ความคิดเห็นที่ 1 หน้าแทรกแผ่นแรก : การเดินทางของสองพี่น้อง ท่ามกลางความมืดมิดของทางเดินในโบราณสถาน อันมีเพียงแสงสลัวจากคบเพลิงที่ตั้งอยู่เป็นระยะบนกำแพงหินเท่านั้นที่พอใช้นำทางได้ ตุบ..ตุบ..ตุบ.. เสียงย่ำเท้าดังกึกก้องขึ้นตามทางเดินของอุโมงค์หิน ตุบ..ตุบ..ตุบ..ตุบ..ตุบ.. ดังกึกก้องขึ้นช่วงชิงความสงัดที่เกิดจากความมืดมิดเบื้องหน้า “เฮ้! ยังวิ่งต่อไปไหวแน่นะราน่า?” ชายร่างใหญ่หันไปกล่าวถามสาวน้อยข้างตัวด้วยความห่วงใย “..ถ้าไม่ไหวก็บอกพี่ได้นะ..” “ยังไหวอยู่ค่ะนี่ซัง” สาวน้อยร่างบางนามราน่าตอบกลับ ก่อนจะขมวดหน้าแสดงความไม่พอใจชายร่างใหญ่นามกาแรนผู้เป็นพี่ชาย “แต่ว่านะนี่ซัง..ถ้า.. ว้าย!” ทว่ายังไม่ทันจะได้ตัดพ้อต่อว่า “หยุดก่อนสิราน่า!” กาแรนก็ผายแขนขึ้นกั้นทางพร้อมเสียงเตือนที่ดังลั่น “ข้างหน้าท่าทางจะมีกับดักน่ะ” หมับ.. “..กับดักหรือคะนี่ซัง?” เพื่อลดระดับความเร็วลง ราน่าจึงตัดสินใจเอื้อมมือขึ้นคว้าแขนของพี่ชายเป็นหลักยึด “อยู่ตรงไหนหรือคะ?” ครั้นเมื่อสาวน้อยมองผ่านท่อนแขนของพี่ชายไป เธอก็พบทางลาดชันดิ่งลึกลงสู่ความมืดมิดเบื้องหน้า พร้อมกับหินสลักนูนรูปดวงตะวันที่ติดตั้งแทนเชิงคบเพลิงบนผนังหิน “เอ๋?..” ราน่าเงยคอกล่าวถามกาแรน “นี่ซังคิดว่าหินรูปพระอาทิตย์เป็นสลักปลดกับดักอย่างนั้นหรือคะ?” “..อาจจะใช่..หรืออาจจะไม่ใช่..” กาแรนตอบกลับ “..ชนเผ่าอัสเต็กน่ะเป็นชนเผ่าโบราณของทวีปอเมริกาใต้ พวกเขาเชื่อกันว่าดวงอาทิตย์คือเทพเจ้าสูงสุดของพวกเขา..” ก่อนจะหลับตาเค้นหาความคิดจากหัวสมอง “นอกจากนั้นพวกเขายังเชื่อกันอีกว่า ดวงอาทิตย์หรือเทพเจ้าที่พวกเขานับถือนั้น ต้องการเลือดกับหัวใจสดๆของมนุษย์เป็นเครื่องเซ่นสังเวย.. ไม่สิ!..น่าจะเรียกว่าเป็นอาหารเสียมากกว่า...เพราะถ้าหากเทพเจ้าไม่ได้รับเลือดกับหัวใจสดๆของมนุษย์ทุกวันแล้วล่ะก็..เทพเจ้าที่พวกเขานับถือก็จะดับมอดสิ้นชีวิตลง...” “นี่ซังอยากจะบอกว่า..” ถึงจะไม่ใช่คำตอบที่ตรงประเด็นนัก แต่สาวน้อยก็เข้าใจ “หินรูปพระอาทิตย์อาจจะเป็นสลักของทางเดินลับก็ได้..อย่างนั้นสินะคะ?” “วิ้วว~เก่งนี่นาราน่า” ชายร่างใหญ่ผิวปากพร้อมรอยยิ้ม “เป็นอย่างที่ราน่าพูดมานั่นแหละ” ก่อนจะออกปากชมเชยน้องสาวของตนอย่างภูมิใจ “..เพียงแต่..พี่คิดว่าการจะเปิดทางลับให้ได้นั้น..มันคงต้องใช้เครื่องเซ่นสังเวยกันสักหน่อย..” ฟุบ! ก่อนที่จะสิ้นเสียงกล่าว.. ผัวะ!! ..สันมือกร้านก็พุ่งเข้าใส่ต้นคอเรียวบางอย่างรวดเร็ว “อ๊อก!” ด้วยเรี่ยวแรงจากท่อนแขนทรงพลัง ส่งผลให้สาวน้อยร่างบางนามราน่า สำลอกเอาของเหลวข้นสีแดงฉานออกมาทันที “แค่ก!..แค่ก!..” ก่อนที่ของเหลวข้นสีแดงฉานนั้น.. แปะ.. ..จะฉาบเยิ้ม..ไหลย้อมไปทั่วหินสลักรูปดวงตะวัน “..ทะ..ทำบ้าอะไรกันคะนี่ซัง!!!” เมื่อตั้งสติได้ ราน่าก็แผดเสียงร้องดังกึกก้อง “จู่ๆก็มาฟาดคอหนู!! ถามจริงๆเถอะ..หัวกลวงๆของนี่ซังกำลังคิดอะไรบ้าๆอยู่กันแน่คะ!!!” “..เครื่องเซ่นสังเวยยังไงล่ะ..” กาแรนตอบกลับเสียงเรียบ “พี่ก็บอกราน่าแล้วไง” ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร “พวกอัสเต็กน่ะ เชื่อว่าดวงอาทิตย์ชอบดื่มเลือดกับกินหัวใจของมนุษย์..” ปึง!.. พริบตานั้นเอง เพดานหินเหนือหัวสองพี่น้องก็แยกออกจากกันเป็นโพรงใหญ่.. วิ้ง~ ..ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเสียดหู ที่เกิดจากการเปลี่ยนแรงดันกะทันหัน “เห็นรึยังราน่า!” ชายร่างใหญ่ตะโกนออกมาสุดเสียง “ทางลับไงล่ะ..ทางลับน่ะ!” “แค่ก..ขอโทษที่ต้องทำลายความฝันแสนสวยนะคะนี่ซัง” สาวน้อยปาดหลังมือซับคราบเลือดบริเวณริมฝีปาก ก่อนจะบ่นพึมพำเบาๆออกมาพอให้ได้ยิน “แต่ช่วยแหกตาดูให้ดีก่อนสิคะ..” ขณะเอื้อมแขนเรียวไปบิดหน้าพี่ชายเงยขึ้นมองโพรงใหญ่เหนือศีรษะ “ช่องที่มีไว้ปล่อยก้อนหินแบบนี้น่ะ! มันเรียกว่าทางลับอย่างนั้นหรือคะ?!?” แทบจะ..พร้อมกับที่สาวน้อยกล่าวจบ.. ตึง!.. ..ก้อนหินใหญ่ก็ร่วงหล่นลงแทบพื้นเบื้องหน้าสองพี่น้อง ครึก..ครึก... ก่อนจะทำท่าเอนเอียงกลิ้งล้มลงทางลาด..เนื่องมาจากกฎแรงดึงดูดของโลก “แต่ก็ยังดีล่ะค่ะ ที่หินมันตกลงมาก่อนที่พวกเราจะเดินลงทางลาดไป” ราน่ายิ้มอย่างโล่งใจ “ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว..ก็ปล่อยให้มันกลิ้งลงไปเองเถอะค่ะ หนูจะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องเศษหินที่แตกกระจายเพราะแรงทำลายของนี่ซัง..” “ย้ากกก!” โดยไม่สนใจเสียงทัดทาน.. ฟุบ ..กำปั้นยักษ์ก็พุ่งแหวกอากาศตรงเข้าใส่เงาดำทะมึนทรงกลมทันที ตูม!! ..เพียงกระพริบตา..ก้อนหินยักษ์ก็แตกกระจาย.. ผลัก! ..กลายเป็นเศษซากชิ้นเล็กชิ้นน้อยพุ่งตัวออกไปรอบทิศทาง ราวกับสะเก็ดที่เกิดจากแรงระเบิด “อ๊อก!” สาวน้อยสำลอกของเหลวสีแดงข้นออกมาอีกครั้ง เนื่องจากเศษหินขนาดเท่ากระทะพุ่งกระแทกท้องน้อยของเธอเสียเต็มรัก ตุบ... ขณะที่ของเหลวสีแดงข้นยังคงไหลทะลัก ออกมาจากริมฝีปากเรียวบางอย่างต่อเนื่อง “..แค่ก..” ราน่าก็ล่วงหล่นลงไปนอนกองอยู่กับพื้นหินดุจตุ๊กตาที่หมดลาน “เฮ้ย! ราน่า!” ทันทีที่สังเกตเห็น กาแรนก็ตะโกนก้อง “อย่าพึ่งตายนะ!” พร้อมกับโผร่างเข้าไปช้อนตัวน้องสาวขึ้นจากแอ่งเลือดอย่างรวดเร็ว “ใครกัน!..ใครกันที่มันทำกันน้องแบบนี้!..ใครกัน-น-น-น-น-น!?!” “..ก็นี่ซังยังไงล่ะ!..แค่ก..” สาวน้อยกล่าวเสียงสั่น “..นี่ซัง..บ้าที่สุดเลย..แค่ก...ถ้าปล่อยหิน..นั่นไป..แค่ก...” ราวกับเป็นคำกล่าวลาครั้งสุดท้าย.. “..มันก็กลิ้งลง..แค่ก...ทางลาด...ไม่โดนพวกเรา..แค่ก..แล้ว” ..ก่อนสิ้นลมหายใจ “..ที่ทำแบบนี้..เพราะนี่ซังตั้งใจ..จะแกล้งหนูรึเปล่าคะ?..อ๊อก!..” เมื่อสิ้นเสียง..ต้นคอเรียวบางก็เลื่อนหล่นออกจากร่องแขนของพี่ชายราวสิ้นใจ “ราน่า-า-า-า-า-า-า!!!” ชายร่างใหญ่ตะโกนขึ้นสุดเสียง ก่อนจะกระชับร่างบางในอ้อมกอดจนแน่นตึง “ราน่า-า-า-า-า-า-า-า!!!” ร่างบางที่ใช้ปลายนิ้วเรียวเขียนตัวอักษรเลือดลาตายว่า ...นี่ซัง..เฮงซวย!... --------------------------------------------------- แปะ.. ท่ามกลางความมืดมิดของทางเดินในโบราณสถาน อันมีเพียงแสงสลัวจากคบเพลิงที่ตั้งอยู่เป็นระยะบนกำแพงหินเท่านั้นที่พอใช้นำทางได้ แปะ..แปะ.. ท่ามกลางความสงัดของโบราณสถานที่มืดมิด ยามไร้ซึ่งเสียงพูดคุย แปะ..แปะ..แปะ.. ท่ามกลางความสงัดของโบราณสถาน ที่ควรจะมีแต่เสียงย่ำเท้าเท่านั้นที่สามารถดังแทรกทำลายความสงัดได้ แปะ..แปะ..แปะ..แปะ.. “เฮ้ ราน่า..ทำอะไรอยู่น่ะ?” กาแรนโพล่งขึ้นอย่างเสียอารมณ์ “ส่งเสียง แปะ แปะ อยู่ได้น่ารำคาญชะมัด..” ก่อนจะหันหน้าไปยังร่างบางที่ตนแบกเอาไว้บนบ่าเหมือนกับแบกกระสอบข้าวสาร แปะ.. “อ้อ หนูทิ้งรอยเลือดเอาไว้นะค่ะ” ราน่าตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม “..เผื่อว่าขากลับพวกเราจะได้ไม่หลงทางไงคะนี่ซัง..” เมื่อได้รับคำตอบจากน้องสาว.. โป๊ก! ..พี่ชายร่างใหญ่ก็ทิ้งหน้าผากเข้าใส่เป้าหมายทันที จากคุณ : DarkNine - [ 28 ม.ค. 50 14:08:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “แบ้ว!” ราน่าโอดครวญ “..ทะ..ทำอะไรน่ะนี่ซัง?” ก่อนจะยกมือเรียวเล็กขึ้นลูบรอยปูดบนหัวของตนเบาๆ “คำถามนี้พี่ควรจะถามน้องมากกว่านะ” กาแรนกล่าวอย่างหัวเสีย “..นี่ราน่า..น้องคิดว่าพวกเราเป็นเฮเซลกับเกรเทลรึไงกัน?” พร้อมกับเสียงถอนใจอีกเฮือกใหญ่ “อีกอย่าง ไอ้ทางเดินในโบราณสถานแห่งนี้มันก็มีแค่ทางเดียว ไม่มีแยกมีย่อยออกไปหลายทางซักหน่อย” ขณะผายมือกลับไปด้านหลัง “ไม่เห็นจำจะเป็นต้องทำเครื่องหมายเลยสักนิด” เพื่อให้น้องสาวของตนดูทางที่เดินผ่านมา “เฮ้อ~ไอ้พี่รึก็อุตส่าห์แบกมาตั้งไกล ดันมาทำอะไรไร้สาระแบบนี้อยู่ได้..” “อุตส่าห์แบกมาตั้งไกลอย่างนั้นหรือคะนี่ซัง?” สาวน้อยบึ้งหน้า “พูดมาได้ไม่อายปากเลยนะคะ..” ก่อนจะกรีดเสียงดังลั่น “ที่นี่ซังต้องแบกหนูมาก็เพราะนี่ซังฟาดคอหนูต่างหากล่ะคะ แถมยังทำลายหินจนมีเศษกระเด็นมาโดนหนูอีกด้วย!” “เฮ้ๆ กล้าพูดแบบนี้กับพี่งั้นรึ!” เมื่อได้ยินคำว่ากล่าว ชายร่างใหญ่ก็เลือดขึ้นหน้าทันที “จะกล้าไปหน่อยแล้วนะราน่า แฮ่!” “นี่ซังต่างหากล่ะ แบ้ว!” ร่างบางดิ้นตัวลงจากบ่าของพี่ชาย แผดเสียงลั่น “แฮ่!” “แบ้ว! แบ้ว! แบ้ว!” ก่อนจะกลายเป็นการทะเลาะกันด้วยคำพูดที่ไร้ซึ่งความหมาย “แฮ่! แฮ่! แฮ่! แฮ่!” “แบ้ว! แบ้ว! แบ้ว! แบ้ว! แบ้ว!” “แฮ่! แฮ่!” ..ปี๊บ... ระหว่างที่สองพี่น้องกำลังทะเลาะกันอยู่นั้นเอง รังสีอินฟราเรด..สลักกับดักอันสุดท้ายก็ถูกรบกวน แกร๊ก! เป็นผลให้กลไกกับดักเริ่มต้นทำงานเสียงดังก้อง “แบ้ว! แบ้ว! แบ้ว! แบ้ว! แบ้ว! แบ้ว! แบ้ว!” แต่กระนั้น..สองพี่น้องก็ยังคงทะเลาะกันต่อไป.. “แฮ่! แฮ่! แฮ่! แฮ่! แฮ่! แฮ่! แฮ่! แฮ่!” ..โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากับดักอันสุดท้ายกำลังจะเริ่มแผลงฤทธิ์ “แบ้ว! แบ้ว! แบ้ว! แบ้ว! แบ้ว!” แกร๊ก!...แกร๊ก!.. ถึงแม้จะไม่มีใครให้ความสนใจ กลไกกับดักก็ยังคงทำงานต่อด้วยเสียงที่ดังสนั่น ราวกับมีฟันเฟืองขนาดยักษ์หลายสิบอันขบบดกัน “แบ้ว!! แบ้ว!!” เพียงชั่วพริบตา.. “แฮ่!!!” เปลวเพลิงสีขาวขุ่นก็พวยพุ่งออกมาจากผนังหินทั้งสี่ด้าน โฟว่!!! พวยพุ่งออกมาจากพื้นหิน ผนังหิน และเพดานหิน...พวยพุ่งออกมาจากที่ซึ่งเคยเป็นทางเดินหินทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าอันมืดมิดภายในโบราณสถานขนาดมหึมา.. โฟว่!!! โฟว่!!! แค่เพียงไอร้อนจากเปลวเพลิง..ก็สูงพอจะหลอมผนังหินให้กลายเป็นของเหลวได้อย่างไม่ยากเย็น “แบ้ว! แบ้ว!...แค่ก..” ด้วยไอร้อนที่แผ่พุ่ง.. ตุบ... ..ก็ทำเอาราน่าทรุดตัวลงกับพื้นหิน..แทบจะในทันทีที่สัมผัสถูก “แฮ่!..เฮ้ ราน่า” เมื่อเห็นดังนั้น กาแรนก็รีบคว้าตัวสาวน้อยหลบฉากออกจากแนวความร้อนอย่างรวดเร็ว “บ้าจริง! กับดักอย่างงั้นรึ?” เสียงสบถดังขึ้น ก่อนที่เขาจะหันหน้ากลับไปดูอาการของสาวน้อยในอ้อมกอด “ราน่า..น้องยังพอร่ายเวทมนต์ไหวไหม?” “..แค่ก..แค่ก..” ไร้ซึ่งคำตอบใดๆจากปากของสาวน้อย นอกเสียจากรอยลิ่มเลือดที่ไหลทะลักคลอริมฝีปากบาง “..เข้าใจล่ะ..เลิกพูดแล้วนอนพักซะ..” ชายร่างใหญ่กล่าวเสียงแผ่ว “..เอาไว้ที่เหลือพี่จะจัดการเอง..” ขณะที่มือกร้านลูบหัวของสาวน้อยในอ้อมกอดเบาๆอย่างห่วงใย โครม!! กาแรนตวัดฝ่าเท้าพุ่งเข้าทลายกำแพงหิน.. ฟุบ! ฟุบ! ฟุบ! ฟุบ! ..ก่อนจะใช้ตวัดเศษหินที่ล่วงหล่น..ให้เปลี่ยนทิศพุ่งเข้าหาเปลวเพลิง โฟ..ว่....ว่..... ไม่นาน เปลวเพลิงสีขาวขุ่นก็ดับมอด.. ฉ่า..า.. ..หลงเหลือไว้แค่เพียงไอร้อนและหินเหลวสีแดงฉานที่ยังคงไม่เย็นตัว “ฮึ ให้หินเหลวไปอุดปากท่อปล่อยเชื้อเพลิงซะ..แค่นี้ไฟก็ดับแล้ว” ชายร่างใหญ่บ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ “เสียแต่ไอร้อนที่เหลือนี่สิ..จะผ่านไปยังไงดีหว่า?..” “..แบ้ว....” เสียงใสดังขึ้นอย่างอ่อนแรง “หือ..” กาแรนก้มหน้ามองน้องสาวพร้อมรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วงหรอกราน่า พี่บอกแล้วยังไง..ไม่ว่าจะต้องทำอะไรก็ตาม พี่จะพาพวกเราสองคนสอบเข้าสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ให้ได้” เมื่อสิ้นเสียง ชายร่างใหญ่ก็โอบร่างบางพุ่งฝ่าไอร้อนหายเข้าไปในความมือมิดเบื้องหน้า End page. จากคุณ : DarkNine - [ 28 ม.ค. 50 14:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แถมนิดนะครับ ขอขอบคุณทุกท่านมากครับที่เข้ามาอ่านและติชมครับ โดยส่วนตัวแล้วผมมีกำลังใจขึ้นเยอะเลยครับ และคุณแมวเหมียวพุงป่อง ขอขอบคุณจริงๆครับสำหรับคำชมและคำเตือน แต่นิยายเรื่องนี้ก็ยาวจริงๆแหละครับ ยิ่งพอมาเขียนมันก็ยิ่งยาวกว่าที่ผมคิดเอาไว้เสียอีก ถึงแม้จะสัญญาไม่ได้(เพราะไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง) แต่ผมจะเขียนให้จบครับ เพราะยังไงเนื้อเรื่องก็คิดไว้จนจบแล้ว ไม่มีทางหยุดเพราะคิดเรื่องต่อไม่ได้หรอกครับ ปล. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5086721/W5086721.html นิยายอีกเรื่องของผมเองครับ ถ้าหากไม่รบกวนมากไป ช่วยกรุณาติชมด้วยครับ สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกท่านจริงๆครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : DarkNine - [ 28 ม.ค. 50 14:18:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม .. จากคุณ : scottie - [ 28 ม.ค. 50 15:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านแระจ้า จากคุณ : zaxxacha - [ 28 ม.ค. 50 23:15:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นพี่ชายที่น่ากลัวมาก  -_-'' จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 28 ม.ค. 50 23:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาอ่านครีบ และติดตามไปเรื่อยๆ จากคุณ : GTW - [ 30 ม.ค. 50 05:32:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาเที่ยวหาค่ะ ตอนแรกตกไปอยู่ในคลังกระทู้เก่าแล้วนะคะ ทำลิ้งก์ให้ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/11/W4914477/W4914477.html จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 30 ม.ค. 50 14:07:20 ]