ความคิดเห็นที่ 1 เช้าวันใหม่มาเยือน ผมถึงเริ่มถามไปถามหาอ้นจากรูปถ่ายที่ผมพกมาจากรุงเทพฯ และไม่นานนัก ผมก็ได้ทราบ ว่าเธออยู่ที่ไหน มีคนบอก ว่าเธอขี่จักรยานไปอยู่ที่ท้ายบังกะโลแห่งหนึ่ง ผมเช่าจักรยาน ขี่ตามเธอไป หัวใจผม พองโต รู้สึกเหมือนโลกสว่างวาบขึ้นอีกครั้ง หลังจากหม่นหมองมานาน เมื่อเห็นเธอนั่งวาดรูปอยู่ที่โขดหิน ผมเดินเข้าไปหาเธอช้าๆทางด้านหลัง ก่อนจะเอามือวางบนไหล่เธอเบาๆ เป็นผลให้เธอหันควับกลับมามองทันที “เต้... มาได้ยังไง” “ก็ มาตามหาอ้นนั่นแหละ หนีเต้มาทำไม” ผมมองตามร่างบางๆนั่นที่เก็บอุปกรณ์วาดรูปอย่างเร่งรีบ ผมสังเกต อ้นดูผอมลง ผมที่เคยซอยสั้นๆ ตอนนี้ก็ยาวขึ้น ดูเหมือนเธอกำลังจะหนีผม “อ้น จะไปไหน มาคุยกันก่อน ฟังเต้พูดก่อน” ผมพยายามเดินตามอ้นที่เอาอุปกรณ์ใส่ตระกร้าหน้ารถแล้วขึ้นคร่อมเตรียมจะปั่นหนีผม ผมตามไปยึดแฮนด์รถไว้ ไม่ยอมให้เธอปั่นหนีไปได้ “ปล่อยซี่ โธ่เอ้ย อ้นไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เต้มาทางไหน ก็กลับไปทางนั้น” “ไม่ปล่อย จนกว่าอ้นจะฟังเต้พูด” ผมยังคงยืนยันคำเดิม “ถ้าไม่ปล่อย อ้นชกเต้จริงๆนะ” เธอคงเริ่มโกรธ ผมเห็นตาอ้น เริ่มเขียวแล้ว แต่คำขู่นั่น ไม่ได้ทำให้ผมคลายแฮนด์จักรยานเลยแม้แต่นิดเดียว “เต้ก็อยากจะรู้ ว่าหมัดอ้น จะหนักซักเท่าไหร่” น้ำเสียงท้าทายของผม คงไปยั่วโทสะอ้นขั้นร้ายแรง “ปั๊ก!!” “โอ้ย” อ้นเหวี่ยงหมัดเข้ามาที่เบ้าตาผมเต็มสตรีม ผมปล่อยแฮนด์เอามือขึ้นมากุมเบ้าตาทันที โอ้ย หมัดหนักชิบเป๋ง ผู้หญิงอะไร ทั้งที่นี่เป็นตอนกลางวัน แต่ผมกลับรู้สึก ว่าดาวขึ้นระยิบระยับเต็มท้องฟ้า อื้อหือ ผมก็ไม่ทันคิดว่าอ้นจะชกผมจริงๆ เงยหน้ามาอีกที อ้นขี่จักรยานหนีหายไปแล้ว คอยดู จะเอาคืนให้จั๋งหนับเลย ถ้ามีโอกาส ผมปั่นจักรยานมาเรื่อยๆ ไม่เร่งรีบนัก อย่างน้อย ผมก็รู้แล้ว ว่าอ้น อยู่ที่ไหน อีกอย่าง ตาข้างหนึ่งของผม ก็ยังทำงานได้ไม่ดีนัก อูย คราวหน้าเห็นจะต้องระวังมากกว่านี้ มือไวชะมัดยาด เมื่อมาถึงบังกะโลที่พัก ผม ขอชุดปฐมพยาบาล พนักงานมองผมราวกับจะถามว่าให้ช่วยอะไรหรือไม่ แต่ผมไม่สนใจ เอายามาทาให้ตัวเอง เบ้าตาผม กลายเป็นสีม่วงคล้ำราวกับแพนด้าก็ไม่ปาน แล้วอย่างนี้ ผมจะออกไปพบผู้คนได้ยังไง เฮ้อ แต่ก็เอาเถอะ เพื่อผู้หญิงคนนั้น ทำให้หน้าตัวเองหนาขึ้นมาอีก ซักนิดซักหน่อยก็คงไม่ถึงกับแย่ไปกว่าเดิม ผมเอาแว่นตากันแดดสีชาขึ้นมาสวมเพื่อพรางเบ้าตาแล้วเดินออกจากที่พัก เพื่อไปตามหาหัวใจตัวเองอีกครั้ง ตั้งใจว่าคราวนี้ ยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่องให้ได้ ผมตรงไปที่ร้านอาหารของพี่ชายอ้น และนั่น ทำให้ผมพบกับ พี่อ๋อ พี่ชายคนเดียวของอ้น พี่อ๋อมองหน้าผมแล้วพยายามนึก ไม่นาน ก็ยิ้มร่าเดินเข้ามาตบไหล่ “ว่าไง น้องชาย มาถึงนี่ มาหาไอ้อ้นเรอะ” “ครับ พี่อ๋อ อ้นอยู่ไหนครับ” พี่อ๋อขมวดคิ้ว มองหน้าผมเป็นเชิงถาม คงรู้สึกในน้ำเสียงที่ผิดปรกติของผม ที่มันแฝงอะไรหลายๆ อย่าง “มาถามหาอ้น แล้วที่มานี่ ไม่ได้นัดกันหรือไง” พี่อ๋อพูดเหมือนคนที่ไม่ทราบเรื่องอะไรเลยระหว่างผมกับอ้น “ไม่ครับ อ้นเข้าใจผมผิด ผมมาตามเธอกลับ” ผมสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะบอกพี่ชายของอ้น ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “อีกอย่าง ผมรักอ้นครับ ผมอยากแต่งงานกับอ้น” พี่อ๋อนิ่งไป แววตาที่มองผม เหมือนยังไม่ค่อยแน่ใจนัก “แต่นาย แต่งงานแล้ว” “เลิกกันนานแล้วครับ แล้วผมกับอ้นก็กำลังคบกัน แต่อ้นเข้าใจผิดผม แล้วหนีมา” พี่อ๋อพยักหน้าอย่างพอเข้าใจ ก่อนจะพูดกับผมเป็นครั้งสุดท้ายว่า “อืม พี่เพิ่งจะรู้จากปากนายนี่ล่ะ ว่ากำลังคบกัน ไม่งั้นก็ไม่รู้หรอก จู่ๆ มันก็เก็บเสื้อผ้าบอกจะมาขออยู่กับพี่ มาทำงานกับพี่ พอถามมันเลี่ยงไปเลี่ยงมา ในเมื่อมันไม่อยากบอก พี่ก็ไม่อยากซัก แต่ก็พอจับสังเกตได้ว่ามันดูเศร้าๆเหมือนคนอกหัก มันอยู่แถวปลายๆหาดนั่นละ ไปดูเถอะ เจอแน่นอน...อ้าว...เฮ้ย ไอ้อ้น ไปไหน” พี่อ๋อร้องเอะอ่ะ เมื่อเห็นน้องสาวตัวเองหิ้วกระเป๋าวิ่งเร็วๆออกไป ผมไม่รอช้า รีบวิ่งตามออกไปทันที ก้าวยาวๆไปยื้อกระเป๋าเธอไว้ “อ้น อย่าไปนะ โธ่เอ๊ย ฟังก่อนสิ” ผมพยายามที่จะแย่งกระเป๋าเธอไว้ เธอก็แย่งกลับพร้อมกับเอ็ดผมเสียงลั่น “ปล่อยเซ่ ไม่ต้องมายุ่ง เต้จะมาวุ่นวายกับอ้นทำเบื๊อกอะไรเล่า กลับไปหาเมียเต้สิ” “ไม่ เมียพระแสงที่ไหนกัน โธ่เอ๊ย ไม่ฟังกันเลยแล้วจะรู้เรื่องหรือไงเล่า” ผมฟิวส์ขาด โมโหที่อ้นไม่ฟังอะไรเลย เอาแต่จะหนีท่าเดียว จึงปล่อยมือจากกระเป๋าเธอ และนั่น ทำให้อ้นที่กำลังออกแรงดึงอยู่ หงายหลังก้นจ้ำเบ้ากับพื้นทรายเสียงดังป้าบเบ้อเร่อ อ้นซู้ดปากด้วยความเจ็บ ผมตกใจรีบเข้าไปประคองเธอให้ลุกขึ้นทันที และนั่น ทำให้ผมได้แว่นกันแดดที่ถอดเหวี่ยงทิ้งไว้ในร้านพี่อ๋อคืนมา เพียงแต่มาจากฝีมือของอ้น เพราะเธอเหวี่ยงหมัดเข้าที่เบ้าตาอีกข้างของผมจังๆ เว้ย ผมโมโหแล้วนะ จึงตัดสินใจรวบมือเธอไว้ แล้วแบกใส่บ่าพาเข้ามาที่ร้านพี่อ๋ออีกครั้ง “ปล่อยสิเว้ย เต้ ปล่อยนะ แบกเขามาทำไม” อ้นแหกปากตะโกนลั่น สร้างความแตกตื่นให้กับผู้คนที่เดินไปมาบนหาด และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่ ดีที่ว่าตอนนี้ยังไม่สายมากนัก คนจึงไม่พลุกพล่าน พี่อ๋ออ้าปากค้าง มองผมกับอ้นด้วยความงุนงง ผมหันมามองพี่อ๋อเป็นเชิงถามว่าผมควรจะเอาอ้นไปคุยที่ไหนที่สะดวก พี่อ๋อรีบชี้บอกทาง ผมจึงรีบแบกเธอไปตามเส้นทางนั้นทันที พอเห็นว่ามาไกลพอสมควรแล้วจึงปล่อยเธอลง เท้าเอวมองหน้าอ้นอย่างหอบๆ แหม เห็นว่าบางๆอย่างนี้ หนักเอาเรื่องเหมือนกันนะนี่ “เอาล่ะ อ้น กรุณา...ฟังเต้ให้จบก่อนนะ แล้วค่อยคิดจะหนีกันไป เต้ ไม่ได้คืนดีอะไรกับเปิ้ลทั้งนั้น ในวันนั้น เปิ้ลเขาทะเลาะกับแฟน แล้วมาหา มาปรึกษาเต้ เท่านั้น” ผมพูดไปขยิบตาไป ตาทั้งสองข้างผมเริ่มไม่สามัคคีกันเสียแล้ว เหตุเพราะหมัดเล็กๆนั่นที่เดียวเชียว “แต่วันนั้นเต้บอกว่าพร้อมให้เปิ้ลกลับมาเสมอนี่ อ้นได้ยิน” อ้อ รู้แล้ว คนเข้าใจผิดคนแรก คนเอาข่าวไปแพร่ คนเสียใจ ยืนอยู่ตรงหน้าผมนี่เอง ผมถอนหายใจก่อนจะอธิบายให้เธอเข้าใจ “ใช่ แต่บอกอย่างนั้น พร้อม ที่จะต้อนรับเปิ้ลกลับมาเสมอ แต่....”ผมพูดไม่จบ อ้นก็แทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “นั่นไง เต้ นั่นไง เธอหยุดหลอกฉันซักที เธอเห็นฉันเป็นอะไร ทำไมต้องหลอกกัน ไม่ต้องอธิบายแล้วเต้ ฉันเคยคิดว่า ความรักของฉัน มันจะทำให้เธอลืมเปิ้ลได้ แต่ไม่เลย ฉันไม่เคยได้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอเลย ฉัน...ฉันรู้แล้ว ว่าสุดเส้นทางของหัวใจเธอ...ไม่มีฉันอยู่ แม้แต่เพียงนิดเดียว" “ไม่แม้แต่เพียงนิด แต่เป็นทั้งหมดของหัวใจ สุดทางหัวใจ...มีเธอ หัวใจของฉัน ตอนนี้ ไม่ว่าจะต้นทาง หรือสุดเส้น ก็มีเพียงเธอคนเดียว อ้น หัวใจของเต้ มีผู้หญิงชื่ออ้นคนเดียว” ผมคว้ามือของเธอมากระแทกอกข้างซ้ายอย่างแรง พยายามให้เธอได้รับรู้ ว่าผม รักเธอ มีเธออยู่ในนี้ แม้จะไม่ใช่คนแรก แต่จะเป็นคนสุดท้าย “เข้าใจบ้างไหม รู้บ้างไหม ว่าเต้ เป็นห่วง รู้บ้างไหม ว่าเต้คนนี้ เหงา เข้าใจบ้างไหม ว่าผู้ชายคนนี้ อ้างว้างเหลือเกิน ยามที่ผู้หญิงคนนี้ ไม่อยู่ ยามที่ผู้หญิงคนนี้ หายไป เปิ้ลเป็นความทรงจำ และเป็นบทเรียนอันล้ำค่าในชีวิตของเต้ เธอทำให้เต้รู้ว่า การรักใครซักคน ไม่ใช่สักแต่ว่ารัก แต่มันต้องมีความเอาใจใส่ ห่วงใย ดูแลซึ่งกันและกัน ไม่ยามทุกข์ หรือสุข ต้องมีกันและกัน แต่อ้น คือผู้หญิงคนแรก และ คนเดียวในชีวิตนี้ของเต้ ที่ทำทุกสิ่งเพื่อเต้ ทุกอย่างเพื่อเต้ โดยไม่คาดหวัง ว่าเต้จะรู้สึกอย่างเดียวกันกับอ้นไหม เต้เปิดหัวใจ รับอ้นเข้ามาเติมเต็มสิ่งที่มันสลายไปแล้วกับเปิ้ล” ผมพูดยืดยาวสารภาพรักกับอ้น พยายามลืมตาที่ใกล้จะปิดเพราะฤทธิ์หมัดแล้วตอนนี้มองเธอ เปล่งแสงแห่งรักเธอได้ประจักษ์ ก่อนจะก้าวเข้าไปสวมกอดเธอไว้อย่างแสนรัก อย่างที่ผู้ชายคนหนึ่ง จะกอดผู้หญิงที่รักที่สุดได้ อ้น ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับอกผม กอดตอบผมแน่น เราสองคนกอดกันอยู่พักใหญ่ ผมจึงค่อยๆคลายอ้อมกอด พร้อมกับมองหน้าอ้นอย่างลึกซึ้ง อ้นหน้าแดงเสถามผมว่า “เอ่อ ตาเต้ เป็นไงบ้างน่ะ” ผมได้โอกาส สำออยทันที “อูย ก็ดูสิ โดนเข้าไปตั้งสองข้าง ตาจะบอดหรือเปล่าไม่รู้" พูดจบ ผมก็เอามือกุมเบ้าตาทั้งสองข้างทันที “อ้นขอโทษนะ ที่ มือไวไปหน่อย” “ไม่หน่อยละ ดูสิ หมัดหนักเป็นบ้า” ผมยังสำออยต่อ พร้อมกับโอดโอยจนอ้นเดินเข้ามาดูใกล้ๆอย่างหลงกล เท่านั้น ผมก็กอดหมับทันที แต่คราวนี้ ไม่มีหมัดจากอ้นลอยมาอีก “เดี๋ยวอ้นทายาให้นะ” “จ๊ะ ทาตอนไหน เมื่อไหร่ ก็แล้วแต่อ้นจ๊ะ เพียงแต่หลังจากทายา เรา แต่งงานกันนะ” อ้นพยักหน้าให้ผม พร้อมกับหัวเราะคิก ก่อนจะยิ้มอย่างปลาบปลื้ม เมื่อผมควักแหวนมาสวมให้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอและก้มลงจูบที่หลังมือเธออย่างแผ่วเบา “ว้า เจ้าบ่าวของอ้น ยังกะแพนด้า หมดหล่อเลย ” ชะ มาหาว่าผมไม่หล่อ ผมแกล้งงอน หันหลังให้ทันที “โอ๋ เต้จ๋า งอนอ้นเหรอ นิ่งเตะ นิ่งเตะนะ” อ้นเดินมาดักหน้าผม ก่อนจะทำมือล้อ “ไม่หาย จนกว่าอ้น...จะบอกรักเต้” ผมยื่นข้อเสนอที่คิดอย่างปัจจุบันทันด่วนให้เธอ พร้อมกับบังคับสีหน้าให้บึ้งเข้าไว้ “ก็ได้..เต้ เอียงหูมาสิ” ผมยิ้มพร้อมกับสวมกอดเธอไว้ อ้นกระซิบบอกความในใจ ผมหลับตาลง ฟังข้อความนั้นอย่างเป็นสุขที่สุดในชีวิต ต่อไป สุดเส้นทางหัวใจ จะมีเธอ...จะมีเราสองคน และเราสองคน...จะมีกันและกัน...ตลอดไป *************สวัสดี************** หวัดดีจ้า ตอนจบมาแล้วจ้า อาจจะเลี่ยนไปนิด อย่าเพิ่งงว่ากันนะอิอิ scottie เพื่อนไม่เพื่อน มีคำตอบแล้วนะคะ แสนดีคนเดิม แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 50 23:19:02 จากคุณ : แสนดี (superverynice) - [ 8 ก.พ. 50 23:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถึงกับชกหน้า อ่านแล้วขำเลย อิอิ จากคุณ : scottie - [ 9 ก.พ. 50 01:20:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น่ารักมากค่ะ จากคุณ : Super Nerd (NAKORN66) - [ 9 ก.พ. 50 08:20:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ได้อ่านตอนแรกแฮะ แต่ตอนจบก็น่ารักดี อิอิ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 9 ก.พ. 50 12:57:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาอ่านด้วยคนจ้า เจ้าบ่าวแพนด้า เห็นภาพสุดๆ เลย แต่นะ คุ้มๆๆๆ แฮปปี้ๆ ตอนจบ ^ ^ จากคุณ : bookmark - [ 10 ก.พ. 50 23:16:24 ]