สายลมเหงาพัดพาความเศร้าเข้ามาปะทะกับใบหน้าที่ยังไม่ร้างลาจากคราบน้ำตา ฟ้าหม่นและเมฆชื้นสีเทาดำยังเก็บกักแสงทองไว้อย่างหวงแหน กอแก้วข้างกายยังพรายไปด้วยหยดน้ำค้างตามกาล บนม้านั่งนอกจากผมแล้วยังมีกระดาษสีขาวครีมพับครึ่งอยู่หนึ่งแผ่น มันเป็นสิ่งแรกและสิ่งสุดท้ายที่ผมได้รับจากเธอ...

********************

เสียงเพลงดังข้ามผนังห้องเช่ามาเข้าโสต ขณะที่ผมนั่งครวญ โฮเตล แคลิฟอร์เนีย อยู่กับกีต้าร์คู่มือ ทั้งร้องทั้งลงคอร์ดผิด ๆ ถูก ๆ แรกฟังนึกว่าเพลงอะไรกันทำไมมันเศร้าได้ขนาดนั้น ผมละมือจากสายโลหะเรียวเล็ก หลับตา ขบริมฝีปากแน่นละเลียดกับทำนองและเสียงร้องอย่างเคลิบเคลิ้ม

เพลงจบ ความคิดเกิด ผมละจากเตียงออกไปหน้าห้อง เคาะประตูขาวหม่นบานข้าง ๆ ของห้องที่เป็นต้นกำเนิดของเสียง นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้พบเธอ ร่างเล็กในเสื้อยืดตัวโคร่ง ที่ปกปิดลงไปถึงเหนือเข่ายังสะอื้นไห้ ในมือเรียวมีทิชชู่ที่ชื้นแฉะ ใบหน้าขาวนวลปรากฏพร้อมตาที่แดงก่ำและมีน้ำตาคลอหน่วย ผมยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะไม่ได้คาดคิดมาก่อน อย่างไรก็ดีผมได้ข้อสรุป ณ เวลานั้นว่าเธอไม่ใช่คนสวย แต่ก็ไม่น่าเกลียด ไม่น่ารักและก็ไม่ขี้เหร่ แต่สรุปได้ว่าไม่ใช่ผู้หญิงในฝันของผมแน่ ๆ

อย่างไรก็ดีผมบรรลุจุดประสงค์ เสียงเพลงที่ได้ยินนั้นคือ สโนว์ ฟาวเวอร์ เพลงประกอบซีรี่ย์แสนเศร้าของเกาหลี I’m Sorry, I Love U ที่ดัดแปลงมาจากเพลงญี่ปุ่นอีกที แต่นอกจากชื่อและประวัติคร่าว ๆ เพลงแล้วยังมีสิ่งที่ผมได้ติดมาด้วย เมื่อใดที่ได้ฟังเพลงผมจะนึกถึงภาพเธอในวันนั้น ตาแดง ๆ และ เสื้อขาวตัวโคร่งในร่างเล็ก ๆ กลายเป็นสัญลักษณ์เฉพาะของเพลงนี้สำหรับผมไปโดยไม่รู้ตัว

จากการสอบถามแม่บ้าน เธอเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่เมื่อวานนี้ เข้ามาอยู่แทนพี่บอยเจ้าของห้องคนเดิมที่ผมพอจะคุ้นเคยอยู่บ้าง และเป็นสาเหตุที่ผมกล้าไปเคาะประตูเพื่อสอบถามชื่อเพลง

ไม่นานนักผมก็สังเกตเห็นเธอปรากฏกายบนม้ายาวหน้าอาคารห้องเช่าในช่วงเช้าตรู่เป็นกิจวัตร เธอจะนั่งบนม้ายาวตัวเก่าสีเทาหม่นที่ตั้งอยู่ท่ามกลางกอแก้วเขียวเข้มซึ่งแซมไปด้วยดอกสีขาวครีมเช่นเดียวกับสีเสื้อที่เธอใส่ประจำ ข้างกายมีกระดาษขาวบางพับครึ่งวางไว้ ดูเหมือนว่ากระดาษแผ่นนี้พร้อมที่จะปลิวไปกับสายลมเมื่อใดก็ตาม แต่อย่างไรก็ดีผมไม่เคยเห็นเธอที่ม้านั่งโดยไม่มีมันแม้สักครั้งเดียวกระดาษสีขาวแผ่นนั้นอยู่ข้างเธอ นอกจากเวลาเดียวเวลาที่เธอหยิบมันขึ้นมาอ่าน บางครั้งครึ่งบนของกระดาษถูกลมพัดเผยให้เห็นตัวอักษรสีน้ำเงินเข้มเรียงเป็นแนวยาวแต่ไกล ข้อความบนนั้นคือความลับของเธอ ความลับที่ผมไม่มีวันรู้ตลอดกาล

ผมมักจะเริ่มวันด้วยการลืมตาตื่นนอนซึมอยู่บนที่นอนราวครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะลุกขึ้นมาทำความสะอาดร่างกายเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางไปทำงาน การมาของเธอ กิจวัตรของเธอทำให้กิจวัตรของผมเปลี่ยนไป จากการนอนลืมตาปล่อยอารมณ์และความคิดให้ล่องลอยไป เรื่อย ๆ กลายเป็นการลอบมองเธอผ่านกระจกหน้าต่างในยามเช้าตรู่ สิ่งที่ผมรับรู้ได้ก็คือความสงบของจิตใจ ไม่ว่าจะมีปัญหาเรื่องงาน เงิน หรือเรื่องใด ๆ เมื่อถึงเวลาที่ได้มองเธอจากไกล ๆ ในยามเช้าแบบนี้จะทำให้ผมสงบลงได้อย่างประหลาด ผมเสพย์บรรยากาศที่เธอสร้างขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว

ทุกวันเมื่อต้องออกเดินทางเข้าสู่วัฎจักรของมนุษย์เงินเดือน ผมจะเดินผ่านม้านั่งและมอบยิ้มเล็ก ๆ ให้เธอ ทั้ง ๆ ที่ยังมีอีกเส้นทางที่ใกล้กว่ากัน สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มเศร้า ๆ ที่หลายครั้งก็ดูเหมือนเป็นเพียงการเคลื่อนไหวน้อย ๆ ของใบหน้า ความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นขึ้นในลักษณะนี้ จากคนที่ไม่รู้จักที่เพียงผ่านก็คงหลงลืมไป ผมเชื่อว่าในความคิดของเธอคงมีภาพของผมปรากฏบ้างแม้จะเป็นเพียงแค่สัดส่วนหมื่นในแสนล้านความทรงจำที่พร้อมจะถูกลืมได้ทุกเวลา

เราต่างคนยังรักษาระยะห่างระหว่างกันและต้องการให้เป็นเช่นนั้น ผมสร้างกำแพงหนาขึ้นจากประสบการณ์ที่พบกับความเจ็บปวดอันตราตรึงลึกล้ำ แม้ว่าเวลาจะผ่านมาเนิ่นนาน แต่ร่องรอยของความร้าวรานยังคงฝังอยู่ ส่วนของเธอนั้นเป็นความลับที่ผมพยายามค้นหา มนุษย์ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร ข้อดีที่ทำให้เราเหนือกว่าสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ก็เพราะมีสมองมีสามารถคิดได้ แต่ความคิดก็ทำให้เราทำลายตัวเองได้มากกว่าสัตว์ชนิดอื่นเช่นกัน ที่สำคัญคนเรามักจะไม่รู้ว่ากำลังทำลายตัวเองอยู่ เมื่อสนใจในเรื่องใดเรื่องหนึ่งก็ยากที่จะหักห้ามใจไม่ให้นึกถึงมัน

นั่นทำให้ความอยากรู้อยากเห็นของผมเพิ่มขึ้นทุกวัน สิ่งที่รบกวนจิตใจของผมมากที่สุดก็คือความคิดที่ว่าข้อความในกระดาษใบนั้นเป็นเช่นไร ทำไมเธอจะต้องนำมันติดตัวมาด้วยทุกครั้ง มันคือจดหมายรักของคนรู้ใจที่เลิกลา เป็นคำสั่งเสียจากคนที่เธอรัก หรือข้อความจากแพทย์แจ้งเธอถึงโรคที่ไม่มีทางรักษา ทำไมเธอจะต้องร่ำไห้ทุกครั้งเมื่ออ่านมัน สิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่ผมไม่สามารถถามคนอื่นๆ ได้ ตลอดสองอาทิตย์ที่เธอปรากฏกายเข้ามาในชีวิต

แล้วในวันหนึ่ง เสียงโกลาหลก็ดังขึ้นมาจากห้องข้าง จับความได้ว่า เธอจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ผมคว้ากีต้าร์คู่มือมาเล่นพร้อมกับเปิดดัชนีเพลงในความทรงจำ เพลง The Dance ของ Garth Brooks ปรากฏขึ้นในความคิดเวลานั้น ก่อนสมองจะถ่ายทอดคำสั่งผ่านประสาทไล่ไปสู่ปลายนิ้ว เพลงจบพร้อม ๆ กับการจางหายของเสียงในห้องข้าง ๆ ผมนั่งเหม่อลอยไปชั่วขณะ ก่อนพบว่ามีกระดาษสีขาวครีมพับครึ่งสอดไว้ใต้ประตู เป็นแผ่นเดียวกับที่ผมเห็นอยู่ทุกวัน รอยพับครึ่งคร่ำคร่าที่เกิดจากการคลี่ออกและพับกลับนับร้อยหนปรากฏเด่นชัดแม้ตอนที่ยังไม่ได้หยิบขึ้นมา

แผ่นกระดาษอ่อนบางที่บางส่วนแข็งกร้านขึ้นด้วยรอยน้ำตา กล่องแพนโดร่าซึ่งบรรจุความลับที่อยากรู้มาตลอดบัดนี้อยู่ในมือของผมแล้ว ร่องรอยของหมึกสีน้ำเงินที่ซึมผ่านเนื้อกระดาษลาง ๆ ช่างยั่วยวนให้ค้นหาคำตอบยิ่งนัก ใจของผมเต้นรัวโดยไม่ทราบสาเหตุขณะสอดนิ้วชี้มือขวาเข้าไปใต้รอยพับ เตรียมพร้อมที่จะลงมือคลี่มันออกมา นั่นเป็นช่วงเวลาที่ความคิดของผมเริ่มเตลิดอีกครั้ง

คนเราพบเจอ พลัดพราก จากกันทุกวัน ในปีหนึ่ง ๆ เราผ่านพบผู้คนมากมาย แต่คงมีเพียงไม่กี่คนที่ติดอยู่ในความทรงจำ คนเรามักเลือกเก็บเฉพาะบางส่วนที่ตราตรึง ทั้งดีและร้าย ที่เหลือปล่อยให้สูญหายไปกับกาลเวลา ผมเคยคิดสงสารความทรงจำที่ถูกทอดทิ้งเหล่านั้น พวกมันไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองเคยมีตัวตน แต่ในวันนี้ผมรู้แล้วว่า ความทรงจำที่ถูกเจ้าของทอดทิ้งเหล่านั้น อาจจะเป็นความทรงจำที่มีค่าของใครอีกคน

นิ้วชี้เลื่อนออกมาจากรอยพับของกระดาษ ระงับความอยากรู้อยากเห็นไว้ชั่วคราว ข้อความในกระดาษอาจจะทำให้ผมรู้จักเธอมากขึ้น แต่ก็อาจทำให้ลืมเธอได้ง่ายดาย ผมควรจะเสี่ยงหรือไม่?


********************

ในช่วงที่มืดมิดและเงียบงันที่สุดของวัน ณ ที่เดิมที่เธอเคยอยู่ ผมนั่งคิดถึงเธอและช่วงเวลาสั้นๆ ที่เส้นทางชีวิตของเราเดินทางมาตัดกัน เสียงเพลงสโนว์ ฟาวเวอร์ดังขึ้นในความคิด ภาพของเธอปรากฏขึ้นติดตามมา เวลาดำเนินผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมฆเทาเริ่มคลายตัวออก แสงสีทองลัดเลาะทะลุลงมายังพื้นโลก และแล้วน้ำตาอันอบอุ่นอ่อนโยนก็ไหลออกมาเมื่อผมมองไปยังบานหน้าต่างที่เคยซ่อนตัวแอบดูเธอ

ณ ที่นั้น แสงทองทะลุผ่านแผ่นกระจกบาง ๆ สะท้อนภาพภายในห้องกลับมาสู่สายตา ความลับของผมไม่ใช่ความลับสำหรับเธอ เธอล่วงรู้มาตลอด ผมได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ในเวลานี้เองว่าจะทำเช่นไรกับความลับของเธอ ผมเลือกเส้นทางที่เห็นแก่ตัวที่สุด ด้วยกลัวที่จะสูญเสียภาพแห่งความเหงาที่แสนงดงามไป ผมอยากเก็บเธอในไว้ความทรงจำ ให้นานเท่านาน

ไม่นานนักกระดาษสีขาวครีมก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเถ้าด้วยเปลวไฟสีส้มที่ไหม้ลามเลีย ผมรับรู้แล้วว่าความลับบางอย่างปล่อยให้เป็นความลับตลอดไป จะมีค่ามากกว่าไม่ใช่ฤา

....................................................