ขณะเดียวกันนี้ พระเอกของเฌลลี
กำลังมุ่งมั่นเขียนบางตอน (สำคัญ) ของเรื่องให้,
เราๆ ทั้งหลายก็รอไป อย่างใจจดใจจ่อ

พอถามไถ่ว่าเขียนไปถึงไหน พระเอกเธอก็บอกว่า
อย่าเร่งสิ เร่งมากๆ คิดไม่ออก เขียนไม่ได้,
ตอนนี้เลยปล่อยเธอไป ให้เธอเขียน
"ความรักของณนนท์" อย่างสบายใจไปพลางๆ ^^"

---------------------------------------------------

ตอนที่ 18 เรื่องตลกของโชคชะตา

และเมื่อถึงวันขึ้นบ้านใหม่, แขกเหรื่อประดามีส่วนใหญ่เป็นเพื่อนร่วมงานของณนนท์กับณฌา รวมแล้วก็ไม่ถึงยี่สิบคน ส่วนใหญ่เป็นคนสนิท และเพื่อนบ้านอีกสองสามครอบครัว คนที่หัวหมุนที่สุดคือเฌลลี, ตามประสาทาสผู้ซื่อสัตย์ที่กะจะตีท้ายครัวโดยเข้าทางผู้ใหญ่ แต่ดูเหมือนฟ้าดินไม่ค่อยเป็นใจ เพราะฝ่ายผู้ใหญ่เองก็ยึดมั่นมากว่าเธอเป็น “แค่” เพื่อนของลูกชาย ไม่เปิดช่องให้วางกับดัก แบบตกกระไดพลอยโจนเลยสักนิด คนที่คิดอยากเป็นลูกสะใภ้เลยได้แต่นั่งตาละห้อยคอยรับใช้ หยิบจับโน่นนี่เหมือนทาสผู้จงรักภักดี...ทั้ง อึด ถึกและทนกว่านี้ จะหาที่ไหนได้อีกล่ะคะคุณว่าที่แม่สามีขา...

พิธีทำบุญตอนเช้าจบไป ตกเย็นมีเลี้ยงกันเล็กน้อยแต่พองาม คราวนี้แขกที่มาเป็นคนละกลุ่มกับตอนเช้า น้องเล็กกับเพื่อนๆ ไม่กี่คนปลีกตัวไปอยู่ตามประสาหนุ่มน้อยอันเด้อแอ๊ททีน ส่วนน้องกลางที่เพิ่งอกหักไปไม่นานและอยู่ในระหว่างซ่อมใจนั้นไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเก่าแต่ติดจะเหงาและขรึมเสียจนเฌลลีแอบเป็นห่วง

แล้วคนที่เฌลลีไม่คิดว่าจะได้เจอก็...เจอ

“เฮ้ยยยย คุณจุ๋ม นี่คุณอีกแล้วเหรอ” เฌลลีแหกปากตะโกนทักเสียงดังลั่น อีตาสมศักดิ์ไม่ได้แกล้งตกใจ แต่เขาตกใจจริงๆ จนแก้วในมือแทบหล่น... ก็เจอคนหน้าตาดี นี่นะ ต้องตะลึงเป็นธรรมดาแหละ

“เจ๊หอย ผมชักเชื่อแล้วล่ะว่าประเทศไทยมันแคบ คุณมาทำอะไรที่นี่”

“ฉันต่างหากต้องถามว่าคุณมาทำอะไรที่นี่ นี่มันบ้าน เอ่อ... บ้านเพื่อนฉัน เขาเป็นเพื่อนคุณด้วยเหรอ”

“โน ผมไม่รู้จักใครเลยนอกจากน้องสาวผม”

“ข้อมูลใหม่ ฉันเพิ่งรู้ว่าคุณมีน้องสาว อ๊ะ แต่คงไม่ได้ชื่อสมศรีหรอกนะ พ่อคุณคงไม่ตั้งชื่อลูกชายว่าสมศักดิ์ แล้วตั้งชื่อลูกสาวว่าสมศรีเป็นแน่” เฌลลีพูดขำๆ

“ผิดเมื่อไหร่ล่ะ น้องสาวผมชื่อสมศรีจริงๆ”

“โอ้ พระเจ้ายอดมันจ๊อดมาก คุณมีเรื่องมหัศจรรย์มาให้ฉันได้ตะลึงเสมอทุกครั้งที่เจอสิน่า”

“แต่ตอนนี้ น้องผมไม่ได้ชื่อสมศรีแล้ว เธอบอกว่ามันเชยเกินไปสำหรับหญิงสาวหน้าตาดีอย่างเธอ เธอก็เลยไปเปลี่ยนชื่อเป็น สุธาสินี นั่นไงมาพอดี น้องผมหน้าตาเค้าเหมาะกับชื่อไหมล่ะ” คนที่กำลังเดินตรงมาเป็นหญิงสาวผมยาว ขาว อวบ (ระยะสุดท้าย) หน้าตาดี แต่ไม่ได้ดูเหมือนลูกครึ่งนนทบุรี แคนาดา อย่างอีตาสมศักดิ์สักนิด

“แน่ใจเหรอว่าน้องคุณ ทำไมหน้าตาไม่เหมือนลูกครึ่งเลยล่ะ”

“อ้อ ลืมบอกไป ว่าเรามีพ่อคนเดียวกันแต่เราต่างก็มีแม่เป็นของตัวเองน่ะ แม่ของน้องสาวผมเป็นคนไทยเชื้อสายจีน ผมเรียกเธอว่าอาอึ้ม”

“พี่แป้น สวัสดีค่ะ คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ”

“จึ๋ย รู้จักเราด้วยเหรอ เอ่อ สวัสดีค่ะ”

“รู้จักสิคะ ก็แจนเป็นแฟนนิยายพี่นี่คะ แหม เรื่องที่เขียนล่าสุดเนี่ยเอาชีวิตจริงมาเขียนรึเปล่าคะ ดูคล้ายๆ ชีวิตใครบางคนแถวนี้เลยนะคะ” ยังไม่ทันขาดคำน้องแจน คนตัวสูง ขายาว หน้ายื่น และไม่หล่อก็เดินตรงมายังวงสนทนา

“อ้าว รู้จักกันแล้วเหรอ งั้นก็ไม่ต้องแนะนำให้รู้จักแล้วสิ” ณนนท์เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี

“ยังอ่ะ ยังไม่รู้จัก แต่น้องเค้ารู้จักฉัน” เฌลลีกระซิบข้างหู ให้ได้ยินแค่สองคน ณนนท์พยักหน้าหงึกๆ

“หนุ่มหล่อคนนี้ชื่อ มิสเตอร์ เอ็ม ฮาร์น คูเปอร์ ส่วนคนนี้เป็นน้องสาว ชื่อ น้องขนมเค้ก”

“อุ้ยตัยหอง ของตกกระเด็นไปโน่น... น้องขนมเค้กเองเหรอคะ แฮ่ะๆ” เฌลลีอุทาน คนที่หัวเราะขำกลิ้งไม่ใช่ณนนท์ แต่เป็นชายหนุ่มลูกครึ่งที่มีชื่อไทยว่า สมศักดิ์ ชื่อเล่นว่าจุ๋ม แต่ดันมีชื่อฝรั่งเสียไพเราะว่า มิสเตอร์คูเปอร์ แน่ล่ะ ชื่อทั้งหมดของเขาไม่ใช่ข้อมูลใหม่สำหรับเฌลลี เพราะอีตา เอ็ม ฮาร์น คูเปอร์ หรืออีตาสมศักดิ์ในชื่อไทย คือเพื่อนทางอินเทอร์เน็ตของเฌลลี (ถ้ายัง งุนงง และสงสัย โปรดย้อนกลับไปอ่านตอนอกหักไปรักษาใจ) เฌลลีไม่เคยบอกสมศักดิ์ว่าเธอนั่นแหละคือเพื่อนทางเน็ตของมิสเตอร์ฮาร์น และมิสเตอร์ฮาร์นสุดหล่อก็ไม่เคยรู้เลยว่ายัยหน้าตลกทำเอาเขาขำกระจายอยู่ตอนนี้คือ “ลี” คนเดียวกัน...

ระบบเครือข่ายอาจโยงใยถึงกันทั่วโลกก็จริง แต่หากตราบใดที่เราไม่รู้จักหน้าค่าตาของอีกฝ่ายหนึ่ง ต่อให้เดินชนกันจนหัวแตกกระแทกไหล่จนมีเรื่อง ก็จะไม่รู้ว่าคนดังกล่าวนั่นแหละอาจจะเป็นเพื่อนสนิทในอีก “โลกหนึ่ง” ก็เป็นได้

“พี่แป้นทานขนมที่แจนทำมาฝากหรือยังคะ แจนฝากน้านนท์มา” เรียกแป้นซะเหมือนสนิทเลยนะยะแม่คนสวย (ประโยคนี้เฌลลีคิดในใจ)

“น้า” เฌลลีกำลังจะหัวเราะขำก๊าก แต่แค่อ้าปาก คนตัวสูงก็คว้าคอหมับ เอื้อมแขนยาวๆ รัดคอเอามือปิดปากเสียจนแทบหายใจไม่ออก

“ค่ะ ใครๆ ก็เรียกน้านนท์ เพราะชอบทำตัวเหมือนผู้สูงวัย ขี้บ่นเป็นที่หนึ่งเลยค่ะผู้ชายคนนี้”

“ยัยแจน เดี๋ยวสั่งตาหนึ่งเลิกคบเลยนี่ แหม ทีตอนจะให้เราเป็นสะพานนะ หวานมาเลย น้านนท์คะ น้านนท์ขา แจนมีโน่นมาให้ มีนี่มาฝาก ตอนนี้น่ะ เดินผ่านโต๊ะน้านนท์มากสุดก็แค่ยิ้มให้” ตาหนึ่งที่ว่า คือคนที่กำลังจะเป็นโรคเค้กโฟเบีย เพราะบริโภคขนมเค้กฝีมือน้องแจนทุกวันนั่นเอง

“ก็น้านนท์ไม่ชอบทานเค้กนี่คะ แจนก็ทำไปให้คนอื่นทานแทนสิคะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่แป้น แจนฝากพี่ชายด้วยนะคะ ขอตัวไปเติมไวน์เดี๋ยวเดียวค่ะ” พอน้องแจนหันหลังให้เท่านั้น ไอ้ยื่นก็จับเธอหันมาเอามือจิ้มหน้าผาก

“ถ้าเรียกผมว่า น้า คำเดียว...” ณนนท์ทำท่าเอามือปาดต้นคอ ก่อนเดินตามน้องแจนแสนสวยไป

“กลัวตายล่ะ ไอ้ยื่นเอ๊ย” คนที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์ตลอดคืออีตาสมศักดิ์สุดหล่อนั่นเอง

“แล้วในที่สุดผมก็สามารถประมวลผลได้อย่างฉับพลันทันใด ไม่น่าเชื่อเนอะ ว่าโลกมันจะกลมเหมือนผลส้มสายน้ำผึ้งขนาดนี้”

“น้องคุณ กับเพื่อนฉันเขายังไม่รู้ว่าเรารู้จักกันมาก่อน”

“ผมก็ไม่เคยรู้มาก่อนเหมือนกันว่า คนที่ทำให้คุณขาหักเพราะตกหลุมรัก คือผู้ชายคนนี้ และไม่รู้เลยว่าน้องสาวผมคือคนที่ทำให้คุณเฮิร์ทจัดถึงกับเตะแบบพิมพ์ขนมเค้กติดข้างฝาแล้วตกลงมาใส่หัวหมาอย่างแม่นยำเหมือนนักเตะแมนยู ขนาดนั้น”

“น้อยๆ หน่อยคุณจุ๋ม หมามันหลบทันย่ะ ว่าแต่คุณสัญญาได้ไหมว่าจะไม่เล่าเรื่องของเราให้พวกเขาฟัง”

“อ้าว ทำไมล่ะ ผมว่ามันเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์ดีจะตายไป อยู่ๆ คนที่ไม่คิดว่าจะได้มาเจอ มารู้จัก ก็ได้รู้จักด้วยความบังเอิญ นี่ถ้าตอนนั้นผมอินไปกับเรื่องที่คุณเล่านะ ผมก็คงบอกคุณว่า ลอบตีหัวน้องขนมเค้กให้สิ้นมารหัวใจไปเลย นั่นคงกลายเป็นว่าผมสั่งสังหารน้องตัวเอง คิดแล้วก็เหมือนในหนังยังไงพิกล”

“คุณนี่ก็นะ ท่าจะดูหนังมากไปหน่อยแล้ว”

“มันเป็นเรื่องของโชคชะตาจริงๆ เชียว” เขายังย้ำ

“Do you believe in destiny” และย้ำอีกด้วยภาษาอังกฤษ แต่พูดภาษานี้ค่อยเข้ากับหน้าหน่อย ฝรั่งอะไร พูดไทยชัดถ้อยชัดคำจนน่าหมั่นไส้

“เรื่องตลกของโชคชะตาล่ะไม่ว่า ไม่รู้ว่าโชคชะตานึกคึกอะไรขึ้นมา ดลใจให้ฉันไปเดินเล่นบนเกาะวันลอยกระทง ไปทำใจในวันที่รู้สึกว่าตัวเองถูกทิ้ง แล้วก็ได้รู้จักฝรั่งซุ่มซ่ามเอาตีนไปทิ่มเข็มปักกระทงเล่น แล้วยังเล่าเรื่องน้องขนมเค้กให้คุณฟังอีก แต่สุดท้าย คุณกลับกลายเป็นพี่ชายของน้องขนมเค้กไปซะนั่น”

“ที่จริง เก็บมันไว้เป็นความลับของเราสองคนก็ดีเหมือนกันนะ” อีตาสมศักดิ์ไม่รู้หรอกว่าเธอถือไพ่เหนือกว่า เพราะความลับที่เธอกำอยู่ในมือ คือ เขาไม่รู้ว่าเธอคือเพื่อนทางเน็ตของเขาด้วย

“ฉันไม่ได้ตื่นเต้นที่ได้เจอน้องขนมเค้กมากเท่าได้รู้ว่าน้องเค้าไม่ได้ชอบผู้ชายคนเดียวกับฉัน แหมนะ อย่างนี้ค่อยน่าเชื่อมสัมพันธไมตรีด้วยหน่อย” แล้วเฌลลีก็หัวเราะอย่างผู้ชนะ แต่เธอรู้ว่าต่อให้เธอชนะใครทุกคนที่รักผู้ชายคนเดียวกับเธอ แต่ถ้าเขาไม่ได้รักเธอเลยมันก็ไม่ใช่ชัยชนะอย่างแท้จริง และตอนนี้มันก็เป็นอย่างนั้น

“คนที่คุณต้องเอาชนะ ไม่ใช่สาวๆ พวกนั้นสักนิด แต่เป็นหัวใจของคนที่คุณรักต่างหาก”

“ซึ่งฉันก็รู้ว่ายากจนอยากจะถอย อ่อ ที่จริงฉันถอยหลายครั้งแล้วด้วยแหละ”

“ผมเอาใจช่วยคุณนะ”

“เอาใจช่วยให้ ชนะใจณนนท์ หรือเอาใจช่วยให้ฉันถอยได้สำเร็จล่ะ”

“เอาใจช่วยคุณในทุกเรื่องที่คุณคิดจะทำนั่นแหละ”

“ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น” เป็นใครจะไม่ถอดใจได้เล่า ก็ทุ่มทุนสร้างถึงปานนี้ยังไม่ใยดีแม้สักน้อย เธอรู้ว่าความห่วงใยที่ณนนท์มีให้ในเวลาที่ผ่านมา นั่นเพราะความเป็นเพื่อนระหว่างเราเท่านั้น

“อย่าเศร้าไปเลย คุณโชคดีกว่าใครตั้งหลายคนแล้ว ที่ได้อยู่ใกล้และได้ทำเพื่อคนที่คุณรักน่ะ”

“เชื่อผมเถอะเจ๊หอย คุณเป็นน่ารัก อย่างน้อยก็ในสายตาผม”

“แต่คุณก็ไม่ได้ชอบฉันนี่”

“No, Don’t worry…you’re not my type”

“เออ... ชั้นมันอ้วน ดำ หน้าแป้น ไม่สวย ไม่ใช่สเป็กใครทั้งนั้นแหละ… ชิ” สมศักดิ์เพียงแต่ยิ้มขำ และคิดในใจ ไม่ใช่แต่เฌลลีหรอกที่ไม่ใช่สเป็กของเขา

เพราะไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหนในโลก ก็ไม่ใช่สเป็กเขาทั้งนั้นแหละ..../




------------------------------------------------

ตอนที่แล้วค่ะ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5093083/W5093083.html