ความคิดเห็นที่ 1 รถยูบีซีถอยหลบไป  ฉันเหยียบคันเร่งตามอารมณ์ที่ร้อนรุ่มของตัวเองสั่ง  รถพุ่งตรงเข้าสู่ที่จอดรถ  ฉัน สะดุ้งเล็กน้อยถึงการกระเด้งของรถ  และฉันก็เอะใจ  เท้าเหยียบเบรก  เปิดประตูลงไปดู  มีสายตาคู่หนึ่งมองมา  แววตาเศร้าๆที่คุ้นเคย  ฉันกรี๊ด  กรี๊ดดังที่สุด  น้ำตาไหลออกมา ปี 1999 เมื่อครั้งที่ฉันยังอาศัยอยู่กับครอบครัวของคุณอา  เราตัดสินใจจะเลี้ยงหมาเพิ่มอีกหนึ่งตัว  คุณอา อยากได้ลาบราดอร์   เพื่อนของเพื่อนคุณอาบอกจะให้ตัวหนึ่ง  ตัวผู้สีน้ำตาลเข้ม  เราไปรับมันด้วยกันในตอนค่ำ วันหนึ่ง  แวบแรกที่เห็นก็รักแล้ว  ฉันเป็นคนอุ้มมันไว้บนตัก  มันมองหน้าฉัน  สายตาที่สบกัน  ฉันยิ้ม คืนแรกเราให้มันนอนในห้องน้ำชั้นล่างของบ้าน  แต่มันหงอย  คืนต่อมามันเลยได้อัพเกรดมานอนใน ห้องฉัน  บราวนี่...ชื่อของมัน  เข้ากับสีขนที่เหมือนขนมบราวนี่ที่คุณอาเพิ่งอบเสร็จ   .......................................  ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะเขียนต่อยังไง  ฉันอยากจะร้องไห้มากกว่า  การทบทวนความหลังและมาจบที่บทสุดท้ายที่ เจ็บปวด  มันรู้สึกแย่จัง สองเมษาปีที่แล้ว  ฉันขับรถทับหมาที่ฉันเป็นคนอุ้มมันเข้าบ้าน  ความรู้สึกบาปยังไม่เท่าที่ฉันสูญเสีย สิ่งที่ฉันรัก  แม้ว่าช่วงเวลาก่อนหน้านี้จะไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกันมากนัก  บราวนี่เป็นโรคทางเลือด  ขนร่วงเกือบหมด  ผิวหนังแห้ง  พวกเรานึกว่ามันเป็นเรื้อน  แต่หมอบอกไม่ใช่  มันผอมจนหนังหุ้มกระดูกทั้งๆที่กินข้าวได้ทุกมื้อ  หมอเคยเสนอจะฉีดยาให้มันหลับไป  แต่พวกเราทำไม่ลง  จะเอาไปปล่อยก็ตัดใจไม่ได้    มันเคยวิ่งกระย่อง กระแย่งมาขวางรถของพวกเรานับครั้งไม่ถ้วน  ฉันเคยพูดเล่นๆว่าจะวิ่งมาฆ่าตัวตายเหรอ  ฉันเกลียดที่ตัวเองเคย พูดแบบนั้น   วันนั้นเมื่อฉันบอกคุณอา  ไม่มีคำกล่าวว่านอกจากจะบอกว่ามันไปดีแล้ว  มันไม่ต้องทรมานแล้ว  และคำพูดคล้ายๆอย่างนี้จากอีกหลายคน  ฉันดีใจหากบราวนี่จะไม่ต้องทรมาน  แต่ฉันไม่อยากให้มันต้องจาก ไปแบบนี้  แววตาที่มันมองมาเป็นครั้งสุดท้ายจะกล่าวโทษฉัน  น้อยใจ  ตัดพ้อ  หรืออยากจะขอบคุณฉันไม่รู้ได้  แต่มันปวดใจจริงๆ รุ่งขึ้นหลังจากที่นอนไม่หลับทั้งคืน  ฉันแวะเข้าไปถวายสังฆทานที่วัดใกล้ๆที่ทำงาน  ฉันบอกกล่าว หลวงพี่  ท่านปลอบ  และให้สวดตาม  ฉันรู้สึกดีขึ้นบ้าง  แต่เป็นอาทิตย์กว่าฉันจะพอทำใจได้  หลังจากนั้นสี่เดือน ฉันก็ตัดสินใจเปลี่ยนรถ  ฉันรู้สึกแย่กับรถคันนั้นซะแล้ว จากคุณ : ลั่นทมขาว - [ 15 ม.ค. 50 09:26:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผ่านไปเกือบปี  ที่บ้านคุณอามีหมาตัวใหม่มาอยู่เพิ่ม  ฉันก็เล่นและรักมากอย่างเคย  แต่ฉันไม่เคยลืม ดวงตาเศร้าๆคู่นั้น  มีคนบอกว่ามันเลือกที่จะจากไปด้วยวิธีนั้น  และเลือกที่จะให้ฉันเป็นคนทำ  ฉันไม่เชื่อหรอก  อารมณ์ต่างหาก  อารมณ์ที่ฉันควบคุมไม่ได้  มันส่งผลเลวร้ายเสมอ บางทีอดคิดไม่ได้ได้ว่า  ถ้าหากบราวนี่นอนอยู่ตรงนั้นแล้วทำไมไม่โดนรถยูบีซีถอยโดน  มันคงจะรีบ วิ่งมาจากหลังบ้านเมื่อเห็นรถฉัน  ใช่...มันดีใจทุกครั้งที่เห็นฉัน  อย่าเลย..ฉันบอกตัวเอง  อย่าหลอกตัวเองกับ ความผิดที่ตัวเองทำ  ฉันไม่เคยสบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น  จนวันหนึ่ง  ไม่ใช่สิคืนหนึ่ง คืนที่ฉันอยู่ไกลบ้าน  ฉันหลับไปด้วยความเพลียจากการอบรม  ฉันหลับฝัน  ฉันอยู่ที่บ้านคุณอา  เราเล่น กันอยู่ข้างนอก  เจ้าสองตัววิ่งร่าเริงอยู่รอบๆ  แล้วเมื่อฉันหันไปข้างๆกาย    บราวนี่.....ฉันเรียกอย่างดีใจ หายแล้ว เหรอ  ฉันทักมัน  เพราะบราวนี่ที่ฉันเห็นมีขนสีน้ำตาลเข้มมันเป็นประกาย  มันมองหน้าฉัน  ฉันรู้สึกถึงความสุข ที่มันมี  ฉันยิ้ม...ยิ้มทั้งน้ำตาที่ไหลเปียกหมอนจริงๆ  รุ่งขึ้นฉันอีเมล์หาคุณอา  เล่าความฝันให้ฟัง  คุณอาตอบ กลับมา  มันมีความสุข  และมันก็ยังอยู่กับเรา  ใช่...มันยังอยู่กับเรา  ที่บ้าน  อยู่ข้างเราคอยดูแลเราอยู่ตลอดไป เป็นบันทึกที่ฉันใช้เวลาเขียนนานจริงๆ  ข้ามวัน  ข้ามคืน  คุณอ่าน..คุณว่าฉันแย่ไหม  ต่อให้ฉันรู้สึกผิด มันก็ย้อนเวลาไม่ได้    และน้ำตาก็ยังไหลได้อย่างง่ายดายเมื่อฉันนึกถึงมัน  ไม่ต้องรอให้ถึงสองเมษานี้หรอก  ความรู้สึกนี้มันยังอยู่  คอยเตือนใจให้ฉันระวังมากขึ้น  ต่อให้ปีนี้  ปีต่อไป  หรือปีไหนๆ  ฉันก็คงไม่มีทางลืม  บราวนี่...เจ้าหมาที่แสนอาภัพ  ว่าแต่ว่า...ก็ปีนึงแล้วการเมืองก็ยังอึมครึมอยู่  บทเรียนการเมืองก็น่าจะทำให้อะไร ดีๆขึ้นบ้างนะ   เลือกตั้งคราวหน้าขออย่าเป็นสองเมษาล่ะกันนะ  มันเฮิร์ท ****************************** ชาราบูน จากคุณ : ลั่นทมขาว - [ 15 ม.ค. 50 09:27:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนเด็กๆ จากคุณ : ลั่นทมขาว - [ 16 ม.ค. 50 12:48:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอามาเป็นบทเรียนให้ใจเย็นขึ้นเวลาขับรถก็แล้วกันค่ะ นี่ขนาดแค่เอารถเข้าบ้าน แสดงว่าเหยียบมิด จากคุณ : scottie - [ 16 ม.ค. 50 19:13:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คงจะเป็นความหลังฝังใจไปอีกนานนะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 24 ม.ค. 50 19:49:16 ]