บรรยากาศโพล้เพล้ในเย็นวันหนึ่ง ที่ป้ายรถเมล์ผู้คนเดินขวักไขว่ บ้างก็ยืนรอรถ เพื่อไปยังที่หมายใหม่ที่หวังไว้
ไม่มีใครสนใจใคร
มันเป็นภาพที่ชินตาของทุกคน...
"ปองใจ" หญิงสาวในชุดนักศึกษา รัดรูป
นุ่งสั้นตามสมัยนิยม ของวัยรุ่นสมัยนี้
เธอนั่งก้มหน้าเงียบขรึม เพื่อใช้ความคิดอะไรบางอย่าง อยู่ที่ป้ายรถเมล์นั้น
เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพาย ที่ปองใจวางไว้บนตัก ดังติดๆกันมาหลายนาทีแล้ว
เธอชายตามองตามเสียงโทรศัพท์นั้นอยู่สักครู่ เหมือนรู้ว่าใครโทรเข้ามา
ในที่สุดหลังจากที่ปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นมานาน เธอจึงตัดสินใจกดรับสาย
"ว่าไง...มีอะไร" ปองใจนิ่วหน้าไม่สบอารมณ์
"ปอง...คุณอยู่ไหน?" เสียงที่ปลายสายเอ่ยถาม
"ฉันรู้ว่าคุณโทรมาทำไม เรื่องนั้นฉันยังไม่ได้ตัดสินใจ เท่านี้ก่อนนะ"
ปองใจรีบกดวางสาย โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ
เธอเงยหน้าขึ้นมองเหม่อ หวนคิดถึงอดีตอันหวานซึ้ง ระหว่างเธอและอ๊อด
แฟนหนุ่มผู้ซึ่งโทรมาเมื่อครู่ ความสัมพันธ์ของเธอและเขา มันเคยราบรื่นมาโดยตลอด
จนวันหนึ่ง วันที่เธอรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ได้ประมาณเกือบสองเดือน
ทุกอย่างในโลกสีชมพู ระหว่างเธอกับเขามันเปลี่ยนไป อ๊อดไม่พอใจอย่างมาก
เมื่อปองใจบอกกับเขาว่า เธอท้อง !
"ผมไม่พร้อมนะปอง ถ้าคุณจะเก็บเด็กไว้ หากคุณยังรักผม และอยากให้เราเหมือนเดิม จัดการซะ..."
อดีตอันหวานซึ้งจางหายไป ด้วยคำพูดของอ๊อด ที่ดังก้องอยู่ภายในหัว ปองใจยังสับสน
และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี เธอพยายามนึกถึงหน้าเพื่อน ที่พอจะปรึกษาเรื่องนี้ได้บ้าง
แต่เมื่อปองใจพิจารณาดูแล้ว เพื่อนของเธอเกือบทุกคน ต่างก็เคยผ่านประสบการณ์แบบนี้มาแล้วทั้งนั้น
ทุกคนตัดสินใจเหมือนกันหมด ไม่มีใครคิดเอาเด็กไว้
ทุกคนต่างให้เหตุผลที่เหมือนกันว่า ถ้าหากปล่อยให้เกิดขึ้นมา ในเมื่อเรายังไม่พร้อม
มันก็ไม่ต่างจาก..มาร...
ที่เข้ามาทำลายชีวิตของเรา เท่านั้น
ด้วยเหตุผลทั้งหมดทั้งมวล ที่เธอพอจะคิดได้ในตอนนี้ ปองใจรู้สึกว่าเธอยังไม่พร้อม ที่จะเป็นแม่ของใคร และคิดถึงอ๊อดเหลือเกิน
เธอคิดถึงคำพูดช่างเอาใจ และสัมผัสที่อบอุ่นจากเขา ที่เธอเคยได้รับ และเธอก็ไม่อยากสูญเสียมันไป
ปองใจจึงตัดสินใจโทรไปหาอ๊อดแต่แฟนหนุ่มก็ไม่รับสาย
เธอกระวนกระวายใจมาก คิดว่าเขาคงจะโกรธเธอ...เป็นแน่...
.......................
เช้าวันต่อมา วันนี้ปองใจไม่ได้ไปเรียนตามปกติ
เธอตัดสินใจไปที่คลินิกแห่งหนึ่ง ตามที่อยู่ที่มีเพื่อนคนหนึ่งแนะนำมา
เมื่อปองใจเปิดประตูเข้าไป เสียงกรุ๊งกริ๊งที่ประตู ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ในคลินิกนั้นหันมามอง
ปองใจรู้สึกประหม่าและวิตก มันราวกับว่า ทุกคนรู้ว่าเธอมาที่นี่ทำไม
"มาทำอะไรคะ ? " พนักงานหญิงจ้องมองเธอ เหมือนรอคำตอบ เพื่อความแน่ใจ
ปองใจยื่นบัตรของคนที่เคยมา และเป็นคนแนะนำเธอ ส่งให้ไป แทบไม่ต้องพูดอะไรกัน
พนักงานหญิงคนนั้น บอกให้เธอไปนั่งรอพบหมอได้เลย
ระหว่างที่นั่งรอ ปองใจสังเกตุว่า ในบรรดาคนที่นั่งอยู่รอบข้างเธอ ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงแทบทั้งนั้น
และอายุก็รุ่นราวคราวเดียวกัน หรือว่าพวกเขามาด้วยเหตุผล เช่นเดียวกับเธอ
เมื่อพนักงานเรียกชื่อ คนที่ถูกเรียกจะหายเขาไป ในห้องที่อยู่ด้านหลังคราวละนานๆ และเดินกลับออกมา ในสภาพอิดโรย
ปองใจมองตาม คนแล้วคนเล่าที่ถูกเรียกเข้าไป และกลับออกมา เธอเฝ้าแอบสังเกตุอาการของแต่ละคน
ด้วยความหวั่นวิตก ว่าจะเกิดอะไรกับตนเอง ในห้องนั้น
"คุณปองใจ ! " ปองใจสะดุ้งใจหายวาบ เมื่อเสียงนั้นเรียกชื่อเธอ
"เชิญค่ะ" พนักงานหญิงคนนั้นมองมา
ปองใจลุกขึ้นก้าวเดิน ตามเข้าไปในห้องนั้น... ห้องที่เธอเคยสงสัยมาตลอดที่นั่งรอ
มือทั้งสองข้างของเธอเย็นเฉียบ ด้วยความหวาดหวั่น
ผู้ช่วยหมอในห้องนั้นบอก ให้เธอเข้าไปเปลี่ยนผ้าถุงในห้องน้ำ ซึ่งอยู่ภายในห้องนั้น
เมื่อปองใจเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอรู้สึกว่ามันเหม็นอับ และเหม็นคาวเลือดเหลือเกิน
ปองใจรีบเปลี่ยนผ้าแล้วรีบออกมา ด้วยทนต่อกลิ่นในห้องน้ำ แทบจะไม่ไหว
เมื่อเธอออกมายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ ม่านพลาสติกสีเขียวจึงถูกรูดเปิดออก
หลังม่านนั้นมันไม่ใช่เตียงตรวจ แบบที่เธอเคยไปหาหมอตามโรงพยาบาล
แต่เป็นเตียงขาหยั่ง ที่ดูน่ากลัวและดูเก่าทรุดโทรม
อาจเพราะคงผ่านการใช้งานมานาน หรือถ้าจะคิดอีกอย่างก็คงจะไม่ผิดนัก
คือฆ่าคนมาไม่รู้กี่ศพแล้ว
ด้านข้างของเตียงมีเครื่องมือหน้าตาแปลกๆ วางเรียงวาววับอยู่บนถาด
ดูแล้วมันไม่น่าจะใช่เครื่องมือที่หมอจะใช้กันเลย
ลักษณะของมัน คงใช้เพื่อดึงและเพื่อง้างอะไรบางอย่าง
"คุณปองใจ เชิญขึ้นเตียงเลย..." ชายในชุดกาวน์สวมผ้าปิดปากพูดขึ้น
เขาเงยหน้าขึ้นมองมาที่ปองใจ พร้อมกับขมวดคิ้ว ส่งสายตาแสดงความไม่พอใจ
เหมือนจะบอกให้รู้เป็นนัยว่า เธอกำลังทำเขาเสียเวลา ถ้ายังยืนคิดอะไรอยู่อย่างนั้น
ปองใจหน้าซีดด้วยความตื่นกลัว มือทั้งสองของเธอในตอนนี้มันเย็นมากขึ้นไปกว่า
ตอนที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องนี้เสียอีก แต่เธอก็ไม่คิดจะถอยหนีเดินกลับออกไปแล้ว
"เอาน่ะ.. อีกแค่เพียงนิดเดียวทุกอย่างก็จะเรียบร้อย แล้วเราจะได้โทรไปหาอ๊อด เพื่อบอกข่าวดีกับเขา"
เธอคิดอยู่ในใจ เรียกความกล้าให้ตัวเอง ขณะที่กำลังจะก้าวขาเขยิบขึ้นไปนอนบนขาหยั่ง
"นอนนิ่งๆนะ ขอดูท้องหน่อย" ชายในชุดกาวน์กดท้องของเธอไปมา คลำหาอะไรบางอย่าง
"อ้อ...หลายเดือนแล้วนี่เป็นตัวแล้ว ทนหน่อยก็แล้วกันไม่นานก็เสร็จ..."
ชายในชุดกาวน์ไม่พูดอะไรมาก เขาหันไปก้มหน้าก้มตา เลือกเครื่องมือที่ต้องการในถาดนั้น
ตอนนี้ปองใจไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ถนัด เธอได้ยินเพียงเสียงของเครื่องมือ
ซึ่งทำจากสแตนเลสในถาดนั้นกระทบกัน
และใบหน้าที่เย็นชาของผู้ช่วย ซึ่งยืนอยู่ข้างเตียง
เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา
ปองใจก็ต้องถึงกับสะดุ้งเฮือก เมื่อรู้ว่ามีอะไรบางอย่างแข็งๆเย็นๆเหมือนโลหะ
กำลังถูกสอดเข้ามาภายในช่องคลอดของเธอ มันกำลังหนีบและถ่างปากมดลูกของเธอออก
เธอรู้สึกเจ็บเหลือเกินแล้ว
ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างเตียง เดินเข้ามากดตัวเธอเอาไว้
แล้วเหล็กยาวแหลมก็ถูกสอดใส่ เข้ามาภายในช่องท้องของเธอ
สิ่งมีชีวิตเล็กๆในท้องของปองใจเต้นตุบๆ เธอรู้สึกเหมือนมีหัวใจอีกดวงหนึ่ง กำลังเต้นอยู่ในท้อง
เหล็กที่ถูกสอดเข้าไปนั้น กำลังทำหน้าที่ของมัน คือควานหาอะไรบางอย่างภายในมดลูกของเธอ
ไม่นานสิ่งที่เต้นตุบๆภายในท้อง ก็ค่อยๆหยุดหายไป กลายเป็นความรู้สึก เหมือนมีอะไรบางอย่างถูกดึงออกมา
ในตอนนี้ปองใจกลับรู้สึกปวดท้องมากขึ้นเรื่อยๆ และมากขึ้น
มดลูกของเธอกำลังบีบตัว...
"เรียบร้อยแล้ว ลุกขึ้นได้ ค่อยๆล่ะเดี๋ยวจะเลอะเทอะหมด ผมจะจัดยาให้ไปทานที่บ้านนะ"
"ถ้าเปลี่ยนผ้าเสร็จ เชิญคุณออกไปรอข้างนอกได้เลย และที่นี่เรามีผ้าอนามัยขาย...ถ้าคุณต้องการ"
ปองใจพยายามประคับประคองตัวเองลุกขึ้น เธอคิดว่าถ้าหากกลับเองไม่ไหว ก็คงจะต้องโทรเรียกให้อ๊อดมารับแน่ๆ
จากคุณ :
โละโหล 
- [
8 ก.พ. 50 01:36:02
]
มาร ตอนที่1
