ทุกระทมตรอมตรมทุกข์สุขอยู่ไหน
อยู่ที่ใจแต่ว่าใจไปไหนเสีย
รู้แค่ตรมระทมทุกข์จุกอ่อนเพลีย
โหยละเหี่ยเพลียโศกเศร้าเคล้าระทม

แค่มนุษย์งายงมตรมเพราะรัก
เศร้าเพราะปักใจจำขำขื่นขม
โง่เงมงายแสนโง่เง่าใจยังจม
สุดขื่นขมจำระทมยังตรมตรอม

กลิ่นเคยหอมกำซ่าบอาบดวงจิต
ยังหอมติดโหยอาลัยหวลไห้หา
รสสัมผัสยังสนิทติดตรึงตรา
ยามเหว่หว้าแสนอาลัยเพราะใจจำ

มันอยากเหลือเกินครับ ที่จะต้องลืมคนซักคนนึง ให้เหมือนกับว่าเราไม่เคยพบเจอรู้จักกัน ทุกครั้งที่ผ่านย่านที่เค้าอยู่อาศัย ย่านที่เค้าทำงาน ห้างที่รู้ว่าเค้าเดินอยู่บ่อยๆ หัวใจก็ยังอดเจ็บปวดไม่ได้

หลายครั้งเหลือเกิน ที่ยังคงมองหาและหวังลึกๆว่าอาจจะได้เดินสวนกัน หรือเจอกันซักครั้งแถวรถไฟฟ้า

หลายครั้งเหลือเกินที่ยังคงมองหาชื่อเค้าในกระทู้หรือในโต๊ะเค้าที่เค้าเล่นบ่อยๆ

หลายครั้งเหลือเกินที่คิดถึงเรื่องราวดีที่เคยทำด้วยกัน แต่สุดท้ายก็ได้แต่ต้องบอกตัวเองว่าทั้งหมดมันเป็นเรื่องหลอกลวงที่ถูกเค้าสร้างขึ้นมา

วันที่ได้คุยกันครั้งแรก วันที่ทานข้าวด้วยกันครั้งแรก ความรู้สึกแรกที่ได้จับมือกัน ได้เดินจูงมือกัน ได้ไปทำบุญด้วยกัน วันที่ทะเลาะกัน วัน เวลาที่เลิกกัน

ยังคงติดตรึงตราไม่ยอมหายไปไหนซะที

ผมรักคุณ ผมเกลียดคุณ ผมแค้นคุณ ผมเสียใจ ผมเจ็บปวด ในขณะที่ผมทำได้แค่เพียง หัวเราะเบาๆให้กับความรู้สึกที่เกิดขึ้น แล้วบอกตัวเองว่าเดี๋ยวมันก็จะหายไปเอง

นี่เลยวันครบรอบ 1 ปีของวันแรกที่เราคุยกันมาหลายเดือนแล้ว เลยวันครบรอบ 1 ปีของวันแรกที่เราทานข้าวด้วยกันมาก็ใกล้จะครบเดือนแล้ว นี่ก็ใกล้วันเกินผมแล้ว

คุณคงลืมมันไปหมดแล้ว คงจะยังเหลือคนโง่ที่ยังคงไม่ลืมมันก็มีแค่ผมเท่านั้น

ตายล่ะผม กลายเป็นมาเพ้อในห้องกวีซะแล้ว โทดทีครับ พอดีวันนี้เหนื่อยๆ แล้วพาลไปนึกถึงเรื่องเก่าๆที่ยังลืมไม่ลงครับ