ชีวิตหลังความตายและการระลึกชาติ ตอนที่ 4 อิทธิฤทธิ์ศาลเจ้าที่
นามปากกา ภัทรวดี วิริยานุคำประพันธ์
อัญมณีดนตรีไทยงดงามเหลือเกิน
การระลึกชาตินั้นสิ่งสำคัญต้องทำบุญกุศลไว้มากหรือไม่ก็ต้องสำเร็จญาณที่ชื่อว่า ปุพเพนิวาสานุสติญาณหลายๆคนที่สามารถระลึกชาติภพภูมิหลังได้..ถูกกล่าวว่าเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ..ซึ่งบทสรุปของนักวิทยาศาสตร์ไม่สามารถบ่งบอกที่มาที่ไปได้...
ในตอนนี้ขอเล่าถึงตอนที่ผมระลึกชาติให้ผู้อื่นได้ในกรณีที่มีจิตตรงกัน เรื่องของเรื่องเหตุการณ์นี้เกิดนี้ เกิดขึ้นที่จังหวัดนนทบุรี อำเภอบางใหญ่...ตอนนั้นผมอายุ 19ปี พึ่งเข้ามหาวิทยาลัย...
14 เมษายน 2546
มหาสงกรานต์ของปีนั้นครั้งนั้นจำได้ว่า...มีงานสักการะศาลเจ้าที่..ข้างๆบริเวณนั้นมีนักธุรกิจหลายคนหมายตาที่จะซื้อที่ดินบริเวณนั้นไว้ครอบครอง...แต่ทว่าไม่มีใครหมายมั่นได้เลยซักคน
ชาวบ้านระแวกนั้นให้ความเคราพศาลเจ้าที่เป็นอย่างมาก...ผมเองก็อยู่บริเวณนั้นเช่นกัน...ตอนนั้นเรียนมหาวิทยาลัย ปี2 เรียนหนักมากๆ..ช่วงนั้นการระลึกชาตินั้นได้ขาดหายไป..เหตุการณ์ที่ผ่านมาดูเหมือนว่าจะสงบเหมือนสายน้ำที่พัดกระเซ็นโดนโขดหินอย่างสงบ...
ปิดเทอมมาได้ 1เดือนเต็มๆ ความครึกครื้นเริ่มจะปรากฏเป็นรูปเป็นร่าง..ผู้ใหญ่บ้านระดมคนหลายคนไม้เว้นแต่คุณพ่อของผมที่จะไปช่วยงานนี้ด้วย..คนงานนับสิบประดับแสงจากหลอดไฟตามบ้าน..หรือแม้กระทั่งคนงานจากที่อื่นก็มาช่วยคนละไม้คนละมือ...
ศาลเจ้าที่ที่ผมพูดถึงนี้ท่าน..จะช่วยคนที่เดือดร้อน..จนคนจากทั่วสารทิศให้ความเคราพเป็นอย่างมาก..ที่มาที่ไปของท่านจากคำบอกเล่าของปู่ย่าตายายที่เล่ามา..บอกว่าท่านมีมานานนสมัยกรุงสุโขทัยครั้งโน้น...และที่นี้เคยเป็นเมืองลับแลมาก่อน..เรื่องมีอยู่ว่า
สมัยบรรพบุรุษหลายๆรุ่น..ทำอาชีพหาปลาจำกบขาย.ต้องผ่านที่แห่งนี้เสมอ..สมัยเมื่อ 100ปีก่อนที่ดินพื้นนี้เคยเป็นป่าเขียวชอุ่ม..คนที่ผ่านมายังที่แห่งนี้ต้องหลงทางไปตามๆกัน....เพราะสมัยก่อนใช้ไฟจากตะเกียงเป็นส่วนมาก...กว่าจะหาทางออกได้ก็แทบเป็นแทบตายกัน..เนื่องจากหลงป่านานนับวันคงไม่ได้กินอะไรไปหลายวัน....
เหตุที่ชาวบ้านหลงก็เนื่องจาก..ไม่ได้บอกได้กล่าวเจ้าที่เจ้าทางเสียก่อน..ท่านจึงลงโทษให้หลงป่า..จนชาวบ้านที่จะออกหาปลาหรือทำอะไร..ก็ตามต้องขอขมาท่านเสียก่อน...
พอมาถึงยุคของผม...ตอนนั้น..ผมพึ่งระลึกชาติได้ไม่นานนัก...เรื่องวิญญาณสำหรับผมตอนนั้นยังอาจไม่เคยชิน...ผมรู้เสมอว่าท่านอยู่ห่างจากตัวผมได้ไม่ไกลนัก...วันไหนที่ผมเล่นดนตรีไทยท่านก็จะมาฟังผมเล่นประจำ....ทั้งหมู่บ้านนั้นมีแค่บ้านผมเท่านั้นที่เล่นดนตรีไทยบ้านเดียว...ผมเห็นท่านมองผมอยู่ข้างๆ..ลักษณะของท่านออกจะเหมือนชูชกก็ไม่ปาน..ท่าจะถือไม่เท้าพร้อมกับหนวดเคราที่ยาวถึงหน้าอก....
ไม่มีใครเห็นท่านนอกจากผม....วันนั้นที่บ้านผมไม่มีใครอยู่สักคน..คนส่งจดหมายขับเรือมาด้วยความเร็ว..และก็จอดลงหน้าบ้าน...พร้อมหยิบจดหมายค่าโทรศัพท์ประจำเดือนของเดือนนั้น......
คนส่งจดหมายก็เห็นตาแก่ๆคนหนึ่งนั่งอยุ่บนนอกชานบ้านของผม...คนส่งจดหมายก็เรียกให้คุณตาคนนั้นมารับ..ท่านก็อยู่เฉยและก็ส่งยิ้ม......คนส่งจดหมายเลยต้องนำจดหมายไปใส่ตะกร้านอกรั้วแทน.....หลังจากนั้นก็ขับเรือไปอย่างสายลมพัดผ่าน....
2เดือนต่อมาคนส่งจดหมายมาอีกครั้ง พร้อมกับบอกกับคุณพ่อผมว่า.ตาแก่ๆเป็นใครเหรอครับ...คุณพ่อผมบอกว่า..บ้านหลังนี้ไม่มีครับ....คนส่งจดหมายก็ยืนยันว่ามี..แต่คุณพ่อของผมก็ยืนยันว่าไม่มีแน่นอน.....ส่วนตอนนั้นผมรู้รู้ว่าใครเป็นคนรับจดหมาย.......คนส่งจดหมายเดือนถัดไปก็หายหน้าไปครับ...คนส่งจดหมายคนใหม่ก็ทำหน้าที่แทน..ด้วยความสงสัยก็ถามด้วยความเป็นห่วง.....คำตอบนั้นเราได้ยินถึงกับอึ้ง...เดือนที่ผ่านมาพี่ที่สงจดหมายโดนคุณตาเล่นงานตอนกลางวันแสกๆ...ตอนนี้พี่เข้าลาออกแล้วครับ...คำตอบที่ดูว่าเรียบง่ายมากเกินไป....ในตอนต่อไปจะเริ่มถึงการระลึกชาติของหนุ่มสาว 2คน เมาเหล้าชะตาขาดครับ...
อัญมณีดนตรีไทยงดงามเหลือเกิน
จากคุณ :
อัญมณีดนตรีไทย 
- [
25 ม.ค. 50 12:45:02
]
ชีวิตหลังความตายและการระลึกชาติ ตอนที่ 4 อิทธิฤทธิ์ศาลเจ้าที่
