ยังคงพบเจอเรื่องราวร้ายๆ ไม่จบเสียทีความโชคร้ายคราวหัวปี โทรศัพท์หายไป วุ่นวาย ไม่มีที่จะนอนต้องเดินย่ำหาที่นอนกลางเมืองกรุง

ถ้ากระเป๋าสตางค์หายไปด้วย ไม่มีเงินติดตัว ฉันจะพบอะไรอีก จะเป็นอย่างไรในค่ำคืนที่พระจันทร์ดูเหมือนชิ้นแตงโมเสี้ยวสีเหลืองที่วางลอยอยู่

กลุ่มชายคนขับรถแท้กซี่ รุมล้อมเข้ามาสนใจเมื่อเห็นหญิงสาวแต่งตัวดีถือกระเป๋าเสื้อผ้าสีชมพูเดินเข้ามาถามทางไปอพาร์ตเม้นรายวันที่ใกล้ที่สุด

ต่างคนต่างแย่งกันออกความเห็นช่วยเหลือ..ชี้ไม้ชี้มือบอกทางให้หญิงสาวเดินไปติดต่อห้องพัก ข้างในซอยใกล้ๆ
"เมิงก็พาเขาไปหน่อยสิ" เสียงคนหนึ่งท่าทางจะอาวุโสพูดขึ้นมา หญิงสาวเดินตามคนขับรถแท้กซี่คนหนึ่งที่อาสาพาไป

"เฮ้ยมาช่วยกันหน่อย" คนที่นั่งในศาลารอรถเมล์มืดๆตะโกนมาทางเรา สองคนเดินผ่านเสียงนั้น เห็นเป็นพี่คนหนึ่งนั่งหงายหลังลงจากเก้าอี้รอรถเมล์ นอนขาชี้น้ำลายฟูมปากเหมือนคนชัก แต่ไม่ใช่ มีกลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งปนกับกลิ่นฉี่หลังศาลาโชยมา คนที่นั่งอยู่ก็ไม่ได้ตื่นเต้นจะปฐมพยาบาลอะไร เขาคงเมาเท่านั้น

หญิงสาวกล่าวขอบคุณพี่ชายที่มาส่งชี้ให้อ่านป้ายโฆษณาห้องพักรายวันแล้วเดินกลับไปดูเพื่อน หญิงสาวเดินวนเวียนหาที่พักตามป้ายประกาศในซอยโรงหนังเก่าๆ มีคนมาเล่นสนุ้กเกอร์กันที่โต๊ะสีเขียวใต้ถุนโรงหนัง ต้องหลบสายตาที่จ้องมองตามเสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังก้อกๆเวลาเดินไป ลุงยามบอกว่าไม่มีห้อง เขาคงปิดรับแขกกลางคืนส่วนอีกที่ก็ปิดประตูเงียบไม่มีคนเฝ้าเลยด้วยซ้ำ ถึงมีห้องก็ไม่รู้ว่าจะทนนอนไหวไหมบรรยากาศเน่าๆแบบนี้

หญิงสาวต้องเดินย้อนกลับออกไป กลุ่มคนขับแท้กซี่หันมองเสียงรองเท้าที่คุ้นๆแล้วถามเสียงเดียวกัน
"ไม่ได้หรอ"
"เขาปิดแล้วพี่ เขาบอกว่าต้องติดต่อเฉพาะตอนกลางวัน"
"มีปิดด้วยหรอวะ" เขาหันมองหน้ากันงงงวย
.."งั้นต้องไปส.พัฒนาแล้วล่ะ" หลายคนยังคงกุลีกุจอช่วยกันคิดและบอกทาง
"ไกลไหมคะ" หญิงสาวเหนื่อย อยากจะนอนพักเต็มที เที่ยงคืนกว่าแล้ว รองเท้าก็พื้นแข็งจนเจ็บ ไม่อยากจะเดินต่อไปแล้ว
"เดินไหวไหมล่ะ ไม่งั้นก็ว่ามอไซด์ไป คิวหลังเซเว่นเนี่ย" ไม่พูดเฉยพี่เขายังเดินนำลงไปถึงคิวรถ

หญิงสาวก้มหัวพูดขอบคุณให้กับกลุ่มคนขับแท้กซี่ทุกๆคน เธออยากจะมองหน้าและจดจำพวกเขาเอาไว้

หญิงสาวยืนรอรถมอเตอร์ไซด์หลายนาทีอย่างไม่แน่ใจว่าจะมีที่นอนไหมคืนนี้ พลางคิดไปต่างๆนานาว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี แต่ที่สุดก็มีรถพาเธอไปถึงที่หมายจนได้และพนักงานเอ่ยสิ่งที่เธออยากได้ยินที่สุด
"มีค่ะ"
ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว เธอชำระเงินแล้วเข้าห้องอาบน้ำนอนอย่างปลอดภัย

อย่างน้อยคืนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียหมด ..ยังคงมีน้ำใจที่ซื่อๆที่สัมผัสได้จากคนกลุ่มหนึ่ง คนที่ต้องทำงานตอนกลางคืน ในเวลาที่หัวหน้าครอบครัวอีกหลายคนได้นอนกกกอดเมียกับลูกที่บ้าน มีห้องเล็กๆที่อบอุ่นโอบอุ้มคนต่างถิ่นที่มาทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองในเมืองหลวง พรุ่งนี้ก็สว่างแล้ว.....นะ.