนุ่ม ๆ มั่ง พ่ออย่าด่าก็แล้วกัน” “ตามใจ  เอ้า..ลูกเราไปด้วยไป”   พ่อยัดเจ้าตัวขนฟู หน้าเหมือนลูกเสือดาว แต่ตัวดันเป็นลายกะรอกมาให้  เธอรับเจ้าตัวแสบมากอดไว้ มันเลียอีก แผล็บที่แก้ม เธอเลยจับมันโยนเข้าห้องนอน แล้วปิดประตูโครม “อยู่ในนั้นแหละ เจ้าแมวลามก”  เด็กสาวหัวเราะร่า... วิ่งลงบันไดตามบิดาไป                                                                            ---จบนะจ้ะ---- แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 50 18:35:25 แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 50 18:28:20 จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 12 ม.ค. 50 18:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^__^ แหะ แหะ.. เอาเป็นว่า..ฝากเรื่องสั้นไว้ให้อ่านก็แล้วกันค่ะ มีข้อติ-ชม ก็แจ้งกันมา จะได้ปรับปรุงแก้ไขกันต่อไป ขอบคุณพันทิปนะคะ ที่แบ่งสนามถนนนักเขียนไว้ให้                              ... ^_________^... จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 12 ม.ค. 50 19:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักครับ ทั้งฉาก และบรรยากาศ น่ารักมากๆๆๆๆ ทั้งแมวและตัวละครอื่นๆ ประหนึ่งว่าคนเขียนสวมวิญญานแมวมาเขียนเอง อิอิ และปกติผมเป็นคนรักหมาแมวหรือสัตว์ทั้งหลายทั้งปวงอยู่แล้ว ยิ่งทำให้ต้องรีบเข้ามาอ่าน อิอิ โครงเรื่องดูเผินๆเหมือนง่ายๆ แต่กดูมีเสน่ห์ แมวที่ดูเหมือนแมวช่วงแรก ช่วงหลังเหมือนแมวแก่แดด ที่พยายามมองมุมมองของคน อืมม์.. จะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก แบบนี้ อ่านจบแล้ว ทำให้อดมองหาแมวผมไม่ได้ มันหายไปตอนเช้า กลับมาเกือบเที่ยงคืนทุกวัน ต้องรอ แล้วที่มันส์ คือ แมวจะมาตะกายประตูแคว่กๆๆ(แบบเดียวกับในเรื่องเลย ฮ่ะๆๆ ปลุกแต่เช้า วันดีคืนดีพี่แกคาบหนูกระแด่วๆๆ คาปาก มา ทำให้สยองทั้งบ้าน ฮ่ะๆๆๆ จากคุณ : Psycho man - [ 12 ม.ค. 50 19:53:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ค่ะ อาจารย์.. ตัวนี้แจมเลี้ยงกันมาแต่อ้อน แต่ออก มันตกสวรรค์มารึไงไม่ทราบ.. มาร้องแง๊ว ๆ อยู่หน้าบ้าน จริงค่ะ ที่ว่า วันดีคืนคุณหนูเค้าคาบหนูมาป่วน แต่นี่ยังไม่บ่อยเท่าแมลงสาบ นี่เกรงใจพี่ไก่ คนที่ร้องเพลงเพราะ ๆ แถว ๆ หน้าเวทีสวนลุมฯ ไม่งั้นแจมจะตั้งชื่อว่า..เจ้าเหมียว แมลงสาบ แล้วนะเนี่ย อิอิ สวัสดีปีใหม่ค่ะ.. ขอบคุณนะคะที่แวะมา จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 12 ม.ค. 50 20:01:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พี่แจม มาอ่านเรื่องน้องเหมียวค่ะ วันนี้หาเวลาว่างจากงานได้แล้ว เลยแวะเข้ามาหาพี่แจมก่อน บ้านทิวลิปมีแต่น้องหมาซึ่งเป็นคู่อริกับน้องเหมียวมาก ขนาดได้กลิ่นกันไม่ได้เลยล่ะ และที่สำคัญ เจ้าน้องหมาน่ะ ตัวเล็กกว่าน้องเหมียวอีก อย่างนี้ต้องปล่อยให้โดนข่วนสักทีนะคะ จะได้เข็ด คิดถึงค่ะ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 12 ม.ค. 50 23:09:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หุหุ เป็นคนเดียวที่เคยเห็นสถานที่จริง แหะ แหะ นึกภาพออกเลยพี่แจม อิอิ น่ารักดีเจ้าค่ะ .....................  ให้ 10 คะแนนเต็มเลยเอ๊า จากคุณ : หนูลิ (ละมุนใจ) - [ 12 ม.ค. 50 23:13:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่ะโห.. ทิวลิปสีน้ำเงินมาแฮะ หนูลิ.. ช่วยหยิกพี่ทีสิ... เหมือนฝันเลย (ฮา) ปล. น้องทิวลิปฯ ที่บ้านพี่ แบบว่า จูดี้กะลัคกี้ เห็นนอนเล่นกันสบาย ๆ      เดี๋ยว ๆ ให้พี่ว่างกว่านี้ พี่จะมานินทาเจ้าสองตัวนี้ให้ฟังอีกจ้า จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 12 ม.ค. 50 23:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักดีค่ะ อ่านเพลิน :) จากคุณ : scottie - [ 12 ม.ค. 50 23:35:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณค่ะ พี่ scottie ^___^ วันนี้นั่งเฝ้าหน้าจอค่ะ พอดีมีงานเร่ง.. แว่บมาบ่อย ๆ แก้ง่วง จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 13 ม.ค. 50 00:24:08 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กะแล้วเชียว ว่าเขียนจากชีวิตจริง อิๆๆ น่ารักดีครับ ไอ้แมวลามกเนี่ย กร๊าก เรื่องตัวสะกดนิดนึงคือ อักษรต่ำไม่ใช้ไม้ตรีนะครับ เช่น คร้าบ แง้ว แว้ว งิ้ว พวกนี้ควรใช้ไม้โทครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 13 ม.ค. 50 17:31:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 รับไปปรับปรุงค่ะ คุณพีท นี่วันนี้ "วันนัดพบ"  แจมไม่ทราบว่าหลาย ๆ คนยังวางใจ ให้เขียนบทให้ต่อหรือเปล่า ถ้ายังไง..แจมจะลองทดลองให้ออกเสียงดูค่ะ ข่าวที่แจมได้รับวันนี้นะคะ.. ขำกลิ้ง.. คิดถึงคุณพีทจริง ๆ น่าจะอยู่ใกล้ ๆ หน่อย จะได้เม้าส์ ได้สนุก ๆ กว่านี้ อิอิ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 14 ม.ค. 50 22:25:50 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สนุกจังค่ะ ไม่ค่อยได้อ่านเรื่องสั้นเท่าไร ได้อ่านแล้วชักติดใจซะแล้วสิคะ จากคุณ : นกหวาน - [ 15 ม.ค. 50 09:00:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ผมก็เพิ่งรู้จากไอ้หนูลิเมื่อวานนี้เองครับ ว่าหนุ่มสาวเขานัดไปเตี้ยวกัน พอดีเอ็มเจอกันตอนก่อนมันออกจากบ้าน  เดี๋ยวออกเสียงกันเสร็จแล้วผมจะรอรายงานผลนะครับ อิๆๆ ว่าแต่ข่าวอะไรน้อ... อยากขำด้วยคนไวๆ จริงๆ ครับ เอิ๊ก ป.ล. เห็นคุณแจมส่งเรื่องสั้นไปที่คลีนิคคุณประภัสสร ไว้จะตามเข้าไปดูผลการวิเคราะห์บนเว็บคุณประภัสสรนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 ม.ค. 50 12:54:06 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ** ขอบคุณ .. คุณนกหวานนะคะ     ก็เรื่องนี้คงต้องนำไปปรับปรุง เรื่องการใช้สระตามที่คุณพีทพูดถึงล่ะค่ะ ส่วนเนื้อหา..สบาย ๆ     ดีใจที่แวะมานะคะ ** ขอบคุณค่ะ คุณพีท ^__^ ปล. พักนี้เน็ตที่บ้านช้า ตอบกระทู้ช้าบ้าง หรือหายไปบ้าง      อย่าสงสัยนะจ้ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 15 ม.ค. 50 22:54:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แง้ว.. เมี้ยว.. อิอิ .. ส่งเสียงมาทักทายแล้วฮับ อ่านแล้วขำ.. เห็นภาพและฉากเจ้าเหมียวแสนซน แสนดื้อ และไอ้เหมียวลามก ฮ่าๆๆ เหมียวบ้านไนท์ ชื่อ อ้อนแอ้น มันก็ทั้งอ้อน ทั้งแอ้น สมชื่อจริง ๆ เป็นคุณแม่หลายคลอกแล้วคะ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 16 ม.ค. 50 11:33:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^___^ อ่ะ อย่างนี้น้องไนท์ก็ได้เลี้ยงลูกแมวตัวเล็ก ๆ หลายรอบแล้วสิ.. มิน่าล่ะ.. ถึงได้ขำได้ อิอิ.. ยกผลประโยชน์ให้พี่สีน้ำฟ้านะ น้องเหมียวเอ๋ย ถึงพี่เขียนไม่เก่ง .. ไนท์ก็พอนึกภาพออกแล้ว ^___________^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 16 ม.ค. 50 20:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณแจม ที่บ้านของกระผม มีแมวอยู่ประมาณ ๖ - ๗ ตัว ที่ต้องใช้คำว่า ประมาณ ก็เพราะ บางท่าน ก็รู้อยู่ รักบ้าน แต่บางท่าน ก็รักอิสระจนเกินเหตุ ไม่กลับบ้านกลับช่องเปนเดือน เดือน เลยนับไม่ถ้วนสักที ............................ แต่อ่านเรื่องของคุณ เรื่องนี้ แล้ว อึ้งเลย ขอรับ แหม....... เขียนยังกะ แมว เขียนเอง. แฮ่..... จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 17 ม.ค. 50 15:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาขอบคุณ คุณพจฯ ที่กรุณาตามอ่านค่ะ ^__^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 22 ม.ค. 50 19:35:49 ]