ความคิดเห็นที่ 1 แซทไทร์ ฉันตามหาคุณมาตลอดเวลาครึ่งปีที่ผ่านมา หลายครั้งที่ฉันเกือบจะได้เจอคุณ หลายครั้งที่เราคลาดกันแค่ไม่กี่นาที แต่เราก็ไม่ได้เจอกัน ทุกครั้งมีเหตุ ต้องทำให้เราคลาดกันได้ทุกทีสิน่า ยิ่งฉันตามหาคุณ ยิ่งพยายามเข้าใกล้คุณมากเท่าไร คุณก็ไกลออกไปทุกที เหมือนยิ่งเข้าใกล้คุณยิ่งหนีห่างออกไป วันนี้ฉันจะเลิกตามหาคุณแล้ว คุณเคยบอกฉันนี่นา ถ้าฉันคิดถึงคุณเราจะเจอกันในความฝัน เนิ่นนานมาแล้ว ที่ฉันเฝ้าวิ่งตามคุณโดยเสียเวลาเปล่า วันนี้ฉันรู้แล้วฉันจะเจอคุณได้ยังไง แค่ฉันนอนไม่ตื่นตลอดไป ฉันก็จะได้อยู่เคียงข้างคุณเสมอในความฝัน เราจะไม่พรากจากกัน “ฉันรักคุณ แซทไทร์”                                              ลิลิล 17/05/44 พอทุกคนอ่านจบก็ได้แต่นั่งร้องไห้คร่ำครวญถึงเพื่อนผู้หาทางออกให้กับความรักด้วยวิถีทางของเธอ... ****************************************** ข้างเตียงสีขาวซีด ในห้องสีฟ้าจางจนกลายเป็นสีขาวหม่น สายยางระโยงระยางห้อยติดกับฝาผนัง หน้าต่างสีน้ำตาลเข้มมีแสงแดดอ่อนลอดผ่านเข้ามา ทำให้ใบหน้าที่นอนอยู่บนเตียงดูซีดขาวคล้ายกระดาษ “ไอ้ลื่น ได้บ้า แกคิดว่า แกจะเจอเขาในความฝันเหรอ” จอยคร่ำครวญออกมา “ไอ้คนคิดสั้น แกจะทิ้งพวกเราไปได้ลงคอเหรอ แกจะให้เราบอกพ่อแม่แกว่ายังไง ไอ้คนสิ้นคิด” เอมมี่บ่นอยู่ข้างๆ จอย “ไอ้ลื่นตื่นสิเมื่อไรแกจะตื่น แกตื่นมาแล้วเราจะช่วยกันตามหา ไอ้ผู้ชายที่ชื่อแซทไทร์ของแกไง” ยูอิกระซิบบอกเพื่อนอยู่ข้างหู “ไอ้ลื่นตื่นนะ พวกเราทุกคนเป็นห่วงแก ทำไมแกไม่ตื่นเสียที แกมัวไปฝันอยู่ที่ไหน” เคธี่จ้องหน้าเพื่อนที่นอนหลับสนิทเหมือนเจ้าหญิงนิทรา ลิลิลทานยานอนหลับเกินขนาดหมอช่วยไว้ทันก่อนที่หัวใจจะหยุดทำงาน แต่ผ่านมาได้อาทิตย์กว่าเจ้าของร่างก็ยังไม่รู้สึกตัว แพทย์เจ้าของไข้ก็ได้แต่รักษาตามอาการ เพื่อนในกลุ่มต่างพากันมาเยี่ยมหลังเลิกเรียนทุกวัน แต่ลิลิลก็มีอาการเหมือนเดิม หมอบอกไม่ได้ว่าเธอจะฟื้นเมื่อไร พ่อแม่ของเธอยังไม่ทราบข่าวของลิลิล เนื่องจากเธอพักอยู่กับเพื่อน ทุกอาทิตย์จะไปเยี่ยมพี่สาวที่อยู่ใกล้ ๆ กัน พี่สาวเธอจึงเป็นคนเดียวในครอบครัวที่รู้เรื่องน้องสาวไม่สบาย แต่ยังไม่กล้าบอกบิดามารดา เนื่องจากกลัวท่านตกใจ พ่อกับแม่ของลิลิลค่อนข้างจะรักลูกสาวคนเล็กมาเป็นพิเศษ ถ้าทราบข่าวของลูกสาวคงจะล้มป่วยไม่สบายแน่นอน ทุกคนจึงยังไม่กล้าเอ่ยปากบอก ********************************************* อีกห้วงมิติหนึ่งของกาลเวลา ยังมีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังตามหาชายอันเป็นที่รักอยู่เช่นกัน เธอชื่อ คิโยะ* ซึ่งแปลว่า ความสงบเงียบ เส้นทางสู่หนทางนิพพาน คิโยะตามหาตาราปุริส บุรุษผู้ซึ่งเป็นที่รักของเธอ ตาราปุริส ผู้ซึ่งเป็นผู้นำแห่งดาวเหนือ คิโยะติดตามหาตาราปุริสมาเป็นเวลาหลายภพหลายชาติแล้ว แต่ไม่ทุกครั้งที่เธอได้เจอตาราปุริสมักจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนที่ดวงดาวแห่งกาลเวลาจะหมุนไป ทำให้เกิดการเคลื่อนย้ายของมิติ แม้ว่าทุกครั้งที่ได้พบตาราปุริส จะเป็นเพียงช่วงหนึ่งของความต่างระหว่างมิติ คิโยะ ก็ยินดีที่จะเฝ้าติดตาม และรักมั่นในตัวบุรุษแห่งดาวเหนือเพียงผู้เดียว คิโยะเหลียวซ้ายแลขวาแถวนี้ไม่คุ้นตาเธอเลย ต้นดอกนางพญาเสือโคร่ง ทิ้งใบเกลื่อนกลาดเหลือแต่ดอกที่กำลังบานรับลมหนาว เป็นสีชมพูทั่วทั้งภูเขาลูกเล็กๆ แห่งนี้ มีผีเสื้อบินตามกันหลายตัวดอมดมและชิมเกสรดอกไม้หลากสี ที่ขึ้นใต้ต้นนางพญาเสือโคร่ง แววชมพูพรายพร่างพราวแซมขาวนวล กลิ่นอบอวลหอมลอยลมพรมน้ำค้าง มวลมาลีหลากสีสันบานสล้าง กลิ่นเจือจางลอยตามลมห่มพฤกษ์ไพร ตามกลอนที่ตาราปุริสเคยท่องให้เธอฟังคงเป็นแถวนี้แน่ ใกล้เข้าไปอีกนิดแล้ว คิโยะคิดอยู่ในใจ เธอกำลังตามรอยตาราปุริสใกล้เข้าไปทุกที คิโยะคาดหวังไว้ว่า เธอจะต้องเจอตาราปุริสอยู่ที่ไหนสักแห่งที่เขาเคยเล่าให้เธอฟังถึงสถานที่ ที่เขาเคยไปเยือน แม้เหนื่อยแค่ไหนเธอจะตามหาเขาให้เจอแม้ต้องพลีชีพตามหาเธอก็ยอม การตามรักคืนใจของคิโยะในครั้งนี้ มีเดิมพันเป็นชีวิตทั้งชีวิตของเธอ ขณะที่คิโยะกำลังสอดส่ายสายตามองหาตาราปุริสอยู่เงียบๆ นั้น เธอก็ได้ยินเสียงกู่เรียกมาแต่ไกล แต่ใช่เสียงเรียกเธอ เสียงแว่วนั้นสะท้อนไปทั่วทั้งหุบเขา “ลิลิล กลับมาเสียทีได้ไหม ลิลิล” เสียงเรียกนั้นตามหาใครสักคนที่ชื่อ “ลิลิล” ที่แห่งนี้คงมีผู้คนมากมายมาตามหาคนอันเป็นที่รัก คิโยะเดินตามหาตาราปุริสจนทั่วบริเวณก็ไม่พบร่องรอย เธอเฝ้าถามผู้คนที่เดินผ่านไปมา ไม่มีใครรู้ตาราปุริส เธอถามผู้คนที่อยู่แถวนี้มานานก็ไม่มีใครเคยได้ยินชื่อนี้ คิโยะจึงเดินไปจนสุดทางเดินของสวนที่เธอกำลังอยู่ ภูเขาลูกเล็กนี้กว้างอยู่เหมือนกัน คิโยะใช้เวลาเดินสองวันจึงไปเจอกระท่อมสุดท้ายปลายเส้นทางเดินของสวนแห่งนี้ เธอตัดสินใจเคาะประตู คนที่เปิดประตูออกมาเป็นหญิงชราร่างเล็กเกล้าผมเป็นมวยไว้ท้ายทอยอย่างเรียบร้อย ท่าทางแข็งแรงแม้จะดูมีอายุมากแล้วก็ตาม คิโยะบรรยายรูปร่างลักษณะของตาราปุริสให้หญิงชราฟัง “ยายจ๊ะ ยายเคยเจอผู้ชายผิวสีรวงข้าวสุก ผมดำเข้ม ตาคม คิ้วโก่ง จมูกโด่ง ปากหยักเป็นรูปคันศร รูปร่างสูงโปร่ง และมีไฝกลางฝ่ามือขวา เหมือนไฝในมือซ้ายของหนูนี่ไหมจ๊ะ” คิโยะถามหญิงชราที่นั่งอยู่ตรงหน้า พร้อมทั้งแบมือออกแล้วยื่นไปให้ดู เธอไม่หวังแล้วว่าจะมีใครแถวนี้รู้จักตาราปุริส เขาคงผ่านมาแล้วผ่านไปไม่ได้ทักทายใคร ยิ่งผู้เฒ่าผู้แก่แบบนี้แม้จะเคยเจอก็คงจะจำไม่ได้หรอก คิโยะคิดอย่างหมดหวัง “อ้อ! พ่อหนุ่มดิพเพอร์ ผู้ชายที่หนูถามถึงคงเป็นพ่อหนุ่มดิพเพอร์นั่นเอง แกมาพักอยู่กับยายเมื่อฤดูหนาวปีไหนยายก็จำไม่ได้แล้ว รู้สึกจะนานมากแล้ว แกบอกว่าถ้ามีโอกาสจะกลับมาเยี่ยมยายอีก” หญิงชราพูดพร้อมทำท่านึกถึงเรื่องที่ผ่านมา “เออแนะ แกยังสั่งไว้ยังกับรู้ล่วงหน้าด้วยนะว่า สักวันหนึ่งหากมีคนมาตามหาแก ให้ยายมอบของสิ่งนี้ให้ ยายไม่นึกว่าจะมีคนมาตามหาแกหรอก นึกว่าแกอยากให้ยายไว้เป็นที่ระลึก แต่เกรงใจยายแกเลยอ้างไปแบบนั้น” หญิงชราพูดพร้อมทั้งเดินไปหยิบกลักไม้แกะสลักที่วางไว้บนหิ้ง แล้วก็เดินกลับมาส่งกลักไม้มาให้คิโยะ “ยายคนที่หนูตามหาไม่ใช่เจ้าของกลักไม้นี้หรอก เขาชื่อตาราปุริส ไม่ได้ชื่อดิพเพอร์จ๊ะ” คิโยะตอบหญิงชรา “ต้องใช่พ่อหนุ่มดิพเพอร์นั่นแหละแม่หนู เขามีเอกลักษณ์และท่าทางต่างจากคนอื่น ตามที่แม่หนูบอกยายทุกอย่าง แล้วก็มีไฝกลางฝ่ามือขวาแบบที่หนูบอกเลยจ๊ะ” หญิงชราย้ำความมั่นใจของตนเอง พร้อมทั้งยัดเยียดกลักไม้ในมือให้คิโยะ “รับไปเถอะ กลักไม้นี้อยู่กับยายก็ไม่มีประโยชน์อะไร ยายถูกชะตากับแม่หนู ถึงแม้คนที่หนูตามหาจะไม่ใช่พ่อหนุ่มดิพเพอร์ก็ไม่เป็นไรจ๊ะ ถือเสียว่ายายให้” หญิงชราพูดสำทับ พร้อมทั้งส่งสายตาขอร้องให้คิโยะรับกลักไม้ คิโยะรับกลักไม้มาถือไว้ เธอค่อยๆ เปิดกลักไม้ขึ้นดู ข้างในกลักไม้อันเล็กมีจี้รูปดาววางไว้ สลักอักษรย่อ T.K. เหมือนจี้ที่ห้อยคอเธออยู่ จี้ที่ตาราปุริสมอบให้ก่อนจากไป ใต้จี้รูปดาวมีกระดาษแผ่นเล็กเขียนไว้ด้วยลายมือที่คุ้นตา สายธารเย็นฉ่ำ พร่างพรูด่ำดื่มลืมโศก สุดขอบฟ้าขอบโลก อยู่ใต้เบื้องรอยวิถี                                          ดิพเพอร์ บทกวีที่ทิ้งไว้ลงชื่อผู้เขียนว่าดิพเพอร์ ไม่ใช่ตาราปุริส แต่ไม่ว่าคนเขียนจะเป็นใคร คิโยะตัดสินใจแล้วว่าจะตามไปยังที่ ที่บทกวีนี้บอกไว้ ...เพื่อตามหาร่องรอยของตาราปุริส จากคุณ : sugarhut - [ 6 ก.พ. 50 15:01:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คิโยะเดินทางจากดินแดนแห่งขุนเขาสีชมพูที่พร่างพรมด้วยสีชมพูนวล ของนางพญาเสือโคร่งไปสู่ดินแดนแห่งสายน้ำทิศตะวันออก ด้วยความหวังจะได้เจอผู้ที่รู้จักตาราปุริส หรือ ดิพเพอร์ ใครสักสักคนที่จะให้ร่องรอย การเดินทางของตาราปุริสได้ คิโยะเฝ้าตามหาตาราปุริสมานานเหลือเกิน จากฤดูหนาวย่างเข้าฤดูร้อน จากทิศเหนือเคลื่อนสู่ทิศตะวันออก คิโยะหวังว่าคราวนี้ เธอคงได้เจอตาราปุริสเสียที เธอก้าวสู่ดินแดนสีทองระยิบระยับ ในยามรุ่งอรุณที่พระอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาทักทายเหล่าน้ำค้างบนยอดหญ้า ที่จะกำลังส่องประกายวับวาว คิโยะมุ่งตรงสู่ลำน้ำที่ถูกเรียกว่า “ของ” ตามร่องรอยและบทกวีที่ได้จากกลักไม้ ที่แห่งนี้ปราศจากผู้คน ไม่มีนักเดินทางเยี่ยงดินแดนแห่งขุนเขาที่เธอเพิ่งจากมา แม้กระนั้น เสียงเรียกใครบางคนยังคงแว่วมาให้ได้ยินทุกระยะ ทุกครั้งที่คิโยะอยู่คนเดียว “ลิลิลเมื่อไรเธอจะกลับมา กลับมาเสียทีได้ไหม” เสียงที่เรียกหาเจ้าของนาม ลิลิล เป็นเสียงนุ่ม กังวานทุ้ม คุ้นหูเหลือเกิน แต่คิโยะนึกไม่ออกว่าเคยได้ยินจากที่ใด ลิลิลเจ้าของนามนี้คงกำลังเดินทางเช่นเดียวกับตาราปุริสกระมัง จึงทำให้มีคนเฝ้าตามหา ผู้ที่กำลังตามหาคงรู้สึกอ้างว้างเงียบเหงาเช่นเดียวกันกับคิโยะ นักเดินทางที่ออกแสวงหาสิ่งที่เฝ้ารอคอยมักจะเหงาหงอย เดียวดาย ลมจากแม่น้ำพัดปะทะใบหน้าของคิโยะ ผมบางส่วนปลิวไปตามสายลม สายน้ำสีข้นคลั่ก เหมือนสีโอวัลตินไหลเอื่อย แม่น้ำสายนี้ไม่ได้ขุ่นเข้มเนื่องจากน้ำเสีย หากแต่ภายใต้สายน้ำแห่งนี้เต็มไปด้วยแร่ธาตุที่มนุษย์ใฝ่ฝันเฝ้าค้นหา ความอุดมสมบูรณ์ใต้พื้นน้ำจูงใจให้นักแสวงโชคเดินทางมายังดินแดนแห่งนี้ แต่ไม่อาจเอาชนะปราการธรรมชาติได้ จึงได้ล่าถอยกันไป คิโยะยืนสงบนิ่งมองดูสายน้ำเบื้องหน้า ใต้ผิวน้ำซ่อนอะไรไว้มากมาย เหมือนใต้สีหน้าของผู้คน ยากนักที่จะคาดเดาความรู้สึก ความลับของสายน้ำ แล้วจะมีใครบ้างไหมทราบว่าสายน้ำแห่งนี้จะนำพาความลับไปบอกแก่ผู้ใด เหมือนตาราปุริส ผู้ซึ่งผ่านมาและผ่านไป ดังเช่นสายน้ำไหล ขณะที่คิโยะยืนสงบนิ่งรับลมเย็นจากแม่น้ำที่พัดขึ้นสู่ชายฝั่งอยู่นั้น ก็มีเสียงเรียกหา “ลิลิล” ดังแว่วมาแต่ไกลอีกครั้ง คิโยะจึงตัดสินใจตามหาที่มาของเสียงนั้น บางทีเธออาจจะได้เพื่อนร่วมทางก็ได้ คิโยะคาดหวังไว้ว่าจะได้ข่าวของตาราปุริสบ้างสักนิดก็ยังดี คิโยะเดินเลียบชายฝั่งแม่น้ำไปตามเสียงที่ได้ยิน คิโยะเริ่มรู้สึกปวดหัวคล้ายอาการเดิมจะกำเริบ เธอเคยปวดหัวจนหมดสติ พอฟื้นมาอีกทีคิโยะก็จำอะไรไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องของตาราปุริส เธอจึงต้องเริ่มตามหาเขาใหม่ ทุกครั้งที่ฟื้น ยิ่งเดินใกล้เข้าไปคิโยะยิ่งเริ่มรู้สึกว่าอาการปวดหัวรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ คงเพราะเธอใช้พลังงานมากเกินไป แล้วดินแดนแห่งนี้ก็ร้อนระอุยิ่งนัก คิโยะเดินไปจนพ้นขอบโค้งคุ้งน้ำก็ไม่เจอเจ้าของเสียง ในขณะที่เธอปวดหัวเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำมีกระท่อมหลังเล็กตั้งอยู่ริมฝั่ง การจะข้ามแม่น้ำไป คิโยะต้องใช้แพสำหรับข้าม เธอมองหาแพที่จะใช้ข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งจนสุดลูกหูลูกตาก็ไม่พบ คิโยะหมดหวังที่จะตามบุคคลอื่นในละแวกนี้แล้ว อาการปวดหัวยังไม่ดีขึ้น ขณะที่กำลังมองหาแพสำหรับข้ามฟากอยู่นั้นบังเอิญมีชายชราคนหนึ่งพายเรือผ่านมา ชายชราผมสีขาวโพน หันมามองหน้าหญิงสาว พร้อมทั้งส่งยิ้มให้ รอยยิ้มของชายชรา ช่างอบอุ่นเหลือเกิน คิโยะรู้สึกว่าอาการปวดศรีษะค่อยคลายลง “แม่หนูจะข้ามฟากเหรอจ๊ะ ข้ามไปกับตาไหม” เสียงแหบพร่าตามวัยของผู้พูดดังขึ้นมา แต่น้ำเสียงอ่อนโยน จนคิโยะรู้สึกคิดถึงยายที่เธอเพิ่งจากมา “ขอบคุณมากจ๊ะตา หนูกำลังมองหาแพ สำหรับใช้ข้ามฟาก แต่ไม่เจอเลยนึกว่าจะข้ามไปไม่ได้เสียแล้ว” คิโยะตอบชายชราพร้อมทั้งพยักหน้าตกลงข้ามไปอีกฝั่งโดยโดยอาศัยเรือของแก คิโยะก้าวขึ้นเรือลำน้อยพร้อมทั้งมองออกไปยังกระท่อมที่เห็นอยู่ในฟากตรงกันข้าม ณ กระท่อมแห่งนั้นจะมีร่องรอยข่าวคราวของตาราปุริสบ้างไหม “ตาจ๊ะ ตาชื่ออะไรเหรอจ๊ะ” คิโยะถามชายชราที่กำลังยกแขนจ้วงใบพายลงสู่ผิวน้ำ เพื่อส่งเรือให้เคลื่อนไปข้างหน้า “ชื่อนั้นสำคัญไฉนแม่หนู หนูจะเรียกตาว่าอะไรก็แล้วแต่เถิด ตาไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญของชื่อเสียงเรียงนามอีกแล้ว” ชายชรานิรนามตอบคิโยะ “ในเมื่อตาไม่อยากบอกฉันก็จะไม่ถามแล้วจ๊ะ” คิโยะตอบ เธอได้แต่นิ่งเงียบ เหม่อมองออกไปยังพื้นน้ำสีน้ำตาลอมแดงประกาย ความลับแห่งขุนเขา ไม่มีผู้ใดเคยได้รับรู้ ความลับแห่งสายน้ำไม่เคยมีผู้ใดได้รับรู้ คิโยะรำพึงอยู่ในใจของตนเอง แต่สำหรับตาราปุริส ยิ่งกว่าความลับแห่งขุนเขาและสายน้ำรวมกันเสียอีก “แม่หนูมาทำอะไรที่นี่รึ มาตามหาธาตุล้ำค่าใต้ผืนน้ำเหมือนนักแสวงโชคที่ผ่านมาหรือเปล่า” ชายชราถามคิโยะ ทำให้เธอกลับจากภวังค์มาสู่ความจริง “เปล่าจ๊ะตา ฉันมาตามหาผู้ชายคนหนึ่ง ที่ได้ออกเดินทางเพื่อแสวงหาความจริงแห่งชีวิต เพื่อเอาชนะวัฏจักรของการแตกดับ” คิโยะตอบชายชรา ด้วยน้ำเสียงเนือยๆ คิโยะเหนื่อยเหลือเกินกับการตามหาตาราปุริส บางครั้งเธอก็ท้อ เพราะยิ่งเข้าใกล้ ตาราปุริสยิ่งออกห่าง “พ่อหนุ่มคนนั้นชื่ออะไรละแม่หนู ตารู้จักนักแสวงบุญอยู่คนหนึ่ง เมื่อประมาณหนึ่งปีก่อนหน้านี้” ชายชราบอกแก่คิโยะ “หนูไม่แน่ใจแล้วละตา ว่าเขาใช้ชื่อว่าอะไร แต่เขามีมีรูปร่างหน้าตาแบบนี้จ๊ะ...” คิโยะบรรยายรูปร่างหน้าตาตาราปุริสให้แก่ชายชราฟัง “แม่หนู ถ้าเป็นแบบนั้น คงไม่ใช่แล้วละ ตาคงช่วยอะไรหนูไม่ได้ นักเดินทางที่มาพักอาศัยกับลุง เป็นชายผิวขาว ตัวเล็ก ผอมบาง ไว้ผมยาว เหมือนพวกพราหมณ์ ผมเป็นสีน้ำตาลแดง แต่ชื่อเขาแปลกดีนะ ตายังจำได้ดี ชื่อแสดงถึงความเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ‘ตาราปุริส’ บุรุษแห่งดวงดาว” ชายชราพูดพร้อมทำสีหน้าระลึกถึงผู้ที่กล่าวถึง “เดี๋ยวนะจ๊ะตา ตาทวนชื่อผู้ชายคนนั้นให้หนูฟังอีกทีได้ไหม” คิโยะรีบถามชายชราด้วยใจที่เต้นตึกตัก “ตาราปุริส จ๊ะแม่หนู เขาบอกตาว่าชื่อนี้ เป็นผู้ชายจากถิ่นฐานแห่งนักเดินทาง มาจากดาวเหนือ...” ชายชรานิรนามบอกเล่าเรื่องราวของชายผู้มีชื่อว่าตาราปุริส ให้แก่คิโยะฟัง “ตาราปุริส ชื่อเดียวกันแต่ทำไม เป็นคนละคน ดิพเพอร์คนละชื่อ แต่ทำไมเป็นคน คนเดียวกัน” คิโยะรำพันกับตัวเอง เรือน้อยพาชายชราและหญิงสาวมาถึงอีกฟากหนึ่งของแม่น้ำ คิโยะเหม่อมองดูสายน้ำที่ไหลไปโดยไม่เข้าใจสิ่งที่ได้รับรู้ ขณะที่คิโยะกำลังใจลอยตกอยู่ในห้วงความคิดของตน ชายชราก็ดึงความคิดของคิโยะให้กลับมาสู่ปัจจุบัน “แม่หนู ไปพักที่กระท่อมของตาก่อนไหม ตาอยู่กระท่อมหลังนั้นจ๊ะ อย่ากังวลกับสิ่งที่ได้รู้ให้มากเลย สรรพสิ่งบนโลกนี้ล้วนเป็นมวลสสาร ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน ถ้าหนูยอมรับข้อเท็จจริงนี้ได้ หนูจะรู้ทุกอย่างที่หนูต้องการรู้” ชายชราพูดเป็นนัยทิ้งไว้ให้คิโยะต้องครุ่นคิดอีกครั้ง คิโยะคงไม่ต้องไปถามเจ้าของกระท่อมหลังน้อยแล้ว ก็ชายชราคนนี้นี่เองที่เป็นเจ้าของกระท่อมที่คิโยะต้องการถามข่าวของตาราปุริส คิโยะปฏิเสธคำชวนของชายชรา เธอต้องการตามหาใครอีกสักคนในแถบนี้ เพื่อหาข่าวของตาราปุริสเพิ่มเติมจากที่ชายชราได้บอกไว้ แดดแรงจ้าทำให้อาการปวดศีรษะกลับคืนมาอีกครั้ง คิโยะเริ่มได้ยินเสียงแว่วที่เรียกชื่อ ลิลิล ผ่านเข้ามาในโสตประสาทอีกครั้ง ทุกครั้งที่อยู่เพียงลำพัง คิโยะจะได้ยินเสียงเรียกนี้ทุกครั้ง อาการปวดหัวรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ คิโยะจึงตัดสินใจวักน้ำจากแม่น้ำขึ้นมาล้างหน้า ขณะที่ก้มตัวลงไปหมายจะจ้วงน้ำขึ้นมา เธอก็พลาดลื่นไถลตกลงไปในแม่น้ำ คิโยะไม่ทันส่งเสียงร้องเรียกให้ใครมาช่วยก็จมลงสู่ก้นแม่น้ำ ถึงแม้จะมีโอกาสส่งเสียงก็คงไม่มีใครจะได้ยินเสียงเธอ เพราะแถบนี้ร้างซึ่งผู้คน คิโยะจมลงสู่ก้นแม่น้ำในบัดดล เธอพยายามกระเสือกกระสนขึ้นมาให้พ้นผิวน้ำ แต่คิโยะปวดหัวและเพลียเกินกว่าจะถีบตัวให้ขึ้นมาได้ เธอค่อยๆ จมลึกลงไปเรื่อยๆ พร้อมกับถูกกระแสน้ำเชี่ยวกรากข้างใต้ผิวน้ำที่ดูนิ่งสงบ พัดพาไปตามจังหวะของสายน้ำ คิโยะรู้สึกแสบตา แสบจมูก หูเหมือนจะถูกบีบอัดอย่างรุนแรง ปอดเหมือนจะฉีกขาดจากการหายใจเข้าแล้วสำลักน้ำเข้าสู่ปอด เดิมพันชีวิตในการตามหาตาราปุริสของเธอ จะจบลงใต้ผืนน้ำแห่งนี้เชียวเหรอ จบลงโดยที่ไม่ได้เจอชายผู้เป็นที่รัก คิโยะนึกถึงบทกวีบทหนึ่ง ที่เธอเคยมอบให้ตาราปุริส ดาวเดือนเคลื่อนคล้อยผ่าน ราตรีกาลผ่านผกผัน วับแวมแจ่มแสงจันทร์ ดวงตะวันเคลื่อนสู่ฟ้า น้ำค้างไหลหยาดหยด หมอกบังบดแสงพรายพร่า เดือนดาวลาลับตา แสงแดดจ้าระย้าไหว หัวใจในหัวอก ดูหม่นโศกกว่าสิ่งไหน น้ำตาล้อแสงไต้ วาวแววใสคล้ายน้ำค้าง หวนไห้อาลัยรัก อาดูรนักรักเหินห่าง คนเคยอยู่เคียงข้าง มาเมินหมางร้างลาไกล ความเจ็บปวดใดใด บนโลกใบนี้คงไม่เทียมเท่าความเจ็บปวดของหัวใจ ที่ต้องพรากจากคนอันเป็นที่รักแล้ว คิโยะเฝ้าตามหาตาราปุริส เพื่อจะขอโทษในสิ่งที่เคยกระทำ ในความหลังครั้งเก่าก่อนนั้น เธอได้ทำให้ตาราปุริสเสียใจเป็นอันมาก เพียงเพราะว่าเธอต้องการเอาชนะ เธอจึงขัดขวางเขาทุกวิถีทางที่จะไม่ให้เขาบรรลุการฝึกตนเพื่อเอาชนะโชคชะตา บัดนี้เธอรู้แล้วว่าหัวใจเธออยู่ที่ใด แต่มันสายไปแล้วใช่ไหม เธอจึงไม่อาจจะตามหาตาราปุริส ไม่ว่ากี่ภพกี่ชาติ คิโยะจะจดจำตาราปุริส และจะตามหาเขาให้เจอ เธอสัญญากับตัวเองและสาบานต่อสายน้ำที่ห่อหุ้มร่างเธอเอาไว้ ในสติเฮือกสุดท้ายของคิโยะมีแต่ภาพของตาราปุริสลอยวนไปวนมารอบกายเธอ จากคุณ : sugarhut - [ 6 ก.พ. 50 15:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ส่วนนี้เป็นส่วนที่ 2 ค้างอีกส่วนหนึ่งค่ะ ขอบคุณคำวิจารณ์ทุกคอมเมนท์นะค่ะ แล้วจะพยายามปรับปรุงตัวเองเรื่อยๆค่ะ ชี้แนะด้วยนะค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ จากคุณ : sugarhut - [ 6 ก.พ. 50 15:04:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสียงร้องจ๊อกแจ๊ก น่าจะเป็น จ้อกแจ้ก นะคะ ไม่ใช่ว่าเกดเก่งภาษา อะไรหรอกนะพี่แอม (เพราะปกติก็มีพี่ๆ เพื่อนๆ ค่อยแก้ให้อยู่บ่อย) แต่เพราะมีคลังคำอยู่ในมือ สงสัยเลยเปิดดูอะ อยากคิดว่าเกดจู๋จี๋ เอ้ย จู้จี้ เลยนะ เหอๆๆ แล้วก็อีกอย่าง แวเลี่ยม ที่ว่า ใช่ valium หรือเปล่าคะ ถ้า valium ก็คือ diazepam ซึ่งอยู่ในกลุ่มยากันชักที่ออกฤทธิ์เป็นยานอนหลับด้วย ซึ่งมีขนาด 2 5 และ 10 mg (แต่ถ้าพูดถึง valium จะมีแค่ 5 และ 10 mg) และในรูปแบบเม็ดจะมีแค่ 5 mg เท่านั้นนะคะ ส่วน 10 mg จะเป็นแบบฉีด เกดเห็นขนาดยาแปลกๆ เลยไปเปิดหนังสือเพื่อความแน่ใจ แต่ถ้าเข้าใจผิดก็ขออภัยด้วยเน้อ (พอดีวิญญาณเภสัชกรมันเข้าสิงอะ) ยาพวกนี้จัดเป็นยาออกฤทธิ์ต่อจิตประสาท ต้องจ่ายโดยแพทย์เท่านั้นนะคะ ถ้าไม่ใช่คนไข้ หาซื้อเอง หรือมีใครเอามาฝากให้ก็แปลกๆ อะ เพื่อนยังเป็นนักเรียนพยาบาลอยู่ หมอจะให้มาง่ายๆ ก็กระไร (ต่อให้ตอนนี้รพ.แทบจะจ่าย diazepam เป็นขนมแล้วก็เหอะ) มันน่าจะมีชื่อผู้ป่วยบนฉลากยาด้วยอ่ะนะ แล้วก็อีกนิดนะคะ คำว่า "ทาน" ในที่นี้หมายถึง "กิน" หรือเปล่า ถ้าใช่ เกดว่าใช้คำว่า "กิน" จะดีกว่าในส่วนของบรรยายอ่ะนะ หรือไม่ก็ใช้คำว่า "รับประทาน" เพราะ ทานเฉยๆ หมายถึงการทำทานอะ แต่ถ้าเป็นส่วนของบทพูด ก็คงจะอนุโลมได้ เพราะเราเองก็พูดกันนี่เนอะ เม้นท์ซะยาว อย่าว่าเกดช่างตินะคะ เห็นอะไรสงสัยที่ตัวเองพอจะชี้ได้ ก็เลยมาบอกกัน อยากจะชมพี่แอมเรื่องภาษาด้วย ภาษาสวยทีเดียวค่ะ สมแล้วที่อยู่ห้องกวีเนอะ แต่สำหรับเรื่องสั้นบรรยายให้รัดกุม จะน่าติดตามมากขึ้นนะคะ ^ ^ ยังไงจะมารอตอนจบที่เหลือน้า แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 50 17:32:26 จากคุณ : makokchor - [ 6 ก.พ. 50 17:32:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฟเร้ย...เฟร้ย... เกิดอะไรขึ้นคะ ว่าจะชม เลยชมไม่ออก เพราะพี่เปนฅนไม่ชอบ Tregedy อย่างแรง เจ้าค่ะ แต่ ละเอียดดีนะคะ. แฮ่..... จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 6 ก.พ. 50 19:32:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อเมริกันออกเสียงประมาณเซเทอร์ค่ะ สงสัยต้องอ่านตอน 3 ก่อน เพราะตอนนี้อ่านแล้วยังงงๆ อยู่ จากคุณ : scottie - [ 6 ก.พ. 50 22:07:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณหนูเกดมากจ๊ะ คุณเภสัชกร คนสวย ตอนพี่แอมเขียนที่แรก พี่แอมให้เขากินยาพารา 500 แต่เพื่อนบอกว่า ยาพารา กินหมดกระปุกก็บ่เป็นหยัง เขาแนะให้เปลี่ยน แล้วพี่แอมสะเพร่าจริงๆ ลืมถามรายละเอียด ของยา ส่วนเรื่องได้มายังไงนี่ พี่แอมไม่รู้ว่า โรงพยาบาลเขาเข้มงวดต่อการสั่งใช้ ตัวยามากไหม เห็นเขาแอบเอาออกมาขายกันเกลื่อน ส่วนเรื่องการใช้ภาษา เห็นตรงไหนไม่ถูกติเลยจ๊ะ พี่แอมเป็นพวก ภาษาวิบัติ จากคุณ : sugarhut - [ 7 ก.พ. 50 08:01:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ท่านพจ ไม่ใช่โศกนาฎกรรมนะ มันเป็นเรื่องที่เคยเจอ เคยคิดเกือบจะทำแบบนั้น แต่สุดท้ายแล้ว คนเราก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อ แต่คนที่กำลังคลั่งในรัก เขาทำแบบนั้นได้จริงๆ นะเจ้าค่ะ สีน้ำน้อยเข้าใจความรู้สึกของเด็กวัยรุ่น ณ ที่ตอนกำลัง อกหัก บางคนเขาบอกวัยรุ่นโง่ ที่ทำแบบนั้น หนูก็ว่าโง่จริงๆ แต่ในความโง่นะมันมีอะไรแอบแฝง มันคือความเสียใจและว้าเหว่ ด้วยหลายๆ เหตุผลประกอบจึงทำให้คนคิดสั้น เลยลองพยายามเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา พี่(ท่าน)พจ ก็ช่วยเอาใจอ่านจนจบละกัน จากคุณ : sugarhut - [ 7 ก.พ. 50 08:04:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ scottie ขอบใจเรื่อง ที่ติงนะค่ะ ส่วนตอนสาม ถ้าออกมา แอมเกรงว่า มันจะยิ่ง งงกว่าเดิม เขียนไปแล้วมันสื่อได้ ไม่ตรงกับธีมหลักที่วางไว้เลยค่ะ ยังไงขอคำชี้แนะด้วยนะค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 7 ก.พ. 50 08:06:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อะแหม นึกว่าจะได้อ่านจนจบแล้วซะอีก คุณแอมแกล้งคนอ่านเปล่าเนี่ย เหอๆๆ ช่วงคิโยะ บรรยากาศเหมือนนิทานเลยครับ ดูฝันๆ ลอยๆ ดี  แต่มันแฝงความเศร้าเอาไว้มากๆ เลยนะ  สงสัยตอนหน้าลิลิลจะตื่นล่ะมั้งเนี่ย งืม... รอต่อครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 7 ก.พ. 50 19:07:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณหนู จ้ะ พี่จักเอาใจช่วย ให้เรื่องราวยิ่งงดงาม ยิ่ง ยิ่ง ขึ้นไป นะคะ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 7 ก.พ. 50 20:27:24 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พีทคุงค่ะ เศร้าเหรอค่ะ ทำไม สีน้ำน้อย เขียนแต่ละเรื่อง กะจะให้หวานมันออกมาเศร้าได้น้อ ไม่ได้แกล้ง คนอ่านหรอกเจ้าค่ะ แต่ว่ายังนึก ๆ อยู่ว่า ถ้าเอามาลงคนอ่านจะเข้าใจไหม เลยแก้ไปสองรอบแต่ยังไม่ได้ อย่างใจค่ะ พี่ท่านพจ เรื่องราวจบออกมาหวานนิดๆ แต่แฮปปี้แน่นอน ยืนยันเจ้าค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 8 ก.พ. 50 08:40:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนจบมาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5118931/W5118931.html จากคุณ : sugarhut - [ 8 ก.พ. 50 09:13:28 ]