ความคิดเห็นที่ 1 หน้าที่แปด : อดีตที่ถูกปิดกั้น ...ขอให้ฉันได้ดูอดีตเมื่อห้าปีก่อนของนาย..จะได้ไหมไนส์?... กระถินกล่าวถามเสียงเรียบ..แต่ทว่าหนักแน่นกึกก้องสะท้อนไปทั่วบริเวณ ดุจเสียงเพรียกแห่งดวงวิญญาณของเหล่าผู้เฝ้าโบราณสถาน “..ก..กระถิน..” ชายหนุ่มผู้ถูกกระชับร่างเพื่อไต่ถาม เอ่ยปากหวังเรียกสติคู่สนทนา “..อ...” ...ขอให้ฉันได้ดูอดีตเมื่อห้าปีก่อน. จะได้ไหม?... เสมือนดั่งพูดกับสายลม ร่างบางไม่ได้แสดงท่าทีรับฟังแม้สักนิด แถมกระนั้นยังกระชับเพิ่มแรงยึดก่อนจะพร่ำคำถามซ้ำไปซ้ำมาราวกับหุ่นยนต์ ...ขอดูอดีตเมื่อห้าปีก่อน..จะได้ไหม?... หยาดน้ำใสเริ่มไหลล้น เอ่อคลอผิวแก้มนวล ...ขอดูอดีต..เมื่อห้าปีก่อน... ฝีปากบางเม้นแน่น เสียงสั่นเครือ ...ข..ขอดูหน่อย..ได้ไหม?..ข..ขอให้ฉัน...ขอ..ขอให้..ฉัน... “นี่กระถิน!” เมื่อเห็นว่าปล่อยไปเช่นนี้คงไม่ดีแน่ ไนส์จึงตัดสินใจเอื้อมนิ้วขึ้นปาดคราบน้ำตาให้ร่างบาง พร้อมกับกล่าวเรียกสติเสียงลั่น “ตั้งสติหน่อยสิ!” “อ๊ะ!” เมื่อได้ฟื้นคืนสติ กระถินก็รีบเอี้ยวตัวหลบสายตาของชายหนุ่ม ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำราวลูกตำลึงสุก “...ขะ..ขอโทษ....” ก่อนจะสะบัดมือที่รัดแน่นราวโอบกอดออกอย่างรวดเร็ว “..เมื่อกี้..ฉันลืมตัวไปหน่อย...” “..ไม่..ไม่เป็นไรหรอก...” ด้วยท่าทีขวยเขินดุจหญิงสาวของคู่สนทนา ก็เล่นเอาชายหนุ่มเขินจนหน้าแดงก่ำขึ้นเช่นกัน “...สำหรับนายแล้ว..คนที่นายเรียกว่า ‘มัน’ คงจะเป็นคนที่ต้องหาตัวให้พบให้ได้ใช่ไหม?..” หงึก...หงึก... ร่างบางก้มหัวขึ้นลงช้าๆ...แสดงท่าทีเป็นคำตอบ “..เข้าใจล่ะ...” ไนส์ฉีกยิ้ม “จะขอดูอดีตเมื่อห้าปีก่อนใช่ไหม?” “อืม” กระถินตอบกลับเสียงแผ่ว “..อดีต..เมื่อห้าปีก่อน” “..อดีตเมื่อห้าปีก่อนหรือ?...ถ้าเป็นนายล่ะก็...” ชายหนุ่มหน้านิ่วครุ่นคิดได้สักพักก็ออกปากอนุญาต “ได้สิ นายจะดูอดีตเมื่อห้าปีก่อนหรือสิบปีก่อนก็ได้ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก” ก่อนจะกล่าวข้อเสนอแลกเปลี่ยนเพียงเล็กน้อย “เพียงแต่..ฉันขอถามอะไรสักเรื่องก่อนจะได้ไหม?” “..เรื่องของ ‘มัน’ สินะ..” เบาราวเสียงกระซิบ.. ...และแล้ว..ผมก็ได้รับฟังเรื่องราวทั้งหมด..เรื่องราวของวิกฤตการณ์ทางเวทมนต์ครั้งยิ่งใหญ่เมื่อห้าปีก่อน..วิกฤตการณ์ทางเวทมนต์อันเป็นสาเหตุให้คณะรัฐบาลทั่วทั้งโลกตัดสินใจจัดตั้งสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ขึ้น..วิกฤตการณ์ทางเวทมนต์ที่ไม่มีผู้ใดบอกเล่าแก่ผมเลยนับแต่ผมฟื้นสติขึ้นจากเตียงโรงพยาบาล... “...ถ้าไม่เล่าให้ฟัง..ก็จะดูไม่ยุติธรรม..อย่างนั้นสินะ...” ร่างบางกล่าวตอบด้วยแววตาที่เหม่อลอย.. ...ถึงแม้กระถินจะไม่ได้เล่าให้ผมฟังทุกเรื่อง แต่ผมก็รู้แล้วว่า ‘มัน’ เป็นผู้ที่ทำให้จังหวัดสามจังหวัดกับสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่อาศัยอยู่ ณ สถานที่แห่งนั้นหายสาบสูญไปจากโลกนี้ตลอดกาล..ด้วยเหตุผลเพียงเพื่อประกาศศักดาของตน... “ได้สิ ฉันจะเล่าให้ฟังเอง” ...หลังจากนั้นก็ใช้เปลวเพลิงจากขุมนรก..เปลวเพลิงสีนิลกาฬแห่งหายนะ..แผดเผารุนรานออกไปทั่วทุกแห่งหน..สร้างฝันร้ายกับบาดแผลที่ยากจะรักษา..เหลือทิ้งให้แก่เหล่าผู้เหลือรอดตราบจนถึงทุกวันนี้... --------------------------------------------------- “..จะเรียกว่าโชคดีก็คงไม่ถูกนักหรอก ถึงฉันจะรอดตายมาได้เพราะไปทำงานนอกสถานที่ก็เถอะ” กระถินกล่าวขณะซับคราบน้ำตา “แต่ครอบครัวของฉัน..คนที่ฉันรู้จัก..คนที่ฉันรัก..ทุกคน...กลับอยู่ในอาณาเขตสามจังหวัดที่ ‘มัน’ ทำลายเพื่อประกาศศักดาของตน...” “.....” ชายหนุ่มนิ่งเงียบรับฟังอย่างตั้งใจ ถึงแม้จะแสดงสีหน้าลำบากใจออกมาให้เห็นบ้างก็ตาม “พอฉันกลับมาถึงบ้านในวันนั้น..ฉันก็ได้รู้จักกับคำว่าความหวาดกลัวเป็นครั้งแรก...ทุกสิ่งที่ฉันคุ้นเคย..ทุกสิ่งที่ฉันรู้จัก..ทุกๆสิ่งนั้นกลับสูญสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน จากเปลวเพลิงที่โหมลุกราวกับจะไม่มีวันดับมอดนั่น..” ร่างบางยังคงเล่าเหตุการณ์ต่อไป “ฉันหวาดกลัว..ไม่ว่าจะเป็นเปลวเพลิงที่โหมลุก..ไม่ว่าจะเป็นไอร้อนที่แผ่พุ่ง..หรือกระทั่งกลุ่มควันที่ลอยคลุ้งออกมาจากซากเถ้าถ่าน...ในตอนนั้นฉันทำได้แค่ร่ำไห้อย่างไร้จุดหมาย...ร่ำไห้อย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะทำมาก่อนเลยในชีวิต...” พร้อมกับเสียงกัดกรอดฟันที่ดังแทรกขึ้นเป็นระยะๆ “...แต่..ถึงฉันจะเศร้าเสียใจสักแค่ไหน..เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วมันก็ไม่สามารถแก้ไขได้...ด้วยเหตุนี้แหละ ฉันจึงพยายามเอาชนะความหวาดกลัวนั่น จนกระทั่งฉันสามารถจ้องมองเปลวเพลิงได้โดยไม่มีความหวาดกลัวใดๆหลงเหลืออยู่..” ...อืม! ในตอนนี้นายไม่หวาดกลัวเปลวเพลิงอย่างแน่นอนกระถิน..แต่ฉันขอแก้นิดหน่อยตรงที่..นายน่ะไม่ได้เอาชนะความหวาดกลัวหรอก..แต่นายเปลี่ยนให้ความหวาดกลัวกลายเป็นความบ้าคลั่งแทนต่างหากล่ะ....การที่ผมคิดเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าผมจะไม่เห็นใจกระถินหรอกนะครับ..แต่เพราะเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด มันทำให้ผมอดที่จะคิดเช่นนี้ขึ้นมาเองไม่ได้ก็เท่านั้น... “..แต่ยังไงฉันก็ต้องขอบคุณความคับแค้นที่มี ‘มัน’ ที่ช่วยผลักดันให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไป..” หลังจากนิ่งเงียบได้สักพักกระถินก็กล่าวโพล่งขึ้นอย่างสุดเสียง พร้อมกับขยำกำหมัดจนแน่นตึง “ทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปในฐานะกุ๊กชั้นเยี่ยมที่สามารถควบคุมเปลวเพลิงได้ทุกชนิด!!!” ทันใดนั้นเอง หมัดขวาของชายหนุ่มก็กระทุ้งเข้าใส่หัวของกระถินทันที โป๊ก! “โอ๊ย!...เจ็บนะไนส์...” ร่างบางโอดครวญขณะคลึงฝ่ามือบนหัวเบาๆ “แขกหัวเขาทำไมอ่ะ?” “เปล่าๆ ก็แค่หงุดหงิดกับนิสัยส่วนตัวของนายนิดหน่อยน่ะ” ไนส์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหน่ายโลก “...เอาเถอะ..เสียเวลามาเยอะแล้ว นายอยากจะทำอะไรก็รีบทำดีกว่านะ..” “จริงด้วยสิ..” กระถินกล่าวก่อนจะหยิบลูกแก้วสีขาวใสขึ้นมาบนมือ “ขอโทษด้วยนะ ทั้งๆที่นายกะจะให้ความทรงจำกลับคืนมาเองแท้ๆ” “ฮึ ไม่เป็นไรหรอก..ที่ฉันอยากให้ความทรงจำกลับคืนมาเองก็เพราะ ฉันไม่อยากให้คนอื่นสอดแทรกความทรงจำปลอมๆให้ก็เท่านั้น” ชายหนุ่มเดินเข้าหาคู่สนทนาก่อนจะหยุดยืนห่างราวหนึ่งศอก “..แต่ถ้าเป็นนายล่ะก็..ฉันเชื่อใจ ถึงแม้พอดูอดีตแล้วพวกเราทั้งสองคนอาจจะต้องต่อสู้กันเองก็ตามที...” “...ขอบคุณ...” เสียงใสกล่าวรับ “...แล้วก็ขอโทษด้วยนะ...” ทันทีที่สิ้นบทสนทนา แวบ... ประกายแสงสีเงินก็เจิดจ้าขึ้นท่ามกลางความมืดมิดแห่งโบราณสถาน ดุจดวงตะวันที่ฉายฉานขับไล่รัตติกาลยามอรุณรุ่ง ..แกรก.. ทว่า หลังจากที่ลูกแก้วส่องประกายแสงได้ไม่นาน.. เปรี๊ยะ! ..ก็พลันเกิดรอยแตกร้าวและแรงอัดมหาศาล ตูม! ..ผลักกระแทกคนทั้งสองให้ลอยไปคนละทิศคนละทาง โครม! ราวกับผลจากลูกระเบิดขนาดเล็ก..ร่างของชายหนุ่มถูกแรงเหวี่ยงโยนไถลไปตามพื้น ผิดกับร่างบางที่ถูกโยนกระแทกเข้ากับผนังหินอย่างจัง “..บ้าชะมัด..” ครั้นเมื่อตั้งหลักยันตัวขึ้นมาได้ ไนส์ก็รีบพุ่งตัวไปหาคู่สอบของตนทันที “เป็นอะไรรึเปล่ากระถิน?!?” “..ฉันไม่เป็นอะไรหรอก..ขอบใจนะ..” เสียงใสบ่นกระปอดกระแปด “..แต่ลูกแก้วนี่สิ..” ก่อนจะยกลูกแก้วตัวการขึ้นพิจารณา “ว้าย..ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?..” จากลูกแก้วทรงกลมสีขาวใส..บัดนี้กลับเต็มไปด้วยรอยแตกร้าวจนขุ่นมัว “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นน่ะกระถิน?” ชายหนุ่มตั้งคำถามพลางถอดถอนใจเบาๆ “..เฮ้อ...ว่าแต่นายช่วยเป็นห่วงตัวเองให้มากกว่าลูกแก้วนั่นจะได้ไหมเนี่ย?” “..เมื่อครู่ ลูกแก้วของฉันทนพลังงานเวทมนต์ในห้วงเวลาของนายไม่ได้..อืม...” ถึงแม้กระถินจะกล่าวตอบ แต่ดวงตากลมใสกลับจับจ้องพิจารณาลูกแก้วอย่างตั้งใจ “..ถ้าจะพูดให้เข้าใจง่ายๆก็คือ..มีพลังงานเวทมนต์มหาศาลผนึกห้วงเวลาเหตุการณ์ช่วงสามวันก่อนที่นายจะความจำเสื่อมอยู่..แล้วพอฉันจะคลายผนึกนั้นลูกแก้วก็ทานพลังงานเวทมนต์ไม่ไหว เกิดระเบิดออกมาน่ะสิ...” เหมือนกับว่าไม่ได้ใส่ใจคู่สนทนาเลยสักนิด หากเป็นจอมเวทมนต์ทั่วๆไป คงเข้าใจคำพูดของกระถินได้แทบจะทันที “เอ๋?..ผนึกห้วงเวลา?...” แต่ทว่าสำหรับชายหนุ่มแล้ว..มันเป็นเรื่องที่เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด “....” ร่างบางชายตาขึ้นมองคู่สนทนาพร้อมรอยยิ้ม “คิก..เอาไว้อธิบายทีหลังก็แล้วกัน สำหรับเรื่องนี้มันต้องเล่ากันอีกนานน่ะ” “อืม เข้าใจแล้ว...ว่าแต่เรื่องที่ฉันอาจจะเป็น ‘มัน’ ล่ะว่าไง?” “คิก ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกจ้ะ ไนส์น่ะไม่ใช่ ‘มัน’ หรอกนะ” กระถินหัวเราะเบาๆ “ถึงฉันจะบอกว่ามีคนใช้พลังเวทมนต์ผนึกห้วงเวลาเหตุการณ์ของนายก็เถอะ แต่ช่วงเวลาเหตุการณ์ของนายตอนที่เจ้าปีศาจนั่นมันกำลังทำลายประเทศของฉันอยู่ไม่โดยผนึกไปด้วยนี่นา” ก่อนหันไปตอบคำถามของชายหนุ่ม “ตอนนั้นน่ะนายนอนดูทีวีอยู่กับบ้าน..เพราะฉะนั้นจึงเป็นคนละคนกันอย่างแน่นอนจ้า อีกอย่างนะ..ถ้าไนส์เป็น ‘มัน’ จริงๆล่ะก็ ป่านนี้ฉันเข้าโจมตีหมายเอาชีวิตนายไปนานแล้วล่ะ ...แต่ความจริงแล้ว..เรื่องแค่นี้ไนส์น่าจะมองออกตั้งแต่แรกแล้วน้~า” “ถ้าอย่างนั้น” ถึงจะได้คำตอบพร้อมเหตุผลแล้วก็ตาม ไนส์ก็ยังคงไม่คลายความสงสัย “ทำไมฉันถึงมีพลังเหนือกว่ามนุษย์ปกติล่ะ?” “สำหรับเรื่องนั้น..คงเพราะไนส์เป็นพวกนักรบซะล่ะมั้ง? ..ถึงแม้จะทรงพลังมากกว่านักรบทุกคนที่ฉันเคยรู้จักมาก็เถอะ...” กระถินเอียงคอหลับตาเค้นความคิด “..ตามปกติแล้วจอมเวทมนต์สายนักรบน่ะจะมีพลังทางกายภาพสูงมาก เนื่องจากการใช้พลังงานเวทมนต์มาเสริมประสิทธิภาพให้ร่างกายแทนที่จะปลดปล่อยออกมาในรูปแบบพลังงาน” ก่อนจะคลี่ยิ้มส่งให้พร้อมคำตอบ “..การที่ไนส์สามารถทำเรื่องเหนือมนุษย์ได้ คงเป็นเพราะไนส์สามารถทำมันได้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่หลังจากที่ฉันบอกว่ามันทำไม่ได้ไนส์ก็เลยคิดว่าต้องทำไม่ได้ตามไปด้วย เมื่อคิดอย่างนั้นพลังงานเวทมนต์ที่ปกติจะส่งออกมาเสริมประสิทธิภาพก็เลยหายไปน่ะสิ...” จากคุณ : DarkNine - [ 21 ม.ค. 50 19:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “จอมเวทมนต์สายนักรบ?” ชายหนุ่มขมวดหน้าพยายามทำความเข้าใจ “..แปลว่าจอมเวทมนต์ก็มีหลายประเภทอย่างนั้นหรือ?” “อื้อ ใช่แล้วล่ะ แต่ถ้าลองถามแบบนี้ไนส์คงคิดว่าจอมเวทมนต์เป็นพวกที่ปล่อยพลังงาน ยิงลำแสง อะไรเทือกนี้เท่านั้นสินะ?” “..คงงั้นมั้ง..” “คิก..เข้าใจล่ะ ถ้าอย่างนั้นพวกเรารีบไปต่อดีกว่านะ ถึงจะบอกว่าพบทางไปด่านลับแล้ว..แต่ยังไงพวกเราก็ต้องเดินต่อไปอีกถึงจะพบกับวงเวทมนต์เคลื่อนย้ายมิตินี่นา” ร่างบางกล่าวตอบเสียงใส “เอาไว้เดี๋ยวคุณครูจะอธิบายให้ฟังระหว่างทางเองนะจ๊ะ” พร้อมกับเดินลอดประตูหินหายลับเข้าไปในความมืดมิด “รับทราบครับคุณครู!” ไนส์รับคำเสียงลั่น ก่อนจะก้าวขาตามหลังคู่สนทนาไป “..แต่ว่านะ..นายเลิกพูดจ๊ะจ๋าดีกว่ามั้งกระถิน ฟังแล้วรู้สึกคลื่นไส้ยังไงชอบกล” “..บู่..บู่..พูดอย่างนี้กับครูบาอาจารย์ได้ยังไง?..มันเสียมารยาทมากเลยรู้ไหมจ๊ะ?!?..” --------------------------------------------------- เมื่อไร้ซึ่งแสงสว่างจากคบเพลิงบนผนังหิน ทางเดินลับก็มืดมิดดุจห้วงอวกาศยามไร้แสงจากหมู่ดาว หากไม่มีเศษลูกแก้วสีขาวใสส่องประกายแสงสีเงินสว่างจ้าช่วยนำทาง คงไม่มีผู้ใดสามารถเดินทางเข้าไปได้โดยไม่ชนเข้ากับผนังหิน “ก็อย่างที่บอกไป จอมเวทมนต์น่ะถูกแยกออกเป็นห้าสายคือ จอมเวทมนต์สายนักปราชญ์ จอมเวทมนต์สายนักรบ จอมเวทมนต์สายอัญเชิญ จอมเวทมนต์สายสนับสนุน และสุดท้ายก็คือจอมเวทมนต์ที่ชอบมาสายเป็นพิเศษยังไงล่ะจ๊ะ” ร่างบางกล่าว ก่อนจะเอียงหัวกลับมาส่งยิ้มยียวนกวนประสาทให้ชายหนุ่มคู่สนทนา “เฮ้อ...นี่กระถิน เลิกกวนกันสักเถอะ” เมื่อได้รับฟังคำอธิบาย เสียงถอดถอนใจก็ดังขึ้นทันที “ฉันก็พูดขอโทษไปแล้วนะ ข้อร้องล่ะ..ช่วยกรุณาอธิบายให้มันดีๆหน่อยจะได้ไหม?...” “จ้~า จ้~า ทราบแล้วล่ะจ้~า” กระถินรับคำอย่างร่าเริง “ก็มีสายนักปราชญ์ สายนักรบ สายอัญเชิญ สายสนับสนุน และสายพิเศษยังไงล่ะจ๊~ะ” ราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจคำพูดเมื่อครู่ของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย “..เฮ้อ..” “ถ้าหากไม่นับจอมเวทมนต์สายนักรบแล้วล่ะก็ จอมเวทมนต์อีกสี่สายที่เหลือน่ะ..มีร่างกายที่อ่อนแอไม่ต่างไปจากมนุษย์ธรรมดาหรอกนะจ๊ะ แค่โดนโจมตีเข้าหน่อยก็อาจถึงแก่ความตายแล้ว” ร่างบางเริ่มต้นอธิบายอย่างตั้งใจ ขณะเอี้ยวตัวเลี้ยวผ่านทางโค้งเบื้องหน้า “ฉะนั้น..ไนส์ก็ช่วยจำไว้ด้วยนะ ว่าจอมเวทมนต์สายพิเศษอย่างฉันน่ะอ่อนแอบอบบางดุจปุยนุ่นเลยน้~า คราวหน้าคราวหลังถ้าจะทำอะไรก็คิดบ้างล่ะ รู้รึเปล่าว่าตอนที่ฉันวิ่งหลบกับดักตามนายให้ทันน่ะเหนื่อยขนาดไหน?..” แต่ยังไม่ทันสิ้นประโยค รอยยิ้มกวนๆก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้ากลมมนอีกครั้ง “..แต่ก็น่าสมเพชดีใช่ไหมล่ะ?...” พร้อมกับลดระดับเสียงลงให้เบาพอได้ยิน “..จอมเวทมนต์ผู้ครอบครองขุมพลังอันยิ่งใหญ่ ขนาดแค่เพียงกระดิกนิ้วก็พอจะเคลื่อนโลกให้หมุนได้ กลับมีร่างกายที่อ่อนแอบอบบางผิดกับระดับพลังที่ตนมี..เหมือนกับเอาขีปนาวุธมาห่อด้วยถุงกระดาษอย่างไงอย่างงั้น..” วูบ... ขณะที่ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ย แสงสว่างสีเงินในมือก็ทอนแสงลงราวกับเป็นเครื่องสะท้อนความในใจ “...ก็ไม่น่าแปลกใจนักหรอกหากผู้ไร้ซึ่งพลังจะเกิดความหวาดกลัวขึ้น...ยามใดที่ถุงกระดาษอันเป็นผิวห่อหุ้มเกิดต้านทานพลังที่แสนยิ่งใหญ่เอาไว้ไม่ไหว...ก็คงเกิดระเบิด....” ...ถึงแม้ผมจะไม่สามารถอ่านใจใครได้เช่นเดียวกับกระถิน แต่ผมก็พอจะเข้าใจความหมายที่กระถินอยากจะสื่อให้รู้...คงเหมือนกับที่กาแรนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ..ตอนผมเปรียบเทียบผู้มีพลังเวทมนต์กับผู้ไม่มีพลังเวทมนต์กระมัง... “อ้อ!..อ้อ!..ที่ฉันบอกว่าเป็นจอมเวทมนต์สายพิเศษน่ะ เพราะฉันสามารถใช้พลังเวทมนต์ควบคุมห้วงเวลาได้ ซึ่งตามปกติแล้วจะใช้ในการรวบรวมข้อมูลข่าวสารต่างๆน่ะ” กระถินรีบกล่าวตัดบทราวกับจะปกปิดอะไรสักอย่าง “ส่วนที่ฉันยิงลำแสงเวทมนต์กับซ่อมแซมลูกแก้วนี่ได้ ก็เพราะฉันเรียนรู้ความสามารถจากจอมเวทมนต์สายนักปราชญ์กับสนับสนุนมาน่ะ ถึงจะใช้พลังได้ไม่เท่าพวกสายนักปราชญ์กับสนับสนุนโดยตรงก็เถอะ” ...สำหรับเหล่าจอมเวทมนต์แล้ว..โลกที่ผมอาศัยอยู่ในตอนนี้..คงไม่ใช่โลกที่พวกเขาสามารถดำรงชีพอยู่ได้อย่างสะดวกสบายเหมือนที่ผมคิดเอาไว้เสียแล้ว เพราะประโยคที่กระถินกล่าวเมื่อครู่อาจตีความหมายได้ว่า..หากต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกใบนี้..ก็จำเป็นต้องขวนขวายหาพลังมาใช้เพื่อป้องกันตัวเอง... “เอ๋?..” หลังจากนิ่งเงียบไม่ปริปากอยู่นาน ไนส์ก็เริ่มต้นตั้งคำถามขึ้นอีกครั้ง “สามารถเรียนรู้พลังของจอมเวทมนต์สายอื่นได้ด้วยหรอ?” “แหมๆ..ยังไงจอมเวทมนต์ก็เป็นคนนะไนส์ เป็นสิ่งมีชีวิตที่สามารถเรียนรู้และพัฒนาตัวเองได้ตลอดเวลา อืม..ก็เหมือนกับนักวิทยาศาสตร์ที่สามารถว่าความตามกฎหมายได้นั่นแหละ” ร่างบางตอบกลับ “ถึงจะไม่เก่งเหมือนพวกนักกฎหมายโดยตรง แต่ก็พอว่าความได้ใช่ไหมล่ะ...อย่างฉันที่กำลังซ่อมแซมลูกแก้วอยู่ก็เหมือนกัน ถ้าเป็นพวกจอมเวทมนต์สายสนับสนุนโดยตรงล่ะก็ คงซ่อมแซมเสร็จไปนานแล้วล่ะ” ก่อนจะยื่นลูกแก้วสีขาวใสให้ชายหนุ่มดู ถึงแม้จะมีรอยร้าวเล็กๆปรากฏให้เห็นอยู่บ้างก็ตาม แต่รอยแตกที่แบ่งครึ่งลูกแก้วก็ประสานตัวรวมกันเป็นชิ้นเดียวแล้ว “เห็นไหมล่ะ?” “โห?..ตอนแรกก็นึกว่าเป็นแสงใช้ส่องทางซะอีก ที่ไหนได้..เป็นแค่ผลพลอยได้จากการใช้เวทมนต์ซ่อมแซมนี่เอง” “ก็ใช่น่ะสิ ใช้พลังเวทมนต์ต่างสายแบบนี้น่ะมันกินแรงจะตายไป” กระถินบ่นพึมพำเบาๆ ขณะดึงลูกแก้วกลับมาที่กลางอก “ถ้าไม่ต้องซ่อมแซมลูกแก้วแล้วล่ะก็ ฉันหยิบเอาคบเพลิงที่ห้องโถงมาใช้ก็ได้” “ฮะ ฮะ นั่นสินะ” ควับ.. ร่างบางโยนหนังสือสีน้ำตาลเข้มขนาดเท่าฝ่ามือให้ชายหนุ่มคู่สนทนา “หนังสือคู่มือสอบเข้าที่ไนส์ไม่เคยหยิบขึ้นมาอ่าน แถมยังไม่ได้เอาติดตัวมาด้วยน่ะ ไว้พอสอบเสร็จแล้วก็หาเวลานั่งอ่านซะนะ” ก่อนจะเอนหัวไปหาพร้อมกับรอยยิ้ม “ฉันขี้เกียจอธิบายรายละเอียดปลีกย่อยให้ฟังแล้ว อีกอย่าง..ถ้าต้องนั่งอธิบายเรื่องธาตุที่สังกัดให้นายฟังอีกล่ะก็ คงไม่ได้เป็นอันสอบกันพอดี” “..ขอบใจ..” ไนส์กล่าวขณะเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าเสื้อ “..แล้วก็ต้องขอโทษด้วยนะที่ชอบถามอะไรจุกจิก” ก่อนจะก้มหัวลอดผ่านผนังหินที่ถล่มลงมาปิดทาง “..เฮ้อ..ถ้ารู้สาเหตุที่ทำให้สูญเสียความทรงจำไปล่ะก็..คงจะช่วยอะไรได้เยอะกว่านี้...” “..สาเหตุที่ทำให้ไนส์สูญเสียความทรงจำ?..” กระถินทวนคำ “คิก..อยากรู้จริงๆน่ะหรอ?” “เห?..ที่พูดออกมาแบบนี้ได้ แสดงว่านายรู้สินะว่าสาเหตุมันคืออะไร?” “อื้อรู้สิ..ก็ห้วงเวลาตอนนั้นไม่โดนผนึกนี่นา..คิก..” ร่างบางยื่นหน้าเข้าหาชายหนุ่ม ขณะพยายามกลั้นหัวเราะจนหน้าแดงก่ำ “..ข..ขอถามจริง..จริงเถอะ..คิก...ไนส์อยากรู้จริงอ่ะ?” “อยากรู้สิ” ไนส์กล่าวยืนยันเสียงแน่น “..คิก...งั้นหรอ?..” เสียงใสสั่นเครือราวร่ำไห้ “..งั้น..คิก...จะบอกก็ได้..ตั้งใจฟังดี..ดี..นะ...” ก่อนจะทิ้งร่างที่สั่นเทาลงกองกับพื้นหิน ..ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ.. พร้อมเสียงหัวเราะที่ดังก้อง “เฮ้ เป็นอะไรรึเปล่า?” “..เปล่าๆ..คิก..ฉันไม่เป็นอะไรหรอก..” กระถินยกแขนเรียวขึ้นปาดคราบน้ำตา “..ขอบใจนะ..” ก่อนจะยันตัวขึ้นหมายก้าวเดินต่อไป “..ที่ไนส์สูญเสียความทรงจำไปน่ะ เป็นเพราะไนส์เหยียบเปลือกทุเรียนแล้วลื่นล้มหัวฟาดพื้น..หมดสติไปน่ะสิ..คิก..” “หา!!!” ชายหนุ่มตะโกนก้องราวกับไม่เชื่อหูของตัวเอง “เหยียบเปลือกทุเรียนแล้วลื่นล้มหัวฟาดพื้นหมดสติเนี่ยนะ?!?” พร้อมกับกล่าวขอคำยืนยันขณะก้าวขาไล่หลังคู่สอบของตนไป “เอาจริงสิกระถิน?..ไม่ใช่ว่านายสร้างเรื่องขึ้นล้อกันอีกนะ?..” ...พระเจ้าทอดจอร์จกล้วย!..นี่ถ้ามันเป็นเรื่องจริงล่ะก็ ผมคงเป็นมนุษย์คนแรกที่เหยียบเปลือกทุเรียนแล้วลื่นล้มหัวฟาดพื้นเป็นแน่... “เดี๋ยวสิกระถิน!” ไนส์เร่งเสียงขึ้นไต่ถามร่างบางที่หายลับผ่านทางโค้งข้างหน้า ...ช่างน่าอับอายแบบไม่ต้องผ่านรายการขายตรงทางทีวี มนุษย์บ้าผู้เหยียบเปลือกทุเรียนแล้วลื่นล้ม!... แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้รับคำยืนยัน “นี่ไนส์! ฉันเจอวงเวทมนต์เคลื่อนย้ายมิติแล้วล่ะ” กระถินผู้เก็บงำความลับไว้ ก็ถูกสิ่งอื่นเบี่ยงเบนความสนใจไป “พวกเรารีบผ่านด่านทดสอบนี้กันดีกว่านะ” เมื่อชายหนุ่มวิ่งไล่หลังตามมาทัน สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของเขาก็คือ ห้องโล่งว่างขนาดเล็กกับร่างบางที่ยืนอยู่เหนือวงสลักเวทมนต์บนพื้นหิน..วงเวทมนต์ที่ทอประกายแสงสีฟ้าใสอยู่แค่บริเวณห้อง..วงเวทมนต์ที่ไม่ทอประกายแสงสีฟ้าใสออกจากตัวห้องนั้นเลยแม้แต่น้อย... ...ถ้าเป็นเปลือกกล้วยที่ทำให้ลื่นล้มได้ก็ว่าไปอย่าง แต่นี่มันเปลือกทุเรียนนะครับ!..เปลือกผลไม้แข็งที่เต็มไปด้วยตุ่มหนาม!... “เดี๋ยวสิกระถิน!” ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็ยังคงกล่าวขอคำยืนยันด้วยสีหน้าจริงจัง “นายแน่ใจแล้วหรอ..เรื่องทุเรียนน่ะ?..” “แน่ใจสิ นายคิดว่าผลไม้เปลือกแข็งสีเขียวแก่ ที่มีแต่ตุ่มหนามมันเรียกว่าอะไรล่ะ?” เมื่อสิ้นเสียงกล่าวร่างบางก็เลือนหายไปพร้อมกับประกายแสงสีฟ้าใส “..พ่อมนุษย์เปลือกทุเรียน...” To be continue. จากคุณ : DarkNine - [ 21 ม.ค. 50 19:57:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอแถมนิดครับ สำหรับคำถามของคุณ พีทคุง (พิธันดร) กับคุณ scottie ในเรื่องด่านการสอบนั้น  ความจริงผมวางโครงเรื่องอธิบายไว้ในตอนถัดไปครับ (ตอนที่ 10) ทว่าผมขอตอบก่อนเลยก็แล้วกันครับ เพราะมันไม่มีผลต่อความน่าติดตามเท่าไหร่ในความคิดผม (แต่ผมคิดว่ามันเป็นแค่รายละเอียดปลีกย่อยที่ควรเติมลงไปครับ) สำหรับคำตอบนั้นผมขออธิบายดังนี้ครับ การทดสอบรอบที่สามนั้นทางสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ได้จัดสร้างมิติสำหรับการทดสอบขึ้นมาเองครับ และสำหรับคู่สอบที่ได้ไปในด่านทดสอบย่อยเดียวกันก็จะได้ทดสอบในด่านเดียวกันนั่นแหละครับ เพียงแต่จะทดสอบในมิติคู่ขนานอื่นครับ เพราะถ้าให้สอบในมิติเดียวกันหมดมีหวังกอดคอกันสอบผ่านหมดแหงๆ ^^" ส่วนคำถามของคุณ SPP Crew ผมขออุบไว้ก่อนแล้วกันครับ เพราะอีกไม่เกินสองสามตอนได้รู้แน่ครับว่ากระถินเป็นหญิงหรือชาย (แต่ผมคิดว่าน่าจะเดากันได้นะครับ ^^) ความจริงแล้วในโครงเรื่องที่ผมกะคร่าวๆไว้ครั้งแรก ในตอนนี้ควรจะผ่านถึงด่านย่อยห้าไม่ก็หกแล้วล่ะครับ แต่เพราะผมใส่รายละเอียดปลีกย่อยส่วนบุคคลให้ตัวละครมากเกินไปหน่อย เลยทำให้ดำเนินเรื่องช้ามาก ต้องขออภัยในจุดนี้ด้วยครับ ปล. ต้องขออภัยที่ตอบล่าช้าครับ คือช่วงนี้ผมมีงาน(รายงาน)ยุ่งๆอยู่ครับ ต้องขออภัย แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 50 20:18:03 แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 50 20:10:24 จากคุณ : DarkNine - [ 21 ม.ค. 50 20:03:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เย้ๆๆ วันนี้มาคนแรกแฮะ  แต่ทุเรียนนี่ เหยียบล้มได้จริงอ่ะ ก๊ากกกกก จากคุณ : ปลาทองท้องอืด (zaxxacha) - [ 21 ม.ค. 50 21:01:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าเหยียบเนื้อทุเรียนคงล้ม แต่เหยียบเปลือกล่ะก้อ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 22 ม.ค. 50 12:22:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ แต่เหยียบเปลือกล่ะก้อ นิ้วกะฝ่าเท้าก้อทะลุอะดิ   จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 22 ม.ค. 50 23:54:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ติดตามอ่านอยู่  ดีใช้ได้เลย  สามารถส่ง สนพ.พอไหว  ระวังหน่อยแล้วกันนะ  ท่าทางจะเป็นเรื่องยาว มากกกกกกก  จะหมดแรงเขียนต่อ ทิ้งให้กลายเป็น never ending story ปล่าวๆ  ไม่เขียนให้จบ ... ถ้าเกิด สนพ.ชอบใจขึ้นมา .. เขียนต่อไม่ได้เชียว จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 23 ม.ค. 50 21:38:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เหยียบตรงเปลือกข้างในไง จากคุณ : scottie - [ 24 ม.ค. 50 23:13:10 ]