ความคิดเห็นที่ 1 อิมนั่งขำอยู่ริมหน้าต่าง เมื่อคิดถึงจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอกับวินได้มีโอกาสใกล้ชิดกัน  ทั้งที่วันนั้นเธอพูดเล่นและไม่คิดว่าคนอย่างวินจะยอมทำตามข้อเสนอ เธอลุกเดินมาหยุดที่หัวเตียงมองช่อดอกกุหลาบสีขาว ซึ่งบัดนี้โดน กาลเวลาพลัดพรากเอาความสดชื่นจากไปแล้ว “ป่านนี้เจ้าของเจ้าจะเป็นยังไงบ้างนะ” หญิงสาวพึมพำกับดาวบนฟ้า พร้อมกับไล้นิ้วลงบนกลีบกุหลาบแห้งที่วางอยู่บนหัวเตียงด้วยความคิดถึง... “อะไรนะอิม นี่แกจะบ้าเหรอ” แนนเพื่อนรักของอิมร้อง เมื่อเธอเล่าเรื่องวินให้ฟังในตอนเช้า ตาจ้องดวงหน้าขาวใสของเพื่อนเขม็ง และไม่เข้าใจว่าเพื่อนคิดอะไรอยู่ “เอาน่า แค่เอาดอกไม้มาขอความรักฉันต่อหน้าคนเยอะแยะขนาดเนี้ย นายวินก็ไม่กล้าแล้ว” อิมตอบอย่างมั่นใจแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือแกล้งทำเป็นไม่สนใจเพื่อน “แล้วถ้านายนั่นทำจริงๆ ล่ะ  แกจะว่ายังไง ?” เพื่อนสาวยังไม่ยอมลดละ เธอยกไหล่แทนคำตอบ “เฮ้ย! นี่ถ้าแกเผลอใจไปชอบเขาขึ้นมาจะทำไง?” เสียงแนนสูงขึ้นเรื่อยๆ อิมจ้องหน้าเพื่อน ดวงตาส่อแววเศร้า “แกก็รู้ว่ายาก ฉันไม่เชื่อในความรัก” ประโยคหลังเกือบดึงอิมให้จมดิ่งสู่อดีตอีกครั้ง หากแนนไม่เข้ามาตบที่ไหล่เบาๆ เป็นเชิงปลอบเพราะรู้ดีว่าเพื่อนผ่านความเสียใจมายากลำบากขนาดไหน แต่แวบเดียวอิมก็กลับมายิ้มสดใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  นึกขำภาพนายวินเอาดอกไม้มาบอกรักเธอในจินตนาการ “อิม...อิม...ยัยอิม”  แนนร้องเรียกเสียงดังขึ้นตามลำดับ พร้อมกับเขย่าแขนเพื่อนอย่างแรง  จิตสำนึกของอิมวิ่งออกจากภวังค์อย่างเร็วจี๋  ภาพในจินตนาการแตกดัง เพล้ง! “แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ อยู่ดีๆ ก็นั่งหัวเราะ ...ฮึ เดี๋ยวได้หัวเราะไม่ออกแน่ นายวินเดินมาโน่นแล้ว” อิมหันไปมองตามที่เพื่อนสาวบอก ตายล่ะหว่า! นายวินถือช่อดอกไม้เดินตรงมาที่เธอ ชักไม่สนุกแล้วสิ นึกตำหนิตัวเองที่คะนองปากไม่คิดว่านายวินจะบ้าทำอย่างที่เธอบอก ก่อนที่จะหันมายิ้มแหยๆ ให้แนน แล้วพยักเพยิดให้เพื่อนสาวเดินตามเธอไปในขณะที่วินก็เร่งฝีเท้าเมื่อเห็นอิมทำท่าจะเดินหนี “จะไปไหนน่ะอิม...อย่าบอกนะว่าเธอกำลังหนีเรา” สิ้นเสียงเย้ยของชายหนุ่ม อิมสะบัดหน้าเดินตรงมาที่เขาทันที ทั้งคู่จ้องหน้ากันพร้อมจะเปิดศึกคารมอีกครั้ง “เราเอาดอกไม้มาให้ตามที่เธอขอแล้วไง” ในที่สุดชายหนุ่มก็อ่อนข้อเพราะต้องการให้เจตนาของตัวเองลุล่วง ปรอทอารมณ์ของหญิงสาวเมื่อครู่ค่อยๆ ปรับองศาเดือดลงมาเกือบเป็นปกติเมื่อเห็นดอกกุลาบขาวช่อโตอยู่ตรงหน้า “งั้นก็คุกเข่า แล้วบอกรักฉันสิ” น้ำเสียงน่าหมั่นไส้คราวนี้ทำให้ชายหนุ่มอารมณ์เดือดแทน “นี่เธอ” ตาคมโตของเขาจ้องเธอแทบถลน กรามขบกันแน่น  ค่อยๆ ข่มความรู้สึกที่ร้อนระอุให้เย็นลง แล้วทำตามที่หญิงสาวบอกอย่างขุ่นใจ “เฮ้ย” อิมร้องตาที่เคยเล็กกลับโตขึ้นมาเพราะความตกใจ ไม่เชื่อว่าเขาจะทำตามอย่างว่าง่ายแบบนี้ หญิงสาวขยับแว่นก้มมองเขาเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง... ในตอนนั้นอิมบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรหรอกน่าแค่คบกันขำๆ สามเดือนเท่านั้น แต่ความใกล้ชิดช่างเล่นตลก ขันเกลียวแห่งความผูกพันของเธอกับเขาเสียแน่น แม้ในช่วงแรกที่แกล้งคบกันเธอจะปวดหัวกับการถูกแกล้งจากสาวๆ ที่ปลื้มเขา แต่เมื่อพวกนั้นเจอเข้ากับวาจาพิฆาตก็ถอยทัพไปเอง จากนั้นเธอก็ต้องรบกับวินต่ออีก ถึงจะรำคาญแต่ก็กลายเป็นความเคยชิน การมีเขาอยู่ใกล้ๆ ก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด เพราะผู้ชายคนนี้มีหลายมุมที่น่ารักกว่าที่เธอเห็น ยิ่งตอนนี้ไม่มีเขาเธอยิ่งรู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่าง ทั้งที่เธอเป็นครนผลักไสเขาให้ห่างออกไป... แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 50 15:05:12 จากคุณ : gagayear (gagayear) - [ 25 ม.ค. 50 20:17:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เปลวไฟที่โหมอยู่ตรงหน้ายิ่งทวีความร้อนในยามบ่ายให้รุนแรงขึ้น แต่อารมณ์ของคนยิ่งร้อนกว่า ผู้คนวิ่งกันอลหม่านบ้างถือถังน้ำสาดเข้าไปในกองไฟ บ้างตะโกนโหวกเหวกฟังไม่ได้ศัพท์ ยังดีที่ตอนนี้ปิดเทอมจึงไม่มีเด็กอยู่ ไม่กี่คน วินยืนละล้าละลังเมื่อรู้ว่าอิมวิ่งเข้าไปช่วยเด็กหญิงอายุห้าขวบที่เป็นต้นเหตุให้ไฟไหม้ครั้งนี้ เธอแอบนำไม้ขีดไฟเข้าไปจุดเล่น ในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจวิ่งฝ่ากองเพลิงเข้าไป “ไม่เป็นไรใช่ไหม ยัยบ๊อง” เขาถามเมื่อส่งเด็กที่อุ้มไปสู่อ้อมแขนของผู้เป็นแม่แล้ว อิมส่ายหน้ามองห้องสมุดเล็กๆ ที่เป็นน้ำพักน้ำแรงของเธอและเพื่อนๆ รวมทั้งชาวบ้านอย่างอาลัย  “คิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์เกิร์ลหรือไง” เขาบ่น แต่เธอไม่ได้ต่อปากต่อคำเหมือนเคยเพราะรู้สึกผิด ไม่ทันคิดถึงผลของการวิ่งเข้าไปในกองไฟแบบนั้น ถ้าเขามาช่วยไม่ทันคงแย่เหมือนกัน “ดีนะที่ยังไม่ขนหนังสือเข้าไป” หญิงสาวพึมพำด้วยท่าทีอ่อนแรง นึกถึงหนังสือต่างๆ ที่เธอและเพื่อนๆ ตั้งใจช่วยกันรวบรวมและตระเวนรับบริจาค เมื่อรู้ว่าต้องมาออกค่ายฯที่โรงเรียนบนดอย วินโอบหลวมๆ และตบไหล่เธอสองสามครั้ง ทั้งคู่มองสิ่งก่อสร้างตรงหน้า ซึ่งเสียหายไปบางส่วนแล้วถอนใจออกมาเกือบพร้อมกัน นั่นทำให้รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว... เวลาสามเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากที่แกล้งคบกันกลับกลายเป็นความรู้สึกที่แท้จริง แต่อิมไม่ยอมรับและไม่กล้าที่เผชิญหน้ากับความจริง เพราะเธอไม่รู้ว่าวินรู้สึกยังไงกับเธอบ้าง เมื่อถึงวันแห่งการจากลา เธอจึงหนีมาที่บ้านบนดอยซึ่งเคยพักตอนมาออกค่ายตามลำพัง “คนขี้ขลาด” เสียงวินดังแทรกเสียงแมลงกลางคืน ทำให้หญิงสาวหันไปมองแวบหนึ่ง “มาเที่ยวไม่ได้หรือไง” อิมถียงข้างๆ คูๆ “นี่แน่” เขาเดินเข้ามาหอมแก้มเธอดังฟอด แล้วชิงพูดต่อ  “เป็นการลงโทษที่หนีมาเที่ยวคนเดียว”  แสงยามค่ำคืนทำให้คนพูดไม่เห็นว่าคนฟังหน้าแดงขนาดไหน เธอเดินหนีเขากลัวจะซ่อนอาการเขินไม่มิด ชายหนุ่มวิ่งมาดักหน้าและจับมือทั้งสองข้างของเธอ “เราขอต่อเวลาของการคบกันไปอีกได้ไหม” พูดไปก็สบตาคนฟังไป “นานแค่ไหน” อิมถามเพราะไม่รู้ว่าเขาจะสนุกกับเรื่องนี้ถึงเมื่อไหร่ “จนกว่าอิมจะไม่อยากเห็นหน้าเรา”   “งั้นก็พรุ่งนี้น่ะสิ” พูดจบก็หัวเราะออกมาดังลั่นเพื่อกลบเกลื่อนความสับสนในใจ แล้วก็รีบวิ่งหนีก่อนที่จะโดนทำโทษอีกครั้ง ภาพชายหนุ่มกับหญิงสาววิ่งไล่หยอกล้อกันท่ามกลางหมู่ดาว ปนเสียงหัวเราะที่แข่งกับเสียงแมลง ปลุกให้พระจันทร์ตื่นขึ้นมามองอย่างอิจฉา  ต้นไม้ก็แกล้งหลับตาเพราะหมั่นไส้คนทั้งสอง... อิมเดินไปหยิบการ์ดที่วาดด้วยสีน้ำเป็นรูปชายหญิงนั่งคู่กันท่ามกลางทะเลดาวออกมาจากลิ้นชักชั้นล่างสุดของตู้หนังสือ และเดินกลับมายืนข้างๆ ช่อดอกกุหลาบแห้งดังเดิม การ์ดใบนี้วินให้เธอก่อนที่จะจากไป หญิงสาวอ่านข้อความในนั้นซ้ำไปซ้ำมาเหมือนจะเตือนตัวเองว่าเจ้าของการ์ดรู้สึกอย่างไรกับเธอ ข้อความสั้นๆ แต่มีความหมายสำหรับหญิงสาวกว่าถ้อยคำใดๆ มันทำลายกำแพงของความกลัวในความรักจนหมดสิ้น ... แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 50 15:08:30 จากคุณ : gagayear (gagayear) - [ 25 ม.ค. 50 20:20:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฤดูหนาวที่ผ่านมาวินพาอิมมาที่โรงเรียนบนดอยอีกครั้ง เวลาผ่านไปเกือบปีความเติบโตของห้องสมุดที่เคยช่วยกันสร้างไว้เห็นได้ชัดเจนจากชั้นที่เพิ่มขึ้นตามจำนวนหนังสือ ซึ่งนั่นทำให้อาคารเล็กๆ แทบไม่พอสำหรับเด็กๆ ที่สนใจใฝ่หาความรู้ นี่เป็นของขวัญปีใหม่ที่ทำให้ทั้งเธอและเขามีความสุขเหลือเกิน กับการเติมเต็มความรู้ให้กับอนาคตของชาติ สิ่งที่ได้เห็นทำให้เหตุการณ์ไฟไหม้วันนั้นจางไป เด็กหญิงคนที่จุดไฟและเธอกับเขาเข้าไปช่วยไว้โตขึ้นจนผิดตา แต่ยังซุกซนเหมือนเดิม ชายหนุ่มโอบไหล่หญิงสาวทั้งคู่ยืนมองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มให้กัน หลังจากไปเยี่ยมโรงเรียนบนดอยแล้ว วินพาอิมไปดูดอกซากุระบานบนดอยแม่สลองในเช้าวันถัดมา โชคดีที่เธอและเขามาฉลองปีใหม่กันล่วงหน้าหนึ่งสัปดาห์ นักท่องเที่ยวจึงยังบางตาอยู่ ลมหนาวโบกโบย กวักมือชักชวนดอกซากุระที่กำลังบานเต็มที่ให้ปลิดปลิวเต้นระบำหวานแหวกว่ายในอากาศก่อนจะร่อนลงสู่พื้นดิน ภูเขาลูกสลับลูกเล็กใหญ่ไกลสุดตาถูกปกคลุมด้วยไอหมอก อิมมองภาพที่เห็นอย่างตื่นตาตื่นใจ หญิงสาวขยับแว่นเข้าที่ก่อนจะพ่นลมเพื่อระบายไออุ่นลงสู่มือ วินหยิบถุงมือไหมพรมสีฟ้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง และยื่นให้เธอ “อ่ะ ใส่ซะ” หญิงสาวยิ้มให้เขาก่อนจะรับถุงมือมาสวม แต่ก็ต้องตาโตด้วยความแปลกใจเมื่อพบว่ามีอะไรอยู่ข้างใน พอหยิบออกมาดูก็เห็นว่าเป็นสร้อยข้อมือสีเงินและมีตัวอักษร I&V ตัวเล็กห้อยอยู่ตรงปลายสุดของสร้อย “โห...” เธอช้อนตาขึ้นมองเขานิดหนึ่ง “สวยจัง” “ของขวัญปีใหม่” เขาพูดสั้นๆ และหยิบสร้อยมาสวมให้เธอ ต่างคนต่างเขิน หน้าที่แดงจากลมหนาวอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ “อิมอุตส่าห์ลำบากลำบน แกล้งคบกับเราอยู่ตั้งนาน จะลำบากเพิ่มขึ้นไหมถ้าเราจะมาคบกันจริงๆ” เล่นถามตรงๆ แบบนี้อิมก็อายจนม้วนไปเลย แต่เธอก็ยังจำได้ว่าเขาเจ็บและกลัวความรักมากแค่ไหน “แล้วไม่กลัวเสียใจแล้วเหรอ ?” เธอถามแบบกล้าๆ กลัวๆ “ไม่” เขาตอบเสียงอ่อนโยนแต่ฟังดูมั่นคง “แล้วถ้าพลอยกลับมาล่ะ ?” คำถามนี้ทำให้ชายหนุ่มอึ้งกิมกี่ไปเลย อิมไม่ลังเลกับการรอคำตอบกลบเกลื่อนอาการที่สลดลงด้วยการวิ่งไล่เก็บดอกซากุระอย่างร่าเริงเกินเหตุ วินส่ายหน้าและบ่นกับตัวเอง “ยัยบ๊องเอ๊ย” เลยไม่รู้กันว่าตกลงจะคบกันจริงๆ ไหม และท่าทางที่ร่าเริงไม่ค่อยสนใจอะไรนี่เองที่ทำให้เขาไม่กล้าบอกความรู้สึกกับเธอ ทั้งคู่กลับถึงกรุงเทพฯ ในอีกห้าวันถัดมา เมื่อถึงบ้านวินพบว่าแม่ของพลอยมารอเขาอยู่หลายวันแล้ว เธอเล่าเรื่องของพลอยให้ฟังอย่างคร่าวๆ ว่าที่พลอยต้องเดินทางไปอเมริกาอย่างกระทันหัน เพราะพลอยป่วยหนักและตอนนี้กำลังจะเข้ารับการผ่าตัดครั้งสำคัญ แต่เธอต้องการพบเขาก่อน แม่ของพลอยจึงเดินทางมาขอร้องเขาด้วยตัวเอง  เพราะเหตุนี้ทำให้วินเงียบไป เขาไม่รู้จะบอกอิมยังไง รวมทั้งไม่รู้ว่าตัวเองจะตัดสินใจยังไง ถึงจะสงสารพลอยแต่ก็เป็นห่วงความรู้สึกอิม “วิน เป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรก็บอกกันสิ จะได้ช่วยกันคิด วินเงียบไปแบบนี้หลายวันแล้วนะ อิมรู้สึกอึดอัด” อิมตัดสินใจถาม เพราะเห็นวินนิ่งผิดสังเกตมาสองวัน วินจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังและคาดหวังว่าอิมคงจะห้ามไม่ให้เขาไป “ไปเถอะวิน ไปให้กำลังใจพลอย แล้วไปหาคำตอบให้ตัวเองด้วย” หญิงสาวบอกอย่างจริงใจ เขานิ่งไปครู่หนึ่งรู้สึกผิดหวังที่เธอไม่ห้าม หรือว่าอิมไม่ได้คิดเหมือนกันกับเขา “ทำไมอิมต้องไล่ให้เราไปด้วย ไม่จำเป็นต้องหาคำตอบอะไรทั้งนั้น” “วินจำได้ไหมว่าก่อนที่เราจะคบกัน วินรับปากจะทำอะไรให้อิมสองข้อ ข้อแรกวินทำไปแล้ว และอิมขอทวงสัญญาข้อสอง อิมขอให้วินไปหาพลอย” “อิม ไม่กลัวว่าเราจะ...” เขาลังเลที่จะพูดต่อ เธอสวนขึ้นมา“อิมไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ถ้าจะรักก็ไม่ต้องกลัวเจ็บ” “แล้วอิมรักเราหรือเปล่าล่ะ ?” ใจเต้นโครมครามนึกคาดหวังคำตอบไปต่างๆ นาๆ หญิงสาวไม่ตอบเพราะต้องการให้เขาเคลียร์ความรู้สึกของตัวเองให้เรียบร้อยก่อน “ถ้ากลับมาแล้วเราจะมาทวงตำตอบนะ” เขาพูดเมื่อเห็นว่าเธอนิ่งไปนาน “คนบ้า พูดขนาดนี้ยังไม่รู้อีกว่าคิดยังไง” เธอพึมพำกับตัวเอง จากนั้นอีกสามวันวินก็เดินทาง อิมพยายามทำตัวให้วุ่นกับการทำกิจกรรม เพราะเธอไม่อยากร้องไห้ให้เขาเห็น ก่อนจะไปวินจึ้งฝากการ์ดไว้กับแนนให้นำมาให้เธอ การ์ดรูปชายหญิงนั่งคู่กันท่ามกลางทะเลดาว คล้ายกับที่เธอและเขาเคยไปเที่ยวด้วยกันบนดอย ในการ์ดเขียนว่า รักอิมที่สุดเลย... แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 50 15:11:33 แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 50 15:08:57 จากคุณ : gagayear - [ 25 ม.ค. 50 20:22:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วินไปแล้วก็ไม่ส่งข่าวมาเลย อิมจึงคิดว่าเขาน่าจะคืนดีกับพลอยและอยู่ดูแลคนที่เขารักอยู่ที่โน่น แต่ลึกๆ เธอก็ยังแอบหวังว่าวินจะกลับมาทวงคำตอบจากเธออย่างที่เขาพูดไว้ หกเดือนที่ผ่านมาเธอจึงตั้งหน้าตั้งตาเรียนและทำกิจกรรมเหมือนปกติที่เคยเป็น พยายามคิดถึงเขาให้น้อยที่สุด ไม่ใช่ว่าไม่รักเขาแต่ความรักที่ผ่านมาทำให้เธอรู้ว่าควรจะจัดการกับความรู้สึกรักยังไงบ้าง เพื่อไม่ให้ตัวเองเจ็บปวดเกินไป และวินก็ทำให้เธอเชื่อว่าความรักดีๆ มีอยู่จริงบนโลกนี้...   ดึกแล้วอิมหลับไปพร้อมการ์ดใบสวยที่วางแนบอยู่ที่อก ฝันว่าตัวเองนั่งนับดาวโดยมีวินนั่งอยู่ข้างๆ ที่บ้านบนดอยหลังเดิม... วันนี้อิมกำลังประชุมกับเพื่อนๆ อยู่ในห้องชมรม เธอนั่งอยู่ด้านหน้าของกลุ่ม ถัดมาเป็นรุ่นพี่ที่เคยปิ๊งเธอแต่ก็เลิกลาไปเมื่อเห็นเธอเดินกับวิน ซึ่งตอนนี้เธอกับรุ่นพี่กำลังปรึกษากันเรื่องที่จะจัดกิจกรรมการรับน้อง แต่ภาพที่เห็นดูกระหนุงกระหนิงเกินเหตุจนใครคนหนึ่งทนไม่ได้ เดินเข้ามานั่งแทรกกลางระหว่างคนทั้งสอง อิมมองหน้าผู้มาเยือนอย่างงงๆ คิ้วย่นเข้าหากันจนกลายเป็นเส้นเดียว เธอทำเป็นไม่สนใจ มองเลยข้ามไปที่รุ่นพี่บอกกับว่าพรุ่งนี้ค่อยคุยกันต่อ  ก่อนจะลุกเดินหนีไป แต่ก็หนีไม่พ้นคนที่เดินตามมา “หนีเราทำไม ไอ้เรารึคิดถึง พอลงเครื่องปุ๊บก็รีบมาหาเลย แต่กลับวิ่งหนีซะงั้น” วินพูดแกล้งน้ำเสียงน้อยใจสุดฤทธิ์ พร้อมกับทำคอตกหวังจะให้อีกฝ่ายสงสาร “ใครจะไปรู้ เห็นหายเงียบไปหกเดือนก็นึกว่าคืนดีกับพลอยไปแล้ว” อิมค้อน “มาถึงก็ทำนิสัยเสียนึกว่าคนอื่นเขาเหมือนตัวเองหรือไง” เธอพูดไปเดินไป น้ำเสียงแข็งจนอีกฝ่ายใจเสีย “เหมือนอะไร ?” เขาถามในขณะที่ก้าวขาตาม “ก็ลืมง่ายน่ะสิ” หญิงสาวเร่งฝีเท้า เมื่อรู้ว่าหลงกลฝ่ายตรงข้ามแล้ว “อ่ะ แสดงว่าอิมไม่เคยลืมเราเลยงั้นสิ” เข้าทางเลยชายรีบหนุ่มวิ่งไปดักหน้า “เราคิดถึงอิมตลอดเวลานะ แต่ที่ไม่โทรมาเพราะรู้ว่าถ้าได้ยินเสียงอิมเราต้องแพ็คกระเป๋ากลับแน่ๆ” เมื่อเห็นเธอหยุดฟังเขาจึงใส่อีกชุดหนึ่งทันที “แต่เรารู้ว่าทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะพลอยเขาน่าสงสารมาก และเขาก็เข้าใจเราสองคนดี เขาขอแค่ให้เราอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าจะหายดี เราเลยไม่กล้าโทรหาอิมมันทรมานที่ได้ยินแต่เสียงน่ะ” อิมฟังวินพูดจนจบแล้วก็เดินต่อ “ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ ?” ชายหนุ่มไม่ยอมลดละ “การสื่อสารน่ะมีตั้งหลายแบบ” เสียงของหญิงสาวอ่อนลงนิดหน่อย “ก็เราเขียนจดหมายไม่เป็นนี่ แล้วก็ไม่ว่างออกมาร้านอินเตอร์เน็ทด้วย แต่อีกใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าถ้าเราหายเงียบไปเลยอิมจะยังรอเราไหม” เขาทำเสียงอ้อน เธอหยุดเดินกระทันหันทำให้คนเดินตามเบรกไม่ทัน พอดีกับที่เธอหันหน้ามาคราวนี้หน้าของคนสองคนก็เลยชนกันอย่างไม่ตั้งใจ เขารวบเอวเธอไว้เพื่อไม่ให้ล้มไปข้างหลัง แก้มใสของอิมพลอยเปลี่ยนเป็นสีชมพูไปด้วย พอได้สติเธอก็พลักเขาออกจากตัว แต่มือเขาเหนียวยิ่งกว่าติดกาวไว้เสียอีก เพราะมันติดกับเอวเธอแน่นจนแกะไม่ออก “เรามาทวงคำตอบ” เขาถามต่อในขณะที่เธอก็ยังดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากเขา “ปล่อย... บอกให้ปล่อยไง” จากสีชมพูแก้มเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่ารอบๆ มีสายตาหลายคู่กำลังจ้องอยู่ “ไม่ ตอบเราก่อนสิว่าอิมรักเราหรือเปล่า” เขาต่อรอง เธอเงียบเขายิ่งสนุกกอดเธอแน่นขึ้น “รัก” เธอกัดฟันตอบเพื่อจะได้หลุดพ้นจากเขา ทำให้เสียงที่ลอดออกมาดังแผ่วๆ คนฟังจึงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ “พูดว่าอะไรนะ ไม่เห็นได้ยินเลย” เขาแกล้งเอียงหูเข้าไปใกล้ “รัก” เธอตะโกนออกมา แล้วอาศัยจังหวะเผลอพลักเขาออกให้พ้นตัว เสียงเพื่อนๆ ตบมือและตะโกนแซวทำให่หญิงสาวแทบแทรกแผ่นดินหรือไม่ก็เหาะหนีไปเลย แต่เธอทำได้แค่วิ่ง วิ่งให้เร็วที่สุด ตาบ้าเอ้ย !! ชายหนุ่มไม่ตามไปอีกเพราะรู้ว่าหัวใจของหญิงสาวอยู่กับเขาแล้ว เขาไม่กลัวว่าเธอจะหนีหายไปไหนและไม่กลัวอะไรทั้งนั้นถ้าได้ความรักจากผู้หญิงที่ชื่ออิม ผู้หญิงที่ทำให้เขาอยากมีความรักอีกครั้ง... .................................................. แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 50 15:13:23 จากคุณ : gagayear - [ 25 ม.ค. 50 20:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รบกวนเพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่านช่วยคอมเม้นท์หน่อยนะคะ จากคุณ : gagayear - [ 25 ม.ค. 50 20:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จบยังเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 25 ม.ค. 50 23:25:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พล็อตคุ้นๆ แกล้งคบกัน เพราะนางเอกต้องเป็นกันชนผู้หญิงให้พระเอก แฟนพระเอกจากไปโดยไม่บอกลา เพราะป่วย พระเอกไปหาแฟนเก่า แล้วเงียบหายไปโดยไม่ติดต่อนางเอกเพราะกลัวจะทนคิดถึงไม่ไหว อ่านแล้วนึกถึง คิมซัมซูน จากคุณ : หลักสาม - [ 26 ม.ค. 50 03:47:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักดีค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 26 ม.ค. 50 12:56:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ใช่เลยค่ะ นึกถึง คิมซัมซุง มากๆเลย แต่ก็น่ารักดีค่ะ จากคุณ : Super Nerd (Super Nerd) - [ 26 ม.ค. 50 13:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ทุกคน : ขอบคุณค่ที่เข้ามาอ่านและติชม คุณscottie : จบแล้วค่ะ คุณหลักสาม+คุณSuper Nerd : พล็อตอาจคล้ายคิมซัมซุน แต่รายละเอียดต่างกันค่ะ เรื่องนี้แต่งไว้หลายปีแล้ว แต่ไม่จบดิฉันนำมารีไรท์ใหม่ค่ะ คุณ:::อาราเร่::: : ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Zayonara (gagayear) - [ 26 ม.ค. 50 15:18:01 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาอ่านค่ะ..พล็อตเรื่องหนุกดีค่ะ จากคุณ : CPMZ - [ 27 ม.ค. 50 00:31:03 ]