เรื่องสั้น
ทะเล
ดอกลั่นทม
โดย
จูนิตา
ท้องฟ้าสวยเหมือนคืนนั้น ดาววาววับอยู่ไกลตา พระจันทร์กระจ่างสาดไล้กระทบผิวน้ำ คลื่นครวญในท่วงทำนองแผ่ว รชาเอนหลังกับเตียงผ้าใบอยู่ริมหาด มีแก้วน้ำส้มวางอยู่บนโต๊ะเล็กๆ ข้างตัว
บาร์เบียร์ริมหาดในเดือนเมษาฯ มีนักท่องเทียวนั่งอยู่เต็ม ชุดผ้าใบริมหาดแทบไม่ว่าง ยกเว้นเก้าอี้อยู่ข้างๆ เธอเท่านั้นกระมัง
.
เก้าอี้ตัวนี้ ดึงเธอให้หวนคิดถึง ชายหนุ่มคนหนึ่ง
เธอพบกับเขาในวันที่ 20 เมษายนปีที่แล้ว และวันนี้ก็คือวันครบรอบหนึ่งปี เป็นวันที่เขาบอกเธอว่า
จะได้เจอกันอีกครั้ง แต่จนป่านนี้เธอก็ยังไม่เห็นแม้เงาเขาเลย
เธอเพ้อฝันเกินไปมั้ยนะ ที่มาตามคำสัญญาของชายหนุ่ม ซึ่งเจอกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
แต่ทำไมเธอไม่เรียกเขาว่า "คนแปลกหน้า" อย่างที่แก้วใจ เพื่อนสนิทของเธอให้คำจำกัดความ
อาจเพราะอะไรหลายอย่างในตัวเขา ที่ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคย มันจะน้ำเน่าไปมั้ยนะ พบผู้ชายคนหนึ่งแค่ครั้งเดียว พูดคุยกันไม่กี่ชั่วโมง ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยกับมากกว่าบางคนที่เธอรู้จักมาตลอดชีวิต
คืนวันนั้น
ทุกอย่างไม่ต่างจากวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นท้องฟ้า ผืนน้ำและเสียงคลื่น
ขณะที่รชานั่งมองทะเลยามค่ำอยู่ริมหาดอย่างสบายใจนั้น ก็เห็นร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มคนหนึ่ง ในชุดกางเกงขาสั้นสีขาว และเสื้อกล้ามสีน้ำเงิน เดินลงไปยังทะเล ที่มีคลื่นสีขาวโดดเด่นในความมืด ทยอยเข้าหาฝั่งอย่างเป็นจังหวะ
ในมือของชายหนุ่มมีตะกร้าสาน เมื่อเขาเดินลงไปยังผืนน้ำจนชายกางเกงขาสั้นเปียกปอน เขาก็เอื้อมมือหยิบของบางอย่างจากตะกร้า แล้วโปรยลงบนผืนน้ำ รชามองเขาอย่างประหลาดใจ เพราะสิ่งที่เขาโปรยลงไปในผืนน้ำนั้น น่าจะเป็นกลีบดอกไม้อะไรสักอย่าง ไม่แน่ใจว่าจะใช่ลั่นทมหรือเปล่า
แต่เธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ อันคุ้นเคยนั้น
ชายหนุ่มเดินขึ้นมาจากทะเล เมื่อเห็นว่าเธอมองอย่างสนใจ เขาเลยมองเธอคล้ายว่ารำคาญ กำลังจะหมุนตัวก้าวเดิน รชาจึงร้องขึ้นว่า
"นั่นดอกลั่นทมหรือเปล่าคุณ" เท้าที่กำลังจะก้าวเดินชะงัก ชายหนุ่มหันมามองเธอนิ่งงันอยู่ชั่วครู่ ก่อนพยักหน้า
"ฉันก็ชอบดอกลั่นทมนะ ที่บ้านปลูกไว้เต็มเลย" คำพูดของเธอนั้น ทำให้เขาจ้องมองเธออย่างฉงน
รชาเปิดยิ้มกว้าง แต่เขาเพียงยิ้มบางๆ ที่มุมปาก แล้วโพล่งออกมา
"หน้าตาคุณไม่ค่อยเข้ากับลั่นทมเลยนะ"
"เฮ้
คุณ เอาอะไรมาวัดเล่า ว่าหน้าตาฉันจะเข้ากันได้กับดอกไม้ชนิดไหน แต่ฉันก็ว่าน่ะนะ หน้าคุณเข้ากับลั่นทมมากเลย เพราะหน้าคุณน่ะระทมทุกข์" พูดจบรชาก็ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก คล้ายสะใจที่ได้แดกดันชายหนุ่มแปลกหน้า
ชายหนุ่มมองเธอนิ่งๆ อีกครั้ง ก่อนจะเดินจากไป รชามองตามก็เห็นว่า เขาเดินตรงไปยังโรงแรมหรู ที่ตั้งตระหง่านอยู่ริมทะเล
รชาเดินไปสั่งน้ำส้มคั้น แล้วไปนั่งอยู่ที่เตียงผ้าใบริมหาด ให้ลมยามเย็นพัดไล้เนื้อตัวอย่างสบายใจ เธอฮัมเพลงในลำคอ
อย่างมีความสุข หญิงสาวมาพักผ่อนที่หัวหินในช่วงปิดเทอม ที่บ้านพักตากอากาศของครอบครัวแก้วใจกับกลุ่มเพื่อนๆ ซึ่งก็มีพิรัท วารีและนนท์
รชาแอบหนีเพื่อนๆ เดินเรื่อยเปื่อยจากบ้านพัก มาหน้าโรงแรมหรูแห่งนี้ เพราะรู้สึกรำคาญเพื่อนๆ ที่พยายามจับคู่เธอกับนนท์ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ถึงแม้รชาจะรู้ว่านนท์เป็นคนดีคนหนึ่ง แต่ความรู้สึกของเธอที่มีต่อนนท์ ก็คือเพื่อน
ไม่มีอย่างอื่นเจือปนเลย เพื่อนๆ พากันสงสัยว่าทำไมเธอไม่มองนนท์เป็นอย่างอื่น ในเมื่อนนท์เองก็แสนดีแถมรูปหล่อ พ่อก็รวยอีกต่างหาก
รชาตอบเพื่อนๆ ไปว่า เธอจะเป็นแฟนกับใครสักคน ก็เพียงเพราะรักเท่านั้น ไม่สำคัญเลยว่า เขาจะหล่อ รวย หรือแสนดีหรือเปล่า
แต่เหมือนเธอก็ไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่ทำให้เธอรู้สึกรักได้เลย
อย่างมากก็แค่ชื่นชอบรูปร่างหน้าตา คุณสมบัติส่วนตัวบางอย่าง เช่นนิสัยใจคอก็แค่นั้น
ไม่มีใครสักคนที่จะทำให้รชาได้ผูกพันและคิดถึง
ทั้งที่เพื่อนเธอต่างก็มีแฟนกันบ้างแล้ว เช่นพิรัทกับวารี ก็เป็นคู่รักกัน..แก้วใจเองก็ดูเหมือนจะแอบรักพิรัท
แต่ไม่แสดงออกมากมาย เพราะคงเกรงใจวารี ในขณะที่นนท์ก็รักเธอ แต่เธอสิ
เหมือนไม่มีใครเลยที่จะผ่านมาให้เธอได้รักบ้าง
หรือเธอจะต้องอยู่คนเดียวไปจนตายนะ
"ขอนั่งด้วยคนได้มั้ย" เสียงห้าวห้วนของใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างๆ รชาหันไปมองเลิกคิ้วน้อยๆ ก่อนพยักหน้า
"มาคนเดียวเหรอ" เขานั่งลงบนเตียงผ้าใบข้างๆ แล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ
"มากับเพื่อนๆ คุณล่ะ"
"มาคนเดียว"
"คุณเอากลีบดอกไม้ไปโปรยทะเลทำไมคะ" รชาหันไปมองชายหนุ่ม ซึ่งเวลานี้เขากำลังทอดสายตาออกไปยังผืนน้ำ ที่ความมืดเริ่มปกคลุม แต่แสงดาวจากราวฟ้า ก็วะวิบวับจนทำให้รู้สึกว่า ผืนน้ำดูลึกลับงดงามยามต้องแสงดาวนั้น
รชาเห็นเขายังคงนั่งนิ่ง เธอแอบมองเสี้ยวหน้าคมคายนั้นอย่างลืมตัว เขาไม่ใช่คนที่หล่อ ขนาดเห็นแล้วต้องหันไปจ้องมองอย่างพิรัทหรือนนท์ แต่บุคลิกของเขาต่างหาก ที่ทำให้เธอต้องหันไปมองอย่างพินิจ ดวงตาคมนั้นหม่นแสง จนเธออยากจะรู้ว่าสิ่งใดที่แต้มความเศร้าในดวงตาของเขาได้เพียงนี้
"ก็ผู้หญิงคนหนึ่งเธอชอบดอกลั่นทมมาก"
"อ้าว
ชอบก็เอาไปให้เธอสิ แล้วเอาไปโปรยลงทะเลทำไม"
คำพูดของหญิงสาวนั้น ทำให้ชายหนุ่มหันมามองเธอ
รชาไม่ได้ตาฝาดไปหรอก แม้ในความสลัวลางของค่ำคืน เธอเห็นรอยรื้นในดวงตาคมลึกนั้น แม้เขาพยายามซ่อนเร้น แต่เธอก็เห็นความเจ็บปวดทั้งหมดของเขาอย่างชัดเจน
"เธอตายแล้ว
เมื่อปีกลาย กระดูกของเธอก็ถูกโปรยลงในทะเลที่นี่เช่นกัน ผมทำให้เธอตายเองแหละคุณ" เขาพยายามทำเสียงให้เรียบนิ่ง แต่รชาสิ
ถึงกับนั่งตัวแข็ง เป็นเบื้อใบ้ ความช่างพูด ช่างถามของเธอหยุดลงแค่นั้น
มีแต่น้ำใสๆ ที่คลออยู่ในดวงตาคู่สวยของเธอ เมื่อเขาเริ่มพูดถึงคนรักของเขา
"ผมกับพิมรักกันมาตั้งแต่มัธยมปลาย จนเรียนจบและมีความฝันจะไปเรียนต่อเมืองนอกด้วยกัน เรามาฉลองการเรียนจบที่นี่ รถที่ผมขับเกิดอุบัติเหตุ เธอตายแต่ผมยังอยู่น่ะคุณ
อยู่เพื่อรับรู้
ว่าตัวเองทำให้ผู้หญิงที่ตัวเองรักต้องจากโลกนี้ไป และเป็นคนที่ทำให้ครอบครัวของเธอหัวใจสลาย ทุกวันนี้ผมอยู่เพื่อรับรู้สิ่งเหล่านั้น"
หญิงสาวสะอื้นออกมาในที่สุด จนเขาเองก็ชะงัก และหยุดเล่าเรื่องราวของตัวเอง เอื้อมมาบีบมือเธอเบาๆ
"ใจเย็นคุณ
" เขาเอ่ยเสียงแผ่ว มองเธออย่างลุแก่โทษ
"ผมขอโทษนะคุณ ไม่ได้ตั้งใจจะทำคุณเสียน้ำตาอย่างงี้เลย ดูเถอะ
ผมชอบทำให้ใครต่อใครร้องไห้อยู่เสมอแหละ" คำพูดของเขายิ่งทำให้รชาร้องไห้สะอึกสะอื้นจนร่างสะท้าน ในวันพักผ่อนแสนสบาย กลับต้องมารับรู้เรื่องราวแสนเศร้าแบบนี้ เธอสงสารเขาเหลือเกิน ที่สูญเสียคนรัก
แล้วจมปลักกับความสำนึกผิดที่มีต่อครอบครัวของคนรัก
"คุณ หยุดร้องได้แล้วนะ ดูสิ
ใครๆ ก็มองใหญ่แล้ว เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด คิดว่าผมทำอะไรคุณหรอก แต่จะว่าไป
ผมก็เป็นคนทำให้คุณร้องไห้เองนั่นแหละ" คำพูดของเขาทำให้รชารู้สึกตัว จึงใช้หลังมือเช็ดน้ำตาตัวเองปรอยๆ พยายามกลั้นสะอื้น
"ฉันขอโทษ" รชาเอ่ยเสียงแผ่ว พลางก้มหน้าเมื่อรู้สึกว่าเขามองเธออย่างขันๆ
"คุณนี่บ่อน้ำตาตื้นจริงๆ"
"ก็เรื่องมันเศร้านี่นา
" รชาเอ่ยเสียงติดจะหงุดหงิด เมื่อเห็นว่าเขามองเป็นเรื่องขำขัน ทั้งๆ ที่เขาเป็นต้นเหตุแห่งการเสียน้ำตาของเธอแท้ๆ
"คุณพูดจริงหรือเปล่าที่บอกว่าชอบดอกลั่นทมน่ะ"
"ค่ะ
ถึงแม้หน้าตาฉันจะไม่เข้ากับลั่นทมนักก็ตาม" รชาย้อนคำพูดของชายหนุ่ม จนเขายิ้มเขินๆ
"ก็จริงนะ
หน้าตาคุณเหมาะกับดอกดาวกระจาย หรือไม่ก็ดอกเฟื่องฟ้า"
"เอาอะไรมาวัดล่ะคุณ" รชาโต้
"หน้าตาคุณแบบเบิกบาน สดใสมั่ง
เอ
หรือว่าจะเป็นดอกหน้าวัวนะ ดอกมันใหญ่ดี"
รชาหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินเขาพูด
"เอ๊ะ คุณนี่ยังไง เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวหัวเราะ" ชายหนุ่มยิ้มขัน จนดวงตาที่แฝงรอยเศร้านั้นเลือนหาย
"คุณก็เหมือนกันแหละ เดี๋ยวเล่าเรื่องเศร้า เดี๋ยวก็พูดตลก" รชาว่ากลั้วเสียงหัวเราะ เขาก็เลยหัวเราะออกมาบ้าง
วันนั้นรชาไม่รู้เลยว่า เวลาล่วงผ่านไปถึงเที่ยงคืน เธอนั่งคุยกับเขานานถึง 6 ชั่วโมง เป็นครั้งแรกในชีวิตก็ว่าได้ ที่เธอนั่งคุยกับคนที่เพิ่งรู้จักได้เนิ่นนานขนาดนั้น เขาเดินไปส่งเธอถึงหน้าบ้านพักตากอากาศของแก้วใจ
รชายืนมองเขานิ่งๆ มีคำพูดมากมายที่เธออยากจะเอ่ย แต่ก็ไม่มีคำพูดใดหลุดรอดออกมาจากปากเธอเลย นอกจาก
"บายนะ " ก่อนจะหันหลังเดินจากไป
"วันที่ 20 เมษาฯ ปีหน้าเจอกันใหม่นะ ผมชื่อปัน" เขาตะโกนไล่หลังเธอมา รชาชะงักหันกลับไปมองเขาซึ่งกำลังส่งยิ้มพร้อมโบกมือให้
"ปีหน้าเจอกันที่เดิมนะ จำไว้ให้ล่ะผมชื่อปัน" เขาย้ำคำพูดเดิม
"ฉันชื่อรชาทำไมต้องปีหน้าล่ะ
" หญิงสาวร้องถามอย่างกล้าหาญ
"ผมต้องเดินทางพรุ่งนี้แล้วครับ ผมเรียนโทอยู่อเมริกาน่ะคุณ"
พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไปง่ายๆ มันช่างง่ายดาย ไม่ต่างจากตอนที่เขาเข้ามาพูดคุยกับเธอ รชาได้แต่มองตามแผ่นหลังของเขาไป และรู้สึกว่ามีบางอย่างในตัวเธอ หลุดลอยไปตามร่างสูงโปร่งนั้น แล้วรชาก็เพิ่งรู้ตัวว่าน้ำตาเธอไหลมาตามร่องแก้ม เมื่อสายลมยามดึกพัดผ่านมาโลมไล้เนื้อตัว ซับน้ำตาให้รู้สึกเย็นชื้นอย่างประหลาด
จากคุณ :
จูนิตา 
- [
28 ม.ค. 50 22:04:47
]
O;Oทะ เ ล...ด อ ก ลั่ น ท ม O;O (พร้อมรายชื่อคนที่เล่นเกม-ได้หนังสือค่ะ)
อย่างนี้เขาเรียกว่า "รักแรกพบ" หรือเปล่า