ฉันไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นเรื่องของโชคชะตา หรือเรื่องของความบังเอิญ ที่ทำให้ฉันได้เห็นโลกกว้างขึ้นกว่าที่ฉันเห็นอยู่ โลกแคบๆที่ฉันสร้างมันไว้ เพื่อเป็นเกราะกำบังตัวเองออกจากโลกภายนอก แต่แล้ววันหนึ่งฉันได้รู้จักคนแปลกหน้าคนหนึ่ง คนที่ฉันคิดว่า โลกระหว่างฉันกับเขา ช่างต่างกันเหลือเกิน ต่างกันในทุกอย่าง และจะเป็นเพราะอะไรอีกฉันก็ไม่รู้เช่นกัน ที่คนแปลกหน้าสำหรับฉัน คือเขา และคนแปลกหน้าสำหรับเขา คือฉัน ได้พูดคุย ทักทายกัน ฉันไม่รู้หรอกว่า เรื่องราวชีวิตของคนแปลกหน้าเป็นเช่นไร แต่ฉันก็เลือกที่จะบอกเล่าเรื่องราวในชีวิตของฉันให้เขาฟัง เขาเป็นผู้ฟังที่ดี ในความคิดของฉัน แต่ฟังแล้วเขาจะทำอย่างไรกับสิ่งที่ได้รับฟังนั้น ฉันก็ไม่อาจรู้ได้ เพราะฉันรู้สึกดีที่จะบอกเล่า โลกของฉันสดใสขึ้น ฉันยิ้มมากกว่าเดิม เขาทำให้ฉันได้รู้ว่ารอยยิ้มยังมีอยู่ในตัวฉัน ซึ่งบางขณะ ฉันเองลืมไปว่า รอยยิ้มของฉันเป็นเช่นไร แต่คนแปลกหน้าคนหนึ่งทำให้ฉันยิ้มออกมาได้
ทั้งฉันและเขา คงเดินเล่นอยู่บนถนนที่ทอดยาวแตกต่างกัน แต่บังเอิญว่าถนนที่ทั้งฉันและเขาเดินเล่นอยู่นั้นอาจมีทางที่ทอดยาวถึงกันได้ ฉันเลยได้มาพบเจอ คนแปลกหน้า ตรงถนนที่ทอดยาวถึงกันนั้นทางที่ฉันและเขาเดินมาพบเจอกันนั้น มันเป็นทางเล็กๆ ซึ่งอาจไม่ชวนให้น่าเดินสักเท่าไหร่นัก แต่มันก็พอมีทางที่จะทำให้ฉันและเขาเดินคุยกันไปได้เรื่อยๆ ฉันบอกเล่าในหลายสิ่งที่ฉันเป็น เขาบอกเล่าในหลายอย่างที่เขาเป็น เพลินดีนะ ยามที่ได้พูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดเห็นที่ต่างมุมมองกัน คนแปลกหน้าสองคนมาคุยกัน ช่างตลกดีนัก
ฉันเห็นรอยยิ้มของเขา เวลาฉันทำอะไรเปิ่นๆออกไป เขาดูเป็นคนเงียบขรึม แต่แปลก เวลาเขายิ้มโลกก็ดูสดใสได้เหมือนกัน พระอาทิตย์ตกดินแล้วสินะ ทางเล็กๆที่เราเดินผ่านมา มันทอดยาวมาถึงถนนใหญ่แล้ว เฮ้อ......เราเดินคุยกันมาซะเพลิน จนลืมไปว่า เดินมาถึงไหนแล้ว ได้เวลากลับบ้านแล้วสินะ ฉัน ฉันคงต้องกลับไปทางเดิมที่ฉันเดินมา และเขา คนแปลกหน้า ก็คงต้องเดินกลับไปยังที่เขาเดินมาเช่นกัน ฉันไม่รู้จะเอ่ยอะไรดี เขาก็คงเช่นกัน
แต่ถึงเวลาแล้วนี่นา ที่เราต้องลาจากกัน โดยที่ไม่รู้ว่า วันใด จะมีโอกาสได้เดินมาเจอกันอีก ตรงทางเล็กๆที่ใครหลายๆคนอาจมองไม่เห็น ฉันเลือกที่จะเป็นคนเอ่ยก่อนสำหรับคำขอบคุณ ที่เขาเดินมาเป็นเพื่อนและรับฟังเรื่องราวของฉัน ขอบคุณที่เขาทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ และทำให้รู้ว่าโลกใบนี้ ยังมีอะไรให้มอง ให้คิด อีกเยอะกว่าโลกที่ฉันเป็นอยู่ จากใจ เขายิ้มรับ แล้วเราก็หันหลังเดินจากกัน เดินไปตามทางที่เราต่างคนเดินมา
ฉันนึกอยู่ในใจเสมอว่า " ขอบคุณนะ " คนแปลกหน้าที่ทำให้ฉันรู้สึกดี
แล้วเขาล่ะ ฉันไม่รู้เลยว่า ฉันเป็นคนแปลกหน้าที่ทำให้เขารู้สึกดีบ้างไหม?
ฉันเดินกลับมาถึงทางฉันแล้ว กลับมายังโลกใบเดิมของฉันพร้อมกับความรู้สึกดีๆ
เขาจะเดินกลับไปถึงทางที่เขาเดินมาหรือยังนะฉันไม่รู้ แต่ขอให้เขาปลอดภัย ฉันภาวนา โดยไม่มีทางรู้เลยว่าวันใด จะได้เจอกันอีก
**คนแปลกหน้า**