แม่สาวน้อยบ้านทุ่ง
มานั่งออกบูธงานวันนักประดิษฐ์ที่ไบเทค ขอบอกเลยว่านึกว่าจะไม่มีคน แบบโหรงเหรงนั่งตบยุงได้ ตอนมาจัดก็ไม่ค่อยสะดวกนะ ขอบ่นหน่อย บ่นไบเทคที่ไม่ค่อยจะสะดวกสบาย ไม่นับการเดินทางด้านนอก แต่ระบบการจัดการ ฮืม...ต้องปรับปรุงนะ เสียดายสถานที่
วันแรก...วันเปิด มารอจะเอาของเข้าเพิ่มตั้งแต่หกโมงกว่า ประตูไม่เปิดค่ะ เจ้าหน้าที่บูธอื่นมารอ กันตรึม ต่อรองได้เจ็ดโมงเช้า เอานะ เราก็นั่งรอไป ทำอะไรไม่ได้ พองานเปิด เฮ้ยมาจากไหนกันฟ่ะ คนเพียบ ส่วนมากเป็นเด็กนักเรียน (เข้าทางรักเด็กพอดี) เอกสารที่เอามาแจกมีการ์ตูนด้วย เด็กๆเลยเข้ามาหยิบกันเยอะ ส่วนมากเป็นเด็กผู้หญิง เลยได้โอกาสสังเกตสังกาตามประสาคนช่างติ
เด็กบางคนเดินมาด้อมๆมองๆ มองเราอย่างไม่แน่ใจ (ไม่กัดนะเฟ้ย) พอเรายิ้ม มีถอยห่างสองก้าว เออ.
.หน้าตาฉันเนี่ยมันคงไม่รับแขกเลยมั้ง เอ้า..ลองเรียกดูก็ได้ พออ้าปากพูด เด็กน้อยก็เดินยิ้มเข้ามาเลย เลยถึงบางอ้อ เด็กคิดว่าฉันไม่ใช่คนไทยนี่เอง (เป็นโรคกลัวต่างชาติ) ก็บูธที่นั่งอยู่มันเป็นบูธต่างชาติไง
พอเด็กคนนึงมาหยิบ เพื่อนๆเห็นก็ตามมาหยิบบ้าง เลยได้โอกาสถาม มีมาจากปัตตานี พัทลุง พังงา พิษณุโลก บุรีรัมย์ ชลบุรี โอย...สาธยายไม่หมด เห็นแล้วก็ชื่นใจที่เห็นเด็กๆจากทั่วประเทศได้มีโอกาสมาดู งานประดิษฐ์คิดค้นใหม่ๆ เผื่อว่าเขาจะเกิดความคิดอยากจะค้นคว้าอะไรด้วยตัวเอง ได้มีโอกาสเป็นเจ้าของสิทธิ ที่จะรู้จักหวงแหนสิทธิของตน แล้วให้เกียรติในสิทธิของคนอื่น เอ..ไปๆมาๆมาวกเข้าเรื่องงานจนได้นิ แหม
น่าขอไปเป็นพรีเซนเตอร์ (อาหารสัตว์เหรอย่ะเธอ)
เด็กหญิงบางคนตอบชื่อโรงเรียนเบามาก ด้วยสภาพแวดล้อมของบูธที่ตั้งอยู่ใกล้เวทีที่ตั้งระดับเสียง ได้ทำลายแก้วหูเป็นอย่างมาก ทำให้ฉันต้องเอ่ยถามซ้ำแทบทุกครั้งที่ถามออกไป (อันที่จริงด้วยอายุที่เริ่มมาก แล้วก็อาจจะมีส่วนนะ) เคยสังเกตกันไหมว่า โรงเรียนต่างจังหวัดมักจะตั้งชื่อยาวถึงยาวมาก ฉันฟังแล้ว เออ...จำไม่ได้อีก ความจำสั้นซะงั้น แต่ฉันติดใจบุคลิกการตอบคำถามของเด็กๆแต่ละคนมากกว่า
คนนึงตอบแบบเหนียมอาย เบาจนอยากจะหมุนวอลุ่มให้สุด ไม่ค่อยสบตาฉัน ฉันเลยบอกไปด้วย เสียงดังฟังชัด (ออกแนวครูไหว แต่หุ่นเป็นครูลิลลี่) พูดให้ดังหน่อยสิคะ มั่นใจพูดออกมาเลย เด็กหญิงมองหน้า แล้วรีบตอบออกมาด้วยเสียงดังฟังชัดทันที (อันนี้คิดว่าคงเริ่มกลัว) ฉันเลยต้องยิ้มหวานปลอบให้หายตื่น แล้วก็ อบรมเรื่องการใช้ของที่ถูกต้อง ไม่ใช้ของปลอมตามหน้าที่พรีเซนเตอร์ (แต่งตั้งตัวเองเรียบร้อยแล้ว)
อีกกลุ่มนึงเดินมุ่งมาเลย แย่งกันหยิบใหญ่ พอฉันเอ่ยถามประโยคเดิม ทั้งเจ็ดคนตอบขึ้นมาอย่างพร้อม เพรียง เสียงดังฟังชัด น่ารักจัง โรงเรียนฝึกเด็กได้น่ารัก พูดจาเพราะ มีสัมมาคาราวะ ผู้ใหญ่ (หัวเก่า) อย่างฉันยิ้มแก้มปริที่เด็กไทยยังมีความเป็นไทยกันอยู่ ไม่ต้องทำเสียงไม่ชัด ไม่ต้องอยากจะเป็นเหมือนดาราคนนั้นคนนี้ ภูมิใจจัง
จากคุณ :
ลั่นทมขาว 
- [
6 ก.พ. 50 15:01:59
]
สาว(จะ)สามสิบห้า หัวใจยี่สิบ ความคิดสองร้อย ตอน แม่สาวน้อยบ้านทุ่ง
