ค่ำคืนหนาวร้าวรอญห่อนร่ำไห้
กิ่งใบไม้ไหวลิ่วปลิวเข้าหา
โอ้อกอื้ออึงปวดรวดอุรา
ลูกนัยต์ตาคราเจ็บเหน็บระบม
มองดูฟ้าฟ้าพรากจากไปไหน
พัดพรากใจปลิวไปให้ขื่นขม
เสียดรอนร้าวโรยล้าบ้าระบม
นั่งจ่อมจมขมเศร้าเคล้าน้ำตา
ถ้าเมาเหล้าก็คงเมาเมื่อเช้านี้
ทำฝันดีเพราะว่ามีคนคิดหา
อยู่ในฝัน ณ ยามเมาเร้าอุรา
พอตื่นมาเจอแต่ฟ้าสลดจม
อยากจะเมาเช้าค่ำร่ำให้เห็น
เมาให้เป็นทุกๆเย็นเห็นเหมาะสม
ณ ตอนตื่นฝืนสุขทุกอารมณ์
ข้ามระทมด้วยเมาหลับให้พับไป
กลอนกวีท่านศรีสุนทรภู่
กวีครูท่านยังเมาเหล้าร้องไห้
ถึงเมาเหล้าเช้าค่ำจำหายไป
แต่เมาใจเช่นนี้ไซร้ทุกค่ำคืน
ค่ำคืนหนาวร้าวรอญห่อนร่ำไห้
ฤาหัวใจโศกไซร้ให้สุดฝืน
รวดระบมระทมรักสุดจักยืน
สุดจักฝืนกลืนกล้ำคำร่ำลา
สุดถวิลสุดสิ้นจะผินหวน
สุดคร่ำครวญปั่นป่วนหวลโหยหา
สุดคำรักพร่ำพรอดรอดนัยตา
สุดเจรจาพรรณาและวาที
ไม่เมาเหล้าสุดท้ายเรายังเมารัก
สุดจะหักห้ามจิตให้คิดหนี
ถึงเมาเหล้าค่ำสายยังหายดี
แต่เมาใจเพราะรักนี้มีทุกคืน
ด้วยความเคารพครับผม
จากคุณ :
Electrostatic precipitator 
- [
31 ม.ค. 50 21:55:34
]
ถึงเมาเหล้าค่ำสายยังหายดี แต่เมาใจเพราะรักนี้มีทุกคืน (ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืน)
