ความคิดเห็นที่ 1 บางครั้ง ความสุขก็เกิดจากใจที่สงบ บางครั้ง ความสุขก็เกิดจากใจที่ไม่สงบ รถทัวร์คันใหญ่แล่นไปตามถนนสายเอเชียจนกระทั่งถึงโรงพยาบาลในจังหวัดนครศรีธรรมราช เจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลออกมายืนรอต้อนรับยามเมื่อคณะเจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลรัชอรุณไปถึง หมอภัทรลงจากรถก่อน พร้อมกับเจ้าหน้าที่ที่ช่วยติดต่อประสานงาน ด้านคุณหมอสาวคนสวยประจำโรงพยาบาลรีบหยิบกระจกขึ้นมาสำรวจความงามแล้วใช้เวลาที่มีอยู่เพียงน้อยนิดตบแป้งทับลงไปอย่างรวดเร็ว ครั้นมั่นใจว่า ‘สวย’ แล้วก็ค่อยเดินนวยนาดลงไปจากรถทัวร์ สูดอากาศบริสุทธิ์ของยามสายโด่ง ก่อนจะเปรยดังๆ “นครศรีธรรมราชอากาศดีจังเล้ย” ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลที่หล่อนมาดูงานนั้น เป็นหมออายุราวห้าสิบปี อ้วนท้วนสมบูรณ์แจ่มใส ใบหน้าอวบอูมอิ่มไปด้วยรอยยิ้มที่เผื่อแผ่เอ็นดูมาถึงหมอตัวเล็กๆ เหมือนกับเป็นลูกสาวของตัวเอง “ไปห้องประชุมกันดีกว่า ผมให้คนเตรียมของว่างเอาไว้แล้ว” “มีกล้วยไหมคะ? อยากกินกล้วยเล็บมือนาง เมื่อกี้รถผ่านร้านขายกล้วยเต็มสองข้างทางไปหมดเลย น่ากิ๊น น่ากิน” เจ้าของถิ่นหัวเราะ ก่อนจะตอบว่า “มีสิ เตรียมไว้เป็นเครือเลย” คุณหมอสาวยิ้มแก้มปริ รีบเดินตามเจ้าหน้าที่คนอื่นไปอย่างรวดเร็ว น้ำย่อยในกระเพาะอาหารเริ่มทำงานยามเมื่อภาพกล้วยเล็บมือนางปรากฏขึ้นมาในหัว “ผู้อำนวยการที่นี่น่ารักน่ากอดจัง” จึงได้ยินเสียงดุๆ ห้วนๆ ลอยมาแทบจะทันทีว่า “แม้แต่คนอายุเกือบห้าสิบปีก็ยังคิดแบบนั้นได้อีก... เขามีลูกมีเมียแล้ว คงไม่มีเวลามายุ่งกับคุณเท่าไหร่หรอก” ร่างบางหยุดกึ่ก แล้วหันไปทำหน้างอง้ำ “ไข้ขึ้นหรือผีเข้าน่ะคุณ? เมนส์ไม่มาก็ไปกินฮอร์โมนสิ” หมอภัทรหน้าแดงก่ำ เม้มริมฝีปาก แล้วเดินลิ่วจากไปโดยเร็ว ทิ้งให้คนด้านหลังโวยวายโช้งเช้งเอากับสายลมและแสงแดดของนครศรีธรรมราชตามลำพัง โธ่เอ๊ย...นี่ถ้ารู้ว่าถูกชอบมีหวังรีบแล่นไปหาเชือกมาผูกคอตาย ผู้อำนวยการกอดฉันก่อน! ฉันไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่ม ในห้องประชุมขนาดเล็กมีโปรเจคเตอร์เพียงหนึ่งตัวกับคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ตรงกลาง รายล้อมด้วยโต๊ะสำหรับผู้เข้าประชุม มีอาหารว่างและเครื่องดื่มตั้งพร้อมสำหรับรับประทาน กล้วยเล็บมือนางสีเหลืองๆ ตั้งอยู่ข้างคูลเลอร์ใส่น้ำ โดนมือดีฉกไปคนละสองสามใบ รวมไปถึงคนที่บ่นว่าอยากกินมาตั้งแต่ต้นที่หยิบไปยืนกินเงียบๆ ระหว่างฟังหมอภัทรกับหมอกำจร ผู้อำนวยการโรงพยาบาลวัยห้าสิบทักทายกันและกัน เพิ่งรู้ว่าเขาเป็นศิษย์เก่าจากสถาบันเดียวกัน แต่คนละสถาบันกับหล่อน หมอวริญาจึงไม่รู้จักใครเลย ตรงกันข้ามกับหมอกำจร ที่รู้จักเจ้าหน้าที่หลายคนแล้วเป็นอย่างดี “เดซี่แต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นเอาการ์ดมาให้บ้างเลย ไวเหมือนกันนะ แต่งไม่ทันไรก็มีลูกเสียแล้ว เหลือแต่เราล่ะภัทร เมื่อไหร่จะแต่งงงแต่งงานกับเขาสักที” หมอภัทรได้แต่ยิ้มแห้ง ไม่ตอบ เป็นเวลาเดียวกับที่ดุจดาวเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเข้าไปร่วมวงด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ยินดีด้วยนะคะ ที่โรงพยาบาลนี้ผ่านระบบประกันคุณภาพเป็นโรงพยาบาลแรก” “หลังจากนั้นก็ดังระเบิดเลยครับ เพราะว่ามีแต่โรงพยาบาลขอมาดูงานที่โรงพยาบาลเราเป็นว่าเล่น ตอนนี้เจ้าหน้าที่กำลังจะรับอาชีพเสริมเป็นคนนำทัวร์เสียแล้ว” หัวหน้าพยาบาลสาวหัวเราะเสียงใส ขยับเข้าไปใกล้ผู้อำนวยการหนุ่มของตัวเองแล้วพยักเพยิด “คุณหมอแกอารมณ์ดีนะคะ ว่างๆ ต้องมาขอฝากตัวบ้างแล้ว เผื่อว่าจะได้ทำทัวร์เป็นอาชีพเสริมกับเขาบ้าง” “ได้ครับ ตามสบายเลย โรงพยาบาลนี้ยินดีต้อนรับเสมอ นี่เสียดายว่ามาวันหยุด แต่ก็ดีแล้ว วันธรรมดาต่างคนต่างก็ยุ่ง” นายแพทย์กำจรยิ้มจนตาหยี ก่อนจะเหลียวหาใครอีกคน “หมอผู้หญิงคนเมื่อกี้เธอไปไหนเสียแล้วล่ะ เห็นบ่นว่าอยากกินกล้วยเล็บมือนาง ไม่รู้ว่าจะได้กินหรือยัง มาถึงก็หิวเหมือนเด็กๆ เชียว” คำเรียกแฝงความเอ็นดูไว้ในน้ำเสียงนั้น ทำให้ใบหน้ายิ้มแย้มของดุจดาวตึงขึ้นน้อยๆ คำพูดเจื้อยแจ้วติดอยู่ในลำคอ ริษยาสะกิดแปล๊บขึ้นมาในอก “วริญา” หมอภัทรเรียกเสียงเข้ม เจ้าของชื่อจึงหันมามองพร้อมกับทำหน้าเหรอหรา ครั้นเห็นว่าเป็นใครเรียก หล่อนก็ชักสีหน้าน้อยๆ พอให้รับรู้กันสองคนระหว่างคู่กรณี “มีอะไรเหรอคะ ผู้อำนวยการ?” “นี่หมอวริญาเพิ่งย้ายมาใหม่ครับ” ว่าที่นางงามจักรยานแห่งโรงพยาบาลรัชอรุณยกมือพนมไหว้โดยอัตโนมัติ หมอกำจรตบไหล่บางเบาๆ อย่างเป็นกันเอง ก่อนจะถาม “เป็นไง กล้วยอร่อยไหม?” “ค่ะ” “เกือบหมดเครือแล้ว ฝีมือหมอหมดเลยหรือเปล่าน่ะ?” “เปล่าค่ะ...แค่ครึ่ง” สาบาน...แค่ครึ่งเท่านั้น... “ยังมีอีกนะ จะเอาอีกหรือเปล่า ใส่รถกลับไปกินที่ปัตตานี ที่โน่นกล้วยเล็บมือนางอร่อยๆ หากินยากไม่ใช่เรอะ?” จริงหรือเย้าเล่น อันนี้หล่อนก็ไม่ทราบแน่ชัดนัก แต่เพราะห่วงภาพลักษณ์ทำให้คุณหมอสาวคนสวยรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไว้ที่นี่แหละดีกว่า วันหลังจะได้แวะมากินบ่อยๆ” เสียงหัวเราะหนักๆ ดังมาจากผู้อำนวยการหนุ่มแห่งโรงพยาบาลรัชอรุณ... ใครๆ อาจนึกว่าเขาขำ หากคนฟังอย่างหล่อนรู้สึกเหมือนกำลังโดนว่า ... ‘อ่อย’... กลายๆ อย่างไรอย่างนั้น แต่เสียงหัวเราะจากหัวหน้าพยาบาลสาวกลับสดใสกว่า ผสานกับเสียงหัวเราะใสเสแสร้งของหมอวริญาเอง กลายเป็นเสียงแปร่งประหลาดน่ากลัวพิกล “เดี๋ยวให้น้องอ๋อยเขาพูดอะไรสักนิดสักหน่อย แล้วไปเดินดูโรงพยาบาลกันนะ ยืนอยู่นานมันเมื่อย ไปหาอะไรดูให้ตื่นตาตื่นใจบ้างดีกว่า...ไป วริญาไป” หมอกำจรหนีบร่างบางนำไปนั่งบนเก้าอี้นวมใหญ่ฟังวิทยากรประจำโรงพยาบาลอธิบายเกี่ยวกับระบบบริหารและจัดการในโรงพยาบาลเป็นคู่แรก ตามด้วยหมอภัทรและดุจดาวที่นั่งเคียงข้างไม่ห่างกัน ภาพความสนิทสนมระหว่างหมอวริญาและหมอกำจรนั้นทำให้หัวหน้าพยาบาลสาวรู้สึกดีขึ้นกว่าครึ่ง หากท่าทางเคร่งขรึมของหมอภัทรก็ทำให้ความรู้สึกดีที่เหลือ สูญหายไปจนเกือบหมดสิ้น ยิ่งรู้สึก ยิ่งระแวง ในใจก็ยิ่งร้อน จะทำอย่างไรดี? จากคุณ : p.ivy - [ 27 ม.ค. 50 00:26:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ที่นี่มีหมออยู่ทั้งหมดห้าคน ค่อนข้างสบาย ผมไม่ต้องตรวจหรอก วันๆ ก็อยู่แต่ฝ่ายบริหารเสียมากกว่า คอยดูแลน้องหมออีกสี่คนให้อยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุข” หมอวริญาคลี่ยิ้มระบายบนใบหน้า ยามฟังหมอกำจรอธิบายผังการบริหารของโรงพยาบาลด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ที่นี่โรงพยาบาลใหญ่ แต่รัชอรุณโรงพยาบาลเล็ก ผู้อำนวยการเลยต้องไปตรวจด้วย แย่หน่อย ใช่ไหมภัทร?” ท้ายเสียงกระเซ้าไปทางรุ่นน้องร่วมสถาบันของตัวเอง “โรงพยาบาลเล็กๆ มันบริหารง่ายกว่าโรงพยาบาลใหญ่ แต่อย่ามัวแต่บริหารจนเป็นโสดอยู่บนคานของโรงพยาบาลล่ะ รีบๆ หาคู่ได้แล้ว อายุมันรีบไป ไม่รอใครนะ” แล้วหันไปหาแพทย์หญิงสาว ที่กอดอกหัวเราะอยู่ใกล้ๆ “วริญาล่ะ แต่งงานกับเขาบ้างหรือยัง?” “ยังเลยค่ะ” เสียงตอบชัดเจนแจ่มใส ราวจะฝากไปบอกใครอีกคน “หวานโสดสนิท” “เอ๊...แล้วคนที่ตามมาหาที่บ้านพักเกือบทุกวันคนนั้นล่ะคะ หมอหวาน” ดุจดาวแสร้งถามเสียงใส ยิ้มแย้ม “ถ้าบอกแค่เพื่อน เจ้าตัวรู้เข้าคงน้อยใจตาย” “ก็ต้องอย่าให้เจ้าตัวรู้ซีคะ คุณดาว เราเป็นโสดไว้ก่อน จะได้มีหลายๆ ช้อยส์ไว้ให้เลือกไงคะ” หมอกำจรหัวเราะเสียงดังลั่นห้องเล็กๆ จนเจ้าหน้าที่ที่เหลือหันมามองเป็นตาเดียว ก่อนจะค่อยลดเสียงลงแล้วตบไหล่บางแรงๆ ด้วยความถูกอกถูกใจ “ให้มันได้อย่างนี้ เกิดมาเป็นผู้หญิงเราต้องไม่เสียเปรียบใคร ดีมาก เผื่อไว้หลายๆ คน ไม่เสียหายอะไรหรอก” แหม...คนถูกชมยืดอก... ให้มันได้อย่างนี้ ทำไมไม่ย้ายมาอยู่ที่นี่เสียตั้งแต่ต้นนะ แต่อย่างนี้ก็ดีแล้ว ถ้าไม่ย้ายไปรัชอรุณ หล่อนจะพบกับหมอภัทรได้อย่างไร “หมอชมแบบนี้ หมอหวานชอบใจแย่” ปริยาโฉบเข้ามาแซวยิ้มๆ “เดี๋ยวขอลงสมัครเป็นนักเรียนสักคอร์ส ชักชอบไอเดีย” “พี่ภูมิบอกว่าผู้หญิงคิดแบบนี้น่ากลัวที่สุดในโลก” เจนจิรา หนึ่งในสถานีข่าวประจำห้องบัตรบ่นพึม คนที่เหลือจึงหัวเราะตาม รวมไปถึงเจ้าของไอเดียที่ร่วมวงสนุกสนาน บ่ายคล้อย กว่ารถบัสของโรงพยาบาลรัชอรุณจะออกเดินทางต่อ นายแพทย์กำจรและทีมงานในโรงพยาบาลตามมาส่งถึงรถก่อนจะบอก “เก็บเบอร์ผมไว้นะ ไว้มีธุระอะไรแถวนี้ก็โทรศัพท์มาได้ ยินดีให้ความช่วยเหลือทุกอย่าง” “ขอบคุณครับ” หมอภัทรตอบ “เท่านี้ก็เกรงใจแย่ มารบกวนถึงที่” “ไม่เป็นไรหรอก ไว้วริญาเขาหิวกล้วยก็ค่อยชวนมาใหม่สิ” ดวงตาเล็กหยีของหมอกำจรทอดมองเจ้าของร่างบางที่ยืนห่างออกไปไม่ไกลด้วยความเอ็นดู หันกลับมามองใบหน้าตึงๆ ของรุ่นน้องร่วมสถาบันตัวเองแล้วคลี่ยิ้ม ตามประสาผู้ชาย มองกันได้ง่ายกว่าผู้หญิงมากมายนัก “ขึ้นรถได้เลยไหมคะ ผู้อำนวยการ?” เสียงหวานถามมาแจ้วๆ ต่อหน้าผู้อำนวยการอีกคน หมอภัทรจึงพยักหน้า “ไปก่อนนะคะ พี่จร” เริ่มสนิทสนมก็เริ่มเรียกพี่เรียกเชื้อได้ไม่เสียหาย ตรงกันข้ามกับผู้อำนวยการของตัวเอง รายนี้ถูกเรียกอย่างเป็นพิธีการอยู่ตลอดเวลา ‘พี่จร’ โบกไม้โบกมือลา รอจนรถเริ่มเคลื่อนและห่างไปจนไกลสุดสายตา หมอวริญากลับมานั่งที่พักเดิมของตัวเอง พร้อมกับกล้วยที่ติดมือมาอีกสามสี่ใบ ตั้งอกตั้งใจกินด้วยความเอร็ดอร่อย   เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเบาๆ หล่อนเหลือบมองเพียงแว่บ ก่อนจะตั้งทิ้งไว้เพราะความเหนื่อยใจ หมอธรณินทร์ เดี๋ยวค่อยรับตอนไปใกล้ๆ จะถึงน้ำตกกรุงชิงเลยก็แล้วกัน สังหรณ์ว่าจะมีหลายเรื่อง หมอธรณินทร์อาจจะมีสัมผัสพิเศษรู้เรื่องอะไรๆ ที่เกิดขึ้นที่นี่อีกก็เป็นได้ และสิ่งที่คาดไว้ก็ไม่ไกลจากความเป็นจริงเลยแม้แต่น้อย ลงจากรถทัวร์เอากระเป๋าเก็บเข้าที่พักเสร็จแล้วหมอวริญาก็ต้องมาเถียงหน้าดำคร่ำเครียดอยู่กับโทรศัพท์ นับตั้งแต่อีกฝ่ายโทรเข้ามาเป็นสายที่ยี่สิบห้า กดรับแล้วเสียงขุ่นห้าวก็ดังกลับมาทันควัน “ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รับสาย?” “เพิ่งมาถึง” ใจเย็น...หล่อนพยายามใจเย็น.... “ลงจากรถ เก็บของ เสร็จแล้วก็เลยรับสายเนี่ยแหละ” “ทำไมไม่รับตอนอยู่บนรถ ผมไม่สำคัญขนาดจะต้องเสียเวลามารับเลยหรือไง?” รู้...แต่รับไปก็รังแต่จะทะเลาะ ไหนๆ ก็จะทะเลาะ สู้ทะเลาะเป็นเรื่องเป็นราวไม่ดีกว่าหรือ? หาที่นั่งร่มๆ สงบๆ แล้วเริ่มต้นคุยให้เป็นงานเป็นการ “แทน... หวานคิดว่าเรื่องระหว่างเราควรพูดกันให้ชัดเจนนะ” ใต้ต้นหูกวางใหญ่ เก้าอี้ไม้สีน้ำตาลเคลือบเงาวาว หญิงสาวทอดถอนใจ “มันไม่ใช่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แทนเข้าใจใช่หรือเปล่า?” “หมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจ” หมอวริญาสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะตัดสินใจ.. “เราเป็นเพื่อนกันนะแทน” ปลายสายเงียบไปอึดใจ...คนรอฟังใจเต้นแรง...เจ็บ..ลึกๆ ในใจก็รู้สึกเจ็บ เสียดาย อาวรณ์ แต่ทางนี้คือทางเลือกที่ดีที่สุด...ถึงแม้ว่าจะเกี่ยว หรือไม่เกี่ยวข้องกับคนอื่นก็ตาม ใช่...หญิงสาวทราบแก่ใจในนาทีนั้น....แม้ไม่มี ‘เขา’ เข้ามาเกี่ยวข้อง หล่อนก็ไม่สามารถกลับไปเป็นคู่รักกับหมอธรณินทร์ได้อีกแล้ว “หวานคิดดูแล้ว เราคงคบกันไม่ได้เหมือนเก่า”   “ทำไม?” หมอธรณินทร์ถามเสียงห้วนจนเกือบเป็นตะคอก “ทำไมเราจะกลับมาคบกันไม่ได้เหมือนเก่า หรือว่านี่เป็นข้ออ้างของหวานที่จะเลิกกับผมไปหาคนใหม่” “แทน” “จริงใช่ไหมที่ผมได้ข่าวมาว่าหวานทำตัวโสดไปทั่ว เจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาล ผู้อำนวยการที่นั่งข้างๆ วันนี้ด้วย เพราะผู้อำนวยการคนนั้นล่ะสิ ที่ทำให้หวานหลงใหลจนกระทั่งอยากบอกเลิกผมแบบนี้” “ไม่ใช่” หมอวริญาปฏิเสธ...บอกตัวเองให้ใจเย็น “ไม่ใช่เพราะคนอื่น แต่เพราะหวานเอง ตั้งแต่เรากลับมาพบกันใหม่ หวานรู้สึกว่ามันไม่ใช่ แต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้นะแทน” “อย่ามาแก้ตัวเลย ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันทำยังไงหวานถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ พอแล้ว ผมจะไปรับหวานกลับวันนี้เลย เราต้องพูดกันให้รู้เรื่อง” “หวานไม่กลับ” หล่อนย้ำ “หวานตัดสินใจแล้ว แทน ไม่ใช่เพราะคนอื่น ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น เพราะตัวหวานเอง เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า” “ไม่เป็น! ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น ได้ยินไหม? พอแล้ว ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องก็ค่อยคุย” ปลายสายตัดติ๊ดไป ทิ้งให้หมอวริญานั่งจมจ่อมอยู่กับความเครียด...ไปๆ มาๆ ก็กลายเป็นคนผิด บอกเลิกก่อนก็หาว่าพูดไม่รู้เรื่อง....แล้วเมื่อไหร่จะได้เลิกกัน?...ทำไมหนอ ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนไปมากมายปานนี้ หรือว่าแต่ก่อนที่ผ่านมานั้น หล่อนไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยสนใจตัวตนด้านนี้ของเขาเอง หรือว่าเพราะอะไร? จากคุณ : p.ivy - [ 27 ม.ค. 50 00:27:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อาหารค่ำมื้อนั้นเป็นบุฟเฟ่ต์มื้อใหญ่โตอลังการก่อนที่กิจกรรมจะเริ่มในวันรุ่งขึ้น หญิงสาวรับประทานอาหารรวมกับพยาบาลคนอื่น แยกกันกับหมอภัทรที่ย้ายไปรวมกลุ่มอยู่กับผู้ชาย เฮฮาเสียงดัง กลุ่มผู้หญิงก็คุยกันจ้อกแจ้ก เตรียมตัวสำหรับกิจกรรมวันรุ่งขึ้นที่ยังต้องฝ่าฟันไปอีกมากมายนัก “เขาว่าที่นี่ทากเยอะ หมอภัทรก็เลยให้เตรียมยาเส้นมาเยอะ” ตติรสนิ่วหน้า ขยะแขยงขึ้นมาเป็นริ้วๆ เมื่อนึกถึงสัตว์ดูดเลือดตัวเล็กในป่าใหญ่ “ใส่เสื้อให้มิดสิ มันจะได้ไม่เข้าไง” “โห คุณลลินา ถ้ามันเผลอเข้าไปได้กว่าจะรู้ตัวก็ทะลวงไปถึงลำไส้ใหญ่แล้ว” ลลินาตวัดค้อน...เป็นเวลาเดียวกับที่ชนิดาเดินลงส้นเข้ามากระแทกก้นนั่งร่วมวงด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด ฮึดฮัด จนสถานีข่าวที่จับตัวอยู่เหนียวแน่นชักสงสัย “เป็นอะไรมาคะ พี่ดา?” “ไม่เป็นอะไรหรอกฮะ น้องตอง พี่เบื่อพวกแบ่งชนชั้น แบ่งเพศ” หมอวริญายิ้มแห้ง.... “เนี่ยนะ พวกผู้ชายตั้งวงก๊งเหล้ากันอยู่ทางโน้นโน่น พี่ก้านตัวนำทีมเลย หมอภัทรก็เอากับเขาด้วย ร้อยวันพันปีไม่ค่อยกินเหล้ากับลูกน้อง พอพี่จะเข้าไปร่วมวงก็ไล่ออกมาเฉยเลย พี่ไม่อยากจะบอกเลยนะฮะ พี่ก้านตัวดีน่ะ คออ่อนกว่าพี่ตั้งเยอะ เฮอะ มาทำเก่ง” “โอ้โฮ มิน่า เมื่อกี้ตอนแวะเซเว่นเห็นพี่ก้านหนีบแบล็ค เลเบลติดมาด้วยสองขวด เอามาตั้งวงก๊งกันที่นี่นี่เอง” “นั่นแหละ” พยาบาลสาวห้าวยังฉุนเฉียวไม่หาย แต่ก็ย้ายมาร่วมวงกับกลุ่มสถานีข่าวแต่โดยดี เบียดกระแซะเข้าใกล้คุณหมอสาวคนสวย ที่เอากล้วยที่เหลือขึ้นมากินต่อเงียบๆ “หมอหวาน....” “ขา?” “หมอหวานชอบกินกล้วยเหรอฮะ? ที่บ้านดาก็มีสวนกล้วย ดาเคยบอกหมอหรือยัง บ้านดาอยู่นครศรีธรรมราช ใกล้ๆ กันนี่เอง” “ยังไม่เคยบอกเลย” “วันนี้หน้าหมอเครียดๆ นะฮะ เป็นอะไรหรือเปล่า? เห็นตอนอยู่บนรถทัวร์ยังยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เลย หรือว่าหมอทะเลาะกับหมอภัทรฮะ?” “เปล่าค่ะ หมอไม่ได้ทะเลาะกับหมอภัทร” “ผู้ชายนี่งี่เง่าเหมือนกันหมด หมออย่าไปสนใจเลย” เสียงบอกสะบัดๆ ไม่วายหันไปค้อนกลุ่มผู้ชายที่แยกออกไปตั้งวงกันในที่ห่างไกลด้วยความเคือง เปลือกกล้วยที่เหลือถูกโยนใส่ถุงดำ หมอวริญาเก็บจานข้าวของตัวเองไปรวมกับของคนอื่น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์แล้วขอแยกตัวออกมาเงียบๆ “หมอไปธุระแป้บหนึ่งนะ เดี๋ยวค่อยตามไปที่บ้านพัก ไม่ต้องรอก็ได้ค่ะ ไปโทรศัพท์คุยกับเพื่อน อาจจะนาน” “ค่ะหมอ” ตติรสรับคำ ร่างบางเพรียวลุกขึ้นแล้วเดินจากไปเพื่อหาที่คุยโทรศัพท์เงียบๆ กดเรียกหากติยา เพราะว่าอยากระบายเรื่องของตัวเองมากมายจนแทบทนไม่ไหวแล้วในเวลานี้ “ว่างอยู่หรือเปล่าแก้ว?” “ว่าง” กติยาตอบกลับมาทันใด “เป็นอะไรหรือเปล่า เสียงไม่ค่อยสบายเท่าไหร่เลย” “เป็น...อกจะแตกตายอยู่แล้ว” หญิงสาวนั่งแปะลงบนเก้าอี้หินใต้ต้นไม้ใหญ่ ห่างออกมาจากกลุ่มคนที่กำลังพูดคุยจนได้ยินเพียงแค่เสียงแว่วๆ หิ่งห้อยหลายตัวบินสว่างอยู่ท่ามกลางความมืด...สวย...แต่ไม่ทำให้หล่อนรู้สึกดีขึ้นได้เลย “ฉันว่า....ฉันว่าฉันเข้ากับแทนไม่ได้ว่ะ แกว่าฉันควรจะทำยังไงดี ฉันคิดอะไรไม่ออก” “อะไรวะ? ใจเย็นๆ” เพื่อนรักเก่าปลอบมาตามสาย “ตกลงตั้งแต่วันนั้นแกก็ยังคิดไม่ออกอีกเหรอว่าจะทำยังไง?” “เออ” ใบหน้างามดูไม่จืดเพราะกลัดกลุ้ม ดึงทึ้งต้นไม้เล็กๆ ใกล้ตัวฆ่าความเครียดเล่นจนหญ้าเริ่มเตียน “แก้ว แกว่าคนเราเพิ่งอกหักจะมีความรักใหม่ได้ในเวลาไม่กี่เดือนหรือเปล่า?” “ทำไม พูดเหมือนกับว่าแกมีคนใหม่?” “เปล่า....” แค่คิด ใต้จิตสำนึกก็บอกว่าผิดศีลธรรมแล้ว เหมือนหล่อนนอกใจหมอธรณินทร์ ทั้งที่ความจริง ระหว่างหล่อนกับหมอธรณินทร์ก็ไม่ได้มีอะไรเลย “คือ...คือจริงๆ แล้วฉันก็ไม่รู้ว่ะ แกว่าฉันเป็นคนหลายใจหรือเปล่าล่ะ แกเป็นเพื่อนฉันนา เข้าข้างฉันหน่อยเถอะนะ" “ใครคือผู้ชายโชคร้ายคนนั้นวะ อยากรู้จริง” “เขาไม่ได้ชอบฉันหรอก” เสียงบอกโทนต่ำลงเพราะความน้อยใจ “ฉัน...ฉันแค่ชอบเฉยๆ รู้สึกว่าอยู่ใกล้แล้วอุ่นใจดี เขาคงเป็นที่พึ่งให้ฉันได้น่ะ เพราะคนอย่างฉันแกก็รู้นี่ อยู่อย่างนี้ มีปัญหาอยู่เรื่อยไม่เว้นแต่ละวัน ไม่ทำปัญหาให้ตัวเอง ก็ทำปัญหาให้คนอื่น อย่าพูดเลย เอาเรื่องแทนก่อนดีกว่า ฉันขอเป็นเพื่อนกับเขา แต่เขาไม่ยอม หาว่าฉันพูดไม่รู้เรื่อง” “ก็ต้องพูดให้รู้เรื่องนะ ที่แกหนักใจอยู่นะ บอกเขาไปตรงๆ ไม่ได้เหรอ ว่ายังไม่ลืม เรื่องที่เขานอกใจแกไปมีคนอื่น” “ทุกครั้งที่ฉันพูด แทนก็ทำท่าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน” “ให้มันได้อย่างนั้น แกยังตัดเขาไม่ขาดใช่ไหมหวาน?” “ไม่ใช่” หมอวริญาปฏิเสธ “ความรักมันหมดไปนานแล้วอย่างที่ฉันเคยบอกแหละ แต่ว่าฉันก็ยังรู้สึกว่าจริงๆ เขาก็เป็นคนดี แค่เรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้เกิดรอยร้าว แล้วก็ประสานกลับมาใหม่ไม่สนิทเท่านั้น” “แกยังสงสารเขาอยู่ ว่างั้น?” “ก็...เออ...แทนเขาก็ดีกับฉันทุกอย่าง” ถ้าไม่นึกถึงเรื่องหึงหวง แสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของที่ทำให้หล่อนตะขิดตะขวงใจ แต่หมอธรณินทร์อาจทำไปเพราะความรัก ความหึงหวง อารมณ์เก่าๆ ที่หล่อนเคยมี แต่บัดนี้ดับมอดไปหมดสิ้นแล้ว กติยาเงียบไปเนิ่นนาน ต่างคนต่างใช้ความคิดของตัวเอง ก่อนที่จะพูดขึ้นมาในที่สุดว่า “ฉันกลัวเพราะแกเป็นคนขี้สงสารคนอื่นนี่แหละ แกต้องเลือกเอาแล้วแหละหวาน ว่าจะทำอย่างไร แต่ว่าเรื่องแทน ฉันไม่อยากจะพูดให้มาก อยากจะบอกแกแค่ว่า ฉันยังไม่ไว้ใจ ว่าเขาจะทำให้แกมีความสุขได้หรือเปล่า อารมณ์เขารุนแรงนะ อยู่ใกล้แกก็เหมือนร้อนกับร้อน ฉันว่าแกต้องการคนที่เย็นๆ สักคนเอาไว้ดับความร้อนในตัวแกว่ะ” คนเย็นๆ...หล่อนจะหาคนเย็นๆ จากที่ไหนมาดับความร้อนอย่างที่แม่เพื่อนรักแนะนำล่ะเนี่ย... คนนั้น?... แค่คิดก็สยองจนต้องห่อไหล่ ถ้าเขารู้ว่าหล่อนคิดอะไร จะเอ็ด จะว่า จะด่าอะไรอีกไหม ไม่แน่ อาจจะร่วมด้วยช่วยกันสวดกับคุณดุจดาวหัวหน้าพยาบาลสาวแสนสวยคนนั้นก็ได้ หลังจากที่มีความเป็นไปได้ว่าเขาจะหัวเราะกลิ้งไปแล้วก่อนหน้า “อิจฉาว่ะ มีแต่เพื่อนโทรมาบอกว่าแต่งงาน ส่วนตัวฉันยังไม่มีใครสักคน” “พูดเป็นเล่น อย่างแกก็มีคนมาจีบเยอะแยะไป บอกว่าไม่มีใครสักคนได้ยังไง” “มันไม่เหมือนกันยังไงก็ไม่รู้” หมอวริญาว่า “แกเคยรู้สึกไหมแก้ว มีคนอยู่รอบๆ ตัวแกเยอะไปหมด เหมือนจะไม่เหงา แต่สุดท้ายก็รู้สึกเหมือนไม่มีใครเลย...ไม่มีใครเลยสักคน” “ก็แกน่ะ เล่นจนคนเขาแยกไม่ออกว่าเวลาไหนเล่นเวลาไหนเครียด อย่าไปคิดมากเลย แกเคยบอกไม่ใช่เหรอ ว่าทำให้คนรอบข้างมีความสุข แล้วบุญมันจะกลับมาทำให้ตัวเองมีความสุขด้วยน่ะ ไว้ถ้าแกไม่มีใคร แกก็ค่อยโทรศัพท์มาหาฉัน เพราะยังไง ฉันก็อยู่กับแกเสมอ ไม่หายไปไหนหรอก” “ดี...ดีจังเลยที่มีแกเป็นเพื่อน ฉันหายกลุ้มใจไปตั้งเยอะ” กติยาหัวเราะ ชวนคุยเรื่องอื่นสัพเพเหระแทน เพื่อไม่ให้เพื่อนของตัวเองต้องจมจ่อมอยู่กับความเครียดจนนานมากเกินไป แต่ถึงแม้จะพูดคุยจ้อกแจ้กด้วยเรื่องอะไรต่อมิอะไรไปหลายเรื่องแล้ว พอกดตัดสายกับเพื่อนสนิท หล่อนก็กลับมาอยู่ในโลกของความเป็นจริง โลกที่เพิ่งบ่นไปเมื่อสักครู่ว่าไม่มีใคร...มีคนรอบกายเยอะแยะ แต่เหมือนทุกคนเป็นคนแปลกหน้า ต้องปั้นแต่งเอาแต่ส่วนที่ดีที่สดใสเข้าหากัน น้ำค้างเริ่มลงเพราะอากาศยามดึกเย็นจัด เสียงหรีดหริ่งเรไรร้องอยู่ท่ามกลางความมืด หิ่งห้อยบินอยู่เหนือยอดหญ้าชวนมอง กระนั้น หมอวริญาก็ไม่ได้สนใจ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่แล้วเดินกลับไปยังบ้านพักของตัวเองที่เจ้าหน้าที่จัดการไว้ให้ เงาตะคุ่มของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ จนเมื่อเข้าไปจนห่างไม่ถึงสองเมตรดี หญิงสาวจึงเห็นหน้าตึงๆ ของผู้อำนวยการหนุ่มของตัวเองถนัด ใบหน้าคมสันเป็นสีชมพูจางๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ดวงตาสีเข้มคมวับวาวอยู่ในความมืด หลุบลงมองโทรศัพท์ในมือหล่อนเพียงแว่บ ก่อนจะถากถาง “ตอนเที่ยงเฟลิ้ตกับอีกคน พอตอนค่ำก็โทรศัพท์ไปง้อแฟนเก่า สับรางเก่งจังเลยนะคุณ” เมา!... หล่อนให้คำนิยามง่ายๆ ก่อนจะพยายามเดินเลี่ยง ไม่อยากให้อารมณ์ที่เพิ่งดีมาเมื่อสักครู่ของตัวเองต้องมาเสียใหม่ หากเจ้าของร่างสูงกลับก้าวเข้าขวาง ไม่ยอมให้หล่อนเดินผ่านออกไปโดยง่าย “ทำไม...ทะเลาะกันเหรอ? อย่างคุณคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง มีหลายช้อยส์ให้เลือกนี่ ตอนนี้ในฮาเร็มมีกี่คนแล้วล่ะ?” บ้า...ผีบ้าเข้าสิงก็เลยมาพาลคนอื่น “เป็นอะไรทำไมไม่ตอบ” มือหนาเอื้อมมาจับลำแขนกลมกลึงไว้แน่น “ยังไม่เห็นบอกเลยว่าในฮาเร็มคุณตอนนี้มีเหยื่ออยู่กี่คน” ผีบ้ายังไม่ออก “เยอะแยะ นับไม่ถ้วนหรอก” หล่อนผลักอกกว้างออกไปเต็มแรงด้วยความโกรธ...”ทำไม อยากเข้ามาอยู่ด้วยคนเหรอ?” “ชาติหน้าตอนบ่ายๆ เถอะ” อ้อมแขนหนาตวัดรัดไว้แน่นเมื่อร่างบางดิ้นหนี เจ้าหน้าที่ที่เหลือต่างพากันเข้านอนหรือไม่ก็พูดคุยกันอยู่ในบ้านพัก ที่เหลือก็เป็นกลุ่มผู้ชาย ร้องเพลงกินเหล้ากันอยู่ห่างไกล ไม่มีใครเข้ามาใกล้สักคน “ไม่อยากรวมอยู่ด้วยหรอก” ตาสบตากันในความมืด หมอวริญาจ้องเข้าไปในดวงตาสีเข้มนั้นแน่ว..เจ็บแปลบ...ทุบต้นแขนล่ำสันโดยแรงแล้วบอก “ปล่อย!” เขาไม่ปล่อย ริมฝีปากหนาคลี่กระตุกยิ้มคล้ายดูแคลนจนคนถูกมองหน้าผ่าวร้อน รีบเชิดปลายคางสูง มาดมั่น “ที่ไม่ปล่อยนี่เพราะว่าปากไม่ตรงกับใจล่ะสิ ผู้อำนวยการ” ‘ผู้อำนวยการ’ หน้าตึง ปล่อยมือจากลำแขนกลมกลึงแล้วผลักร่างบางออกห่างจนหล่อนเซไปด้านหลังเต็มก้าว “ผู้หญิงอย่างคุณไม่เคยอยู่ในความคิดของผมหรอก...ลืมไปได้เลย” แพทย์หญิงสาวนิ่งอึ้ง คำพูดที่เตรียมจะว่าต่อไปหยุดชะงักอยู่แต่เพียงในลำคอ พร้อมๆ กับก้อนอะไรบางอย่างที่แล่นขึ้นมาจุก หัวตาผ่าวร้อน “เหรอ?...คงต้องผู้หญิงเรียบร้อย..นิ่มนวลอย่างคุณดุจดาวล่ะสิ ขอให้มีความสุขแล้วกันนะผู้อำนวยการ ผู้หญิงอย่างฉันน่ะไม่เหมาะกับใคหรอก” โกรธ เจ็บปวด หลายความรู้สึกแล่นขึ้นมาจนแยกไม่ออกบอกไม่ถูก น้ำตาหยดเล็กๆ ไหลรื้น รีบป้ายกลับขึ้นไป เม้มริมฝีปากแน่น หันหลัง แล้วเดินจ้ำพรวดกลับบ้านพักของตัวเองไปโดยไม่หันกลับมามองคนด้านหลังอีกเลย โปรดติดตามตอนต่อไป เหมือนเดิม ใครอ่านคนแรกทำลิงค์ให้ด้วย อิอิอิอิ ข่าวร้ายที่รพ.เล่นเน็ตไม่ได้แต่ไม่แน่อาทิตย์หน้าความสวยของวี่อาจทำให้เล่นได้ อย่างไรก็ตามวี่ออกจากที่นี่วันอาทิตย์เช้าอะครับ ใครมีอะไรก็ช่วยรีบๆ แปะนะคร้าบวี่จะลงแดงตายแล้วไม่ได้เล่นเน็ตมาตลอดสัปดาห์ อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค ใครอยากได้โปสการ์ด ส่งที่อยู่มาหาวี่หลังมายยยค์(เดี๋ยวมันเซนเซ่อร์) เด้อ หรือไม่ก็แปะได้เลยก๊า จากคุณ : p.ivy - [ 27 ม.ค. 50 00:31:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5071269/W5071269.html 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5062060/W5062060.html 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5026305/W5026305.html 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5009042/W5009042.html 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4993878/W4993878.html 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4973929/W4973929.html 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4960622/W4960622.html 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4938205/W4938205.html 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4908413/W4908413.html 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4898356/W4898356.html 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4891956/W4891956.html ------------------------------------ จากคุณ : waidhaya - [ 27 ม.ค. 50 01:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ซวยจริง.. โปสการ์ดของพี่ รอรับเน้อ ป.ล. รหัสไปรษณีย์ก็ไม่ให้พี่ เฮ้อ = =' จากคุณ : waidhaya - [ 27 ม.ค. 50 01:04:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 as always na ja...sa nook...ka kapaaJaa จากคุณ : kappaJaa - [ 27 ม.ค. 50 01:52:25 A:72.91.255.244 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 Oh oh Kick Dr. Pat for me....Stupid idiot.... จากคุณ : Apiradee - [ 27 ม.ค. 50 03:11:28 A:128.197.51.124 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปากทำเรื่องแล้วหมอภัทร จากคุณ : @ลูกท้อแช่อิ่ม@ - [ 27 ม.ค. 50 03:45:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ้าว....น้องวี่คะ...ทำไมหมอภัทรเมาหมาๆแบบนี้ละคะ น่าจะโดนหมอหวานปล่อยสักหมัด แล้วก็ก้านคอซะที ต่อไปจะได้ไม่กล้า จากคุณ : Bralee - [ 27 ม.ค. 50 04:16:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โหย...หมอเมาอะไรเนี้ย... เมาเหล้า หรือเมารักเนี้ย... จากคุณ : keroobob - [ 27 ม.ค. 50 06:19:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โถ .....หมอภัทรเมาแล้วแทนที่จะพูดดีดี ดันพูดเหมือนตอนไม่เมา แล้วอย่างนี้มันจะรักกันยังไงอ่ะ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 27 ม.ค. 50 09:11:11 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เมาแล้วดันปากดีอีก ทีนี้โกรธให้นานๆเลยนะหมอหวาน จากคุณ : ground (ground) - [ 27 ม.ค. 50 12:29:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แทนอารมณ์รุนแรงเนอะ...อยากรู้จังต่อไปหมอหวานจะทำอย่างไรน้อ^^ จากคุณ : wawah12 - [ 27 ม.ค. 50 12:49:20 ]

ความคิดเห็นที่ 14 วี่จ๋า  พึ่งจะได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน แต่เวลาที่กด Link ไปตอนที่ 1-3  มันอ่านไม่ได้อะ  จะทำอย่างไรดีล่ะจ๊ะ  ขอบคุณจ้า จากคุณ : บีเบิร์ด (บีเบิร์ด) - [ 27 ม.ค. 50 13:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอารูปมากฝากครับ จากคุณ : p.ivy - [ 27 ม.ค. 50 14:22:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่ใช่รูปวี่อะ จากคุณ : p.ivy - [ 27 ม.ค. 50 14:24:27 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แต่เป็นวิว จากคุณ : p.ivy - [ 27 ม.ค. 50 14:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เกาะ (แน่นๆ นะน้อง) จากคุณ : p.ivy - [ 27 ม.ค. 50 14:25:40 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ว่าจะเอาไปโพสต์ที่ห้องกล้อง แต่ว่าอายฝีมือตัวเองมาก จากคุณ : p.ivy - [ 27 ม.ค. 50 14:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เลยไว้ที่นี่แทนเนอะ จากคุณ : p.ivy - [ 27 ม.ค. 50 14:27:19 ]

ความคิดเห็นที่ 21 P32 ค่อนข้างมีปัญหากับสีแล้วก็ exposure ถ่ายแล้วชอบ expose (แสงมันจ้าๆ เป็นสีขาวๆ) แต่วี่ก็ไม่มีตังค์ซื้อกล้องใหม่อยู่ดี แฮ่ๆ สามพันคุณภาพเท่านี้ วี่ว่าก็คุ้มมั่กๆแล้ว เจอกันประมาณวันพุธหน้าโน้น พุธถัดจากพุธนี้ นะครับ คิดถึงครับ ^_^ จากคุณ : p.ivy - [ 27 ม.ค. 50 14:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อันนี้อันละยี่สิบบาท ถูกๆ เน้อ จากคุณ : p.ivy - [ 27 ม.ค. 50 14:30:12 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อุ๊ย รูปแรก แขนใครหว่า ขาวๆ ท่าทางจะหล่อเน้อ 55555   ฮึ่ย หมอภัทรไม่ได้เรื่อง เมาแล้วพาลหึง ต้องเป็นยัยดุจดาวแน่ที่โทรไปฟ้องหมอแทน  รีบเลิกๆๆ ไปเต๊อะหมอหวาน จากคุณ : กระต่ายสีขาว (กระต่ายสีขาว) - [ 27 ม.ค. 50 18:06:21 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดีใจที่ได้อ่านอีกนะวี่ แต่ตอนต่อไปคงอีกนานเลยสิ เอาเถอะ จะรอนะจ๊ะ รักษาสุขภาพด้วยนะวี่ และหวังว่าตอนหน้าหมอภัทรจะทำตัวดีกว่านี้นะ กลุ้มใจแทนหมอหวานจริง ๆ เลย เฮ้อ! จากคุณ : shizu (จิ๊จุน้อย) - [ 27 ม.ค. 50 22:03:51 ]

ความคิดเห็นที่ 25 หมอภัทรหึงซะแล้วววววว คุณพยาบาลช่างพยายาม เฮ้อ ทำไมต้องตามมาดูงานด้วยนะ น่าจะปล่อยให้พระเอกนางเอกได้มีอารมณ์สวีทมั้ง จากคุณ : Rumbles - [ 27 ม.ค. 50 22:43:23 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เพิ่งจะได้ตามมาอ่าน ขอสมัครเป็นแฟนคุณไอวี่ด้วยคน ปล. เข้าไปอ่านกระทู้ 1-3 ไม่ได้จ้า จากคุณ : Gentille (Gentille) - [ 28 ม.ค. 50 01:12:36 ]

ความคิดเห็นที่ 27 นายหมอแทนคงไม่อารมณ์รุนแรงถึงขนาดจะทำร้ายใครหรอกนะ จากคุณ : mimny (mimny) - [ 28 ม.ค. 50 02:38:21 ]

ความคิดเห็นที่ 28 555+ หมอภัทรเก็กมานานในที่สุดก็แอบปิ๊งหมอหวานเข้าแล้ว แหมมีแสดงอาการหึง แต่พูดจาแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ ปล.พี่อยากได้โปสการ์ดจ้า เด๋วส่งที่อยู่ไปทางเมลล์แล้วกันนะ แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 50 00:28:22 จากคุณ : autumn (mineautumn) - [ 28 ม.ค. 50 02:44:05 ]

ความคิดเห็นที่ 29 โห...เอาภาพมาให้ดู อยากไปทะเลมั่งจังเลย อยากได้เหมือนกันอ่ะจ๊ะ โปสการ์ดน่ะ.....อิอิ จากคุณ : Doungtawan - [ 28 ม.ค. 50 10:31:18 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แหม เมาแล้วถากถางแทนที่จะบอกรัก เศร้า จากคุณ : scottie - [ 28 ม.ค. 50 13:34:10 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ชั้นอยากได้โปสการ์ด 555 เสื้ออ่า เด๋วพรุ่งนี้จะไปซื้อ แล้วก้อเอาที่อยู่มาให้ด้วย จะได้ส่งถูก หมอภัทรเธอป๊อปปูล่ามากเลยนะเนี่ย ปล...ไม่ใช่รูปวี่อ่ะ...แต่เป็นวิว ---- ชั้นสวยกว่านี้นะ 55555 มิสยูน้า เพิ่งซ่อมคอมเสด T_T จากคุณ : maron_jung - [ 28 ม.ค. 50 14:34:03 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หนอยแน่ะหมอภัทร เมาแล้วปากเสีย ให้หมอหวานงอนนานๆเลยนะ ขยับเข้าไปใกล้ผู้อำนวยการหนุ่มของตัวเองแล้วพยัก(เพยิด - พเยิด) จากคุณ : nongwin - [ 28 ม.ค. 50 15:39:59 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สงสารหมอหวานจัง T-T จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 28 ม.ค. 50 21:50:08 ]

ความคิดเห็นที่ 34 หมอภัทรเมารักเสียแล้ว จากคุณ : กระปุกกลิ้ง - [ 29 ม.ค. 50 11:13:16 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ตอนนี้ยังไม่สนใจหมอภัทรหรอกค่ะ เป็นกำลังใจให้หมอหวานรับศึกหนักกันหมอแทนก่อนดีกว่า รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ จากคุณ : pumpam (pumpam) - [ 29 ม.ค. 50 13:21:14 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ^-^ รูปสวยจังค่ะ จากคุณ : กบตัวกลม - [ 29 ม.ค. 50 14:02:24 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เมาๆนึกว่าจะบอกความในใจที่ไหนได้ ไม่ได้ดั่งใจเล้ย จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 29 ม.ค. 50 15:20:04 ]

ความคิดเห็นที่ 38 หุหุหุ...แหมๆๆหมอภัทรเมาแล้วแสดงออกซึ่งอาการหึง....อิอิอิ แต่แหม...ไม่ชอบเจ๊ดุจเลยจริงจริ๊ง.....เฮ้อกลุ้มแทนหมอหวานจัง (ว้าวๆ...มีแวบไปเที่ยวทะเลมาด้วยอ้ะ...อิจฉาจัง) จากคุณ : แจงน้อย (namutta) - [ 29 ม.ค. 50 16:40:26 ]

ความคิดเห็นที่ 39 หมอแทนกับยายดาวต้องสมคบกันแน่เลย งานนี้หมอหวานช่วยบู๊คืนหน่อยซิ......(เกลียดยัยดาวจัง) จากคุณ : aura - [ 29 ม.ค. 50 22:17:45 A:210.203.186.99 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 น้อง p.ivy จ๋าพี่ขอลิงคืของตอนที่ 1-3 ด้วยค่ะ พี่เข้าไปอ่านไม่ได้เลย ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ จากคุณ : tenten (ten_at10) - [ 30 ม.ค. 50 16:28:34 ]

ความคิดเห็นที่ 41 อย่าถือ...คนบ้า...อย่าว่าคนเมา...เนอะ...หมอหวาน ...นายแทนดูเป็นผู้ชายงี่เง่างเรยอ่า... จากคุณ : 1b (b_whiterabbit) - [ 2 ก.พ. 50 13:25:32 ]

ความคิดเห็นที่ 42 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5107054/W5107054.html จากคุณ : p.ivy - [ 4 ก.พ. 50 12:20:07 ]