..ฆาตกร..จิตหลุด

“ ยังมีเรื่องสนุกกว่าการฆ่าอยู่อีกน่ะสิ ”

“ จิตสำนึกแห่งความเป็นมนุษย์บกพร่อง ไม่อาจแยกแยะถูกผิดได้ ”

“ เสน่ห์ อันเย้ายวนแห่งการสังหารที่ไม่อาจต้านทาน!! ”

File 1 กลิ่นอายของความตาย

“สีแดงสดและกลิ่นคาว” สิ่งนั้นช่างงดงามจนไม่อาจต้านทาน

..เส้นเลือดที่ถูกกีด เลือดที่ไหลรินสีแดงฉาน มันคือความโหดร้ายที่น่าเชยชม..


พลังชีวิตหลั่งไหลเปรียบประดุจสายน้ำอันสงบนิ่ง  ความหนาวเย็นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง กรีดคมมีดให้ลึกจนกว่าจะ

สิ้นลมหายใจ..นั้นแหละความตายจะไล่ล่าชีวิต

เพียงร่างที่ไร้ค่า “เพียงร่างไร้ค่าถูกหั่นออก เหมือนแก้วที่แตกเป็นเสี่ยง”
นิ้วมือ หัวเข่า ฟันแตกละเอียด ถ้าได้สัมผัสจะรู้สึกถึงเสียงกรอบแกรบ เหมือนโดนค้อนทุบจนแหลก นัยน์ตาถูกคีมดึงตะปูหนีบออกมาจนเละ..สิ่งนี้ต้องทำตอนร่างนี้ยังมีชีวิตอยู่..ร่างเปลือยเปล่าที่ไร้วิญญาณ ซีดจนไม่เหลือเลือด รอยกรีดลึกของมีดบนร่างอันไร้ค่า ช่างงดงามตามจิตวิญญาณของฉัน ที่ว่างเปล่า..

ความสับสนระหว่างมโนธรรมและการฆ่า “ความสนุก ความเพลิดเพลินกับเกม ที่น่าค้นหา”
ฉันสนุกกับเกม อารมณ์และความรู้สึกที่ซับซ้อน มันไม่ใช่ความกดดันจากสังคมหรือแม้แต่ความเกลียดชังตนเอง..ฉันไม่มีความเกลียดชังหรือความลังเลใดๆ..ฉันชอบที่จะทรมาน แล้วค่อยๆตัดร่างที่ไร้ค่า ออกทีละชิ้นๆ ความรู้สึกในตอนนี้ ฉันกำลังเพลิดเพลินกับเกมของฉัน..ตามลำพัง

จุดบกพร่อง..สไตล์ของการทำลาย  “การทำลายคือศิลปะ ศิลปะที่น่าค้นหา ถ้าไม่พิสูจน์จะไม่รู้ได้เลยว่ามันน่าดึงดูดใจแค่ไหน”

คนโรคจิตมีอยู่มากมากเดินไปตามทั่วท้องถนน ไม่มีใครรู้ แม้กระทั้งตัวคุณเอง คุณอาจจะเป็นคนโรคจิตเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าจิตคุณหลุด ถ้าคุณรับรู้ได้ถึงเสน่ห์อันเย้ายวนของศิลปะของการทำลาย คมมีด สีแดงสด หยดเลือด ความงามที่สวยยิ่งกว่าศิลปะใดๆบนโลก คุณสรรสร้างได้ด้วยตัวคุณเอง

สไตล์ของคนแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนเป็นแค่ศิลปินตามข้างถนน บางคนฉลาดหลักแหลมเป็นศิลปินระดับโลก ส่วนฉันงานศิลปะนี้เป็นงานอดิเรก แต่มันไม่สามารถขาดได้ฉันสนุกกับงานอดิเรกของฉัน..ชีวิตต้องค้นหา แบบฉบับที่เป็นตัวคุณเอง คุณเท่านั้นที่จะให้คำตอบได้ว่าคุณคือใครคุณต้องการอะไร..ชอบอะไรและคุณจิตหลุดหรือยัง?

เลือดสีแดงฉานที่ไหลมาจากร่าง... การซึมซับเอาความสุขจากร่างกายที่ค่อยๆถูกทำลายอย่างช้าๆของร่างกายที่ยังมีชีวิตอยู่ สีหน้า รอยคมมีดที่ค่อยๆกรีด เลือดที่ไหลซึมออกมาตามรอยกรีดนั้น..                                                นั้นแหละคือความพึงพอใจของฉัน..

การฆ่า การเฉือนร่างเหยื่ออย่างนั้น มันช่างวิเศษจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ คุณต้องลอง  คุณต้องลองเอง คุณถึงจะรู้ว่ามันช่างวิเศษและรู้สึกดีแค่ไหน..

File 2 ความรักแห่งความตาย

“ชีวิตฉันไม่มีความหมายอะไร” บางคนว่าฉันทำไมพูดเหมือนชีวิตเป็นของเล่น..
ฉันมาจากที่ไกลแสนไกล ใช่แล้วไกลมาก ไกลจนที่ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าที่ไหน!!

“จะอยู่หรือตาย สุดท้ายก็ไม่ต่างอะไรกับกระดาษแค่แผ่นเดียว” บางคนรู้วิธีปลดปล่อยจากโซ่ตรวนนี้
ส่วนฉันคงอ่อนแอเกินไปตัดใจไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะพาตัวเองไปทางไหน

ฉันมีคนรัก รักเค้า..ตายเพื่อเค้าได้ หากฉันไม่ได้เค้ามาครอบครอง ก็เหลือทางเดียวเท่านั้น คือ “ฆ่าเค้าซะ”

ฉันรู้ว่านั้นคือสิ่งที่ชั้นต้องทำ ให้ทุกอย่างดีขึ้น เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเสียใจ อยู่แบบนี้อีกต่อไป!!
เด็กผู้หญิงที่สิ้นหวังจนไร้ซึ่งความกลัว ไม่สิ อืม..มันต่างกันนิดหน่อย..จิตใจ..เหลือเพียงความว่างเปล่า
จากสภาพจิตใจของฉันที่ไม่ต่างอะไรกับกระดาษเปล่า สิ่งที่ฉันได้พบคือ ความงดงามแห่งความตาย
เหมือนกับการแต่งแต้มสีสันให้กระดาษขาว เหมือนถูกแต่งเติมด้วยสัญชาตญานแห่งอเวจี

วินาทีที่ชั้นได้พบกับความล้มเหลวและกระหายจะอยากได้จนถึงขีดสุด ฉันได้พบกับความงดงามของความตาย
ตอนนี้ฉันตกเป็นทาสแห่งความงาม ตั้งแต่วินาทีแรกที่ชั้นค้นพบ!!

ฉันไม่อยากให้ใครมารบกวนพวกเรา ฉันรักเค้า..ชั้นอยากจะเก็บทุกเศษเสี้ยวแห่งความทรงจำระหว่างชั้นกับเค้าไว้..ชั้นรักเค้า..รัก..รัก..รัก..รัก..รัก..

เราอยู่ด้วยกัน ฉันและเค้า..

วันที่ 2 นับตั้งแต่ชีวิตของเราสองคนเริ่มต้น..เค้าเริ่มจะสงบลง ราวกับยอมจำนนต่อทุกสิ่ง..

ที่รักหนาวมั้ยคะ..ที่รักรู้มั้ย? คนที่ปกป้องฉันอย่างอบอุ่น   มีเพียงที่รักเท่านั้น มือที่อ่อนโยนนั้น ..อืม อยากจะเอามือที่อบอุ่นนั้น!!!

ต้มนานพอแล้ว..นิ้วมือแต่ละนิ้วสอดไว้ด้วยกระดูกอ่อนๆเคี้ยวได้นุ่มกรุบกรอบ..

ฉันเริ่มรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ของที่รัก ผ่านลำคอลงไป..จิตวิญญาณอันอ่อนโยนของที่รัก ภายในร่างกายของชั้น..ชั้นเริ่มรู้สึกได้

ฉันรักคุณเหลือเกิน..

วันที่ 5 วันนี้..ขาของที่รัก..กล้ามเนื้ออันงดงามยังคงรูปไว้อยู่
อา..ตอนนี้ชั้นมีความสุขเหลือเกิน..

วันที่ 7 ของชีวิตพวกเรา 2 คน    
เมื่อวานกินแขนของที่รัก..ตอนที่แลบางๆแล้วอย่างนั้น..อา..กล้ามเนื้อแขนที่สั่นไหวอย่างมีชีวิตชีวานั่น ท่าทางจะสุกได้ที่แล้ว..ชั้นกำลังรู้สึกว่าแขนของคุณในตัวชั้นกำลังปกป้องชั้น อย่างอบอุ่นอยู่ภายใน...อา..

โอ...ดวงตา..!

สายตาอันอบอุ่นนี้จะต้องมองชั้นแต่เพียงผู้เดียว..ดีใจจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว   หัวใจ..ดีใจมากซะจนราวกับระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ ไม่รู้ว่าจะแสดงความรู้สึกนี้ออกมาได้อย่างไง...

ที่รัก..รออีกนิดนะ..จากนี้อีกไม่นาน พวกเราก็จะกลายเป็นหนึ่งเดียวอย่างสมบูรณ์..

ที่รัก...ชั้นจะรักคุณ..ตราบชั่วนิจนิรันดร์

File 3 สัญชาตญาณ..การแก้แค้น

“ฉันเหมือนเหยื่อที่ถูกโยนไปมาตรงหน้าเหล่าสัตว์เดรัจฉาน”

ฉันเคยพูดว่าสารภาพไม่ได้ เพราะไม่กล้าใช่มั้ย แต่ว่าตอนนี้.. ไม่ใช่เพราะไม่กล้า..แต่ชั้นขอยอมแพ้!!
ในหัวที่ขาวโพนของฉันมันร้องออกมาว่า

“ขายวิญญาณให้กับปีศาจสิ คุณพร้อมที่จะทำอย่างนั้นรึเปล่า?”

ถ้าคุณตัดสินใจได้แล้วละก็ที่นั้นล่ะเหมาะที่สุด! เป็นที่ๆจะได้พบกับปีศาจ ที่ยินดีรับซื้อวิญญาณมนุษย์
ถ้าคุณพร้อม..เดินไปที่กระจกสิ มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น แล้วคุณจะพบมัน..
การแก้แค้น..ใช่ แก้แค้น

ฉันจองมองเค้า มองสิ่งที่เค้าดื่มลงไป มองตั้งแต่ลิ้น ช่องปากจนถึงคอ ตอนนี้เนื้อค่อยๆละลาย เค้าไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ ท่าทางเค้าเหมือนจะทรมานด้วยความเจ็บปวดอย่างรุ่นแรง จนถึงถึงวินาทีที่เค้าตายไป!!

แต่เอ๊..ทำไมเค้าไม่ร้องละ หึ หึ ใช้สิเค้าร้องไม่ได้ อืม..สวยงามมาก วิญญาณของฉันสั่งว่า

“อย่าละสายตา!!! มองหน้ามันเอาไว้” นั่นล่ะคือการ....แก้แค้น
ฉันไม่ใช่ฆาตกร!!
ไม่ใช่มาตกรนะ!!

แต่ฉันไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมได้อีกแล้ว

เสน่ห์อันเย้ายวน!!

อา..ฉันรู้ ฉันเห็น!! เสน่ห์ของการฆ่า มีเสน่ห์อยู่ 2 อย่างที่ชวนให้ฉันหลงใหล
อย่างแรกคือ การค่อยๆ เฉือนอย่างโหดเหี้ยม
อย่างที่สอง เมื่อตัดออกมาแล้วมันจะค่อยๆสงบลง..สวยมากเลือดค่อยไหลช้าๆ อาการดิ้นทุรนทุราย ช่างวิเศษ!

การผ่าร่างมนุษย์?  อืม..มันก็เหมือนกับการโชว์ เพราะมันไม่ต่างอะไรกับการพูดถึงโชว์ที่แสนจะน่าเบื่อ แต่ถ้าผ่าร่างในขณะที่ร่างนั้น  ยังมีชีวิตอยู่สิ ถึงจะแลดูมีสีสันอันน่าเย้ายวนใจขึ้นมาบ้าง
สัญชาตญาณ จิตของฉันมันบอกว่า..

การฆ่าคนอย่างง่ายๆมันธรรมดาเกินไป วิธีการฆ่าก็ไม่มีความหมาย ไม่ว่าจะถูกฆ่า หรือตายโดยธรรมชาติ นั้นก็เพราะว่าคนเราไม่ว่าใครก็ถูกเตรียมความตายไว้พร้อมแล้ว..

แต่ถ้าปรารถนาจะให้ความแค้นบรรเทาลง ก็ต้องค่อยเป็นค่อยไปให้มากที่สุด...ต้องเข้าถึงความสะใจในการฆ่าที่สามารถทำได้แม้แต่ดื่มเลือดศัตรู นั้นแหละคือ  การแก้แค้น!!








File 4 ผู้อุทิศตนให้ความงาม

“ทำลาย..ไม่มีร่องลอย”

อืม..ชอบคำนี้จัง

ชีวิตบางชีวิตอยู่อย่างไร้ค่า ไร้ความหมาย พอมารู้ตัวมันก็สายไปแล้ว ทุกชีวิตที่ฉันได้พบเจอ
มารู้ซึ้งถึงความรักชีวิตก็ตอนที่ได้เจอฉัน คำพูดที่เปล่งออกมา เป็นคำเดิมๆ

“ย..อย่า หยุดเถอะได้โปรด! ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย ได้โปรด!! ไว้ชีวิตฉันเถอะ”  ผู้ชายตัวโตต้องร้องให้ ต่อหน้าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉัน ร้องขอชีวิต ทำไม..ทำไม..ความตายไม่น่ากลัวสักนิด แค่วิญญาณของเราได้หลุดออกจากร่างไป ก็แค่นั้น..

ความเสแสร้งกับความจริงใจ มันแยกแยะกันยาก  ยากมาก.. ชีวิตก็มีเท่านี้แหละ

ตัวฉันเองเข็ด เข็ดกับคำหลอกลวงและการเสแสร้งของมนุษย์ ที่มีให้กัน มันน่าเบื่อ น่าเบื่อหน่ายมาก
จนฉันได้ค้นพบ มนุษย์มีสิ่งฉันต้องการมีความงามระหว่างความจริงกับความตาย แค่เป็นเหมือนแผ่นบางๆที่กั้นกันอยู่แทบมองไม่เห็น และฉันก็รู้สึกสนุกที่ได้เห็นมัน!!

ฉันชอบบทความนี้..ไม่รู้ว่าเคยได้ยินที่ไหนกันนะแต่มันติดอยู่ในหัวไม่มีวันลืม

“ในซอกลึกของถ้ำมีปีศาจร้ายแฝงกายอยู่ เป็นปีศาจที่มีชีวิตอยู่โดยการเสพเอาความแค้นและความเกลียดชังของพวกมนุษย์ แล้วในวันหนึ่งความงดงามของลูกศิษย์สาวได้กลายเป็นแรงดึงดูดเจ้าปีศาจให้ออกมาจากถ้ำแห่งอเวจี”

เหมือนตัวฉันเลย!! ฉันเป็นเหมือนลูกศิษย์...เหมือนกันฉันได้พบเค้าปีศาจร้าย  แต่ฉันว่าเค้าไม่ได้ร้ายสักหน่อยเค้าแค่ชี้ทางให้ฉัน  ให้ฉันได้พบ การฆ่าของจริงและศิลปะที่งดงาม..นั้นแหละที่เค้าช่วยสอนฉัน!!







File 5   อยู่อย่างคนที่แปลกแยก

ถ้าคุณได้ถูกดึงเข้าไปพัวพันกับพวกที่พิเศษไปกว่าคนอื่นคุณจะทำยังไง???
และถ้าคนที่คุณได้เจอเป็นฉัน!!! คุณจะทำยังไง???

หึ หึ..ฟันดาบ! ฉันชอบฟันดาบ ชอบมาก

แต่ไม่เก่ง แค่สามารถฟันฉับเดียวของที่ฟันขาดได้ ก็แค่นั้น  ฉันชอบตัดในขณะที่ร่างนั้นวิ่งอยู่
พอตัดแขน เค้าวิ่งหนีฉัน ชั้นวิ่งตามและฟันเข้าที่ขา ฟันทีเดียวขาดเลือดตอนแรกไม่ไหล แปลกมากที่ไม่ไหลตอนที่ขาหล่นถึงพื้นเลือดสีแดงสดถึงค่อยๆไหลออกมาหนองพื้นหญ้า ความเป็นจริงกับภาพยนตร์ไม่ยักเหมือนกันแฮะ  ร่างเค้าล้มลง เสียดาย เสียดายมากที่ร่างตกน้ำไปเสียก่อน เสียดายมากที่ไม่ได้เห็นสีหน้าและเสียดายร่างอันงดงามนั้น ชั้นทำผิดพลาดจริงๆ...

แต่..ใช่  มันคือบทเรียน..บทเรียนที่ฉันต้องพัฒนา หึ หึ

แรงกระตุ้น ตอนนี้ฉันมีแรงกระตุ้นมากมายในใจฉันมีความคิดบางอย่างแตกต่างออกไปจากแรงกระตุ้น จากความเกลียดชังหรือการแก้แค้น “บ่อเกิดแห่งความคิด” ที่ที่เป็นบ่อเกิดแห่งความคิดไม่รู้สิ จิตมั้ง จิตของฉันเองแหละ..ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

ฉันยังมีชีวิตอยู่

ตอนนี้.. ใช่ฉันยังมีชีวิตอยู่ อยู่ในโลกใบกว้าง สักวันฉันอาจเดินผ่านคุณไป หรืออาจ  อาจได้พบคุณ
จากวันนั้น จนถึงวันนี้ ฉันไม่แสดงอาการอ่อนแอต่อหน้าใครๆ ฉันแข็มแข็ง..

...ยิ่งนานวัน ฉันก็ยิ่งแสดง ได้แนบเนียน เสแสร้งอยู่ในโลกใบกว้างนี้ได้อย่างสนุก กับของเล่นที่ฉันชอบ..
ดูเหมือนว่า วันที่เราจะได้พบกัน กำลังจะมาถึงในอีกไม่นาน..ชั้นเฝ้ารอวันนั้นอย่างใจจดใจจ่อ..
รอให้จิตของฉัน สัญชาตญาณของฉัน ให้จิตของฉันมันหลุดอีกครั้งนึง...

....และชั้นจะกลับมาอีกครั้ง!!!....

....ฉันอยากพบคุณนะ...แล้วคุณละ

....คุณอยากพบฉันมั้ย???....




@@@@@@@@


~  Slasher _Kill ~