PANTIP.COM : W5065622 (จากกระแส blog tag มาเป็น กระทู้ tag บ้างได้ไหม) ... มาเล่าเรื่อง หน้าแตกกันเถอะ อิอิ [กระทู้นอกเรื่อง]

ความคิดเห็นที่ 1

อื้ม...น่าสนุกแฮะหนูโรส งั้นพี่ส้มร่วมด้วยละกันนะเกมส์นี้

1. เหตุเพราะเม้าท์เพลิน

เรื่องนี้เกิดขึ้นมาประมาณ 3 ปีได้แล้วมั้ง ตอนนั้นกำลังจะเปลี่ยนงานค่ะ ก็ลางานไปสำภาษณ์งานที่ใหม่มา วันนั้นไปสัมภาษณ์งานแถวพระราม 9 ค่ะสัมภาษณ์เสร็จประมาณเที่ยงครึ่งทีนี้มันก็มีเวลาเหลือว่างใช่มั้ยคะเลยยกหูโทรหาเพื่อนสนิทให้มาเจอกันที่เซ็นทรัลปิ่นเกล้าประมาณบ่ายสอง

ด้วยความที่ไม่ได้เจอกันนานหลายเดือนมาก(เกือบ ๆ ปีเห็นจะได้) พอได้เจอกันก็ต่างคนต่างเม้าท์ ระหว่างนั้นเราก็เดินไปเม้าท์ไปค่ะ ของเขิงอะไรไม่ได้ดูซักเท่าไหร่อะค่ะ อย่าว่าแต่จะดูของเลยทางเดินยังไม่ดูเลยว่างั้นเถอะ ทีนี้มันคงไม่มีเรื่องหน้าแหกจนยับเยินให้อายกันสุดฤทธิ์หรอกค่ะถ้าไม่บังเอิญว่าอยากจะเข้า "ห้องน้ำ"

ก็เพราะไอ้เดินไปเม้าท์ไปไงคะเมื่อเดินเข้าประตูห้องน้ำไปแล้วยังเม้าท์กันไม่จบเลยมายืนเม้าท์กันต่อตรงอ่างล้างมือก่อนซึ่งอาการเม้าท์ยังคงดำเนินต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่าย ๆ แต่แล้วก็ต้องชะงักค่ะเมื่อเหลือบไปเห็นเงาสะท้อนในกระจกที่มีคนยืนมองเราทั้งสองซึ่งไม่ใช่แค่คนเดียว แต่ตั้งสามสี่คนกับคนที่ยืนอยู่ในห้องน้ำอยู่แล้วกับอีกสองคนที่ยืนชะงักมองมาจากหน้าประตูห้องน้ำ เราสองคนถึงกับสะดุ้งโหยงใจหายวาบ เกิดอาการหน้าชาขึ้นมาบนใบหน้าทันที อายแบบสุด ๆ เพราะสายตาที่จับจ้องมองมานั่นแหละค่ะ แบบว่าสายตาทุกคู่ที่จ้องมองมานั้นมันเป็นสายตาของชายหนุ่มล้วน ๆ ไม่มีหญิงสาว

แหะ...แหะ...หลายคนคงทราบแล้วสิคะเนี่ยว่าส้มเข้าห้องน้ำผิด ดันเดินเข้าห้องน้ำชายซะนี่ ถือว่ายังโชคดีนะที่หยุดยืนเม้าท์ต่อให้จบก่อนไม่งั้นคงได้เดินเข้าไปลึกกว่านี้แน่ ๆ เลย

และหลังจากที่ส้มกะเพื่อนยืนอึ้งกันอยู่ตรงหน้ากระจกบานใหญ่ได้สัก 3 วิ รู้ตัวอีกทีก็เข้ามาอยู่ในห้องน้ำหญิงแล้วค่ะ ตอนนี้แหละที่เราสองคนเงียบเป็นเป่าซาก แต่ก็ยังไม่หายตกใจมากมายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อายจนแทบไม่กล้าเดินออกจากห้องน้ำหญิงเลยล่ะค่ะเพราะกลัวจะเจอคู่กรณีห้าคนหกคนในห้องน้ำชายนั่นอีก ต้องยืนทำใจอยู่ในห้องน้ำหญิงเกือบยี่สิบนาทีแน่ะกว่าจะกล้าเดินออกมา

2. ละครเวที

เรื่องนี้ต้องย้อนหลังไปนานเหมือนกันนะคะประมาณซัก 5 ปีเห็นจะได้ ตอนนั้นไปสัมมนาที่สวนนงนุชค่ะ ซึ่งในการสัมมนานี้จะมีกิจกรรมละลายพฤติกรรมโดยการจับกลุ่มแบบคนละสายงานให้มาอยู่คละกัน

จำได้ว่าคืนสุดท้ายมีกิจกรรมสรรค์สังและมีการประกวดละครเวทีด้วยค่ะ แหมไม่อยากบอกเลยว่าถูกถีบให้ออกไปรับบทนางเอก (แบบว่านางเอกอะ...ผี...ค่ะ อิ๊...อิ๊...) เนื้อเรื่องและบทถูกครีเอทโดยสมาชิกคนนึงในกลุ่มตอนนั้นซึ่งอยู่สายงานเดียวกัน อันนี้ขอบอกว่ามณีนาคาไม่ได้มีส่วนรู้เห็นในแนวเรื่องและบทเลยซักนิด ตอนที่รู้ว่าจะต้องรับบทนี้ยังอึ้ง ๆ งง ๆ เลยด้วยซ้ำเพราะคิดว่ารอดตัวแล้วซะอีก

พิธีกรประกาศเรียกกลุ่มของมณีนาคให้ขึ้นแสดงบนเวทีเราก็มั่นใจเต็มที่เพราะบทไม่ยาก แต่พอถึงตรงฉากสุดท้ายก่อนจบสิคะ มณีนาคางี้อึ้งจนเหวอไปตั้งเกือบนาทีมันทั้งตกใจทั้งอายจนลืมบทไปแล้วกับเสียงโห่แซววิ๊ดวิ้วจากคนดูที่นั่งกันอยู่จนแทบล้นห้องสัมมนา ก่อนที่จะแก้บทใหม่เองให้ละครมันปิดฉากลงได้

ก็ไอ้เจ้าคู่พระของมณีนาคาสิคะอยู่ดี ๆ มันดันมีบทกอดเข้ามาซะอย่างงั้น เราก็อึ้งเอ๋ออายไปสิคะก็ไอ้ตอนซ้อมมันไม่มีอยู่ในบทเลยซักนิดอะ แถมกอดไม่กอดเปล่ายังทำสายตาหยาดเยิ้มในขณะที่พูดตามบทแต่ก็กระชับกอดแล้วก้มหน้ามาจนหายใจรดหน้ากันอย่างนั้น เป็นใครใครไม่อายบ้างคะ ฮือ...ฮือ... ตอนนั้นทำไรไม่ถูกเลยค่ะช็อกค่ะช็อก

จนกระทั่งลงมาจากเวทีก็ยังมีแต่คนแซวไม่ได้ขาดเลยไม่ว่าจะเดินไปไหนก็ตาม อายค่ะอาย ทั้งอายทั้งโกรธเลยค่ะ

3. ไอติม

อันนี้ออกจะย้อนเวลาออกไปนานซักหน่อยค่ะ ย้อนไปตั้ง 13 ปีแน่ะ ตอนนั้นเรียนอยู่ปวช.2 ค่ะ

วันนั้นมีเรื่องเครียด ๆ อยู่หลายเรื่องประกอบกับอกหักอีกต่างหาก หลังจากเลิกเรียนแล้วมานั่งจับเจ่าอยู่ที่ชมรมได้ซักพักรู้สึกว่ามันไม่ไหวแล้ว เดินออกจากวิทยาลัยมาเรื่อย ๆ จนถึงปากซอย แวะเข้าร้านไอติมเจ้าประจำที่ชอบมานั่งกินกันบ่อย ๆ

สมัยนั้นไอติมถ้วยนึงมีสองลูกใส่เครื่องได้สองอย่าง 10 บาท

หาที่นั่งได้ก็สั่งไอติมกิน พอติมหมดก็สั่งใหม่ นั่งกินไปกินมาได้ซักพักเริ่มรู้สึกว่ากำลังถูกจ้องมองด้วยสายตาหลาย ๆ คู่จึงเงยหน้าขึ้นมามองให้แน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเอง

ไม่ได้คิดไปเองจริง ๆ ด้วยค่ะ ดูเหมือนว่าทุกโต๊ะและทุกคนจะจับจ้องมองมาที่โต๊ะซึ่งมณีนาคานั่งทานไอติมอยู่คนเดียวโต๊ะนี้นี่แหละ ทำให้มณีนาคาต้องสำรวจตัวเองว่ามีอะไรผิดปกติ และแล้วเมื่อก้มลงมองไปบนโต๊ะ โอ้แม่เจ้า...นี่คือไอติมที่ฉันกินหรือ? ทั้งหมดนี่น่ะหรือ? มิน่าทำไมชาวบ้านชาวช่องเขาถึงได้มองกันซ้าขนาด

มณีนาคานับถ้วยไอติมบนโต๊ะและไม่ลืมที่จะบวกถ้วยที่เพิ่งจะสั่งไปเมื่อกี้ ทั้งหมดรวมได้ 9 ถ้วย ตัวเองยังไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะว่ากินเข้าไปได้ยังไง ที่รู้ ๆ หลังจากที่จัดการถ้วยที่ 9 เรียบร้อยและจ่ายเงินแล้วมณีนาคาก็รีบแผ่นจากร้ายไอติมทันทีค่ะ ตลอดทางที่เดินออกมาจนพ้นร้านมีแต่คนมอง แม้แต่คนขายและเจ้าของร้านยังยิ้มไม่หุบเลยค่ะ

หลังจากนั้นเวลามณีนาคาเดินเข้าร้านนี้ทีไรคนขายก็จะมองหน้าไปอมยิ้มกลั้นหัวเราะตลอดเลย อายจริง ๆ กินไปได้

เรื่องน่าอายของมณีนาคาก็จบลงแต่เพียงเท่านี้อะค่ะ

(มาเล่นเป็นเพื่อนหนูโรส ไม่อยากให้น้องหน้าแตกคนเดียว อิ๊...อิ๊...)
แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 50 14:06:43

จากคุณ : มณีนาคา - [ 21 ม.ค. 50 03:33:23 ]

ความคิดเห็นที่ 17

ไม่ค่อยได้เข้ามาดูกระทู้นอกเรื่องสักเท่าไหร่ คราวนี้มาเห็นหัวข้อหน้าแตก เลยอดแวะเข้ามาอ่านและแชร์เรื่องหน้าแตกไม่ได้...เอิ๊กๆ

จริงๆ มิถุนาเป็นคนเอ๋อสุดๆ มีเรื่องเอ๋อๆ ซุ่มซ่ามๆ มาก แต่เรื่องนี้อายที่สุดเห็นจะเป็นสามเรื่องนี้ล่ะค่ะ

1. มอร์เตอร์ไซค์ล้ม

วันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้ายค่ะ พอสอบเสร็จก็แยกย้ายกับเพื่อน (อยากรีบกลับบ้านไปพักกกก) มิถุนาก็เดินไปเรื่อยๆ ถนนทางเดินของมหา'ลัยจะไม่ค่อยสม่ำเสมอค่ะ ต้องพยายามระวัง (แต่ขนาดพยายามระวังแล้ว มิถุนาก็ยังซุ่มซ่ามเป็นประจำ แต่ครั้งนี้ เป็นการล้มที่อับอายที่สุด)

พอกำลังจะเดินเลยหน้าร้านข้าวมันไก่ที่มีลูกค้าเยอะมากๆ จู่ๆ มิถุนาก็สะดุดรองเท้าตัวเองค่ะ (รองเท้าแตะ) ปรกติ ถ้าล้มมิถุนามักจะลงไปคุกเข่ามากกว่า แต่คราวนี้ สะดุดแล้วก็ถลาวืดไปข้างหน้าแล้วเอาหน้าตัวเองไถพื้นถนน!

ข้าวของหนังสงหนังสือที่อยู่ในมือกระจายไปคนละทาง คนที่กินข้าวหรือเดินไปเดินมาก็มองมาที่มิถุนา แต่มิถุนาก็นั่งเอ๋ออยู่บนฟุตบาท ประมาณงงๆ ว่า เกิดอะไรกับชีวิตของฉัน อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ จนสักพัก มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาช่วยเก็บของมาคืนให้ มิถุนาถึงได้รู้สึกตัวว่าทำอะไรลงปายยยยย

เหอๆ ไม่อยากบอกว่าอายสุดๆ ไม่กล้ามองหน้าผู้หญิงคนที่ช่วยเลยล่ะค่ะ อายจนลืมขอโทษด้วย พอได้ข้าวของก็รีบเดินงุดๆๆๆๆๆๆ ไปที่รถ ไม่กล้ามองใครเลย

พอถึงรถ เพิ่งรู้สึกถึงความแสบที่หน้า โหนกแก้มถลอกเป็นผื้นใหญ่ เลือดไหลซิบๆ เลยค่ะ แล้วกลับบ้านปุ๊บก็เอาไอ้รองเท้าบ้าไปทิ้งเลยยยยยยย (แค้นมัน)

แต่พอไปเจอเพื่อนๆ แผลที่หน้าก็จะเด่นจนต้องโดนถามว่าไปทำอะไรมากับหน้า มิถุนาก็ต้องเล่าเรื่องหน้าขายหน้าให้ฟัง เล่าหลายรอบมาก เพราะใครที่เห็นหน้าเห็นแผลก็ต้องถามว่าไปทำอะไรมา รู้งี้นะคะ โกหกว่ามอร์เตอร์ไซค์ล้มแต่แรกก็คงจะดีหรอก!

2. กุญแจรถหาย ภาค 1

ตอนนั้นเพิ่งขับรถใหม่ๆ วันนั้นขับไปเรียนที่มหา'ลัยค่ะ ไปถึงก็จอดรถตามปรกติที่ลานจอดรถแบบเสียเงิน
รถคันที่ขับเป็นรถเก่า ออโต้ล็อกมันเสีย เวลาล็อกรถที มิถุนาต้องล็อกทุกปุ่มเอง พอจะเดินไป เพิ่งเห็นว่ามิถุนาลืมล็อกประตูด้านหลัง ก็เลยเดินอ้อมไปล็อก ล็อกเสร็จก็รีบเดินไปเรียนค่ะ เพราะสายมากแย้ววววว

เรียนตั้งแต่เก้าโมงเช้าจนถึงห้าโมงเย็น มิถุนาก็เดินกลับมาที่รถตัวเอง ระหว่างเดินก็หากุญแจไปด้วย

อ๋า...กุญแจรถไปไหน

ตอนนั้นใจแป้วไปแล้วกว่าครึ่ง พอเทกระเป๋าออกมาแล้วหาไม่เจอ โห...ใจหล่นไปที่ตาตุ่มเลยล่ะค่ะ แต่เผอิญเหลือบไปเห็นวัตถุต้องสงสัยคับคล้ายคับคลาที่เบาหลัง

กุญแจรถที่หายไปน่ะเอง!

แต่ไปหยิบไม่ได้ค่ะ เพราะประตูมันล็อกกกกก (คือตอนที่ลงจากรถ ก็ใช้ระบบมือล็อกจนไม่ต้องเพิ่งกุญแจค่ะ)
อ๊ากกกก ตอนนั้น ไม่รู้จะทำยังไง ยืนเกาะหน้าต่างรถมองกุญแจด้วยสายตาเศร้าสุดๆ (ตอนนั้นเพิ่งหัดขับแรกๆ ทำอะไรไม่เป็นเลยยย) จนพี่ที่คุมลานจอดเดินเข้ามาถาม
พอบอกไป เขาก็ถามว่าจะให้ช่วยงัดไหม ไอ้ตอนนั้นมันอับจน (รถคันนี้ ไม่มีกุญแจสำรองค่ะ จะโทรไปให้ที่บ้านช่วยก็ไม่ได้ แถมเย็นมากแล้ว พวกร้านกุญแจก็ม่ายมี) ก็เลยตกลงไป

เขาก็ให้พี่คนนึงเอาไม้แขนเสื้อแบบลวดมาดัดเป็นตะขอแล้วสอดไปตามขอบกระจกแล้วกระตุกล็อกให้
ตอนที่ตัวล็อกเด้งขึ้นมา ดีใจสุดๆ บอกกับตัวเองว่า ไม่ตายแล้ววววว

พี่เขาบอกว่าโชคดีที่เป็นรถเก่า ไม่งั้นก็คงใช้วิธีนี้ไม่ได้ อายก็อายค่ะ แต่ก็ดีใจที่ได้กลับบ้าน

3. กุญแจรถหาย ภาค 2

ปรกติมิถุนาต้องไปรับไปส่งน้องชายที่โรงเรียน บ่ายๆ ก็จะออกจากบ้านไปแกร่วรอน้องชายที่ร้านของเพื่อนสนิทคนหนึ่ง แถวนั้นที่จอดรถน้อย ต้องขยับไปจอดที่ว่างข้างค่ะ
พอจอดรถปุ๊บ มิถุนาก็ลงจากรถแต๊ดแต๋ไปหาเพื่อนทันที

นั่งเล่นนั่งคุยอยู่นานจนถึงเวลาต้องไปรับน้องก็เลยหากุญแจรถในกระเป๋า (ตอนนั้นยังยืนอยู่ในร้านของเพื่อน) แต่หากุญแจไม่เจอค่ะ

มิถุนาก็ตกใจ (เอาละเหวย ซวยอีกแล้วหรือเนี่ย) คราวนี้เทของทั้งกระเป๋าออกมาเลย แต่ก็ยังไม่เจอ...ใจเริ่มเสียแล้วล่ะค่ะ เพราะเป็นรถเก่า มีกุญแจดอกเดียว ไม่มีกุญแจสำรอง (ไอ้คันเดิมของภาค 1 อ่ะค่ะ) ถ้าหายไป งานนี้แย่แน่

เพื่อนก็บอกว่าใจเย็นๆ และลองบอกให้เดินกลับไปที่รถ เผื่อจะตกอยู่ระหว่างทาง มิถุนาก็เดินๆ ไป เดินไปจนถึงรถก็ยังไม่เห็น มิถุนาก็ลองเปิดประตูรถดู เผื่อว่าตัวเองจะลืมล็อก (เคยลืมล็อกรถอ่ะค่ะ...เอ๋ออีกแล้ว) แต่รถก็ล็อกเรียบร้อย

ฮือ...แล้วกุญแจมันหายไปไหน

ตอนนั้นทำใจแล้วล่ะค่ะว่าเรื่องยุ่งๆ จะต้องเกิดแน่ แต่ว่าเพื่อนของมิถุนาเผอิญเห็นกระดาษสีขาวเสียบอยู่หน้ารถ ก็เลยหยิบมาดู กลายเป็นว่า มิถุนาดันลืมกุญแจเสียบไปที่ประตูรถ คนเขียนกระดาษแผ่นนี้มาเห็นก็เลยล็อกรถและเก็บกุญแจให้ เขาบอกว่าเขาฝากกุญแจไว้ที่ป้อมยาม ให้ไปรับที่นั่น

ไอ้ตอนไปรับก็อายพี่ยามจะแย่ เขาบอกว่า "อ้อ คนที่ลืมกุญแจไว้ที่รถน่ะเอง" โอย อายสุดๆ ค่ะ พอรับมาได้ก็โล่งใจ

คราวนี้ เพื่อนของมิถุนาบอกว่าให้โทรไปขอบคุณคนๆ นั้นด้วย (เขาทิ้งเบอร์ไว้ให้คะ) มิถุนาไม่อยากจะโทรเล้ยยยย ก็มันอายนี่คะ แต่เพื่อนบังคับค่ะ เลยต้องจำใจโทรไป
ตอนแรก เขาก็งงๆ ว่าใครโทรมา มิถุนาเลยต้องบอกว่า "จากคนที่ลืมกุญแจไว้ที่รถค่ะ" น่านแหละค่ะ เขาถึงค่อยถึงบางอ้อ

อายสองต่อ แต่ก็โชคดีมากที่รถไม่หายไปทั้งคัน ไม่งั้นโดนแม่ฆ่าแน่ค่ะ

ป.ล. อ่านเรื่องนี้ แล้วพอจะคุ้นๆ ไหมคะ...มันอยู่ในนิยายเรื่องหนึ่งของมิถุนาคะ

หุๆ ขอจบเรื่องหน้าแตกแต่เพียงเท่านี้ก๊า
แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 50 23:06:08

จากคุณ : มิถุนายน - [ 28 ม.ค. 50 22:56:59 ]