เฒ่าหนู กับ เฒ่าโพล้ง
(ขอยืมชื่อ ดารา ของคุณครู มนัส จรรยงค์
มาใช้สักหน่อยเถิด ขอรับ)
....,.เอาใหม่.....
เฒ่าหนู...กับ...เฒ่าโพล้ง
กำลังนั่ง สนทนาธรรม กันอยู่
ที่เก้าอี้ อัลลอยด์
ณ สวน ลุมพินี (พ.ศ. ' ๕๐ )
(คือ...ถ้าจักบรรยายว่า
เปน ม้าหิน
ก็คงจัก เก่า เกินเหตุ)
แลในบัดดลนั้น
ก็เกิดเหตุที่ สองเฒ่า
จำต้อง ชะงัก การสนทนา ดังกล่าว
เนื่องด้วยในขณะนั้น
มีกุมารี วัย ละอ่อน
ในเครื่องแต่งกาย ชุด กีฬา
กลุ่มหนึ่ง
กำลังวิ่งผ่าน วิวไซด์
ฤๅ ในครรลองสายตาของสองเฒ่า
พอดิบ...พอดี...อะไรเช่นนั้น...
"อ้ายแก่เอ๊ย...
ข้ากำลังจะพูดถึงว่า......ง่า..."
แล้วใน ณ บัดนั้น
อภิปรายกถา ของ เฒ่าโพล้ง
ก็จำต้องชะงัก เพราะสำลักน้ำลาย
ในนาทีที่เห็นภาพในคลองจักษุ ฉะนั้น
แลนาฬิกาแห่งชีวิตแห่งสองเฒ่า
ก็คงจักหยุดเดิน ไปในราว ห้า วินาที เปนอย่างน้อย
แต่ ในบัดดล
เฒ่าหนู
ผู้รู้ สติ สํ ปชญฺญ (ความ รํฦกได้)
ก่อนเพื่อนเกลอ
จึงได้เอื้อมมือขวา (เหี่ยว ๆ) ของแก
ผ่านหน้าตนเอง
เพื่อไป บิดคาง เฒ่าโพล้ง
ที่กำลังมองตามภาพงาม ในทางซ้ายมือ
ให้กลับมาสนทนากันดังเดิม
จนกระทั่ง
กระดูก คอต่อ
ของเฒ่า ผู้สหาย
ลั่น ดัง ก ร๊ ว บ เลย
ทีเดียวแหล...ขอรับ.
แล้ว เฒ่าหนู ก็ยักไหล่ พลางว่า
" เฮ้อ...อ้ายโพล้ง
เองอย่าไปคิดอะไร
มากเกินไปเลยวะ
เด็กสมัยนี้น่ะ
มัน โตเร็ว เสียจนกระทั่ง
กูจะแก่...ตามมัน...ไม่ทันอยู่แล้วว่ะ."
ดังนี้ ขอรับ.
แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 50 00:26:55
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
25 ม.ค. 50 00:07:59
]
สองเฒ่า (ผู้ปลงสังขาร)
