สายลมร้อน
หัวใจข้ายังร้าวรอนอยู่ใช่ไหม
ผ่านเหน็บหนาวยาวนานรานร้าวใจ
ยังหม่นไหม้ในฤดูร้อนค่อนขวบปี
บาดแผลใจหลายฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน
แค่หมุนเวียนตามวัฎฎะ ณ โลกนี้
มิอาจเปลี่ยนรอยหม่นไหม้ใจที่มี
มิอาจเปลี่ยนใจคนดีเป็นใจเดิม
ฤดูเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนจนแปลกกลิ่น
ความคุ้นชินเมื่อชิดใกล้ในวันเริ่ม
มิเหลือพอพื้นที่ใจให้ต่อเติม
นับวันเพิ่มระยะทางวันห่างไกล
ฤดูกาลเปลี่ยนไปไม่สิ้นสุด
มิอาจหยุดวันเก่าเก่าเอาไว้ได้
เปลี่ยนผ่านแล้วก็เลยลับมิกลับไป
เหลือทิ้งไว้เพียงซากวันอันคุ้นคุย
ฤดูเปลี่ยนใจคนเปลี่ยนไปเป็นอื่น
แต่ข้ากลับกล้ำกลืนฝืนจะเอ่ย
เมื่อเวลามิมีค่าอะไรเลย
ผ่านแล้วเอยเวลาที่มีสองเรา
เหมือนคนขังตัวเองไว้ในอดีต
รอคมมีดกรีดเฉือนใจคล้ายโง่เขลา
ทั้งที่รู้ว่าวันนี้ที่แนบเนา
มีแต่ความว่างเปล่าเท่านั้นเอง.
เกรียงไกร หัวบุญศาล
๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๐
แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 14:12:25
แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 13:21:08
แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 13:19:38
จากคุณ :
huaboonsan
- [
9 ก.พ. 50 13:18:41
]