นานหลายนาทีแล้วที่เด็กหนุ่มผิวคล้ำคนหนึ่ง นั่งแช่อยู่บนหาดทรายอยู่อย่างนั้น...
สายตาของเขาเพ่งตรงไปยังท้องทะเลที่อยู่เบื้องหน้า....

ณ. ที่ที่ผืนฟ้ากับแผ่นน้ำบรรจบกัน... ที่นั่นอาจจะมีดินแดนใหม่...
ที่ที่เหมาะกับตัวเขา... มากกว่า.. ที่แห่งนี้...

..........................

เสียงไอโขลกของหญิงชราวัยกว่า 70 ดังขึ้นเป็นระยะ
ในขณะที่เด็กหนุ่มเพิ่งกลับมาจากการขายปลาหมึกทอดให้แก่นักท่องเที่ยวตามชายหาด...

ใช่.. นักท่องเที่ยวที่เขาเห็น หลายคนใช้เงินเหมือนกับเศษกระดาษ...
แต่พอเขาเอาปลาหมึกทอดไปขาย คนพวกนั้นกลับเบือนหน้าหนี...
ราวกับว่าเด็กหนุ่มมาขอทานพวกเขากิน...

ยายของเขาป่วยมาหลายวันแล้ว แต่เขาก็ยังไม่มีเงินเหลือพอที่จะพายายไปรักษาได้...
รายได้จากการขายปลาหมึกทอดนั้น
เพียงพอแค่เลี้ยงชีวิตสองยาย-หลานให้อยู่รอดได้ไปวันวัน...

"ไม่ต้องพายายไปโรงพยาบาลหรอกลูกเอ้ย.. ซื้อยาแก้ไอหมอตี๋มาให้ยายกินก็พอแล้ว"
ยายมักบอกกับเขาอย่างนั้นเสมอ....

เด็กหนุ่มรู้ดีว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป...
หญิงชราที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เขายังเล็กคงต้องจากเขาไปแน่...

เขาคงต้องทำอะไรซักอย่าง....

..........................

เด็กหนุ่มพายายเดินออกมาที่ชายหาด....
สายตาของเขาเพ่งตรงไปยังท้องทะเลที่อยู่เบื้องหน้า....

ณ. ที่ที่ผืนฟ้ากับแผ่นน้ำบรรจบกัน... ที่นั่นอาจจะมีดินแดนใหม่...
ที่ที่เหมาะกับตัวเขา... มากกว่า.. ที่แห่งนี้...
ที่ที่มีแต่คนดี คนที่มีน้ำใจกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน... มากกว่า.. ที่นี่...
ที่ที่ช่องว่างระหว่างคนรวย กับ คนจน น้อยกว่า.. ที่นี่...

ณ. ที่ดินแดนแห่งนั้น... คนทุกคนเท่าเทียมกัน...

เด็กหนุ่มพายายลงไปยืนแช่ในน้ำทะเล.... ตัวเขาเดินไปหยิบห่วงยางมา 2 ห่วง...
ของตัวเขาอันหนึ่ง... ของยายอันหนึ่ง...

"จะพายายไปไหนเหรอลูก" หญิงชราถามเด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มยิ้มให้เธอแทนคำตอบ....

..........................

ห่วงยางค่อยๆ พาสองยาย-หลาน ให้ออกห่างจากชายหาดมากขึ้นเรื่อยๆ

"ยาย ยายเกาะห่วงยางดีดีนะ" เด็กหนุ่มบอกหญิงชราด้วยความเป็นห่วง...

"อีกไกลมั้ยลูก" หญิงชราถามกลับ...

เด็กหนุ่มเกาะห่วงยาง ตามองตรงไปยังสุดขอบฟ้า....
"อีกไม่ไกลหรอกยาย" เขาตอบ...

..........................

ท้องฟ้าในค่ำคืนนี้มืดมิด... ไร้แสงจากดวงดาว... เด็กหนุ่มมองไปข้างหน้า...
เขารู้สึกเหมือนกับท้องฟ้าและผืนน้ำหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน...

ณ. ตอนนี้ เขากับยายคงจากฝั่งมาไกลแล้ว....
เด็กหนุ่มมองยายของเขาที่ตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่บนห่วงยาง...

เด็กหนุ่มคิดว่าเขาเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของยาย...
ก่อนที่ตัวเขาเองจะหลับไป...

..........................

แสงอาทิตย์โผล่พ้นขึ้นจากขอบฟ้า... เด็กหนุ่มปลุกยายให้ตื่นจากการหลับไหล...
ตอนนี้รอบตัวทั้งคู่มีเพียงผืนน้ำทะเลอันแสนกว้างใหญ่ และท้องฟ้าสีคราม...

"ลูกเอ้ย.. ยายหิว"

"รอแป้ปนะ ยาย"
เด็กหนุ่มดำลงไปในทะเลเพียงครู่เดียว ก็จับปลาขึ้นมาได้สองตัว...
เด็กหนุ่มยื่นปลาตัวหนึ่งให้กับยาย

"กินด้วยกันเถอะลูกเอ้ย ยายกินนิดเดียว"

"อีกตัวผมปล่อยนะยาย"

"จะปล่อยทำไมละลูก เก็บใส่กระเป๋าไว้สิ คราวหน้าจะได้ไม่ต้องไปเหนื่อยหามากินไง"
ยายตอบ พร้อมกับกัดหัวปลากินสดสด
ส่วนหางของมันสะบัดแรงจนน้ำกระเด็นเข้าตาของเด็กหนุ่ม...

เด็กหนุ่มรับปลามากินต่อจากยาย พร้อมกับเก็บปลาอีกตัวใส่กระเป๋าไว้ตามที่ยายบอก...
"ยายกินหัว... นี่ถ้าเล่นไพ่ดรัมมี่นี่ได้ตังค์นะเนี่ย ฮี่ๆๆๆ"

สองยาย-หลานหัวเราะกันเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งท้องทะเล...

..........................

สายของวันที่เท่าไหร่ ไม่มีใครรู้ เพราะไม่มีใครนับ....
ห่วงยางคงพาสองคนยาย-หลาย ลอยมาไกลโขอยู่...
แต่ยังไม่ไกลพอที่จะถึงดินแดนใหม่...

"ลูกเอ้ย.. นั่นอะไรน่ะ" ยายชี้นิ้ว

เด็กหนุ่มมองตามนิ้วของยาย ก็พบว่าน้ำทะเลกำลังแตกกระจายเป็นสาย
เหมือนกับกำลังมีอะไรพุ่งตรงมายังพวกเขาสองคนด้วยความเร็ว...

เด็กหนุ่มพยายามเพ่งมองจนรู้ว่า
ไอ้สิ่งที่กำลังพุ่งเข้ามาหาพวกเขานั้น เป็นมนุษย์คนหนึ่ง...
ซึ่งกำลังว่ายน้ำมาด้วยท่าฟรีสไตล์...

ชายหนุ่มคนนั้นว่ายน้ำตรงมาถึงตรงที่ที่สองยาย-หลานเกาะห่วงยางอยู่ พร้อมกับเอ่ย..
"น้อง น้อง.. พี่มาเก็บค่าเช่าห่วงยาง"

"อะ.. เอ่อ.. เท่าไหร่ครับพี่" เด็กหนุ่มถาม...

"น้องเอาห่วงยางมา 3 อาทิตย์ แล้วนะ พี่คิดเหมาเลยละกัน.. 200"

"แต่ผมไม่มีเงิน" เด็กหนุ่มกล่าว ในขณะที่ยายของเขาเริ่มมีอาการไออีกครั้ง...
จะว่าไปตั้งแต่ออกจากชายหาดมา เขาก็ไม่เคยเห็นยายของเขาไอเลย. จนกระทั่งวันนี้...
อาจเป็นไปได้ ที่ยายของเขาจะเป็นโรคแพ้มนุษย์.... อืมมม...

"อ้าว.. น้องไม่มีเงิน แล้วในตัวน้องมีอะไรบ้างเนี่ย"
ชายหนุ่มเจ้าของร้านเช่าห่วงยางเอ่ยถาม

"ผมมีปลา" เด็กหนุ่มควักปลา ออกมาจากกระเป๋ากางเกง...

"เออ.. งั้นเอาปลามา.. แล้วก็เอาห่วงยางกูคืนมาด้วย.."

..........................

ชายหนุ่มเจ้าของร้านเช่าห่วงยาง ว่ายน้ำจากสองยาย-หลานไปด้วยท่าผีเสื้อ...
ตอนนี้สองคนยาย-หลานไม่มีห่วงยางให้เกาะแล้ว..
พวกเขาลอยคออยู่ในทะเลอันแสนกว้างใหญ่..

เด็กหนุ่มพายายขี่หลัง... สองขาถีบน้ำพยุงตัว...
ตอนนี้เขาต้องกลับเข้าฝั่งแล้ว...

เด็กหนุ่มหันกลับไปมอง ท้องทะเลที่อยู่เบื้องหลัง...

ณ. ที่ที่ผืนฟ้ากับแผ่นน้ำบรรจบกัน... ที่นั่นอาจจะมีดินแดนใหม่...

ณ. ที่ดินแดนแห่งนั้น... คนทุกคนเท่าเทียมกัน...

สักวันเขาต้องพายายไปให้ถึง....








ถ้าวันนี้เขากับยายไม่จมน้ำตายไปซะก่อนน่ะนะ....














วราห์ชา
18 กันยายน 2549
www.uncensor-team.com