ภาพความทรงจำที่ดีที่สุดของผม คงเป็นตอนที่ผมนอนอยู่บนเตียง....
ในตอนเช้าจะมีเสียงของลูกสาวตัวน้อยวัย 3 ขวบ คอยปลุกผมให้ตื่นขึ้นทุกเช้า...

"พ่อ ตื่นได้แล้ว มาเล่นกับหนู"

ผมมักตอบลูกไปว่า พ่อเหนื่อย ขอพ่อนอนพักอีกเดี๋ยวนึง...
แต่เจ้าลูกสาวก็ไม่ยอม เอาแต่ปลุกผมและร้องไห้งอแง...

อาจเป็นเพราะผมไม่ค่อยมีเวลาให้แก

ผมมัวแต่ทำงาน..

เพื่ออนาคตของครอบครัว...

ในเช้าวันหยุดแบบนี้ สิ่งที่ผมพอจะทำให้แกได้บ้างก็คือ ตื่นขึ้นมาเล่นกับแกซักพัก
แล้วผมก็จะแกล้งทำตัวเป็น "ของเล่น" ที่ถ่านหมด เพื่อที่จะได้นอนต่อไป...


แผนนี้ตอนแรกแรก ก็ใช้ได้ผล...


แต่พอนานนานเข้า เจ้าลูกสาวก็ทำให้ผมอดขำไม่ได้...
เมื่อเธอพยายามที่จะทำเป็นใส่ถ่านก้อนใหม่ให้กับผม เพื่อที่ผมจะได้ตื่นขึ้นมาเล่นกับเธอได้...

"ใส่ถ่าน ปึ้ป ปึ้ป" เสียงใสใสของเธอ มันทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาเล่นกับเธอทุกครั้งไป...


มีบางครั้ง...


ที่ผมเหนื่อยจริงจริง และอยากจะพัก....
ผมเผลอตวาดแกไปว่าอย่ามายุ่ง ผมอยากนอน ผมเหนื่อย...

ลูกสาวของผมจะพูดออกมาว่า "รู้แล้ว" และร้องไห้สะอึกสะอื้นเดินออกจากห้องไป....

เมื่อผมคิดถึงเรื่องนั้นทีไร...

น้ำตาของผมก็ไหลออกมาทุกที...


.................................
........................
................



"ใส่ถ่าน ปึ้ป ปึ้ป"



"ใส่ถ่าน ปึ้ป ปึ้ป"



"พ่อทำไม ไม่ตื่นมาเล่นกับหนู"



เสียงเด็กหญิงตัวน้อยร้องเรียกและเขย่าตัวผม ให้ตื่นขึ้นมาเล่นกับเธอ ดังเช่นวันก่อน..

ผมยังคงนอนนิ่งเหมือนไม่รับรู้เรื่องราวใดใด...

ผมไม่ได้เหนื่อย...

ผมอยากตื่นและลุกขึ้นมาเล่นกับเธอเหมือนทุกครั้ง...





แต่วันนี้ผมคงทำไม่ได้....





ผมมองร่างของตัวเองที่นอนอยู่ในโลงศพ...
มีเด็กหญิงตัวน้อยยืนอยู่ข้างโลงนั่น...
คอยปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาเล่นกับเธอ...


นัยตาไร้เดียงสาคู่นั้นยังคงมีความหวังว่าพ่อของเธอจะตื่นขึ้นมา....


เล่นกับเธอเหมือนดังเช่นทุกครั้ง...


นัยตาไร้เดียงสาคู่นั้นยังคงมีความหวังว่าพ่อของเธอจะตื่นขึ้นมา....


และตวาดเธอให้ออกไปเล่นข้างนอก...




ลูกจ๋า...

พ่อไม่เคยเบื่อเสียงของหนูที่ร้องเรียกพ่อเลย...

พ่อขอโทษที่เคยตวาดหนู...

ถ้าพ่อตื่นขึ้นมามีชีวิตได้อีกครั้งนึง...

พ่อสัญญา...

พ่อจะเล่นกับหนู....

พ่อจะใช้เวลาทุกวินาทีอยู่กับหนู...



ลูกรักของพ่อ....
























.................................
........................
................


"ใส่ถ่าน ปึ้ป ปึ้ป"

"ใส่ถ่าน ปึ้ป ปึ้ป"

"พ่อทำไม ไม่ตื่นมาเล่นกับหนู"

เสียงเด็กหญิงตัวน้อยทำผมสะดุ้งตื่นจากการหลับไหล...


ฝันร้าย...


เหงื่อผุดขึ้นมาตามร่างกายของผม...

ผมตื่นขึ้นมามองเธอและกอดเธอไว้แน่น..

มีน้ำตาใสใสไหลออกมาจากตาของผม...


"เล่นอะไรกันดีจ๊ะ" ผมตอบเด็กน้อยออกไป...









วราห์ชา
31 ตุลาคม 2548
www.uncensor-team.com