ดอกไม้ริมทาง  กับ  ผีเสื้อน้อย

หมอกน้ำค้างยามเช้าเกาะพราวบนยอดหญ้า  ความหนาวแผ่กระจายไปทั่วอณู

สิ่งมีชีวิตหลากหลายกำลังขยับกายตื่นจากการพักผ่อนยามราตรี  บ้างก็ยังคงปิด

เปลือกตาซุกกายหาไออุ่นรอให้พระอาทิตย์ปลุกในตอนสาย


ผีเสื้อน้อยบินมาหาดอกไม้ริมทางเพื่อนรักของมันแต่เช้าตรู่
ดวงตะวันยังไม่ทันส่องแสง ดอกไม้ริมทางยังไม่ทันตื่น..

“ นี่ นี่ ริมทาง ตื่น ตื่น หลับอยู่ได้ เช้าแล้วนะ”



ดอกไม้ริมทางงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมา
“ มีอะไร ผีเสื้อน้อยมาหาเราแต่เช้าเลย นี่ไม่ใช่เวลาตื่นของเรานี่”



ผีเสื้อน้อยทำหน้าระรื่น
“เราก็มาชวนริมทาง ดูพระอาทิตย์ขึ้นพร้อมกันน่ะสิ มันสวยมาก รู้หรือเปล่า”

ดอกไม้ริมทางตื่นเต้นใหญ่
“จริงหรือ เราเห็นทีไร พระอาทิตย์ก็ส่องแสงเจิดจ้าทุกที  เรามองเต็มตาไม่ได้มันปวดตา”

“ จริงสิ เราเห็นคนเค้าพูดกัน ว่าเวลาเช้า ๆ พระอาทิตย์ค่อย ๆ เลื่อนขึ้นสู่ท้องฟ้า
เปล่งแสงไม่เต็มที่สวยงามนัก”

“ งั้นเรามาดูพร้อม ๆ กันนะผีเสื้อ”

ผีเสื้อน้อยบินต่ำมาเกาะดอกไม้ริมทาง รอคอยพระอาทิตย์ขึ้นจากขอบฟ้าในยามเช้า

“ ริมทาง ริมทาง นั่นพระอาทิตย์ขึ้นมาแล้ว โห…สวยจริง ๆ สวยมาก ริมทางเห็นไหม”



“จริง ๆ ด้วย สวยมาก สวยจริง ๆ เราไม่รู้เลยนะ ดีล่ะเราจะตื่นเวลานี้มาคอยดู
พระอาทิตย์สวย ๆ แบบนี้ทุกวัน”

ผีเสื้อน้อย หันมาคุยกับ ดอกไม้ริมทางเพื่อนรัก
“ ริมทาง เราอยากเห็นพระอาทิตย์สวยๆ แบบนี้ใกล้ ๆ จัง “



“ อย่าเลยผีเสื้อ เราว่าเห็นไกล ๆ แบบนี้ก็สวยแล้ว อีกอย่าง
พระอาทิตย์อยู่ไกลสุดขั้วเลยเจ้าไปไม่ถึงหรอก”

ผีเสื้อน้อยดื้อและหัวรั้น บอกกับ ดอกไม้ริมทางไปว่า
“ริมทางไปไหนไม่ได้ ต้องอยู่กับที่ ส่วนเรา บินไปไหนต่อไหนก็ได้

สบาย  ริมทางอิจฉาเราน่ะสิ“

“ เปล่าเลย เราหวังดีกับผีเสื้อต่างหากล่ะ “
ริมทางบอกผีเสื้อน้อยน้ำเสียงจริงจังและตัดพ้อ



ผีเสื้อน้อยพูดต่อ
“ เราขอโทษ เราล้อเล่น ดวงตะวันสวยงามจริง ๆ ริมทางอย่าห้ามเราเลยนะ
เราอยากไปเห็นใกล้ ๆ แล้วเราจะมาเล่าให้ริมทางฟังนะว่ามันสวยงามมากขนาดไหน
เราว่ามันคงสวยกว่าที่เราเห็นไกล ๆ แน่เลย”

ดอกไม้ริมทางมองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง แต่รู้ว่าคงห้ามเพื่อนไม่ได้
“เราคงห้ามผีเสื้อไม่ได้ ระวังตัวด้วยนะ ถ้าผีเสื้อไปถึงจริง ๆ เราก็ดีใจ
แล้วกลับมาเล่าให้เราด้วยนะ เราจะรอผีเสื้ออยู่ที่นี่นะ“



ผีเสื้อน้อย ส่งยิ้มหวาน ๆ ให้กับ ริมทาง เพื่อนรัก    
“ ริมทาง เราไปก่อนนะ จะรีบไป แล้วจะรีบกลับมาเล่าให้ริมทางฟัง“



“ เราคงคิดถึงผีเสื้อมาก รีบกลับมานะ ไม่ว่า ผีเสื้อจะไปถึงหรือไม่
ก็ต้องกลับมาหาเรานะผีเสื้อ เราจะรอ” ดอกไม้ริมทางน้ำตานองหน้า

“ อย่าร้องไห้สิ ริมทางเราสัญญา เราจะกลับมาหา ริมทาง แน่ ๆ เราสัญญา”

ผีเสื้อกางปีกของตัวเองสวมกอดริมทาง ก่อนจะเริ่มออกเดินทางไป



ดอกไม้ริมทางมองตามหลัง ผีเสื้อน้อยเพื่อนรักแล้วรู้สึกเป็นห่วง
ดอกไม้ริมทางรู้ดีว่า ผีเสื้อจะไม่มีทางไปถึงพระอาทิตย์ได้เลย
แต่ดอกไม้ริมทางรู้จักนิสัยผีเสื้อน้อยเพื่อนรักดี ถ้าคิดจะทำอะไรแล้วไม่เคยฟังใคร
นอกจากจะพบเจอหรือสัมผัส และรับรู้ด้วยตัวเอง




เข้าสู่เช้าวันที่สี่
ดอกไม้ริมทางยังคงตื่นแต่เช้าตั้งแต่รู้ว่าเวลามองพระอาทิตย์ยามเช้าสวยงามเพียงใด
ริมทางมองดวงตะวันสายตาเหม่อลอย หมองเศร้าเพียงลำพัง
ริมทางอดคิดถึงผีเสื้อไม่ได้ ทำให้หวนนึกถึงวันเก่า ๆ



ยังจำครั้งแรกที่ได้พบเจอกับผีเสื้อน้อยได้ดี ครั้งนั้นริมทางยังเป็นดอกไม้ช่อเล็ก ๆ
ห่อหุ้มเยื่อใบไม้อยู่เลย ส่วนผีเสื้อก็ยังตัวเล็ก ๆ พึ่งหัดบิน มีอยู่วันหนึ่งช่วงฤดูฝน
ฝนตกหนักมากเจ้าผีเสื้อน้อยบินกลับถิ่นฐานของมันไม่ทัน ปีกของมันไม่แข็งแรง
พอเปียกฝน มันก็บินไม่ได้ล่วง ลงสู่พื้นใกล้ ๆ ลำต้นของดอกไม้ริมทาง

ดอกไม้ริมทางเห็นผีเสื้อน้อยหนาวสั่น แล้วนึกสงสาร โน้มตัวเอาใบไม้ของตัวเอง
บังฝนให้ผีเสื้อน้อย เวลาผ่านไปจากนาที เป็นชั่วโมง ฝนยังไม่หยุดตก
แต่ดอกไม้ริมทางไม่ปริปากบ่นสักคำว่าเมื่อยเมื่อต้องฝืนตัวเองมาบดบังฝนให้ ผีเสื้อน้อย

ในที่สุดดอกไม้ริมทางและผีเสื้อน้อยก็ไม่โชคร้ายเกินไป เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า ฝนหยุดตก
ดอกไม้ริมทางพยุงตัวเอนลำต้นของตัวเองให้ตั้งตรงตามเดิมบิดตัวเองไปมาให้หายเมื่อยเพื่อ

กลับสภาพเดิมก่อน จะหันไปดูผีเสื้อน้อย

“เป็นยังไงบ้างดีขึ้นหรือยัง หายหนาวบ้างไหมผีเสื้อน้อย”



เจ้าผีเสื้อน้อยยิ้มทั้งน้ำตา “ขอบคุณดอกไม้ริมทางมาก ถ้าเราไม่ได้ดอกไม้ริมทาง
ป่านนี้เราคงตายไปแล้ว ขอบคุณมาก ขอบคุณ”

ดอกไม้ริมทางส่งรอยยิ้มแห่งมิตรภาพให้ผีเสื้อน้อย
“ ไม่เป็นไรเราเต็มใจช่วยผีเสื้อน้อยนะ”



“ บุญคุณครั้งนี้เราจะไม่ลืมเลยตลอดชีวิตของเรา ดอกไม้ริมทาง เราเป็นเพื่อนกันได้ไหม”



“ได้สิ เรายินดีมาก เราเป็นเพื่อนกันนะ”  นับตั้งแต่นั้นมาผีเสื้อน้อยจะบินมาเล่นมาคุย

กับดอกไม้ริมทางทุกวัน

ริมทางบ่นพึมพำกับตัวเอง ขณะจ้องมองแสงนวล ๆ ของพระอาทิตย์
“ ผีเสื้อเพื่อนเรา เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ เมื่อไรเธอจะกลับมาเสียที นะ เราคิดถึงเธอมาก”






ฝ่ายผีเสื้อน้อยเองเวลานี้รู้สึกตัวเองเหนื่อยล้ามาก    ไม่มีแรงจะบินต่อไป

หลังจาก 3 วันเต็ม ที่บินมุ่งหน้าไปตามทิศทางเพื่อจะ..... ไปให้ถึงดวงตะวัน

ให้ได้เห็นความสวยงามของแสงพระอาทิตย์อ่อน ๆ ในยามเช้า

แต่…..เช้าวันนี้เจ้าผีเสื้อน้อยกลับพยุงตัวเองให้โบยบินอีกต่อไปไม่ไหว
นอนแน่นิ่งเฝ้ามองพระอาทิตย์สาดแสงนวล ๆ ยามเช้ากลางท้องหญ้าในทุ่งนาสีเขียว
เจ้าผีเสื้อน้อยบ่นกับพระอาทิตย์ไปลม ๆ แล้ง ๆ โดยไม่รู้ว่า พระอาทิตย์จะได้ยิน
และกำลังมองมายังผีเสื้อน้อยด้วยสายตาอาทร




เจ้าผีเสื้อน้อยถึงกับน้ำตาซึม



“ท่านดวงตะวัน ท่านสวยมากยามนี้ แล้วนี่อีกนานแค่ไหนกัน เราถึงจะได้เห็นท่านใกล้ ๆ
ได้มองแสงสวยงาม ของท่าน สามวันแล้วที่เราบินไปหาท่าน   แต่…ทำไมมันถึงไม่มีวี่แวว

ว่าเราจะได้เข้าใกล้ท่านเลย เหมือนว่าเราบินหาท่าน แต่ท่านกลับหนีเราไกลออกไปทุกที “



พระอาทิตย์มองมายังผีเสื้อน้อยยิ้ม ๆ

“เจ้าผีเสื้อน้อย ทำไมเจ้าถึงอยากเห็นข้าใกล้ ๆ “

เจ้าผีเสื้อน้อยตกใจ!!!หันซ้ายหันขวา มองไม่เห็นใครจะขยับปีกบินหนีก็ไม่ได้

เพราะเหนื่อยล้าเกินจะขยับ

“ นั่นเสียงใคร ท่านอยู่ที่ไหน ทำไมเรามองไม่เห็นท่าน”



“ เราเอง เราอยู่นี่ผีเสื้อน้อย” ผีเสื้อน้อยถึงกับตะลึง งง งัน เมื่อรู้ว่าเสียงนั่นเป็นเสียง
ของพระอาทิตย์

“ท่านพระอาทิตย์ พูดกับเราหรือ”

“อืมม์ ก็ใช่นะสิ เราถามเจ้าว่า ทำไมเจ้าถึงอยากมองเห็นข้าใกล้ ๆ เจ้าไม่กลัวข้าหรือ”

“ เราไม่กลัว เราอยากเห็นท่านส่องแสงในยามเช้า ท่านสวยมาก”
ผีเสื้อน้อยตอบพระอาทิตย์อย่างที่เธอคิดและเห็น






“ เฮ้ออ”…พระอาทิตย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่



“เจ้าผีเสื้อน้อยเจ้านี่ไม่รู้อะไรเลย แต่ถึงอย่างไรเราก็ขอบคุณที่เจ้าชมว่าเราสวยนะ
แต่เราอยากจะบอกเจ้าว่า เจ้าไม่มีทางเข้าใกล้ข้าได้เลย ก็อย่างที่ ดอกไม้ริมทาง
เพื่อนของเจ้าได้เตือนเจ้าแล้ว แต่เจ้าไม่ฟังเอง”

“ ทำไมล่ะท่าน ทำไมเราถึงเข้าใกล้ท่านไม่ได้ “ ผีเสื้อน้อยถามด้วยความสงสัย

“เราไม่ได้อยู่โลกเดียวกับเจ้า เราอยู่กันคนละโลก มันห่างไกลกันมาก  ที่สำคัญ

เรามีพลังอำนาจร้อนแรงเผาไหม้ทุกอย่างได้ ทันที เจ้าอย่าฝีนตัวเองเลย ต่อให้เจ้า

ตายแล้วเกิดใหม่อีกกี่รอบ เจ้าก็ไม่สามารถเข้าใกล้ข้าได้ กลับไปหาเพื่อนเจ้าเถิด
ดอกไม้ริมทางคอยเจ้าอยู่ เราได้ยินเค้าบ่นถึงเจ้าทุกเช้าเวลาที่เค้าเฝ้ามองเรา “

“เราก็คิดถึงริมทางเหมือนกัน และเราก็เชื่อท่านว่าเราคงไปหาท่านใกล้ ๆ ไม่ได้แล้ว
เพราะ……เราคงบินต่อไปไม่ไหว   ริมทางเพื่อนรักของเราคงจะหัวเราะเยาะเราแน่
ถ้าเรากลับไป แล้วบอกว่าเราไม่สามรถมองท่านในยามเช้าใกล้ ๆ ได้ “

ผีเสื้อน้อยพูดกับพระอาทิตย์น้ำเสียงเศร้าสร้อย

“ ไม่หรอกดอกไม้ริมทางไม่มีทางหัวเราะเยาะเจ้าแน่นอน ดีใจเสียด้วยซ้ำไปที่เจ้ากลับ
ไปหาเค้า ปรกติริมทางไม่เคยทำร้ายจิตใจเจ้าเลยไม่ใช่หรือ เราเห็นเค้าหวังดีกับ
เจ้าเสมอมา เอางี้สิ ถ้าเจ้าอายเพื่อนเจ้า เจ้าก็บอกเพื่อนเจ้าสิ ว่าเจ้าได้คุยกับเรา
เพื่อนเจ้าต้องเชื่อเจ้าแน่ ๆ ถ้าเจ้าบอกไป ยกเว้นเสียแต่ว่า...... เจ้าเคยโกหกเพื่อนของเจ้า

เค้าต้องไม่เชื่อเจ้าแน่ “



ผีเสื้อน้อยรีบตอบกลับทันที  “ไม่ เราไม่เคยโกหกอะไรกับริมทางเพื่อนรักของเรา “

“ งั้นก็ดีสิ เจ้าจะได้มีเรื่องกลับไปบอกเล่าให้กับเพื่อนของเจ้าไง”

“เราขอบคุณท่านมากที่ให้คำชี้แนะ ถ้าเราเชื่อฟังเพื่อนเราบ้างเราก็คงไม่ต้อง

เหนื่อยเมื่อยล้า แบบนี้ เราสัญญาต่อไปเราจะรับฟังและยอมรับความคิดเห็น

ของเพื่อนที่หวังดีกับเรา และเป็นเพื่อนที่ดีต่อเราเสมอมาตั้งแต่เราเป็นเพื่อนกัน

ว่าแล้วตอนนี้เราคิดถึงริมทางเพื่อนรักของเราจัง”






ดวงอาทิตย์ยิ้มแฉ่ง



”ตอนนี้ริมทางเพื่อนรักของเจ้าก็กำลังมองข้าอยู่เหมือนกัน และก็บ่นเหมือนทุกวันว่า
คิดถึงเจ้า เป็นห่วงเจ้า”

“เอาล่ะเราต้องทำหน้าที่ให้แสงสว่างแก่โลกแล้วล่ะ ต่อไปนี้เจ้าจะคุยกับข้าไม่ได้แล้วนะ
ปรกติเราก็ไม่คุยกับใครอยู่แล้วมันผิดกฎของเรา เราขอให้เจ้าเดินทางกลับไปหาเพื่อน
ของเจ้าอย่างปลอดภัยนะ”

“เราขอบคุณท่านมาก เราจะกลับไปบอกเพื่อนรักของเราว่าเราโชคดีมีโอกาสได้คุยกับท่าน”

ไม่มีการตอบรับจากพระอาทิตย์อีกต่อไป

ผีเสื้อน้อยค่อย ๆ ฝืนร่างกายพยุงตัวเองบินขึ้นท้องฟ้าอีกครั้งจุดมุ่งหมาย  ไม่ใช่เพื่อมุ่งหน้า

ไปหาดวงตะวัน แต่เป็นการกลับไปที่เดิม ที่ที่มีเพื่อนรักและเป็นห่วงเธอคอยเธอ อยู่ต่างหาก

ท้องฟ้ามืดมิด มีแสงดาวระยิบระยับพริบพราย
ดอกไม้ริมทางยังไม่มีทีท่าว่าจะหลับตาให้สนิทลงได้ แหงนหน้ามองท้องฟ้าจิตใจล่องลอย
คิดถึงแต่ผีเสื้อน้อยเพื่อนรัก

” หนึ่งอาทิตย์แล้วสินะที่ผีเสื้อจากไปป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
สุขสบายดีอยู่หรือเปล่าหนอ  เราเป็นห่วงเธอจังผีเสื้อน้อย”

“ ริมทางเรากลับมาแล้วริมทางเรากลับมาหาเธอแล้ว”
ผีเสื้อน้อยบินมาอยู่ตรงหน้าดอกไม้ริมทาง ดอกไม้ริมทางหันไปตามเสียง  เห็นมีสิ่งหนึ่ง

บินมาหาไม่ชัดเจนนักแต่ก็รู้ว่านั่นเป็น ผีเสื้อน้อยเพื่อนรักของมัน  ดอกไม้ริมทางดีใจมาก

ยิ้มแก้มปริ  โอนเอนเคลื่อนไหวตัวเองไปมา เพื่อเป็นสัญลักษณ์บอกว่าเธอดีใจเป็นที่สุด

“ ใช่ผีเสื้อน้อยจริง ๆ ด้วย เราดีใจมาก ดีใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว  เราดีใจที่ได้เจอผีเสื้ออีก

เป็นยังไงบ้างเหนื่อยไหม มานี่สิ มาพักพิงข้างเรานี่เร็วมาเหนื่อย ๆ “

ผีเสื้อน้อยบินลงต่ำล้มตัวพักพิงอยู่กับดอกไม้ริมทาง มองหน้าริมทางน้ำตาคลอเบ้า
“ เราดีใจมากที่ได้กลับมาหาริมทางอีกเราคิดถึงริมทางมากเลยนะ”




“ หยุดพูดเหอะ ผีเสื้อดูเจ้าเหนื่อยมากเลย อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลยพักผ่อนเถอะนอน
อยู่ข้าง ๆ เรานะเราจะดูแลผีเสื้อเองแล้วพรุ่งนี้เช้าเรามาดูพระอาทิตย์ยามเช้าด้วยกัน”

ผีเสื้อน้อยฟังไม่จบประโยคก็ม่อยหลับพร้อมร้อยยิ้มพริ้มพรายบ่งบอก
ได้ว่าเวลานี้ผีเสื้อน้อยมีความสุขมากที่สุดแล้ว

ส่วนดอกไม้ริมทาง
ค่อย ๆ ขยับตัวเองเข้ามาใกล้กับผีเสื้อน้อยเพื่อจะได้เอาใบไม้ของตัวเอง
ปิดบังหมอกน้ำค้างให้ผีเสื้อน้อยเพื่อนรักก่อนจะหลับตาลงมีหยดน้ำใส ๆ
แห่งความสุขไหลอาบแก้ม และบอกตัวเองว่า……..

คืนนี้จะเป็นคืนที่เธอนอนหลับได้สนิท ไม่ต้องพะวงอะไรอีกต่อไปแล้ว…..




THE END

แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 50 08:44:34