(ก็อยาก) เป็นตัวของตัวเอง
เพื่อนสนิทคนนึงอ่านงานที่ฉันเขียนแล้วบอกอยากให้ more action เหมือน บริ๊ดเจ็ตโจนส์ ไดอารี่ คือก็พอเข้าใจนะว่าอายุอานามและหุ่น (ตอนนี้ดีขึ้นหน่อย) คล้ายคลึงกัน สถานภาพเหมือนตอนก่อนเจอมาร์ค ดาร์ซี่ (ผู้ชายเพอร์เฟ็ค) แต่ฉันเป็นยัย.....(สงวนนามเล็กน้อย) อยู่กอทอมอ ณ ไทยแลนด์ จะไปโลดโผนอย่างนู๋บริ๊ดเจ็ต ณ ลอนดอน ได้ไงคะ (แต่ถ้าโลดโผนแล้วได้มาร์ค ดาร์ซี่ก็เอานะ อุ๊ย..อยากโลดโผนๆ)
อันที่จริงชีวิตฉันเนี่ยก็เป็นที่น่าอิจฉาของคนรอบข้างไม่ใช่น้อยนะ มีงานทำ มีห้องซุก (ตัวอ้วนๆ) ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรนอกจากชีวิตตัวเอง กะปลาอีกสี่ตัว ที่เวลาฉันพูดถึงแล้วเพื่อนมักจะถามกลับว่า ยังไม่ตายอีกเหรอ (ใจร้ายมากกก) เพราะก็ลุ้นอยู่ทุกวันเหมือนกัน ลุ้นให้รอดย่ะ
การเขียนหนังสือเป็นหนทางที่ฉันใช้ระบายความรู้สึกที่ไม่รู้จะพูดยังไง (หรือพูดไปก็ไม่มีใครฟัง) ตอนเด็กๆ ฉันไม่ค่อยพูด นั่งคิด คิดสารพัดมากมาย แต่พอให้พูด ฉันกลับพูดไม่ออก คุณอาเป็นคนบอกฉันว่าลองเขียนเป็นตัวหนังสือดูสิ ฉันเลยเริ่มเขียนตอนอายุสิบสาม เขียนกลอน เขียนเรื่องสั้นๆ ฉันรู้สึกเป็นตัวของตัวเองกับตัวหนังสือที่เขียนออกมา
แต่มันก็ไม่ง่ายที่จะบอกความรู้สึกออกมาเป็นตัวหนังสือได้ทั้งหมดหรอกนะ ซ้ำร้าย บางทีคนที่อ่านก็ตีความกันไปผิดๆ บางเรื่องบางตอนเขียนไป คนนั้นคนนี้ก็มาเดา มาคิดว่าหมายถึงอย่างนี้ หมายถึงคนนี้รึเปล่า ก็เข้าใจผิดกันมาก็มาก ถ้ามาถามก็ดีไป แต่ประเภทคิดไปเองก็จนใจไม่รู้จะตามไปอธิบายยังไง ฉันก็ได้แต่พยายามไม่เขียนถึงใครในแง่ร้าย (นอกจากจะมั่นใจในข้อมูล) ถ้าคนจะแย่ที่สุดในงานเขียนของฉัน ก็คงเป็นตัวฉันเองนี่แหละ เพราะเรารู้ว่าเราแย่ตรงไหน บอกไปก็ไม่เสียหายหรอกเนอะ ก็เป็นตัวของตัวเองไง
จากคุณ :
ลั่นทมขาว 
- [
14 ม.ค. 50 08:53:15
]
สาว(จะ)สามสิบห้า หัวใจยี่สิบ ความคิดสองร้อย ตอน (ก็อยาก)เป็นตัวของตัวเอง
