เรื่อง : เงิน
โดย : คายตรี

              เสียบบัตร – กดรหัส – รอ

              ดลวีย์ยืนตรง ลำตัวแนบติดกับเครื่องเอทีเอ็มเพื่อป้องกันไม่ให้ใครเห็นรหัสบัตรเครดิต แม้บริเวณนั้นจะไม่มีใครเลยก็ตาม

              ครู่หนึ่ง ธนบัตรสีเทาห้าใบก็แลบออกจากเครื่อง ดลวีย์คว้าเงินจำนวนนั้นแล้วบรรจงนับ – ห้าพันถ้วน

              เอทีเอ็มส่งเสียงติ๊ด-ติ๊ด ก่อนส่งบัตรเครดิตคืน ดลวีย์ไม่รอช้ารีบดึงบัตร แล้วยัดทั้งเงินและบัตรลงกระเป๋าเงินก่อนหย่อนกระเป่าเงินลงกระเป๋ากางเกงอีกที

              การทั้งหมดนี้เขากระทำไปด้วยความรอบคอบ ทั้งนี้เพราะเขารู้คุณค่าของเงิน

              ดลวีย์บ่ายหน้าหนีจากบริเวณตู้เอทีเอ็มเมื่อมีคนอื่นแทรกเข้ามา เขาออกห่างจากร่มเงาของตึก แสงแดดยามบ่ายต้นๆแผดเผาเขาไร้ปราณี ทว่าดลวีย์ไม่สนใจ เขาคิดถึงแต่เงินสำหรับจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟฟ้า ค่าเช่าบ้าน ที่นอนนิ่งในกระเป๋าเท่านั้น

              ดลวีย์เดินผ่านหน้าร้านเบเกอรี่ หน้าร้านคือกระจกใสแผ่นใหญ่ ภายในมีชั้นวางและบนชั้นนั้นมีขนมหวานหลายรูปแบบอวดที่เจ้าร้านของบรรจงเรียงอวด

              เงาของดลวีย์ปรากฏขึ้นบนกระจกนั้นลางๆ เสื้อสาวของเขาสะท้อนแสงเจิดจ้าประดุจดังรัศมีของเทวดาก็มิปาน

             ดลวีย์ยิ้มเมื่อนึกถึงตรงนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นชายวัยกลางคนที่ดูภูมิฐานทีเดียว

             ภูมิฐาน... ดลวีย์ล้วงกระเป๋าเงินออกมา แล้วตรวจนับกระดาษสีเทาทั้งห้าอีกครั้ง แม้เขาเพิ่งนับไปเมื่อครู่ แต่เขาจะอุ่นใจกว่าที่ได้ทำเช่นนี้อีก

             1 – 2 - 3 – 4 – 5 ห้าพัน... ดลวีย์ยิ้ม

             ครู่ต่อมา ดลวีย์โหนราวอยู่บนรถเมล์ เขารู้สึกอึดอัดใจมากที่ต้องอยู่ในสถานที่ยัดเยียดแบบนี้ เขาเลิกยิ้ม ไม่ใช่ความหนาแน่นของฝูงคนหรอกที่ทำให้เขาเลิกยิ้ม แต่เพราะต้องคอยระวังเงินสดในกระเป๋าต่างหาก
เขารู้คุณค่าของเงินดี เขาจึงต้องทำเช่นนี้

              ผู้หญิงวัยต้นยี่สิบข้างหน้าดูไม่น่าไว้วางใจเลย หล่อนท่าทางหลุกหลิกมีพิรุธ ในขณะที่ชายหนุ่มหน้าตาเหี้ยมหาญด้านหลังก็ไร้ความน่าเชื่อถือเช่นกัน ซ้ำทั้งสองคนยังส่งสัญญาณทางสายตาอีก ไอ้เด็กข้างๆนี่ก็อีก ทุกทีเห็นหลับตลอกทาง แต่วันนี้กลับนั่งตาแป๋ว ..มันชักยังไงๆอยู่

              แล้วดลลีย์ก็ตัดสนใจลงที่ป้ายต่อมา การเดินน่าจะปลอดภัยกว่า แต่ก่อนที่เขาจะออกเดิน ทันทีที่ดลวีย์ย่ำเท้าถึงพื้นเขาก็ล้วงกระเป๋าออกมาสำรวจอีกครั้ง

              1 – 2 – 3 - 4 – 5 ... ห้าพัน – ครบ

              โลกอึมครึมเมื่อครู่สดใสขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็ไม่นานนักหรอก

              ดลวีย์เดินได้สักสิบก้าว ก็มีเสียงเรียกด้านหลัง

              “เฮ้ย! จะไปไหนวะ รีบเชียว”

              ดลวีย์หันกลับไปมอง เขาเห็นธงไทยในชุดเสื้อยืดสีเหลืองกางเกงขาสั้น กำลังโบกมือเหยงๆ

             “ว่าไง เอ็งจะไปไหน”

             “กลับบ้าน” ดลวีย์ตอบห้วน

             “งั้นข้าเดินด้วย มีเรื่องอยากจะถามเอ็งอยู่พอดี”

             ดลวีย์เลื่อนมือกุมกระเป๋ากางเกง เขารีบเดิน ธงไทยตีคู่ขึ้นมา

              “เป็นอะไรไปวะ หน้าตาดูไม่ดีเลย”

              “เอ็งจะถามอะไร” ดลวีย์ถามเสียงแข็ง

              “แหม – ใจร้อนจริงนะ” ธงไทยหัวเราะ แต่ดลวีย์เงียบ ธงไทยจึงเลิก เพราะเริ่มไม่ขำ “ข้าอยากถามเอ็งว่า สมมุติถ้าเอ็งเจอเงินหล่นสามพัน เอ็งจะทำไงวะ”

              “เก็บ เอาไปใช้”

              “ฮ้าย จะดีเร้อ ทำแบบนี้ก็เท่ากับขโมยน่ะสิ”

              “ขโมยที่ไหนกัน ของเก็บได้ก็คือเก็บได้ ไม่ใช่ขโมยซักหน่อย”

              “แหม – ในก็ถูกอยู่หรอก แต่เอ็งไม่คิดจะคืนเจ้าของบ้างเหรอ”

              “คืนทำไมให้โง่” ดลวีย์ตอบ “เอ็งต้องคิดเสียว่า มันเป็นลาภลอย เหมือนกับสวรรค์ประทานให้”

              “แต่เข้าของเขาอาจเดือดร้อนนา”

              “ไม่เกี่ยวกับเรานี่ อยากเซ่อซ่าทำตกหล่นเองทำไม”

              “แล้วเอ็งไม่คิดจะคืนเลยเหรอ”

              “คืน!” ดลวีย์ขมวดคิ้ว “คืนทำไม คืนยังไง”

              “ก็ - - ตามหา ไม่ก็เอาไปให้ตำรวจ”

              “ตามหา !? โฮ๊ย! เปลืองเวลา ทุกนาทีของเรามีค่านะจำไว้ อย่าเสียมันไปเพียงเพื่อคำขอบใจเล้ย เอาเงินมาใช้ดีกว่า เชื่อข้าสิ”

              “เอ็งคิดอย่างนั้นจริงเหรอ”

              “อือ เอ็งถามทำไมวะ”

              "เปล่า - - ข้าแค่อยากรู้น่ะ ว่าแต่ - - เอ็งคิดอยากนี้แน่นะ”

              “เออ!!” ดลวีย์ย้ำหนักแน่น

              “ขอบใจเว้ยเพื่อน”

              “ไม่เป็นไร”

              ธงไทยตบไหล่ดลวีย์สองที แล้วหัวเราะร่าก่อนเดินจากไป ทิ้งให้ดลวีย์ยืนงง

              ...บ้าไปแล้วรึเปล่า?

              ดลวีย์เดินถึงบ้าน ภายในบ้าน ดลวีย์ล้วงกระเป๋าออกมาดูอีกครั้ง

              1 – 2, 1 – 2, ... สองเหรอ สองพัน

              ดลวีย์หน้าเสีย เงินของเขาหายไปสามพันบาท ตอนนี้เขาอยากเป็นลม

..............................................................................