ความคิดเห็นที่ 1 อยู่เมืองหลวงครบปีที่ต้องสู้ ยังไม่รู้ชีวิตไปทางไหน อยากกลับบ้าน ของเรา ที่อยู่ไกล อยากกลับไป หาไออุ่น ที่คุ้นเคย บ้านเราไม่ เจริญเท่า กับที่นี่ แต่ก็มี ความรักล้น คนเปิดเผย สิ่งนี้คง เพียงพอจะชดเชย กลับบ้านเลย..ดีกว่าไหม นะตัวเรา แหะ แหะ แหะ แค่บ่นนะขอรับ ก็ยังปรับ ตัวไม่ได้ใจยังเหงา แต่จะสู้ต่อไป..ให้บางเบา กำลังใจเก็บเอา.. ตรงนี้มากมาย ++++++++++++++++++++++ แหะ แหะ แค่มาบ่นจริงๆ คับ ไม่มีอะไร อ่านแล้วก็คิดถึงตัวเองอ่ะ แหะ แหะ จากคุณ : หนูลิป่า (ละมุนใจ) - [ 20 ม.ค. 50 19:40:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่มีบ้านย่านใดจะให้กลับ ด้วยโผผินบินลาลับเกินยับยั้ง โลกกว้างใหญ่ใจฮึกเหิมเติมพลัง ตามหาสิ่งที่เคยฝังยังตราตรึง แต่บินไปไกลเท่าไหร่ไม่อาจพบ ผ่านร้อนหนาวเช้ายันพลบจบวันหนึ่ง เหนื่อยหนักหนาล้าเกินไหวใจคะนึง แสนคิดถึง รำพึงถิ่น รินน้ำตา แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 50 15:01:14 จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 21 ม.ค. 50 14:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พูดถึงสะพานลอย ม่วนน้อยก็นึกถึงนี่เลยค่ะ ในโศกนาฎกรรม อังคาร  จันทาทิพย์ อีกแล้ว  อย่าเพิ่งเบื่อกันเนาะ เพราะว่าเพิ่งมีโอกาสได้อ่าน คนรักของความเศร้า แล้วก็ชอบมาก กลายเป็นแรงบันดาลใจให้แต่งอะไรได้หลายอยู่ทีเดียว - - - ใ น โ ศ ก น า ฏ ก ร ร  ม - - - ฉันไม่ได้ตั้งใจ  เด็กน้อย... มีคนเป็นร้อยร้อยทยอยข้าม ไปมาบนสะพานลอยเมื่อคล้อยยาม ฟ้าครามครึ้มหม่นสนธยา เช่นความเศร้าที่ฉันไม่ตั้งใจ เพียงย่างเยื้องเข้าเมืองใหญ่ก็ไหลบ่า อ้างว้างนักที่ขวักไขว่กันไปมา ฉันเห็นมันในดวงตาของผู้คน ในฝุ่นควัน  สายลมพัดสัมผัสได้ ลมหายใจรดต้นคอก็หมางหม่น สัมผัสอกสะทกสะท้อนร้อนรน เร่งรีบเสียจนอลเวง ในดวงตาของเธอ  เด็กน้อย เมืองให้มา เมืองคอยจะข่มเหง เมืองรัก เมืองรุมเร้าและเราเอง ก็เช่นเมืองที่ครื้นเครงแต่คร่ำครวญ คร่ำครวญหวนไห้ในทุกเสียง เผดียงโดยวันปั่นป่วน โดยคืนตื่นฝันรัญจวน อบอวลความเศร้าเท่ากัน วันเวลาพาเราเข้ามาสู่ ความหดหู่แห่งห้วงวารการห้ำหั่น แสวงหาที่วางชีวิตนั้น พบแต่ความตีบตันอันอ้างว้าง เช่นความเศร้าที่ฉันไม่ตั้งใจ ห้วงยามนั้นมันหลั่งไหลจากรอบข้าง ทั้งโถมจากห้วงใจไม่เคยจาง พาฉันก้าวย่างอย่างเลื่อนลอย มี จุ ด ห ม า ย แ ต่ เ ห มื อ น พ ร า ก จ า ก จุ ด ห ม า ย เหมือนความตายบี้บดไม่ถดถอย วันนี้ในวันวานการรอคอย ทุกข์ยากยิ่งทยอยโถมเข้ามา พรุ่งนี้ในความฝันของวันนี้ เคลื่อนผ่านทุกบาทวิถีอย่างคลั่งบ้า เจ้าเอง : วัยเยาว์หม่นในสนธยา วันเวลาของเราเป็นอยู่เช่นกัน พานพบฉันเหมือนฉันผ่านพานพบเจ้า ด้วยดวงตาคู่เก่ารวดร้าวฝัน เราต่างเป็นความเศร้า  มิเท่าทัน - - ในความเศร้านั้นแม้แต่น้อย ฉันไม่ได้ตั้งใจ... กรงขังความยากไร้ไม่เคยปลดปล่อย ฉันเอง :  ค่าบทกวีไม่กี่ร้อย ลงเรือเมรัยลอย  หมดเมื่อวาน ถูกไหมให้เท่าที่เจ้ามี ใช้หนี้เจ้าไปไม่กลับบ้าน พอไหมกับแก้วโค้กที่ตกสะพาน ฉันกลับไปยัดทะนานห้องเพื่อนนอน จากคุณ : ม่วนน้อย - [ 21 ม.ค. 50 15:43:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไปมาแล้ว  .. และได้กลับมาแล้ว.. ผ่านความคิดฝันทะยานอยาก ผ่านความลำบากทางความคิด ผ่านความสับสนวิญญาณวิกลจริต ผ่านความว่างเปล่าของชีวิต ไกลบ้าน.. กลับมาแล้ว  กลับคืนมาอยู่เหย้า สิ่งที่โหยหาวันเก่าคืนมามิช้านาน กลับมาแล้ว  กลับคืนมาพักพิงบ้าน ชีวิตนี้  คงไม่ต้องการ ทะยานอยากโดยจากไกล.. จากคุณ : เพลงสน บนยอดภู - [ 21 ม.ค. 50 22:22:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คิดถึงมาตุภูมินานแล้วที่จากมา กลิ่นดินรวยระรินหลังฝนตกใหม่ ๆ คิดถึงเหลือเกิน..นานแล้วไม่ได้กลับไป แต่จะทำอย่างไร..ในเมื่อตอนนี้ยังไม่มีบ้าน .. สวัสดีจ้า.. คุณคมเย็น จากคุณ : ก่ำปุ้งตั๋วอ้วน - [ 21 ม.ค. 50 22:35:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีทุกท่านครับ...... คุณมะลิป่า  คุณทิวลิป  คุณเพลงสน  พบกันอีกเช่นเคย คุณม่วนน้อย  ขยันหากวีดีๆมาฝาก คุณก๋ำปุ้ง  เพิ่งเคยทักทาย  สวัสดีครับ ฟ้าสีฟ้าจ้าสว่างกลางแสงแดด ที่เผาแผดผ่าวร้อนตอนบ่ายคล้อย ดังลมเสกเมฆผ่องล่องลมลอย เงาเมฆค่อยคอยบังแดดยังร้อน มองทุ่งร้างทางไกลใต้ฟ้ากว้าง ดูกระจ่างกลางกระไอแดดสะท้อน แลลิบลิ่วทิวเขาเราเคยจร ความคิดย้อนตอนเยาว์เคยเนาไพร กระท่อมเล็กกลางทุ่งริมธารน้อย ใกล้ดงดอยเคยเดินเพลินป่าใหญ่ ขึ้นยอดเขาเราไม่ท้อต่อทางไกล ลำธารใสไหลเย็นเคยเล่นน้ำ เคยจับปลาหาปูดูผีเสื้อ สนุกเหลือเมื่อสายจนบ่ายค่ำ รับแสงแดดแผดทั่วจนตัวดำ จนเย็นย่ำหนำใจสนุกจริง เคยดูเดือนเยือนฟ้าเวลาค่ำ เคยดื่มด่ำดูดาวผ่าวไฟผิง กองไฟกรุ่นอุ่นไอโคนไม้พิง เคยนั่งอิงแอบแม่แลดาวเดือน ฟังนิทานท่านเล่าเฝ้าถามไถ่ แม่สอนให้ใจดีมีแบ่งเพื่อน มีมานะแน่วแน่ดังแม่เตือน อย่าคลาดเคลื่อนเลือนคำจำมั่นไว้ โลกหมุนเวียนเปลี่ยนวัยใจยังคิด รักสนิทในผืนดินถิ่นบ้านไร่ กลับถิ่นเก่าคราวนี้ไม่มีใคร เราแปลกใหม่แปลกหน้ามาจากเมือง หางนกยูงสูงใหญ่ใบร่วงหล่น สีส้มปนแซมแดงแฝงสีเหลือง ดังเปลวเพลิงเริงไพรให้เรื่อเรือง เคยอยู่เยื้องเบื้องหลังบังบ้านเรา หางนกยูงสูงเด่นเห็นประจักษ์ ขึ้นเป็นหลักปักอยู่คู่บ้านเขา ไร้กระท่อมริมธารบ้านเคยเนา ฝืนยิ้มเศร้าเจ้าของใหม่รื้อไปแล้ว บ้านเดิมสมัยเด็ก  เอาของเก่ามาแปะ จากคุณ : คมเย็น (คมเย็น) - [ 22 ม.ค. 50 11:42:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บ้านของฉันอยู่ไหน..ยังไม่รู้ เฝ้าแต่รูของเขา..เงาแสยง ส่วนของเรา..ในกระดาษ มาดแจกแจง ที่โล่งแจ้ง..ท่วมน้ำ..ดำไม่เจอ เฮ้อ มันมาลงยังงี้ได้ไงไม่รู้แฮะ เมื่อไหร่จะได้มีบ้านในฝันในแผ่นดินของเรา ก็ไม่รู้  สงสัยจะชาติหน้าตอนดึกดึก สวัสดีค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 23 ม.ค. 50 00:17:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอ๊.. นึกว่าตามเก็บกระทู้ช่วงนี้ไปหมดแล้วนะ ตกของคุณคมเย็น..หรอกหรือ มาช้าดีกว่า ไม่มา น่อ ----------------------------------- ถ้ามาตุภูมิ..คือบ้าน ก็เนิ่นนานเหลือเกินแล้วที่ไม่ได้หวนหา มัวแต่เตลิดไปกับงานการตรงหน้า อ้างแต่ไม่มีเวลา.. ไม่มีเวลาจะกลับไป โอ้..ถิ่นมาตุภูมิ .. บ้าน บ้าน ฉันละทิ้งถิ่นฐานมาตั้งแต่ตอนไหน คิดถึงเหลือเกินเมื่อครั้งเยาว์วัย เคยวิ่ง เคยเล่น เคยไล่ควาย ตามท้องนา โอ้ถิ่นมาตุภูมิ บ้าน บ้าน พรุ่งนี้จะเลิกยุ่งกับงาน กลับบ้านของเรา ^^ แหะ แหะ .. นั่งง่วนมาทั้งวันค่ะ มุขเริ่มฝืดแล้ว.. ..มาทักทายและสวัสดีคุณคมเย็นนะคะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 23 ม.ค. 50 21:07:21 ]