ความคิดเห็นที่ 1 พระเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กสาว ที่กำลังพนมมือขึ้นไหว้ พร้อมกับนิมนต์พระให้หยุดรับบิณฑบาต “มนมน เจ้าค่ะหลวงพ่อ” เด็กสาว พูดด้วยเสียงค่อนข้างดัง นิมนต์พระที่กำลังเดินมา “คุณ มนมน นี่แปลว่าอะไร กลมกลมรึไง?” เสียงทุ้มกังวานอยู่ข้างหลัง เด็กสาว ลิลิล หันหลังไปจ้องหน้าเจ้าของเสียงที่กำลังแซวเธอ อย่างไม่พอใจ พร้อมทำปากขมุบขมิบ พอดีกับพระสงฆ์ที่นิมนต์ไว้กำลังเปิดฝาบาตร เธอจึงหันไปใส่ใจกับสถานการณ์ตรงหน้าแทน มือเล็ก ๆ ของหญิงสาวยื่นออกหย่อนถุงอาหารที่เตรียมไว้ลงไปในบาตร พอถุงอาหารของเธอลงในบาตรเรียบร้อย ก็มีถุงใส่อาหารอีกชุดถูกวางตามลงไป พร้อมกับมีเสียงทุ้มกังวานเสียงเดิม แทรกขึ้นมาก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร “เอา น่าคุณ ใส่บาตรร่วมกันไม่ใช่ตักบาตรร่วมขันสักหน่อย ไม่ต้องกลัวจะได้เจอผมทุกชาติหรอก ผมก็คงไม่มีเวลาตอแยคุณหรอก” เจ้าของเสียง พูดพร้อมกับทำเสียงขำขันใส่คนฟัง ลิลิลตักบาตรพระสงฆ์ จำนวน 3 รูป เสร็จก็เตรียมตัวกลับหอพัก ขณะที่เธอกำลังลุกขึ้น หลังจากรับศีลรับพรจากพระสงฆ์แล้ว ก็มีมืออุ่นหยาบ ยื่นมาคว้าข้อศอกเธอไว้ ลิลิลหันหน้ากลับไปพร้อมทั้งสะบัดข้อศอกอย่างแรง “นี่ ไอ้บ้า ไอ้ผีทะเล แต๊ะอั๋งฉันเหรอ ไอ้คนโรคจิต” เจ้าของร่างบางตะโกนใส่หน้าผู้ชายร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่ตรงหน้า “เฮ้ย เงียบก่อนได้ไหม แม่เจ้าประคุณ ผมแค่จะบอกคุณว่า คุณซิปแตก ไม่ได้ตั้งใจแต๊ะอ๋งแต๊ะอั๋ง อะไรทั้งสิ้น (ยังกะมีอะไรให้จับซะยังงั้นแหละ)” ชายหนุ่มแปลกหน้าบอกลิลิล พร้อมทั้งบ่นพึมพำ อยู่ในลำคอ ลิลิลเพิ่งจะรู้สึกเย็นวาบตรงบริเวณสะโพกก็ตอนที่ชายหนุ่มแปลกหน้าพูดจบนี่เอง เธอรีบเอื้อมมือไปข้างหลังลูบตรงซิปกางเกง กางเกงตัวนี้เป็นแบบติดซิปข้างหลัง วันนี้เธอใส่กางเกงในสีแดงแจ๋ด้วยสิ แย่แล้วซิปอ้าอยู่จริงด้วย หน้าของเธอค่อย ๆ ซีด เพราะความตกตะลึง แล้วก็พลันแดงขึ้นมา ในทันทีทันควรเพราะความอาย ลิลิลก้าวขาออกวิ่งกลับหอโดยไม่ทันได้พูดอะไรกับชายแปลกหน้าคนนั้นสักคำ พอถึงหอพักก็รีบวิ่งเข้าห้อง ไปนั่งหอบแฮ่กๆ หัวใจเต้นระส่ำระส่าย เกิดมาไอ้ลื่น เด็กสาววัยรุ่นก๋ากั่น แบบเธอไม่เคยต้องอับอายอะไรแบบนี้มาก่อน ถ้าแค่ซิปแตกธรรมดาเธอคงไม่อายมากเท่าไร แต่เพราะวันนี้ เธอใส่กางเกงในสีแดง ตรงที่ซิปแตกเธอไม่กล้านึกเลยว่า มันคงเป็นหัวทวิตตี้สีเหลืองจ๋อยโผล่ไปจ๊ะเอ๋แน่ ๆ เพราะกางเกงในตัวนี้เพื่อนของเธอซื้อให้เป็นของขวัญเมื่อไม่นานมานี่เอง ข้างหลังตรงกึ่งกลางสะโพกเป็นรูปทวิตตี้ เป็นกางเกงในทะเล้น ที่เพื่อนเธอบอกว่า สีสันและรูปแบบเหมาะกับชื่อไอ้ลื่นแบบเธอ เหมาะจริงจริง ลิลิลคิด เหมาะที่จะทำให้เธอขายขี้หน้าชาวบ้านร้านตลาด ในยามเช้าตรู่ “อรุณสวัสดิ์ ไอ้ลื่นเพื่อนรัก ยินดีที่แก่ขึ้นอีกปีเฟ้ย” เสียงอู้อี้จากลำคอ ของเพื่อน ที่ค่อยๆ โผล่หน้าขยี้ตาออกมาจากผ้าห่ม พร้อมทั้งเบี่ยงหน้าหนีแสงแดด ที่เริ่มสาดเข้ามาทางช่องหน้าต่าง ผู้พูดยังคงไม่ยอมขยับตัว ทำท่าจะมุดกลับเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง แต่ไอ้ลื่นของเธอไม่ยอมต่อปากต่อคำ ผิดปกติของไอ้ลื่นจริงเชียว ยูอิ จึงขยับตัวบิดขี้เกียจ ชันเข่าลุกขึ้นนั่งพิงผนังจ้องหน้าเพื่อน ที่มีอาการหน้าแดงสลับกับซีดจาง ไม่ยอมพูดจา ตาครุ่นคิดอะไรเพียงลำพัง มองออกไปนอกหน้าต่าง “ไอ้ลื่น แกเป็นอะไร” ยูอิตะโกนถามใกล้ ใบหน้าของเพื่อน ลิลิลสะดุ้งโหยง ทำหน้าเลิกลัก พร้อมกับจ้องหน้าเพื่อน เป็นเครื่องหมายคำถามเต็มแววตา และสีหน้า เด็กสาวไม่ทันได้ยินคำถามที่เพื่อนถาม จึงเกิดอาการงุนงงตามมา “ฉันถามว่าแกเป็นอะไร ไอ้นี่ สงสัยเมาค้าง ตาลอย พูดอะไรไม่ได้ยิน หรือแอบไปพี้เนื้อมาหว่า เฮ้ย!ไม่ดีนะเฟ้ย จะเมายังไง ก็ห้ามทำเด็ดขาดเดี๋ยวฟ้อง ‘จารย์ แม่ซะนี่” ยูอิโวยวายใส่เพื่อน “บ้า พ้งพี้อะไร กำลังคิดอะไรเพลินๆ แกดันมาโผล่หน้าจ๊ะเอ๋” ลิลิลตอบยูอิ พร้อมทั้งหันหน้าไปหยิบสมุดบันทึกประจำตัว ขึ้นมากางลงบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็ก แล้วก็ลงมือเขียนโดยทิ้งให้ยูอินอนบิดตัวอยู่บนที่นอนต่อ ------------------------------------------------------ แดดยามบ่ายออกสีเหลืองปนส้ม ดูแห้งแล้งหมองหม่น แต่ลิลิลชอบสีสันยามบ่ายแบบนี้มาก ต้นหูกวางหน้าตึกภาค กำลังผลิใบใหม่ ใบเก่าร่วงอยู่เต็มพื้น เธอและเพื่อน ชอบมานั่งใต้ต้นหูกวางนี้ทุกบ่าย ม้าหินอ่อนหน้าตึกภาคค่อนข้างจะร้างผู้คน วันนี้ก็เหมือนเช่นเคย ลิลิลและเพื่อนพากันมานั่งอ่านหนังสือใต้ต้นหูกวางเป็นกิจวัตรประจำวัน วันนี้เพิ่งเรียน วรรณคดียุโรปเสร็จ พวกเธอเลยถือหนังสือเรียนติดมือมานั่งอ่าน โดยส่วนตัวลิลิลเป็นคนที่ชอบบทกวีเป็นพิเศษ เธอชอบนั่งอ่านและตีความบทกวีของเช็คสเปียร์ แม้จะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างว่าผู้แต่งต้องการสื่ออะไร แต่ลิลิลเห็นว่าถ้อยคำที่ใช้นั่นน่าหลงไหล ยิ่งกวีสมัยนั่นใช้ภาษาอังกฤษสมัยโบราณที่ผสมปนเปไปกับภาษาฝรั่งเศส มันเหมือนภาพประติมากรรมที่น่าค้นหา ชวนให้ติดตามในความรู้สึกของลิลิล “ลื่นไอ้ลื่น แกเห็นผู้ชายคนนั้นไหม ที่กำลังยืนหน้าตึกภาคนะแก หล่อมั่ก ขอบอก” จอยกระซิบบอกลิลิล ขณะที่เธอกำลังพยายามอ่านบทกวีที่ถืออยู่ในมือ “อืม เห็นแล้ว หล่อแล้วทำไม” ลิลิล เพ่งสายตามองตามที่จอยบอก พอตอบคำถามเพื่อนเสร็จ ลิลิลก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือมือต่ออย่างไม่ใยดี กับพฤติกรรมของเพื่อนในกลุ่มที่กำลังกรี๊ดกร๊าด ชายหนุ่มที่เด็กสาวทั้งกลุ่มกำลังจ้องมอง “ไอ้ลื่นบ้า แกนี่ชอบทำให้เพื่อนเสียมู๊ดทุกที” เอมมี่ พูดประชดเพื่อน พร้อมกับหันไปกระซิบกระซาบกับยูอิ ที่กำลังจ้องมองชายหนุ่มคนนั้น อย่างไม่กระพริบตา “กรี๊ด เขาเดินมาทางนี้ด้วยพวกแก สวยพร้อมหรือยัง ปฏิบัติการยิ้มหวาน โดยด่วน เผื่อจะเรียกความสนใจได้” จอยพูดกับเพื่อนในกลุ่ม เด็กสาวพากันยกกระจกขึ้นมาส่องดูใบหน้า แล้วก็พากันฉีกยิ้มให้ชายหนุ่ม ที่กำลังเดินตรงเข้ามาหา ส่วนลิลิล เจ้าหล่อนยังทำหน้าเฉย ไม่รับรู้ถึงการมาเยือนของชายแปลกหน้า เธอกำลังอยู่ในภวังค์ของบทกวีที่กำลังอ่าน แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 50 08:37:33 จากคุณ : sugarhut - [ 4 ก.พ. 50 08:08:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2                        SONNET 73    That time of year thou mayst in me behold  When yellow leaves, or none, or few, do hang Upon those boughs which shake against the cold, Bare ruin'd choirs, where late the sweet birds sang.       In me thou see’st the twilight of such day           As after sunset fadeth in the west,   Which by and by black night doth take away,   Death's second self, that seals up all in rest.    In me thou see'st the glowing of such fire     That on the ashes of his youth doth lie,   As the death-bed whereon it must expire Consumed with that which it was nourish'd by. This thou perceivest, which makes thy love more strong,  To love that well which thou must leave ere long. เธอกำลังอ่านบทกวีของเช็คสเปียร์ด้วยแววตามุ่งมั่นที่จะเข้าใจข้อความตรงหน้า จนแทบจะไม่ได้ยินเสียงจากผู้คนรอบข้าง ซอนเน็ท เจ็ดสิบสาม เป็นบทที่เธอชื่นชอบมาก ลิลิลยังแปลเนื้อความในบทนี้ไม่ออก แต่เธอสะดุดใจกับคำว่า Death-bed ใช่สินะ กวีช่างใช้คำเหลือเกิน ความตายก็คือการนอน เมื่อร่างกายถูกฝังลงหลุมศพแล้ว ก็เหมือนกันการนอนอยู่บนเตียงแห่งความตายนั้นเอง ขณะที่ลิลิลกำลังใช้ดินสอจดคำแปลยุกยิกลงบนกระดาษนั้นเอง ชายหนุ่มแปลกหน้าก็เดินมาถึงกลุ่มของเด็กสาวที่นั่งอยู่ม้าหินอ่อนใต้ต้นหูกวาง เด็กสาวทั้งสี่คนยกเว้นลิลิลกำลังส่งยิ้มให้ชายหนุ่มแปลกหน้า เคธี่เป็นรายแรกที่ทักทายชายผู้นั้น “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบมีอะไรให้พวกเราช่วยไหมค่ะ” เคธี่ถามออกไปตามมารยาท “อ้อ! ไม่ครับ ไม่มีอะไรรบกวน แค่อยากรู้จักพวกคุณแค่นั้นเองครับ” ชายหนุ่มแปลกหน้าตอบกลับมา “ชื่ออะไรกันบ้างครับ ผมชื่อ แซทไทร์” เขาแนะนำตัวพร้อมทั้งถามชื่อเด็กสาว “ฉันเคธี่ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เคธี่ แนะนำตัวเอง “ส่วนฉันจอยค่ะ แล้วก็ขอแนะนำเพื่อนที่นั่งข้างๆ นี่ด้วยละกัน คนนี้ยูอิค่ะ” จอยพูดพร้อมทั้งผายมือไปทางยูอิที่นั่งอยู่ซ้ายมือของเธอ “ฉันเอมมี่ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ คุณแซทไทร์” เอมมี่ แนะนำตัวเอง พร้อมทั้งหันหน้ามาทางลิลิลที่นั่งอยู่ติดกัน พยักหน้าเชิงให้เพื่อนแนะนำตัว แต่ลิลิลที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ไม่รับรู้กับการมาถึงของชายหนุ่ม หาได้มีปฏิกิริยาใดๆ ก็หาไม่ เอมมี่เลยทำหน้าเจื้อนๆ แล้วใช้มือสะกิดเพื่อนให้สนใจสถานการณ์ตรงหน้า ลิลิลเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมา สิ่งแรกที่เธอทำคือ อ้า ปากค้างหวอ สีหน้าตกใจแล้วก็กลับเป็นสีแดง แสดงอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เพื่อนๆ ต่างตกใจในกิริยาท่าทางของเธอ “ไอ้บ้า ตามมาราวีถึงนี่เชียวเหรอ หนอยแน่ะ ไอ้คนโรคจิต” พอตั้งสติได้เธอก็สวนปัง แบบไม่ยั้งวาจาใส่ชายหนุ่มที่อมยิ้ม ยั่วยวนกวนประสาทมิใช่น้อย “เอ้า! คุณนั่นเอง ผมแนะนำตัวแล้วนะชื่อผมก็มี ทำไมไม่เรียก มาเรียกไอ้บ้าซะได้” แซทไทร์ ต่อปากต่อคำกับเธอ “ฉันจะเรียกอะไรก็สิทธิ์ของฉัน นายไม่มีสิทธิ์จะมาวุ่นวายตรงนี้ ไปทางไหนก็ไปทางนั้น ไม่งั้นเดี๋ยวฉันจะจูงไปส่งเองถ้านายกลับไม่ถูก” ลิลิลไล่ให้เขากลับไป “อ้าว คุณที่นี่เป็นสถานที่สาธารณะนะขอรับ ใครก็มีสิทธิ์ใช้ ไม่ใช่ที่ส่วนบุคคลของคุณซะเมื่อไร” แซทไทร์ทำท่าทู่ซี้ เถียงกลับแบบไม่สนใจเด็กสาวที่กำลังโมโห ทำหน้ากระเง้ากระงอด “ลื่น ลื่น ใจเย็นมีอะไรค่อยว่ากัน ทำไมไปว่าเขาแบบนั้นละ” เคธี่ดึงแขนเพื่อนเป็นเชิงปรามไม่ให้ลิลิลใส่อารมณ์กับชายหนุ่มที่นั่งตรงหน้า “แกใจเย็นได้ก็ใจเย็นไปสิ แต่ฉันไม่เย็นกับไอ้บ้านี่หรอก คนอะไร ตัวเองผิดไม่รู้จักขอโทษ แล้วยังรังควานคนอื่นอีก” ลิลิลตอบเพื่อนพร้อมทั้งสะบัดหน้าหนี “นี่คุณ โกรธคือโง่โมโหคือบ้า แต่ผมว่าคุณทั้งบ้าทั้งโง่เพราะอายกระมัง อุ๊ยสีแดงแจ๊ดแจ๋ แตกออกมามีสีเหลืองโผล่” ชายหนุ่มล้อลิลิลพร้อมทั้งหัวเราะกร๊าก ที่เห็นเธอหน้าแดงอาย ไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย เพื่อนในกลุ่มต่างพากันจ้องหน้าลิลิลและแซทไทร์สลับกันไปมา แสดงถึงความงุนงง ในท่าทางของทั้งสองหนุ่มสาว คนหนึ่งก็ทำหน้าทะเล้นยั่ว ส่วนอีกคนหนึ่งก็หลบตา ไม่พูดไม่จายกหนังสือขึ้นมาบังหน้า เป็นที่ผิดสังเกต และเป็นเรื่องผิดปกติยิ่งนัก ที่เจ้าของฉายาไอ้ลื่นของเพื่อนๆ จะสงบปากสงบคำเช่นนี้ “นี่คุณ ฉันไม่ได้เสียมารยาทนะ ถามหน่อย คุณกับไอ้ลื่นเพื่อนฉันรู้จักกันเหรอ” จอยตัดสินใจถามแบบตรงประเด็นไม่อ้อมค้อมกับแซทไทร์ “ไม่รู้จักครับ เพื่อนคุณชื่ออะไรนะ ลื่นเหรอ แปลกดีนะครับ” แซทไทร์ตอบคำถามของจอย พร้อมหันไปมองลิลิล “เอ้า ไม่รู้จักกันแล้วทำไมไอ้ลื่นมันด่าคุณแล้วก้มหน้างุดๆ แบบนี้” เอมมี่ กับยูอิ พูดโพล่งขึ้นมาพร้อมกัน “ไม่รู้จักครับ แต่ว่าเราเคยเจอกันเมื่อวันก่อน ที่ตลาดตรงใกล้ๆ ที่พักของพวกคุณนะครับ” แซทไทร์เฉลยข้อข้องใจของเด็กสาว “อ้อ ....” เด็กสาวรับรู้ถึงที่มาที่ไป “เอ๊ะ คุณแล้วทราบได้ยังไงว่าที่พักเราอยู่ที่ไหน” เคธี่ฉุกใจถามขึ้นมา “คือว่า ผมอยู่หอพักตรงกันข้ามกับพวกคุณนั้นแหละครับ เห็นพวกคุณบ่อยๆ แต่คุณคงไม่ได้สังเกตผม พอดีผมมันคนไม่น่าสนใจ” แซทไทร์พูดยิ้มๆ กลุ่มเด็กสาวแอบคิดอยู่ในใจ รูปร่างน่าตาหล่อเหลาเอาการแบบนี้นะ ไม่น่าสนใจ แต่สงสัยว่าตอนที่เขาเห็นพวกเธอเขาคงเดินผ่านไกลๆ พวกเธอจึงไม่ทันได้สังเกต แซทไทร์เอื้อมมือข้ามม้าหินอ่อนไปดึง หนังสือจากมือลิลิล มาเปิดดูพร้อมกับชวนคุย “นี่คุณไม่คิดจะมองหน้าผมสักนิดเหรอครับ ถึงจะไม่หล่อ รู้จักไว้เป็นเพื่อนก็ไม่ตายนะคุณ” เขาจ้องตาเด็กสาว พร้อมส่งสายตาเป็นมิตรมาให้ “เอาหนังสือฉันคืนมานะ มีสิทธิ์อะไรมาหยิบของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต” ลิลิลตอบกลับพร้อมทั้งหลบสายตาชายหนุ่มอย่างอายๆ “เอ คุณนี่คำก็สิทธิ์สองคำก็สิทธิ์สงสัยต้องเป็นท่านเปากลับชาติมาเกิดแน่ๆ เลย มิน่า ถึงได้หน้าดำคร่ำเคร่ง” แซทไทร์ล้อลิลิล พร้อมทั้งทำท่าเปาปุ้นจิ้นประกอบ ทำให้เด็กสาวที่นั่งอยู่แถวนั้นพากันหัวเราะคิกคัก ลิลิล จึงจ้องหน้าสบตาชายหนุ่มแสดงความไม่พอใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ “นี่คุณ สงบศึกก่อนได้ไหม ผมชักหิวแล้ว ไปทานอะไรไหมผมเลี้ยง” แซทไทร์บอกลิลิลพร้อมทั้งสบตาเด็กสาวทั้งกลุ่มเชิงถามความสมัครใจ “เฮ้ย พูดถึงเรื่องกิน วันนี้หม่ามี้บอกจะมาหา พวกแกเตรียมตัวใส่เกียร์หมา สปีดฝีเท้าเต็มพิกัด ยังไม่ได้จัดห้องเลย แม่เห็นตายทั้งก๊กแน่แกเอ๋ย” จอยพูดโพล่งขึ้นมา ขณะที่นึกขึ้นได้ว่าแม่เธอจะมาเยี่ยมในวันนี้ “เจ๊ย งั้นไปโลดเพื่อน คุณแซทไทร์พวกเราขอโทษด้วยนะค่ะ เอาไว้โอกาสหน้าค่อยเลี้ยงวันนี้เห็นทีต้องกระโดดข้ามสะพานลอย โดยด่วนแล้วค่ะ” เอมมี่ทำสีหน้าตื่นตระหนก พร้อมทั้งเก็บของใส่กระเป๋าลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเคลื่อนตัวอย่างรีบเร่ง “เอ้า เวรแล้วพวกแกจะทิ้งฉันไว้คนเดียวหรือไง จำไม่ได้เหรอ ว่าฉันต้องรอทำงานหลังเวลาเลิกเรียน ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายสามเองนะ เหลืออีกตั้งชั่วโมง” ลิลิล อ้อนเพื่อนให้อยู่ด้วย เพราะเธอรับงานพิเศษเป็นการจัดหนังสือให้เข้าหมวดหมู่ ในห้องสมุดของภาควิชาหลังเลิกเรียน “เออ งั้นคุณแซทไทร์ ค่ะ ฝากเพื่อนเราด้วย, ไอ้ลื่นจัดหนังสือเสร็จแกกลับเองได้ใช่ไหม ข้ามถนนไปก็เจอหอแล้วแกคงไม่ให้ฉันกลับมารับนะ” เคธี่เอ่ยปากฝากลิลิลกับชายหนุ่ม แล้วก็บอกเพื่อนพร้อมทั้งหอบของวิ่งตามจอยและเอมมี่ที่วิ่งไปก่อนหน้านี้แล้ว “ยูอิ แกยังไม่กลับใช่ไหม อยู่เป็นเพื่อนฉันนะ” ลิลิล จ้องหน้ายูอิ พร้อมทั้งส่งสายตาขอร้องเพื่อน “ฉันก็อยากอยู่เป็นเพื่อนแกอยู่หรอก แต่ว่าสงสัยต้องไปแล้วหว่า เพิ่งนึกได้กุญแจห้องอยู่ที่ฉัน” ยูอิมองตามเพื่อนที่วิ่งกลับหอไปก่อนหน้า ปรากฏว่าแต่ละคนข้ามสะพานลอยไปเกือบถึงอีกฟากหนึ่งแล้ว “เออ จำไว้เลย คราวหน้าฉันจะไม่ลากแกกลับห้อง” ลิลิลบ่นพร้อมทั้งทำเสียงน้อยใจเพื่อน “เอา น่าอยู่ในวิลัย ใครจะกัดแก ผู้คนเยอะแยะฉันไปละ เดี๋ยวเก็บกวาดขวดเครื่องดื่มไม่เสร็จ แม่จอยมาเจอเข้าตายกันยกก๊กแน่แกเอ๋ย” ยูอิบอกเพื่อน พร้อมทั้งออกวิ่งตามกลุ่มเด็กสาวที่กลับหอไปก่อนหน้านี้ แซทไทร์มองหน้าลิลิลพร้อมทั้งอมยิ้มนิดๆ ในมือยังยึดหนังสือของเด็กสาวไว้ไม่ยอมคืน ลิลิลจ้องหน้าฝ่ายตรงกันข้ามอย่างไม่พอใจ แต่พอสบสายตาแวววาม คู่นั้นของชายหนุ่มเธอก็หลบสายเขาในทันที “คุณชอบบทกวีเหรอ เห็นอ่านจนใครเรียกก็ไม่ได้ยินเชียว” แซทไทร์ ถามลิลิล “ชอบแล้วจะทำไม มันเรื่องอะไรของนาย” ลิลิลสะบัดเสียงตอบชายหนุ่ม “พริ้วสายลมเย็นพัดผ่านใบไม้ไหว     มองออกไปนอกหน้าต่างช่างเงียบเหงา” “เสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะแผ่วเบา     แดดยามเช้าไม่ช่วยให้ใจอุ่นเลย” แซทไทร์ท่องบทกลอนขึ้นมาลอยๆ ไม่พูดอธิบายสิ่งใดทั้งสิ้น “คุณเอามาจากไหนนะ ชอบบทกวีเหมือนกันเหรอ” ลิลิล เริ่มถามเสียงอ่อน “แต่งสด ความสามารถพิเศษของผม ผมชอบบทกวี แต่คงอ่านไอ้ที่คุณถือ ไม่ออก อ่านออกแต่ภาษาไทย” แซทไทร์ ตอบลิลิล “จริงอ่ะ นี่ๆ ว่าแต่คุณมาทำอะไรที่นี่ คุณเรียนอยู่เหรอ” ลิลิลเริ่มให้ความสนใจในตัวชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า บทกวีมักจะดึงความสนใจของเธอได้เสมอ สิ่งใดก็ตาม ที่เกี่ยวข้องกับบทกวี ลิลิลจะให้ความสนใจเป็นอันดับแรก “ผมมาทำงานวิจัย ไม่ได้เรียนที่นี่หรอก แต่ขอความร่วมมือจากที่นี่” เขาตอบลิลิล “สนใจบทกวีเหรอ แต่งเป็นไหม ผมสอนเอาไหมละ” แซทไทร์ถามลิลิล “จะดีเหรอ คุณต้องทำงานวิจัยไม่มีเวลาหรอกมั้ง เดี๋ยวงานคุณเสียนะ” ลิลิล พูดตอบไปด้วยความเกรงใจ แต่ให้ความสนใจจนคนฟังรับรู้ได้ “ไม่เสียหรอก งานวิจัยของผมเกี่ยวข้องกับพวกวรรณศิลป์ ดีเสียอีกคุณจะได้ช่วยผม” แซทไทร์ตอบเด็กสาว “ถ้ายังงั้น ก็แล้วแต่คุณละกัน ว่าแต่จะให้เรียกคุณว่าอะไร เรียกพี่ได้ไหม ดูท่าทางคุณจะแก่กว่าฉันหลายปีเทียว” ลิลิลตอบเขาไป “จะเรียกอะไรก็แล้วแต่คุณละกัน แล้วคุณชื่ออะไร เห็นเพื่อนเรียกลื่น” แซทไทร์ถามลิลิล “ฉันชื่อ ลิลิล ชื่อเล่น ลิล แต่เพื่อนเรียกลื่น คุณจะเรียกชื่อไหน ก็แล้วแต่คุณเช่นกัน” ลิลิลตอบคำถามชายหนุ่ม “งั้นผมเรียกลิล ลื่นฟังดูแปร่งหู” แซทไทร์ ตอบกลับ “ว่าแต่คุณทำไมชื่อแปลกจัง แซทไทร์ แปลว่าอะไรเหรอ” ลิลิลถามเขากลับบ้าง “หืม เห็นเอาแต่นั่งอ่านหนังสือ ยังทันได้ยินชื่อผมด้วยเหรอ นึกว่าจะไม่สนใจเสียอีก” แซทไทร์ ล้อเลียนเด็กสาว พร้อมใบหน้ายิ้มกริ่มแสดงความพึงพอใจ “สนใจอะไร ก็คุณเล่นพูดเสียงดังยังกับคุยกับคนหูหนวกใครไม่ได้ยินก็บ้าแล้ว” ลิลิลตอบกลับไปพร้อมทั้งหลบสายตา ความจริงเธอลอบมอง ใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่ม ขณะที่เขาคุญกับเพื่อนของเธอโดยที่เขาไม่รู้ ก็นะ คมเข้มเสียอย่างนี้ ใครไม่สะดุดใจสะดุดตาก็แปลกคนละ ลิลิลคิดในใจ “โอเค โอเค ผมผิดเอง ที่พูดเสียงดัง, ชื่อผมเหรอ แปลว่าอะไรไม่รู้ แต่เป็นชื่อเทพในนิทานปรัมปรา ของกรีก ความจริงไม่ใช่ชื่อผมหรอก เพื่อนเขาเรียกกันแบบนี้ ก็เลยใช้ชื่อนี้มาตลอด” แซทไทร์ตอบลิลิล “เอ้า แล้วสรุปชื่ออะไรละจะได้เรียกถูก” ลิลิลย้อนถามแซทไทร์อีกครั้ง “ชื่อนั้น สำคัญไฉน ตัวตนของคนสำคัญไฉน คุณอย่าไปสนใจเลย ทุกอย่างเป็นแค่สิ่งสมมติ ให้เราไม่งง หรือสับสนกับสิ่งที่เห็นแค่นั้นแหละ แต่ถ้าคุณมีสติ มีสมาธิ ไม่ว่าจะมีชื่อ จะมีรูปร่างยังไง คุณก็แยกแยะได้ถูก เราคบกันที่ใจและความรู้สึกดีกว่า อย่าไปสนใจสิ่งภายนอกเลย” แซทไทร์ตอบลิลิลเสียยืดยาว “อืม ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ฉันก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องส่วนตัวของคุณหรอก ว่าแต่วันนี้ฉันต้องไปแล้วล่ะ ถึงเวลาไปจัดหนังสือแล้ว” ลิลิลบอกชายหนุ่ม “โอเค งั้นไว้เจอกันวันใหม่ สรุปแล้วผมเลยไม่ได้เลี้ยงข้าวคุณเลย ถ้าไงผมจะแวะมาหาคุณแถวนี้ละกันนะ ถ้าวันไหนผมว่าง” แซทไทร์บอกลิลิล พร้อมทั้งลุกขึ้นยืนตามเธอ “บาย แล้วไงคงได้เจอกัน” ลิลิล ตอบเขา พร้อมทั้งปลีกตัวเดินเข้าไปในตึกเรียนของภาควิชา แซทไทร์มองตามเด็กสาวไปจนสุดสายตา เขากำลังครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง อยู่ภายในใจ ความห่วงทำให้เขาต้องกลับมา เขาพยายามแล้ว ที่จะไม่เข้ามาในชีวิตเธอ แต่เขาก็ตัดไม่ได้ จนถึงขั้นต้องย้อนกลับมาดูแลเธอ บ่วงกรรมยังไม่อาจจะตัดออกไปได้ในทันที คือเหตุผลที่เขาต้องกลับมาดูแลเธอ แต่สักวันเขาก็ต้องจากเธอไป วันนั้นเธอจะดูแลตัวเองได้ไหม แซทไทร์ถามตัวเอง ลึก ๆ ในใจเขาอยากจะกลับมาอยู่เคียงข้างเธอเหมือนที่เคยเป็น แต่เขาก็ตัดสินใจแล้ว ถ้าหากเขายังดูแลเธออยู่ทุกฝีก้าว เขาก็คงเลิกห่วงเธอไม่ได้ เธอก็คงจะเฝ้าติดตามเขาไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด ความรัก คือห่วงโซ่ ที่ตัดยากยิ่งนัก แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 50 08:47:25 จากคุณ : sugarhut - [ 4 ก.พ. 50 08:09:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลิลิลสนิทสนมกับแซทไทร์เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่เธอกำลังเรียน แต่งกลอนกับเขา แซทไทร์ก็ได้สอนอะไรหลายๆอย่างให้แก่ลิลิล แซทไทร์บอกลิลิลว่า เขานับถือศาสดาทุกองค์บนโลกนี้ แต่เขาไม่ได้นับถือศาสนาใดเป็นพิเศษ เขาเชื่อว่าหากทุกคนทำดีแล้วไม่ว่าจะนับถือศาสนาใดก็ไม่สำคัญ “นี่คุณ คุณเชื่อไหมว่ามีคนหายตัวได้” ลิลิลเอ่ยปากถามแซทไทร์ขึ้นในวันหนึ่ง ขณะที่กำลังจัดหนังสืออยู่ในห้องสมุดภาควิชา แซทไทร์เข้ามาช่วยเธอจัดหนังสือเป็นประจำ อาจารย์ภาคก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะชายหนุ่มไม่ได้รบกวนใคร เขาช่วยเด็กสาวจัดหนังสือเสร็จ ก็จะสอนเธอแต่งกลอน และสอนเรื่องการคิด ให้ลิลิลหัดคิดอย่างมีสติ “หายตัวเหรอ คงได้มั้ง ลิลเคยได้ฟังทฤษฏี เกี่ยวกับอะตอม และอนุภาคอิสระไหมละ” แซทไทร์ถามลิลิล “ไม่เคย มันเป็นยังไงเหรอ” ลิลิลส่ายหน้าปฏิเสธและย้อนถาม “เขาว่ากันว่านะ วัตถุทุกชนิดรวมเป็นรูปร่างขึ้นมาได้เพราะมีอนุภาคต่างๆ ทำปฏิกิริยา สร้างพันธะต่อกัน ถ้าหากสสารเหล่านั้น ถูกควบคุมตัวแปรและสภาพแวดล้อม จะทำให้อนุภาคต่างๆ แตกตัวออกจากกันได้ สสารที่ไม่มีแรงดึงดูดระหว่างพันธะ ก็จะวิ่งไปในที่ว่าง คล้ายการแยก นิวเคลียส โปรตอน อีเล็คตรอน และอะตอมนั่นแหละ” แซทไทร์อธิบายให้ลิลิลฟัง “ยิ่งอธิบายยิ่งงง สรุปแล้วถ้ามันไม่มีอัณฑะ พันธะ มันจะเป็นยังไง” ลิลิล ถามชายหนุ่ม “เห้ย ถ้าไม่มีอัณฑะก็ไม่มีลูกสิ ส่วนพันธะนะ ถ้าไม่มี สสารก็จะล่องลอยตามอิสระ เปลี่ยนรูปร่างตามวัตถุที่บรรจุไว้ สรุปแล้วก็คือ เหมือนมองเข้าไปในอากาศ เหมือนพวกฝุ่นลอยในอากาศนะ พอจะเข้าใจไหม” แซทไทร์บอกเด็กสาว “อ้อ เข้าใจแล้ว งั้นก็หมายความว่า ถ้าคนสามารถบังคับสสารภายในร่างกาย ให้มันกลายเป็นอนุภาคอิสระได้คนก็หายตัวได้ละสิ”ลิลิลถาม “อืมคงประมาณนั้นแหละ ผมก็ไม่เข้าใจมากนัก ว่าแต่ลิลสนใจจะหายตัวเหรอ” แซทไทร์พูดพร้อมทั้งวางหนังสือเล่มสุดท้ายในมือลงบนชั้นวาง “ก็อยากหายตัวได้จะได้ไปแอบดูข้อสอบอาจารย์ไง” ลิลิล พูดติดตลกตอบเขาไป “เอ้า เราก็นึกว่าอยากหายตัวเข้าไปอยู่ในหัวใจเรา ที่ไหนได้ จะไปดูข้อสอบแค่นี้เอง งั้นไม่ต้องหายตัวหรอก ตั้งใจฟังเวลาคนเขาสอน เลิกโวยวายเสียบ้างเดี๋ยวก็สอบผ่านฉลุยเองแหละ” แซทไทร์เอ็นกายพิงลงบนโต๊ะตัวหนึ่ง “ใครเขาจะอยากเข้าไปในหัวใจคุณ สงสัยซับซ้อนยิ่งกว่าคอนโด เขาไปแล้วต้องหลงแน่” ลิลิล ทำเสียงสะบัด พร้อมทั้งจ้องตาชายหนุ่ม “ลิล เชื่อไหม ว่ามีคนทำแบบนั้นได้จริงๆนะ การกำหนดจิต ทำให้คนสามารถควบคุมสังขารได้ เหมือนที่เราเห็นจากพวกพระอรหันต์ ในหนังจีนเรื่องพระถังซัมจั๋งนั้นแหละ เคยดูไหมละ แต่สมัยปัจจุบันนี้ ไม่มีใครสามารถตั้งจิตให้เป็นสมาธิและกำหนดได้แบบนั้นอีกแล้ว” แซทไทร์ จ้องตาเด็กสาวแล้วพูดขึ้นมา “โอ้ย ลิลว่าถ้าทำได้ก็บ้าแล้วละ ช่างมันเหอะ ลิลไม่สนใจแล้ว ปวดหัวเปล่าๆ” ลิลิลตอบแซทไทร์พร้อมทั้งทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าเขา “ลิล ฟังผมหน่อยนะ ถ้าวันใดวันหนึ่ง ผมจากคุณไป อย่าตามหาผมนะ คุณไม่ต้องเสียเวลาตามหาผม คิดเสียว่าผมเป็นแค่ความฝัน เราจะเจอกันเสมอในความฝัน ถ้าคุณเข้าใจสิ่งที่ผมพูดก่อนหน้านี้ คุณก็จะรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ อย่าจดจำกับสิ่งที่คุณเห็น อย่าจำสิ่งที่คุณเคยสัมผัส อย่าวิ่งเข้าหาสิ่งที่เป็นแค่มายา ให้คุณหยุดแล้วทำจิตให้เป็นสมาธิ แล้วคุณจะเข้าใจทุกอย่าง จำไว้นะลิล ผมรักคุณ และเป็นห่วงคุณที่สุด” แซทไทร์พูดพร้อมทั้งสบตาเด็กสาวอย่างจริงใจ “นี่ รักใคร รักลิลทำไม ไม่เห็นต้องรักต้องห่วง เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย วันนี้ทานยาลืมเขย่าขวดเหรอ เพี้ยนตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน” ลิลิลเฉไฉกลบเกลื่อนอาการเขินอายโดยการหาเรื่องว่าแซทไทร์ ความผูกพันและความสนิทสนมทำให้เธอชอบแซทไทร์ไปโดยไม่รู้ตัว พอเขาบอกว่าเขารักเธอ ลิลิลจึงใจเต้นระส่ำระส่าย ไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือเท็จ เธอจึงกลบเกลื่อนออกไป เพื่อปิดบังความในใจของตนเอง ทางด้านแซทไทร์ เขารู้ดีว่าถึงเวลาที่เขาต้องไปจากเด็กสาวแล้ว ถึงเวลาแห่งการเดินทาง แต่เขาไม่อาจจะหายจากเธอไปโดยไม่ได้บอกกล่าว เขาจึงตัดสินใจบอกเธอออกไปถึงสิ่งที่เขาคิด แซทไทร์ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดในวันนี้จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง ของโชคชะตาเกิดขึ้นหลังจากนี้ ------------------------------------------------------------- แดดวันนี้เป็นสีเหลืองเหมือนวันนั้นไม่มีผิด วันเดียวกันนี้ของเมื่อปีที่แล้ว ใต้ต้นหูกวางต้นนี้ และม้าหินอ่อนชุดนี้ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง จะเปลี่ยนก็เพียงแต่ความรู้สึกของลิลิล หนึ่งปีก่อนหน้านี้ ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในรูปถ่ายในมือเธอ ยังเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอ ได้เดินเข้ามาทำความรู้จักและสร้างความผูกพันกับเธอ ณ ที่ตรงนี้ แต่วันนี้ผู้ชายในรูปจากไป พร้อมกับคำลาเพียงไม่กี่คำ “ลิล พี่ต้องไปแล้วนะ ถึงเวลาเดินทางของพี่แล้ว” แซทไทร์บอกเธอในเช้าวันหนึ่ง เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา “พี่จะไปไหนเหรอ ให้ที่อยู่ลิลไว้หน่อยนะ เวลาคิดถึงลิลจะได้ส่งจดหมายไปหาพี่” ลิลิลยังจำได้ดีว่าเธอบอกแซทไทร์ไปแบบนี้ แต่แซทไทร์กลับตอบกลับมาว่า “พี่เคยบอกลิลแล้วใช่ไหม หากถึงวันหนึ่งที่พี่ต้องไป ลิลอย่าได้สนใจ อย่าได้ติดตามค้นหาว่าพี่อยู่ที่ไหน ที่ที่พี่ต้องไปไม่สามารถติดต่อ กับลิลได้หรอก ลิลจำไว้นะ แม้พี่จะไม่ได้อยู่ข้างลิล แต่พี่รักลิลเสมอ จำไว้ว่าพี่รักลิล แค่นี้แหละ พี่ต้องไปแล้วละ” แซทไทร์บอกลิลิลด้วยแววตาเศร้าหมองเหม่อมองไปบนท้องฟ้า “อืม ถ้าพี่รักลิลแต่พี่ไม่อยากให้ลิลรู้ว่าพี่ไปไหน ก็ประโยชน์อะไร ที่พี่จะบอกว่ารักลิลละ เก็บคำพูดของพี่ไว้เหอะ จะไปก็ไป ลิลไม่สนใจหรอก แค่ถามไปงั้นแหละ ใครจะไปจะมาไม่ทำให้ลิลต้องเปลี่ยนวิถีชีวิตสักหน่อย มีพี่หรือไม่มีพี่ลิลก็ยังเป็นลิลเหมือนเดิม” ลิลิลพูดออกไปด้วยความน้อยใจ วันนั้นเธอไม่หันไปมองเขาด้วยซ้ำเธอจำได้แต่ว่า พอพูดจบเธอก็วิ่งกลับขึ้นหอ ทิ้งให้แซทไทร์ยืนอยู่ข้างล่างเพียงลำพัง ลิลิลนั่งครุ่นคิดถึงแซทไทร์เพียงลำพัง เธอไม่ได้บอกเพื่อนว่าทำไมอยู่ดีๆ เขาก็หายหน้าไปไหน เธอบอกเพื่อนแค่ว่าไม่รู้สิ สงสัยเขาเสร็จงานวิจัยแล้ว ก็คงกลับไปพรีเซนส์งานมั้ง ลิลิลยังทำตัวเป็นปกติกับเพื่อนฝูง จึงไม่มีใครรู้ว่าลึกๆ แล้วเธอคิดยังไง ความผูกพันได้สร้างสายใยให้แก่เด็กสาวยากจะตัดให้ขาด ผู้ที่จากไปได้ทำให้หัวใจของลิลิล เจ็บปวดอยู่ลึกๆ ลิลิลถามตัวเองเสมอว่าทำไมเขาถึงไม่บอกว่าเขาจะไปไหน ทำไมเขาถึงต้องจากไป เธอมองไม่เห็นเหตุผลของเขาเลย ความเจ็บปวดและความเสียใจ ถูกกดไว้ในใจของเด็กสาว โดยไม่เคยแพร่งพรายให้ใครได้รู้เหมือนระเบิดเวลา ที่รอวันชะนวนจะปะทุ มนุษย์ยิ่งเสียใจยิ่งเก็บกด ยิ่งทำให้เจ็บปวดเพิ่มมากขึ้นหลายเท่าตัว หากเพียงแต่ลิลิลจะเล่าให้เพื่อนฟัง เธออาจจะรู้สึกดีขึ้น แต่ลิลิลก็ไม่เคยได้เอ่ยปากให้ใครฟัง แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 50 10:43:20 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 50 08:57:20 จากคุณ : sugarhut - [ 4 ก.พ. 50 08:09:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มีต่ออีก ประมาณ ความยาวขนาดเดียวกันนี้ แล้วจะเอามาวันพรุ่งนี้นะค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 4 ก.พ. 50 10:12:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พอดีเจอกันในเอ็ม เลยบอกที่สะดุดไปแล้ว มารออ่านต่อด้วยความใจจดใจจ่อครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 4 ก.พ. 50 10:45:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณค่ะ คุณพีทคุงคนหล่อ แฮะๆๆ แบบว่าพอนั่งอ่านแล้วพิมพ์คำตกไปเยอะเลย แล้วก็สงสัยต้งไปเพิ่มรายละเอียดของครึ่งตอนหลัง ไม่งั้นจะเกิดอาการมืนงง กันเป็นแถบๆ จากคุณ : sugarhut - [ 4 ก.พ. 50 11:17:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม ช่วงโปรย มันออกจะฟุ่มเฟือยไปนิด อ่านเช็คสเปียร์ได้เนี่ย ไม่น่าถามว่าแซทไทร์แปลว่าอะไร น่าจะถามว่าทำไมมีคนเรียกอย่างนี้มากกว่า จริงๆ คำเขียนชวนให้คิดถึง satire นะคะ (ซึ่งไม่น่าเป็นชื่อคน) แต่ที่อ่านหมายถึง satyr ใช่ไหม ไม่รู้สำเนียงอังกฤษออกเสียงยังไงค่ะ แต่อเมริกันออกเสียงไม่เหมือนกันนะ จากคุณ : scottie - [ 4 ก.พ. 50 12:28:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณ คุณ scottie เจ้าค่ะที่ชี้แนะ ชื่อตัวผู้ชายที่ชื่อ แซทไทร์นี่ตั้งใจให้เป็นชื่อเทพ Satyr นั้นแหละเจ้าค่ะ เห็นเขาเขียนในภาษาไทยกันแบบนี้ คู่กับนิมฟ์ nymph สีน้ำน้อยก็เลยยืมเขามา ส่วน satire อาจจะเข้ากับบุคลิกของตัวผู้ชายเจ้าของชื่อ เหมือนกันนะเจ้าค่ะ แฮะๆๆๆ ความลับที่ทำไมตัวนางที่อ่านเช็คสเปียร์ถึงถามชื่อนี้แปลว่าอะไร มาจากเรื่องจริงของคนเขียนเจ้าค่ะ เรียนกวีของอังกฤษไปสองสามเทอม เขาบังคับ เรียนเกี่ยวกับเชคสเปียร์ แต่ตอนเห็นชื่อเทพ แซทไทร์ นี่สีน้ำน้อยไม่รู้จักเลยค่ะ ปกติรู้จักแต่วีนัส เทพีสาว เพิ่งรู้จักตระกูลแซทไทร์ก็จากเรื่องพ่อหนูแฮรี่นี่เองเจ้าค่ะ รีวิว หนังของมติชนเขาแนะนำให้รู้จัก เทพปกรนัมองค์นี้ ที่มีหน้าตาดีแต่เป็นครึ่งคนครึ่งม้า แล้วก็เป็นอิมเมจของผู้ชายเจ้าชู้ คราวหน้าจะเก็บรายละเอียดให้แน่นขึ้นเจ้าค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 4 ก.พ. 50 13:04:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สามย่อหน้าแรกก่อนบทกวี ดูแปร่ง ๆ ไปนิดอ่ะ บางประโยคเหมือนสัมผัสแบบกลอน แต่บางอันก็ไม่สัมผัส มันเลยดูครึ่ง ๆ กลาง ๆ อ่ะ(ในความคิดเรา) รอให้เอาตอนที่เหลือมาต่อจ้ะ... จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 4 ก.พ. 50 14:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รอตอนต่อไปนะพี่แอม ^ ^ จากคุณ : makokchor - [ 4 ก.พ. 50 17:20:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณทุกคำชี้นำนะค่ะ อิอิอิ เกด แบบว่าเรื่องอายุที่พูดถึงอ่ะ พี่แอมคิดเลขผิดจริงๆ นั่งนับย้อนหลังแล้ว มันไม่สัมพันธ์กัน แล้วจะกลับไปแก้ไข จากคุณ : sugarhut - [ 5 ก.พ. 50 14:53:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ sugarhut เปนเรื่องที่งาม อยู่ (พออาศรัย) ขอรับ. แต่ว่า ลิลิล LILIL lilil มันต้อง มี รหัสอะไร ฤๅแปลว่าอย่างไร สักอย่าง ที่มากกว่า การเรียงอักษรที่ แปลก นี้ แน่ แน่ ฤๅ อาจหมายถึง ใคร สักฅนหนึ่ง ฤๅ กรณีใด สักกรณีหนึ่ง ฉะนั้น และยิ่งเมื่อพี่ได้อ่านเรื่องนี้แล้ว พี่ก็คิดว่า มั น ต้ อ ง มี เ ห ตุ ก า ร ณ์  บ า ง อ ย่ า ง เกิดขึ้น... อ ย่า ง เ เ น่ น อ น. ดังนี้ ขอรับ. แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 50 22:23:18 จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 5 ก.พ. 50 19:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อยากอ่านต่อค่ะ น่าติดตาม จากคุณ : Super Nerd (NAKORN66) - [ 5 ก.พ. 50 19:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พี่พจ เรื่องนี้มันเรื่อยๆ เอื่อยๆ ตามฉบับการเขียนเรื่องเล่า ของสีน้ำน้อยเช่นเคยแหละ แฮะๆๆ ส่วนความหมายของชื่อแล้วจะอธิบายทีหลัง นะเจ้าค่ะ คุณ NAKORN66 แล้วจะรีบเอามาลงให้ไวที่สุดเจ้าค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 6 ก.พ. 50 13:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณscottie ขอบคุณอีกครั้งที่ทักเรื่องชื่อ ภาษาอังกฤษอ่านว่า แซทเออะ หรือ เซเทอร์ คราวหน้าเวลาจะยืมชื่อตัวละครมาจากที่ไหน ต้องตรวจสอบก่อนแล้วละค่ะ แต่ไม่รุ้ว่าที่เขาเขียน แซทไทร์ อาจจะเป็น เพราะเวลาออกเสียง แซทเออร์ ของฝรั่งมั้งเจ้าค่ะ มันจะเออ ไอร์ ผสมกัน หูคนไทยแบบหนูและหลายๆคน ก็คงจะฟังเป็นเสียงไอร์หมด เหมือนตัว R แล้วสำเนียงอเมริกาออกเสียงยังไงเจ้าค่ะ ขอคำชี้แนะด้วยค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 6 ก.พ. 50 13:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนที่สองค่ะ ตามไปอ่านได้นะค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5113698/W5113698.html จากคุณ : sugarhut - [ 6 ก.พ. 50 16:35:43 ]