ความคิดเห็นที่ 1 หน้าที่เก้า : พบกันอีกครั้ง ซ่า... ราวกับแหวกว่ายสู่ห้วงลึกแห่งรัตติกาล ...ท..ท่าน... ซ่า...ซ่า... ..พริบตาที่ถึงจุดหมาย..ความมืดมิดก็สูญสลายก่อตัวเป็นภาพของเด็กสาวผมยาวสีแดงเพลิง ...ท่าน..ไนส์... ซ่า... ..แต่ทว่า..เลือนรางดุจเงาสะท้อนบนผืนนที.. ...ท่านไนส์... ซ่า...ซ่า...ซ่า... เด็กสาวคลี่รอยยิ้มอย่างอ่อนโยน.. ...นายท่านไนส์... ..ดุจรอยยิ้มของมารดาที่ส่งมอบให้แก่บุตรธิดา ซ่า... ...จอมปีศาจไดส์อโบล่า... ฝุบ! ก่อนจะขาดหายดุจภาพฉายจากแผ่นฟิล์มที่ขาดช่วง..กลับกลายเป็นห้วงลึกแห่งรัตติกาลอีกครา... ......... ...การเอาความคิดที่แตกต่างมาตัดสินผู้อื่นว่าผิด..ถูก..ดี..หรือเลวนั้น... ...ช่างสมกับเป็นความคิดที่แสนจะขลาดเขลาของมนุษย์เสียจริง... ......... ...นามของพระผู้เป็นเจ้า..คือสิทธิของพระผู้เป็นเจ้า... ...คือสิ่งอันล้ำค่าเกินกว่ามนุษย์จะล่วงรู้... ......... ...ถึงแม้นามที่ใช้เรียกขานจะต่างกัน... ...แต่ดวงตะวันก็คือดวงตะวัน... ...รัตติกาลก็คือรัตติกาล..ไม่เปลี่ยนแปลง... --------------------------------------------------- แวบ.. ลำแสงสีฟ้าใสทอประกายไปทั่วบริเวณ ตุบ! ก่อนที่ชายหนุ่มร่างสันทัดจะร่วงลงกองกับพื้นหินอ่อนสีขาวนวล ราวกับถูกดีดออกมาจากประกายแสงสีฟ้าใสที่ค่อยๆเลือนหายไป ...เห็นภาพแบบนี้อีกแล้ว... “..อ..อึก..” ชายหนุ่มกัดฟันแน่นก่อนดันตัวขึ้นจากพื้นหิน “จะกี่ครั้งก็ไม่ชินเสียที ไอ้การเดินผ่านมิติแบบนี้เนี่ย!” พร้อมกับเอื้อมมือขึ้นกุมศีรษะ ...เด็กสาวนัยน์ตาสีแดงเพลิงนั่นก็ดี..ชื่อจอมปีศาจไดส์อโบล่านั่นก็ดี..ทำไมเราถึงรู้สึกโหยหาได้เช่นนี้นะ?..ทำไมกัน?...ทำไมกัน?... “อ๊ะ! จริงด้วยสิกระถิน!” แต่เมื่อตั้งสติได้ สายตาก็หันไปหาร่างบางคู่สอบของตนทันที “ระ..เรื่อง...” เมื่อหลุดออกจากสถานที่อันมืดสลัว ...ก่อนหน้านี้..ผมเคยคิดมาตลอดว่ากระถินนั้นช่างเหมือนผู้หญิงเสียนี่กระไร... ด้วยแสงสว่างที่สาดกระทบ ...แต่ทว่าตอนนี้..ใบหน้าที่เรียวยาวสมส่วน..เส้นผมเหยียดสลวยยาวระบ่าสีชมพูอ่อน..กับดวงตากลมโตที่ส่องประกายแสงสีชมพูราวกับอัญมณีนั่น... ส่งผลให้ร่างบางตรงหน้าของชายหนุ่ม ...ถึงแม้ผิวกายจะออกสีดำคล้ำเหมือนคนพื้นเมืองไปหน่อยก็ตาม... ดูงดงามดุจหญิงสาววัยแรกรุ่น “..เรื่องทุเรียนนั่น..น่ะ...” ทว่าก่อนที่ไนส์จะได้กล่าวจบ “โอ้! ไม่คาดคิดเลยแฮะว่าจะเป็นเจ้า” เสียงทุ้มฟังคุ้นหูก็ดังแทรกขึ้นมา “ว่าไงไนส์” “อ้าวกาแรน?” เมื่อชายหนุ่มหันไปทางต้นเสียงทุ้ม “นายเองหรอ” เขาก็พบกับชายร่างใหญ่นามกาแรน และสาวน้อยนามราน่าผู้เป็นน้องสาว “อ๊ะ..สวัสดีครับราน่า” ก่อนจะผงกหน้ารับยิ้มหวานจากสาวน้อย “คิก..คิก..” เมื่อเห็นท่าทีของชายหนุ่ม “สวัสดีค่ะไนส์นี่ซัง” ราน่าก็หัวเราะออกมาเบาๆ “ได้พบกันอีกแล้วนะคะ” พร้อมกับหรี่ดวงตากลมโตสีน้ำตาลดำเพื่อให้รับกับรอยยิ้มแสนหวานของเธอ “นั่นสินะครับ” “เห!..ได้พบกันอีกแล้วกับนั่นสิครับงั้นหรือ?...พูดกันแบบนี้มันหมายความว่ายังไงเนี่ย?..” จู่ๆกาแรนก็โพล่งขึ้นมากลางลำ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้สาวน้อยข้างตัว “..นั่นสิ..ราน่าก็โตพอที่จะมองหาคู่ชีวิตแล้วนี่นะ..” และชายหนุ่มร่างสันทัดตรงหน้า “ว่าไงล่ะไนส์ ถ้าเจ้าชอบราน่านักล่ะก็ ข้าก็พร้อมจะยกราน่าให้เป็นเจ้าสาวของเจ้าเสมอนา” “นะ! น นี่ซัง!” สาวน้องแผดเสียงลั่นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “น หนูพึ่งอายุสิบหกเองนะคะ!” ก่อนส่งสายตาขุ่นไปยังชายร่างใหญ่ผู้เป็นพี่ชาย “สำหรับเรื่องแบบนี้ มันยังเร็วไปค่ะ!” ฮะ ฮะ ฮะ เมื่อได้รับคำตอบจากผู้เป็นน้องสาว กาแรนก็ฉีกยิ้มหัวเราะร่าราวกับจะกลบเกลื่อนแก้ตัว “เฮ้ๆ อย่าจริงจังนักสิราน่า พี่ก็แค่ล้อเล่นหรอก..” แต่ถ้าจะให้เรียกว่าการแก้ตัวคงไม่ถูกนัก เพราะยิ่งนานรอยแสยะยิ้มที่มุมปากของผู้พูดก็ยิ่งปรากฏชัดขึ้นเรื่อยๆ “..อืม..แต่จะว่าไป ถ้าน้องเขยเป็นไนส์แล้วล่ะก็..” น่าจะเรียกว่าการแหย่ซ้ำจะเหมาะสมกว่า “..พี่คงพูดจริงซะกระมัง?..” ซึ่งก็ได้ผลชะงัดนัก “น นี่ซัง!” เมื่อสิ้นเสียงตวาด ราน่าก็รีบถอนสายตาทิ้งลงพื้นทันที “..บ..แบ้ว..” ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำขึ้นจนสังเกตได้ “...เฮ้อ...” ชายหนุ่มหนึ่งในสองจำเลยยกมือขึ้นกุมหัวส่ายหน้าถอนหายใจ “ด เดี๋ยวสิกาแรน!! ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?” ก่อนจะหันไปกล่าวถามชายร่างใหญ่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด.. “ในกฎก็บอกไว้ว่าตั้งแต่การทดสอบย่อยสองเป็นต้นไป ผู้เข้าสอบแต่ละคู่จะถูกแยกไปคนละมิติ เพื่อไม่ให้ช่วยเหลือกันไม่ใช่รึไง?” ..และงุนงง “แล้วทำไมนายถึงมาอยู่ในมิติเดียวกับฉันได้ล่ะ?” “เห?..เจ้านี่ยังจุกจิกเหมือนเดิมเลยแฮะ กับเรื่องจิบจ้อยแค่นี้ทำมาเป็นบ่น” กาแรนบ่นพึมพำเบาๆอย่างหัวเสียแทนที่จะตอบคำถาม “แต่จะยังไงก็ช่างเถอะ ข้าว่าเจ้ากับคู่หูของเจ้ารีบเอาบัตรสอบไปเสียบที่แท่นหินตรงโน้นดีกว่านะ” พร้อมกับชี้นิ้วไปยังแท่นหินตรงกลางห้อง “แท่นหินอย่างนั้นหรือ?” เมื่อไนส์หันสายตาไปตามนิ้วของชายร่างใหญ่ ..ห้องปิดทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส แต่ละด้านกว้างประมาณสิบห้าเมตรก็ปรากฏชัดแก่สายตา ด้วยแสงสว่างสีขาวนวลจากแผ่นหินอ่อนที่บุจนเต็มผนัง เพดาน และพื้นห้อง.. “..เข้าใจล่ะ..” มือกร้านก็เข้าคว้าแขนของคู่สอบนามกระถิน ..เช่นเดียวกับแท่นหินสลักทรงกระบอกสูงหนึ่งเมตร ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้องตามคำกล่าวของชายร่างใหญ่ จะมีแตกต่างออกไปก็เพียงตัวอักษรสีเขียวอ่อนที่ลอยล่องอยู่เหนือแท่นหินนั่น.. “..แท่นหินนั่นสินะ” ก่อนจะก้าวเท้าไปยังแท่นหินตามคำกล่าว ..ตัวอักษรเวทมนต์สีเขียวอ่อนที่อ่านได้ใจความว่า.. ถึงผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ เนื่องด้วย ด่านทดสอบด่านต่อไปจะให้ทำการทดสอบด้วยจำนวนผู้เข้าสอบสี่คน ..เพื่อการนั้น.. ขอให้ผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ นำบัตรสอบของตนวางลงบนแท่นหินนี้ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ เมื่อแท่นหินมีบัตรสอบของผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ครบสี่ใบแล้ว การทดสอบด่านต่อไปก็จะเริ่มต้นขึ้นทันที ...พอได้อ่านตัวอักษรเวทมนต์เหนือแท่นหิน..ผมก็ชักไม่แน่ใจแล้วล่ะครับ ว่าการเลือกมาทางลับนั้นเป็นความคิดที่ดีหรือไม่ เพราะถึงจำนวนด่านจะน้อยกว่า แต่การเข้ารับการทดสอบพร้อมกันถึงสี่คนแบบนี้..การทดสอบในด่านต่อๆไปคงจะยุ่งยากน่าดูเลยล่ะครับ... “สมกับเป็นด่านทดสอบลับจริงๆ ไม่เคยคิดเลยนะว่าจะมีการรวมกลุ่มแบบนี้ด้วย” ...แต่จะไปกังวลกับเรื่องที่ยังไม่เกิดมันก็ใช่ที่ ในตอนนี้เรื่องที่ผมควรจะกังวล...น่าจะเป็นเรื่องการจับคู่กับสองพี่น้องจิตไม่ปกตินั่น กับกระถินหมอดูเก๊นี่มากกว่า... --------------------------------------------------- ฟุบ.. เมื่อบัตรสอบทั้งสี่ใบถูกวางลงบนแท่นหิน แวบ... แสงสว่างสีเขียวสดก็ทอประกายเจิดจ้าขึ้น..ในขณะที่ตัวอักษรเวทมนต์เริ่มแปรเปลี่ยนรูปร่างไป ถึงผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ ไนส์ ดาร์ลาคุ / กระถิน พฤกษานนท์ กาแรน ดรากลันส์ / ราน่า ดรากลันส์ ..จนกว่าจะมีประกาศครั้งใหม่.. ..พวกท่านทั้งสี่คนถือเป็นทีมเดียวกันนับตั้งแต่นี้ไป.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ เพื่อความปลอดภัยของผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ ..ทางสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ขอปรับสภาพแรงดันภายในห้องนี้...เป็นระยะเวลาสิบนาที.. ..เมื่อครบเวลาที่กำหนด ด่านทดสอบด่านต่อไปจึงจะเริ่มขึ้น.. ระยะเวลาที่เหลือ      9:34:98 “โห ตั้งสิบนาทีเชียวรึ! นานชะมัดเลยแฮะ” กาแรนโพล่งขึ้นทันทีที่ตัวอักษรเวทมนต์แปรเปลี่ยนไป “แต่ก็เอาเถอะ..ยังไงก็รอมายี่สิบนาทีแล้ว จะรอต่ออีกสักสิบนาทีคงไม่เป็นไรหรอก” ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวระบายอารมณ์ “รู้ไหมไนส์..ถ้าพวกเจ้ามาช้าอีกสักห้านาทีล่ะก็ ข้าคงฆ่าตัวตายเปลี่ยนด่านทดสอบไปแล้วล่ะ” จากคุณ : DarkNine - [ 4 ก.พ. 50 10:20:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ควับ.. “..เอ้า..บัตรสอบของนายกาแรน...” ไนส์กล่าวขณะโยนบัตรสอบสองใบกลับหลังให้ชายร่างใหญ่ “รวมกับของราน่าด้วยนะ” หมับ! “ขอบใจ แต่ไอ้คนคิดด่านทดสอบนี่ก็จริงๆเลย ด่านลับบ้าอะไรของมัน” กาแรนคว้าบัตรสอบก่อนส่งคืนให้น้องสาว “นี่ถ้าไม่มีคู่สอบอย่างน้อยสองคู่สังเกตเห็นล่ะก็ คงไม่มีใครได้เข้าทดสอบในด่านลับแน่ๆ” “จริงด้วยสิ..เงื่อนไขยากๆแบบนี้ก็สมเป็นด่านลับแล้วล่ะนะ..” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับก้าวเท้าเข้าหาคู่สนทนาร่างใหญ่ “ต้องขอโทษด้วยแล้วกัน..เรื่องที่มาช้าน่ะ..” “ช่างเถอะ ช่างเถอะ ยังไงเจ้าก็มาแล้วนี่นะ” กาแรนกล่าวพลางโบกมือแสดงท่าว่าไม่เป็นอะไร “เอาไว้เร่งทำเวลาในด่านลับก็แล้วกัน” พร้อมกับฉีกยิ้มยียวนขึ้นมาอีกครั้ง “ว่าแต่สาวสวยที่มากับเจ้าคนนั้นน่ะ..ไม่คิดจะแนะนำกันเลยหรือไง?...” “อ อ้อ..โทษที โทษที” ไนส์ยิ้มตอบแหยๆ “นี่คู่สอบของฉันเอง กระถิน พฤกษานนท์” ก่อนจะผายมือแนะนำร่างบางข้างตัว “แต่เสียใจด้วยนะกาแรน เขาเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่นายคิดหรอก” ควับ “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เมื่อสิ้นคำแนะนำตัวจากชายหนุ่ม ราน่าก็ก้มตัวลงทักทายพร้อมทั้งรอยยิ้มทันที “คุณกระถิน” ควับ ถึงจะไม่ได้กล่าวตอบ แต่รอยยิ้มบนหน้าเรียวกับการยกมือไหว้ก็สามารถทดแทนกันได้ “กระถิน” ไนส์ผายมือไปด้านหน้าแนะนำสองพี่น้องให้คู่สอบของตนรู้จัก “สองคนนี้คือ..” ทว่ายังไม่ทันจะได้แนะนำ “กาแรน ดรากลันส์ กับราน่า ดรากลันส์” กระถินก็พูดแทรกขึ้นมา “สองพี่น้องตระกูลดรากลันส์ ผู้สืบทอดแห่งจอมเวทมนต์อันดับหนึ่งของแผ่นดินใหญ่” ก่อนจะก้มหัวลง ยกมือขึ้นไหว้ทักทายตามธรรมเนียมคนไทยอีกครั้ง “ฉัน กระถิน พฤกษานนท์ ยินดีที่ได้รู้จัก” “..เช่นกัน..” กาแรนก้มหัวลงตามมารยาท “...และถ้าข้าจำไม่ผิด..คุณ กระถิน พฤกษานนท์..ที่เป็นหมอดูอันดับหนึ่งของทวีปแห่งนี้ใช่ไหม?” “อาจจะดูเหมือนอวดตัวไปสักนิด..แต่ก็..” ร่างบางฉีกยิ้มอย่างภูมิใจ “เป็นเช่นที่กล่าวมานั้นแหละ” “หา! กระถิน..หมอดูอันดับหนึ่ง?” ไนส์โพล่งถามเสียงลั่นราวกับไม่เชื่อหูของตัวเอง “คนที่ทำนายได้แค่เรื่องที่ผ่านมาแล้วสิบวินาทีเท่านั้นเนี่ยนะ?!?” “ก็ใช่น่ะสิไนส์” ชายร่างใหญ่เริ่มต้นการอธิบาย “หมอดูตามปกติเขาทำนายเรื่องที่ผ่านมาแล้วเพียงสิบวินาทีไม่ได้กันหรอกนะ อย่างเก่งเลยก็ต้องเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วสามชั่วโมงขึ้นไป” ราวกับเป็นเดือดเป็นร้อนแทน.. “อีกอย่างนะไนส์ ช่วงเวลาเพียงสิบวินาทีสำหรับมนุษย์นั้น ไม่ได้ถือว่านานอะไรนักหนาหรอกนะ แค่การพูดคุยกันธรรมดาก็ปาเข้าเป็นหน่วยนาทีแล้ว” ..กระถินผู้ถูกอ้างถึง “สำหรับผู้ที่สามารถอ่านอดีตเมื่อสิบวินาทีได้อย่างคุณกระถินน่ะ อาจเรียกได้ว่าเป็นเครื่องจับโกหกมีชีวิตเลยนะ” “แล้วเรื่องการทำนายอนาคตล่ะ?” ชายหนุ่มยังคงดึงดันกล่าวถามต่อไป “ถ้าเป็นหมอดูจริงก็ต้องทำนายอนาคตได้สิ” “..เฮ้อ..คืออย่างนี้นะไนส์ สำหรับเรื่องการทำนายอนาคตน่ะ มันไม่ได้มีจริงอยู่ในโลกนี้หรอก” เมื่อมองหน้าเพื่อนเจ้าปัญหา กาแรนก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ “..อืม..จะพูดยังไงดีล่ะ ถ้าเจ้าได้รับคำทำนายว่าจะต้องตายเพราะตกน้ำ เจ้าจะไปใกล้แหล่งน้ำไหม?” แต่กระนั้นก็ยังคงอธิบายต่อไปอย่างตั้งใจ “ถ้าไม่ไปใกล้แหล่งน้ำแล้วเจ้าจะตายเพราะตกน้ำไหม? แล้วจะเรียกว่าการทำนายผิดพลาด..หรือทำนายมั่วๆไหมล่ะ?” ก่อนจะกล่าวสรุปตัดบทสนทนา “ผู้ที่ทำนายอนาคตคนอื่นได้น่ะไม่มีหรอก หรือจะให้พูดง่ายๆ ไม่มีใครสามารถบังคับชะตาชีวิตของคนอื่นได้หรอกนะ..ขนาดพระเจ้ายังทำไม่ได้เลย..” “อืม..” ไนส์ยกมือขึ้นกุมปลายคางนิ่วหน้าครุ่นคิด ...ถ้าผมจำไม่ผิดกระถินก็เคยพูดแบบนี้..‘สิ่งที่มนุษย์เรียกกันว่าการทำนายดวงชะตาน่ะ มันเป็นแค่การบอกความเป็นไปได้ที่น่าจะเกิดขึ้นมากที่สุดเท่านั้น’... “แล้วไนส์นี่ซังรู้ไหมคะ..ว่าในอดีตเคยมีผู้ที่สามารถหยั่งการณ์ล่วงหน้าได้?” เมื่อสิ้นคำอธิบายจากพี่ชาย ราน่าก็ออกปากสมทบ “ก็เคยได้ยินมาบ้าง..อย่างนอสตราดามุสใช่ไหม?” “ใช่ค่ะ” ราน่ายิ้มรับ ก่อนจะออกคำถามข้อต่อไป “แล้วไนส์นี่ซังคิดว่านอสตราดามุสทำนายอนาคตแม่นยำไหมคะ?” “..ไม่รู้สิ...” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “ถึงจะมีบันทึกว่าทุกการทำนายของเขาแม่นยำราวตาเห็นเพียงใด แต่การทำนายที่ว่าโลกจะถึงกาลวินาศน่ะมันพลาดนี่นา..” “ใช่แล้วค่ะ ขนาดผู้ที่มีความสามารถหยั่งการณ์ล่วงหน้าได้ ซึ่งถือกันว่าเป็นพรจากพระผู้เป็นเจ้า..ที่ในปัจจุบันไม่มีผู้ใดมีความสามารถนี้หลงเหลืออยู่แล้ว ยังทำนายอนาคตผิดพลาดได้เลย” สาวน้อยชิงตอบ พร้อมยัดคำถามให้ชายหนุ่มอีกครั้ง “แล้วอย่างนี้ไนส์นี่ซังยังคิดว่าหมอดูคือผู้ล่วงรู้อนาคตอีกหรือคะ?” “อืม..เข้าใจแล้วล่ะ..” “..คิก..” พอชายหนุ่มเจ้าปัญหาที่พยายามอธิบายสักเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ.. “ถ้าเข้าใจก็ดีแล้ว” ..ยอมเข้าใจสักที กระถินก็หัวเราะออกมาเบาๆ “พ่อมนุษย์..ปะ..อุ๊บ!” หมับ! เมื่อเห็นว่าร่างบางจะหลุดเรื่องน่าอายของตนออกมา “หยุดปากไปเลยกระถิน!” ไนส์ก็รีบเข้าคว้าปากของร่างบางทันที “เรื่องนี้เท่านั้น อย่าบอกคนอื่นจะได้ไหม?” “จ้~า จ้~า” “แน่ใจนะ!” “จ้~า” “นี่ราน่า พี่ขอคุยกับคุณกระถินแบบส่วนตัวหน่อยจะได้ไหม?” เมื่อเห็นว่าข้อสงสัยของสหายหนุ่มหมดไปแล้ว ชายร่างใหญ่ก็ออกปากสั่งการสาวน้อยข้างตัวทันที “คิก..ได้ค่ะนี่ซัง” ราน่าฉีกยิ้มรับคำสั่ง “ไนส์นี่ซังคะ..ช่วยตามหนูมาทางนี้หน่อยจะได้ไหม?” พร้อมกับเอื้อมมือไปคล้องแขนชายหนุ่มร่างสันทัดตามคำสั่งของพี่ชาย ตุบ..ตุบ... “..อ..เอ๋?..” ไนส์ตอบกลับพร้อมออกแรงขัดขืนตามสัญชาตญาณ “..ด..เดี๋ยวสิราน่า..” “ตามหนูมาเถอะค่ะ..” สาวน้อยขึ้นเสียง ก่อนจะออกแรงลากชายหนุ่มไปยังมุมห้องฝั่งตรงข้าม “..เร็วๆสิคะไนส์นี่ซัง” ตุบ..ตุบ..ตุบ... “..จ..จะทำอะไรน่ะราน่า?” ตุบ... “..ถ่วงเวลายังไงล่ะคะ..ถ่วงเวลา...” เมื่อถึงจุดหมาย ราน่าก็เริ่มออกอาการตัวสั่นราวผีเข้า “..อะ..อั่ก!..” “ฮ..เฮ้!..” เมื่อเห็นอาการของสาวน้อย ชายหนุ่มก็รีบก้มตัวลงดูอาการทันที “เป็นอะไรไปน่ะราน่า!?!” ทันใดนั้นเอง.. อ๊อก!!! ..ของเหลวสีแดงข้นก็ไหลทะลักออกจากปากของสาวน้อย..เจิ่งนองไปทั่วพื้นหินอ่อนสีขาวนวล “ฮ เฮ้ย! กาแรน! กาแรนโว้ย!” ไนส์เร่งเสียงข้ามฟากห้องไปหาตัวต้นเหตุทันที “กะ! แกให้ราน่าทำบ้าอะไรของแกฟร่ะ?!?” แค่ก!!! ทว่าเสียงทุ้มที่โต้กลับมานั้น “เอาน่าๆ” ฟังดูราบเรียบเหมือนกับว่าผู้พูดไม่ได้ใส่ใจอะไรสักนิด “เจ้าก็ช่วยดูแลราน่าไปก่อนแล้วกัน” “จะบ้ารึไงฟร่ะกาแรน!” ชายหนุ่มตวาดก้อง ก่อนจะลุกขึ้นทำท่าเดินไปหาคู่กรณี “แกน่ะรีบมาตรงนี้! เดี๋ยวนี้เลย!” แค่ก!!! แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้ก้าวไปไหน เสียงสำลักลิ่มเลือดก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง หมับ! “..นะ..ไนส์..นี่ซัง..” พร้อมกับแขนบางที่ตรงเข้ายึดกระชับร่างของชายหนุ่มเอาไว้ “..อยู่กับหนู..นะคะ..” “เอ่อ” เมื่อร่างถูกรั้งโดยแขนเรียว ไนส์ก็รีบย่อตัวลงกับพื้นหินทันที “ราน่าปล่อยมือก่อนเถอะนะ” ด้วยเกรงว่าอาการของสาวน้อยจะทรุดลงอีก ถ้าเธอยังคงยื้อร่างเขาอยู่แบบนี้ แค่ก!!! “..ไม่ปล่อยค่ะ...” ราน่ากล่าวเสียงสั่น ก่อนเบนดวงตากลมใสสีน้ำตาลดำขึ้นจับจ้องขอความเห็นใจ “..ถ้าหนูปล่อยมือ..ไนส์นี่ซังก็หนีไปสิคะ..” ราวกับลูกแมวตัวน้อย “..อยู่กับหนู..ได้ไหมคะ..ไนส์นี่ซัง?..” “..คืออย่างนี้นะราน่า..” ชายหนุ่มตอบพลางเอี้ยวหน้าหลบสายตา “ผมไม่รู้วิธีรักษาอาการของคุณ ถึงผมอยู่ไป...เฮ้ย!” ก่อนจะพลั้งปากอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ อ๊อก!!! สาวน้อยเอนหัว สำรอกเอาของเหลวสีแดงข้นออกมากองใหญ่ อ๊อก!!! ..ออกมาอีกกองใหญ่.. “ถ้าไนส์นี่ซังไปล่ะก็” อ๊อก!!! ..ออกมาอีกกองใหญ่.. “อาการของหนูก็จะกำเริบแบบนี้แหละค่ะ” อ๊อก!!! ..ออกมาอีกกองใหญ่.. “อ๊ะ! ลืมทำตัวสั่นเลยเรา” สาวน้อยคลี่ยิ้มขณะออกอาการตัวสั่น..อีกครั้ง... “ด ด เดี๋ยวสิราน่า! ทำแบบนี้ได้มันไม่เรียกว่าเป็นโรคแล้วนะ!” อ๊อก!!! ..ออกมาอีกกองใหญ่.. “อย่าพูดแบบนี้สิคะ ไนส์นี่ซัง” อ๊อก!!! ..ออกมาอีกกองใหญ่.. “หนูได้ยินแล้วรู้สึกแย่ขึ้นมาทันทีเลยล่ะค่ะ” อ๊อก!!! ..ออกมาอีกกองใหญ่..จนพื้นหินอ่อนสีขาวนวลถูกชโลมย้อมให้เป็นสีแดงฉาน.. --------------------------------------------------- “เอาล่ะ ทีนี้พวกเราก็ได้พูดคุยกันแบบเป็นส่วนตัวสักที..” เมื่อกาแรนเห็นว่าเขาสามารถสนทนากับร่างบางตรงหน้าได้โดยไม่มีใครมารบกวน “..คุณหมอดูผู้เลื่องชื่อ” รอยยิ้มที่เคยปรากฏอยู่บนใบหน้าก็เลือนหาย กลับกลายเป็นสีหน้าที่เคร่งเครียดเอาจริงเอาจัง “คุณกระถิน พฤกษานนท์” หลังจากยืนเงียบอยู่นาน ควับ.. “...” กระถินก็ถอยตัว หรี่ตาจับจ้องชายร่างใหญ่ตรงหน้าด้วยความระมัดระวัง “..มีเรื่องอะไรกับฉันหรือไง?..” “เปล่า..เปล่า...ไม่ต้องทำท่าระมัดระวังตัวถึงขนาดนั้นก็ได้” กาแรนรีบแก้ตัว ก่อนผ่อนสายตาที่จับจ้องร่างบางลง “ข้าก็แค่อยากคุยด้วยเฉยๆ” “ถ้าอย่างนั้น..ทำไมก่อนหน้านี้ถึงต้องจ้องฉันซะเขม็งอย่างนั้นล่ะ?” “ก็เพราะข้าเคยได้ยินมาน่ะสิ..ว่า กระถิน พฤกษานนท์ คือหมอดูสาวแสนสวยผู้ที่มีความสามารถเป็นอันดับหนึ่งของทวีป..” ชายร่างใหญ่กล่าวตอบ “ข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเรื่องถึงเป็นแบบนี้..แต่ไนส์เพื่อนของข้า เขายังไม่ค่อยรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเวทมนต์มากนัก..” พร้อมกับค่อยๆลดระดับเสียงลงให้ดังพอคู่สนทนาได้ยิน “ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็..เจ้าช่วยเล่าความจริงให้ข้าฟังหน่อยจะได้ไหม?” To be continue. ++++++++++++++++++++++++++++++ ตามที่ออกตัวไปตอนแรกครับ สำหรับตอนนี้เข้าไปอ่านที่ http://my.dek-d.com/DarkNine/ น่าจะมีรูปแบบการจัดเรียงย่อหน้าที่ดีกว่าครับ ถ้าเข้าไปอ่านที่นั่นคาดน่าจะอ่านสบายตากว่าครับ ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านมากครับ และก็ขอขอบคุณคุณ ปิยะรักษ์ ที่ช่วยบอกว่ากระทู้แรกตกไปอยู่ในคลังกระทู้เก่าแล้วด้วยนะครับ ขอขอบคุณจริงๆครับ ถ้าหากไม่เป็นการรบกวนมากไปก็ขอความกรุณาทุกท่านที่เข้ามาอ่านช่วยกรุณาติชมนิยายของผมด้วยนะครับ ปล. สำหรับวันนี้ผมขอตัวไปทำรายงานต่อก่อนนะครับ แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 50 10:25:45 จากคุณ : DarkNine - [ 4 ก.พ. 50 10:21:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 to be continued (อย่าลืม d) กระทู้นี้ตอนต้น อ่านแล้วรู้สึกว่าตัวเองแก่ไปที่จะอ่านค่ะ แล้วทำไมต้องไนส์นี่ซัง จากคุณ : scottie - [ 4 ก.พ. 50 12:41:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านเรื่อย ๆ แต่ยอมรับว่าไม่ถนัดอ่านแฟนตาซีสมัยใหม่ ขอแอบบ่นหน่อยค่ะว่า อ่านซาวด์เอฟเฟ็คท์แล้วเหนื่อย สะุดุดตากับ ไนส์นี่ซังเหมือนกันค่ะ แต่อ่านแล้วนึกถึง Full Metal Alchemist แฮะ เพราะเรื่องนั้นอัลเรียกเอ็ดว่า "พี่ฮะ" เคยเห็นฉบับภาษาอังกฤษแปลว่า "nii-san" (พี่ชาย) ตัวละครไม่ใช่ญี่ปุ่นซะหน่อย เลยสงสัยว่าทำไมถึงเรียกว่า ไนส์นี่ซัง แทนที่จะเรียกว่า พี่ไนส์ ป.ล. to be continued (อย่าลืม d) คุณ scottie ได้ใช้ประโยคเด็ดประโยคนี้จริง ๆ แล้วนะคะเนี่ย ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 4 ก.พ. 50 15:34:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณ คุณscottie และคุณปิยะรักษ์ มากครับที่เข้ามาติชม สำหรับเรื่องคำว่า นี่ซัง ผมต้องขออภัยจริงๆครับ ความจริงคุณพีทคุง (พิธันดร) ก็เคยถามมาแล้วในตอนที่สี่ครับ ซึ่งผมก็ให้คำตอบไปว่า ----- "นี่ซัง" ที่คุณพีทคุงถามนั้น มาจาก "โอะนี่" ที่แปลว่า พี่ชายครับผม (คำภาษาญี่ปุ่น) ปกติแล้วถ้าสนิทกันจะเรียกย่อเหลือแค่นี่ครับ ส่วนซังเป็นคำลงท้ายแบบให้ความนับถือบ้าง ประมาณว่า คุณ ครับ (ในการ์ตูนส่วนใหญ่จะเป็น นี่จัง เพื่อแสดงความสนิทสนมมากขึ้นครับ) ที่จริงเขียนแบบนี้ก็เพราะจะเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวละครน่ะครับ ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ----- ก็เหมือนกับคำตอบด้านบนครับ คือการที่ผมให้ราน่าเรียกคนอื่นที่มีอายุมากกว่าว่า นี่ซัง มีสาเหตุส่วนหนึ่งมาจาก ผมอยากให้เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวละคร แบบที่ว่าเห็นแค่คำพูดก็รู้ว่าใครน่ะครับ แต่การที่คุณscottie และคุณปิยะรักษ์ เห็นว่ามันสะดุดตาเพราะตัวละครไม่ใช่คนญี่ปุ่น คือจุดนี้ผมผิดพลาดเองครับ ความจริงแล้วราน่ากับกาแรนเป็นคนญี่ปุ่นครับ (ผมขออธิบายดังรายละเอียดข้างล่างครับ) ก่อนที่จะอธิบายผมต้องขอกล่าวนอกเรื่องซักหน่อยนะครับ คือนิยายที่ผมแต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องในอนาคตอีก100ปีข้างหน้า ซึ่งส่วนตัวแล้วรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆผมอยากให้ผู้อ่านค่อยๆรับรู้ไปพร้อมกับพระเอกที่สูญเสียความทรงจำครับ (ประมาณว่าพระเอกรู้เรื่องราวทั้งหมด ผู้อ่านก็รู้พร้อมกันครับ ทำให้มีบางเรื่องที่ดูค้างๆคาๆ ซึ่งในความจริงผมวางโครงเรื่องอธิบายไว้แล้วครับ เพียงแต่ถ้าฝืนเร่งเปลี่ยนโครงเรื่องเพื่อจะอธิบายก่อนมันคงจะดูเปล่งๆไม่เป็นธรรมชาติน่ะครับ ซึ่งในจุดนี้ผมก็ต้องขออภัยด้วยครับ) และนิยายที่ผมแต่งขึ้นมาเรื่องนี้มีเนื้อเรื่องเริ่มขึ้นจากโรงเรียนแห่งหนึ่ง ที่พิเศษแตกต่างจากโรงเรียนธรรมดา เนื่องจากมีการสอนเวทมนต์ควบคู่ไปด้วย และที่สำคัญคือมีแค่เพียงสามโรงเรียนเท่านั้นในโลกนี้ ซึ่งตรงจุดนี้แหละครับที่ทำให้โรงเรียนแห่งนี้มีคนหลากหลายเชื้อชาติ ไม่ใช่ว่าเป็นนักเรียนไทยซะหมด (โดยแต่ละวิทยาเขตจะมีข้อดีข้อเสียแตกต่างกันครับ ทำให้มีนักเรียนที่ความจริงบ้านอยู่ใกล้วิทยาเขตB ต้องถ่อมาเรียนที่วิทยาเขตA ก็มีครับ ซึ่งในจุดนี้ผมขออุบให้ติดตามอ่านนะครับ) เอาล่ะครับ มาถึงตรงนี้ผมก็ขอชี้แจงว่าทำไม กาแรนกับ ราน่า ถึงเป็นคนญี่ปุ่น ทั้งๆที่ในนิยายผมบอกว่าเป็นผู้สืบทอดของจอมเวทมนต์จากแผ่นดินใหญ่(จีน)ครับ คืออย่างที่บอกไป นิยายนี้เป็นเรื่องในอีก100ปีข้างหน้า ซึ่งผมได้กำหนดให้ประเทศญี่ปุ่นได้กลายเป็นประเทศปิดอีกครั้งครับ *อนึ่ง เนื้อหาต่อจากนี้เป็นจินตนาการของผม ไม่ใช่ความจริงแต่ประการใดครับ หากทุกท่านติดตามข่าวจะทราบดีว่าตอนนี้ญี่ปุ่นกำลังขาดแคลนชนชั้นแรงงาน (ชนชั้นสมองด้วยครับ) เพราะสังคมที่เหลวแหลกของประเทศญี่ปุ่นเองครับ (ถ้าทุกท่านยังจำหนังเรื่อง BR1 กับ BR2 ได้จะรู้ครับว่าปัญหานี้หนักหนาเพียงไร แต่ ผมไม่ขอแจงในรายละเอียดนะครับ ถ้าอยากทราบรายละเอียดของความเห็นผมลึกๆก็สามารถติดต่อมาถามได้นะครับได้นะครับ) ทำให้ผมจำลองไปว่าอีก100ปีประเทศญี่ปุ่นกลายเป็นประเทศที่ยากจน จนต้องปิดประเทศอีกครั้งครับ ซึ่งในระหว่างปิดประเทศนั้นสภาพภายในประเทศคงไม่ต้องพูดถึงครับ (ยากจนค้นเค้นมาก) ซึ่งพอมีเรื่องจอมเวทมนต์โผล่มา ก็ทำให้คนในประเทศก่อการต่อต้านครับ ยิ่งเป็นประเทศปิดด้วยแล้วการต่อต้านจึงรุนแรงถึงขั้นวิกฤตครับ ซึ่งก็ส่งผลให้กาแรนกับราน่าที่เป็นหนึ่งในเหล่าจอมเวทมนต์ได้พากันหนีตายขึ้นฝั่งจนมาปักหลักที่จีนครับ (ผมได้แทรกรายละเอียดตรงที่กาแรนจะสติแตกทันทีที่ได้ยินเรื่องคนที่ต่อต้านเหล่าจอมเวทมนต์ครับ นอกจากนี้ยังมีรายละเอียดปลีกย่อยอื่นอีก แต่ผมขออุบเอาไว้ให้ติดตามอ่านนะครับ) นอกจากนี้ผมขออธิบายก่อนล่วงหน้าเลยนะครับว่าโลกในนิยายของผมจะแตกต่างจากโลกปัจจุบันอยู่หลายจุด ซึ่งมีจุดเห็นที่เด่นชัดคือการที่น้ำทะเลกลืนแผ่นดินเข้าไปเพราะปัญหาโลกร้อนครับ (ซึ่งจุดนี้ก็ส่งผลทำให้พวกที่ต่อต้านเวทมนต์ พวกสนับสนุนเวทมนต์ ตลอดจนถึงสัตว์ประหลาดที่ผมยังไม่ได้กล่าวถึง มีปัญหาขัดแย้งกันรุนแรงมากครับ) และยังมีจุดรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆที่ทุกท่านจะได้ทราบไปพร้อมกับตัวเอกที่ไร้ซึ่งความทรงจำใดๆครับ หากถามว่าทำไมต้องคิดรายละเอียดปลีกย่อยมากมายแบบนี้ด้วย ผมต้องขอตอบครับว่า ผมอยากให้นิยายเรื่องนี้ดูสมจริงมากที่สุดครับ ถึงแม้ผมจะแทรกรายละเอียดเข้าไปในนิยายได้ไม่หมด แต่อย่างน้อยผมก็อยากให้นิยายเรื่องนี้สะท้อนมุมมองต่อโลกในอนาคตของผมให้ทุกท่านได้อ่าน(เพื่อความสนุก) และตระหนัก(ถึงปัญหาที่อาจเกิดขึ้นจริงครับ) แม้ว่าผมจะไม่ได้เก่งกาจอะไร แต่ผมก็รวบรวมข้อมูลอ้างอิงที่เชื่อถือได้มาเป็นฐานของนิยายนี้ครับ ดังนั้นข้อมูลต่างๆที่เขียนจึงมีความน่าเชื่อถือพอตัวครับ *ขอแทรกด้วยความอายนิดนึงครับ ถึงผมจะบอกว่าพยายามให้ดูสมจริงเพียงใด แต่การที่ชื่อของตัวละครไม่ได้บ่งบอกสัญชาติเลยนั้น ผมต้องขออภัยด้วยครับ (สำหรับเรื่องนี้ผมไม่มีข้อแก้ตัวครับ แต่ถ้าหากมีโอกาสได้แก้ไขเมื่อใด ผมจะลงมือแก้ไขทันทีครับ ในตอนนี้ก็ขอให้คิดเสียว่าเป็นชื่อในช่วงทดลองก่อนก็แล้วกันครับ ต้องขออภัยจริงๆครับ) ท้ายนี้ ผมขอบอกเลยนะครับว่า ผมไม่ได้มาแก้ตัวเนื่องจากถูกแนะนำ เพราะทุกคำที่ทุกท่านแนะนำมาผมจะรับทราบและเก็บรวบรวมเพื่อพัฒนาตัวเองครับ (อย่างเรื่องนี่ซังก็เช่นกันครับ เพราะผมยังไม่เก่งพอจะอธิบายเรื่องนี้ลงในนิยายช่วงระหว่างการสอบให้ทุกท่านเข้าใจได้ ซึ่งผมก็ขอน้อมรับข้อผิดพลาดนี้จริงๆครับ การที่ผมออกมาอธิบายก็เพราะผมไม่เห็นลู่ทางใดๆจะอธิบายข้อความที่ผมเขียนด้านบนให้ทุกท่านเข้าใจได้ในตอนนี้ครับ) ซึ่งต่อจากนี้ไปผมก็ขอน้อมรับคำติชมจากทุกท่านเช่นเคยครับ * นอกจากนี้ผมต้องขอกราบขออภัยในกรณีที่อาจใช้คำไม่เหมาะสมออกไป ต้องขออภัยด้วยครับ ปล. to be continued (อย่าลืม d) ต้องขอขอบคุณมากครับคุณscottie ที่เตือน ผมจะทำการแก้ไขในตอนต่อๆไปครับ (ความจริงลองกลับไปค้นเรื่องนี่ซัง แล้วเจอว่าคุณscottie ได้เตือนไว้ตั้งแต่ตอนที่สองแล้ว...อายมากเลยครับ ^^") ปล.2 สำหรับเรื่องคำ ซาวด์เอฟเฟ็คท์ ผมจะพยายามปรับปรุงครับ ถึงแม้จะไม่เห็นผลในทันที แต่ผมจะค่อยๆปรับปรุงเรื่อยๆครับ ต้องขอขอบคุณจริงๆสำหรับคำแนะนำครับ ปล.3 พิมพ์เสียยาวไม่รู้ว่าพิมพ์พลาดตรงไหนบ้าง (พยายามแก้ไขบ้างแล้ว แต่คงได้ไม่หมดเนื่องจากเวลาจำกัด) ต้องขออภัยด้วยครับ ปล.4 ความจริงแล้วถ้านิยายเรื่องนี้ไม่มีมุขตลกแทรกล่ะก็ ผมคิดว่าคงเป็นนิยายที่อ่านแล้วเครียดมากเลยล่ะครับ (ผมกลัวว่าเครียดเกินไปจะไม่มีใครอ่าน ก็เลยแทรกมุขตลกเข้าไปด้วยครับ) ปล.5 ผมจะขอยกข้อความนี้ไปแปะพร้อมตอนต่อไปด้วยนะครับ(เผื่อว่าบางท่านยังไม่ได้อ่าน) และตอนต่อไปอาจของดหนึ่งอาทิตย์นะครับ (ปัญหาเรื่องการเรียนครับ) ก็ต้องขออภัยก่อนล่วงหน้าครับ แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 50 21:45:07 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 50 21:31:03 จากคุณ : DarkNine - [ 4 ก.พ. 50 21:21:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 6 ก.พ. 50 14:39:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องสนุก เนื้อหาดี  เรื่องของแบ็คกราวด์ จะเป็นอย่างไร ไม่สำคัญหรอกครับ ขอให้มันไม่ "หลุดโลก" มากเกินไปนัก  ลองอ่านชุดมหาอมตะเรื่อง มังกร และพิภพเพิร์น ของ ป้าแอนน์ดูก็ได้ ... ถ้ามีปัญหานัก สร้างโลกใหม่ และสรรพสัตว์ใหม่ขึ้นมาทั้งยวงเลย  เปลี่ยนจากเพิร์น เป็น dragon ball ดูยังได้ .. อ่านไปอ่านมา จากการ์ตูน fantasy เรื่องต่อยๆตีๆของเด็ก กลายเป็นอภินวนิยายวิทยาศาสตร์ สงครามระหว่างดวงดาว ระหว่างอดีตและอนาคต ยังเป็นได้เลยนิ  สูเข้า ทาเคชิ!  (ปล.อย่าเลิกซะกลางทาง เพราะแป้กมุขหละ ) จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 11 ก.พ. 50 17:35:48 ]