ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) เปล่าหรอก เธอไม่ได้ถอนคืนเงื่อนไขที่เธอตั้งไว้กับตัวเองว่า หากเขากล่าวกับเธอว่า ขอให้เธออยู่ต่อ หรือบอกเธอว่าอย่าไปออกมาเมื่อใด โอกาสของเขาก็จะหมดลงทันที และแน่นอนที่สุดว่า คืนนั้น เธอได้ยินคำว่า “อย่าไป” จากปากของเขาอย่างชัดเจน หากแต่คืนวันขอบคุณพระเจ้าคืนนั้น เขาไม่ได้เอ่ยคำว่า “โปรดอย่าไป” เพียงคำเดียว   “Anya Please don’t go ” เขาเอ่ยน้ำเสียงของเขาแฝงไว้ด้วยความเศร้าที่เขาพยายามเก็บเอาไว้ ประโยคดังกล่าวของทนายความชาวเยอรมันเหมือนลมหนาววูบใหญ่ที่พัดผ่านเข้ามาปะทะใจของหญิงสาวชาวไทยอย่างจัง “แต่ถึงผมจะพูดกับคุณว่า อย่าไปเลยได้ไหม สักกี่ร้อยครั้ง ผมก็คงเปลี่ยนใจคุณไม่ได้ และคงไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องเลยที่ผมจะบังคับใจคุณอย่างนั้น” เขากล่าวกับเธอแผ่วเบา ด้วยรอยยิ้มเศร้า ๆ แต่เปี่ยมด้วยความเข้าใจ   “อัญญาครับ ผมจะไม่ขอให้คุณอยู่ที่นี่ต่อ ถึงใจจริงแล้ว ผมจะไม่อยากให้คุณไปเลย แล้วก็คงจะรู้สึกใจหาย ถ้าไม่ได้เห็นคุณอีกในเทอมฤดูใบไม้ผลิ แต่สิ่งที่ดีที่สุดที่ผมจะทำได้สำหรับคุณก็คือ อวยพรให้คุณโชคดี ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ แล้วก็ขอโทษจริง ๆ ที่ผมไปส่งคุณที่สนามบินไม่ได้ เพราะคุณไปในวันที่ผมมีสอบวิชากฎหมายธุรกิจระหว่างประเทศพอดี ” ดวงตาสีฟ้าของเขาจับนิ่งยังใบหน้าของเธอ “แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากขอจากคุณ คุณพอจะทำตามที่ผมขอได้ไหม” เมื่อเห็นว่าเธอยังนิ่งเงียบ และไม่ยอมรับปากกับเขา เขาจึงเอ่ยต่อ “ผมจะไม่ขออะไรที่เป็นไปไม่ได้ คุณไม่จำเป็นต้องให้คำตอบกับผมที่นี่ เดี๋ยวนี้ แต่ขอให้มีคำตอบว่า ได้หรือไม่สำหรับผมก็พอ ” “ถ้าคุณกลับไปเมืองไทย ผมขอโทรศัพท์ไปหาคุณอาทิตย์ละครั้งได้ไหมครับ อัญญา” ********************************************************************** ย้อนคิดถึงเรื่องราวของวันเก่าแล้ว เธอก็อดขำตัวเองไม่ได้ เมื่อนึกถึงคำพูดของเขา และสิ่งที่เพื่อนเคยกล่าวเอาไว้ พวกนักกฎหมายเป็นพวกที่ร้ายกาจที่สุด เพื่อนว่า เพราะพวกนักกฎหมายนั้นเก่งนักกับการหาช่องว่างของกฎเกณฑ์ที่ตั้งไว้ แล้วก็ตีความอะไรต่อมิอะไรให้เข้าข้างฝ่ายตัวเองจนได้แทบทุกครั้ง แถมถามต้อนเท่าใดก็ไม่ยอมจนง่าย ๆ เสียที สำหรับเรื่องของเธอกับไฮน์ริค เธอไม่ได้ตีความเข้าข้างตัวเองหรือเขาแม้แต่น้อย เวลาอ่านกฎหมายมาตราหนึ่ง ใช่ว่าจะตีความตามตัวอักษรแต่อย่างเดียวเมื่อไรได้ ต้องมองให้ทะลุถึงเจตนารมณ์ของผู้บัญญัติกฎหมายด้วย เพราะการใช้กฎหมายอย่างแข็งกระด้างย่อมก่อให้เกิดความอยุติธรรมได้ ถ้าจะยึดเอาคำว่า ‘อย่าไป’ ที่เขาเอ่ยออกมาเพียงอย่างเดียว โดยไม่สนใจคำพูดอื่น ๆ ที่เขาเอ่ยออกมา และตัดโอกาสของเขาไปเสีย ก็คงจะไม่ยุติธรรมกับเขาเลย เข็มนาฬิกาเคลื่อนตัวเข้าใกล้กับเวลาเที่ยงคืนเข้าไปทุกที เธอยกมือขึ้นขยี้ตา และปิดปากหาว เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นก็ปลุกเธอที่ดวงตาเริ่มหรี่ลงใกล้จะหลับให้ลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง เธอเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมา และกดปุ่มรับสาย “สวัสดีค่ะ อัญญาค่ะ” มีเสียงเพลง Aulde Lang Syne และเสียงพูดคุยของผู้คนเป็นภาษาอังกฤษแว่วผ่านเข้ามาให้ได้ยิน ก่อนที่เสียงของใครคนหนึ่งซึ่งคุ้นหูจะถูกส่งผ่านสายคลื่นโทรศัพท์มาถึง “สวัสดีปีใหม่จากนิวยอร์กครับ อัญญา” เขากล่าว “สวัสดีปีใหม่ค่ะ ไฮน์ริค” เธอเอ่ยตอบด้วยประโยคเดียวกัน “แค่นี้ใช่ไหมคะ ฉันจะได้ไปนอนซะที” มีเสียงร้องประท้วงจากคนที่อยู่ไกลคนละซีกโลกหนึ่งดังกลับมา “แต่ผมได้คุยกับคุณแค่นิดเดียวเอง” “ตอนนี้เมืองไทยเที่ยงคืนแล้วค่ะ” เธอบอก “ปกติฉันไม่ได้นอนดึกขนาดนี้หรอกนะคะ ” ยอมอดนอนรอขนาดนี้ เพราะไม่อยากผิดคำพูด ทำให้ขนาดนี้ จะไม่เห็นใจกันบ้างก็เกินไปหน่อยละ “ก็ตกลงกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอครับ” “ตกลงแค่เรื่องจะโทรหา แต่ไม่ได้บอกว่าจะโทรนานเท่าไหร่นี่คะ ” น้ำเสียงที่บอกชัดว่าง่วงจริง ๆ และเริ่มจะรำคาญอยู่หน่อย ๆ ของเธอทำให้เขายอมแพ้ แต่ก็ยังอดต่อรองต่อไปอีกไม่ได้เช่นเคย  จนเธอนึกขันอยู่ในใจ “ก็ได้ครับ แต่ขอถามอีกคำถามหนึ่งได้ไหม” “ว่ามาสิคะ” เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยคำถามหนึ่งออกมา “อัญญา คุณคิดถึงผมบ้างไหม” สิ่งที่เขาได้ยิน คือ เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเธอ เป็นเสียงหัวเราะแรกที่เขาได้ยินนับแต่วันสุดท้ายของฤดูใบไม้ร่วง ถ้าหากเขาสามารถมองเธอเห็นได้ เขาก็จะได้รับรอยยิ้มจากเธอในแบบที่เธอไม่เคยยิ้มให้กับใครคนใด ก่อนที่จะได้ยินคำตอบจากคนที่อยู่ห่างไกลออกไปคนละฝั่งฟ้าที่เขารอฟังมานานเป็นของขวัญปีใหม่ ของขวัญที่เขาได้รับจากเธอ ไม่ใช่สิ่งที่เธอเรียกว่า ‘ความรัก’ หากเป็น ‘โอกาส’  ที่เขาเป็นคนลิขิตขึ้นด้วยคำพูดของตนเอง และเป็นสิ่งตอบแทนที่เขาสมควรได้รับสำหรับความเคารพในการตัดสินใจของเธอ ซึ่งหากเวลาผ่านพ้นไป และเมื่อเธอกับเขาได้เรียนรู้กันมากขึ้น โอกาสที่เธอมอบให้เขาวันนี้ ก็อาจเติบโตขึ้นเป็นความรักในวันหนึ่งข้างหน้า แม้ฤดูใบไม้ร่วงจะสิ้นสุดลง แต่วันเวลาไม่เคยหยุดนิ่ง และพร้อมที่จะเปลี่ยนผ่านเข้าสู่ฤดูกาลใหม่เสมอ หากก้าวผ่านความงามที่เยือกเย็นของฤดูหนาวไปได้ หนทางสู่ความอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิก็คงไม่ยาวไกลเกินไปนัก วันสุดท้ายของฤดูใบไม้ร่วง ไม่ใช่วันสุดท้ายของความทรงจำที่งดงามแต่แสนสั้นสำหรับเธออีกต่อไป หากเป็นจุดเริ่มต้นก่อนที่จะถึงฤดูใบไม้ผลิ และเป็นความทรงจำให้ย้อนรำลึกถึงยามที่ฤดูใบไม้ผลิมาเยือนต่างหากเล่า First day of spring— I keep thinking about the end of autumn. Matsuo Basho (1644 – 1694) *********************(จบ)**************************** แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 50 00:19:14 แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 50 00:14:45 แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 50 23:30:38 แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 50 23:29:08 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 14 ม.ค. 50 23:23:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุดก็เอาตอนจบมาแปะจนได้  ไม่ทราบว่าที่คาดการณ์กันไว้เป็นไปตามนั้นกันหรือเปล่าคะ... ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่าน และช่วยกันลุ้นนะคะ (แต่เข้าใจว่า นักอ่านที่คุ้นเคยกันคงจะลุ้นว่างวดนี้ คนเขียนมันจะเขียนจบหรือเปล่าเสียมากกว่า แหะ ๆ ^ ^”) ยินดีน้อมรับคำแนะนำ และขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำแนะนำด้วยเช่นกันค่ะ ถึงตรงนี้แล้วก็ขอสารภาพว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขียนยากมาก เพราะไม่ใช่แนวที่คุ้นเคยเลยสักนิด ถ้ามีข้อบกพร่องประการใดก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ และที่มีใครบางคนแซวอยู่เนือง ๆ ว่า เรื่องนี้มัน ‘Based on true story’ ก็ต้องรับด้วยความสัตย์จริงว่า ถ้าไม่มีเรื่องจริงเป็นจุดเริ่มต้น ก็จะไม่มีเรื่องของ อัญญากับไฮน์ริคเกิดขึ้นได้เลย แต่เรื่องแต่งก็คือเรื่องแต่งอยู่วันยังค่ำจริงบ้าง เขียนขึ้นบ้าง แต่ถ้าถามว่าส่วนไหนจริง ไหนแต่งละก็ บอกได้อย่างเดียวว่า เรื่องจริง จบคนละอย่างกับในเรื่องสั้นเรื่องนี้ก็แล้วกัน อิอิ ว่าแล้วก็มาคุยกันเช่นเคย waidhaya: ถามอีกที แน่ใจนะว่าลักไก่สำเร็จ ป.ล. ทำใจเรื่องหมวก Michigan เถอะ เพื่อน...  ขนาดกระเป๋าเพื่อนแม่ฉันทั้งใบ ยังได้ค่าชดเชยตั้ง 20 เหรียญแน่ะ คุณ Archarn Chan : งวดนี้ มาตามกำหนดเวลา ถึงจะดึกไปหน่อยก็เถอะ แค่บอกว่า อ่านแล้วชอบ หรือแค่โอเค คนเขียนก็ดีใจจะแย่แล้วค่ะ ^ ูู^ เรื่อง At the end of autumn ไม่ใช่งานเขียนเรื่องแรก แต่เป็นงานเขียนแนวเกือบ ๆ จะหวานเรื่องแรกค่ะ ปกติแล้วจะเขียนแนวสืบสวนสอบสวน ที่ค่อนข้างจะเครียดเสียมากกว่า เรื่องที่เขียนไว้ส่วนใหญ่ตกไปอยู่ในคลังกระทู้เก่าหมดแล้วค่ะ ดังนั้น ที่คลิกมาเจอกันในเรื่องนี้ ถือว่าชะตาต้องกันโดยแท้ (สำนวนหนังจีนมาก ๆ) ว่าแล้วก็แปะลิ้งก์เรื่องสั้นแนวสืบสวนของตัวเองที่เขียนไว้งวดที่แล้วไว้เป็นของฝากอย่างเขิน ๆ และไม่แน่ใจว่าจะต้องอัชฌาศัยหรือเปล่า ตอนต้น: http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/09/W4705226/W4705226.html ตอนจบ: http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/09/W4741009/W4741009.html คุณ scottie: กรรมแท้ ๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ... T_T ถ้าเอาเจ้าหน้าที่ศุลกากรประเทศไทยไปเสกของให้หายเข่งกับเดวิด คอปเปอร์ฟิลด์ สงสัยฝ่ายแรกจะชนะเห็น ๆ คุณ วิรตี: ขอ-รับ-ฉัน แบบไทย ๆ ไม่ธรรมดาจริง ๆ ค่ะ งวดนี้ คงไม่ต้องลุ้นแล้วใช่ไหมคะ ^ ^ คุณ ground: ไฮน์ริคพูดไปแล้ว... แต่ฝีมือการตีความของนักกฎหมายอย่างอัญญาก็พอตัวนะคะ แต่ไม่ทราบว่า เลขที่ออกจะตรงกับที่ลุ้นไว้กันหรือเปล่า (อยากดูเรื่องนี้อยู่ค่ะ แต่สงสัยต้องรอว่างจากการเขียนโครงร่างก่อน แหะ ๆ) แล้วจะแว้บมาคุยด้วยอีกครั้งเป็นการส่งท้ายไม่วันพุธ ก็พฤหัสนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งค่ะ :) แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 50 00:13:41 แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 50 00:13:17 แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 50 00:10:03 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 15 ม.ค. 50 00:06:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอ้... มีการตีความตามเจตนารมย์ของกฎหมาย... และสุดท้าย เพื่อประโยชน์แห่งความยุติธรรมของน้ากระหล่ำดองแกด้วยนั่นเอง อิอิ ชอบว่ะเพื่อน จบได้ตรงใจดีแท้... ป.ล. เพลงเพราะนะ จากคุณ : waidhaya - [ 15 ม.ค. 50 00:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เลขที่ออกไม่ตรงกับที่คิดไว้ค่ะ คิดว่าคงจบแบบเศร้าๆแต่เป็นตาทนายที่เศร้าอยู่คนเดียว เล่นจบแบบนี้กองเชียร์ตาทนายก็ได้เฮน่ะสิ จากคุณ : ground (ground) - [ 15 ม.ค. 50 11:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่อยากส่งออก เลยจบผิดจากที่คาด แฮ่ นึกเสียว่าฟาดเคราะห์นะคะ ของสำคัญหรือเปล่าไม่รู้ หวังว่าเป็นแค่ของฝาก เสียแต่เงิน แต่ไม่ใช่ของจำเป็นกับเรื่องเรียนเรื่องงานแล้วกันนะ จากคุณ : scottie - [ 15 ม.ค. 50 12:36:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กำลังตามลุ้นอยู่ครับว่าจะจบแบบไหน จบตามที่คาดเอาไว้เลย แล้วจะติดตามผลงานเรื่องหน้านะครับ จากคุณ : Archarn Chan - [ 15 ม.ค. 50 12:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดีใจที่จบแบบนี้ค่ะ ชอบๆ ^ ^ เป็นแบบที่แอบคาดไว้ในใจนิดๆ ค่ะ อัญญาไม่ใจร้ายกับพ่อกระหล่ำปลีดองหรอกน้า 'โอกาส' จะเป็นสิ่งที่พิสูจน์ความจริงใจที่มีต่อกัน ขอให้ฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่นมาถึงไวๆ... จากคุณ : วิรตี - [ 16 ม.ค. 50 08:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ต้วมเตี้ยมมาจองที่นั่งก่อนค่ะ ไม่พลาดแน่ๆ ^ ^ จากคุณ : bookmark - [ 16 ม.ค. 50 18:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 =^________________^= จากคุณ : ตัว(Z) - [ 18 ม.ค. 50 09:53:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาคุยด้วยค่ะ waidhaya : นะ... เป็นนักกฎหมายก็ต้องตีความตามเจตนารมณ์และเพื่อประโยชน์แห่งความยุติธรรม (พูดง่าย ๆ คือ ตีความเข้าข้างตัวเองนั่นแหละ อิอิ) ป.ล. ช่าย เพลงเพราะมาก ๆ ^ ^ คุณ ground : ไม่ทราบเหมือนกันว่ามีใครเชียร์ตากระหล่ำดองบ้าง แต่กว่าจะโยนหัวโยนก้อยให้จบแฮปปี้แบบนี้ คนเขียนก็ทำใจลำบากอยู่เหมือนกันนะคะ (เผอิญจบเศร้ามาหลายเรื่องแล้ว เลยลองเปลี่ยนทางดูบ้าง แหะ ๆ) คุณ scottie : ถ้าไม่ชอบส่งออก ก็เปลี่ยนเป็นนำเข้าแทนก็ได้นะคะ ฮี่ ๆ ถือว่าโชคยังดีที่ของที่หายเป็นแค่ของฝากค่ะ ตำราทั้งหลายยังอยู่ครบ แต่รู้สึกผิดกับคนที่เรารับปากว่าจะซื้อของฝากมาให้แล้วมากกว่า เพราะรับปากเขาแล้ว แต่ทำตามที่รับปากไม่ได้ ถึงจะเหตุสุดวิสัยก็เหอะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว... ก็ทำใจเป็นดีที่สุดค่ะ ^ ^" คุณ Archarn Chan : จบไม่พลิกโผ ^ ^ ขอบคุณสำหรับการติดตามเรื่องนี้ หวังว่าจะได้พบกันในโอกาสต่อไปอีกนะคะ คุณวิรตี : กองเชียร์ตากระหล่ำปลีดองมีเฮจริง ๆ ด้วย ^ ^ อัญญาอาจจะได้พบฤดูใบไม้ผลิ แต่คนเขียนไม่ชอบของนอกเลยตัดโอกาสตัวเองไปแล้วค่ะ แฮ่ ๆ (จะเศร้าดีมั้ยนี่) คุณ bookmark : รับจองที่นั่งด้วยความยินดี ไม่มีชาร์จเพิ่มครับผม ^ ^ ตัว(Z) : ยินดีต้อนรับออกจากถ้ำจ้า... ว่าแล้วก็ยิ้มตอบหมีน้อย =^________________^= ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 18 ม.ค. 50 22:01:44 ]