ในวันที่แสนจะธรรมดา มีร้านขายขนมมากมาย และมีเด็กน้อยคนหนึ่ง



เด็กน้อยที่ขี้สงสัย กระตือรือร้น และเชื่อมั่นในตัวเองจนบางครั้งกลายเป็นเด็กดื้อ



และเป็นธรรมดาของเด็กกับขนม เด็กน้อยเดินตรงไปที่ร้านตรงหน้า ราวกับว่า เขาไม่สนใจร้านอื่นรอบๆ



“รับอะไรจ๊ะ”....คนขายขนมถามด้วยความสุภาพ



เด็กคนนั้น ยังคงมองไปรอบๆร้าน และก็บอกว่า



“ร้านนี้มี ช้อคโกแลตสูตรพิเศษ ใช่มั้ยคับ อยากได้ ช้อคโกแลตสูตรพิเศษฮะ”



คนขาย ทำท่าประหลาดใจ นัยตาแฝงความสนใจต่อคำถามนั้น



“หนูเห็นมันบนชั้นวางขนมเหรอจ๊ะ.......มีขนมมากมายเลือกเอาเลย”



คนขายให้ทางเลือก



“บนชั้นนี้ไม่มีฮะ แต่ว่าที่ร้านนี้มีช้อคโกแลตสูตรพิเศษใช่มั้ยคับ ขอให้ผมได้มั้ยคับ”



เด็กน้อยแสดงความมุ่งมั่น



“มีสิ แต่จะให้เฉพาะเด็กดีเท่านั้น และชั้นจะทำมันเพื่อเด็กคนเดียว”



“งั้น ผมเป็นเด็กดีแล้วฮะ ขอช้อคโกแลตให้ผมที”



“เด็กดีน่ะ เค้าไม่พูดหรอกนะ พิสูจน์ให้ฉันเห็นที ว่าเธอต้องการมันจริงๆ”





“ได้ ฮะ.....”



ตั้งแต่วันนั้น เด็กน้อยยังคง แวะเวียนมาที่ร้านเสมอๆ เพื่อพิสูจน์ว่า เขาเหมาะสมที่จะได้ ช้อคโกแลตสูตรพิเศษจริงๆ



หลายวันผ่านไป



“ผมเป็นเด็กดีรึยังคับ ?” เด็กน้อยถามขอผลของการกระทำ



“เธอยังต้องมาที่นี่อีกนะ”....คนขายให้คำตอบที่เด็กน้อยไม่คาดหวัง



สาม-สี่ วันหลังจากนั้น เด็กน้อยยังคงมุ่งมั่นมาที่ร้าน พร้อมด้วยคำถามว่า



“ช้อโกแลต สูตรพิเศษ ของผมล่ะคับ”



ด้วยคำถามซ้ำๆ ทำให้คนขายไม่อยากจะตอบ....



“ผมรู้ครับ ผมยังต้องมาที่นี่อีก”



อีกสามวันต่อมา เด็กคนนั้นยังคงมาพร้อมกับคำถาม...คำถามที่ได้คำตอบไม่ตรงกับใจเขาต้องการ



“คุณไม่ได้คิดจะทำให้ผมตั้งแต่แรกใช่มั้ย.......แต่ในเมื่อคุณคิดว่าผมยังไม่เหมาะสมที่จะได้มัน..... ผมจะทำให้เห็นเอง”



และเด็กน้อยคนนั้น ยังคงมาด้วยท่าทางที่เรียกร้องและทวงสิ่งที่เขาคิดว่าสมควรได้รับ



อีกหลายวันต่อมา เด็กคนนั้นก็ยังคงมาทวงอีก



“ถ้าเธอเหนื่อยมากนัก.......กับการมาที่นี่.......เธอไม่ต้องมาที่นี่ก็ได้นะ”



เด็กน้อย รู้สึกเสียใจ ที่ความพยายามของตนเอง กลายเป็นความสูญเปล่า



และวันต่อมา ก็ไม่พบเด็กคนนั้นมาที่ร้านขนมอีก



แต่เค้ายังคงคอยมองร้านนั้นอยู่ห่าง.......เพราะในใจคิดว่า เจ้าของร้านคงไม่ต้องการพบเขาอีก



ไม่รู้ว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงพยายาม นัก....ในเมื่อทุกๆร้านย่อมมีสูตรพิเศษ



และร้านขนมร้านนี้นอกจากเด็กชายคนนี้แล้ว จะมีใครเห็นบ้างมั้ยว่า มีอะไรพิเศษมากกว่าร้านอื่นๆ



แต่วันหนึ่ง.....หลังจากแอบยืนมองอยู่ หลายๆวัน  ทำให้เด็กคนนั้นตัดสินใจเข้าไปที่ร้านนั้นอีก



“ช้อคโกแลต สูตรพิเศษ ขายให้คนอื่นไปรึยังคับ”



“ฉันเคยบอกไม่ใช่เหรอ ว่า จะทำให้เฉพาะเด็กดี”



“ผมจะเป็นเด็กดี คับ”......เด็กน้อยพูดด้วยความกระตือรือร้น...ราวกับว่า  เจ้าของร้านบอกว่ามันมีอยู่เพื่อเค้า



“ไว้ให้เธอเป็นเด็กดีก่อนเถอะ”



ระหว่างนั้น ทำให้เด็กน้อยคนนั้น ยังคงแวะเวียนมาที่ร้าน ที่เค้ามักมาที่ร้านนี้และสิ่งที่ทำเป็นประจำก็คือ



การได้ร้องเพลง เค้ามักจะมีเพลงใหม่ๆมาร้องให้เจ้าของร้านฟังเสมอ



และเค้ายังคงทำทุกๆวัน เพราะคิดว่า เจ้าของร้านจะเข้าใจเพลงที่เขาร้อง

และคิดว่าเค้ายังคงฟัง.....



ครั้งนี้ดูเหมือน เด็กน้อยจะไม่เคยทวงถามอีกว่า เค้าเป็นเด็กดีพอรึยัง



วันหนึ่ง เด็กน้อยมาที่ร้านตามปกติ แต่ไม่พบ คนที่เขาจะได้ช้อคโกแลต



เค้ากลับคิดว่า คงเป็นการหลบหน้าเพราะไม่ต้องการให้สิ่งที่เขามุ่งหวัง



วันต่อมา เขาก็ยังคงจะทำเหมือนปกติ แต่เจ้าของร้านก็ดูวุ่นวายกับการจัดการร้านของตัวเอง



ยิ่งเพิ่มความน้อยใจให้เด็กคนนี้อีก เพราะเขาคิดว่า ตนเองไม่ถูกสนใจ และเขาก็คงจะไม่ได้ช้อคโกแลต



เขาจึงบอกกับเจ้าของร้าน ที่ยุ่งๆอยู่ว่า “ถ้าไม่ต้องการที่จะให้ผม ก็น่าจะบอกผมนะคับ” และเค้าก็เดินจากไป



แต่เค้าก็ยังคงแวะเวียนมา อาจจะเพราะผูกพันกับการได้เป็นส่วนหนึ่งที่ได้มาแวะร้านขนมที่ฟังเค้าร้องเพลง



และเหมือนกับว่าที่นี่เป็นที่แห่งเดียวที่เขาจะมา



แต่เมื่อดูเหมือนจะไม่ได้พบกับสิ่งที่เขาต้องการ...........ก็เลยเป็นอีกครั้งที่ความเอาแต่ใจแบบเด็กๆ ชนะความมุ่งมั่นที่จะเป็นเด็กดี



“คุณเคยคิดจะให้ ช้อคโกแลตนั้นกับผมบ้างมั้ย”.........ยิ่งเจ้าของร้านไม่ตอบ เด็กน้อยกลับยิ่งรบเร้า.....



“ฉันไม่จำเป็น ต้องพูดซ้ำในสิ่งที่บอกเธอไปแล้ว”.............คำพูดนี้ทำให้เด็กน้อยเข้าใจไปว่า เขาไม่มีวันจะได้มันอีก



....แต่เค้าก็ยิ่งพยายามพิสูจน์ว่า มันเป็นสิ่งที่เค้าสมควรได้รับ....



และยังไม่ล้มเลิกความคิดที่ว่า เค้าเป็นคนที่ควรจะได้ช้อคโกแลตนั่น เพราะมัวคิดว่า เค้าได้พิสูจน์ความเป็นเด็กดีมาพอแล้ว



และสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ เค้าไม่เจอกับคนที่จะได้ทวงช้อคโกแลตนั้นอีก



“แกจะพยายามอะไรนักหนา ร้านนั้นมันมีดีอะไรนักรึไง......”



เพื่อนคนหนึ่งถามเด็กชายคนนั้น ด้วยท่าทางเบื่อหน่ายแทนสิ่งที่เขาทำอยู่



“มันก็ไม่มีเหตุผลพอๆกับการที่บอกว่าร้านอื่นดีกว่าร้านนี้ตรงไหนนั่นแหละ”…..เด็กชายย้อน



“มันมีจริงรึเปล่าก็ไม่รู้....ไอ้สูตรพิเศษที่ว่า และถ้ามี เค้าจะเก็บเอาไว้ให้แกเหรอ”



“ทุกร้าน มีสูตรพิเศษ เสมอ และ เค้าเองก็ยังไม่เคยบอกเลยว่าจะไม่ให้ฉัน”....เด็กชายตอบสิ่งที่คิดว่าถูก



“แล้ว ยังจะรอคำตอบนั้นน่ะเหรอ”......เพื่อนย้อน



“แต่มันก็ไม่ต่างอะไรกันกับ การไปหาเอาจากร้านอื่นหรอกเหรอ ที่ต้องรอให้เค้าให้สิ่งที่พิเศษที่สุดกับเรา”...เด็กชายเถียง



“แต่ก็มีร้านที่เค้าอาจจะให้ได้ง่ายกว่านี้ และอาจจะพิเศษกว่าร้านนี้จริงๆก็ได้.....แกก็เป็นคนเลือกได้ไม่ใช่เหรอ?”





“ฉันได้เลือกร้านนี้ตั้งแต่แรกแล้ว”....



“แล้วทำไมยังไม่ได้เสียที”..   เพื่อนเริ่มรำคาญกับความดื้อของเขาแล้ว



“เพราะฉันยังไม่ได้เป็นเด็กดีไง”.......เด็กชายตอบราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดา



“แล้วทำไมต้อง พยายามขนาดนี้ มันพิเศษยังไง ในเมื่อแกเองก็ยังไม่เคยเห็น”...



“ทุกๆที่ มีสูตรพิเศษเหมือนกัน แต่คิดว่าสูตรพิเศษนั้นคืออะไร ...สำหรับฉันมันไม่ใช่สูตรพิเศษที่ต้องดีกว่าร้านอื่นๆหรอกนะ



เพราะว่าเราไม่สามารถเอาสิ่งที่ดีที่สุดของแต่ละที่มาเทียบกันได้  แต่ละที่ก็พิเศษแตกต่างกันไป



ฉันแค่ต้องการสิ่งที่พิเศษที่สุดจากที่นี่ และฉันก็รู้แล้วว่าทำไมฉันถึงไม่ได้มัน”



“ถ้างั้นทำไมไม่ทำมันตั้งแต่ตอนแรก”.......



“ฉันที่เป็นเด็กดี ไม่ใช่เด็กดีคนนึงนะ ฉันไม่ใช่ใครก็ได้ที่เดินผ่านมา ก็เหมือนกับร้านค้าแต่ละที่ ที่ไม่เหมือนกัน”..



“ก็เพราะแกที่เป็นเด็กดี ไม่ใช่เด็กดีในแบบที่เขาจะให้ไง”...........



“แต่...........” เด็กชายคนนั้นมีคำมากพอที่จะโต้แย้ง แต่ไม่ได้พูดออกไป มันเป็นคำพูดที่เปล่าประโยชน์ที่จะให้คนอื่นเข้าใจ แต่มันเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาแวะเวียนไปที่ร้านนั้นเสมอๆ และอีกสิ่งหนึ่งคือสิ่งที่เค้ารับรู้ได้จากท่าทีของเจ้าของร้าน แต่มันก็เหมือนจะเป็นสิ่งที่เห็นไปเองอยู่คนเดียว



“ลองคิดดูดีๆนะ.....ทำไมเค้าถึงไม่ให้แกเสียที”....



“ก็มันอยู่ที่เขาว่าจะให้หรือไม่...มาตั้งแต่แรกไม่ใช่เหรอ....”



“ช้อคโกแลตชิ้นเดียว หาที่ไหนก็ได้....”



“มันไม่ใช่ช้อคโกแลตชิ้นเดียว แต่มันเป็นช้อคโกแลตสูตรพิเศษ  และฉันก็ไม่เคยเห็นว่ามันเป็นแค่ขนมชิ้นนึง  ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่มาที่นี่หรอก และถ้าเป็นแกที่เป็นเจ้าของร้านแกจะให้สิ่งที่พิเศษที่สุดในร้านกับใคร ถ้าไม่ใช่คนที่ควรได้รับ”



“...........ไม่รู้จะพูดอะไรกับแกแล้ว เชิญเป็นเด็กดีไปเถอะ แกคิดว่าแกเข้าใจเจ้าของร้านนั่นดีนักรึไง”



“ก็เพิ่งจะมาเข้าใจก็ตอนนี้นี่แหละ.........ถ้าฉันไม่ทวง ไม่เรียกร้อง มันก็คงไม่เป็นอย่างนี้”



“แล้วที่แกมัวแต่ไปเฝ้าที่ร้านนั่นล่ะ........มันคุ้มนักใช่มั้ยกะแค่ช้อคโกแลตพิเศษน่ะ”



“ฉันจะไม่เถียงกับแกเรื่องความพิเศษอีก แต่สิ่งที่ทำให้แกได้ของชิ้นที่พิเศษนั้นมา แกจะไม่ให้ความสำคัญกับมันเลยใช่มั้ย..”



“ก็ไม่ใช่.......แต่ตอนนี้ แกก็ไม่มีโอกาสกลับไปที่ร้านนั้นแบบเดิมอีกไม่ใช่เหรอ  แล้วแกจะทำยังไง”



“...........ไม่รู้สิ แต่ช้อคโกแลตสูตรพิเศษนั้นยังคงสำคัญสำหรับฉันอยู่......คงมีแต่เจ้าของร้านนั้นแหละ ที่รู้ว่าจะให้ใคร  มันเปล่าประโยชน์ที่จะเรียกร้องให้ใครสักคนนึง มอบสิ่งที่เป็นของเค้าให้แก่เรา ในเมื่อมันเป็นของเค้า ไม่ว่าเราจะสมควรได้มันรึเปล่า..........และมันก็เปล่าประโยชน์ ถ้าหากจะจบทุกอย่างลงตอนนี้.......ในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงเวลานี้    ทำให้ฉันเข้าใจคำว่า พิเศษ มากยิ่งขึ้น......”



คิดว่าเรื่องนี้จะจบยังไง ดีคับ

จะให้เจ้าของร้านทำไงดี

จะให้เด็กทำไงดี