ส่วนตอนนี้นะคะ ทีแรกตั้งชื่อตอนว่า "คุณนายดารณี" แต่
คุณพระเอกบอกว่ามันสมจริงมากเกินไป ก็เลยเปลี่ยนชื่อ
ตอน, แค่นั้นยังไม่พอ เธอแก้ทั้งเรื่องค่ะ! พอได้ดั่งใจเธอ
แล้วนั่นแหละค่ะ เธอถึงได้บอกว่า "อ่ะ เอาไปอัพ ซะ"
แล้วก็หัวเราะอย่างภาคภูมิในในฝีมือของตัวเอง ^^
(นินทา)

----------------------------------

ตอนที่ 19 คุณนายติดดิน

ช่วงปิดภาคฤดูร้อนของมหาวิทยาลัย เฌลลีก็อพยพโยกย้ายตัวเองมาอยู่บ้านนี้เกือบถาวร เพื่อเป็นทาสโดยสมบูรณ์ ทั้งกวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างรถ ล้างจาน ซักผ้า ล้างห้องน้ำ รดน้ำต้นไม้ ไปจ่ายตลาด พับผ้าห่ม ปูเตียง รีดชุดทำงาน โอ้... ไอ้หนุ่มๆ บ้านนี้มันจิกหัวใช้ ว่าที่ผู้ช่วยศาสตราจารย์ (ผ.ศ.) เชียวนะเนี่ย...

“แป้น เก็บเสื้อผ้าข้าวของ เตรียมตัวออกเดินทาง วันนี้เราจะไปต่างจังหวัดกัน” น้องเล็กไม่ฟังประโยคถัดจากนั้น แต่กระโดดขึ้นบันไดแทบจะในทันที และภายในสิบนาทีน้องเล็กก็ลงมาพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบโตพร้อมออกเดินทาง น้องกลางเองก็มีกระเป๋าล้อลากใบเขื่องแบบที่พบเห็นทั่วไปในสนามบิน ส่วนสุดที่รักของเธอน่ะเหรอ

“ฝากเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าให้ด้วยนะ” แล้วเฌลลีก็ต้องเป็นคนมานั่งเก็บเสื้อผ้า กางเกงลิง แปรงสีฟัน โฟม ล้างหน้า ยาแต้มสิว และเครื่องอำนวยความหล่อให้คุณชาย

“เราจะไปไหนกัน”

“ไปเที่ยว” เขาบอกแค่นั้น แต่ก็แปลกที่น้องๆ ทั้งสองคนไม่ถามอะไร เหมือนกับรู้ว่ากำลังจะไปไหน เพราะฉะนั้นจึงมีแต่เฌลลีเท่านั้นที่ไม่รู้อะไรเลย นั่นทำให้เธอตื่นเต้นขณะที่มองออกไปนอกกระจกรถ แต่ไม่นานนักก็เผลอหลับไปจนได้

สามชั่วโมงผ่านไป รถจอดสนิท น้องกลางสะกิด

“เจ๊ ถึงแล้ว” เฌลลีงัวเงีย ตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่กลางหุบเขาที่เต็มไปด้วยสวนผลไม้ ดอกไม้ และเรือนไม้หลังเล็กๆ มีเสียงน้ำไหลไม่ไกลนัก

“หวัดดีคร้าบบบบบแม่” น้องเล็กจอมกวนเดินเข้าไปโอบเอวมารดาอย่างรักใคร่ น้องกลางยกมือไหว้มารดา แล้วขนของขึ้นบ้าน ส่วนณนนท์ หลังจากที่ไหว้ทักทายมารดาแล้วก็เดินรี่ไปยังเรือนกล้วยไม้ทันที คนที่ยืนงงเป็นไก่ชนถูกถีบกลางอากาศคือเฌลลี เธอไม่แน่ใจว่าช่วงเวลาที่เผลอหลับไปนั้นเกิดอะไรขึ้น อยู่ๆ ถึงได้โผล่มาในที่ที่เธอไม่รู้จัก

“สวัสดีจ้ะ เป็นไงบ้างหนูแป้น เหนื่อยไหมลูก” ฮ่วย... มาเปลี่ยนชื่อให้กันเฉยเลยป้าคนนี้นี่

“น้องนนท์เค้าคงจะเป็นห่วงกล้วยไม้น่ะ เดี๋ยวคงตามมา ขึ้นมากินน้ำก่อนลูก เดี๋ยวแม่จะเข้าครัวไปยกกับข้าวมาให้ทานกัน” เฌลลีอยากจะนอนลงแล้วขำกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ตรงนั้น ที่ได้ยินคำว่า น้องนนท์… ไม่รู้ว่าคุณแม่ลืมอายุลูกชายตัวเองไปหรือเปล่า เพราะน้องนนท์ของคุณแม่น่ะอีกไม่ถึงสิบปีก็หลักสี่มาเยือนแล้ว

“อ่า...ค่ะ หนูช่วยยกกับข้าวนะคะ คุณแม่” แล้วเธอก็เดินตามว่าที่แม่สามีไปอย่างว่าง่าย...

คุณนายดารณี หรือตามตำแหน่งทางวิชาการคือ รองศาสตราจารย์ด๊อกเตอร์ดารณี (ร.ศ.ดร.) คุณแม่ของทั้งสามหนุ่มเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย พอปิดภาคการศึกษาทีท่านก็ขึ้นมาหาลูกชายที่บางกอกและอยู่กับลูกๆ นานๆ เสมอ แต่ระยะหลังท่านไม่ค่อยจะมาบ่อยนักเพราะต้องไปดูแลรีสอร์ทริมแม่น้ำแควน้อยจังหวัดกาญจนบุรี ที่เพิ่งจะบุกเบิกลงทุนไปไม่นาน ส่วนคุณพ่อนั้นท่านไม่ค่อยจะว่างนักเดี๋ยวไปต่างประเทศ เดี๋ยวไปประชุม สัมมนา ตามประสา “ศาสตราจารย์ด๊อกเตอร์ (ศ.ดร.)” นั่นเอง

เฌลลีเพลิดเพลินเจริญใจอยู่กับการพักผ่อนริมแม่น้ำ เขียนเรื่องสั้นได้สองเรื่อง ตามประสาคนชอบเขียน ขอให้มีทำเลดีๆ เท่านั้นแหละ เรื่องราวทั้งหลายมันไหลปรู๊ดปร๊าด ไม่ต้องนั่งคิดแล้วคิดอีกตั้งแต่ค่ำยันเช้า

“ชอบที่นี่ใช่ไหมล่ะ” น้องกลางเดินมาทักทายพร้อมยื่นถ้วยกาแฟให้ ในเช้าของวันที่สายหมอกลอยเอื่อยเรี่ยพื้นน้ำ

“อื้อ ชอบ ฉันเพิ่งรู้ว่าแม่คุณมาทำรีสอร์ทไว้ที่นี่”

“ผมก็เพิ่งรู้ไม่นานนี้เหมือนกัน แม่เป็นแบบนี้แหละ ไม่มีความลับ แต่มีเรื่องที่ไม่บอก เว้นแต่อยากบอกแล้วแม่ก็จะบอก นิสัยแบบนี้พี่ชายผมได้รับไปเต็มๆ”

“แล้วพวกคุณต้องมาช่วยดูแลหรือเปล่า”

“ไม่ ไม่ต้อง เรามีผู้จัดการรีสอร์ท ดูแลทุกอย่างแทน เขาเป็นคุณน้าของเราเอง พอดีตอนนี้คุณน้าไปบาหลี ซื้อของมาแต่งบ้านพักน่ะ”

“น้องกลาง ฉันถามอะไรคุณหน่อยสิ”

“ได้สิ ผมไม่มีความลับ แต่จะบอกเฉพาะเรื่องที่อยากบอก”

“คุณหายดีหรือยัง”

“เรื่องน้องยุ้ยน่ะเหรอ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรมาก ตอนนี้อยู่ในระหว่างซ่อมใจ”

“คุณไม่เป็นอะไรมากนะ” เฌลลียังไม่สบายใจ

“ไม่หรอก มันเป็นสัจธรรม พบ พราก จาก เจอ เรื่องสามัญมนุษย์”

“ก็ดีแล้วล่ะ ฉันเป็นห่วงน่ะ เห็นพักนี้คุณดูไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน”

“คุณน่ารักก็ตรงนี้แหละเฌลลี คุณเป็นคนที่ใส่ใจคนรอบข้างเสมอ บุคลิกคุณอาจจะไม่นางเอกจ๋าอย่างคนอื่น แต่คุณจิตใจดี ผมว่าถ้าพี่นนท์ไม่เลือกคุณ เขาก็คงเป็นคนประหลาดมากๆ เลยล่ะ”

“ฉันก็ประหลาด ที่ไปหลงรักคนที่ไม่รักอย่างหัวปักหัวปำน่ะ”

“คุณแน่ใจเหรอว่าพี่นนท์ไม่ได้รักคุณ”

“ก็เขาบอกอย่างนั้นนี่”

“โอเค งั้นเราจะคอยดูกันไปเรื่อยๆ อย่างน้อยตอนนี้คุณก็ไม่ได้รักใครนอกจากเขาไม่ใช่เหรอ”

“แล้วจะให้ฉันรักใครอีกล่ะ หัวใจฉันหมอนั่นขโมยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ กว่าจะรู้ตัวฉันก็มาเป็นทาสพวกคุณที่บ้านแล้ว”

“คุณนี่ ตลกดีนะ ผมชอบผู้หญิงแบบคุณนะ ตรงไปตรงมา ไม่มีมารยาดี” สักพักน้องเล็กเดินลงมาตามให้ไปกินข้าวเช้า

“ไปกันเถอะ แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก เดี๋ยวก็หาย” เฌลลีก็หวังว่าอย่างนั้น... เพราะหลังจากที่เสียใจเพราะความรักแล้ว เธอก็ไม่ได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากน้องกลางอีกเลย มันนานเกินไปสำหรับชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์อย่างเขา...

หลังจากที่วางแก้วน้ำหลังอาหารเช้าลง ณนนท์ก็เอ่ยขึ้น

“เราจะกลับกันแล้วนะ”

“ฉันยังไม่ได้เก็บของเลย” เฌลลีวางช้อน เตรียมไปเก็บของ

“เรา หมายถึง ผม กับน้องกลาง เพราะต้องกลับไปทำงาน ส่วนน้องเล็กปิดเทอม ไม่ต้องรีบกลับ อยู่ช่วยแม่ทำงาน” ช้อนกับส้อมที่กำลังจะถูกวาง เลยค้างอยู่กลางอากาศ

“อ้าว แล้วฉันล่ะ”

“อาทิตย์หน้าผมจะมารับ ตอนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนแม่ อ่อ แล้วก็ทำหน้าที่แทนคุณน้าซึ่งจะกลับมาในอีกสี่ห้าวันข้างหน้า” เขาสั่งเหมือนเธอเป็นคนใช้ยังไงยังงั้น

แต่จริงๆ แล้ว ตั้งแต่ที่เธอมาพักที่นี่ เธอก็ไม่เคยเห็นคุณแม่ของณนนท์ อยู่นิ่งๆ ซักครั้ง เธอจะเก็บกวาดบ้าน เก็บห้องให้กับ 3 คุณชาย ซักรีดเสื้อผ้า ทำกับข้าว ล้างจาน รดน้ำต้นไม้ หลังจากเสร็จงานจิปาถะพวกนี้ เธอก็จะเดินตรวจตราดูความเรียบร้อยรอบๆ รีสอร์ท มิน่าละไอ้เจ้าพี่น้อง 3 คนนี้มันเลยไม่จับงานบ้านอะไรเลยซักอย่าง

“โอกาสดีแล้วนะ รีบทำคะแนนให้แม่รักนะรู้ป่าว” น้องกลางกระซิบให้ได้ยินกันสองคน และหลังจากสิ้นกลิ่นควันรถ เฌลลีก็เดินคอตกไปที่บ้านพัก

“พี่แป้นครับ ข่าวดีคือเดี๋ยววันนี้จะมีแขกเข้าพักสองหลัง ข่าวร้ายคือน้องเล็กต้องขับรถพาแม่ไปซื้อของมาทำครัว และข่าวที่ร้ายกว่าคือ พี่แป้นต้องไปช่วยทำความสะอาดบ้านพักสองหลังนั่นครับ” น้องเล็กรายงานเสร็จสรรพ สักพักคุณนายดารณีก็เดินออกมาพร้อมกุญแจพวงใหญ่

“นี่ลูกแป้น แม่รบกวนฝาก ดูแลเด็กที่ช่วยจัดห้องให้แม่ด้วยนะ พวกนี้เค้ายังเด็ก ทำอะไรไม่ค่อยจะเรียบร้อยเท่าไหร่ ผ้าปูเตียง ปลอกหมอน ผ้าห่ม ให้เด็กเปลี่ยนใหม่ให้หมดเลยนะ เดี๋ยวแม่ไปตลาดกับน้องเล็ก แป๊บเดียวนะจ๊ะ นี่กุญแจจ้ะ” ไม่ทันที่เฌลลีจะตอบรับหรือปฏิเสธ กุญแจพวงนั้นก็ถูกวางแหมะลงในมือ

“อ้อ หนูแป้น เดี๋ยวถ้าว่าง หนูมาหัดทำกับข้าวกับแม่ก็ได้นะ” น้องเล็กยืนอมยิ้มอยู่ข้างหลังมารดา เธอรู้ว่าเขาเป็นไส้ศึกที่จะต้องบอกเรื่องฝีมือการทำกับข้าวที่ไม่เอาไหนให้คนอื่นรู้เป็นแน่ หนอยแน่ เจ้าตัวแสบ ร้ายนักทั้งพี่ทั้งน้อง.../