สุดทางหัวใจ

สุดทางหัวใจ...ไม่มีฉัน

ฉันแอบมองเขา ฉันแอบช่วยเหลือเขา และฉันแอบรักเขามาตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา จวบจนวันที่เขาแต่งงาน ฉันก็ไปร่วมแสดงความยินดีด้วย แม้หัวใจจะปวดร้าว แต่คนที่รักมีความสุข ฉันก็มีความสุขไปด้วย เขา ยังคงอยู่ในใจฉันตลอดมา เสมอ ไม่เคยเลยซักครั้ง ที่หัวใจฉัน จะร้างราภาพของเขาจนบางครั้ง ผู้ชายที่รักฉันมากที่สุด ก็เดินจากฉันไป เพราะเขาไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงหัวใจดวงนี้ของฉันได้ ฉันได้แต่เฝ้าถามตัวเอง ว่าเหตุใด ฉันถึงลืมเขาไปจากใจไม่ได้ซักที ทั้งที่เขา ไม่เคยมีฉันอยู่ในหัวใจเลยแม้เพียงเสี้ยวเศษ การรักใครซักคน มันยาก แต่ฉันว่า การลืมใครซักคน มันยากยิ่งกว่า แต่ฉัน ก็มีความสุข กับการที่ได้รักใครซักคน แม้ว่าคนๆนั้น จะไม่เคยรักฉันตอบเลยก็ตาม

“อ้น ๆ ๆ” เสียงเรียกนั้น ฉุดฉันให้ตื่นจากภวังค์ ฉันหันไปมองเจ้าของเสียง เต้ เขาที่อยู่ในใจฉันมาเนิ่นนานนั่นเอง

“เป็นอะไรหือ นั่งเหม่อ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” เต้ถามฉันอย่างเป็นห่วงพลางมองสำรวจร่องรอยผิดปกติบนใบหน้าของฉัน

“เปล่าหรอก แล้ว เต้มีอะไรหรือเปล่า มาหาอ้นถึงบ้าน” เต้หัวเราะอย่างอารมณ์ดี พลางพูดกับฉันยิ้มๆ กิริยานี้ ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเหมือนใจจะขาดรอนๆ แก...ช่วยไปน่ารักไกลๆหน่อยได้ไหมหา

“แหม ถ้าไม่มีธุระ เต้ก็มาหาอ้นไม่ได้งั้นสิ”

“เปล่าหรอก แหม เราเป็นเพื่อนกันมาก็นานนม ทำไมจะไม่ได้ แล้วตกลงมีอะไรล่ะ”
ฉันตอกย้ำคำว่าเพื่อนที่เขามอบให้อย่างแจ่มชัดในใจ ว่าฉันจะเป็นได้แค่เพื่อนเขาเท่านั้น ฉันต้องสาดิสต์แน่ๆ ฮือ ชอบให้ตัวเองเจ็บปวด แต่ถ้านั่นมันทำฉันตัดใจ เลิกรักผู้ชายคนนี้ได้ ฉันก็จะทำ

“เย็นวันศุกร์เต้จะกลับบ้าน แต่ว่าเปิ้ลเขาไม่ได้ไปด้วย เขาว่าเขามีธุระ เต้อยากฝากอ้นให้ไปดู ไปอยู่เป็นเพื่อนเขาหน่อย อยู่คนเดียว มันอันตรายน่ะ อีกอย่าง พักนี้เปิ้ลเขาก็ไม่รู้เป็นอะไร เหม่อๆยังไงไม่รู้ แล้วก็ ไม่รู้สิ เต้ว่าเหมือนเขามีอะไรในใจปิดบังเต้ เต้เป็นห่วงเขา“ อ้อ ที่เขามาหาฉันถึงบ้านนี่ เป็นเพราะเขาห่วงเมียนั่นเอง

“อือ แล้วจะไปอยู่เป็นเพื่อนน่ะ เต้ไปเถอะ“ ฉันพยักหน้าให้ พร้อมกับสัญญา เต้คงวางใจแล้วจึงขอตัวกลับไป เย็นวันศุกร์ เมื่อเลิกงาน ฉันจึงไปหาเปิ้ล เมื่อเปิดประตูและเห็นว่าเป็นฉัน เปิ้ลก็ยิ้มให้พร้อมกับทักทายฉันว่า

“ขอบใจอ้นนะจ๊ะ ที่มาอยู่เป็นเพื่อน เต้ไปบอกล่ะสิ” ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปทิ้งตัวที่โซฟาอย่างเหนื่อยๆ ฉันหันมาแอบมองเปิ้ลอย่างพิจารณา เต้บอกว่าเปิ้ลเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปยังหนอ ไม่เห็นจะเปลี่ยนเลย

“คืนนี้จะค้างกับเปิ้ลไหม” เปิ้ลหันมาถามฉันขณะที่กำลังหันรีหันขวางทำกับข้าวอยู่ในครัว

“เอ่อ ค้างได้ แต่ลืมเอาเสื้อมาเปลี่ยน” ฉันตอบก่อนจะเอนตัวลงนอนกับโซฟา นอนมองเพดาน คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย มือก็ควานไปมาข้างโซฟา ไปสะดุดเข้ากับแหวนวงเล็กๆ วงหนึ่ง ฉันหยิบขึ้นมองด้วยความสงสัย มันเป็นแหวนทองคำขาว สลักคำว่าเทียน ใครกัน เทียน หรือจะเป็นเพื่อนของเต้ แต่ผู้ชาย เขาไม่ให้แหวนกันไม่ใช่เหรอ งั้นก็ต้องเป็นของเปิ้ล แต่ เทียนคนนี้ให้แหวน ผู้หญิงที่มีสามีแล้ว มันยังไงกันนะ ฉันสงสัยขึ้นมาตงิดๆ และนั่น ทำให้ฉันถือมันไปยื่นตรงหน้าเปิ้ล และพอเธอเห็นเข้า หน้าก็ซีดลงทันที แววตาหลุกหลิก กังวลราวกับเด็กทำผิด แล้วผู้ใหญ่กำลังจะจับได้

“เปิ้ล นี่ แหวนของเปิ้ลหรือเปล่า” ฉันถาม และสบตา

“เอ่อ ... เอ่อ...เออ...” เปิ้ลพูดซ้ำคำเดิมเหงื่อไหลซึมไปทั่วใบหน้า เปิ้ล แปลกไปจริงๆอย่างที่เต้บอก ถ้าฉันไม่มองโลกในแง่ร้ายจนเกินไป เปิ้ล กำลังจะนอกใจเต้

“ว่าไงเปิ้ล แหวนนี่ ของใคร”ฉันเผลอลืมตัว เสียงเข้มขึ้นจนเปิ้ลสะดุ้งโหยง มองฉันอย่างหวาดๆ

“ของ ของเปิ้ลเอง ฮือ อ้น เปิ้ลไม่ได้ตั้งใจ” เท่านั้น เปิ้ลก็ปล่อยโฮอย่างขวัญเสีย ฉันตัวสั่นด้วยความโกรธอะไรกันนี่ เปิ้ลผู้เรียบร้อย น่ารัก อ่อนหวาน แสนดี และคบหากับเต้มานาน นอกใจสามี ฉันละไม่อยากจะเชื่อ

“พูดมาได้นะเปิ้ล ไม่ได้ตั้งใจ แล้วมันเป็นใคร” ฉันไม่เรียกนายคนนั้นดีๆแล้ว คนดีๆ ที่ๆ ไหน จะแย่งเมียคนอื่น

“เขา เป็นเจ้านายเปิ้ลเอง เขาน่ารัก เอาใจใส่ ดูแล เทคแคร์เปิ้ลตลอด เต้เขาทำแต่งาน ไม่ค่อยมีเวลาเลย ฮือ อ้น ตอนนี้ เปิ้ลรักคุณเทียน เปิ้ลจะทำยังไงดี ฮือ เปิ้ลสับสนไปหมดแล้ว” เปิ้ลเอามือปิดหน้า ร้องไห้

“ไม่ได้ เปิ้ลแต่งงานกับเต้แล้ว จะไปรักคนอื่นไม่ได้”

“แต่เปิ้ลไม่มีความสุข ฮือ เปิ้ลคิดถึงเขาตลอดเวลา เปิ้ลอยากอยู่กับเขา”

“แล้วมาแต่งงานกับเต้ทำซากอะไรเล่า โอ้ย ฉันละไม่เข้าใจเธอจริงๆ” ฉันเท้าเอวถามเปิ้ลเสียงขุ่น ยังไม่ทันที่เปิ้ลจะตอบ ทั้งฉันและเปิ้ลก็ตกตะลึงตาค้าง เฮ้ย เต้ มาไงล่ะเนี่ย

“เปิ้ล รักคนอื่น จริงหรือ” เต้จ้องมองภรรยาที่หมดรักในตัวเขาแล้วด้วยแววตานิ่งสนิท ไม่รู้ว้าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เปิ้ลมือไม้เกะกะไปหมด หันรีหันขวางร้องไห้อย่างเสียจริต

“ฮือ เต้ ...เปิ้ล ขอโทษ เปิ้ล คง อยู่กับเต้ไม่ได้แล้ว เปิ้ล ... ไม่ได้รัก เต้แล้ว” พูดจบ เปิ้ลก็วิ่งหนีออกจากห้องไป ทิ้งให้ฉันอยู่กับเต้ ผู้ชายที่ถูกภรรยาตัวเองหมดรัก ฉันคิดว่า แค่บอกเลิก อาจจะไม่ทำให้เขาเจ็บปวดมากกว่าการที่จะถูกบอกว่า หมดรัก เขายืนนิ่ง ไม่พูด ไม่แสดงความรู้สึกเช่นไร ฉัน ตัดสินใจเดินเลี่ยงออกจากห้อง คงต้องปล่อยให้เคลียร์กันเอง ฉันคือคนนอก ไม่เกี่ยวอยู่แล้ว แต่เต้ กลับเรียกฉันไว้

“อยู่เป็นเพื่อนเต้ก่อนสิ อย่าเพิ่งไป”

“ไม่ล่ะ เต้ อ้น ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้”ฉันบอกเสียงอ่อน ก่อนจะเดินมาตบไหล่เต้ แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เต้อยู่ในห้องนั้นตามลำพังคนเดียว ฉัน...ทำถูกแล้วใช่ไหม ที่เดินจากเขามาแบบนั้น ฉัน...ไม่ผิดใช่ไหม ที่ไม่อยู่ปลอบใจเขา ที่มีฉันเป็นเพื่อนสนิทของเขาคนเดียวในตอนนี้ ....

หลังจากวันนั้น เต้กับเปิ้ลก็หย่ากัน ไม่นาน เปิ้ลก็แต่งงานไปกับนายเทียนคนนั้นอย่างชื่นมื่น ฉันได้แต่รู้สึกปลงสังเวชกับผู้หญิงคนนี้ อะไรหนอ ดลใจให้เธอคิดทำแบบนี้ ทิ้งสามีตัวเองที่ดีพร้อมทุกอย่าง ไม่ว่าหน้าตา หรืองานการ ผู้ชายที่ห่วงใยเอาใจใส่เธอทุกฝีก้าว ผู้ชายที่มั่นคงกับความรัก ผู้ชายที่ยอมไปตากฝนรอไปส่งยามกลับบ้านดึก ผู้ชายที่ยอมไปซื้อของให้อย่าง

ไม่อายใคร และที่สำคัญ ผู้ชายที่รักตัวเองหมดหัวใจ พูดมาได้ยังไง ว่าเต้ไม่มีเวลา เต้ไม่ใส่ใจ ทำแต่งาน สิ่งที่เขาทำ มันเพื่ออนาคตข้างหน้าทั้งนั้น ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเต้อยากมีลูก เขาพายามทำงานหนัก เพื่อที่จะพร้อมที่สุดสำหรับเลือดเนื้อเชื้อไขที่จะเกิดต่อมาในภายภาคหน้า เขาเคยหลุดปากให้ได้ยินอยู่ครั้งนึง เมื่อฉันเห็นว่าเขามองดูชุดเสื้อผ้าเด็กนานเกินกว่าที่จะแค่มองผ่าน สายตาเขา เป็นประกายทุกครั้งที่มองดูเด็กน้อยวัยซน

หลังจากวันนั้น ฉันก็รับรู้ว่าเต้ เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เต้กลายเป็นคนเงียบขรึม ทำทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนหุ่น ไร้ชีวิต จิตใจ ฉันรู้สึกผิดอย่างไรก็ไม่รู้ ที่วันนั้น ฉันไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนเขา คอยปลอบโยนเขา จนวันหนึ่งบอม เพื่อนสนิทอีกคนของเราโทรศัพท์มาบอกฉันว่า

“ไอ้อ้น เย็นนี้หล่อนว่างหรือเปล่า” ฉันทำหน้างงใส่โทรศัพท์นิดนึงก่อนจะกรอกเสียงลงไป

“อะไรยะ ทำไม จะเลี้ยงข้าวฉันหรือไง”

“เหอ ไปข้างหน้าก่อนเถอะย่ะ ฉันจะแค่โทรมาบอกว่าไปดูไอ้เต้มันหน่อย มันเดี้ยง ไม่รู้ว่าตายคาห้องไปหรือยัง” ดู๊ ดูปากมันนะ ถ้าอยู่ใกล้ จะขอสกายคิกมันซักที

“เต้...เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ”

“เออ มันไม่มาทำงานสองวันแล้ว แกไปดูมันหน่อย เดี๋ยวมันจะอืดคาห้องไปซะก่อน”แน่ะ ไอ้เวล ยังปากแมวไม่เลิก แต่ว่า ธุระอะไรของฉันล่ะนี่ ที่จะต้องไปดู เดี๋ยวใครๆ ก็หาว่าฉันคิดจะสวมรอยอยากดามใจมัน(ทั้งๆ ที่อยากจะแย่)

“ธุระไม่ใช่ ฉันไม่ไปโว๊ย วันนี้ไม่ว่าง”

“อย่าเลยไอ้อ้น แกอย่ามาปฎิเสธฉัน แกไม่ต้องทำไก๋ปิดบังเลยวะ ความลับแก อย่านึกว่าจะไม่มีใครรู้นะเว้ย แกชอบมัน รักมันจริง ก็ไปดูแลมันซะ ฉันว่า คงไม่เกินความสามารถของแกที่จะทำให้มันรักหรอก”

“หนอย! อีบอม หล่อนมารู้ใจฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ ไม่ต้องมาสู่รู้เลย ฉันไม่ได้คิดอะไรกับมันโว๊ย” ฉันทำโวยวายกลบเกลื่อน แหม เอาเรื่องจริงมาพูดเล่นแบบนี้ ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ

“อย่ามาสตอ ถ้าไอ้เต้มันกลายเป็นศพคาห้อง ฉันจะแจ้งความว่าแกมีส่วนรู้เห็น”

“เฮ้ยๆ อีบอม แกจะบ้าเรอะ ฉันไม่ไปนะโว๊ย ...“ ไม่ทันจบประโยค บอม เพื่อนผู้รู้ดีก็รีบวางสายไปโดยที่ฉันยังคิดคำด่ามันไม่ทัน เฮ้อ ในที่สุด ฉันก็ต้องไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องของเต้จนได้ ฉันไม่ได้ห่วงกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปหรอกนะ กลัวว่าจะโดนข้อหามีส่วนรู้เห็นกับการตายของผู้อื่นต่างหาก ฉันตัดสินใจเคาะประตู โป๊ก เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับ สงสัยคงนอนอยู่ละมัง เลยไม่ได้ยิน โป๊กๆ เงียบ สงสัยคงกำลังลุก ใช่ๆ กำลังลุก โป๊กๆๆ โอ้ย ไม่นะ เต้ นายอย่าเพิ่งเป็นอะไร ฉันมาแล้ว ฉันลนลานหยิบกุญแจสำรองที่เต้เคยให้ไว้มาเปิดพรวดเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว แต่... ไม่มีสิ่งชีวิตอยู่ในห้องนี้ค่ะ เต้ เต้ไปไหน รู้บ้างไหม ว่าใจฉันมันจะขาด

แล้ว แต่อารมณ์ฉันก็มาสะดุด เมื่อเดินสะดุดจนหน้าทิ่มเซหลุนๆจนเกือบจะเอาหน้างามๆไปสัมผัสพื้นห้อง และนั่นล่ะ ฉันถึงได้ทราบว่า บัดนี้ ห้องที่เคยเอี่ยมอ่อง เป็นระเบียบของเต้ กลายสภาพเป็นรังหมา โอย ตายแล้ว ทำไมถึงได้สกปรกรกรุงรังขนาดนี้ นี่เขาเปลี่ยนไปเพราะผู้หญิงใจโลเลคนนั้นคนเดียวเหรอนี่ เสียงประตูเปิดเข้ามา ฉันหันควับไปมอง โอ แม่เจ้า สาบานเถอะ ว่านี่คือเต้ ไม่ใช่โจรห้าร้อยที่ไหน เขาเปลี่ยนไปจริงๆ เปลี่ยนไปมากเกินกว่าที่ฉันคาดคิด หนวดเคราขึ้นครึ๊ม ผมยาวยุ่งเหยิง ตาลึกโหลราวกับคนอดนอนมานาน เต้คลี่ยิ้มให้ฉันอย่างยินดี

“อ้น มาได้ไงนี่ ดีใจ ที่อ้นมา”

“เอ่อ ไอ้บอมมันบอก ว่าเต้ไม่สบาย เลยมาดู เต้เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เต้มองฉันด้วยสายตาอ่านไม่ออก มัน...แปลกๆน่ะ ฉัน...ไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้...ซักครั้ง และครั้งนี้เป็นครั้งแรก

“ก็ ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ ก็เลยออกไปซื้อยามา”

“แล้วนี่เต้กินข้าวหรือยัง”ฉันถามพลางหันไปมองที่ครัว โอ พุทโธ ธัมโม สังโฆ จานชามกองเท่าบ้านอยู่ในซิ๊งน้ำ ไม่ได้ล้างมากี่วันแล้วนี่ เต้เดินมาใกล้พลางถามฉันว่า

“อ้นล่ะ กินหรือยัง เต้ไม่มีอะไรเลี้ยงเลย” ฉันย่นจมูก กลิ่นเหล้าหึ่งเลย นอกจากจะเป็นโจรห้าร้อยแล้ว เต้ยังเป็นขี้เมาด้วยหรือนี่

“ที่ปวดหัวเพราะเหล้าหรือเปล่า” เต้หลบสายตาฉัน ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง

“ถ้าไม่กิน นอนไม่หลับน่ะ” ฉันสายหน้าอย่างปลงๆ เต้ทำไมต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ด้วยนะ เต้ไม่เคยทำร้ายใคร แต่ทำไม เรื่องร้ายๆ ต้องมาหาเขาอยู่ตลอด เต้ไม่มีพ่อแม่ ถูกเลี้ยงดูมาจากหลวงตาที่วัดบ้านนอก จนจบป.หกหลวงตาที่เลี้ยงดูก็มาจากเต้ไป เต้ย้ายมาอยู่กับญาติห่างๆ ทางพ่อ และเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ และฉันก็รู้จักเขาที่นั่นพร้อมกับเปิ้ล เราเรียนอยู่คณะเดียวกัน แต่ผู้หญิงที่อยู่ในสายตาเขา คือเปิ้ล สาวหวานเรียบร้อยน่ารัก ไม่ใช่สาวซ่าส์ ปากดี ทโมนยิ่งกว่าลิงอย่างฉัน ฉันหลงรักผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ได้ รู้แต่ว่า เมื่อใด

ที่เขามีความสุข ยิ้ม หัวเราะ วันนั้น ฉันก็จะเบิกบาน มีความสุขไปทั้งวัน แต่ถ้าวันไหนเขาหน้าเศร้า ฉันก็รู้สึกเหมือนโลกนี้มันว่างเปล่า หลงรักเขามาตลอดระยะเวลาหลายปี และเก็บงำเรื่องนี้เป็นความลับในหัวใจอย่างเงียบเชียบ นี่ฉันยังงไม่หาย ว่าอีบอมมันรู้ได้อย่างไรว่าฉันหลงรักเต้ เฮ้อ เดี๋ยววันหลังต้องไปบีบคอถามมันซักหน่อย

“เอาเหอะ กินยาแล้วก็ไปนอนซะ เดี๋ยวอ้นจัดการห้องให้ ดูซิ ไม่รู้ว่าหมามันจะเข้าใจผิดว่านี่เป็นรังมันกี่ตัวแล้ว” ฉันเหน็บเต้ไม่อ้อมเลย โดยที่เจ้าตัวถึงกับหัวเราะออกมา ที่เปรียบเทียบห้องเขาได้โอเวอร์เกินเหตุ